ความคิดเห็นที่ 1 ดรุณีน้อยรวบมือชางฮุ่ยเยว่มากุมไว้ เอ่ยปลอบขวัญและชมเชยนางไม่ขาดปาก ครั้นเห็นว่าภรรยาศิษย์พี่รองมีท่าทางแช่มชื่นขึ้นก็เปลี่ยนมาพูดกระเซ้าเย้าแหย่ ส่วนสือหย่งหลุนแม้ไม่ทราบเบื้องหลังเหมือนเช่นฟ่านไป่หนิง แต่ก็ยังร่วมมือกับนางเอ่ยสัพยอกเรียกเสียงหัวเราะได้ไม่ยาก บรรยากาศจึงคลี่คลายไปในทางที่ดี เมื่อได้ระบายสิ่งที่ค้างคาจนหมดชางฮุ่ยเยว่ก็สบายใจขึ้นมาก ก่อนชักชวนอาคันตุกะร่วมมื้อเย็นเพื่อรอคอยหวงไป่หวิน ทว่าขณะกำลังทานข้าวอยู่นั้นคนส่งข่าวจากวังหลวงก็รุดแจ้งว่าท่านกิเลนเงินคงไม่ได้กลับบ้านในคืนนี้ ชางฮุ่ยเยว่จึงหันมาจัดเตรียมห้องให้สองหนุ่มสองได้ค้างแรมแทน คืนนั้นในยามโฉ่ว (1.00 – 3.00 น.) สือหย่งหลุนลอบออกจากห้องแล้วกระโดดขึ้นหลังคารั้ว รอไม่นานดรุณีน้อยก็ตามมาสมทบ พอเห็นนางเด็กหนุ่มจึงอดไถ่ถามมิได้ “ฮูหยินหวงเป็นอย่างไรบ้าง” “นางเพียงเคร่งเครียดเกินไป ช่วงหัวค่ำข้าก็แวะไปสนทนากับนางอีกรอบ พบว่าสภาพจิตใจพี่สะใภ้ดีขึ้นมากแล้ว มิต้องกังวลหรอก” สือหย่งหลุนพยักหน้ารับ ก่อนพากันกระโจนข้ามรั้วออกไป เป้าหมายย่อมเป็นหมู่ตึกตระกูลสือที่กำหนดไว้แต่แรก สือหย่งหลุนทราบดีว่าท่านอาเหวินอี้และพี่ชายยังอยู่เมืองพนาไพศาล ในบ้านตอนนี้จึงเหลือแค่เล่าฮูหยินกับท่านปู่รองซึ่งมันยังไม่ต้องการพบหน้า จุดประสงค์ครั้งนี้แค่อยากพูดคุยกับสือจินหลิงเท่านั้น จึงเตรียมแผนบอกดรุณีน้อยว่า “ถัดจากประตูใหญ่คือลานสวนหน้าห้องโถงหลัก จัดเป็นจุดสำคัญซึ่งเวรยามหนาแน่นที่สุด ทว่าด้วยการเดินยามทำให้บางจังหวะจะไม่เหลือผู้คนในบริเวณนั้นชั่วครู่ หากทราบกำหนดเดินยามย่อมลักลอบผ่านทางนี้ได้ไม่ยาก แล้วเลียบผ่านตึกตะวันออกไปไม่ไกลก็ถึงห้องน้องสามแล้ว” ทั้งคู่จึงกบดานบนหลังคารั้วรออย่างใจจดจ่อ ท่ามกลางความมืดสงัด แสงจากโคมไฟในมือยามยิ่งเด่นชัดกว่าครั้งไหน กระทั่งความสว่างลับหายจากกรอบประตูหินครึ่งวงกลมซึ่งคั่นทางเดิน เท้าสี่ข้างก็กระทบพื้นอย่างเงียบกริบ ก่อนพากันแอบก้มตัวอยู่หลังต้นไม้และก้อนหินประดับสวน เพื่อลัดเลาะชิดกำแพงไปตามทาง “นั่นใคร!” สองหนุ่มสาวต่างสะดุ้งสุดตัว รีบผินหน้าไปหาต้นเสียงทันที ร่างคนนั่งคุกเข่าปรากฏเป็นเงาตะคุ่มผ่านคลองจักษุ คราแรกพวกมันไม่ทันสังเกต เพราะมัวตั้งสมาธิกับยามรวมถึงบรรยากาศอันมืดมิด กระทั่งแสงไฟจากยามหายไปแล้วเริ่มชินกับความมืดมากขึ้นจึงพอเห็นได้เรือนลาง “คุณชายสามโต่ว” สือหย่งหลุนครางแผ่วเบา ด้านโต่วอี้เหรินเองก็แสดงอาการประหลาดใจไม่น้อย หากมิทันสนทนามากความ เสียงฝีเท้ายามพลันหวนย้อนมา ผู้ลักลอบรีบก้มหัวซ่อนหลังพุ่มไม้ เฉียดแสงจากโคมไฟไปเพียงแวบเดียว พวกยามไม่พบสิ่งผิดปกติจึงถามว่า “คุณชายสามโต่ว ท่านร้องทำไม” โต่วอี้เหรินกลับสู่สีหน้าเฉยชา “ข้าตกใจเงานกแสก ขออภัยด้วย” บรรดายามแค่นเสียงดังเฮอะก่อนย้ายจากไป บุตรบุญธรรมสกุลโต่วก้มหน้า ขยับริมฝีปากนิดเดียวจนแทบสังเกตมิได้ ก่อเสียงกระซิบว่า “พวกท่านมาทำอะไร” “แล้วท่านเล่า มาทำอะไร” สือหย่งหลุนถามกลับด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน รอพักใหญ่ก็ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย สือหย่งหลุนนึกเดาจากท่าทียามว่าการกระทำของโต่วอี้เหรินคงเป็นที่รู้ทั่วไปในบ้านแล้ว เมื่อประมวลทุกอย่างเข้าด้วยกัน จึงถามซ้ำไปว่า “เรื่องของท่านกับน้องสาม...เป็นความจริง?” ไหล่โต่วอี้เหรินสะท้านวูบก่อนหยุดลงในพริบตา ทว่าสำหรับคนเช่นมัน เท่านี้ก็บ่งบอกได้มากมายเกินคณานับแล้ว ฟ่านไป่หนิงจึงถามแทรกขึ้นบ้าง “ที่ท่านมานั่งคุกเข่ายังที่นี้ หรือจะสืบเนื่องจากเรื่องดังกล่าว” เสียงระบายลมหายใจดังขึ้นก่อนคำพูดเหนื่อยอ่อนจะตามมา “ข้ารู้ว่ากระทำสิ่งที่ไม่สมควร ดังนั้นตั้งใจขอขมาที่ล่วงเกิน หากไม่ว่าจะมาสักกี่เที่ยวเจ้าบ้านสือและผู้อาวุโสต่างไม่เคยออกมาต้อนรับ กระทั่งสามวันก่อนข้านำขบวนขอขมาอีกครั้ง แต่ทราบว่าเจ้าบ้านสือไม่อยู่จึงขอน้อมพบเล่าฮูหยิน หากผู้ที่มารับหน้ากลับเป็นผู้เฒ่าสือ” ผู้เฒ่าสือเป็นนามที่คนในยุทธจักรใช้เรียกขานปู่รองของสือหย่งหลุน สำหรับศักดิ์ในตระกูลนั้นมันอยู่ถัดจากเจ้าบ้านสือเหวินอี้ และเล่าฮูหยิน โต่วอี้เหรินยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เมื่อมาถึง ผู้เฒ่าสือก็ออกปากไล่ข้าทันที แจ้งว่าจินหลิงเตรียมหมั้นหมายกับผู้อื่นแล้ว ที่ข้าทำไปล้วนไร้ประโยชน์” สือหย่งหลุนย่นหัวคิ้ว “หรือประมุขพรรคกระยาจกเนี่ยเทียนอวี่มาสู่ขอน้องสาม” “มิใช่ บุรุษผู้นั้นกลับเป็นอ๋องพิทักษ์พายัพ มันส่งคำสู่ขอจินหลิงมาตั้งแต่เดือนก่อน” สองหนุ่มสาวตกใจยิ่ง หากยังมีสติพอจะกล้ำกลืนเสียงอุทานไว้ แล้วเด็กหนุ่มก็กระซิบร้อนรน “เป็นไปไม่ได้ ข้าเคยได้ยินกิตติศัพท์แย่ ๆ ของอ๋องผู้นี้มามาก ท่านอาเหวินอี้ไม่มีทางยอมให้น้องสามตบแต่งกับบุรุษประเภทนี้แน่” “ยามปกติคงเป็นเช่นนั้น แต่บัดนี้ตระกูลสือเข้าร่วมสงครามต่อต้านพรรคอสุราอาฆาต หากสามารถดึงเอาอิทธิพลและคนในอาณัติอ๋องพิทักษ์พายัพมาใช้ย่อมได้เปรียบเพิ่มขึ้น อย่างน้อยที่สุด...