_______ " November's Tears " ( 2 ) _______

" November's Tears " ( บทที่ 2 )




บทที่ 2





มีที่ว่างละแวกบ้านเป็นถนนและฟุตปาทกว้างเอียงลงถนน..


ตอนเย็นๆ คนนำเก้าอี้ผ้าใบมานั่งดูวิว ผู้คน เรือ รถสูงๆ รับส่งผู้คน..บรรยากาศสนุกสนานเฮฮา เด็กๆ เล่นน้ำ เล่นห่วงยาง ลมเย็น คลื่นซัดเข้าฝั่งเหมือนอยู่ชายทะเล

คนที่ไม่เคยรู้จักกันกลายเป็นเพื่อน น้ำหนึ่งใจเดียวกัน..ผมไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะพูดไทยไม่ชัดและใจอยู่กับเพื่อนๆ ในเฟสมากกว่า



“คิดมากๆ เริ่มปวดหัวแล้ว”

อนุชิตแชร์ข้อความในเฟสของเขา ผ่านทาง BlackBerry เมื่อ 8 พฤศจิกายน เวลา 16.45 น.

พอดีผมกำลังกินมะม่วงน้ำปลาหวานกับแม่..นึกสนุกใช้มือถือถ่ายรูป โพสท์ลงหน้าเฟสของผมพร้อมข้อความ “มะม่วงแก้ปวดหัวไหมครับ กำลังกินอยู่พอดี”

“?..” เพื่อนคนหนึ่งเขียนตอบ

“แหะๆๆ..ถ่ายกลับหัว..หมุนกลับไม่เป็น..”

ตอบไปแล้วผมจิ้มไปที่รูป..เห็นลูกศรเป็นวงอยู่ข้างรูปจึงลองกดดู..ได้ผล..รูปหมุนทีละเสต็ป..และตั้งได้ในที่สุด

“เย้!!..หมุนกลับได้แล้ว..น้ำจิ้มหกเกือบหมดถ้วย 555++”..แอบแบ้ว!

อนุชิตกดชอบใจกลับมา..เผ้าดูผมอยู่เหมือนกัน

“น่ากินจัง” ..ไม่ใช่อนุชิต แต่เป็นเพื่อนสูงอายุจากต่างประเทศ

“เชิญครับ ):”..ตามมารยาท

“ไปกินด้วยที่บ้านได้ไหม?”..เหอะจะมาถึงบ้านเชียวหรือ..ทั้งๆ รู้ว่าล้อเล่นแต่ผมก็อดคิดไม่ได้..ลังเลว่าจะตอบอย่างไร

“อย่างนี้ต่างหาก :) ยิ้ม..อย่างที่เขียน ): เหมือนหน้าฮิบโป้มากกว่า..อนุชิตสวนมาทันที..ผมเลยออกจากเฟส



“Bonsoir..” พ่อผมโทรฯ มาจากศิลา

“พูดธรรมดาก็ได้พ่อ”..จะเรื่องอะไรนะ..พ่อไม่ค่อยชอบโทรฯ..ยิ่งทักเป็นทางการอย่างนี้!

“เมื่อไหร่แม่เค้าจะหาย..อยากให้กลับบ้าน มีธุระจะปรึกษา..Titee ด้วยนะ” พ่อเรียกชื่อเต็มของผม..Tee ใช้ในเฟส แต่ที่บ้านผมคือ Titee ..น่ารักปะ?

“น้ำท่วมกรุงเทพฯ พ่อไม่ได้ดูข่าวหรือ..แม่เดินทางลำบากครับ ให้น้ำลดก่อนค่อยกลับ..คงไม่ใช่ธุระร้อนอะไร”

“Vraiment?” น้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อถือ

“จริงสิครับพ่อ..แล้วผมจะรีบกลับครับ”

พ่อวางหูไป..ความจริงก็พอพาแม่กลับได้..แต่มีบางอย่างในเฟสที่กำลังสนุก?..สนุกหรืออะไรกันแน่นาย Titee

แม่ถามว่าพ่อโทรฯ มาทำไม ผมบอกว่าพ่อแค่ถามทุกข์สุข..ถ้าแม่รู้ว่าพ่อพูดอะไรแม่คงรีบกลับบ้านทันที..รักและกลัวพ่อมาก



