ความคิดเห็นที่ 1 1. แต่งทีละเรื่องครับ... จบบ้าง ไม่จบบ้าง บางครั้งเกิดไอเดียอะไรมาแว๊ปๆ ก็จะเขียนเป็นโครงเรื่องทิ้งไว้ แล้วดอง -..-" 2. แล้วแต่อารมณ์ครับ 1 2 3 ตอน หรือบางวัน บางอาทิตย์ ก็ไม่ได้เลย... ไอ้ตัวความขี้เกียจนี่มันฤทธิ์เยอะนักเชียว!! 3. อันนี้จริงครับ. แต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่เป็นเด็กน้อยยันวัยน้อยเด็ก มักโดนเพื่อน โดนอาจารย์บอกมาว่าทำตัวแปลกๆเป็นประจำ ผมกลับคิดว่าผมก็ไม่ได้แปลกอะไร ก็ทำเรื่องที่ใครๆเขาก็ทำกัน (แต่มันอาจเกินวัยไปหน่อย ในแต่ล่ะวัย) เช่น ตอนเป็นเด็กผมชอบดูสารคดีมากๆ ยิ่งวันไหนพ่อแม่ไม่อยู่ ตี1ตี2 ยังนั่งดูได้เลย แต่เพื่อนส่วนมากจะชอบดูละคร การ์ตูน (แต่ผมก็ดูน่ะ) สมัยมัธยมผมชอบแต่งกลอน แต่งโคลง แต่งเรื่องสั้น เลยเล่นอยู่กับมันทั้งวัน ศึกษา ท่องจำ ฉันทลักษณ์ และบทกลอนที่ชอบ จนอาจารย์ขอให้สอนเพื่อนๆในห้องแทนเลยว่างั้นเถอะ ( วิชาอื่นๆก็ชอบ เช่น วิทย์ เคมี ชีวะ ประวัติศาสตร์ ถาม ถก เถียง จนอาจารย์เปิดตำราตอบไม่ไหวเลยล่ะ วิชาที่ไม่ชอบก็ คณิต และ อังกฤษ ) แต่ขณะที่เพื่อนๆส่วนใหญ่กลับเรียนแค่พอผ่านๆ แล้วก็จับกลุ่มคุยกันเรื่องเกมส์ (ผมก็เล่นน่ะ แต่เล่นเพื่อประดับความรู้) เรียนมหาลัยเช่นกัน เวลาทำรายงาน หรือนำเสนออะไร ผมจะนำเสนอแต่อะไรที่มันแปลกแหวกแนวและไม่เหมือนคนอื่น และน่าสนใจ สนุก อ้าปากค้างกันทั้งห้อง แต่สำหรับคนที่ไม่สนใจก็จะไม่รู้เรื่องไปเลย แต่เพื่อนส่วนมากจะเอาที่ๆเรารู้กันอยู่แล้ว มีให้อ่านอยู่แล้ว มานำเสนอ หรือลอกเอาของรุ่นเก่าๆ มาโควฟเว่อร์ใหม่ อ่าน ส่ง แล้วก็กลับไปนั่งหลับ หรืออย่างเรื่องกิจกรรม ผมมันประเภท เรียนไม่ลา กิจกรรมไม่หลบ ชมรมอะไรอ้าแขนรับผมเอาด้วยหมด.... สิ่งที่ผมมองคือ คนทั่วๆไปต่างหาก เขารักสบายและมีความกล้าที่จะริเริ่มน้อยเกินไปมากกว่า ผมแค่ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่กับทุกเรื่องที่เข้ามา สนุกกับทุกเรื่อง อยากรู้อยากเห็นไปหมด อะไรไม่รู้ มีโอกาสก็ต้องลอง. ว่างๆชอบคลุกอยู่กับหนังสือ และ "ของเล่น"อะไรใหม่ และกิจกรรมต่างๆ แค่เราอยากใช้ชีวิตให้คุ้ม โดยไม่ให้สายตาใครก็มาปิดกั้นความสุขของเราเท่านั้น (บางคนอื่นๆ เขาก็อยากทำแบบเรา แต่ไม่กล้า กลัว อาย วิตกกังวล ขี้เกียจ ไม่เวลา ฯลฯ) (หลายคนเขายังบอกเลยว่าอิจฉาผม ที่ทำอะไรได้หลายๆอย่าง ) ตอนเด็กๆ ผมก็เคยคิดว่าผมอาจแปลกจริงๆ ถ้าไม่เต็ม ก็เกิน แหละ!!! แต่พอผ่านพบอะไรมาหลายๆอย่าง ตอนนนี้ เราควรภูมิใจในความเป็นตัวของตัวเราน่าจะถูกน่ะครับ... โลกส่วนตัวเรามีกันทุกคนครับ.... แต่มันคนละเรื่องกับโลกของความจริง คิดแบบสุดโต่งคือ ในชีวิตจริง ผมคงไม่ไปฆ่าหั่นศพใคร เหมือนตัวร้าย หรือเจอผู้หญิงถูกกระชากกระเป๋า แล้ววิ่งเข้าไปช่วยจับโจรมือเปล่า เหมือนพระเอก ในนิยายหรอก เราใช้ชีวิตอย่าง ชีวิตที่เป็นจริง แต่มีความเป็นไป อย่างตัวของตัวเอง บางครั้งสังคมที่เราอยู่มันบั่นทอนกำลังใจเรา มันไม่เหมาะกับตัวเราจริงๆ เหมือนเอาหงส์ไปไว้อยู่กับฝูงกา เอาคนป่าไปไว้อยู่ในโรงเเรม 5ดาว แบบนั้น เราก็ต้องหาสังคมใหม่ที่เราพอปรับตัวอยู่ด้วยได้ อย่างมีความสุข ล่ะครับ... ความสมบูรณ์ของนิยาย เกิดจากความสร้างสรรค์ แต่ความสมบูรณ์ของชีวิตจริง เกิดจากความสร้างเสริม. ครับ... จากคุณ : นักฝันข้างถนน เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 01:54:16 A:110.168.78.16 X: TicketID:247848

