ความคิดเห็นที่ 1 “  ค่ะ ปะป๊า...เปาทำข่าวเสร็จแล้วค่ะ...กำลังจะกลับ แค่นี้ก่อนนะค่ะ” น้ำเสียงหวานทำให้เขาต้องหันไปมอง...พบหญิงสาวใส่ชุดนักศึกษา ท่าทางกะโปโล...ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างสงสัย...ยัยเด็กคนนี้เนี่ยนะ??? “ พี่โค้ก...ป๊าโทรตามแล้ว...เปากลับก่อนนะพี่” หญิงสาวพูด อีกฝ่ายลดกล้องถ่ายรูปลงมา เผยให้เห็นใบหน้าหล่อใส “ ไม่รอกลับกับพี่ล่ะ ดึกแล้ว...มันอันตราย” “ ไม่ล่ะค่ะ นั่งแท็กซี่กลับ แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว อย่างเปาน่ะ ไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอกน่า” เธอเถียงหน้าตาย “ เออ ๆ จะไปไหนก็ไปเถอะ ถึงบ้านโทรบอกพี่ด้วยแล้วกัน” โค้กพูด อีกฝ่ายค้อนใส่เบา ๆ แล้วหยิบลูกอมในกระเป๋าโยนใส่ปากตัวเองด้วยท่าทางกวน ๆ อย่างที่เธอชอบทำ ก่อนจะเดินออกมา...รุ่นพี่หนุ่มมองตามร่างบางนั้นที่เดินออกไป ก่อนจะส่ายหัว...ยัยเด็กติดลูกอมเอ๊ย!!!   ส่วนคีตะที่เห็นเป้าหมายกำลังจะเดินออกไป เขาก็รีบเดินตามมา...และก่อนที่เธอจะเดินออกไปนั้นเอง... “ เปรมลดา!!!” เขาเรียกชื่อของเธอเสียงดัง หญิงสาวหันหน้ามาสบตากับเขา คีตะยิ้มมุมปาก ก่อนมือสวยของเขาจะดีดนิ้วดังเปาะ...และทุกอย่าง ณ ที่นั้นหยุดเคลื่อนไหวราวกับถูกสาป ผู้คนยืนนิ่งไม่มีการไหวติงเหมือนรูปปั้นยังไงอย่างนั้น...เธอยืนอึ้ง...มองเห็นเขาค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ๆ “ ในที่สุด...ฉันก็เจอเธอจนได้ เปรมลดา ธาราเวศน์ คนเกิดวันที่เก้า ราศีมังกร คนที่จะมาปลดฉัน...จากคำสาป” “ คะ...คำสาป...” เธอทวนคำที่เขาพูด คำสาป คำสาปอะไรกัน... “ มากับฉันเถอะ...สาวน้อย...” เขาจ้องตาเธอ...ราวกับถูกมนต์นั้นสะกด หญิงสาวเดินตามเขามาอย่างง่ายดาย...รู้สึกตัวอีกที ก็อยู่ที่ดาดฟ้าของโรงแรม ที่เห็นความสวยงามของเมืองกรุงอย่างชัดเจน ยามราตรีที่ถูกประดับประดาไปด้วยแสง สี เสียง ใบหน้าสวยมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดตรงที่แผ่นหลังกว้างนั้น... “...คุณ...คุณคีตะ...” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมา... “ เธอรู้ไหม...ฉันต้องการเป็นอมตะ...ฉันต้องการ...และเธอ...ช่วยฉันได้...” เขาเดินเข้ามาใกล้ ในขณะเดียวกันหญิงสาวก็ถอยกรูด... “ หนู...จะช่วยอะไรได้...” “ ได้สิ...แต่การที่ฉันจะเป็นอมตะได้...ก็ต้องแลกกับ...ชีวิตของเธอ...” น้ำเสียงเขาแหบพร่าลงทุกที ใบหน้าหล่อเริ่มสีเส้นเลือดปูดโปนขึ้น... “ มะ...ไม่...ฉันไม่ให้!!!” หญิงสาวตอบปฏิเสธไปทันที...และเธอเห็นปฏิกิริยาของเขาทันที เขากำลังโกรธ ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาชิดร่างบางในทันที เธอเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อเขาแยกเขี้ยว เผยให้เห็นฟันแหลมคมที่แสนจะน่ากลัว...