ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๙ ความในใจ)

ความลับฤดูหนาว  (บทที่ ๑ ศพเดินได้)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11309801/W11309801.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๒ คนบ้าในกรงขัง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11321605/W11321605.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๓ ชายหนุ่มและสมมุติฐาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11331282/W11331282.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๔ รูปจำลองเสมือนจริง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11338619/W11338619.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๕ คำเตือนของอัศวิน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11350818/W11350818.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๖ จดหมายจากแดนไกล)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11358855/W11358855.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๗ การเดินทางของวสันต์)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11367272/W11367272.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๘ ดวงดาวผู้เป็นพยาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11379302/W11379302.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๙ กระดาษและกระดุมเสื้อ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11394554/W11394554.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๐ เสียงกรีดร้องของไพรินทร์)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11399214/W11399214.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๑ ความแตกต่างของสำเนียง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11406396/W11406396.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๒ พิสูจน์ลายมือ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11411321/W11411321.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๓ ความสัมพันธ์แบบปิด)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11413995/W11413995.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๔ หญิงสาวผู้ตกเป็นจำเลย)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11417016/W11417016.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๕ ความลับที่ซ่อนเร้น)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11420821/W11420821.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๖ คำลวงของคนทรง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11425177/W11425177.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๗ คำสั่งเสียของแม่ชีขจีเกศ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11429214/W11429214.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๘ โศกนาฏกรรมสุดสะพรึง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11433752/W11433752.html





บทที่ ๑๙  ความในใจ

บุญยงค์สารภาพว่ากำลังมีอะไรกันกับแสงดาวที่ท้ายสวนผลไม้ แต่จู่ๆ เขาก็ถูกตีหัวจนสลบเหมือด มารู้สึกตัวได้อีกทีก็เพราะถูกพวกตำรวจที่ไปตามหาสาดน้ำใส่หน้า

แสงดาวกับสกาวเดือนถูกฆ่าในลักษณะคล้ายๆ กัน คือถูกฆาตกรเอาเชือกรัดคอจนขาดใจตาย แต่สิ่งที่เจ้าฆาตกรจัดการกับศพหลังจากที่มันฆ่าเหยื่อแล้วนี่สิทำให้อัศวินต้องปวดหัวตุบๆ ฝ่ายนางพิมพ์พาก็ไม่ยอมปริปากพูด ตอนนี้ทั้งบ้านคานพิภพตกอยู่ในความกัดดันถึงขีดสุด รวมทั้งเหล่านายตำรวจเอง... ฟ้าฉายคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องหาทางนำจดหมายฉบับนั้นมาอ่านให้ได้

“คุณไม่พบหลักฐานอะไรเลยใช่มั้ยคะคุณอัศวิน...” ฟ้าฉายร้องถามขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด ทุกร่างที่นั่งชุมนุมกันอยู่กลางเรือนใหญ่หันขวับมามองเธอเป็นตาเดียวในขณะที่อัศวินพยักหน้าหงึกหงัก ตั้งรับกับสรรพนามอันไพเราะที่เธอเรียกเขาไม่ทัน

“คิดว่าฆาตกรคงลงมือจัดการเหยื่อเวลาประมาณเท่าไหร่คะ”

“บุญยงค์บอกว่าออกไปสวนประมาณช่วงห้าโมงเย็นครับ เวลาที่ลงมือคงเป็นช่วงห้าโมงเย็นถึงหกโมง”

ฟ้าฉายก้มหน้าคิด ก่อนจะชำเลืองมองไปยังนางผุสดี อีกฝ่ายเมื่อรู้ว่าถูกมองก็ย่นคิ้วอย่างไม่พอใจ

“ตอนนั้นมีใครที่ไม่มีพยานอ้างที่อยู่บ้างคะ...” หญิงสาวร้องถามเสียงดังก้อง นายตำรวจต่างหันไปมองเหล่าสมาชิกตระกูลคานพิภพ เมื่อทุกคนอ้างที่อยู่เรียบร้อยแล้วฟ้าฉายจึงสรุป

“การตายของแสงดาว...ไม่พบกระดาษที่เขียนคำสาปแช่ง นั่นไม่ใช่เพราะว่าฆาตกรลืมหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะว่าคนที่เขียนคำสาปแช่งทั้งที่ตอนเกิดเรื่องคุณจันทร์หอมและตอนเกิดเรื่องสกาวเดือนไม่ได้รู้เห็นกับการตายของแสงดาวในครั้งนี้...”

