ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 31            ดอกเตอร์คาเรน โรมินสกี ตกปากรับคำไปเป็นที่ปรึกษาให้กับเซนไบโอเทค บริษัทยักษ์ใหญ่ของวงการพันธุวิศวกรรมในขณะนั้น นอกจากนี้ยังดำรงตำแหน่งอาจารย์ในภาควิชากีฏวิทยาของมหาวิทยาลัยในอังกฤษควบไปพร้อมกันด้วย               การทำงานวิจัยร่วมกับบริษัทที่เอื้อต่อการผลิตสินค้าจำหน่ายในทางการแพทย์และวิศวกรรมชีวภาพ ยิ่งช่วยทำให้งานวิจัยของหล่อนลุ่มลึกและมีผลงานตีพิมพ์ในระดับนานาชาติเป็นจำนวนมาก จนเป็นที่ยอมรับในระดับสากล              ไม่นานหลังจากนั้นคาเรนก็สามารถยกระดับคุณวุฒิของตนเองขึ้นมาจนถึงตำแหน่งสูงสุดทางวิชาการได้สำเร็จ                  บัดนี้หล่อนดำรงตำแหน่งเป็นโปรเฟสเซอร์หรือศาสตราจารย์คาเรน โรมินสกี ผู้เชี่ยวชาญในศาสตร์แห่งกีฏวิทยา ด้วยวัยเพียงปลายสามสิบเท่านั้น ไม่มีใครไม่รู้จักโปรเฟสเซอร์สาวโสดเป็น “เวิร์คกิงวูแมน” ผู้ปราดเปรื่อง รวมถึงการค้นพบผีเสื้อสายพันธุ์ใหม่จำนวนมากมาย ทั้งชื่อและนามสกุลของหล่อนถูกนำไปใช้ในการตั้งชื่อสายพันธุ์ของแมลงแสนสวยเหล่านั้น และปรากฏในหนังสือตำรับตำราทางกีฏวิทยาที่ใช้ในการอ้างอิงหลายสิบเล่ม                 แต่ไม่มีใครรู้ว่าภายในหัวใจของนักวิทยาศาสตร์สาวใหญ่ก็ยังรู้สึกถึงความขาดหายบางอย่าง ที่ไม่อาจเติมเต็มได้สำเร็จ                  ไม่ใช่อังเดร ไม่ใช่อันนา บุคคลทั้งสองเลือนหายไปจากชีวิต เหมือนเคลื่อนผ่านเข้าสู่เมฆหมอกแห่งความทรงจำ และไกลเกินกว่าจะหวนคิดในปัจจุบันขณะ                   หล่อนขาดอะไร? เงินทอง งานวิจัยชิ้นเยี่ยม หรือรางวัลโนเบล? คาเรนพยายามตอบกับตัวเอง แต่ก็ไม่เคยประสบผลสำเร็จเลยสักครั้ง                 ในยามราตรีเมื่อหลับนัยน์ตาลงและดิ่งลึกเข้าสู่ห้วงภวังค์แห่งนิทรารมณ์ ภาพผีเสื้อนับร้อยกระพือบินเหนือทะเลสาบแห่งเมืองสตารายาก็ปรากฏขึ้นไม่ต่างกับภาพหลอน ก่อนที่พวกมันจะแปรเปลี่ยนเป็นผีเสื้อสีเพลิง!              สีที่สะท้อนประกายของความตายและความงดงามผสานผสมรวมกันได้อย่างพอเหมาะ จะมีบ้างไหมที่หล่อนจะค้นพบผีเสื้อสีประหลาดได้เช่นนั้นจริงในโลกนี้              นอกจากการสร้างมันขึ้นด้วยเทคนิคทางพันธุวิศวกรรม เท่านั้น!!             การสร้างผีเสื้อเรืองแสง โดยนำยีนหรือรหัสพันธุกรรมของหิ่งห้อยเข้ามาเชื่อมต่อ... นั่นคือจำลองรูปแบบสิ่งมีชีวิตขึ้นมาใหม่                ทุกอย่างน่าจะลงเอยอย่างสวยงาม ถ้าหากว่ามันจะไม่ถูกจำกัดด้วยปัจจัยเพียงสองข้อ                  ประการแรกคือการหา “ผีเสื้อต้นแบบ” ที่จะต้องเป็นผีเสื้อสายพันธุ์บริสุทธิ์ที่ปราศจากยีนกำหนดการสร้างอนุภาคเม็ดสีบนปีกของพวกมัน มันจะต้องเป็นผีเสื้อสีขาวบริสุทธิ์ไม่ต่างกับกระดาษขาวสำหรับการป้ายพู่กันสร้างสรรค์จิตรกรรมแห่งวิศวกรรมชีวภาพลงไปตามใจปรารถนา หล่อนเรียกผีเสื้อในอุดมคตินั้นว่า “ผีเสื้อหิมะ” ทว่าในปัจจุบัน ยังไม่อาจหาผีเสื้อพิเศษชนิดนั้นได้พบ                และประการที่สอง นั่นคือกฎหมายจริยธรรมของการทำการทดลองในสัตว์ (Animal Ethic) เช่นเดียวกับการรณรงค์ในเรื่องจริยธรรมการวิจัยทางคลินิกในมนุษย์ที่ต่อมาดำเนินการจนกลายเป็นปฏิญญาหรือคำประกาศเฮลซิงกิ* ในเวลาต่อมา หนทางเดียวที่จะหลีกเลี่ยงการตรวจสอบดังกล่าว ก็คือการเข้ามาทำวิจัยในประเทศที่กฎหมายเหล่านั้นยังเอื้อมมือเข้าไปไม่ถึง หรือยังไม่ไหวตัวเกี่ยวกับกฎหมายข้อนี้... ประเทศในกลุ่มโลกที่สาม อันอุดมด้วยทรัพยากรธรรมชาติและความหลากหลายทางชีวภาพที่ปราศจากการสำรวจอย่างทั่วถึง                ประเทศไทย!                  โดยบังเอิญหรือพระเจ้าทรงเข้าข้าง เมื่อหล่อนได้พบกับอาจารย์ ดอกเตอร์พงศ์พิทย์ เพชรพยัต ในครั้งหนึ่งของการประชุมสัมมนาทางด้านวิทยาศาสตร์ และอีกฝ่ายก็มีโครงการที่จะขยายการศึกษาในด้านวิทยาศาสตร์ชีวภาพขึ้นในมหาวิทยาลัยของตนเอง ในนามมหาวิทยาลัย เพชรพยัต                 “การเรียนในสาขาพวกนี้ยังเป็นสาขาที่น่าสนใจ คนเรียนด้านนี้ก็มีจำนวนน้อย บางทีการเปิดคณะวิทยาศาสตร์ประยุกต์ขึ้นน่าจะดึงนักเรียนนักศึกษาให้เข้ามาเรียนในมหาวิทยาเพชรพยัตมากขึ้น”                 อธิการบดีและเป็นถึงเจ้าของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังก็กำลังใคร่ครวญถึงผลได้ผลเสียของการเปิดคณะใหม่พอดี คาเรนเองก็มองเห็นโอกาสสำคัญกำลังจะเปิดกว้างออก เป็นทางเลือกเส้นใหม่ที่น่าสนใจอยู่มิใช่น้อย แม้ว่าหล่อนอาจจะมีรายได้ลดลงจากการทำงานในแหล่งทุนสนับสนุนมหาศาลเหมือนปัจจุบัน แต่ถ้ามองในระยะไกลแล้ว                   คาเรนมองเห็นโอกาสอื่นอีกมาก... ที่จะทอดยาวไกลออกไปสู่ความเจริญรุ่งเรืองและโดดเด่นเกินกว่านักวิทยาศาสตร์ร่วมรุ่นเดียวกันมากมายนัก               