ความคิดเห็นที่ 2 อิอิ...เค้าเป็นคนอ่านโรคจิต ชอบทวงงานเขียนยิกๆ พอคนเขียนเอามาลง ก็อ้อ...ลงแล้วใช่มั้ยดีล่ะ แต่เก็บไว้ก่อน ยังไม่อ่าน...อะ ล้อเล่น !! เข้ามาดูว่าจะมีคนเขียนโรคจิตแบบไหนบ้างค่ะ ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 07:13:35

ความคิดเห็นที่ 3 ขอกด Like ให้คุณ นักฝันข้างถนน สักพันครั้ง... ^^ 1. แต่ก่อนแต่งทีละเรื่องนะครับ แต่ตอนนี้ สามเรื่องเห็นจะได้ T^T สำคัญที่ต้องแบ่งเวลา และมีวินัยกับตัวเอง 2. บางวันนี่ของขึ้นเขียนได้เกือบสิบหน้า บางวันก็เอาแต่นั่งจ้องมอนิเตอร์เฉยๆ เขียนไม่ออก... แต่ผมจะไม่บังคับหรือกดดันตัวเอง จนกว่าจะได้เกิดแรงบันดาลใจ หรือ รู้สึกพร้อมที่จะเขียนแล้วจริงๆ ถึงจะเขียน 3. เพื่อนไม่เคยทักแบบนั้นนะครับ แต่ตัวเองจะเป็นคนชอบสังเกต สิ่งรอบๆ ตัวเวลาไปไหนมาไหน ชอบวิเคราะห์ คนอื่นๆ ชอบอ่านความคิดคนรอบข้าง แล้วก็มานั่งวิเคราะห์ ทำไมคนนั้นเป็นแบบนี้ ทำไมคนนี้เป็นแบบนั้น... มันช่วยในการเขียนนิยายได้เยอะเลยแหละ ^^   เรื่องที่โดนทักว่าเป็นโรคจิต ก็มีนะครับ แต่ผมว่า ผมเป็นคนแบบเซ็นซิทิฟมากๆ คือ...วันนึง เขาจะทำถนนหน้าบ้าน แล้วเผอิญพี่เขยไปตัดต้นมะยมหน้าบ้านออก ซึ่งต้นนั้นเราปลูกมันมาเองกับมือตั้งแต่ห้าหกขวบ... ตอนที่ตัดนั้นผมอายุสิบสี่ ร้องไห้โฮเลย... Y_Y แล้วก็รีบเก็บเอาเม็ดมะยม ใบมะยม กิ่งมะยม และดินที่อยู่หน้าบ้านมาใส่ถุงเก็บใส่ในลิ้นชักไว้ พอผ่านมาเกือบสิบปี แม่มาเจอ ก็แบบงง... นี่มันอะไรลูก ? เราก็บอกแกไป แกก็หัวเราะ ฮาแตก... เราก็แค่อยากจะเก็บความทรงจำดีๆ ในตอนนั้นไว้ ตอนช่วงสิบสี่นี่แบบเซ็นซิทิฟสุดๆ เห็นต้นไม้โดนตัดแล้วจะร้องไห้ TOT  แม่บอกว่า แกอย่าเขียนนิยาย จนเอาตัวเองไปอยู่ในโลกแห่งความฝันและจินตนาการจนมากเกินไป ^^ แต่ผมว่า... บางทีการหลุดออกไปจากโลกของความเป็นจริงบ้าง มันก็มีความสุขดีเหมือนกันนะ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 10:07:46

