ความคิดเห็นที่ 1 เรนุกานั่งเมลอมองไปยังนอกหน้าต่างที่ทำงานใหม่ เกือบเดือนที่เธอมาทำงานสาขาใหญ่นี้       นี้ก็เป็นช่วงพักเที่ยงพนักงานในแผนกลงไปรับประทานอาหารข้างนอกกันหมด  เหลือเธอเพียงคนเดียว เพราะเธอต้องประหยัดจึงอดมื้อเที่ยงเก็บไปกินตอนเย็นที่บ้านที่เดียวเป็นการประหยัด  บางที่เธอก็ไม่ได้ทานอะไรเลยทั้งวันถ้าย่าต้องเข้าโรงพยาบาล       เรนุกาต้องประหยัดเพื่อเจียดเงินไปให้ย่าเป็นค่ายาทุกเดือน      เดียวนี้จะซื้ออะไรเธอก็ต้องคิดแล้วคิดอีกไม่เหมือนตอนที่เป็นคุณหนูอยู่บนหอคอยงาช้างมีแต่คนค่อยเอาใจ       คิดจะซื้อก็ซื้อไม่เคยสนใจเพราะสิ้นเดือนคุณป๋าก็ต้องจ่ายให้เธอหมด      ตอนนี้เธอเป็นเพียงเรนุกาพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาและเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวทางเดียว ดีทีบ้านที่อยู่ไม่ต้องเช่าเพราะเป็นบ้านเก่าของผู้เป็นย่าสมัยยังสาวและไม่ได้ขายทิ้งหรือโดนยึดทรัพย์ไป “ คุณ  คุณ ใครเป็นคนแปลเอกสารให้มิสเตอร์ แอนดูว์ นี้มันมั่วไปหมด” เสียงห้าวทรงอำนาจเรียกสติของเรนุกาให้หันกลับไปแล้วเธอต้องตกใจสุดขีดเมื่อเธอพบกับคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด         แววตาที่แสดงอาการตระหนกก่อนหน้าแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นเย็นชาไม่สามารถรอดพ้นจากสายตาของสิงหาไปได้ ขนาดทำใจไว้แล้วว่าต้องเจอแต่เธอก็ยังหมดรู้สึกประหม่าไปไม่ได้สิงหาดูเปลี่ยนไปมากกว่าเมื่อสิบปีก่อนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น  สุขมและเยือกเย็น กว่าตอนนั้น   เธอพึ่งจะ17-18เองเห็นสิงหาเข้าบ้านมาพร้อมกับแม่คุณประไพรเธอจำวันที่พ่อพาสองคนนี้เข้าบ้านได้         แล้วยังจำตอนที่เธอกับพ่อช่วยไล่สองคนนี้ออกจากบ้านได้เช่นกัน           เป็นภาพที่เธอจำได้ไม่ลืมเธอเห็นประไพรอ้อนวอนต่อพ่อเธอในทันทีที่พ่อรู้ว่าประไพรยักยอกเงินในบริษัท     วันนั้นวันที่ฝนตกนักอย่างกับต้องการหลั่งชำระคราบสกปรกของหญิงคนนั้นให้ออกไปจากบ้าน “ไปออกไป    ไปทั้งคู่เลยไอ้พวกงูเห่าเลี้ยงไม่ซื่อ”ชายสูงวัยตะโกนด่าอยู่หน้าบ้านพร้อมปาข้าวของซื้อผ้าลงพื้นโดยมีแม่บ้านเป็นลูกมื้อคอยโยนกระเป๋าตามลงมา “ไสหัวแกออกไปจากบ้านฉันเดียวนี้”สาววัย18ยืนเด่นตรงบันไดหน้าบ้านพร้อมยกมือชี้ไล่ไปที่ประตูทีฝนกำลังตกหนักโดยไม่สนใจว่าคนทั้งคู่จะออกไปเผชิญอะไรบ้างขอแค่เพียงไม่มาอยู่ให้รกหูรกตาเธอในบ้านก็เพียงพอ ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือชายหนุ่มใบหน้าคมสันส่งสายตามาดร้ายใส่เธอก่อนจากไปเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาทำอย่างนี้เพราะทุกที่เธอจะเลี่ยงไม่พบเจอพูดคุยกับเขาเลย “นี้เธอฉันถามว่าใครเป็นคนแปลเอกสารชุดนี้” เสียงห้าวทุ้มดังขึ้นกว่าตอนแรกเรียกสติของเรนุกากลับคืนมาสู่ภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง “เอ่อสงสัยจะเป็นพี่นุ มีตรงไหนผิดพลาดค่ะ เดียวดิฉันแก้ให้ใหม่คะ”เรนุกาเอ่ยออกมาในที่สุดพร้อมกับหยืนมือไปรับเอกสารตรงหน้าแต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะคนตรงหน้าดึงเอกสารกลับ ก่อนจะโยนไว้ที่โต๊ะเธอดังปลั๊ก “ฉันต้องการวันนี้ เอาไปให้ที่ห้องฉัน”แล้วเขาก็เดินจากไปทิ้งไว้ให้เรนุกายืนคุมสติตัวเองอยู่ไม่ได้เธอว่าเธอทำใจไว้แล้วว่าต้องโดนแกล้งเข้าสักวันที่เขาเห็นเธอเผลออาจโดนไล่ออกก็เป็นได้ “เรย์.....เรย์ เป็นอะไรเปล่า” เสียงของสาวใหญ่ตรงหน้าเรียกสติเธอกลับมาได้อีกครั้งหนึ่ง “เปล่าคะไม่เป็นอะไรคะ” “อืน พี่ซื้อขนมมาเยอะแยะเลยไปทานกับพี่ไหม เห็นไม่ได้ออกไปทานข้าว” “ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณมากคะพี่ เรย์ไม่หิวพี่ทานไปเถอะ” เรนุกาก้มลงเก็บเอกสารที่อยู่บนโต๊ะเธอเริ่มแก้งานใหม่แม้ว่าเอกสารตรงหน้าจะแปลผิดพลาดไปบางด้วยการตกหล่นของคำ    แต่ก็ใช้ว่าจะไม่รู้เรื่องแล้วอีกอย่างไม่ใช้เอกสารสำคัญอะไรเป็นเพียงแบบอธิบายแบบสินค้าไม่น่าจะโมโหอะไรขนาดนั้น ร่างสูงก้าวผ่านหน้าห้องก่อนที่จะนั่งลงบนโต๊ะพร้อมฟุบหน้าไปทางอื่น  ทำไมนะเขาคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว       เขายังจำหน้าตอนที่เธอไล่เขาอย่างกับหมูอย่างกับหมา     ได้สายตาแบบนั้นเธอมองเขาโดยตลอดตั้งแต่ก้าวเข้าบ้านหลังนั้นโดยอาศัยร่วมชายคาเดียวกัน ภาพของคุณหนูประจำบ้านซึ่งมีแต่คนเอาอกเอาใจแววตาเธอไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาตลอดเวลาที่ได้รับแต่สายตารังเกียจระชัง “น้องเรย์มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวมืดๆครับ” เสียงของชายหนุ่มที่เดินจากด้านหลังเรนุกาทำให้เธอหันไปมองก่อนที่จะส่งสายตาตำหนิติเตียนแล้วเดินหนีไป     ก่อนที่จะเดินหนีไปก็มีแขนมารั้งไว้ที่คอมือเธอก่อนโดยไม่ให้เธอจากไป     เรนุกามองไปยังมือที่เหนี่ยวรั้งไว้แล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า    แล้วสะบัดทิ้ง “อย่าเอามือโสโครกของแกมาแตะตัวฉัน” “น้องเรย์ทำไมพูดอย่างนี้ละครับไม่เพราะเลยรู้ไหมครับ”     เสียงตำหนิพร้อมด้วยสายตาที่ตำหนิตรงมายังเธอ “ใครเป็นน้องแก   ฉันไม่มีพี่น้องที่ไหน วันหลังอย่าเรียกฉันแบบนี้และอย่ามายุ่งกับฉัน”     เรนุกาเดินหนีโดยไม่ให้เขาจับเธอได้อีกเป็นครั้งที่สอง นั้นเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับเธอหลังจากนั้นเธอ  ไม่เคยคุยกับเขาเลยถึงตอนโดนไล่ออกจากด่าก็ยังไม่ยอมคุยกับเขาแต่หันไปหาแม่เขาแทน แต่มาวันนี้เธอดูเปลี่ยนไปเยอะสาวขึ้น  เป็นผู้ใหญ่ขึ้นและเย็นชามากขึ้น เขารู้มาบ้างว่าบ้านเธอล้มละลายไม่เหลือทรัพย์สินแม้แต่ชิ้นเดียว      พ่อก็มาฆ่าตัวตายตอนโดนธนาคารยึดทรัพย์สินแม่เธอก็สติเสียตายตามกันตอนนี้ก็คงเหลือเธอกับย่าเธอสองคน