“หมะ หมายความว่ายังไงนะ เธอกำลังจะบอกว่า...” ผู้ใหญ่บ้านอ้ำๆ อึ้ง ๆ หันไปมองหน้าเหล่าสมาชิกในบ้านคานพิภพราวกับว่ากำลังเห็นผี

“แต่ผลการพิสูจน์ลายมือ ไม่มีใครที่มีลายมือตรงกับคนที่เขียนคำสาปแช่งนั่นสักคนนะ” ภูมิพงษ์แทรกขึ้นเสียงเรียบ หากแต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความสงสัยและขลาดกลัว ฟ้าฉายระบายลมหายใจออกเบาๆ ก่อนหันไปหานางผุสดี

“ก็เพราะว่าคนที่เขียนคำสาปแช่งนั่น ไม่ได้เขียนชื่อตัวเองลงไปในกระดาษของผู้หมวดอำพลน่ะสิคะ”

“เธอพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง...” ไพรินทร์นิ่วหน้า หากแต่นางผุสดีกลับก้มหน้านิ่ง บัวเรียวกลอกตามองสองฝ่ายไปมา

ฟ้าฉายจุดยิ้มมุมปาก ทอดสายตามองทุกร่างที่นั่งรายล้อมอยู่กลางเรือนใหญ่

“ทำไมต้องเป็นแสงดาวกับสกาวเดือนที่ถูกฆ่า ทำไมคุณพัฒน์ต้องถามกับฉันว่านายผู้ชายในบ้านนี้ทำร้ายฉันรึเปล่า” หญิงสาวหันไปมองหน้าบัวเรียวตรง ๆ “และทำไม...บัวเรียวต้องบอกว่า จันทร์หอมมักจะถูกนายผู้ชายในบ้านนี้รังแกอยู่เสมอ”

คำพูดของเธอทำให้ทุกร่างหันไปยังยังหญิงรับใช้เป็นตาเดียว แม้จะถูกจ้องมองจากเจ้านายหากแต่บัวเรียวกลับวางหน้านิ่งอย่างไม่หวั่นเกรง นับแต่รู้ว่าจันทร์หอมยังไม่ตาย ฟ้าฉายก็แน่ใจแล้วว่าหญิงแม่บ้านคนนี้ต้องรู้เรื่องในอดีตแน่นอน เธอถึงได้แกล้งทำเป็นถูกผีจันทร์หอมเข้าสิง เพื่อหลอกทำให้คนในบ้านคานพิภพเกรงกลัว เหมือนกับที่นางผุสดีออกไปสีซอที่จันทร์หอมเคยสีตอนกลางคืน...

“ในคืนที่จันทร์หอมหายไปคุณพัฒน์ถูกตีหัวจนสลบที่ใต้ต้นไทรย้อย....สกาวเดือนถูกจับแขวนคอที่นั่น พวกคุณไม่คิดเหรอคะว่ามันจะมีเงื่อนงำอะไรซ่อนอยู่ คุณพัฒน์บอกฉันว่าคืนนั้นเขาได้ยินเสียงจันทร์หอมกรีดร้องให้คนช่วย พอไปถึงก็เห็นคุณทรงพลกำลังจะปลุกปล้ำเธอ คุณพัฒน์เข้าไปขวางไว้แต่คุณทรงพลก็ใช้ไม้ตีหัวคุณพัฒน์จนสลบ...”

“นี่เธอพูดอะไรของเธอน่ะ...นังแพศยา” ทรงพลชี้หน้าด่าฟ้าฉายเลือดขึ้นหน้า ทุกร่างต่างนั่งนิ่งไม่ไหวติงราวกับกลายเป็นรูปปั้น

หญิงสาวจ้องหน้าชายวัยสี่สิบตรงๆ ภายในดวงตาของเขาซ่อนความขลาดกลัวเอาไว้...