หญิงสาวผลักเขาออกทันทีก่อนจะรีบวิ่งออกมา แต่อยู่ ๆ ร่างของเขาก็แว๊บมาดักอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า เธอทรุดตัวลงกับพื้น...เธอไม่รอดแน่ เธอต้องตกเป็นเครื่องเซ่นของปีศาจจริง ๆ แล้วงั้นเหรอ...หญิงสาวคิดในใจ ก่อนน้ำตาจะไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว... “ สวย...เมื่อเธอมีน้ำตาอาบแก้ม...” เขาเอ่ยขึ้น...ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่คุ้นเคยก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของแวมไพร์หนุ่ม... “ ได้โปรด...ปล่อย...ฉัน...” เธอเอ่ยร้องขอพร้อมกับเสียงสะอื้น...แม้ว่าภาพตรงหน้าจะดูสวยงามขนาดไหน แต่เขาก็ไม่อยากจะเห็นอยู่ดี... “ เลิกร้องไห้เถอะ...” นิ้วเรียวสวยของเขาบรรจงเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน... “ ฉันไม่ทำร้ายเธอแล้ว...วางใจได้” เขาพูด ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้ดูขาวซีดค่อย ๆ เข้ามาใกล้...ทุกอย่างเกิดขึ้นราวกับใจสั่ง เขาค่อย ๆ แนบริมฝีปากลงไปกับริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นอย่างนุ่มนวล...แวมไพร์หนุ่มรับรู้ถึงความหอมหวานของอะไรบางอย่างจากปากเล็ก ๆ เขารับมันเข้ามาอยู่ปากของตนเอง ก่อนจะค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกมาช้า ๆ “ อะไร...ทำไมหวาน...รสชาติดี” เขากำลังฉงนกับสิ่งที่อยู่ในปากของตัวเอง ขณะที่อีกฝ่ายกำลังหลบสายตาร้ายนั้นให้วุ่น “ ลูกอมไง...ไม่เคยกินเหรอ...” เธอตอบ ใบหน้าเธอกำลังร้อนผ่าว... “ ไม่เคย...” เขาตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วยื่นมือมาให้เธอจับ...หญิงสาวมองเขาอย่างงุนงง “ อยากนั่งอยู่กับพื้นนั่นก็ตามใจเธอนะ” เขาพูด นั่นเอง...มือเล็กจึงวางบนมือใหญ่ของเขา หญิงสาวรับรู้ถึงความเย็นเฉียบจากมือของเขา...เธอตกใจรีบดึงมือออกมาทันที “ กลัวเหรอ...” “ ปะ...เปล่า” เธอปฏิเสธเสียงสั่น...คีตะหัวเราะออกมาเบา ๆ “ เธออาจจะคิดว่าฉันเป็นภูตผี ปีศาจ...ฉันไม่เถียงหรอก...เพราะมันมีความจริงอยู่ในนั้นครึ่งหนึ่ง...” เขาพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์นวลสวย...เธอเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ เขา “ แวมไพร์...เหรอค่ะ...” “ ครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์ อีกครึ่งหนึ่งเป็นแวมไพร์...” เขาตอบพร้อมหันมายักคิ้วกวน ๆ ให้เธออย่างเท่ห์... “ เหลือเชื่อเลย...” เธอทำตาโตราวกับเด็ก ๆ “ เธอชื่อบิ๊กเปางั้นเหรอ...แปลว่าอะไร” เขาถามเรื่องของเธอบ้าง “ มาจากซาลาเปาไง...ตอนเด็ก ๆ เป็นเด็กแก้มยุ้ย เหมือนซาลาเปา” เธอตอบ เขาหันไปมองใบหน้าสวย...ตอนนี้ก็ยังมีแก้มยุ้ย ๆ ให้ได้เห็นอยู่เลยนะเนี่ย... “ ว่าแต่...