เมื่อลองเสนอโครงการพิพิธภัณฑ์แมลงขึ้นโดยให้เหตุผลถึงการที่จะดึงดูดผู้สนใจให้เข้ามาเยี่ยมชมสถาบันการศึกษาแห่งนี้ พิพิธภัณฑ์ที่จะรวบรวมแมลงหลากหลายสายพันธุ์ในระดับโลก และเป็นช่องทางในการศึกษาค้นคว้าทางกีฏวิทยาต่อไปในระดับสูงขึ้น เพียงแค่นั้น ดอกเตอร์พงศ์พิทย์ก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที             ทุกอย่างเข้าล็อคตามความต้องการของทั้งคู่พอดี หล่อนเซ็นสัญญาเป็นอาจารย์พิเศษและรับตำแหน่งผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์แมลงแห่งมหาวิทยาลัยเพชรพยัตที่กำลังจะก่อตั้งขึ้นในเวลาต่อมา                    แต่สิ่งที่ดอกเตอร์พงศ์พิทย์ ไม่รู้เลยก็คือ คาเรนยังทำงานให้กับ เซนไบโอเทคอีกตำแหน่งหนึ่งไปพร้อมกันด้วย!!               ภาพของผีเสื้อเรืองแสงที่เกิดจากการดัดแปลงพันธุกรรม ยังเกิดขึ้นอยู่ในใจตลอดเวลา แม้เมื่อก้าวเท้าลงเหยียบแผ่นดินไทยในวันแรกของการมาถึง ตำราปกรณัมเล่มหนึ่งที่เคยอ่าน ได้เขียนถึงผีเสื้อสีเงินในโลกตะวันออกเอาไว้ แม้จะมิได้ระบุชัดเจนถึงที่มาของมัน แต่สังหรณ์ก็บอกว่าหล่อนก้าวเข้ามาใกล้มันขึ้นทุกขณะ                   ดินแดนอุษาคเนย์แห่งนี้ เป็นโลกที่มีสีสันและความหลากหลายทางชีวภาพมากมายเสียกว่าแดนตะวันตกที่จากมา คาเรนมองเห็นงานวิจัยอีกนับพันชิ้นที่รอคอยหล่อนอยู่ รวมทั้งข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับการศึกษาทางพันธุกรรมในแมลงเขตร้อนเหล่านี้                      หล่อนคร่ำเคร่งกับการทำงานจนดูเหมือนว่าทุ่มเทให้กับพิพิธภัณฑ์แมลงของมหาวิทยาลัยอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เบื้องหลังคือการหาลำดับยีนหรือข้อมูลทางรหัสพันธุกรรมของผีเสื้อและแมลงในเขตเอเชียอาคเนย์ที่ได้รับมาทั้งจากงานวิจัยของลูกศิษย์ และการออกสำรวจป่าเขตร้อนด้วยตัวเองในภาคต่างๆของประเทศ                  คาเรนเก็บข้อมูลและส่งรหัสพันธุกรรมเหล่านั้นเข้าสู่คลังฐานของมูลของเซนไบโอเทค จากนั้นหล่อนจึงส่งรายละเอียดเพียงบางส่วนรายงานให้กับทางมหาวิทยาลัย แน่นอนคนพวกนั้นดีอกดีใจในการค้นพบข้อมูลเล็กๆน้อยๆที่หยิบยื่นให้พร้อมกับงานวิจัยที่ได้รับการตีพิมพ์ในระดับนานาชาติเพื่อยกระดับคุณภาพของสถาบันแห่งนี้ โดยพงศ์พิทย์หารู้ไม่ว่าข้อมูลดิบจำนวนมหาศาล ตกอยุ่ในกำมือของฝ่ายตรงข้ามจนหมดแล้ว...                 ด้วยข้ออ้างของการทำวิจัย และการติดต่อประสานงานเพื่อความร่วมมือทางวิชาการในระดับนานาชาติ คาเรนออกเดินทางไปทั่วประเทศไทย ทั้งป่าเขาลำเนาไพรหรือถิ่นทุรกันดารในจังหวัดชายแดนและห่างไกล พยายามเก็บรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผีเสื้อหลากหลายสายพันธุ์ที่มีความหลากหลายทางชีวภาพของพื้นที่เหล่านั้นด้วยความกระหายเต็มเปี่ยม               ยังมีข้อมูลสำคัญของบรรดาแมลงเหล่านั้นที่ไม่มีผู้ใดค้นพบ แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอสำหรับโปรเฟสเซอร์ผู้ยิ่งใหญ่ ภาพผีเสื้อเรืองแสงราวประกายเพลิงยังติดตาตรึงใจอยู่มิรู้วาย ภาพฝันบรรเจิดกระตุ้นความต้องการให้หล่อนเหนือกว่าสิ่งใดในโลกนี้ แน่นอนไม่มีทางที่จะค้นพบผีเสื้อเรืองแสงเช่นนั้นได้จริงในสภาพธรรมชาติ แต่การหา “ผีเสื้อพาหะ” ที่จะนำมาใช้ตัดแต่งพันธุกรรมเพื่อสร้างผีเสื้อในจินตนาการเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้              สังหรณ์บางอย่างบอกเช่นนั้น... การเดินทางเข้าใกล้สู่ความจริงเข้ามาทุกขณะ             ผีเสื้อพาหะชนิดที่หล่อนต้องการนั้น จะต้องมีคุณสมบัติพิเศษ นั่นก็คือการที่ผลึกเกล็ดสีของมันจะต้องไม่มีสีใดๆ ที่เกิดจากยีนในการกำหนดการสร้างโปรตีนพิเศษ ไม่ใช่ว่ามันเกิดขึ้นไม่ได้ เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสค้นพบเท่านั้น!              และกลีบปีกของมันก็จะไม่ต่างกับผืนผ้าใบอันขาวสะอาด ที่จิตรกรผู้สรรค์สร้างสามารถวาดระบายทุกสิ่งทุกอย่างลงไปตามจินตนาการได้อย่างไร้ขอบเขต                 ตราบจนกระทั่งได้ข้อมูลเกี่ยวกับตำนานผีเสื้อในแถบจังหวัดชายแดนฝั่งอีสานใต้แห่งหนึ่งโดยบังเอิญ               ผีเสื้อสีขาว... หรือผีเสื้อสีเงินตามตำนานที่เคยศึกษามาในความเชื่อของโลกตะวันออก ผีเสื้อเงินและผีเสื้อทองคำเหมือนกับความเชื่อของชาวเอเชียบูรพา น่าแปลกที่ผีเสื้อซึ่งมีอยู่แต่ในตำนานเท่านั้นกลับมีการปรากฏขึ้นในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งแถบชายแดนอันทุรกันดารสุดกู่ ข่าวคราวเรื่องการปรากฏของมันแทบมิได้ปรากฏแพร่งพรายออกมาสู่โลกภายนอกเลยแม้แต่น้อย เนื่องด้วยความเชื่อและศรัทธาอย่างงมงายจนน่าขบขัน                “พวกชาวบ้านกลัวว่าจะได้เห็นพวกมันเสียมากกว่า ไม่อยากให้พวกมันบินออกมาปรากฏเลยด้วยซ้ำ เพราะนั่นย่อมจะแสดงถึงความชั่วร้ายกำลังจะเกิดขึ้นกับหมู่บ้าน”                  แหล่งข่าวในท้องที่คนหนึ่งให้ข้อมูล จันผาเด็กหนุ่มหน้าซื่อใบหน้าขาวเป็นรอยด่างเหมือนผิวสีเผือกประหลาดตานั่นเอง เขาบังเอิญรู้เรื่องจัดตั้งพิพิธภัณฑ์ผีเสื้อในหนังสือพิมพ์ และเพื่อนคนหนึ่งก็แนะนำให้เดินทางมาติดต่อที่นี่โดยตรง                  “เธอหมายถึง ผีเสื้อสีขาว?”                