“แล้วจากนั้นแสงดาวก็ถูกฆ่า โดยมัดร่างที่เปลือยกายไร้อาภรณ์ของเธอติดกับนายบุญยงค์ที่ใส่เสื้อผ้าของคุณ หากมองผิวเผินคงจะคิดว่าสองคนนี้กำลังมีอะไรกัน... นั่นก็เพราะ ฆาตกรต้องการสื่อให้รู้ว่า...เกิดอะไรขึ้นกับจันทร์หอมในจุดที่พบศพแสงดาว”

“ถ้าอย่างนั้น...ทำไมคุณพิมพ์พาต้องฆ่าแม่ชีขจีเกศด้วย” ผู้หมวดอำพลลูบคางตัวเองเบาๆ เหล่าสมาชิกคานพิภพต่างตกอยู่ในความกดดันถึงขีดสุด

ฟ้าฉายหันมาหาอรอนงค์ที่ทรุดนั่งอยู่เคียงข้างก่อนยกมืออีกข้างไปจับแขนเย็นเฉียบของผู้เป็นเพื่อนไว้ อรอนงค์พริ้มตาหลับลงอย่างยากลำบาก ถอนหายใจยาวครู่หนึ่งก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นจ้องหน้าพิมพ์พา

“ก่อนที่คุณแม่จะเสีย ท่านได้บอกเรื่องสำคัญกับอร...” อรอนงค์เม้มริมฝีปากก่อนจะสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่

“ท่านบอกว่า...ท่านกับอาพิมพ์พาเป็นคนฆ่าจันทร์หอมเอง ท่านกับคุณอาพิมพ์พาโยนจันทร์หอมจากผาลงไปยังแม่น้ำโขง”ลมหนาวพัดกรูเข้าใส่ทุกร่างอีกครั้ง ฟ้าฉายรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจเมื่อได้ฟังคำตอบที่เฝ้ารอมานาน ไม่ต่างอะไรกับอัศวินและทุกร่างที่นั่งชุมนุมกันอยู่ ณ ที่นี้

เศรษฐพงษ์หันมามองหน้าน้องสาวอย่างไม่อยากเชื่อสายตา อรอนงค์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองออกเบาๆ

“คุณแม่ขจีเกศบอกเพียงแค่นี้หรือครับ?” อัศวินแทรกถามเสียงค่อย อรอนงค์พยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ แล้วอะไรคือเหตุจูงใจที่ทำให้พิมพ์พากับแม่ชีขจีเกศฆ่าจันทร์หอมเล่า?

ตำรวจหนุ่มหันมาหานางพิมพ์พาอีกครั้ง ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอจะปากแข็งไปถึงไหน “คุณจะไม่ยอมบอกจริงๆ งั้นหรือว่าฆ่าจันทร์หอมเพราะอะไร....” ชายหนุ่มได้รับรอยยิ้มเหยียดหยันแทนคำตอบ

ฟ้าฉายถอนหายใจอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้า ฆาตกรต้องวางแผนจัดการกับเหยื่อรายต่อไปแน่ เห็นได้ชัดเลยว่ามันจงใจเล่นงานแต่ผู้หญิง และคานพิภพก็เหลือหลานสาวเพียงคนเดียวแล้ว แต่ว่า...ทำไมต้องเป็นอรอนงค์ล่ะ? นอกจากเคืองแค้นที่แม่ชีขจีเกศฆ่าจันทร์หอมแล้ว มันก็ต้องมีเหตุผลมากกว่านั้นสิ... ทรงพลอาจตีหัวนายพัฒน์จนสลบแล้วลากตัวจันทร์หอมไปข่มขืนตรงจุดที่พบศพแสงดาว แล้วจากนั้นล่ะ?...เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น นางพิมพ์พากับแม่ชีขจีเกศมาจากไหน? แสดงว่าพวกเขาต้องรู้ว่าทรงพลคิดไม่ดีกับจันทร์หอม พวกเธอทั้งสองคนต้องรู้ !

ฟ้าฉายต้องหาจดหมายฉบับนั้นให้เจอก่อนที่ฆาตกรจะลงมือกับเหยื่อรายต่อไป อรอนงค์บอกว่าแม่ชีขจีเกศกับนางพิมพ์พาโยนจันทร์หอมลงจากหน้าผา ตกลงสู่แม่น้ำโขงงั้นเหรอ?... หญิงสาวไม่อยากคาดเดาชะตากรรมของเหยื่อรายต่อไปเลย สิ่งที่ต้องทำตอนนี้นั่นคือหาจดหมายฉบับนั้นให้พบ เธอต้องเชื่อมโยงเรื่องที่จันทร์หอมต้องการจะสื่อสารกับนางไพรินทร์ให้ได้ มันต้องเกี่ยวกับฆาตกรที่ต้องการจะล้างแค้นแทนเธอแน่ !


