_______ " November's Tears " ( 6 ) _______

.


" November's Tears " ( บทที่ 6 )




บทที่ 6






ตกดึกรู้สึกตัวตื่น..


ผมหลับตั้งแต่กลางวันไม่มีใครปลุก..เข้าไปดูแม่..หลับปุ๋ย..ในครัวมีฝาชีครอบอาหารสองสามอย่าง..เด็กรับใช้คงทำหน้าที่แทนผมทั้งดูแลแม่และทำอาหาร แม่เองคงไม่ให้ปลุกผมเห็นเหนื่อยมาหลายวัน

ไม่..ไม่..ไม่เปิดโนตบุ๊ค..แต่แล้วจนได้..เฟสว่างเปล่าแทบไม่มีใครออน..นะ..เข้าเฟสของอนุชิตหน่อย..เงียบเชียบพอกันตั้งแต่กลางวัน..แต่มีอยู่หนึ่งรายการเมื่อหัวค่ำ

“เมื่อไหร่น้ำจะลดคิดถึง JA. n_n” อนุชิตเขียนไว้

3 คนถูกใจสิ่งนี้

“คิดถึงกรูหรอนุ” เพื่อนคนหนึ่งเขียนแหย่..ผมรู้ว่าความจริงอนุชิตคิดถึงใคร

“ขอให้จรเข้แมร่งหลุดเข้าไปแดกคอมให้เกลี้ยง” ..ผมแทบไม่เชื่อสายตา..คนที่เขียนตอบนี้คือหนุ่มหล่อแฟนของอนุชิตนั่นเอง..โห!..พูดกับแฟนตัวเองอย่างนี้เชียวหรือ

ผมคันมืออยากจะเขียนอะไรลงไปมั่ง..คนอะไรวะอย่างนี้..คิดอีกทีเขาอาจหวงอนุชิตมากก็ได้..เรื่องคุยกับผมคงเข้าหูเข้าตาเขาบ้างไม่มากก็น้อย ซ้ำรูปโปรไฟล์ของผมก็เซ็กซี่ไม่เบา (ถอดเสื้อโชว์กล้าม) เขาคงไม่อยากให้อนุชิตคุยกับใคร เลยแสดงออกแบบเถื่อนๆ หรือนี้คือสิ่งที่อนุชิตชอบ..เออ..นินทาเขา เข้าทำนองสุนัขจิ้งจอกกับองุ่นเปรี้ยว..องุ่นอยู่สูงเกินกระโดดงับ มันก็บอกกับใครๆ ว่าองุ่นเปรี้ยว..55..เจ้าจิ้งจอกราชศักดิ์เกษม

“โครม!..” มีเสียงดังจากข้างล่าง..ผมรีบวิ่งลงไปทันที

“เพล๊ง!..” อีกเสียงดังขึ้นเมื่อผมไปถึง..มองไม่เห็นอะไรเพราะไฟชั้นนี้ถูกตัดออกเพื่อความไม่ประมาท

แสงไฟจากถนนทำให้เห็นน้ำที่ท่วมทะลักเข้ามาในบ้าน..กระสอบทรายคงชำรุดหรือน้ำบ่ามากะทันหัน..เสียงโครมที่ได้ยินคงเป็นเสียงบานประตูที่หลุดออก ขั้นวางของล้มอยู่กลางบ้าน..กระจกหน้าต่างบานยาวถึงพื้นแตก มันมีรอยร้าวอยู่นิดหน่อยแล้วที่มุมด้านล่าง เจอน้ำโถมเข้ามาจึงไม่เหลือ

ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนดูอยู่บนบันได..ไฟรั่วนั้นไม่กลัวเพราะค่อนข้างแน่ใจว่าตัดแล้ว แต่กระจกที่เกลื่อนห้องนี่สิ สุ่มสี่สุ่มห้าไปเท้าได้เหวอะหวะ รองเท้าบูทก็อยู่ด้านใน แต่ถ้าน้ำตูมเข้ามาอีกผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง..ตอนนี้เฝ้าดูไปก่อน

“เพี๊ยะ!..” ไม่ใช่เสียงอะไรแตก..ขาผมแตกน่ะสิ..กำลังสัปหงกอยู่ดีๆ รู้สึกจี๊ดที่ขา..ฝ่ามือพิฆาตฟาดลงไปทันที..ไม่โดนยุงสักตัว..ดีน้าที่ต้นขาใหญ่พอต้านแรงตัวเอง..เฮ้อจะต้องนั่งอยู่อย่างนี้ถึงเช้าหรือไง....ไม่ได้การ!!