ความคิดเห็นที่ 4 ตั้งชื่อกระทู้ซะ แหม เล่นเอาร้อง หื้อ!? เลย ตอบละกัน 1. เขียนทีละเรื่องค่ะ 2. วันหนึ่งเขียนได้สอง ถึง สามหน้าก็หรูแล้ว บางวันก็เขียนไม่ได้เลย เพราะมัวแต่ติดหนัง ติดเกม ^^" 3. เป็นปกติค่ะ จินตนาการจะเกิดก็ต่อเมื่ออยู่กับตัวเองเพียงลำพังเท่านั้นค่า (ถ้ามีคนอยู่ด้วย..สมองจะฝ่อ) และสำหรับเรา ไม่ว่าจะนิยายประเภทไหน ส่วนใหญ่จะเสียเวลากับการวางพล็อตเรื่องและหาข้อมูลมากกว่า ซึ่งถ้าเลือกที่จะเขียนเรื่องไหน จะใช้เวลาเฉพาะส่วนนี้ประมาณสองเดือนต่อเรื่อง แล้วค่อยลงมือเขียน เพราะ ถ้าพล็อตแน่นปึกแล้ว มันจะคุมไม่ให้เราออกทะเลไปในตัว ช่วงนี้ล่ะที่จะปล่อยตัวเองให้หลุดไปกับจินตนาการอย่างแท้จริง แต่เมื่อลงมือเขียนจะเป็นอาการเคร่ง เครียดในโลกของความเป็นจริงมากกว่า เพราะต้องดึงทั้งอารมณ์ และองค์ประกอบที่เราจินตนาการไว้ ออกมาเรียบเรียงเป็นตัวหนังสือ และมันเป็นอะไรที่ยากสุดๆที่จะสื่อสิ่้งที่เราคิดไว้ให้คนอ่านเห็นภาพตาม ความจริงกระทู้นี้น่าจะเพิ่มคำถามเข้าไปอีกข้อนะว่า.. ข้อ 4. นักเขียนแต่ละคนมีพล็อตในไหดองกี่เรื่อง มั่นใจเลยว่านักเขียนทุกคนต้องมีพล็อตที่คิดๆไว้แล้วเก็บเข้าไหดอง (อย่างน้อยๆก็คุณคนข้างบนนั่นก็หนึ่งล่ะ) และคาดว่านักเขียนบางคนอาจจะมีดองกันเป็นโรงงานเลยก็ได้ ฮ่าาา.. สำหรับตัวเองมีดองอยู่ประมาณ 50 กว่าพล็อต และเมื่อคำนวณจากอายุตัวเองในขณะนี้ กับความสามารถเขียนได้สปีดเต่า คาดว่า..ชาตินี้คงเขียนไม่หมดแน่ =.=" ปล. เราไม่ได้เป็นโรคจิตนะเออ >.< จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 11:00:11