ก็ดีกว่ายกบุตรสาวให้แต่งงานกับตระกูลคู่อริเป็นแน่” เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง ตัวมันอย่างไรก็เคยคลุกคลีกับการจัดการภายในตระกูลใหญ่ ทราบดีว่าการเทียวไปเทียวมาของโต่วอี้เหรินไม่ก่อชื่อเสียงที่ดีแก่ตระกูลมัน เจ้าบ้านสือย่อมต้องหาทางจัดการโดยเร็วที่สุด ทว่าในเมื่อประมุขพรรคกระยาจกซึ่งเป็นหนึ่งในตัวเลือกยังลังเล ข้อเสนอของอ๋องพิทักษ์พายัพจึงมีน้ำหนักขึ้นไม่น้อย ระหว่างสนทนา ยามก็เดินวนเวียนแถวนั้นเป็นระยะ หากเสียงโต้ตอบของพวกมันเบาอย่างยิ่ง อีกทั้งโต่วอี้เหรินมิได้แสดงท่าผิดปกติ ยามจึงแค่ส่องตะเกียงดูบุตรบุญธรรมสกุลโต่วแวบหนึ่งก่อนจากไป หลังจากนั้นโต่วอี้เหรินก็เล่าต่อว่า “ภายหลังทราบความจากผู้เฒ่าสือ ข้าตัดสินใจไล่ขบวนกลับ ส่วนตนเองนั่งคุกเข่าหน้าห้องโถง แจ้งว่าหากมิได้เจรจากันให้รู้เรื่อง จะไม่ลุกไปไหนเด็ดขาด” ฟ่านไป่หนิงถึงกับผงะ “แสดงว่าตลอดสามวันผ่านพ้น ท่านนั่งคุกเข่ายังที่นี้มาตลอด?” อันที่จริงตระกูลสือไม่มีทางยินยอมให้โต่วอี้เหรินกระทำเยี่ยงนี้ ทว่าผู้เฒ่าสือนั้นเทิดทูนตระกูลตนเหนือสิ่งใด จึงชิงชังโต่วอี้เหรินผู้หลอกล่อหลานสาวจนชื่อเสียงสกุลเสื่อมเสีย พานปล่อยมันนั่งคุกเข่าเป็นการกลั่นแกล้ง ที่ไหนได้โต่วอี้เหรินอดทนกระทำตามปากว่าได้จริง ๆ แม้ตระกูลโต่วส่งคนมาเกลี้ยกล่อมก็ไม่เปลี่ยนใจ อีกทั้งเจ้าบ้านโต่วอยู่ไกลย่อมมาบังคับบุตรบุญธรรมมิได้ ผู้เฒ่าสือกลัวเสียสัจจะได้แต่กล้ำกลืนดูมันนั่งคุกเข่า และสั่งยามคอยตรวจตรามิให้โต่วอี้เหรินแอบเคลื่อนไหวโดยพละการเท่านั้น ตอนนั้นแทนที่โต่วอี้เหรินจะตอบคำถามดรุณีน้อย มันกลับว่า “คุณชายรองสือ ยังจำคำสัญญาระหว่างเราได้หรือไม่” “แน่นอน” ตอนที่สือหย่งหลุนขอร้องอีกฝ่ายช่วยเหลือบุพการีของฟ่านไป่หนิง มันได้ยอมรับว่าติดค้างโต่วอี้เหรินอยู่หนึ่งครั้ง เป็นการแลกเปลี่ยนกับถุงมือต้านพสุธา “บัดนี้ถึงเวลาชำระสะสาง ข้าอยากขอร้องท่าน...