ผมวิ่งขึ้นไปชั้นสามหยิบโน๊ตบุ๊คและโลชั่นทากันยุงลงมา..เปิดโน๊ตบุ๊ค..เปล่าๆ ไม่ได้เปิดหน้าเพสอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมเปิดหน้า plusnetwork.com อาศัยแสงจากหน้าจอขาวๆ ขับไล่ความมืดและยุง..ทาโลชั่น..นั่งมองน้ำตามเดิม

นะ!..ทำไมจึงใช้พลังงานอย่างผิดๆ ไม่คุ้มค่า..55..ว่าแล้วผมก็เปิดหน้าเฟสบุ๊ค..ของผมนะเงียบเชียบอยู่แล้ว..ของอนุชิตดีกว่า

อนุชิตโพสท์รำพันไว้บนกระดานข้อความของเขาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว..คงตอนที่ผมวิ่งขึ้นวิ่งลงอยู่..เอ..ไม่เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย

“ไม่ได้มั่นใจว่าตัวเองดีพอ.....
.....แต่จะขอรักใครไม่เผื่อใจ
ถึงจะเจ็บเพราะเขาไม่เป็นไร
.....แต่ไม่ชอบรักใครครึ่งๆกลางๆ”

เหมือนตัดพ้อใครสักคน เหมือนยอมรับ สมัครใจทนความปวดร้าวที่กำลังได้รับอยู่..นายคนนั้นมีดีอะไรนะอนุชิตจึงหลงใหลขนาดนี้..ไม่อายที่จะพูดออกมา..มันไม่ใช่บอกใครคนนั้นเพียงคนเดียว แต่ประกาศให้โลกรู้เชียวนะนั่น..หรือประชดประชัน!

เฮ้อ!..เมื่อไหร่จะมีใครรักผมมากๆ อย่างนี้บ้างนะ

ผมคันมือ คันหัวใจ โพสท์ลงในข้อความส่วนตัวของอนุชิต..ประโยคที่ผมคิดเมื่อกี้

“เมื่อไหร่จะมีใครรักผมอย่างนี้บ้างนะ”

“Je pense beaucoup a toi” สองข้อความติดต่อกัน

สักเดี๋ยวคงมีข้อความตอบกลับ..เงียบ..สิบนาทีผ่านไป..เงียบ..ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..หนึ่งชั่วโมง..แล้วผมก็ฟุบหลับบนขั้นบันได



“คุณตี๋คะ!..”

“หือ!..” ผมสะดุ้งตกใจตื่น..เด็กรับใช้นั่งอยู่หัวบันได..

“อือออ..” เช้าแล้ว..อย่างแรกคือมองโน๊ตบุ๊คที่เปิดค้างอยู่..จอดับ แบตหมด

“น้ำขึ้นเกือบถึงเท้าคุณตี๋แล้ว..หนูจะไปตลาดยังไง”

“อ้าว!..เหรอ..” ผมมองปลายเท้า..น้ำขึ้นมาอีกเกือบสามขั้นบันได “แม่ตื่นหรือยัง?” หันขึ้นไปถาม

“ยังค่ะ”

“ถ้าแม่ตื่นชงโปรตีนและกาแฟให้ด้วยนะ ฉันจะไปตลาดเอง”

“คุณยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน” เด็กยิ้มๆ

“นี่ไง!..” หยิบชายเสื้อกล้ามขึ้นถูฟัน..น้ำท่วมอย่างนี้ไม่เป็นไรหรอก “ว่าแต่หยิบกระเป๋าเงินให้หน่อย อยู่ที่โต๊ะหัวเตียง แล้วเอาเจ้านี่ขึ้นไปเก็บด้วย” ผมยื่นโน๊ตบุ๊คให้เด็ก

“คิกๆ..เฮ้อ!..นายฉัน..”

เสียงหัวเราะและนินทาเบาๆ แว่วมา..ก็น่าอยู่..หนุ่มลูกครึ่งหัวยุ่งในชุดกางเกงบอลสีกากีเสื้อกล้ามดำ

บ้านสว่างแล้ว มองเห็นอะไรๆ ได้ชัดเจน..ผมใส่รองเท้าแตะค่อยๆ ลุยน้ำไปด้านในเพื่อหยิบรองเท้าบู๊ท..ได้ถุงพลาสติกใบเล็กอีกหนึ่งใบไว้ใส่กระเป๋าเงิน

กระสอบทรายไม่ได้พังแต่น้ำท่วมพ้นเลยเข้าบ้าน..ผมยืนสำรวจอยู่บนแนวกระสอบ แดดส่องทะลุร่าง ผิวเป็นสีชมพูแทนเกินความเป็นจริง สาวหนึ่งนั่งเรือผ่านอดชำเลืองดูไม่ได้..หนุ่มหล่อตัวใหญ่แข็งแรง..แต่ห้ามเข้าใกล้นะ..กลิ่น..ขึ้ตา..ว่าแล้วผมก็ยกชายเสื้อขึ้นอีกครั้ง ป้ายที่หัวตา..ไม่รู้มีหรือเปล่า..ปลอดภัยไว้ก่อน

“แชะ!..” ไม่รู้เสียงกดมือถือดังมาจากไหน..ตายละวา..ผมค่อนข้างโป้นะนี่ ดีที่ใส่กางเกงชั้นในเพราะก่อนหลับไม่ได้ตั้งใจจะนอนจริงๆ..อื๋ออ..ไม่งั้นคงยิ่งกว่าโป้!!