ซาลาเปา...คืออะไรล่ะ” เขาเอ่ยถามต่อ...อีกฝ่ายทำหน้างงกันไป “ อะไรนะ!!!คุณคีตะไม่รู้จักซาลาเปาหรอกเหรอ...” เธอถามอย่างไม่เชื่อ เขาพยักหน้า...อ้าว!!!ภพของแวมไพร์มีซาลาเปาที่ไหนกัน... “ อืม...อธิบายยังไงดี...” แล้วเธอก็คิดอะไรบางอย่างออก หญิงสาวรีบหันไปหยิบแท็บเล็ตในกระเป๋าของตัวเองออกมา ก่อนจะหาภาพซาลาเปามาให้เขาดู... “ นี่ไง...ซาลาเปา เป็นของกินที่ข้างนอกเป็นแป้ง ข้างในจะมีไส้...แล้วแต่ ไส้หมู ไส้ถั่วแดง...” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วบอกกล่าวเรื่องราวของซาลาเปา เขานั่งฟังเธออย่างไม่รู้เบื่อพร้อมกับยิ้มออกมา “ บิ๊กเปา...เต้นรำกันไหม...” เขาเอ่ยขึ้นมา... “ หืม...” เธอมองเขาอย่างฉงน...คีตะดีดนิ้วดังเปาะ ไม่นานเสียงดนตรีแสนไพเราะก็ดังขึ้น...แวมไพร์หนุ่มก้มตัวลงต่อหน้าเธอ...ก่อนจะยื่นมือออกมา “ ให้เกียรติเต้นรำกับผมนะครับ...คุณผู้หญิง...” เขาเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ...เธอยิ้ม ก่อนจะวางมือลงบนมือของเขา...พร้อมเต้นรำไปกับเขาภายใต้พระจันทร์ดวงสวย... ในคืนที่ฟ้านั้นเต็มไปด้วยแสงไฟ   เราโอบกอดกันและมองไปบนฟ้า ไกล สุดหัวใจ สุดสายตา มีแต่ เรา ดวงจันทร์ล่องลอยและมอบความรักให้กัน ขอบคุณวันนี้ที่คอยดูแลรัก ฉัน  จากหัวใจ จากนี้ไปมีแต่เธอ จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 21:45:40

ความคิดเห็นที่ 2 “ บิ๊กเปา!!!ตื่นได้แล้วลูก...” เสียงศาสตราจารย์เวหา บิดาของเธอดังขึ้น หญิงสาวยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง...สักพักเสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น...เธอเอื้อมมือไปกดรับสายอย่างงัวเงีย “ ฮัลโหล...ว่าไงพี่โค้ก...” เธอกรอกเสียงลงไป “ ยัยเปา...ตื่นได้แล้ว...ใจคอจะนอนอืดอยู่บนเตียงต่อไปอีกเหรอ” “ โอเค ๆ ตื่นแล้ว ๆ ทำไมต้องว่าด้วย...” “ วันนี้เราจะไปสัมภาษณ์กันไง...นัดเขาเก้าโมง ตอนนี้กี่โมงแล้ว...” คนปลายสายพูด หญิงสาวผงกศีรษะออกมาจากผ้าห่ม...แปดโมงครึ่ง!!! “ เฮ้ย!!!พี่ทำไมไม่โทรมาเช้ากว่านี้ล่ะ!!! โอเค ๆ รีบแล้ว ๆ ตื่นเดี๋ยวนี้เลย...แค่นี้นะ!!!” เธอพูดก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้ววิ่งลงมาข้างล่าง... “ อ้าว ๆๆ เอะอะโวยวายแต่เช้าเลยนะไอ้แสบ” เสียงคุณพ่อของเธอเอ่ยแซว “ ก็มันสายแล้วนี่ป๊า...เอ้า!!!พี่โค้ก...มาตั้งแต่เมื่อไหร่” เธอเงยหน้าไปเห็นหนุ่มรุ่นพี่กำลังนั่งทานอาหารเช้าอย่างสบายอารมณ์ “ ก็ตั้งแต่โทรปลุกแกแล้ว...มาพอดีเลย...ฉันอิ่มพอดี ขอบคุณอาหารเช้านะครับศาสตราจารย์” เขาหันไปไหว้ขอบคุณบิดาของเธอ “ เปายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ...” เธอท้วง “ ก็ใครใช้ให้ตื่นสายกันล่ะ...” เขาโต้กับมาด้วยท่าทียียวน... “ เอ้า!!!ป๊าเตรียมไว้ให้แล้ว...แล้วอย่าไปกินเลอะเทอะรถพี่เขาล่ะ...รู้ไหม” ศาสตราจารย์เวหายื่นกล่องแซนวิชให้ลูกสาวตัวแสบ ก่อนจะกำชับราวกับเธอเป็นเด็ก ๆ “ วันนี้เราจะไปที่ไหนกันพี่...” เธอเอ่ยถามเขา ในปากก็เคี้ยวแซนวิชตุ้ย ๆ “ สัมภาษณ์คุณคีตะ...” “ พรวด!!!” แซนวิชในปากพุ่งออกมาจากปากเล็กนั่นทันที...พร้อมกับเสียงบ่นของเจ้าของรถ “ เฮ้ย!!!พ่อแกพูดหยก ๆ ว่าอย่ากินเลอะเทอะ แล้วนี่อะไรเนี่ยไอ้เปา...เห็นทิชชู่ตรงนั้นไหม...แกหยิบมาเช็ดเดี๋ยวนี้!!! ให้สะอาดเลย...” เขาพูด “ รู้แล้วล่ะน่า...แค่นี้ทำเป็นบ่น...” เธอโต้กลับพร้อมกับทำปากขมุบขมิบล้อเลียนเขา “ แล้วไปบ้านเขา ก็อย่าไปทำซุ่มซ่ามล่ะ อยู่เฉย ๆ เลยได้ยิ่งดี” “ ให้อยู่เฉย ๆ แล้วจะให้เปามาทำไม พี่ไปสัมภาษณ์คนเดียวก็ได้มั้งถ้างั้น...ไปส่งเปาที่สำนักพิมพ์ดีกว่า...นะนะ...พี่โค้ก” “ เป็นนักศึกษาฝึกงาน สั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ อย่าเถียง...” เขาออกประโยคคลาสสิตที่แสนจะประกาศิต อีกฝ่ายกอดอกพร้อมเอนหลังลงไปกับเบาะนั่งแรง ๆ “ นี่ ๆ อย่ามารังแกลูกฉันแบบนี้นะ ถ้ารถฉันพังไปเพราะแกล่ะก็ ฉันหักคะแนนแน่ ๆ” “ เจ้าค่ะ!!!” เธอตอบกลับมาทันที เถียงกันไปมาไม่ทันไร คนปากเก่งก็หลับผล็อยไปอย่างง่ายดาย เขายิ้มมุมปากก่อนจะส่ายหน้า...มือข้างหนึ่งละจากพวงมาลัยไปสัมผัสแก้มป่องนั้นอย่างแผ่วเบา แล้วชะงัก...ก่อนจะดึงมือออก...จู่ ๆ หัวใจของเขาเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ...ยัง...ยังไม่ถึงเวลา...เขาหลับตา ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง... “ นี่บ้านหรือคฤหาสน์เนี่ย...ใหญ่โตโอ่อ่าน่าทึ่งจริง ๆ” เธอพูดออกมาพร้อมกับมองไปรอบ ๆ บ้านอย่างตื่นตาตื่นใจ “ ยินดีต้อนรับสู่บ้านเทวราช” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทั้งคู่หันไปมองพบร่างสูงกำลังยิ้มให้... “ สวัสดีครับคุณคีตะ เรามาจากหนังสือพิมพ์ที่นี่กรุงเทพครับ ผมชลณัฐ แล้วนี่เปรมลดาครับ” เขาแนะนำตัว คีตะมองไปมายังเธอที่แอบอยู่ข้างหลังของคนที่เพิ่งแนะนำตัวให้เขารู้จัก เขายิ้มมุมปาก “ เริ่มสัมภาษณ์เลยดีกว่าครับ” คีตะพูด แล้วการสัมภาษณ์ก็เป็นไปอย่างราบรื่น “ เห็นว่าชีวิตในวัยเด็กคุณคีตะไม่ได้อยู่ในประเทศไทย” โค้กถาม “ ครับ...ผมอยู่อังกฤษตั้งแต่เด็ก ๆ เพิ่งมาบริหารงานอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงปีเองครับผม” เขาตอบคำถาม หากแต่สายตานั้นจับจ้องเพียงที่เดียว...นั่นคือเธอ...โค้กมองตามสายตาร้ายกาจนั้น ก่อนจะเก็บความสงสัยเอาไว้...แล้วสัมภาษณ์ต่อ...ส่วนบิ๊กเปาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา เพราะเงยหน้าขึ้นมาทีไร ก็เจอแต่สายตานั้นมองมาที่เธอตลอด หญิงสาวควานหาลูกอมมากินแก้เขิน...กำลังจะโยนเข้าปากแล้วเชียว... “ หึหึ...” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของคุณคีตะดังขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เธอหันไปมองเขา...เขายิ้มมุมปากอย่างกรุ้มกริ่ม...เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที ก่อนจะถือลูกอมเอาไว้...ไม่กินแล้ว... “ อยากกิน...ก็กินสิ...ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก” คีตะพูด โค้กมองตามสายตานั่น เห็นเธอกำลังถือลูกอมเอาไว้... “ หิวแล้วล่ะสิ...ไปรอที่รถก่อนไป...เดี๋ยวสัมภาษณ์เสร็จจะพาไปเลี้ยงข้าว...” โค้กพูดพร้อมกับโยกศีรษะนั่น...เพื่อให้คีตะเห็นว่าเขาสนิทกับผู้หญิงคนนี้...ทันทีที่เธอเดินออกไป...โค้กก็หันมามองคีตะ ที่กำลังมองตามบิ๊กเปาออกไปจนสุดสายตา “ สัมภาษณ์ต่อเลยไหมครับ...ผมจะได้รีบพาแฟนไปทานข้าวสักที” โค้กพูด...คีตะหันมามองอีกฝ่ายที่ประกาศตัวว่าเป็นแฟนของยัยเด็กนั่น...เขายิ้มมุมปาก... “ แฟนคุณ...เด็กคนนั้น???” เขาพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ... “ ครับ...” เขาตอบ ภายในใจเริ่มโมโหอยู่หน่อย ๆ “ ขอโทษนะครับ...เด็กคนนั้น...เป็นของผม...คนเดียวเท่านั้น” เขาพูดก่อนจะลุกออกไป...โค้กรีบลุกขึ้นยืนตาม... “ คุณคีตะ...นี่คุณกำลัง...” เปาะ!!! เสียงดีดนิ้วของคีตะดังขึ้น...พร้อมกับโค้กที่ยืนตัวแข็งทื่อ...แวมไพร์หนุ่มยิ้ม ก่อนจะเดินออกไป จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 21:47:16

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนบิ๊กเปา หญิงสาวเดินชมบ้านหลังใหญ่ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหาทางออกไม่เจอ...ทำไมเอ๋อแบบนี้น่ะยัยเปา...เธอคิดในใจ ก่อนจะได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นมา เธอค่อย ๆ ย่องไปตามเสียงนั้น... “ ชะ...ช่วยด้วย!!! อ๊ากกกก” เธอมองลอดไปยังประตูที่เปิดแง้มอยู่ เห็นชายคนนั้นกำลังถูกแวมไพร์ดูดเลือด เธอเบิกตากว้าง กำลังจะส่งเสียงกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ แต่มีมือปริศนาปิดปากเธอเอาไว้ ก่อนจะลากตัวเธอออกมา “ มาเล่นซนอะไรแถวนี้...” น้ำเสียงทุ้มนั่นกำลังดุเธอเบา ๆ “ ละ...เลือด...คุณ!!! คุณก็เหมือนกัน...คุณจะฆ่าฉัน” สติสตางค์เธอจะเตลิดเปิดเปิงไปไกล...คีตะประคองใบหน้าสวยนั้นเอาไว้อย่างอ่อนโยน “ ใจเย็น ๆ บิ๊กเปา...ฉันไม่ทำอะไรเธอ...เชื่อใจฉัน...ฉันไม่ฆ่าเธอแน่...” เขาพูด ก่อนจะดึงร่างน้อยเข้ามากอดปลอบ “ ตามมาเถอะ...ฉันจะพาไปดูสวนดอกไม้สวย ๆ เธอจะได้อารมณ์ดีขึ้น...นะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะจูงมือน้อยให้เดินตามเขามายังสวนดอกไม้ “ แวมไพร์...ดำรงชีพอยู่ได้เพราะเลือด...มันเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าการดำรงชีพของเราต้องแลกมาด้วยการตายก็ตาม...