ความคิดเห็นที่ 5 ขอกรี๊ดดังๆ ครับ ^O^ มีเหน็บแนมด้วยเน้อคุณระรินใจอ่า....อิอิ แต่ก็พูดถูกแล้วหละครับ Y_Y บางทีร่างพล็อต อะไรเสร็จหมดแล้ว เขียนๆ ไปได้กลางๆ เรื่อง หมดอารมณ์ที่จะเขียนซะงั้น > < ความลับฤดูหนาวที่เพิ่งเขียนจบไปนั่นก็ดองไว้ตั้งแต่สิบเจ็ดสิบแปดหละครับ บางทีนั่งอยู่ดีๆ จินตนาการมันก็หล่นฮวบลงมาใส่หัว ก็ต้องรีบจด รีบดอง เอาไว้ เดี๋ยวลืม ^^" ส่วนเรื่องเขียนน่ะ เอาไว้ทีหลัง... ผมเอง ดองไว้ไม่เยอะเท่าไหร่ครับ ตอนนี้มีประมาณสามสี่เรื่องเท่านั้นเอง และกว่าจะทยอยเขียนหมด ไอเดีย ใหม่ๆ มันก็ไหลเข้ามาอีก ก็ต้องดองกันอีก.... ^O^ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 12:52:24

ความคิดเห็นที่ 6 1. ปกติ แต่งนายกันทีละกี่เรื่อง (ทีละเรื่อง หรือหลายเรื่องคู่ขนานกันไป) --> พบว่าระบบที่ลงตัวกับตัวเองที่สุดคือแต่งคู่กันทีละสองเรื่องครับ เรื่องนึงฮา เรื่องนึงเครียด จะช่วยตัดอารมณ์กันได้ พออิ่มตัวกับเรื่องหนึ่งก็ไปอีกเรื่องต่อ แต่ตอนนี้แต่งเรื่องเดียวเพราะมีกำหนดส่งชัดเจน เวลาอีกส่วนต้องไปเขียนทีสิส =w= 2. วันหนึ่งๆเนี่ย แต่งได้กี่บท(หรือ กี่ตอน) --> แล้วแต่ครับ ไม่ค่อยบังคับตัวเอง แต่ถ้ามีเวลาและไอเดียจะพยายามเข็นให้ได้จบฉากในการเขียนครั้งนั้น 3. พวกคุณมีลักษณะที่แบบว่า.. ไม่อยู่ในโลกความเป็นจริงไหม?? (เช่น เวลาไปไหนมาไหนกับเพื่อน จะเป็นคนที่แปลกๆ โดนเพื่อนทักว่าจินตนาการสูง) --> ก็มีญาติหรือผู้ใหญ่บอกมาบ้างว่าจินตนาการสูง ส่วนกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันจะเป็นคอเดียวกัน คุยเรื่องนิยายหรือช่วยกันแต่งนิยายยังได้เลย เวลาว่างๆ ผมก็ชอบคิดเป็นนิยายนะ เพราะมันผ่อนคลายดี คิดว่าถ้ามันไม่ได้ทำให้เราอยู่กับโลกความเป็นจริงไม่ได้แบบเป็นบ้าไปเลย การมีโลกส่วนตัวก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายครับ ดีเสียอีกที่มันทำให้เราสร้างนิยายให้คนอื่นๆ ได้อ่านได้สนุกไปด้วย ^^ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 54 13:32:36 จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 13:32:21

ความคิดเห็นที่ 7 1. ปกติ แต่งนายกันทีละกี่เรื่อง (ทีละเรื่อง หรือหลายเรื่องคู่ขนานกันไป) -หลายเรื่องครับ ผมใช้วิธีสลับอารมณ์กันเขียนจะได้ไม่เบื่อ 2. วันหนึ่งๆเนี่ย แต่งได้กี่บท(หรือ กี่ตอน) -ไม่ถึงตอน เพราะการเขียนนิยายไม่ใช่งานหลักในชีวิต ต้องว่างจริงๆและอยากเขียน แต่พอเขียนก็ได้หลายหน้าอยู่นะ 3. พวกคุณมีลักษณะที่แบบว่า.. ไม่อยู่ในโลกความเป็นจริงไหม?? -ไม่มีครับ ผมแยกโลกความจริง กับโลกนิยายที่เราสร้างขึ้นเป็นคนละส่วน ไม่ค่อยเก็บเอาประเด็นหรือเรื่องราวในนิยายมาปะปนในโลกความจริง จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ (จอมยุทธนักสืบ) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 15:05:44