ผมกำลังจะเข้าครัวทำอาหารเย็น..แม่ชอบผัดมักกะโรนีฝีมือผม

ด้านบนซ้ายมือของเฟสบุ๊คที่ผมเปิดค้างไว้ ถัดจากคำว่า Facebook มีเลข 1 สีแดงปรากฏขึ้น..ผมสงสัยว่าคืออะไร ลองกดเข้าไปดู

“ดีคับคนหล่อ” เพื่อนที่ชื่อโทชิเขียนมา..ทำไมไม่เขียนบนเฟส..ผมกดกลับไปหน้าเฟส..ไม่มีข้อความนี้..เลข 1 สีแดงขึ้นมาอีก

“จุ๊ฟๆ”..ผมพอจะรู้แล้วว่านี้คือการสนทนาส่วนตัว คนอื่นไม่สามารถมองเห็น..เฟสบุ๊คมีอะไรลึกลับอย่างนี้ด้วยหรือ?

“ครับ” ผมตอบกลับไป

“อิอิ..ทานข้าวเย็นยังอะ?”

“กำลังจะไปทำ”

“ชื่อไรคับ?”

“Tee”

“ที?”

“ชื่อตี๋..ขอตัวไปทำอาหารก่อนครับ”..มันค่ำแล้วนะคุณ

“จุ๊ฟๆๆๆๆๆๆๆ”..ถ้าโดนจริงๆ ช้ำแน่ผม

ผมดึงฝาโน๊ตบุ๊คปิดลง..จะได้เข้าครัวเสียที



ขั้นแรกต้มน้ำ นำมักกะโรนีลงต้มจนสุก รินน้ำออกให้หมด พักไว้รอผัด..เทน้ำมันลงกระทะ ใส่กระเทียมและหอมใหญ่ลงไปผัด ใส่กุ้ง (ผมชอบ..แม่ไม่ชอบ) ใส่ไส้กรอกหั่นชิ้นเล็กๆ (แม่ชอบ)..ตอกไข่ตามลงไป รอจนไข่เกือบสุก ใส่เส้นมักกะโรนี มะเขือเทศและต้นหอม..ปรุงรสด้วยน้ำตาล ซิอิ๊วขาว เกลือและซ๊อสมะเขือเทศ..ตักใส่จาน..อ้าว!..ลืมใส่เนย

ผมเทผัดมักกะโรนีลงกระทะอีกหนและตักเนยใส่ลงไป คลุกจนทั่ว ตักใส่จาน (กะละมังย่อมๆ) ใบเดิม..นึกอย่างไรไม่รู้กดรูป แชะ!..จัดผักกาดหอม ชิ้นมะเขือเทศฝาน ขวดแคชช็อฟและกระปุกพริกไทย นำไปเสริฟให้แม่บนโต๊ะหน้าทีวี

เพราะถือหลายอย่างผมจึงทำมือถือตกข้างแม่พอดี..และพอดีอีกเหมือนกันที่พ่อโทรฯ เข้ามา..เสร็จแม่ละสิ!..เสียงพูดไทย ศิลา ฝรั่งเศสงงๆ ของแม่ปนกันไปหมด

“ไหนว่าไม่มีธุระอะไร..เฮ้อ!..เมื่อไหร่จะมา?” แม่ถามทันทีที่วางหู..ตามองทีวี

“ธุระอะไร?..ใครจะมา?..” ผมพอเข้าใจทั้งสองคำถามของแม่แต่แกล้งถาม

“ธุระเกี่ยวกับชีวิตแก..แล้ว..ละครเมื่อไหร่จะมาเสียที กำลังสนุก”

“เรื่องเดิม..จะให้ผมสร้างครอบครัว..ละครมาสองทุ่มสิบห้าครับ” เห็นแม่เฉยผมจึงเลี่ยงไปที่ห้องผม..คลายเครียด..เฟสบุ๊ค



“น้ำท่วมไม่มีอะไรขาย ทำกินเองซะเลยแต่กินได้ป่าว??ไม่รู้ -.-~งี้ต้องชิมมมมมมมมม!!”