“คุณแน่ใจนะครับว่าไอ้ฆาตกรจะต้องหวนกลับมาในคืนพรุ่งนี้แน่”

อัศวินเอ่ยถามหญิงสาวขณะสาวเท้าเดินตามเธอลงมาจากเรือนใหญ่ คนในบ้านคานพิภพต่างแยกย้ายกันกลับเรือนพัก นางพิมพ์พาถูกนำตัวไปยังโรงพัก ส่วนทรงพลก็ถูกตำรวจคุมตัวให้อยู่แต่ในห้องพัก นางไพรินทร์กับนางผุสดีจึงต้องรับหน้าที่ดูแลนายท่านเหมราชที่นอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงแทน...

ฟ้าฉายหันมาหาชายหนุ่มด้วยแววตาแน่วแน่ “ฉันปรึกษากับอรอนงค์แล้ว คืนนี้ฉันจะไปเอาจดหมายจากคุณไพรินทร์มา”

“แล้วถ้าเธอไม่ให้ล่ะครับ?”

“ฉันก็จะบอกความจริงทั้งหมด จะบอกว่าฉันและนายรู้ว่าจันทร์หอมยังไม่ตาย และเธอก็กำลังจะมาที่นี่ ฉันเชื่อว่าคุณไพรินทร์รู้ว่าฆาตกรคือใคร !”

อัศวินขบกรามแน่น ความรู้สึกเคร่งเครียดทำให้เขาอยากจะควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ หากแต่ก็ยังให้เกียรติหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ฟ้าฉายคลี่ยิ้มบางๆ ยื่นมือไปจับท่อนแขนเขาพร้อมกับบีบเบาๆ “ฉันจะไม่ยอมให้อรอนงค์เป็นอะไรไปแน่ และนายต้องกันไม่ให้เศรษฐพงษ์หรือคนอื่นๆ ในบ้านคานพิภพมาขัดขวางเราด้วย”

คำพูดของเธอทำให้ชายหนุ่มต้องย่นคิ้ว หากแต่คำว่า “เรา” ที่ได้ยินจากปากเธอก็ทำให้เขาอดจุดยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ แม้ว่าแผนการของฟ้าฉายออกจะเสี่ยงไปหน่อย แต่นี่ก็อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้ตัวฆาตกร


ฟ้าฉายแอบย่องมายังเรือนนางไพรินทร์เมื่อเวลาย่างเข้าเกือบเที่ยงคืน หากแต่ครั้งนี้เธอไม่ได้มาเพียงคนเดียว อรอนงค์แอบไปหยิบเอากุญแจสำรองจากเรือนใหญ่ลงมาไขให้เพื่อนสาวเข้าไปหาของสำคัญในห้องของนางไพรินทร์

หญิงสาวตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของไพรินทร์ที่ตั้งอยู่ติดหน้าต่าง รื้อลิ้นชักทั้งสามชั้นออกมาหาจนทั่วแต่ก็ไม่พบซองจดหมายฉบับนั้น ร่างบางตรงดิ่งไปยังตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ รีบเปิดมันออกก่อนซอกหาของสำคัญก่อนที่อรอนงค์จะเคาะประตูห้องเบาๆ สามสี่ครั้ง

“ฟ้า...แย่แล้ว อารินทร์มา” สิ่งที่ได้ยินแทบจะทำให้หัวใจของฟ้าฉายหล่นฮวบลงไปกองที่ตาตุ่ม ฟ้าฉายรีบพรวดพราดไปที่ประตู กำลังจะผลักออกแต่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของอรอนงค์รีบวิ่งเหยาะๆ ลงเรือนไป

แย่แล้ว... อรอนงค์เอาแม่กุญแจล็อกห้องไว้ดังเดิม เธอต้องติดอยู่ในห้องนี้กับนางไพรินทร์งั้นเหรอ?