ความคิดเห็นที่ 8 1. ปกติจะทีละเรื่อง นอกจากว่านิยายมีลิงค์ฐานข้อมูลเดียวกันก็จะสลับแต่งสองสามเรื่องได้อยู่ (ซึ่งนานๆ จะทำได้สักครั้ง) 2. วันหนึ่งๆ ได้กี่บท  : อันนี้ตอบแน่นอนไม่ได้ เอาเป็นว่าถ้าสมาธิดีไม่วอกแวก วันละหนึ่งบท แต่ถ้ามีสิ่งยั่วยวนอย่างอื่น วันละสองหน้าก็บุญแล้ว T^T 3. ถามตัวเองอ่ะไม่รู้ แต่ถ้าถามคนรอบข้าง พี่ท่านทั้งหลายจะบอกเลย แกอ่ะ จินตนาการสูง แค่เห็นเมฆลอยบนฟ้าแกยังเห็นเป็นรูปนั้นรูปนี้ได้ (เอ่อ..ผิดมั้ยอ่ะ ที่ฉันเห็นอ่ะ แง้!) ส่วนตัวเองมอง คิดว่าเป็นคนปกติทั่วไปในสังคมนะ มีสุขมีเศร้าตามประสา อาจมีมุมโลกส่วนตัวสูงเพื่อจินตนาการสำหรับงานบ้างไรบ้าง แต่ก็ไม่หลุดจากความเป็นจริงอ่ะ ข้อ 4. ของแถมของคุณระรินใจที่ว่า มีดองไว้ในไหกี่เรื่อง สารภาพตามตรง ห้าเรื่องครับ แงๆ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 15:26:35

ความคิดเห็นที่ 9 นักเขียนโรคจิต .. แถวนี้มีตรึม ตัวหลักๆ ก็อีตา Psychoman .. จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 17:20:12

ความคิดเห็นที่ 10 คุณผีเสื้อสีดำ เค้าเปล่าเหน็บเน้อ ^_________^ ไอ้เรื่องดองพล็อตมันก็คล้ายๆกับคุณนั่นล่ะค่ะ นั่งดูหนัง ฟังเพลงอยู่ดีๆ พล็อตมันก็ร่วงใส่หัวซะงั้น แต่ไม่มีปัญญาเขียน นานปีเข้าก็เลยหมักหมมถึงขนาดนี้ล่ะค่ะ คุณอินทรายุธ สมาธิสั้นเหมือนกันเลย ฮา.. แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 54 17:50:52 จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 17:48:50

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นด้วยกับคุณนักเขียนข้างถนน ตอบโดนใจค่ะ จากคุณ : ปลาค่ะ (love_plaka) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 18:21:28

ความคิดเห็นที่ 12 คุณอินทรายุธ มีเก็บไว้ตั้งเยอะ เอามาแบ่งกันอ่านบ้างจิค่ะ จากคุณ : ปลาค่ะ (love_plaka) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 18:24:41

ความคิดเห็นที่ 13 กดโหวต อิๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 18:42:31

ความคิดเห็นที่ 14 1.เมื่อก่อนเขียนที่ละเรื่องค่ะ แต่ตอนนี้เขียนพร้อมกันสองเรื่อง จะแบ่งเวลาเป็นเช้าและบ่ายค่ะ มีพักยก ประมาณสิบนาทีเพื่อทานข้าวค่ะ ส่วนช่วงกลางคืนอันนี้แล้วแต่อารมณ์ ในตอนนั้นค่ะ จากนั้นประมาณสามทุ่มจะหยุดเขียน เพื่อไปอ่านหนังสือเติมความรู้ ให้ตัวเอง แล้วเวลาคิดไม่ออกก็จะกินค่ะ ..ส่วนใหญ่จะเป็นขนมต้องมีติดโต๊ะทำงานตลอดค่ะ 2.อันนี้ก็แล้วแต่ความโปร่งโล่งของสมองค่ะ บางวัน 1-2หน้าเอง บางวันยาวก็ 5-7 หน้า แล้วเวลาทำงานต้องอยู่คนเดียวเลยค่ะ ห้ามมีคนอยู่ด้วยไม่งั้นคิดไม่ออก ถ้าบรรยากาศเงียบไร้สรรพเสียงอันนั้นจะชอบมาก เพราะความคิดจะไปลิ่วเลย 3. ไม่รู้ว่าจินตนาสูงหรือเปล่า แต่พยายามเป็นตัวละครของตัวเองทุกตัว ซีนเศร้าบางครั้งจะร้องไห้ตามตัวละครได้ค่ะ ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนกันไหม.. จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 19:30:43