ชีวิตความเป็นอยู่คงรำบากมาก   แล้วเรนุกาจะทนได้เหรอในเมื่อตลอดชีวิตเธอมีคนรองมือรองเท้ามาโดยตลอดออกมาทำเองอย่างนี้จะรอดได้ไง       น่าสงสาร   สงสารเหรอ  สงสารทำไหมเธอยังไม่สงสารเขาเลยตอนโดน     ไล่ออกจากบ้านตอนเที่ยงคืน  แถมยังยิ้มเยาะเขาตลอดเวลา        เขาควรจะสะใจมากกว่าที่เห็นเธอวันนี้ที่ไม่เหลืออะไรเลย ร่างสูงยืนขึ้นตัวตรงเดินไปยังประตูชะโงกออกไปเล็กน้อยก้าวเดินออกมาครึ่งตัวก่อนที่เอ่ยคำสั่ง “คุณ บัว ติดต่อฝ่ายบุคคลหาประวัติ เรนุกา วรรมย์ ฝ่ายต่างประเทศให้หน่อย    บอกเขาว่าผมต้องการภายในสิบห้านาทีผมต้องได้อยู่บนโต๊ะผมนะ” สิงหาก้าวยืนตัดสินใจนิดหนึ่งก่อนออกจากห้องอย่างกับพายุ  แล้วประตูก็ปิดสนิทตามเดิม เรนุกานั่งแปลเอกสารอย่างเขมักเขม่นก่อนที่เธอจะละสายตาจากเอกสารตรงหน้าที่เป็นตัวอักษรหลายตาไปหมด                                                   พร้อมหลับตาเพื่อพักสายตาอยู่นานแล้วลืมขึ้นเธอก็พบ   แววตาดุคมราวราชสีห์ของสิงหามองมายังเธอตรงหน้า และดูจะตำหนิเธอด้วย “ผมไม่ยักกระรู้ว่าฝ่ายต่างประเทศว่างงานมากถึงกับนอนที่บริษัทได้”น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประชดประชันเต็มที่ “ขอโทษคะ”น้ำเสียงราบเรียบไม่มีความก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อนเหลืออยู่เลย “ผมให้คุณแก้งานเสร็จแล้วหรือยังถึงได้มานอน” “เสร็จแล้วคุณจะเอาเลยไหมคะ” “เอาไปส่งที่ห้องฉันไม่ใช้ให้ฉันต้องมาเอาเอง” ร่างสูงเดินออกจากโต๊ะไปอย่างรวดเร็วพร้อมหันมาให้เธอเดินตามเขาไป แต่เรนุกายังคงนั่งเฉยไม่ได้ขยับตามไปแต่อย่างใด “จะส่งก็ตามมา” เรนุกากัดริมฝีปากร่างเล็กน้อยก่อนที่จะลุกอย่างเชื่องช้าเก็บของบนโต๊ะเล็กน้อยก่อนที่จะถือเอกสารตามไป          ทุกคนในแผนกส่งสายตาเห็นใจมายังเธอก่อนที่เธอจะเดินออกไป “เจ๊น่าสงสารพี่เรย์จังเลย   พักสายตาแป๊บเดียวเองผู้จัดการเห็นดันคิดว่าอู้ไปได้   โดนแน่เลยท่านยิ่งดุๆอยู่” “ฉันก็เห็นใจเรย์มันนะแต่ฉันก็ยังไม่อยากโดนไล่ออกชะนั้นแกหยุดพูดได้แล้วเดียวโดนไล่ออก” เสียงเจ๊ใหญ่ประจำแผนกแว๊ดลูกน้องลงมาก่อนที่หันไปมองเรนุกาที่เดินลับตาไปแล้ว ท่านประธานสิงหาขึ้นชื่อเรื่องความดุเป็นที่หนึ่งงานที่ได้ออกมา     ต้องดีที่สุด    ถูกต้องที่สุดและรวดเร็วที่สุด      ทำให้ทุกคนเกรงใจไม่กล้านินทาท่าน      เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนแม่บ้านที่ทำงานพึงโดนไล่ออก     หลังจากที่ไปนินทาท่านในห้องน้ำขณะที่ท่านยังอยู่ทำให้ได้รับเงินเดือนสามเดือนแล้ว   นอนอยู่บ้านเฉยไม่ต้องมาทำอีกเลย เรนุกาก้าวตามหลังของสิงหาไปยังห้องโดยเว้น ระยะห่างสองช่วงตัวสิงหาเดินตรงไปยังโต๊ะแล้วนั่งลงผายมือให้เรนุกานั่งลงในเก้าอี้ตัวตรงข้าม