แทบกลั้นหายใจ เมื่อเขาพยักหน้ารับ และหยิบ “พยานหลักฐาน”ชิ้นสำคัญออกมาคลี่วางตรงหน้า ซากผีเสื้อที่เริ่มแห้งกรอบขาดการรักษาสภาพที่ถูกต้องก็จริง แต่ก็มีผลทำให้คาเรนถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ               “โอ พระเจ้า! ผีเสื้อหิมะ”                   หล่อนเรียกชื่อมันตามสภาพที่มองเห็นและเคยฝันใฝ่ เมื่อศึกษาจากโครงร่างลักษณะคร่าวๆ คาเรนมั่นใจว่านี่คือผีเสื้อที่เกิดขึ้นเองในธรรมชาติ ไม่ใช่การเสกสรรปั้นแต่งขึ้นอย่างแน่นอน เด็กหนุ่มพยักหน้ายืนยัน                 และก็มองคนแบบนี้ออก... คนซื่อๆที่โกหกไม่เป็น แต่ก็มีความโลภแฝงอยู่ในดวงตาทั้งคู่มิใช่น้อย ความโลภที่นำพาเขาให้เดินทางมาหา ในขณะที่ความเชื่อก็คอยรั้งดึงมโนธรรมนั้นเอาไว้ จนมองเห็นความว้าวุ่นใจปรากฏ               “ผมเป็นเพื่อนกับสุทัศน์ รู้ว่าที่นี่รับซื้อแมลงหายาก หรือของป่า...”               “ดีแล้ว ฉันอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราไว้ก่อน”               “แต่ผม...”                  ท่าทางเด็กหนุ่มอึกอักเล็กน้อย เขาบอกว่า สุทัศน์ติดต่อเพื่อจะไปออกค่ายอาสาในหมู่บ้านที่อยู่พอดี ทุกอย่างลงตัวเหมาะสม             คาเรนตั้งใจจะออกสำรวจหมู่บ้านแห่งนั้นก่อนล่วงหน้ารวมถึงการทดลอง “บางอย่าง” และในขณะเดียวกันก็วางแผน เสนอให้ธุมชาลทำเรื่องขอทุนวิจัยเพื่อจะไปเก็บตัวอย่างแมลงชนิดต่างๆตามมา               “คุณจะได้นำงานวิจัยที่ได้มาใช้ขอตำแหน่งทางวิชาการไปด้วยไงล่ะ ฉันคิดว่าไหนๆเด็กๆก็ไปออกค่ายธรรมชาติศึกษาอยู่แล้ว ทำไมเราไม่ลงไปเก็บตัวอย่างพร้อมกันเลยทีเดียวล่ะ”                    ดอกเตอร์หนุ่มทางกีฏวิทยาผู้นั้นเห็นด้วยในทันที หล่อนมองออกว่าเขามีความมุ่งมั่นจะเตรียมขอตำแหน่งวิชาการอยู่แล้ว แม้จะไม่ได้สนิทกับธุมชาลสักเท่าใดนัก แต่ก็เห็นความกระหายอยากอยู่ในดวงตาของเขา ถ้าการสำรวจเบื้องต้น และ “แผนการ” ที่เริ่มคิดต่อเนื่องไปพร้อมกันสำเร็จลุล่วง                  การออกค่ายอาสาในครั้งนี้ ก็จะเป็นการทดสอบสมมติฐานของตัวเองไปพร้อมกัน...                 ความคิดคาเรนแล่นปราดอย่างรวดเร็ว ไม่เคยมีใครติดตามความคิดได้ทันอยู่แล้ว รวมทั้งเด็กหนุ่มชาวบ้านผู้นี้ หล่อนยิ้มเยือกเย็นแล้วนำเงินปึกหนึ่งวางลงบนโต๊ะ ต่อหน้าจันผา เด็กหนุ่มผู้เป็นแหล่งข้อมูล... ก่อนจะเสนอความคิดของตนเองส่วนหนึ่งออกมา แต่แรกจันผาก็มีท่าหวั่นกลัวอยู่ไม่น้อย นัยน์ตาเหลือบมองระหว่างเงินปึกนั้นที่กำลังเลื่อนตรงเข้ามาหา และความเชื่อที่ฝังหัวมาตั้งแต่เด็ก                 คาเรนใจเย็นพอที่จะรอ...                 ด้วยค่าตอบแทนเล็กๆน้อยๆ แต่ก็มากพอดูสำหรับเด็กหนุ่มบ้านป่าคนนั้น อย่างน้อยที่สุดมันก็เริ่มลบเลือนความประหวั่นพรั่นพรึง ในความเชื่อถือภูตผีปีศาจของอีกฝ่ายลงไปได้บ้าง        นึกขันกับความเชื่อที่เหลวไหลอย่างนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว หล่อนไม่เคยเชื่อในเรื่องภูตผีปีศาจ ซาตาน หรือแม้แต่พระเจ้า!                   เพราะงานที่กำลังทำอยู่ก็แทบไม่ต่างกับงานของพระเจ้าอยู่แล้ว... การสร้างผีเสื้อสายพันธุ์ใหม่ขึ้นมาในโลก โดยเฉพาะถ้าหากการนำผีเสื้อสีขาวที่หายากจริงๆนั้นมาได้สำเร็จ ผีเสื้อซึ่งไม่มีรงควัตถุใดๆปรากฏบนเนื้อปีกของมันสักส่วนเสี้ยว เจ้าผีเสื้อสีขาวอันเป็นเสมือนพาหะที่พร้อมจะถูกแทรกสอดเข้าไปด้วยยีนพิเศษซึ่งนำการเรืองแสงให้ปรากฏขึ้น แน่นอนผีเสื้อในฝันที่จะถูกสร้างขึ้นมาใหม่ด้วยนวัตกรรมทางเทคโนโลยีชีวภาพ!                  และเมื่อนั้น ผีเสื้อเรืองแสงไม่ต่างกับผีเสื้อเพลิงก็จะสำเร็จดังความฝัน!!              “บอกมาสิว่ามันอยู่ที่ไหน?”            “ผาติ้วครับ พวกเขาเชื่อกันว่ามันอยู่ที่ผาติ้ว...”               น้ำเสียงของเด็กหนุ่ม เหมือนไม่แน่ใจกับการให้ข่าวแก่หล่อนสักเท่าใดนัก แต่คาเรนเองก็ต้องการพิสูจน์...          “ดีมาก! ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปที่นั่นเอง ผาติ้ว!!”           “คุณ... เอ้อ...  อาจารย์...