ความคิดเห็นที่ 15 - เขียนทีละกี่เรื่อง เรื่องเดียวครับ เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองยังไม่มีสมาธิดีพอที่จะเขียนหลายๆ เรื่องพร้อมกัน - เขียนได้วันละกี่หน้า ไม่แน่นอน แล้วแต่อารมณ์อ่ะครับ ถ้าไหลมาเทมาก็พรวดๆ หนึ่งวันสองบท แต่บางคราวก็หนึ่งบทสองวัน - - -  พวกคุณมีลักษณะที่แบบว่า...ไม่อยู่ในโลกความเป็นจริงไหม? เดี๋ยวขอเช็คดูก่อน ตอนนี้ผมหลับหรือตื่นอยู่หว่า? ล้อเล่นๆ ฮ่ะๆๆ คือถ้าถึงขั้นเอาโลกจินตนาการมาปนกับโลกจริงในขณะดำเนินชีวิตประจำวัน สำหรับผมไม่มีครับ แต่จะมีก็ต่อเมื่ออยู่หน้าคอมพ์ และเริ่มต้นพิมพ์นิยายเหมือนโดนสะกดจิต ส่วนเรื่องจินตนาการสูง ผมว่าสำหรับนักเขียนก็เป็นกันทุกคนนะ เห็นนู้นนิดนี่หน่อย จับเขย่ารวมกันออกมาเป็นแรงบันดาลใจ หรือมีอะไรมากระทบใจนิดนึงก็โป๊ะถึกๆ จดไว้ในสมุดโน๊ต และผมก็คงเป็นเหมือนหลายๆ ท่านครับ คือชอบมอง ชอบสังเกต ชอบคิดต่อยอดจากสิ่งที่เห็น เช่นดูข่าวยิงปืนขึ้นฟ้าแล้วกระสุนร่วงลงมาถูกคนเสียชีวิต ก็คิดต่อยอดว่าไอ้คนที่ยิงมันจะรู้มั้ยว่ามันทำคนตาย ถ้ามันรู้ มันจะยอมมอบตัวหรือเปล่า? จิตใจฝ่ายขาวและฝ่ายดำจะโต้เถียงกันหรือไม่? แล้วการตายของคนๆ หนึ่งจะส่งผลกระทบอะไรบ้าง เป็นต้น จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 20:23:41