รองเท้าบู๊ทไม่ได้กันน้ำให้เลย..น้ำบนถนนสูงท่วมเขา แต่อย่างน้อยก็กันไม่ให้เหยียบลงไปบนของมีคมหรือไม่มีคมแต่อันตรายพอกัน..วันก่อนตอนน้ำยังไม่มากผมไสเท้าไปเรื่อยๆ..ได้เรื่อง!..ไม้เสียบลูกชิ้นเสียบเข้าหว่างนิ้วหัวแม่โป้งและนิ้วชี้..แผลแทบมองไม่เห็นแต่ปวดอยู่สองวัน

ผมลืมนึกไปว่าถึงแม้น้ำจะท่วม ทำอะไรไม่ได้คล้ายวันหยุด แต่คนอื่นๆ ส่วนมากต้องทำมาหากินตามแต่จะทำได้ แม่ค้า พ่อขาย พนักงานบริษัทและข้าราชการ..ผู้คนยังสัญจรไปมา เชื่องช้าไม่สะดวกเท่าเดิม..เรือ..รถทหาร..รถของมูลนิธิและสมาคมต่างๆ แล่นไปมารับส่งผู้คน..ผมเดินลุยน้ำดุ่ยๆ กึ่งโป้กึ่งเปลือยเสียงั้น!

แม้จะเป็นลูกครึ่งแต่ความรู้สึกอายอย่างคนเอเชียยังมีอยู่เต็มๆ จึงหน้าแดงตัวแดงทุกครั้งที่มีคนเหลียวมอง..กว่าจะซื้อกับข้าว ซื้อรองเท้าบู๊ทเพิ่มอีกสองคู่ หอบของพะรุงพะรังกลับ เลือดแทบออกซิบๆ

ว่าไม่เมื่อยแต่ก็เอาเรื่องอยู่..อยากนั่งเรือกลับ..ขาขึ้นนี่มันทุลักทุเลนะ เห็นคนอื่นเขาเป็น บางทีหงายท้องดื้อๆ ผมเองไม่เคยขึ้นเรือเล็กเฉพาะกิจอย่างนี้ด้วยซี..เอาน่า..เป็นไงเป็นกัน..เหอๆๆ..จนได้..เพราะของหลายอย่าง เพราะต้องเทน้ำออกจากบู๊ทก่อน และเพราะผมตัวโตเหมือนจะช่วยตัวเองได้จึงไม่มีใครช่วย

อย่างที่บอก..เพราะมีกางเกงชั้นในอยู่..เกงบอลน่ะไม่เหลือแล้ว เปียกลีบติดตัว..ผมผงะเอนหลัง..แล้วจะเหลืออะไร!!



บู๊ทคู่ใหญ่สำหรับคนดูแลบ้าน คู่เล็กสำหรับเด็กรับใช้ รวมเป็นสามคู่สามคนช่วยกันดูแลซ่อมแซมเท่าที่จะทำได้..ติดประตูไว้ตามเดิม รวบรวมเศษกระจกไว้ให้พ้นมือพ้นเท้า ส่วนเรื่องน้ำคงทำอะไรไม่ได้ต้องรอให้ลด จะตามธรรมชาติหรือมีการสูบออกโดยทางการก็แล้วแต่

กว่าจะเสร็จงานก็เกือบบ่าย เหงื่อไหลท่วมตัวทั้งสองคน..เด็กรับใช้ช่วยได้นิดหน่อยต้องขึ้นไปทำงานบ้าน..กับข้าว..ดูแลแม่

เพราะทำงาน เพราะมีเหตุการณ์เฉพาะหน้าที่ต้องแก้ไข ผมลืมปัญหาทั้งหลายชั่วขณะ..ลืมศิลา ลืมเรื่องจะต้องมีเมีย ลืมแม้กระทั่งเฟสบุ๊คและอนุชิต

อ่าว..อ่าวๆ..แบตหมดนี่นะ!..ผมรีบเสียบปลั๊กชาร์ททันที..ไหนว่าลืม..555


จะทนได้อย่างไร..แทบไม่ได้นอนทั้งคืน..ทำงานหนักตั้งแต่เช้ายันบ่าย..กินข้าวเสร็จปุ๊บ ชาร์ทแบตปั๊บผมก็ล้มตัวนอนบนพื้นหน้าโซฟา..หลับเป็นตาย

.

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: 15 ธ.ค. 54 11:35:12