นายฝรั่ง”                เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงละล่ำละลัก เห็นความตื่นตระหนกหวั่นกลัวปรากฏขึ้นอีกครั้ง คาเรนยิ้มเย็นๆ เรื่องแบบนี้ไม่ยากสำหรับการรับมือ วางธนบัตรอีกปึกหนึ่งลงมาเบื้องหน้า จุดไฟโลภให้ลุกโพลง ลบความไหวหวั่นในดวงตาคู่นั้นจนมอดสนิท                  หล่อนตัดสินใจไปที่นั่นอย่างเป็นความลับ กับผู้นำทางเพียงสองคน เหมือนกับบรรดาโครงการวิจัยขนาดยักษ์หลายโครงการที่นักวิจัยหัวหน้าโครงการต่างก็ต้องปิดผลการทดสอบให้เป็นความลับที่สุด ในโลกของการแข่งขันที่สูงลิ่ว และเดิมพันด้วยเงินทุนวิจัยจำนวนมหาศาล หล่อนพบว่า บางครั้ง คนที่ค้นพบงานวิจัยใหม่ๆ กลับถูกนักวิจัยคู่แข่งตัดหน้านำเสนองานออกไปก่อน และกลายเป็นผู้มีชื่อเสียงในชั่วเวลาข้ามคืนทั้งที่แทบไม่ได้ทำอะไรสักอย่างเดียว!                ในขณะที่นักวิจัยประเภทที่ทุ่มเทค้นหาแทบล้มประดาตาย กลับต้องเป็นฝ่ายยืนมองนัยน์ตาปริบๆ กับการ “โจรกรรมวรรณกรรม16” ของฝ่ายตรงข้าม ที่ตนเองพลาดเพียงแค่ประการเดียว                นั่นก็คือ พลาดปล่อยให้ความลับของงานวิจัยหลุดออกไปนอกห้องทดลอง!!                และจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านออกไปสู่หูคนภายนอกโดยเด็ดขาด หล่อนต้องไปที่นั่นเพียงลำพัง...                  เพื่อตามหาผีเสื้อสีขาวพิสุทธิ์อย่างที่ได้รับฟังมา                   โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่ามีชะตากรรมใดกำลังรอคอยอยู่เบื้องหน้า...                     ***************************** *Declaration of Helsinki : เป็นจริยธรรมทางการวิจัยที่เกี่ยวกับการทดลองในมนุษย์ เริ่มนำมาใช้ครั้งแรกในเดือน มิถุนายน ค.ศ. 1964 ที่ประเทศฟินแลนด์ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 54 15:43:14

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 32                สิ่งกระเพื่อมไหวในรังดักแด้ค่อยเคลื่อนผ่านจากด้านในสุดออกมาช้าๆ ผนังสีขาวหนืดหยุ่นถูกดันสุดโต่งจนพื้นผิวโป่งพองขึ้นเรื่อยๆไม่ต่างกับลูกโป่งที่ถูกเป่าลมอัดเข้าไปเต็มแรง เพียงแต่สรีระส่วนที่กำลังเขยื้อนดันผนังอันบางเฉียบและเหนียวแน่นออกมาสู่อากาศภายนอกนั้น เริ่มปรากฏเป็นรูปเค้าโครงร่างแห่งใบหน้ามนุษย์ จากสันจมูก... ปากที่หวำอ้า และส่วนนัยน์ตาทั้งสอง ภาพนั้นแทบจะทำให้หัวใจเกตุมาลาหยุดเต้น ลืมแม้กระทั่งอาการขัดยอกตามเนื้อตัวเมื่อหล่นร่วงลงมาจากขอบผาด้านบน...                 สายตานักศึกษาสาวเบิ่งมองไปเบื้องหน้าราวกับเป็นภาพจากฝันร้ายที่สุดในชีวิต เมื่อใบหน้าที่แนบกับผนังบางเฉียบของรังดักแด้ปรากฏขึ้นชัดเต็มตา เหมือนร่างนั้นถูกดันจากภายในเพื่อให้หลุดจากเปลือกหุ้มออกมาสู่อิสรภาพด้านนอก              และปรากฏเป็นโครงเค้าหน้าที่คุ้นเคยยิ่ง มันชัดเจนที่สุดเมื่อแรงดันจากภายในสามารถเอาชนะแรงต้านภายนอกได้สำเร็จ ทำให้ผนังคลุมฉีกแคว่กจากกัน และร่างนั้นก็หลุดผลั่วะออกมาจากรังดักแด้ หล่นร่วงลงมากองอยู่กับพื้นเบื้องล่าง ไม่ต่างกับทารกที่หลุดออกจากมดลูกของผู้เป็นมารดา...            คาเรน!            นักศึกษาสาวกรีดเสียงร้องออกมา สังหรณ์บอกให้แน่ใจว่านี่คืออาจารย์คาเรนที่รู้จักอย่างแท้จริง ไม่ใช่ภาพลวงตาเหมือนกับสตรีบนหน้าผานั่น เกตุมาลาถลันตรงไปยังร่างซึ่งนอนพับอยู่บนพื้นในสภาพอ่อนปวกเปียก ผิวกายยิ่งซีดขาวไม่ต่างกับตัวอ่อนของทารกแรกคลอด            “อาจารย์... ทำไมอาจารย์มาอยู่ที่นี่ อาจารย์คะ”               เกตุมาลาร้องละล่ำละลัก เขย่าร่างนั้นเพื่อเรียกให้ตื่นขึ้น แม้ว่าทั้งอุ้งมือจะเหนียวเหนอะไปด้วยคราบเมือกกลิ่นคาวประหลาดจนแทบอาเจียน จนกระทั่งเริ่มรู้สึกถึงความเย็นเฉียบของผิวกายอีกฝ่าย จึงค่อยเอื้อมมืออันสั่นเทาออกไปอังที่ปลายจมูกโปรเฟสเซอร์สาวใหญ่ แล้วหัวใจก็แทบจะหยุดเต้น                ไม่ได้สัมผัสถึงลมหายใจใดๆจากอีกฝ่ายแม้แต่น้อย!!              “คาเรนตายแล้ว หล่อนตายไปแล้ว!!”                “เสียง” ที่ตอบคำถามของหล่อนดังมาจากเบื้องหลัง มีผลให้ต้องหันขวับไปตามต้นเสียงนั้นทันที ไม่แปลกใจอีกต่อไปเมื่อเห็นร่างคล้ายโปร่งแสงของกีฏยา ยืนอยู่เบื้องหน้า                  “เธอเป็นคนพาฉันมาที่นี่เองใช่ไหมกีฏยา? เป็นคนสร้างเรื่องบ้าๆทั้งหมดนี่”                รอยยิ้มอันเป็นปริศนาปรากฏขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะผงกศีรษะรับ ส่วนอาภรณ์แปลกประหลาดโปร่งบางเบาจนแทบจะมองทะลุผ่านได้ กลับไม่อาจมองเห็นเรือนกายของหญิงสาวผู้สวมใส่มันแม้แต่น้อย ชายผ้าบางเบาปลิวไสวทั้งที่ปราศจากกระแสลมแรงใดๆรอบด้าน มันสะบัดพลิ้วขึ้นลงเองไม่ต่างกับปีกของนางพญาผีเสื้อ...                “เธอฆ่าคาเรนใช่ไหม กีฏยา เธอฆ่าอาจารย์คาเรน!”                   อะไรบางอย่าง ทำให้ข่มความหวาดกลัวตะโกนตอบโต้อีกฝ่ายออกไป เมื่อความหวั่นผวาดำเนินมาถึงจุดขีดสุดของมัน ก็แปรเปลี่ยนให้รู้สึกถึงอีกตัวตนหนึ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมาแทน                ตัวตนที่จะสามารถเผชิญหน้ากับผู้หญิงผู้นี้ได้เต็มที่ ด้วยความกล้า... ไม่ว่าหล่อนจะเป็นมนุษย์หรือไม่!               