 |
.
" November's Tears " ( บทที่ 1 )
บทที่ 1
Tee และ โทชิ ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว ... 1 พฤศจิกายน 54
สวัสดีครับเพื่อนคนแรกของผม
ผมเพิ่งมีเฟสบุ๊คเป็นของตัวเองเมื่อต้นเดือนพฤศจิกายน..เล่นอะไรยังไม่เป็น เห็นรูปใครในหน้าแนะนำที่ทางเฟสเสนอมาผมก็ขอเป็นเพื่อนไปดุ่ยๆ นาย โทชิ คือคนแรกที่รับแอด ผมจึงเขียนตอบไป
Tee และ อนุชิต ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว
น่ารักคับ คือคำทักทายกับ อนุชิต เพื่อนคนต่อมา..โปรไฟล์ของเขาเป็นรูปหนุ่มน่ารักคนหนึ่งกำลังกอดสุนัขน่ารักพอกัน
ที่ผมกล้าเขียนชมว่าน่ารักเพราะอาจตีความว่าสุนัขนั้นน่ารักก็ได้..ถ้าจะเขียนว่า สวัสดีครับเพื่อนคนที่สอง และ คนที่สาม คนที่สี่ ต่อๆไปมันเหมือนการลงบัญชีรายชื่อสมาชิกอะไรสักอย่าง
ผมอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสุนัขและเจ้าของจึงกดเข้าดูโปรไฟล์ของอนุชิต..รูปภาพมากมายปรากฏขึ้นทั้งรูปครอบครัวรูปส่วนตัวและสมาคมเพื่อนๆ ของเขา มีแม้กระทั่งรูปกำลังเมาหลับและนั่งหลับพร้อมทั้งคำกระเซ้าเย้าแหย่จากเพื่อนๆ
บางรูปถูกเพื่อนว่า (ล้อ) เสียๆ หายๆ อนุชิตแค่ตอบว่า หรออออ. แสดงว่าเขาเป็นคนใจเย็น
กลับมาที่หน้าเฟสของตัวเอง
Tee และ ผู้หญิงร้อยแปด และ นายบอย ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว
Tee และ ขำๆ และเพื่อนอีก 9 คนได้เป็นเพื่อนกันแล้ว
จากนั้นผมก็สรรหาคำผูกมิตรต่างๆ ไล่เรียงกันไป..บางคนก็แสดงความยินดีกลับมา บางคนก็ไม่..เพลินดีเหมือนกัน
วันที่ 2 พฤศจิกายน
ใต้ข้อความ น่ารักคับ ที่ผมเขียนทักทายอนุชิตมีใครคนหนึ่งชื่อปราโมทย์ กดชอบใจ..ผมนึกสนุกต่อความกลับไป
^_^..ผมน่ารักหรือเจ้าของเฟสน่ารักคับ?
ชอบใจอะไรหะ? สักครู่อนุชิต เจ้าของเฟสพิมพ์ตอบ..เขาคงไม่ได้ตอบผมแต่คงต่อว่านายปราโมทย์ที่เข้ามาเจือกด้วย
555.. แล้วผมก็ตอบไปอีก
โอ้โห..ผมเป็นเพื่อนคนแรกเชียวหรือ? โทชิ หนุ่มหน้าญี่ปุ่นเพิ่งตอบกลับ
ใช่แล้ว.. กวนไปมั่งพอขำๆ
อะนะ..รูปหล่อ
วินาทีต่อมา
น่ารักนะคับ ^_^ อนุชิตทัก..ผมนึกดีใจที่มีคนชมกลับ..ความจริงผมเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเหมือนกัน แต่ก็ยังอยากได้รับคำชม
อืออ..นึกว่ารักข้างเดียวซะละ^_^ คะนองปากตอบกลับไป
อนุชิตกดชอบใจกลับ
ต่อมา..(สนุกดีเหมือนกัน)
น้ำท่วมป่าว เพื่อนสูงอายุคนหนึ่งถาม..รูปโปรไฟล์กำลังยืนอยู่ในต่างประเทศ
นิดหน่อยครับ กำลังรอมากๆ อยู่
เอาใจช่วยนะ
ขอบคุณครับ
บ้านอยู่แถวไหนอะคับ ถามมาอีกเมื่อวันที่ 3 พฤศจิกายน
ดอนเมืองครับ
ดอนเมืองน้ำท่วมแล้วสิ วันที่ 4 พฤศจิกายน
เรียบร้อยครับ ผมตอบเมื่อวันที่ 5 พฤศจิกายน
ยังดีนะที่เล่นเฟสได้อยู่ วันที่ 6 ทักมาอีก
ที่บ้านมีสี่ชั้นครับ มีระบบตัดไฟได้ทีละชั้น
ความจริงบ้านเกิดของผมอยู่ที่เวียงเดือนประเทศศิลา ซึ่งเป็นประเทศเล็กๆ ด้านหนึ่งติดประเทศไทยอีกด้านติดลาวและเวียตนาม
พ่อผมเป็นหลานฝรั่งเศสแม่เป็นลูกครึ่งไทยและศิลา ผมจึงมีทั้งเลือดไทย ศิลา ฝรั่งเศสปนอยู่ในตัว แต่รูปลักษณ์ที่เห็นเหมือนชาวต่างชาติหน้าแปร่งๆ ออกทางจีนก็ไม่ใช่แขกก็ไม่เชิง..คนศิลาหน้าตาไปทางคนแขกนิดๆ แต่พวกบนเขาเหมือนจีน..ชาวเขา..อะไรอย่างนั้น
ความที่แม่เป็นลูกครึ่งไทยเราจึงมีที่พักที่เมืองไทย..กรุงเทพฯ เสียด้วย..โก้มากเมื่อบอกเพื่อนบ้านว่าจะมากรุงเทพฯ..ยิ่งรู้ว่ามีที่พักอยู่..อื้อฮือ..ผมฮอทไม่เบา
ตึกสี่ชั้นอยู่ริมถนนใหญ่ แม่และพี่น้องเคยใช้เป็นที่ทำมาค้าขายมาก่อน แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นที่พักเพียงอย่างเดียว..ป้าน้าลุงแยกย้ายไปอยู่กับครอบครัวและลูกหลานที่อื่นกันหมด
มากรุงเทพฯ ครั้งนี้ผมพาแม่มาหาหมอ..ที่เวียงเดือนก็มีหมอและโรงพยาบาลที่ทันสมัย แต่พ่ออยากให้แม่ได้รับการรักษาที่เมืองไทย..พ่อชอบโก้..ชอบอะไรที่ดีที่สุดเสมอ
โชคไม่ดีนิดหน่อยที่มาได้สองสามวันน้ำก็ท่วมกรุงเทพฯ..วันที่ 3 พฤศจิกายน น้ำเริ่มปริ่มถนนหน้าบ้าน วันที่ 4 ท่วมสมบูรณ์ ท่วมฟุตบาธและเลยเข้ามาในตัวบ้านเล็กน้อย ผมและคนเฝ้าบ้านช่วยกันหากระสอบทรายมากั้นและใช้ไดรโว่สูบน้ำออก
ไปไหนไม่ได้ เราอยู่กันที่ชั้นสาม ..ชั้นสองและชั้นสี่ใช้เก็บของที่ขนมาจากด้านล่าง แม่ไม่ทุกข์ร้อนอะไร ดูเหมือนจะสนุกกับการมองน้ำในถนน ผู้คนที่สัญจรไปมาโดยเรือ และรถทหารที่รับส่งผู้คนเป็นระยะๆ
ผมละสิที่ต้องลุยน้ำไปตลาด..บางทีก็ลุยไปดุ่ยๆ บางทีไปรถทหาร บางทีจูงเรือไปเป็นที่สนุกสนาน (จูงเรือจริงๆ ครับ..ให้คนอื่น..สาวๆ นั่ง..555)
และนี้คือสถานที่พักผ่อนของผม..เฟสบุ๊ค
Tee
ท่วมมากแล้วครับ รถมาประกาศเป็นพักๆ ว่าคืนนี้ท่วมมาก เตรียมรถมาชวนอพยพ รถทหารขนชาวบ้านมากเหมือนกัน สู้ๆๆ ครับผม (ผมเอง ไม่ใช่ใคร)
November 5, 2011 at 18:54
Tee
ต้องดูทั้งคืนทุกชั่วโมง ไม่ได้เตรียมยกขนอะไรไว้นัก เชื่อใจว่าไม่มาก แต่กำลังจะมาคืนนี้แล้ว
November 5, 2011 at 18:57
Tee
คืนนี้ก็เช่นกัน..วิดน้ำ..ปวดแขน..ปวดๆ..ปวดอะไรอย่างนี้..เฮ้อ!!!
November 7, 2011 at 20:39
Tee
รักคุณนะ คุณยาแก้ปวด..
November 7, 2011 at 20:52
Tee
รักคุณน้ำยาล้างจานด้วยครับ..วันหน้าจะกินมากกว่านี้อีกหน่อย..จะได้อยู่เมืองไทยตลอดไปสมใจ 555 ไม่บวก..
ที่ผมโพสท์อะไรไปนั้นไม่มีใครตอบมาหรอกครับ..ผมก็ไม่ได้หวังอะไรเพราะสังคมในเฟสของผมไม่มี มีแค่เพื่อนที่รับแอดแต่ไม่มีความสัมพันธ์พอจะพูดคุยหยอกล้ออะไรได้ ไม่ว่าเขาเหล่านั้นหรือผม
เกี่ยวกับน้ำยาล้างจาน..ผมพิมพ์ตลกๆ ไปอย่างนั้นเอง เหตุมีอยู่ว่าเราทานข้าวทานขนมเสร็จ ผมยังไม่อิ่มอยากทานขนมอีก..เด็กยกชามเก็บแล้วผมตามไปที่ห้องครัวหยิบถ้วยขนมของผมที่มีน้ำเชื่อมค้างอยู่ เทขนมเทน้ำเชื่อมเติมไปอีก
อนิจจาคนตะกละ!!..น้ำเชื่อมที่ค้างอยู่ที่แท้คือน้ำยาล้างจานที่เด็กเทไว้เตรียมล้าง..ผมก็ปวดท้องละสิครับ..ปวดแขนด้วยอีกต่างหาก..ครวญครางทั่วเฟสก็ไม่มีใครเหลียวแล
แล้วทำไมต้องเขียนว่า วันหน้าจะกินมากกว่านี้หน่อย จะได้อยู่เมืองไทยสมใจ..มีนัยอะไรแฝงอยู่หรือ
นั่นสิ!..เดี๋ยวผมจะมาเล่าให้ฟังครับ
.
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
8 ธ.ค. 54 12:43:31
|
|
|
|
|
_________ " November's Tears " _________ (บทนำ และบทที่ 1)