ความคิดเห็นที่ 16 ...เหมือนกระทู้รวมคน(เขียน)โรคจิตเลยวุ้ย (ขออนุญาตตีความแบบเหมารวมนะคะ) งั้น...ขอเป็นด้วยคนค่ะ 1. ปกติ แต่งนายกันทีละกี่เรื่อง? ...อืม เคยได้ยินวิทยากรท่านหนึ่งเขาว่ามือใหม่ควรเขียนทีละเรื่อง แต่เราว่าความจริงก็ไม่มีกฎตายตัวหรอก เราว่าเป็นเทคนิดส่วนตัวของแต่ละคนค่ะ ไม่มีอะไรผิดถูก ส่วนตัวเราน่ะ 'อยาก' เขียน หลายๆๆๆๆ เรื่องพร้อมกัน แต่ความเป็นจริง เรื่องเดียวที่เขียนอยู่ ก็แทบไม่มีเวลาทำอะไรแล้วค่ะ (T T) 2. วันหนึ่งๆเนี่ย แต่งได้กี่บท(หรือ กี่ตอน) แล้วแต่จังหวะเวลาและอารมณ์ของเรื่องค่ะ บางคนเขียนฉากโฉด เย่ย...ฉากโหดๆ เลือดกระจายได้เร็ว แต่บทเข้าพระ-นาง กลับจอดสนิท หรือบางคนอาจจะกลับกัน หรือบางท่านอาจไม่มีปัญหาใด...โอ..สวรรค์โปรด... ส่วนตัวเราไม่สม่ำเสมอนะ บางวันก็ไม่ได้อะไรเลย (หรือบางทีอาจเป็นเดือนๆ) แต่พอองค์ลงปุ๊บ เขียนได้ยันเกือบสว่าง (วิถีมือสมัครเล่นอย่างแท้จริง ไม่ควรทำนะคะ) ที่น่าจะถูกคือ เขียนอะไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นนิยายที่เราแต่งอยู่ หรือจะข้ามบทไปเขียนตอนที่อยากเขียนก่อนก็ได้ แล้วที่เหลือค่อยเอามาต่อกัน  แต่ให้เขียนอย่างสม่ำเสมอก็พอค่ะ 3. พวกคุณมีลักษณะที่แบบว่า.. ไม่อยู่ในโลกความเป็นจริงไหม? เราต้องใช้จินตนาการอยู่แล้วในการเขียนนิยายสักเรื่อง(และเป็นเรื่องที่ต้องทำด้วยไม่ว่าคุณจะเขียนแนวจินตนิยายหรือไม่) ยกเว้นเราจะเขียนบันทึกการประชุม (แหวะ น่าเบื่อมาก, นี่..กำลังทำอยู่เลย)เพียงแต่เราจะบังคับใช้มันในหน้านิยายเท่านั้นค่ะ ซึ่งจะบ้าบอคอแตกแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับเราเอง อู้พอละ หลีกทางให้นักเขียนท่านอื่นๆ นะคะ (ใช่แว้วว เรายังอยู่ที่ทำงานอะ) แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 54 20:54:46 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 20:50:20

ความคิดเห็นที่ 17 1. ปกติ แต่งนายกันทีละกี่เรื่อง (ทีละเรื่อง หรือหลายเรื่องคู่ขนานกันไป) ทีละเรื่องค่ะ แต่พล็อตนี้ มีเยอะมาก...ก...ก 2. วันหนึ่งๆเนี่ย แต่งได้กี่บท(หรือ กี่ตอน) ส่วนมากเราเขียนเรื่องสั้นมากกว่า แต่ถ้าช่วงแต่งนิยาย อาทิตย์ละตอนได้ก็เก่งแล้วค่ะ 3. พวกคุณมีลักษณะที่แบบว่า.. ไม่อยู่ในโลกความเป็นจริงไหม?? (เช่น เวลาไปไหนมาไหนกับเพื่อน จะเป็นคนที่แปลกๆ โดนเพื่อนทักว่าจินตนาการสูง) ไม่ใช่แบบไม่อยู่ในโลกความจริงนะ แต่จะเป็นคนที่จินตนาการสูงมาก มองภาพอะไรได้เป็นฉากๆ อันนี้เพื่อนบอกมาเลย ว่าเราเป็นคนจินตนาการสูง และมีโลกส่วนตัวสูงมาก เช่น สมมติเค้าเล่าเรื่องอะไรกันอยู่ หรือแค่พูดว่า งู้นงี้ ในหัวเราก็คิดภาพตามได้เลยอ่ะค่ะ แต่บางครั้งภาพมันก็จะออกมาตลก แล้วเราก็นั่งขำ พอเล่าให้เพื่อนฟัง มันก็จะบอก "จินตนาการกว้างไกลอีกแล้ว" จากคุณ : ปลาทองแก้มยุ้ย เขียนเมื่อ : 13 ธ.ค. 54 23:01:47