เรนุกาทำตามเขาสั่งโดยเงียบยื่นเอกสารที่แปลเสร็จใหม่ให้สิงหาก่อนที่สิงหาจะเปิดอ่านเนื้อครบทุกหน้าและทุกบรรทัดอยากจะให้มีขอผิดพลาดแต่ก็หาเจอไม่ทำให้วางแฟ้มลง สิงหาหยิบแฟ้มเอกสารสีดำตรงแล้วมองมายังหญิงสาวตรงหน้านิดหนึ่งแล้วก็ก้มลงไปอ่านต่อเล็กน้อยเขาใช้เวลาอ่านอยู่นานพอสมควรก่อนที่จะวางแฟ้มแล้วเคาะปากกาในมือ “ดิฉันหมดหน้าที่แล้วขอตัวก่อนนะคะ”เรนุกาทำท่าจะลุกไปแต่มีเสียงเอ่ยทักไว้ก่อน “เดียว” “ในแฟ้มประวัติบอกว่าคุณเป็นพนักงานขายมาก่อนแล้วย้ายมาสาขาใหญ่ คุณจบแค่ม.6 ทำไมจบแค่ม.6ถึงได้เป็นลูกจ้างทำงานฝ่ายต่างประเทศ” เรนุกากัดริมฝีปากจนห่อเลือดก่อนที่จะมองคนตรงหน้า “ดิฉันลองทดสอบเรื่องภาษาแล้วผ่านเกณฑ์จึงได้มาทำในสาขาใหญ่ และที่ได้ไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานเพราะยังไม่จบตรี” “อยากได้บรรจุไหม” “เหลืออีกไม่กี่ตัวดิฉันก็จะจบตรีถึงเวลานั้นก็ได้บรรจุเป็นพนักงานคะ” “แล้วถ้าผมไม่ให้บรรจุล่ะ” เรนุกากัดริมฝีปากจน “นั้นก็เป็นสิทธิ์แล้วแต่คุณเพราะคุณเป็นเจ้าของบริษัทดิฉันไม่มีสิทธิ์ไปต่อกรด้วย”เรนุกามองสิงหาอย่างท้าทาย เหมือนเมื่อสิบปีก่อน   แล้วจึงหลบสายตาแล้วก้มลง สิงหายังคงถามอีกหลายเรื่องแม้บางเรื่องจะไม่เกี่ยวกับงานเธอก็ตอบแบบผ่านๆไปที่ “มีครอบครัวยัง” จู่ๆเขาก็ถามขึ้นมาดื้อโดยไม่สนเรนุกาจะสะดุดกึกก่อนที่เอ่ยเสียงเรียบตามแบบฉบับของเธอ “เรื่องส่วนตัวดิฉันขอไม่ตอบคะ” .............................................................................................................................................................. แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 54 17:38:55 จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 54 17:31:33

ความคิดเห็นที่ 2 อุ๊ยยยยย ตกใจกับการจัดหน้ามากคะ คราวหน้าจะจัดให้ดีกว่านี้แน่นอนคะ ฝาก นิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ นักเขียนหน้าใหม่คะ มีอะไรคิดชมกันได้เลยคะ ชอบคะ พยายามลงให้สม่ำเสมอคะ แต่งได้ครึ่งเรื่องแล้ว เรื่องนี้ตอนแรกตั้งใจจะแต่งให้เป็นดราม่าจัดๆคะ แต่แต่งไปแต่งมาเป็นโรแมนติกดราม่า เล็กๆๆซะงั้น ฝากใว้ให้ขอนิยายแนวนี้แถวนี้ ช่วงอ่านและวิจารณ์ด้วยคะ ขอบคุณคะ ปล. ใครมีวิธีจัดหน้าช่วยบอกด้วยได้นะคะ แบบว่าจัดแก้แล้วยังได้แค่นี้เอง แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 54 17:37:49 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 54 17:35:11 จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 54 17:34:58

ความคิดเห็นที่ 3 บางประโยคยังมีบางคำตกหล่นนะคะ เนิ้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 54 00:13:54 จากคุณ : เวลายังคงเท่าเดิม เขียนเมื่อ : 9 ธ.ค. 54 23:56:08

ความคิดเห็นที่ 4 You got me เผลอใจรัก ตอนที่ 2 จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 02:04:27