ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๒๐ ความจริงอันแสนเจ็บปวด)

ความลับฤดูหนาว  (บทที่ ๑ ศพเดินได้)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11309801/W11309801.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๒ คนบ้าในกรงขัง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11321605/W11321605.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๓ ชายหนุ่มและสมมุติฐาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11331282/W11331282.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๔ รูปจำลองเสมือนจริง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11338619/W11338619.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๕ คำเตือนของอัศวิน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11350818/W11350818.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๖ จดหมายจากแดนไกล)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11358855/W11358855.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๗ การเดินทางของวสันต์)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11367272/W11367272.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๘ ดวงดาวผู้เป็นพยาน)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11379302/W11379302.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๙ กระดาษและกระดุมเสื้อ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11394554/W11394554.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๐ เสียงกรีดร้องของไพรินทร์)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11399214/W11399214.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๑ ความแตกต่างของสำเนียง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11406396/W11406396.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๒ พิสูจน์ลายมือ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11411321/W11411321.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๓ ความสัมพันธ์แบบปิด)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11413995/W11413995.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๔ หญิงสาวผู้ตกเป็นจำเลย)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11417016/W11417016.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๕ ความลับที่ซ่อนเร้น)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11420821/W11420821.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๖ คำลวงของคนทรง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11425177/W11425177.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๗ คำสั่งเสียของแม่ชีขจีเกศ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11429214/W11429214.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๘ โศกนาฏกรรมสุดสะพรึง)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11433752/W11433752.html
ความลับฤดูหนาว (บทที่ ๑๙ ความในใจ)
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11437873/W11437873.html


บทที่ ๒๐ ความจริงอันแสนเจ็บปวด

เสียงร้องของไพรินทร์ทำให้นายบุญยืนรีบรุดมาที่เรือนฝั่งซ้าย ก่อนที่ภูมิพงษ์และเศรษฐพงษ์รวมถึงนายตำรวจที่ได้รับคำสั่งให้มาเฝ้าดูเหตุการณ์ที่เรือนคานพิภพจะกรูกันมา ฟ้าฉายรีบก้าวขาฉับๆ หนีหญิงสูงวัย หลังจากที่อีกฝ่ายผลักร่างอรอนงค์ที่ยืนกันไว้ออกไปไกล ร่างเพรียวลมที่วิ่งลงบันไดชนเข้ากับแผงอกของเศรษฐพงษ์อย่างแรง ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าอันตื่นตระหนกของฟ้าฉายด้วยความสงสัยก่อนที่ปลายผมดำขลับจะถูกนางไพรินทร์ดึงไว้เต็มกำมือ

“โอ้ย...”

ฟ้าฉายครางด้วยความเจ็บปวด นางไพรินทร์กอดร่างเธอจากด้านหลัง ยื่นมือหมายจะแย่งเอาจดหมายในมือคืน เศรษฐพงษ์รีบเข้าไปแยกทั้งสองออกจากกันอย่างทุลักทุเล ในขณะที่นางไพรินทร์ได้แต่ก่นด่าฟ้าฉายไม่ขาดปาก

“เอาจดหมายในมือมันมาให้อาเดี๋ยวนี้พงษ์ เอาจดหมายมาให้อา !”

เศรษฐพงษ์หันมาจ้องหน้าฟ้าฉาย ชายหนุ่มเหลือบมองไปที่มือของหญิงสาวที่ถือจดหมายไว้แน่น ฟ้าฉายรีบก้าวขาออกวิ่งแต่เศรษฐพงษ์ก็วิ่งตามเธอมาติดๆ เขาคว้าแขนเธอได้ก่อนเหวี่ยงล้มลงไปกองกับพื้น

“ปล่อยฟ้านะพี่พงษ์...” ฟ้าฉายร้องพลางสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมเมื่ออีกฝ่ายโถมร่างลงมาคร่อมตัวเธอไว้ เศรษฐพงษ์ยึดข้อมือซ้ายเธอไว้แน่นก่อนฉวยเอากระดาษในมือหญิงสาวมาอ่าน