ช่วยพาจินหลิงมาพบข้าที่นี่ด้วยเถอะ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว หากอีกใจหนึ่งก็อยากไปพูดคุยกับน้องสาวให้กระจ่างอยู่แล้ว จึงแบ่งรับแบ่งสู้ “เอาเป็นว่าข้าจะบอกน้องสามเรื่องของท่าน ส่วนนางจะตัดสินใจอย่างไร ข้าไม่อาจรับผิดชอบ” “ขอบคุณมากแล้ว” สองหนุ่มสาวจึงเล็ดรอดสายตายาม มุ่งตรงไปทางห้องนอนสือจินหลิงทันที ไม่นานสือหย่งหลุนก็เคาะประตูห้องน้องสาว กล่าวว่า “น้องสาม นี่พี่รองเอง” บานประตูเปิดกว้างในเวลาต่อมา ด้วยน้ำมือสือจินหลิงซึ่งยืนหน้าตาตื่นอยู่ด้านหลัง ส่วนผู้ลอบเร้นทั้งคู่เมื่อเห็นหลานสาวสกุลสือเข้า ก็บังเกิดสีหน้าไม่แตกต่างจากนางนัก สือจินหลิงผ่ายผอมลงมาก แม้เป็นความซูบเซียวที่ยิ่งขับเน้นความงามจับตาอีกแบบ ทว่าก็แลคล้ายกลีบดอกไม้บอบบาง เพียงลมกระพือคงปลิดปลิวหายไปได้ทุกเมื่อ เจ้าของห้องผวามากอดอาคันตุกะทั้งสองทันควัน เอ่ยเสียงพร่า “พี่รอง ไป่หนิง ข้าคิดถึงพวกท่านมากเลย” จากนั้นเงยหน้าเหลือบมองรอบกาย “เอ๊ะ แล้วสาวใช้ที่เฝ้าหน้าห้อง...” หลังจากบิดาทราบถึงความสัมพันธ์ของนางและโต่วอี้เหรินก็โกรธจัด สั่งเพ่ยเพ่ยสาวใช้ประจำตัวนางให้ย้ายไปอยู่ส่วนซักล้าง แล้วกักบริเวณบุตรสาวไว้แต่ในห้อง ภายหลังยังจัดวางสาวใช้ยืนเฝ้าตลอดเวลา ที่สือจินหลิงไถ่ถามคือสาวใช้ดังกล่าว “ข้าจี้สกัดจุดสลบไว้ สักชั่วยามก็ฟื้น” ดรุณีน้อยบอกก่อนรุนหลังสหายกลับเข้าห้อง ทักว่า “เจ้าผอมลงมากเลย ได้ทานอะไรบ้างหรือเปล่า” สือจินหลิงก้มศีรษะ ส่ายหน้าแทนคำตอบ “ข้าทานไม่ค่อยลง” “หา” สือหย่งหลุนอุทาน “น้องสามเป็นอันใด ไม่สบายหรือ” ดรุณีน้อยเชยคางสือจินหลิงขึ้นพินิจให้ถนัด แล้วต้องถอนหายใจดังเฮือก สือหย่งหลุนย่อมมองไม่ออก แต่ท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า บ่งว่าป่วยด้วยไข้ใจชัด ๆ ดังนั้นเอ่ยเสียงเบา “เจ้าเป็นแบบนี้ เพราะคุณชายสามโต่วใช่หรือไม่” ฟังแล้วสือจินหลิงได้แต่เบือนสายตาหนีด้วยความอุธัจ ผิวขาวซีดยิ่งขับเน้นอาการขึ้นสีบนสองแก้มเด่นชัด ทดแทนการเฉลยสำหรับทุกคำถาม ฟ่านไป่หนิงหันไปหาสือหย่งหลุนด้วยทีท่าหนักใจ ฝ่ายเด็กหนุ่มเองเหลือบมองกิริยาเศร้าสร้อยของน้องสาวแล้ว ก็ได้แต่ระบายลมหายใจยืดยาว จังหวะนั้นสือจินหลิงพลันสะบัดหน้ากลับมา ผวาเข้าเกาะกุมไหล่ดรุณีน้อยจนแน่น “พวกเจ้ารู้เรื่องแล้ว เพราะได้พบพี่อี้เหรินในสวนใช่หรือไม่ ได้โปรดเถอะ ช่วยไปเกลี้ยกล่อมให้พี่อี้เหรินเลิกกระทำแบบนั้นเสียที อาการบาดเจ็บยังไม่หายสนิทด้วยซ้ำ จะทารุณตนเองเพื่อการใด” “คุณชายสามโต่วบาดเจ็บอยู่รึ” สือหย่งหลุนขมวดคิ้ว เนื่องจากในสวนมืดมาก มันจึงสังเกตไม่เห็น “เรื่องเป็นมาอย่างไรกัน” สือจินหลิงอัดอั้นตันในมานาน จึงรีบแจกแจงให้ฟังทันที ฟ่านไป่หนิงคอยสอบถามรายละเอียดจนกระจ่าง ก่อนหลุดปากว่า ++++++++++ อร๊ายยย ข้างบนลงผิด ซาละเปาซิ่วท้อรูปนี้ค่า ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 18:28:28

ความคิดเห็นที่ 2 “นี่แสดงว่าศิษย์พี่ใหญ่ของข้ากลับมาจากนอกด่านแล้วจริง ๆ หรือ” “ถูกต้อง วันแรกท่านหมอฝางปิงเต๋ายังพำนักอยู่ในหมู่ตึกนี้ แล้วทำการรักษาอาการป่วยของท่านย่าจนเกือบหายดี จากนั้นเดินทางไปสมทบกับเหล่าชาวยุทธ์ยังเมืองพนาไพศาลเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ถึงได้คลาดกับพวกเจ้า” พูดถึงตรงนี้ก็บังเกิดสีหน้าเศร้าสลด “น่าเสียดายที่พอข่าวการตายของจอมยุทธเอ้อมาถึง ท่านย่าก็ล้มป่วยอีกครั้ง ครานี้ได้แต่นอนซมอยู่ในห้อง ภาระภายในตระกูลทั้งหมด ท่านปู่รองต้องเป็นคนจัดการเสียแทน” ดรุณีน้อยพยักหน้าเข้าใจ ครุ่นคิดว่าทางศิษย์พี่ใหญ่มิใช่เรื่องเร่งด่วน รอนางเสร็จธุระค่อยตามไปพบในภายหลังก็ได้ ที่น่าเป็นห่วงคือปัญหาของสหายตรงหน้าต่างหาก แล้วในระหว่างที่ฟ่านไป่หนิงกำลังใคร่ครวญอยู่นั้น สือหย่งหลุนกลับโพล่งขึ้นว่า “น้องสาม เรื่องของเจ้ากับคุณชายสามโต่ว พี่รองว่าตัดใจเสียเถอะ” สองสตรีในห้องเหลียวมองมันเป็นตาเดียว เด็กหนุ่มจึงอธิบายด้วยทีท่าเคร่งขรึม “ถึงที่ผ่านมาคุณชายสามโต่วจะร่วมมือกับพวกเรามาหลายครั้ง ทว่าเพราะมีผลประโยชน์เกี่ยวเนื่องทั้งสิ้น อย่าลืมนะว่าตอนประลองหาผู้นำสี่ตระกูล พี่ใหญ่กับข้าเกือบตายด้วยน้ำมือมันมาแล้ว คนผู้นี้สุขุมเยือกเย็น ในใจคิดอันใดอยู่ก็สุดจะคาดเดา ยังไม่นับว่ามันกระทำการใต้อาณัติเจ้าบ้านโต่วมาตลอด ข้าไม่ไว้ใจโต่วจินเซิงและไม่อยากเสี่ยงว่าเมื่อถึงที่สุดแล้ว คุณชายสามโต่วจะเลือกความรักหนุ่มสาวหรือความภักดีต่อสกุลกันแน่ น้องสาม...เจ้าควรไตร่ตรองให้ดี” สือจินหลิงส่ายศีรษะพัลวัน น้ำตาอาบสองแก้มเป็นสาย พอฟ่านไป่หนิงโอบนางมาปลอบ สือจินหลิงก็ซบสะอื้นกับบ่าสหายจนตัวสั่น สือหย่งหลุนสงสารน้องสาวยิ่งแต่ยังมุ่งมั่นในความคิดตน หากเมื่อจะอ้าปากโน้มน้าวต่อ ดรุณีน้อยกลับชิงกล่าวว่า “พี่หย่งหลุน ตอนที่ข้าถูกขังในเมืองพนาไพศาลเมื่ออดีต ถ้ามีคนขอร้องให้พี่ตัดขาดจากข้าเพื่อตระกูล พี่จะตัดสินใจอย่างไร” คำพูดที่คิดกล่าวพลันกลืนหายในลำคอ เด็กหนุ่มอ้ำอึ้งจนปัญญาโต้ตอบ ...