ความคิดเห็นที่ 1 “ฉันละเบื่อยัยเจนนี้จริงๆเธอไม่น่ามาห้ามฉันเลย”จันทิราบ่นทันทีที่แยกย้ายเดินออกจากร้าน “ไม่เอาน่า  เรย์ไม่อยากให้ทะเลาะกัน”เรนุกาหันสะกิดจันทิราก่อนที่จะหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายเสื้อผ้าภายในห้างแต่คนที่มาข้างหลังหาได้สนใจข้างหน้าไม่เดินตรงมาชนสองสาวตรงหน้า “อุ้ย !! เป็นอะไรยะเดินเมล่ออยู่ได้”เสียงจันทิราใส่อารมณ์อย่างเซ็งที่เห็นเพื่อนเธอไม่สนใจทางข้างหน้า “เราขอโทษเราดูหนังสืออยู่นะ”เสียงหวานใส บ่นอ้อมแอ้มเล็กน้อยก่อนที่จะก้มเก็บหนังสือแมกกาซีนที่เจนจิราให้มา “ดูอะไรนะดูอยู่ได้นั้นมันเด็กยัยเจนเขานะเดียวก็โดนยัยเจนแหวกอกเอา”เสียงจันทิราบ่นดังอย่างเคย “เราก็แค่ดูเฉยๆ”มีนารีบเก็บหนังสืออย่างรวดเร็ว “จ้าแม่คุณ ฮ่อ  แล้วเรย์กลับอย่างไรละ”จันหันมาถามเรนุกา “เรย์คงนั่งรถเมล์นะ”เรนุกาหันมองมีนาก่อนแล้วมองมายังจันทิรา “ไม่เป็นเดียวฉันไปส่งแกเองฉันผ่านทางนั้นพอดี” ................................................................................................... เรนุกาถอดหายใจอีกครั้ง หล่อนพึ่งกลับจากการนัดของเพื่อนสามสาวแต่สิ่งที่เธอกังวลใจที่สุดเห็นจะเป็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสาวทั่งทีเธอก็ทำใจไว้แล้วนะ แต่ก็อ่อนใจจนได้เจนจิราเธอไม่เหมือนเดิมสักนิดแถมเธอยังเป็นแฟนกับคนคนนั้นยิ่งทำให้เธอกังวลที่จะเผชิญหน้าเข้าไปอีกในครั้งต่อไป แค่นี้เธอก็กังวลอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องทำงานในบริษัทนั้นเธอกลัวไปซะทุกอย่างไม่เหมือน เรนุกาคนเก่าเลยที่พร้อมที่ตอกกลับกับเขาทุกเรื่องที่เธอคิดว่ามันทำให้เธอไม่สบายใจ แต่ ณ.ตอนนี้เธอต้องรักษาสภาพให้เป็นปกติเพราะอีกไม่กี่เดือนเธอจะจบแล้วถึงเวลานั้นเธอคงจะได้หางานทำที่สบายใจกว่านี้ เสียงไอกระเอมดังจากในบ้านไม้เก่าที่เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เหลืออยู่เพราะมันเป็นชื่อ ย่าโดยที่ไม่มีใครสามารถยึดทรัพย์ไปได้ บ้านหลังนี้อยู่นอกเมืองพอสมควรแต่รถราก็มีสะดวกวิ่งแล่นตลอดคืนทำให้ไม่ลำบากมากในการเดินทางไปทำงานของ เรนุกา เรนุกาตรงไปยังผู้เป็นย่าที่นั่งอ่อนแรงอยู่บนโซฟาไม้ใจกลางบ้าน      นั่งลงข้างๆพบว่าเสียงไอดังขึ้นกว่าครั้งก่อนดูย่าที่มิได้สติที่นอนอยู่ หล่อนแทบตกใจมือไม้อ่อนที่เดียวที่เห็นย่ามีอาการหนักกว่าทุกครั้งที่เป็น เรนุกาโทรไปเบอร์โรงพยาบาลแถวบ้าน รอจนรถพยาบาลมารับย่าขึ้นรถ เธอตามเฝ้าดูให้กำลังใจย่าถึงหน้าห้องฉุกเฉิน