กีฏยายิ้มอย่างเป็นปริศนาอีกครั้ง คราวนี้เสียงที่ตอบกลับมาเย็นยะเยือกจับหัวใจ                  “ฉันไม่ได้ฆ่าคาเรน... หล่อนเป็นฝ่ายฆ่าตัวเองตายต่างหากเกตุมาลา ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะทำให้ตัวเองต้องเป็นเช่นนี้!!”                 “ไม่จริง อาจารย์ไม่ใช่คนที่จะคิดฆ่าตัวตายเองเด็ดขาด ต้องเป็นฝีมือของเธอ เป็นคนทำ... ทั้งหมด!”                     หยุดชะงักเหมือนสวิทช์ถูกกดค้าง เมื่อมองทะลุผ่านเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย ดวงตาดำขลับลึกล้ำไม่ต่างกับบ่อน้ำนิ่งที่ดูดให้จมลงไปสู่ความเย็นยะเยียบเบื้องใต้...              “ไม่ม์ม์ม์”              เกตุมาลาพยายามถอนสายตา แต่พลังแรงกล้าจากอีกฝ่ายก็ดึงดูดจนมิอาจเบนหลบ นัยน์ตาคู่นั้นเหมือนจะทวีจำนวนเพิ่มขึ้นเต็มไปหมด จากหนึ่งเป็นสอง เป็นสี่ และนับสิบนับร้อยในเวลาอันรวดเร็ว หล่อนมองจ้องผ่านเข้าไปภายในดวงตาจำนวนมหาศาลเหล่านั้น ดึงดูดให้ดิ่งลึกเข้าไป เข้าไปเรื่อยๆในเวิ้งทะมึนอันดำมืดเหมือนไร้ก้นบึ้ง แล้วจากนั้นจึงได้เห็น...             ************************              เสียงหรีดหริ่งเรไรพากันเงียบเสียง เหมือนพร้อมใจกันเข้าสู่ห้วงนิทรา มีเพียงตะเกียงเจ้าพายุดวงน้อยสว่างไสวขึ้นเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มไขใส้ให้หมุนสูงขึ้น เขายังไม่รู้สึกง่วงนอน จนต้องออกมานั่งรับลมเย็นยะเยือกกลางราตรีสงัดเช่นนี้ นี่เป็นสภาพหมู่บ้านในชนบทที่ห่างไกลความเจริญ หมู่บ้านอย่างที่เขาเองก็เคยจากมันมานานแสนนาน และไม่เคยคิดที่จะกลับคืนไปอีกครั้ง                 สมัยยังเป็น เด็กชายชาญ ที่ขี้อาย อ่อนแอ และซื่อจนไม่ต่างกับคนเซ่อ จนเป็นที่ล้อเลียนของเพื่อนๆ หาใช่ดอกเตอร์ธุมชาล ผู้มีบุคลิกสง่างามปราดเปรื่องด้วยภูมิรู้เช่นในปัจจุบันไม่                 เด็กชายบ้านนอกคนนั้นมีแต่ความฝันใฝ่ที่จะไปให้ไกลจากโลกใบเล็กของตัวเอง โลกที่ล้อมรอบไปด้วยเรือกสวนไร่นาและความกันดาร ห่างไกลจากแสงสีความสดใสเหมือนกับในเมืองใหญ่ เขาสู้บากบั่นมุมานะกับการเรียนเพื่อพยายามถีบตัวเองออกไปให้พ้นจากสภาพแห่งนี้ ด้วยพลังแห่งสติปัญญา พรวิเศษสิ่งเดียวที่ฟ้าประทานมาให้ตั้งแต่เกิด มันช่วยนำพาให้มีโอกาสข้ามน้ำข้ามทะเลไปศึกษาถึงต่างแดน และกลับมาสู่ผืนแผ่นดินไทยอีกครั้งไม่ต่างกับการได้ชุบตัวลงในบ่อทองคำ                แต่ก็ไม่เคยคิดที่กลับคืนสู่ “บ้าน”อีกเลย                ธุมชาล มองผ่านความเงียบสงัดไปเบื้องหน้าแล้วถอนลมหายใจ มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่เขาต้องออกภาคสนามเพื่อเก็บตัวอย่างมาศึกษา หากนั่นก็มีผลประโยชน์สำหรับตัวเขาเองเป็นเครื่องล่อ... เพื่อการวิจัยทดลองเพิ่มพูนวิทยฐานะของตนและทุนวิจัยสำหรับเป็นรายได้เสริมจากเงินเดือนอาจารย์ประจำ                 นั่นเป็นแรงผลักให้เขารีบเร่งทำงาน ไม่สนใจสรรพสิ่งใดๆรอบข้าง ไม่สนใจภาพต้นไม้เขียวขจีและท้องทุ่ง กลิ่นหอมของต้นไม้ใบหญ้ารายรอบ เพราะมันอาจจะทำให้ต้องหวนคิดภาพในอดีตกลับมาอีกเมื่อใดก็ได้                  ยกเว้นในคืนนี้เท่านั้น... ในราตรีสงัดเงียบงันเหมือนอยู่เพียงลำพังคนเดียวในโลก ในคืนที่ไม่มีเรื่องโครงการวิจัย ไม่มีปัจจัยเกี่ยวกับแมลง ผีเสื้อใดๆสำหรับการศึกษาทดลองเข้ามาเกี่ยวข้อง นี่คือการเดินทางมายังดินแดนบ้านป่าโดยวัตถุประสงค์ที่แตกต่างจากที่เคยเป็นเหมือนทุกครั้ง              ครู... อาจารย์...              เขานึกถึงคำเรียกขานคำนั้น แม้จะเข้าใจว่า ตัวเองได้ทำหน้าที่นั้นอย่างสมบูรณ์ไม่บกพร่องแล้ว เขาสอนหนังสือตรงเวลา ตรวจงาน และให้คำปรึกษาการเรียนแก่เด็กๆทุกคน นี่คือภาระงานของอาจารย์อย่างที่เข้าใจแล้วมิใช่หรือ? ยังมีสิ่งใดอีกเล่าที่คนเป็นครูพึงกระทำ               ศรัทธา?              วูบหนึ่งคำๆนั้นปรากฏขึ้นเหมือนแสงสว่างในกลางความมืดมนรอบด้าน นอกเหนือจากเงินรายได้เพื่อเสพย์ความสุขเลี้ยงชีพแล้ว ศรัทธานั่นเองที่เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของความเป็นครู!               เกตุมาลา...             