ใบหน้าขาวสะอาดของเศรษฐพงษ์ซีดเผือดลงไปในทันทีที่เพ่งสายตาอ่านข้อความในนั้น ชายหนุ่มย่นคิ้ว ใบหน้ายับย่นด้วยความสับสนงุนงง ดวงตาไหวระริกหันมาจ้องหน้าฟ้าฉายที่นอนอยู่บนพื้น หญิงสาวค่อยๆ พยุงร่างกายลุกขึ้นยืนขณะที่อัศวินรีบวิ่งเหยาะๆ เข้าบ้านคานพิภพมาหลังจากที่ได้ยินเสียงคนร้อง

นางไพรินทร์นั่งร่ำไห้อยู่แทบพื้นธรณี ฟ้าฉายค่อยๆ ลุกขึ้นเอามือปัดเศษดินที่เปรอะเปื้อนตัว มือสั่นระริกของเศรษฐพงษ์ยังคงถือจดหมายไว้แน่น

“เกิดอะไรขึ้นครับ ?” ตำรวจหนุ่มผู้นอนพักอยู่ที่กระท่อมใกล้ๆ กับบ้านคานพิภพเอ่ยถาม รีบตรงเข้ามาประคองร่างฟ้าฉายไว้ เศษดินที่เปรอะเปื้อนเสื้อหนาวตัวหนาของฟ้าฉายทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองเศรษฐพงษ์ที่ยืนนิ่งอย่างสงสัย

“นั่นกระดาษอะไรครับคุณเศรษฐพงษ์....” อัศวินก้าวขาเข้าไปหาเขา ก่อนดึงเอากระดาษในมือชายหนุ่มมาอย่างแรง ฟ้าฉายเดินนิ่วหน้าเข้าไปหาตำรวจหนุ่มขณะที่อีกฝ่ายกำลังอ่านข้อความในจดหมายอย่างละเอียด

“จดหมายจากจันทร์หอมที่ส่งมาหาคุณไพรินทร์...” ฟ้าฉายหันไปประสานสายตากับเศรษฐพงษ์ ในดวงตาของเขาอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

“คุณได้มาแล้วเหรอ?... แต่ผมยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีครับ ชาติกำเนิดของลูกชายที่แท้จริงของไพรินทร์งั้นเหรอ?... คุณวสันต์ !” พลันนั้นอัศวินก็ต้องสะดุดเข้ากับคำพูดของตัวเอง ชายหนุ่มอ้าปากค้าง หันมามองหน้าฟ้าฉายด้วยความตกใจถึงขีดสุด

เศรษฐพงษ์ขบกรามแน่นขณะที่หยดน้ำตาค่อยๆ รินไหลลงอาบแก้ม ชายหนุ่มสะบัดหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับวิ่งเตลิดหายลับไปในเงามืด อรอนงค์กับผู้เป็นบิดาวิ่งตรงมาหาฟ้าฉายด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้นฟ้า... แล้วพี่พงษ์ล่ะ?”

อรอนงค์แตะต้นแขนฟ้าฉายเบาๆ หญิงสาวระบายลมหายใจอันร้อนรุ่มออกมาจนสุด ดวงหน้าเนียนละเอียดที่ซูบซีดหันมายังอรอนงค์ช้าๆ ในขณะที่ภูมิพงษ์ค่อยๆ ประคองร่างพี่สาวให้ลุกขึ้น

อัศวินส่งจดหมายฉบับนั้นให้ฟ้าฉายก่อนที่เธอจะยื่นให้อรอนงค์

“นี่เป็นจดหมายที่จันทร์หอมส่งมาให้คุณไพรินทร์....” ฟ้าฉายบอกขณะที่อรอนงค์ได้แต่อ่านข้อความในนั้นอย่างใจเต้นแรง “เธอเคยบอกว่าตอนที่คุณไพรินทร์ตั้งท้อง ได้เดินทางไปหาคุณศักดิ์ที่ศรีสะเกษใช่มั้ยอร...”