เธอแทบคุมสติมิอยู่เดินเต้นพล่านไปทั่ว จนพยาบาลต้องมาช่วยหายาดมให้เธอ “คุณนายย่าเป็นอะไร”เสียงนทีแฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกันมากว่า7ปี “ไม่รู้เรย์ไม่รู้หมอยังไม่ออกมาเลย นทีย่าจะเป็นไรไหม เรย์เหลือย่าคนเดียวนะ”เรนุการ้องไห้ออกมาตรงหน้าชายหนุ่มแทบจะทันที เธอระบายน้ำตาออกมาเป็นสาย “ไม่เป็นไรน่าคุณนาย รอหมอก่อน” นทีปลุกปลอบใจเรนุกาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินและพาเธอไปนั่ง นทีครบหากับเรนุกาตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรีโดยที่นที เป็นหนุ่มต่างจังหวัดที่สอบติดได้มหาลัยชื่อดังในกรุงเทพระยะแรกนั้นนทีไม่ชอบเรนุกาสักนิดเพราะเรนุกาทำตัวเป็นคุณนายเชิดใส่เขาตลอด จึงเป็นที่มาให้เขาเรียกหล่อนว่า คุณนาย แต่ระยะหลังเรนุกาเริ่มประสพปัญหาเขาเองก็ให้กำลังใจและค่อยช่วยเธอเท่าทีทำได้ตลอดทำให้เห็นใจกันและคบหากันถึงปัจจุบัน เรนุกาจัดเป็นคนที่ว่าหยิ่งในศักดิ์ศรีเธอไม่ยอมให้เขาช่วยเรื่องเงินเธอ และยังไม่ยอมให้เขาช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน เธอเป็นคนที่ไม่ต้องการติดหนี้บุญคุณใคร ใครที่ไม่รู้จักเรนุกาก็มักจะมองเธอเป็นคนหยิ่งพูดด้วยเป็นสิบอาจตอบมาแค่หนึ่งหรือสองเท่านั้น แต่ความจริงแล้วไม่มีอะไรเธอเป็นอย่างนี้แต่เด็กพูดน้อยพูดทีก็เฉือนใจคนฟังได้เช่นกัน แต่ความจริงแล้วเธอเป็นคนมีน้ำใจคนหนึ่งแต่บางทีเธอถูกตามใจตลอดมักจะมีอาการเหมือนไม่แคร์เมื่อไม่ได้ดั่งใจ   แต่กับย่าเธอจะให้ความสำคัญกับย่าเป็นคนแรก เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อย่า เธอจะทำให้ย่ามีความสุขที่สุด ช่วงจบปริญญาตรีแรกๆ นทีขอเธอแต่งงานแต่โดยปฎิเสธเพราะเธอต้องดูแลย่าเธอไม่อยากให้ย่าต้องอยู่คนเดียวเพราะครอบครัวนทีเป็นครอบครัวใหญ่ทำให้ไม่สามารถพาย่าไปดูแลได้ ตอนนี้เรนุกาหยุดร้องแล้วเธอขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อไปดูความเรียบร้อยของตัวเอง ขณะที่เธอเดินออกจากห้องน้ำเธอเจอกับสิงหาที่ทางเข้าห้องน้ำเธอเพียงแค่เดินหลบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่ามีเขาอยู่ตรงหน้า และเดินตรงมาที่นทีซึ่งตอนนี้ยืนคุยอยู่กับหมอก่อนแล้ว ย่าหล่อนได้ย้ายมาอยู่ห้องผู้ป่วยปกติ สีหน้าของเรนุกาบ่งบอกถึงความเครียดเป็นอย่างดี ทางด้านสิงหายืนดูเพื่อนเขาที่เป็นหมอกำลังยืนคุยเรนุกาพร้อมชายหนุ่มอีกคนที่ยืนด้านข้าง เขาจึงตัดสินใจรอก่อนจึงไม่ได้เขาไปอย่างที่จะทำตอนแรกรอจนชายหนุ่มคนนั้นประคองเรนุกาเดินจากไป