ความคิดเห็นที่ 18 มีพล็อตเต็มหัวเต็มสมุดจดพล็อตไปหมด แต่คิดว่าอาจจะอาการหนักกว่าคุณระรินใจเสียอีก เพราะงานประจำกับครอบครัวเอาเข้าจริงๆมีเวลาลงมือพิมพ์แค่วันละ ๒-๓ ชั่วโมงเองค่ะ   ขอตอบคำถามดังนี้ค่ะ 1. ปกติ แต่งนายกันทีละกี่เรื่อง (ทีละเรื่อง หรือหลายเรื่องคู่ขนานกันไป) >>>สำหรับนิยาย ลงมือทีละเรื่องค่ะ สลับกับเรื่องสั้นซึ่งจะเขียนเมื่อมีสต็อกนิยายที่มากพอ หลักคือนิยาย(สัปดาห์ละบท บทละ ๗-๘ หน้า...น้อยนิดเหลือเกิน) ส่วนเรื่องสั้นตั้งใจจะแต่งเดือนละหนึ่งเรื่องซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจเสียแล้ว   2. วันหนึ่งๆเนี่ย แต่งได้กี่บท(หรือ กี่ตอน) >>>สำหรับนิยายอย่างมากที่สุดก็วันละ ๔ หน้า ส่วนเรื่องสั้นสามารถแต่งได้จนจบในหนึ่งวัน(เรื่องละประมาณ ๕-๘ หน้า) ค่ะ   3. พวกคุณมีลักษณะที่แบบว่า.. ไม่อยู่ในโลกความเป็นจริงไหม?? (เช่น เวลาไปไหนมาไหนกับเพื่อน จะเป็นคนที่แปลกๆ โดนเพื่อนทักว่าจินตนาการสูง) >>>ส่วนใหญ่จะเหม่อค่ะเพราะในหัวจะคิดนู่นนี่อยู่ตลอดเวลา มีโลกส่วนตัวสูงพอสมควร เพื่อนๆไม่ทักเรื่องนี้ค่ะ แต่จะปรามว่า"อย่าเอาเรื่องฉันไปเขียนนะแกร..." ฮ่าๆๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 54 10:41:50

ความคิดเห็นที่ 19 @ความเห็นที่ 14 คุณเอมีพักทานข้าวด้วย ฮ่าๆ :) จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 10:54:30

ความคิดเห็นที่ 20 เดี๋ยวปีใหม่ได้ฤกษ์เอาออกมาจากไหดองค่ะคุณปลา 55+ เอิ่ม..ไม่ปฏิเสธเลยค่ะ คุณระรินใจ 55+ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 20:52:05

ความคิดเห็นที่ 21 แต่งทีละเรื่องแต่มีเรื่องที่ดองไว้เพียบเลยนะ มีพลอตคลอดตลอดๆ แต่ไม่มีเวลาแต่งอ่ะ บางเรื่องก็แต่งทิ้งไว้บทสองบทอะไรแบบนั้น สรุปไม่จบสักที วันนึงหากตั้งใจ 1 บทก็เก่งเว่อร์แล้วค่ะ แต่หากวันธรรมดา แบบทำงานด้วยไง แอบแต่งได้ 1 หน้านี่เก่งและ แหละ เวลาเราแต่งนิยายเรา็แต่งได้ทุกที่นะแล้วแต่จิตนาการ นึกออกตอนไหนก็แต่งได้ตอนนั้นไม่จำเป็นต้องเก็บตัวอยู่คนเดียวค่ะ แต่ปกติเราไม่ค่อยชอบเที่ยว ไม่ค่อยชอบสังสรรค์อะไรอยู่แล้วหากไม่จำเป็น ชอบอยู่กับธรรมชาติ ไม่ก็อยู่ในห้อง แล้วสร้างโลกส่วนตัวไปพร้อมจิตนาการในหัวดีกว่า บางวันจิตนการบังเจิดที่ทำงาน แล้วถึงฉากที่มันแบบว่า บีบคั้นอารมณ์สุดๆ หน้าตามันก็จะออกไป น้ำตาก็จะซึมๆ อ่านแล้วจะร้องไห้มีแอบสะอื้นนิดหนึ่งให้พอสมบทบาท พวกพี่ในห้องทำงานเดียวกันก็จะหันมามองเป็นตาเดียว โอ้ว ชีเป็นอะไรของชี 55+ ส่วนเรื่องจิตนาการสูงนี่โดนว่าตลอดค่ะ ชินซะแล้ว จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 16:47:47