แต่เราเลือกที่จะสังหารมนุษย์ที่เป็นเดนสังคม พวกโจรที่ชอบปล้น ฆ่าคนอื่นด้วยจิตใจที่อำมหิต แวมไพร์อย่างเราทำได้แค่นี้จริง ๆ” เขาพูด... “ รวมถึงคุณด้วยเหรอค่ะ...” “ เปล่าหรอก...ฉันมีเลือดมนุษย์รวมอยู่ในกายด้วยครึ่งหนึ่ง ฉันเองก็สามารถดำรงอยู่ได้เพราะอาหารอย่างที่มนุษย์ทานนั่นแหละ...ไม่ต้องห่วงหรอก...ฉันไม่เคยดื่มเลือดมนุษย์...” เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ “ แล้วทำไมถึง...” “ การที่เป็นครึ่งแวมไพร์ ครึ่งมนุษย์ มักโชคร้ายตรงที่อายุสั้น และฉันรู้ว่าอีกไม่นาน...ฉันก็จะดับสลาย...หากอยากจะเป็นอมตะได้ ก็ต้องดื่มเลือดของมนุษย์ มนุษย์ที่...” “ ที่เกิดวันที่เก้า...ราศีมังกร...” เธอต่อให้ “ ไม่ใช่แค่นั้นหรอก...ช่างเถอะ...ดูนั่นสิ...ดอกไม้สวย ๆ เยอะแยะเลย ชอบไหม...” เขาพยายามเบี่ยงเบนความสนใจโดยการชี้ชวนให้ดูดอกไม้ “ สวยจัง...ไม่น่าเชื่อว่าในกรุงเทพจะมีสวนสวยแบบนี้ด้วย” ได้ผล...เธอให้ความสนใจกับสวนดอกไม้สวย ๆ “ ว่าแต่...จะไม่กินลูกอมนั่นจริง ๆ เหรอ...” คีตะถามยิ้ม ๆ ก่อนจะมองลูกอมที่อยู่ในมือเธอ...หญิงสาวยัดลูกอมใส่มือเขา... “ อยากกินก็เอาไปสิ...” เธอพูด...เขายิ้มก่อนจะเด็ดดอกกุหลาบดอกสวยใกล้ ๆ แล้วยื่นให้เธอ... “ ฉันให้...ดอกกุหลาบสีขาว...เหมาะกับเธอดีนะ...” เขาพูด อีกฝ่ายยิ้มเขิน แล้วรับเอาไว้โดยไม่ทันระวัง หนามกุหลาบถูกกับนิ้วมือสวย “ อุ๊ย!!!” หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจ แวมไพร์หนุ่มดึงมือเธอมาดูแผล...เลือดสีแดงไม่กี่หยดไหลลงบนกลีบกุหลาบสีขาว...เขาดูดนิ้วมือเรียวสวยเป็นการห้ามเลือด...เขารู้สึกว่าเลือดที่ลิ้มรสเข้าไป...มันกำลังเร่งปฏิกิริยาอะไรบางอย่าง... “ เลือดของฉันแค่นี้...พอจะทำให้คุณอยู่ได้ไหม...คุณคีตะ...” เธอเอ่ยถามเขาเสียงเบา เขามองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ... “ ฉันไม่อยากให้คุณตาย...” เธอพูด อยู่ดี ๆ แวมไพร์อย่างเขารู้สึกร้อนที่ดวงตา...ก่อนที่น้ำใส ๆ จะไหลออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ... “ ออกไป...บิ๊กเปา!!!” เขาผลักร่างนั้นให้ห่าง...เมื่อรู้สึกว่าเลือดในกายมันร้อนระอุ...เขากำลังต่อต้านกับอะไรบางอย่างที่อยู่ในตัว... “ คุณคีตะ...คุณเป็นอะไร...” “ ฉัน...ฉันกำลังจะ...ไม่ไหว...รีบออกไป ก่อนที่เธอจะตกอยู่ในอันตราย!!!” ใบหน้านั้นเริ่มมีเส้นเลือดปูดโปนออกมา “ เปา!!! อยู่ไหน!!!” เสียงเรียกของโค้กดังขึ้น... “ พี่โค้ก!!!” เธออุทานเรียกชื่อของรุ่นพี่...ในขณะที่ตอนนี้แวมไพร์หนุ่มกำลังจับร่างน้อยของเธอเข้ามา...พร้อมจะฝังคมเขี้ยวลงไป...จู่ ๆ แสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้น...