เขาก็ตรงไปที่เพื่อนเขาดังที่ตั้งใจไว้ตอนแรก “ไงหมอวันนี้ว่างป่าวออกไปข้างนอกกันหน่อยดิ” ................................................................................... ร้านอาหารตรงข้ามโรงพยาบาลผู้คนดูไม่พลุกพล่านมากนักทำให้สิงหาตัดสินใจเลือกที่จะนั่งคุยกับเพื่อนในร้านนี้เขาเลือกที่จะนั่งมุมนั่งชั้นสองเพราะเป็นมุมที่ทางร้านจัดให้สูบบุหรี่ได้  และดูสงบที่สุดหลังจากที่ธนากรสั่งอาหารเสร็จ เขาก็หยืนมือไปหยิบบุหรี่ขึ้นมายกตัวหนึ่งให้ธนากรแต่เขาปฏิเสธ  สิงหาจึงหยิบขึ้นมาสูบเงียบคนเดียวทำท่าลำดับภาพที่เขาเห็นที่โรงพยาบาลวันนี้ บุหรี่หมดกว่าครึ่งม้วนสิงหาขยี้ลงที่เขี่ยบุหรี่ที่ทางร้านจัดให้ก่อนมองหน้าเพื่อนแวบหนึ่ง “คนไข้แกเยอะไหมวะ คงยุ่งน่าดูเลยสิ ” “มันก็ทั่วไปนั้นแหละ แกเป็นไรวะ เป็นพ่อค้าดีๆไม่ชอบเหรอ จะมาเป็นหมอแบบข้าหรือไง”คำถามธนากรแฝงด้วยอารมณ์ขำขัน “ไม่ใช่” เป็นคำตอบเดียวที่หลุดจากปากหยักเข้ารูปก่อนที่จะจ้องมองธนากร อย่างสงสัย “เฮ้ย!!! ทำไมมองข้าอย่างนี้วะ” “แกจำคนไข้รายสุดท้ายก่อนที่เราจะออกมาได้ปะ” ธนากรทำหน้าคิดอยู่เสี้ยวความคิดหนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าแล้วถามว่าทำไม “เขาเป็นอะไร” “ เฮ่ย์....ความลับของคนไข้บอกไม่ได้” สิงหาส่งสายตาที่หนึ่งก่อน “บอกไม่บอก แกแน่ใจนะบอกไม่ได้” “ เออๆๆ ก็ได้ เขาเป็นหลายโรควะ เบาหวานหัวใจความดัน โรคคนแก่นะ” “เขารักษากับแกมานานยัง” “พึ่งได้สองเดือนเอง แต่น่าสงสารนะเป็นหลายโรค   เห็นหลานสาวเขาที่คุยกับข้าไหมนั้นทำงานคนเดียวยังต้องมารักษาย่าอีกน่าสงสารวะ” “เอ่อ ว่าแต่แกรู้จักเขาเหรอ” “รู้จัก” . แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 54 02:05:30 จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 02:05:12

ความคิดเห็นที่ 2 “ย่าคะเรย์ไปทำงานก่อนนะแล้วเย็นนี้เจอกัน”เรนุกากลุ้มมือผู้เป็นย่าแน่นก่อนที่จะผละออกไป ทันทีที่ออกนอกประตูน้ำตาเธอก็ไหลรินลงมาอย่างไม่อายสายตาผู้คนในโรงพยาบาล ย่าเธอไม่ได้สติเลยนอนอยู่เฉย   เวลาตื่นก็ไอตลอดเวลาและเจ็บหลังตลอด  เธอเห็นย่ามีอากาศแบบนี้ก็อดสงสารไม่ได้  เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ย่าต้องนอนที่นี้ ทำให้เธอต้องไปทำงานสายเพราะอยู่ดูแลย่าก่อนแล้วเคยเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านไปทำงานส่วนนี้เธอโดนตำหนิบ่อยแต่ก็ไม่ได้บอกความจริงไป ค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลนับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ  ยิ่งหมอบอกต้องผ่าตัดกระดูกสันหลังเธอยิ่งกังวลเพราะจะหาเงินที่ไหนมาจ่าย จะยืมนทีก็เกรงใจแล้วนทีก็พึ่งถอนเงินไปซื้อรถใหม่ทำให้เหลือเงินอยู่ไม่มากบ้านนทีก็ใช้จะร่ำรวยแค่นี้เธอก็เกรงใจจะแย่ เธอจึงคิดจะกู้เงินนอกระบบ แต่ก็แค่คิดเพราะเธอไม่รู้จักกับพวกนี้ พอถึงที่แผนกทำให้เรนุกาเอ่ยถามกับเพื่อนในทีทำงานหลายคนถามหาสถานที่ดังกล่าวเธอ และเย็นวันนั้นเธอก็ไปสอบถามรายละเอียดหลายรายแต่ก็เจอแต่ขอเสนอที่ไม่เป็นที่พอใจนัก เธอรู้มาบ้างว่าเงินกู้นอกระบบนั้นดอกเบี้ยเยอะแค่ไหน แต่ก็นั้นแหละเธอยังกังวลอยู่ดี “ย่าคะหนูเหนื่อยจังเลยหนูอยากได้กำลังใจคะ ย่ารีบหายนะหนูจะได้มีกำลังใจไม่เหนื่อย ย่าหายไหวๆเราจะได้กลับบ้านกันอีกไม่กี่เดื่อนหนูจะจบแล้วหนูอยากให้ย่าเห็นความสำเร็จของหนู .........หนู” น้ำตาไหลลงมารดมือของย่าผู้นอนอยู่   เรนุกาไม่สามารถที่จะพูดต่อได้  ย่าตื่นขึ้นมามองเห็นหลานสาวคนเดียวร้องไห้ก็หยืนมือที่เหี่ยวแห้งไปเช็คขอบตาหลานสาวแล้วทำท่าจะพูดแต่ก็ออกเป็นเพียงเสียงเบาลอยไปกับอากาศ เรนุกาพยายามไปฟังใกล้แต่ก็เพียงจับใจความได้บางไม่ได้บาง แต่เธอไม่อยากให้ย่าต้องออกแรงมากนักจึงไม่ได้ ต้องการจะฟังอีก “หนูสัญญาหนูจะไม่ร้องไห้อีกแล้วคะย่าสบายใจได้” เรนุกาเช็ดน้ำตาให้แห้งไปอย่างรวดเร็ว ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของนทีในมือถือกระเช้าผลไม้มาด้วย “สวัสดีครับคุณย่าวันนี้ผมมีผลไม้มาฝากด้วย”นทียกกระเช้าขึ้นให้ย่าเห็นเต็มตา “เรย์ทานอะไรมายังให้ผมไปซื้อข้าวหมูแดงของโปรดคุณก็ได้นะ” “เรย์ไม่หิวคะ” “เรย์คุณต้องทานหน่อยนะคุณผอมลงไปมากเลยนะ” “แต่เรย์ไม่หิวจริงๆ” “เดียวย่าคุณต้องไม่สบายใจแน่เลยเห็นคุณเป็นอย่างนี้”เรนุกามองย่าที่หลับไปก่อนที่จะลุกไปหยิบผ้าเช็คหหน้ามาเช็คคราบน้ำตาที่ไหลเป็นทางยาวตลอดสายก็ทีจะหับไปหยิบสตางค์หัวเตียงของย่า “นั้นเรย์ฝากนทีดูย่าแป๊บหนึ่งก่อนนะ” ............................................................................... “แล้วเขาเป็นไงบ้าง”สิงหากรอกเสียงไปตามสายหาเพื่อผู้เป็นหมอ “..........................” “ค่าใช้จ่ายเยอะมากไหม” “..................................” “อ้อ  นั่นแค่นี้ก่อนนะข้ามีงานต้องทำ อืมแล้วเจอกัน” สิงหาวางโทรศัพท์อย่างท่าทีที่ครุ่นคิดก่อนที่จะคิดถึงอาการของย่าเรนุกา เขายังจำสมัยที่อยู่บ้านวรรมณ์ได้ก็เห็นจะมีแต่คุณย่าที่ให้ความเมตตาแก่เขาและแม่เขาตามแต่เห็นสมควร ท่านมักจะมีสิ่งของหรืออาหารมาแบ่งปันกับเขาเสมอ ทำให้เขาชอบไปอยู่ที่เรือนริมน้ำของคุณย่าเสมอท่านมักชอบสั่งสอนและเอ็นดูเขาเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง แต่บางครั้งแม่เขาคุณประไพรมักจะชอบระแวงคุณย่าไม่ให้เขาไว้ใจท่านมากจนเกินไป เพราะท่านอาจหลอกให้พวกเราตายใจและทำลายแผนการที่วางไว้แต่เขาไม่เชื่อว่าคนแก่วัยไม้ใกล้ฝั่งจะมีพาภัยต่อแผนการของแม่ ท่านมักจะเอ็นดูและเชิญเขากับแม่ไปที่เรือนริมน้ำออกบ่อยมักจะสอนการดำเนินชีวิตและแนวทางที่ถูกที่ควรซึ่งตอนนั้นเขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมท่านถึงชอบพูดเรื่องนี้กับแม่เขาเสมอ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมท่านถึงชอบพูดเรื่องนี้นัก “จำไว้นะพ่อสิง กับ แม่ประไพรของที่มันไม่ใช้มันก็ไม่ใช้ของเราอยู่วันยังค่ำ” “คุณท่านพูดเรื่องอะไรดิฉันไม่เห็นเขาใจสักนิด” คุณประไพร ณ ตอนนั้นยังคงเป็นแม่ม่ายสาวใหญ่ที่มีเสน่ห์อยู่เต็มเปรี่ยม ทำสีหน้าตกใจกับคำพูดที่ได้ยิน ด้วยวัยของเขาตอนนั้นได้แต่นั่งฟัง แต่ยังคงไม่เข้าใจความหมายอยู่ดี “แม่ประไพรฉันรู้ว่าเธอเข้าใจความหมายฉัน ฉันแค่อยากให้เธอกลับไปตรองดูให้ดีว่าที่ทำมันถูกแล้วเหรอ” “ดิฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”ม่ายสาวใหญ่ยังคงยืนกร้านคำพูดแรกของเธอ คุณท่านได้แต่มองหน้าด้วยแววตาอาทรก่อนที่จะถอดหายใจเหือกหนึ่งแล้วยืนมือไปหยิบกระเช้าขนมไทยหลากสีหลายชนิดขึ้นมา “ที่ฉันจะพูดก็พูดไปหมดแล้ว.....วันนี้ฉันเอาขนมมาฝาก ยัยเรย์เป็นคนทำเองเธอลองท่านดู” สิงหาได้แต่มองขนมตรงหน้าอย่างทึ่งที่คิดไม่ถึงว่าเรนุกาสาวสมัยใหม่แค่คุณหนูประจำบ้านจะทำขนมได้หน้าตาน่าทานขนาดนี้ซึ่งหาได้ยากในสาวๆในยุคปัจจุบัน “ขอบคุณมากคะ คุณท่าน ถ้าท่านไม่มีเรื่องอะไรแล้วดิฉันก็ขอตัวก่อน” ประไพรลุกขึ้นแล้วเดินข้นไปยังห้องประจำตัวของตนเอง ทิ้งไว้แต่สิงหากับคุณท่านสองคน สิงหาเดินมาส่งคุณท่านถึงเรือนริมน้ำก่อนที่จะลากลับ สายตาเขาก็เหลือบเห็นเรนุกานั่งฟังเพลงสบายอารมณ์อยู่ที่ศาลาข้างเรือน เท้าของสิงหาเดินตรงไปยังจุดที่สายตา โฟกัส สิงหามองเรนุกาที่นอนอยู่กับพื้นศาลา หูสองข้างถูกปิดด้วยหูฟังขนาดเล็กที่ติดมาพร้อมเครื่องซาวน์อะเบ้าท์รุ่นที่เขาเองก็อยากได้แต่คงต้องรอไปก่อน แต่สำหรับ เรนุกาเพียงอยากได้ก็มีคนหาให้ถึงที เรนุกาที่เขาเห็นตอนนี้ดูแตกต่างกับที่เขาเห็นนักเธอดูสมกับเป็นสาว18ที่มองโลกสดใส มียิ้มระบายทั่วดวงหน้ารูปไข่ ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระรื่น ขยับตามเสียงเพลงที่ฟังอยู่ มองดูแตกต่างกับ เมื่อตอนเผชิญหน้ากันสัปดาห์ก่อนที่มีแต่สายตาชิงชัง กับ คำพูดถากถ่างเขาและแม่อยู่เป็นนิด แกร็บ!!! “ใครนะ” เรนุกาลุกยืนขึ้นเต็มความสูงหันมามองผู้บุกลุก เมือเห็นว่าเป็นใครเธอก็ดึงหูฟังที่หูออกพร้อมปิดเครื่องซาวน์อะเบ้าท์ และเดินหนีไปโดยเลือกเส้นทางตรงกันข้ามกับสิงหา “เดียวสิครับ” สิงหาตะโกนตามหลังแต่เรนุกาหาได้ฟังไม่กับยิ่งเร่งความเร็วของฝีเท้าจนหายไปลับตา สิงหายืนขบกรามก่อนที่จะสัญญากับตัวเองไว้ว่าครั้งหน้าเรนุกาไม่มีวันจะเดินหนี้เขาไปได้อีก .................................................. จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 02:05:53

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณ กิ๊ฟ สำหรับคุณ สะเก็ดดาวเสาร์ คะ คุณ เวลายังคงเท่าเดิม  ขอบคุณมากๆๆคะสำหรับคำแนะนำ พยายามไม่ให้ตกหล่นคะ ติดตามต่อนะคะ แก้ไขเมื่อ 12 ธ.ค. 54 02:10:44 จากคุณ : Get only me เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 02:07:12

ความคิดเห็นที่ 4 มาตามอ่านค่ะ ทำลิงค์ตอนแรกให้ค่ะ You got me เผลอใจรัก บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11437838/W11437838.html จากคุณ : เวลายังคงเท่าเดิม เขียนเมื่อ : 12 ธ.ค. 54 22:06:20

ความคิดเห็นที่ 5 เจ้าของกระทู้ขอวิจารณ์นิดนึงได้ไหม ไม่ได้จะจับผิดนะ แต่จะแนะนำบางจุดที่คิดว่าเพิ่มหรือลดคงจะดีกว่านี้ ขอยกแค่ตัวอย่างนะ เราเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมาก เรนุกามองไปรอบร้านกวาดตาไปทั่วก่อนที่จะกลับมามองสองสาวตรงหน้า เปลี่ยนเป็น "เรนุกากวาดตามองไปทั่วร้าน ก่อนจะกลับมามองสองสาวตรงหน้า" เสียงจันทิราร้องออกมาเสียงหลงคนแรกของกลุ่มแล้วหันไปมองมีนา เปลี่ยนเป็น "จันทิราร้องเสียงหลงแล้วหันไปมองมีนา" “แล้วใครเลือกเปลี่ยนร้านได้ไหมเราไม่มีจ่ายหรอก เสียดายเงิน”เรนุกามองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างเห็นใจโดยไม่ได้ใส่ใจกับคำถามมากนัก เปลี่ยนเป็น "เรนุกามองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างข้องใจ" เราว่าเห็นใจมันสำหรับคนที่ทำเรื่องผิดหรือน่าสงสาร แต่เพื่อนของเรนุกาไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรง แค่เลือกร้านที่แพงไปหน่อย ขอเปลี่ยนร้านได้ แต่เรนุกาน่าจะสงสัยมากกว่า ถ้าเพื่อนไม่ได้เลือกร้านนี้ แล้วทำไมถึงมานั่งที่นี่ ใครเป็นคนเลือก? ประมาณนี้คะ เอาแค่นี้นะคะ เดี๋ยวเจ้าของกระทู้เคือง จากคุณ : ดวงเทียน เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 10:12:08