อรอนงค์วางหน้านิ่งค้างก่อนที่จะพยักหน้าเนิบนาบราวกับต้องมนตร์ ฟ้าฉายเอี้ยวตัวหันมามองนางไพรินทร์ตรงๆ ขณะที่หญิงสูงวัยได้แต่ยืนน้ำตานองหน้า

“วสันต์ไม่ใช่ลูกของคุณใช่มั้ยคะ ?...” ฟ้าฉายเค้นเสียงออกมาจากปากอย่างยากลำบาก ทุกร่างต่างหันมาจ้องหน้านางไพรินทร์เป็นตาเดียว

“หมายความว่ายังไงฟ้าฉาย...” นายภูมิพงษ์ตวาดใส่ร่างบาง หญิงสาวหันขวับมายังอัศวิน

“ไปเรียกคุณยายผุสดีมาที่นี่เร็วเข้า” น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นเครือ นางไพรินทร์กรีดร้องจนเสียงแหบแห้ง นายบุญยืน บุญยงค์ บัวเรียว และนางผุสดีถูกนำตัวมาที่ลานหน้าเรือนหลังกลางในที่สุด

ขอให้แสงจันทร์คืนนี้จงเป็นพยานด้วยเถิด... ตั้งแต่เกิดมา ฟ้าฉายไม่เคยพบเรื่องราวอันสลับซับซ้อนและแสนเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้มาก่อนเลย

พรุ่งนี้ฆาตกรจะต้องย้อนมาที่บ้านคานพิภพแน่ เพราะว่าเป็นวันครบรอบที่จันทร์หอมหายตัวไปพอดี แสงดาวและสกาวเดือนเป็นตัวไถ่บาปของนางพิมพ์พากับนายทรงพลที่ทำกับจันทร์หอม และอรอนงค์ก็จะเป็นคนที่ชดใช้หนี้กรรมที่แม่ชีขจีเกษทำกับจันทร์หอมเช่นกัน แต่ว่า...ฟ้าฉายจะต้องหยุดเรื่องราวทั้งหมดให้ได้....

ทันทีที่นายภูมิพงษ์ นางผุสดี บัวเรียวและบุญยืน รู้ว่าจันทร์หอมยังไม่ตาย ทั้งหมดต่างก็หน้าถอดสีไปตามๆ กัน แต่ฟ้าฉายเชื่อแน่ว่าหนึ่งในจำนวนนี้ต้องรู้ว่าเธอยังไม่ตาย มิหนำซ้ำตอนที่จันทร์หอมถูกพิมพ์พาและแม่ชีขจีเกศฆ่า พวกเขาอาจจะไปช่วยเธอและพาเธอหนีไปจากบ้านคานพิภพอย่างเงียบๆ

อีกไม่นานหรอกฟ้าฉาย... ถ้าจันทร์หอมเดินทางมาถึงที่นี่ เรื่องทุกอย่างก็จะเปิดเผยออกมาในที่สุด !


ตลอดทั้งวันจนตะวันจวนจะตกดิน สมาชิกในบ้านคานพิภพก็เอาแต่ปิดปากเงียบ รวมทั้งฟ้าฉายเองก็เช่นเดียวกัน นางไพรินทร์ นางผุสดี เศรษฐพงษ์ ภูมิพงษ์ ทรงพล ถูกกักบริเวณไว้ไม่ให้ออกไปไหนตั้งแต่เช้าจนกระทั่งพลบค่ำ เมื่อทุกอย่างพร้อมอัศวินและเหล่าตำรวจ รวมทั้งฟ้าฉายจึงเริ่มดำเนินการตามแผนที่วางไว้