อดนึกถึงเด็กสาวหน้าตาธรรมดาๆคนนั้นไม่ได้ ลูกศิษย์สาวที่เข้ามาพัวพันกับชีวิตของเขาโดยบังเอิญ สาบานว่าไม่เคยคิดในเชิงชู้สาวใดๆเมื่อหล่อนเข้ามาเรียนในระดับปริญญาตรี นอกจากความประทับใจในความขยันขันแข็งของอีกฝ่ายเท่านั้น ตราบจนผ่านเข้ามาเรียนต่อยังสถาบันและมีโอกาสได้ทำงานร่วมกันมากขึ้น                 กระนั้นก็ยังพยายามปฏิเสธความรู้สึกที่ว่านั้นอยู่ดี คิดว่าไม่อาจมีความรัก ความคาดหวังให้กับใครได้อีก ภายหลังจากการคบหากับกรพินธุ์ นี่คือผู้หญิงคนสุดท้ายที่เคยคิดจะคบหาเป็นแฟน หลังจากนั้น ก็ไม่เคยมีสตรีผู้ใดเข้ามาอยู่ในหัวใจอีกเลย กรพินธุ์ทำให้ตระหนักในรสของความผิดหวังจากความรัก ความรักที่ใช้ความไว้เนื้อเชื่อใจเป็นเหยื่อล่อ ก็คงไม่ต่างกับมัทนียา เพียงแต่ฝ่ายนั้นเลือกใช้ความลุ่มหลงของเขาเป็นเบ็ดตกเหยื่อหน้าโง่อย่างเขาเท่านั้นเอง และทำให้ธุมชาลคิดว่าความรักที่แท้จริงคงจะไม่มีอยู่ในโลกอีกต่อไป                  ตราบจนกระทั่งเขาสำเร็จการศึกษากลับมาเป็นอาจารย์หนุ่มโสดคนใหม่ของคณะนั่นเองดอกเตอร์ธุมชาล เชษฐภักดีคนใหม่เรียนรู้ที่จะ “รับมือ” กับท่าทีของหญิงสาวหลายต่อหลายคนที่เข้ามาทอดไมตรีให้อย่างมีชั้นเชิงมากขึ้น เขาไม่เคยวางใจใครอีกต่อไป เก็บหัวใจอ่อนแอของตัวเองใส่ลิ้นชักแล้วลั่นดาลปิดผนึกเอาไว้อย่างมั่นคง จะไม่ยอมเป็นไอ้หน้าโง่สำหรับใครหน้าไหนมาหลอกใช้อีกต่อไป                  ยกเว้นสายตาคู่นั้น... สายตาซื่อๆอ่อนโยนที่ไม่ต่างกับบานกระจกใสแจ๋ว ปราศจากรอยมลทินและความยอกย้อน บานกระจกแก้วที่สะท้อนภาพตัวตนของเขาในอดีตที่ไม่ต่างกับเด็กสาวแสนซื่อคนนั้น เกตุมาลา...                 ผู้ที่เขาชื่นชมในความตั้งใจ ขยันขันแข็งและอดทน ไม่ว่างานแล็บที่ได้รับมอบหมายจะหนักหนาสาหัสเพียงใด ไม่เคยเห็นเกตุมาลาพร่ำบ่น หรือเอาไปนินทาว่าร้ายกับใคร ท่าทางเงียบๆอ่อนน้อมเช่นนั้นอาจจะไม่สะดุดใจเขาสักเท่าใดในตอนแรก ถ้าธุมชาลจะไม่มองเห็นประกายตาสดใสเจิดจรัส ในยามที่หล่อนลอบมองมาที่เขาบ่อยครั้ง ตั้งแต่ยังเป็นเพียงนักศึกษาปริญญาตรี จนกระทั่งมีโอกาสได้ทำงานวิจัยร่วมกันในเวลาต่อมา               สายตาแห่งความชื่นชม รักใคร่ และเปี่ยมไปด้วยความศรัทธา...                สองคำแรกเป็นสิ่งที่ดอกเตอร์หนุ่มเคยสัมผัสกับลูกศิษย์สาวๆทั้งหลายมาแล้ว ด้วยรูปโฉมและบุคลิกงามสง่าที่เขา “สร้าง”และ “ปรุงแต่ง” มันขึ้นมาหลังจากลบ “ไอ้ชาญ”คนเดิมทิ้งไปในห้วงแห่งอดีต นี่คือ “ลุคใหม่”รูปแบบของอาจารย์หนุ่มโสดในฝัน ผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยภูมิรู้อย่างที่เคยปรารถนาจะเป็น แล้วสามารถก้าวขึ้นมาถึงจุดนั้นได้ในที่สุด แต่คำๆหลังนั่นต่างหาก               ศรัทธา! มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนที่เขารู้จักหรือเป็นลูกศิษย์เพียงอย่างเดียว คำนั้นไม่ได้เกิดจากรูปโฉมหรือการวางตัวเพียงอย่างเดียว แต่มาจากความนับถือในสิ่งที่เขากระทำและยึดถือเป็นต้นแบบด้วยความรู้สึกไม่ต่างกับตัวตนของเขาคือสรณะสำคัญ มันเป็นสิ่งที่ทำให้ธุมชาลรู้สึกถึงคุณค่าของตัวเอง ที่ไม่ใช่เกิดจากรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนทุกครั้ง                   และนี่เองที่เป็นพลังดึงดูดหัวใจดอกเตอร์หนุ่มอย่างประหลาด ก่อให้เกิดความชุ่มชื่นในผืนทรวงเหมือนได้รับหยาดน้ำอันเย็นชื่น หยาดน้ำนั้นค่อยๆหล่อเลี้ยงต้นอ่อนเล็กๆในหัวใจให้เจริญงอกงามและผลิดอกไม้แสนสวยให้เริ่มเบ่งบานขึ้นโดยแทบไม่รู้ตัว เขามองเห็นความศรัทธาอยู่ในสายตาใสบริสุทธิ์เต็มเปี่ยม นี่เองคือพลังที่ทำให้เกตุมาลาสู้อดทนทำแล็บวิจัยร่วมกับเขาโดยไม่เคยปริปากหรือแสดงอาการเหน็ดเหนื่อย และพลังแห่งศรัทธานั้น ที่ทำให้เขาไม่อาจทอดทิ้งให้หล่อนตกอยู่ในอันตรายได้             มันไม่ใช่ความรู้สึกวาบหวามด้วยแรงเสน่หาเหมือนรู้สึกกับมัทนียา ไม่ใช่ความสงสารและภักดีอย่างเช่นรู้สึกกับกรพินธุ์ เป็นความรู้สึกที่ชายหนุ่มไม่กล้าตอบกับตัวเองว่าเป็นเช่นใด             ใช่! เขากลัวคำตอบนั้น...               ถึงอย่างไร มันก็เป็นแรงผลักสำคัญที่ทำให้ตัดสินใจมาที่ผาติ้วแห่งนี้ด้วยความร้อนรน เมื่อประมวลข้อมูลทุกอย่างที่ได้รับมาจากกัทลีและนายตำรวจชันสูตรผู้นั้น มั่นใจว่าบุรโชติจะต้องพาหล่อนมาที่นี่ เขารู้จักตัวตนของมันมากกว่าใคร และไม่อาจรอคอยความช่วยเหลือของคนอื่นได้อีกแล้ว              ธุมชาลไม่ปฏิเสธว่าห่วงเกตุมาลามาก มากจนทนไม่ได้ที่จะเห็นหล่อนเป็นอะไรไป นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต!               ในความมืดทึบทะมึนภายนอก แสงตะเกียงเจ้าพายุแกว่งไกวกับแรงลมจัด และเปลวไฟก็เลือนรางลงทุกขณะ ไส้น้ำมันคงใกล้หมดเต็มที จังหวะนั้นเองเขากลับมองเห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นอยู่ริมแนวไม้ห่างออกไปจากจุดที่ยืนอยู่            ร่างนั้นคล้ายก้าวออกมาจากความว่างเปล่าแล้วปรากฏกายขึ้นในทันที เมื่อสายตาของเขาเลื่อนไปสัมผัสเข้าพอดี ชายหนุ่มขยี้นัยน์ตาเพื่อเพ่งมองให้ชัดเจนระหว่างยกตะเกียงชูขึ้นเหนือศีรษะ แล้วก็ต้องอุทานขึ้นเบาๆด้วยความประหลาดใจ            ...เหมวดี!!               ริมฝีปากของหญิงสาวขยับขึ้นในความมืดปราศจากสุ้มเสียงใดๆ แต่เขากลับมองเห็นทุกสิ่งที่เปล่งออกมาและอ่านความหมายเหล่านั้นได้ชัดเจน            “ช่วยด้วย ชะช่วย...”            