ผมเขียนประโยคข้างบนพร้อมโพสท์ภาพกะละมังผัดมักกะโรนีที่ถ่ายไว้

วินาทีต่อมา

“ตี๋น่ากินมากกว่า อิอิ” โทชิทักทันที

“อือ..ครับ..แน่ใจได้ไง?” ผมตอบ

“แน่ใจสุดๆ!”..แค่เห็นรูปนี่นะ..แต่ผมก็กำลังเป็นอยู่!!

“ตอนนี้ตัวเหม็นหอมใหญ่ เนย ที่สำคัญ เหม็นน้ำเน่า” เปลี่ยนเรื่อง

“อิอิ อยากดมคน 55+” ไม่เลิกแฮะ

“ดม..ฟังไม่โรแมนติกเล้ย..” ผมก็ซะอย่างนั้น

“อยากหอม อยากกอด” เอ๊า!..ว่าเข้า

“อยากหอมผมหรือ..เดี๋ยวจะขึ้นไปอาบน้ำ” วิธีเลิกการสนทนา

“เดี๋ยว” แทบจะชนกับผม

“ไร?” ผมก้มหน้าก้มตากับแป้นพิมพ์ แทบไม่ได้ดูจอ

“ผมเอง..”..อ้าว!..ที่แท้เป็นอนุชิต

“มักกะโรนีน่ากินจัง..ชามใหญ่นะ..กินคนเดียวหรือ?”

“กินไหมผมผัดเผื่อ..ไม่ได้ใส่เสน่ห์หรอก” ไม่เบาเหมือนกัน

“อย่าง Tee ไม่ต้องใส่หรอกครับ”

แว๊บ!..คอมพ์ดับเฉยเลย



ผมเดินไปหน้าทีวี

“พระเอกกับนางเอกกำลังจะแต่งงานกัน..” ผมไม่น่าเข้ามาตอนนี้เลย “แกล่ะว่าไง?” แม่ตาจ้องจอ ไม่ได้ถามจริงจัง ผมจึงเลี่ยงไปห้องนอน

ชาวศิลา..อายุยี่สิบสามอย่างผมถือว่าเป็นผู้ใหญ่ซึ่งส่วนมากมีครอบครัว มีลูกกันแล้ว ยิ่งกว่านั้นระบบคลุมถุงชนยังใช้ได้ที่นั่น และมักจะเป็นอย่างนั้นเสมอ..ผมก็กำลังจะโดนอยู่

“Bonne nuit!” ผมแกล้งราตรีสวัสดิ์กับพ่อในมือถือ..โทรฯ มาจิ๊ง!

“Allô.. Allô..ผมเอง..”

“Excusez-moi..” ผมรีบขอโทษ..เสียงปลายสายคือน้อง..อนุชา..องค์สุดท้องของเจ้าผู้ครองประเทศศิลา “ผมนึกว่าพ่อโทรฯ มาขอรับ” (ความจริงพูดภาษาศิลา แต่ผมถ่ายทอดเป็นภาษาไทย)

“พ่อของเราโทรฯ มาตามให้กลับไปสร้างครอบครัวไม่ใช่หรือ ทำไมทำเฉย..แก่แล้วนะ..ฮะ..ฮะ..เดี๋ยวไม่ทันมีหลานให้ผมอุ้ม”

“ขอรับ..ถ้าน้ำลดเมื่อไหร่ผมจะรีบกลับศิลาทันที” ผมไม่ได้อธิบายว่ามากรุงเทพฯ ทำไม และเหตุไรยังไม่กลับ..พ่อคงเล่าให้องค์อนุชาฟังหมดแล้ว

“Bien!” สายตัดไป

การที่ผมจะมีครอบครัว มีลูกมีเมียมันเกี่ยวอะไรกับพวกในวังด้วย..ไม่เข้าใจ..ถึงพ่อจะมีหน้าที่และสนิทกับเจ้าผู้ครองนครก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับผม..ไม่ใช่ญาติสักหน่อยถึงอยากได้อุ้มชูลูกของผม

ปมใหม่มาแล้ว..ยังไม่ทันเล่าปมที่ผมอยากกินน้ำยาล้างจานให้ฟังเลย


เอ๊ะ!..หรือมันเรื่องเดียวกัน..ไม่ใช่..ไม่ใช่..ไม่ใช่ครับ

.

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: วันรัฐธรรมนูญ 54 10:47:53