บัวเรียวนำอาหารไปให้นายพัฒน์ตามปกติเมื่อเวลาย่างเข้าหกโมงเย็น วันนี้หมอกลงหนาตากว่าเมื่อวานมาก ทุกร่างในบ้านคานพิภพตกอยู่ในความเงียบงันภายในคืนฤดูหนาวอันเย็นยะเยือก ทั้งหมดรอเวลาจนกระทั่งถึงสามทุ่ม พระจันทร์คืนขึ้นสิบห้าค่ำโผล่พ้นเกลียวเมฆออกมา... เหล่าปุยเมฆสีขาวค่อยๆ เคลื่อนตัวลอยหายไป ดวงดาราส่องแสงรายล้อมจันทราที่ส่งรัศมีสีเหลืองอร่ามตา

“เอ๊ะ...ทำไมไม่เห็นคุณฟ้าคะ...” บัวเรียวย่นคิ้วเมื่อก้าวขึ้นมายังเรือนพักของนายภูมิพงษ์ที่เงียบเชียบ อรอนงค์กระชับเสื้อกันหนาวให้เข้าที่ก่อนเดินมาหาบัวเรียว

“หมดหน้าที่แล้วเธอก็รีบกลับไปเรือนใหญ่เถอะ ตำรวจเขารออยู่หน้าเรือนแล้ว” สั่งเสียงเรียบอย่างไม่หันมามองก่อนคว้าเอาตะเกียงไฟมาถือไว้และเดินละลิ่วลงบันไดไป

บัวเรียวเดินนิ่วหน้าลงบันไดมาหานายตำรวจที่รออยู่ด้วยความสงสัย นับแต่ทุกคนรู้ความจริงว่าจันทร์หอมยังไม่ตาย เธอก็กลายเป็นนางเอกหนังที่แสดงละครได้สมจริง เธอแกล้งทำเป็นถูกผีจันทร์หอมเข้าสิง นั่นทำให้ฟ้าฉายและอรอนงค์ไม่มองหน้าหญิงแม่บ้านอีกเลย เธอคือผู้ต้องสงสัยว่าจะรู้เห็นเป็นใจกับการตายของสกาวเดือนและแสงดาว หากแต่ตำรวจก็ยังละเว้นให้ทำหน้าที่ของตนให้เสร็จก่อนที่ทั้งหมดจะเริ่มออกปฏิบัติการ


อรอนงค์ถือไฟฉายเดินผ่านไปยังสวนดอกไม้ ดอกไม้หอมนานาชนิดส่งกลิ่นแรงท่ามกลางไอเย็นของสายหมอกยามดึก หญิงสาวเดินตรงไปยังบ้านพักคนงานด้วยท่าทีสงบนิ่ง ตะเกียงไฟเคลื่อนผ่านดงไม้รกครึ้มก่อนที่ร่างบางในชุดกางเกงขายาวเข้ารูปและเสื้อไหมพรมสีน้ำตาลอ่อนจะหายเข้าไปยังบ้านพักของคนงาน

ในนั้นบุญยงค์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มเอาแต่เฝ้าหวาดระแวงอย่างคนเสียสติที่ต้องมาเป็นตัวล่อเหยื่อแบบนี้ เงาดำตะคุ่มที่ซุ่มดูอรอนงค์อยู่ห่างๆ เริ่มเคลื่อนกายออกมาจากดงไม้ที่อยู่ห่างจากเรือนพักคนงานไปราวยี่สิบเมตร

หลังจากที่จัดการกับศพแรกแล้ว เขาก็แอบไปซ่อนตัวที่กระท่อมเล็กๆ ที่อยู่ติดแม่น้ำโขง ไกลออกไปจากบ้านคานพิภพราวสองกิโลเมตร ที่นั่นเป็นกระท่อมเก่าๆ ที่นายบุญยืนสร้างไว้และเขาเองก็รู้จักมันดี จะห่วงก็แต่นายบุญยืนที่แอบเอาข้าวเอาน้ำมาให้จะถูกจับได้ว่าให้ที่พักกับเขา  