ใบหน้าซีดขาวของหญิงสาวโดดเด่นในความมืดรอบด้าน ริมฝีปากเผยอค้างก่อนที่ร่างทั้งร่างจะกลืนหายเข้าไปในความมืด ธุมชาลตัดสินใจกระโจนลงจากพื้นเรือนลงถึงพื้นดินด้านล่างแล้วออกแรงวิ่งกวดตามอีกฝ่ายไปในทันที สายตาเพ่งมองแต่ภาพของเหมวดีเบื้องหน้าจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่สนแม้แต่เสียงร้องเรียกจากด้านหลัง                แล้วร่างของชายหนุ่มก็กลืนหายไปกับแนวพุ่มไม้หนาทึบ ในขณะที่ทิพย์มณีส่งเสียงร้องตะโกนเรียกเมื่อออกมาเห็นร่างของอาจารย์หนุ่มในช่วงสุดท้ายนั้นพอดี             “อาจารย์...”             *********************                แต่แรกทิพย์มณีตื่นขึ้นมากลางดึก และพบว่าตนเองนอนอยู่เพียงลำพัง               “เรืองดาว?”              เพื่อนสาวหน้าจืดที่นอนอยู่ข้างๆแต่แรกลุกหายไปไหนเสียแล้ว ทิพย์มณีหงุดหงิดทั้งด้วยอากาศภายในกระท่อมที่ร้อนอบอ้าว เสียงเอี๊ยดอ๊าดของไม้กระดานผุๆเก่าๆลั่นไปมายามพลิกตัว และการพบว่าตนเองถูกปล่อยทิ้งให้นอนอยู่คนเดียว              “เดี๋ยวถ้ากลับมานะ น่าดูแน่นังเรืองดาว!”                นึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับตัวเอง ตอนนี้ความง่วงปลาสนาการไปหมดแล้ว ตั้งใจจะออกมาพูดคุยสนทนากับอาจารย์หนุ่มให้คลายความหวั่นกลัว แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้ถึงกับยืนตะลึงอยู่ชั่วครู่ เห็นเขาเรียกชื่อเหมวดีในความมืดแล้ววิ่งหายลับออกไป ยังไม่ทันที่จะก้าวตามลงจากเรือนไม้                    เงามืดปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง เกือบจะหวีดร้องออกไปแล้วหากยั้งไว้ได้ทัน เมื่อเห็นใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไร้ความรู้สึกของแสงคำปรากฏขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว              “เขาออกไปทางโน้น”                หล่อนชี้มือไปตามทิศทางที่จำได้และเร่งเร้าให้แสงเขารีบออกไปตามตัวโดยเร็ว แต่ชายเฒ่ากลับยืนนิ่งงันครุ่นคิดหนักหน่วง ดวงตาลึกล้ำทอประกายบางอย่างที่หล่อนอ่านไม่ออก               “ลุง ไม่รีบไปล่ะ อาจารย์ชาลจะเป็นอันตรายไปนะคะ เขาวิ่งออกไปเยื้องกับทางที่เรามาไง”               “ปลายบึง... ที่นั่น ที่นั่นพวกเราเข้าไปไม่ได้หรอกแม่หนู มันเป็นสุดเขตประตูป่าที่เราจะผ่านเข้าไปไม่ได้”                “ลุงหมายความว่าอะไร?”                “เขาไปที่เขตของพวกสาง เราตามเข้าไปไม่ได้อีกแล้ว มันเป็นส่วนของป่าติ้วเลือด...”                 “ไม่... ถ้าลุงไม่ไป หนูจะไปเองนะ”                     หล่อนออกแรงขู่เป็นครั้งสุดท้าย ทั้งที่รู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกำลังเป็นสิ่งที่ลี้ลับเหนือการพิสูจน์ ยังจำได้ว่า อาจารย์ชาลพึมพำคำหนึ่งเบาๆในความเงียบและได้ยินปลายเสียงของคำนั้นพอดี                  เหมวดี... เขาพูดถึงพี่เหม แล้วก็วิ่งออกไปทันที ทั้งที่หล่อนมองไม่เห็นอะไรเบื้องล่างนั้นเลยสักอย่างเดียว                   “นายผู้ชายจะไม่มีทางได้กลับมาแล้ว คุณกลับไปนอนเสียเถอะรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ดีกว่า เมื่อพวกสางต้องการใคร คนนั้นก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ แม้แต่นายฝรั่งแหม่มที่มากับไอ้ด่อน”                  “ลุงหมายความว่ายังไง?”                   หล่อนได้ยินเรื่องนายฝรั่งผู้หญิงคนนั้นมาจากแสงคำก่อนหน้านี้แล้ว และรู้ว่านั่นหมายถึงอาจารย์คาเรน... คาเรนเคยเดินทางมาที่นี่มาก่อน โดยไม่มีใครที่เพชรพยัตล่วงรู้เลยสักคนเดียว แต่เหตุการณ์นั้นก็ผ่านพ้นมาเรียบร้อยแล้ว               “นายแหม่มคนนั้น ก็ไม่ได้กลับออกมาจากผาติ้วอีก นายแหม่มตายไปแล้ว!!”                 *********************                  เรืองดาวค่อยๆย่องออกมาจากห้องเมื่อเห็นทิพย์มณีนอนหลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวหันกลับมามองหน้า “เพื่อนรัก” ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากที่ทิพย์มณีเคยมองเห็นราวคนละคน              มันบ่งถึงความเกลียดชังอีกฝ่ายอย่างแจ่มชัด               ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าในอดีต ฉายซ้ำขึ้นมาในห้วงความคิด ตั้งแต่เริ่มคบกัน ก็มีแต่ถูกทิพย์มณีกดให้เป็นเพื่อนกึ่งลูกไล่ในกลุ่มมาโดยตลอด ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่ถูกบังคับให้นั่งรถมาเป็นเพื่อน ทั้งที่คนอื่นในกลุ่ม ทิพย์มณียังมีความเกรงใจมากกว่า                 เพราะเงิน... เงินเพียงอย่างเดียว ที่หล่อนไม่มีเหมือนกับอีกฝ่าย เงินที่ทิพย์มณีคิดว่าสามารถใช้ซื้อวิญญาณได้ทุกคน                    ตลอดที่นั่งเอนกายอยู่บนเบาะหลังรถ เพราะอีกฝ่ายแย่งไปนั่งหน้าคู่คนขับ ต้องแสร้งทำทีเหมือนคนหลับสนิทมิสนใจปฏิกิริยาใดๆของคนทั้งคู่ ทั้งที่ประสาทหูคอยรับฟังการสนทนาของทิพย์มณีและธุมชาลมาตลอดเส้นทาง เสียงกรีดร้องเรียกร้องความสนใจจากดอกเตอร์หนุ่มอย่างเห็นได้ชัดอยู่ด้านนอก ได้ยินแต่ว่าผีเสื้อบ้าๆอะไรสักอย่าง เรืองดาวแทบอยากจะเอามือปิดหูเมื่อเสียงโวยวายน่ารำคาญดังลอดผ่านเข้ามาถึงด้านหลังรถ เมื่อนั้นหล่อนแอบเบ้ริมฝีปากเบะออกอย่างดูถูก               น่าหมั่นไส้นัก!            