คีตะเอามือบังแสงสว่างนั้นเอาไว้ ก่อนที่ร่างกายเขาจะทนไม่ไหว แล้วหายตัวไป เหลือเพียงร่างของบิ๊กเปาที่ทรุดตัวลงกับพื้น...และร่างของโค้ก ชายหนุ่มที่กำสร้อยคอรูปกางเขนเอาไว้แน่น...ซึ่งเป็นต้นเหตุของแสงสว่างแห่งความศรัทธานั่นเอง... “ เปา!!!แกเป็นไงบ้าง...” เขาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ก่อนจะกอดปลอบรุ่นน้องทันที... “ มะ...ไม่เป็นไรพี่...” เธอตอบ หากแต่ภายในใจยังรู้สึกอึ้งไม่หาย... “ พี่เป็นห่วงแกมาก ๆ เลยแกรู้ไหม...คราวหน้าคราวหลังระวังตัวด้วยสิ...” “ พี่โค้ก...ใจเย็น ๆ พี่...เปาไม่เป็นไร...” “ แกเกือบจะตายอยู่แล้ว...ไม่เป็นไรงั้นเหรอ...” โค้กตะคอกออกมาอย่างลืมตัว...จนอีกฝ่ายตกใจ... “ ถ้าแกตายไป...ฉันจะทำยังไง...หา!!! ฉันรักแกนะเว้ย!!!” เขาจับมือเธอพร้อมสารภาพรักด้วยน้ำตา...หากดวงใจของเขาเป็นอะไรไป...เขาคงไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปแน่...เขาคิดในใจ...ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดอย่างนึกหวงแหน... “ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรแก...จำไว้นะเปา...ว่าฉันจะปกป้องแกจากสิ่งชั่วร้าย...ไม่ต้องกลัว...” เขาพูด ก่อนจะจูงมือเธอให้เดินตามออกไป... ภายในสวนดอกไม้มีเพียงความเงียบเหงา...ก่อนที่ร่างสูงของแวมไพร์หนุ่มจะค่อย ๆ ปรากฏตัวขึ้น หยดน้ำตาไหลลงบนดอกกุหลาบสีขาวดอกนั้น...ที่เปื้อนเลือดของเธอ... “ ฉันขอโทษ...ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้...” เขาเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหายตัวไป...ต่อไปนี้...เขาคงจะไม่มาให้เธอเห็น...เขาจะยอมให้ร่างกายดับสลาย...แวมไพร์หนุ่มหยิบลูกอมที่เธอให้ขึ้นมา...ลาก่อนยัยบิ๊กเปา... ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ ดวงดาวจะหายไปไหน ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะเป็นเช่นไร แต่ฉันก็รู้หัวใจของฉัน จะมีเพียงเธอรักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย ใจฉันให้เธอมันเป็นของเธอรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ เราจะลอยข้ามฟ้าท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล่ำกลาย เพลงนี้เพื่อเธอมันเป็นของเธอรู้ไหม สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ ตลอดไป จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 21:50:38

ความคิดเห็นที่ 4 จบแล้วค่ะ จบแบบ...งง ๆ 555+ จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 21:51:09

ความคิดเห็นที่ 5 อืมม์ ......เราเลือกที่จะสังหารมนุษย์ที่เป็นเดนสังคม พวกโจรที่ชอบปล้น ฆ่าคนอื่นด้วยจิตใจที่อำมหิต.. อยากให้มีแบบนี้ในชีวิตจริงมากเลย จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 4 ธ.ค. 54 22:24:38