ทีแรกเขาให้สัญญาว่าจะหยุด หลังจากที่สังหารสกาวเดือน หากแต่ว่าความเจ็บปวดที่มารดาเขาได้รับนั้นมันทำให้ไฟแค้นในใจของเขาลุกโชนขึ้นมา มอดไหม้หัวใจอันแสนปวดร้าวจนเหลือแต่เถ้าธุลี ตอนนี้เขากลายเป็นคนไร้ซึ่งหัวใจอีกต่อไปแล้ว เขาเกลียดร่างกายและจิตวิญญาณของตัวเอง... เกลียดที่ต้องเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ และเขาก็จะทำให้คนพวกนั้นที่มันทำให้เขาและแม่ต้องเจ็บปวดได้รับกรรมที่พวกมันก่อเอาไว้ และคืนนี้...ก็เป็นคืนสุดท้ายที่เขาจะได้ชำระแค้นนั้นเสียที !


หญิงสาวก้าวขาออกมาจากบ้านพักคนงานโดยปราศจากตะเกียงไฟ นับว่าเป็นโอกาสดีที่เธอออกมาให้ฆ่าถึงที่แบบนี้ เขาจะได้ไม่ต้องบุกไปถึงเรือนนายภูมิพงษ์ให้เสียเวลา

ร่างแบบบางแหงนหน้ามองจันทราขึ้นสิบห้าค่ำที่สาดแสงลงยังพื้นพิภพ หญิงสาวหันหน้ากลับไปยังบ้านคานพิภพก่อนสาวเท้าเดินนาบเนิบไปเรื่อยๆ ขณะที่ชายชุดดำค่อยๆ ย่องเดินตามหลังมา ในมือของเขากำเชือกที่หมายจะใช้รัดคอเหยื่อไว้แน่น แต่ขณะนั้นเองร่างตรงหน้ากลับหยุดกึก หญิงสาวตัดสินใจออกวิ่งสุดชีวิตคล้ายรู้ว่ามีคนติดตามมาอยู่เบื้องหลังขณะที่ชายชุดดำตรงดิ่งมายังร่างบางด้วยความรวดเร็วเช่นกัน

ร่างเพรียวลมวิ่งฝ่ากระแสอากาศอันเย็นยะเยือกจนกระทั่งถึงที่หมาย หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองพระจันทร์สีเหลืองนวลบนฟ้า ค่อยๆ เอี้ยวตัวกลับมาหาร่างที่หยุดกึกด้วยความสับสนด้านหลัง

สองตาของชายชุดดำต้องเบิกโพลงขณะที่หญิงสาวตรงหน้าจุดยิ้มเยือกเย็น เธอไม่ใช่อรอนงค์ คานพิภพ ! หากแต่เป็นเพื่อนสนิทของหล่อนที่เดินทางมาจากขอนแก่นที่เขาจำหน้าได้ดี

เขาหลงกลเสียแล้ว... แผนเปลี่ยนตัวงั้นเหรอ?

ไม่ทันที่จะก้าวขา ตาข่ายขนาดใหญ่ที่ขึงอยู่ระหว่างต้นไม้ใหญ่สองต้นก็ร่วงลงคลุมร่างเขาไว้ เหล่าตำรวจร่วมสิบนายออกมาจากที่ซ่อนตัวตรงเข้าจับกุมร่างชายชุดดำไว้ ฟ้าฉายถอนหายใจอย่างโล่งอก อัศวินเป่านกหวีดให้สัญญาณว่าจับคนร้ายได้สำเร็จแล้ว อรอนงค์และนายบุญยงค์รีบวิ่งออกมาจากบ้านพัก ทั้งหมดยืนรายล้อมรอบกายฆาตกรเลือดเย็นที่ทรุดฮวบอยู่แทบพื้น