พยายามข่มกลั้นอารมณ์พลุ่งพล่านจากเบื้องลึกที่ผ่านขึ้นมา แล้วกดให้ย้อนกลับคืนลงไปอย่างยากเย็นยิ่งกว่าที่เคย พยายามให้มันอยู่ภายใต้สีหน้าสงบเรียบนิ่งเหมือนเช่นปกติทุกครั้ง เพื่อสร้างภาพลักษณ์ของเด็กสาวอ่อนโยนจนดูเหมือนอ่อนแอปวกเปียก ไร้ปากคำสำหรับการตอบโต้ใดๆ ทั้งที่ภายในใจร้อนระอุไม่ต่างกับเถ้าลาวาที่พร้อมจะพ่นพวยทะลักออกมาจากผิวหน้าอันราบเรียบเยือกเย็นนั้นได้ทุกขณะ               แน่นอน ทุกอย่างย่อมต้องมีวัตถุประสงค์ของมันเอง เพราะเรืองดาวไม่ใช่คนโง่!!              ต้องการให้ทุกคนเกิดความสงสารในขณะที่ทิพย์มณีคือผู้รับบทนางตัวร้ายผู้คอยข่มเหง รังแกเพื่อนที่อ่อนแอกว่า              เพื่อให้เขาได้เห็นธาตุแท้ของทิพย์มณี และเห็นเปลือกที่ฉาบไว้ด้วยความน่าสงสารของหล่อน             อาจารย์ธุมชาล เชษฐภักดีนั่นเอง...            เรืองดาวไม่ปฏิเสธว่าหล่อนเองก็ลุ่มหลงกับความงามสง่าของอาจารย์ชาลตั้งแต่แรกพบ ในวันแรกที่เขาเข้ามาสอนในคลาสเรียน เคลิ้มฝันจนแทบไม่เป็นอันเรียน แต่ความฝันนั้นก็กระจัดกระจายไม่เป็นทิศทาง เมื่อเสียงกร้าวของทิพย์มณีพูดแทรกขึ้นในกลุ่มเสียก่อน                “ผู้ชายแบบนี้แหละ เสป็คชั้น! ขอจองนะจ๊ะ...”                  หล่อนกัดริมฝีปากแน่น ด้วยท่าทีเงอะงะไร้เดียงสาเหมือนกับที่เคยทำเป็นประจำโดยไม่มีใครติดใจสงสัย เด็กสาวซื่อบื้อ อ่อนแอ ที่คอยเป็นลูกไล่ให้กับทิพย์มณี และเพื่อนๆในกลุ่ม อาจจะมีคนช่างสังเกตอย่างนิลยาอยู่คนหนึ่งกระมังที่ทำให้ต้องระมัดระวังอากัปกิริยาไม่ให้ปรากฏจนเป็นพิรุธต่อ “ยายนั่น”ออกมา            นิลยาเป็นคนช่างสังเกต นัยน์ตาแทบจะเป็นเหมือนเครื่องสแกนหรือกล้องจุลทรรศน์ที่มองหาข้อบกพร่องและรายละเอียดอารมณ์ของคนรอบด้านได้อย่างเหลือเชื่อ แต่มือชั้นนี้แล้ว หล่อนไม่ยอมพลาดเด็ดขาด เรืองดาวตีบทบาทตัวเองจนแตกกระจุยไม่ต่างกับดาราตุ๊กตาทอง หลอกให้ทุกคนเข้าใจในภาพลักษณ์อย่างที่ต้องการให้ทุกคนเห็น และติดตามทิพย์มณีมาเหมือนไม่เต็มใจ ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว หล่อนพอใจเป็นอย่างยิ่ง               การเป็นคนอ่อนแอ เหมือนช่วยตัวเองไม่ได้ และซื่อๆเช่นนี้แหละ จะยิ่งทำให้ภาพลักษณ์ของทิพย์มณีดู “แรง” มากขึ้นอีกเท่าตัว ยิ่งพยายามข่มคนอื่นรอบข้าง โดยเฉพาะเรืองดาวที่เป็นเหมือนลูกไล่ส่วนตัว ก็ยิ่งทำให้หล่อนดูน่าสงสารเห็นใจจากทุกสายตา ในขณะที่ทิพย์มณีคือนางอิจฉาอย่างสมบูรณ์แบบ...             ทิพย์มณีจึงเหมือนเป็นทั้งเพื่อนและศัตรูไปพร้อมกันในคนๆเดียว!!               หญิงสาวตั้งใจจะหาโอกาสที่เพื่อนสาวหลับสนิท ออกมาสนทนากับอาจารย์หนุ่มในดวงใจเพียงลำพัง ในท่ามเงามืดแห่งรัตติกาลที่มีเพียงแสงตะเกียงวอมแวม ร่างสูงสง่าในเงามืดคล้ายตกอยู่ในห้วงภวังค์ฝัน หล่อนก้าวเข้าไปหาช้าๆ แต่แล้วเงาหนึ่งในเงามืดด้านล่างก็ทำให้เรืองดาวถึงกับหยุดชะงัก                  [b]พี่เหมวดี...[b]                 ********************** จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 54 15:49:03

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องของคาเรนคลี่คลายแล้วว่าเป็นใคร คราวนี้ก็คอยอ่านเรื่องของกีฏยาค่ะว่าเป็นใคร (พยายามไม่ไปแอบเปิดดูในเล่ม กลัวไม่ลุ้น) คนนี้ลึกลับเสียยิ่งกว่าคาเรนอีกนะคะ แก้ไขเมื่อ 07 ธ.ค. 54 00:15:23 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 54 02:20:18

ความคิดเห็นที่ 4 ตามพี่ไก่มาติดๆ อิๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 54 08:27:53

ความคิดเห็นที่ 5 จะมีใครที่ปกติที่สุดมั้ยนี่เรื่องนี้ น่ากลัวอ่ะ หวังว่าเกทมาลาจะเชือถือได้นะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 54 10:14:21

ความคิดเห็นที่ 6 อู๊ย เริ่มเข้าไคลแมกซ์แล้ว กีฏยาเหมือนจะให้โอกาสเกตุมาลานะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ธ.ค. 54 20:01:44

ความคิดเห็นที่ 7 แต่ละคน มีมุมมืดในใจกันทั้งนั้นเลย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 54 13:31:58

ความคิดเห็นที่ 8 มาได้ป๊อบแป๊บค่า โหหหห ยิ่งอ่านยิ่งลืมหายใจง่า ลุ้นทุกช๊อต จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 54 15:13:38