เสียงไขกุญแจห้องที่ดังขึ้นทำให้ฟ้าฉายตะลีตะลานก้มลงไปมุดตัวอยู่ใต้เตียงนอนทันที เจ้าของห้องเปิดประตูเข้ามาก่อนชะงักงันอยู่หน้าห้อง สายตาของหญิงสูงวัยสำรวจมองไปรอบๆ บริเวณห้องครู่หนึ่งก่อนเดินมาทรุดนั่งบนเตียงนอน

ไพรินทร์เอามือปิดหน้าก่อนที่จะร้องไห้ออกมา... เธอลุกจากเตียงและตรงไปที่ตะกร้าเสื้อผ้า หยิบจดหมายที่ถูกตะกร้าไม้ทับออกมาถือไว้ ฟ้าฉายเบิกตาโพลงด้วยความตื่นเต้น...

ไพรินทร์แกะซองจดหมายออกก่อนหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ออกมาอ่านอีกครั้งทั้งน้ำตา

“วสันต์...ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน ?... ลูกทำอะไรลงไปรู้รึเปล่า?”

มือสั่นระริกวางลงแนบลำตัว ฟ้าฉายค่อยๆ กระเถิบกายออกมาจากด้านในของเตียงนอน พลันนั้นหญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้าง ไพรินทร์กำลังจะฉีกจดหมายในมือทิ้ง

หญิงสาวที่ซ่อนตัวอยู่ คลานออกมาจากใต้เตียงก่อนกระโจนใส่ร่างนางไพรินทร์และฉวยเอาจดหมายในมือเธอมาได้ในที่สุด ในขณะที่คนตรงหน้าได้แต่ยืนนิ่งค้างด้วยความตกใจ

“นี่เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง...แล้วนั่น...” ไพรินทร์จ้องไปที่มือซ้ายของฟ้าฉายที่ถือจดหมายฉบับนั้นไว้แน่น หญิงสาวตรงดิ่งไปที่ประตูก่อนผลักพรวดออกไป หญิงสูงวัยวิ่งตามมาติดๆ

“เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะนังแพศยา...ฉันบอกว่าให้แกเอาคืนมาเดี๋ยวนี้...” ร้องเรียกตามขณะวิ่งไล่ตะครุบร่างหญิงคราวลูก ฟ้าฉายเองก็ตะโกนร้องเรียกหาอรอนงค์ก่อนที่ผู้เป็นเพื่อนจะรีบสาวเท้าวิ่งขึ้นบันไดมาทางหลังเรือน

คราวนี้ไพรินทร์หันไปมองอรอนงค์ตาขวาง ฟ้าฉายสั่งให้เธอขวางนางไพรินทร์ไว้ขณะที่ตัวเองรีบยกจดหมายในมือขึ้นอ่านอย่างใจเต้น


‘วันที่ ๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๑x
                                         
’กว่ายี่สิบปีที่ดิฉันจากบ้านคานพิภพมา ทุกคนที่นั่นคงสบายดีใช่มั้ยคะ ดิฉันหายไปแบบนี้คงทำให้คุณพิมพ์พาและคุณขจีเกศเธอสบายใจ ก่อนหน้านี้ดิฉันติดต่อกับคุณยายผุสดีตลอด เราสองคนส่งจดหมายหากันเป็นระยะ แต่มาถึงวันนี้ดิฉันคิดดีแล้วจึงส่งจดหมายมาหาคุณ เพราะรู้แน่ว่าคุณป้าผุสดีจะไม่มีวันเปิดปากบอกชาติกำเนิดที่แท้จริงของลูกชายคุณแน่

แต่เพื่อความสบายใจของดิฉัน และดิฉันเองก็ต้องการจะให้คุณไพรินทร์ได้ทราบ ว่าเด็กที่คุณป้าผุสดีนำมามอบให้เป็นลูกของคุณนั้น แท้จริงแล้วเขาก็มีสายเลือดคานพิภพเฉกเช่นคุณ

ดิฉันบอกเพียงเท่านี้หวังว่าคุณคงจะเข้าใจนะคะ... ได้โปรดดูแลเขาอย่างดีที่สุดด้วย ดิฉันสัญญาว่าจะรักษาเรื่องนี้เป็นความลับ และจะไม่แพร่งพรายให้ใครได้รู้ มันจะเป็นความลับตลอดไป


ลงชื่อ...จันทร์หอม’

แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 54 17:47:51

จากคุณ	: ผีเสื้อสีดำ
เขียนเมื่อ	: 9 ธ.ค. 54 17:42:27