เหล่าตำรวจจัดการใส่กุญแจมือเขา บังคับให้อีกฝ่ายนั่งคุกเขาเอามือไพล่หลัง พอค้นตัวแล้วจึงพบเงินจำนวนหนึ่งและมีดพกด้ามเล็กที่เหน็บอยู่ที่หน้าแข้ง อัศวินจ้องมองเขาก่อนขบกรามแน่น สูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมกับยื่นมือไปกระชากผ้าสีดำที่ใช้ปิดหน้าเขาออก

พลันนั้น...ทั้งหมดก็ต้องอ้าปากค้างพร้อมๆ กัน ฆาตกรสะบัดหน้าหนีทั้งน้ำตา อรอนงค์ตรงปรี่เข้ามาหาหากแต่เหล่าตำรวจก็กันหญิงสาวออกไปเสียก่อน

“นำตัวไปที่เรือนใหญ่....” อัศวินสั่งเสียงแข็ง ตำรวจรีบกุมตัวเขาไปยังเรือนคานพิภพหลังกลางที่เหล่าสมาชิกทั้งหมดรอเขาอยู่ ฟ้าฉายเดินมาโอบไหล่อรอนงค์ไว้ก่อนลูบต้นแขนเธอไว้เบาๆ เป็นจริงดังที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด... ในที่สุดมันก็จบลงแล้ว...

“เพราะอะไรฟ้า... ทำไมต้องเกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ขึ้นกับครอบครัวฉันด้วย” อรอนงค์กรีดร้องพลางน้ำตารินไหล หญิงสาวโผเข้ากอดฟ้าฉายไว้แน่น

“ทำใจดีๆ ไว้อร... มันจบลงแล้ว เธอไม่เป็นอะไรแล้ว...”

“ไม่ฟ้า... มันยังไม่จบแค่นี้หรอก” น้ำเสียงสะอื้นไห้ข้างหูทำให้ฟ้าฉายต้องย่นคิ้ว ผู้เป็นเพื่อนค่อยๆ ถอนอ้อมกอดออกเบาๆ ดวงตาที่รื้นด้วยม่านน้ำตาจ้องมองฟ้าฉายตรงๆ

“ฉันยังไม่ได้บอกเธออีกเรื่อง คุณแม่ท่านสั่งเสียกับฉันไว้ว่าห้ามบอกใครจนกว่าจะจับตัวฆาตกรได้ ฉันเองก็ไม่เชื่อในสิ่งที่ท่านกล่าวเช่นกัน จนเมื่อตอนนี้...ฉันได้เข้าใจมันแล้ว” อรอนงค์บอกอย่างน้ำตาไหลพราก ฟ้าฉายเอามือลูบหลังเธอเบาๆ ยังคงตั้งใจฟังเพื่อนสนิทตรงหน้า

อรอนงค์กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ เธอพยายามประคับประคองลมหายใจให้เป็นปกติก่อนจะบอกเรื่องสำคัญที่ทำให้คนฟังต้องแทบเข่าอ่อนยวบลงไป

“เหตุที่ทำให้คุณแม่ร่วมมือกับอาพิมพ์พา นั่นก็เป็นเพราะว่าคุณพ่อของฉัน
ข่มขืนจันทร์หอมจนเธอเกิดตั้งครรภ์ ยังไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอท้อง มีเพียงคุณยายผุสดีกับแม่ฉันเท่านั้น....”

จู่ๆ หยดน้ำตาก็ไหลลงมาจากหางตาของฟ้าฉายอย่างไม่รู้ตัว ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของชายหนุ่มรูปงามแห่งคานพิภพที่ดังก้องออกมาจากเรือนใหญ่... เศรษฐพงษ์คงได้รู้ความจริงแล้วว่าคนที่เขามีความสัมพันธ์ด้วยนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่ลูกพี่ลูกน้อง หากแต่เป็นน้องชายร่วมบิดาเดียวกัน !

จากคุณ	: ผีเสื้อสีดำ
เขียนเมื่อ	: วันรัฐธรรมนูญ 54 18:30:51