การรักใครคนหนึ่งไม่เคยมีเหตุผล แล้วจะนำเหตุผลมาสั่งให้เลิกรักได้หรือ... สือหย่งหลุนถอนหายใจกลัดกลุ้ม เนิ่นนานถัดมาจึงเอ่ยเสียงเหนื่อยอ่อน “น้องสาม คุณชายสามโต่วฝากพี่ให้มาบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง...” ********** “พี่อี้เหริน!” สือจินหลิงรีบผละจากฟ่านไป่หนิง โถมเข้าหาอ้อมแขนของโต่วอี้เหรินที่กางรอรับ สองหนุ่มสาวโอบกอดกันแน่น พึมพำชื่อกันและกันไม่ขาดปาก ดรุณีน้อยคิดหลบออกมาด้วยรู้สึกราวเป็นส่วนเกิน จังหวะนั้นสือหย่งหลุนก็ตามมาสมทบพอดีพร้อมรายงานว่า “ข้าจัดการยามจนสลบแล้ว ทั้งจงใจให้ยามเห็นหน้าก่อนด้วย หลังพวกมันฟื้นคงนึกว่าข้าลอบเข้ามาก่อกวน ไม่น่ามีปัญหาถึงน้องสาม” แสงจากโคมไฟในมือฟ่านไป่หนิงส่องสว่าง ตอนนั้นเองที่เด็กหนุ่มได้เห็นโต่วอี้เหรินชัดตา แล้วก็ต้องผงะอย่างคาดไม่ถึง บุตรบุญธรรมสกุลโต่วในความทรงจำมันไม่อาจถือเป็นบุรุษรูปงาม ทว่าก็มีบุคลิกสง่าผ่าเผยน่าเลื่อมใส แต่โต่วอี้เหรินยามนี้แทบไม่หลงเหลือความองอาจเช่นเก่าก่อน มันซูบผอมจนแก้มตอบตาโหลลึก ริมฝีปากแตกแห้งผาก ผมเผ้าสยายมิได้รวบให้เรียบร้อย เสื้อผ้ายับย่นไม่เป็นทรง หวนนึกว่ามันนั่งคุกเข่ายังที่นี้มาตลอด แม้ลมปราณในร่างจะช่วยให้มิต้องดื่มกิน นอนหลับหรือขับถ่าย หากมิอาจลบล้างความหิวและความรู้สึกปวดมวนไปได้ ประกอบกับอาการบาดเจ็บซึ่งยังไม่หายสนิท การที่มันอดทนมาถึงสามวันก็นับว่าใกล้เคียงปาฏิหาริย์แล้ว โต่วอี้เหรินเชยคางสตรีในอ้อมกอดขึ้นสบตา เอ่ยเสียงพร่า “ได้ยินพวกยามคุยกันว่าตั้งแต่ข้ามาคุกเข่าที่นี้ เจ้าก็ไม่ยอมทานอาหารเลย ไยต้องทรมานตนเองเช่นนั้นด้วย” “ความทรมานของข้าหรือจะเปรียบท่านได้ เพ่ยเพ่ยแอบมาเล่าให้ข้าฟังว่าท่านปู่รองสั่งยามให้มาคอยเยาะเย้ยถากถางท่าน ทั้งสาดน้ำโปรยฝุ่นผงกลั่นแกล้งหวังขับไล่ แต่ท่านยังอดทนมาโดยตลอด ข้า..ข้ามีค่าพอให้ท่านต้องเหยียบย่ำศักดิ์ศรีตนเองเยี่ยงนี้เชียวหรือ” “มันมิได้ย่ำแย่อย่างที่เจ้าคิดหรอก สิ่งที่ทำข้าปวดใจมากกว่าก็คือข่าวของเจ้าต่างหาก เจ้าต้องถนอมตัวเองมากกว่านี้นะ” สือจินหลิงส่ายศีรษะช้า ๆ ก้มหน้าครุ่นคิดก่อนตัดสินใจกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น “หากรอบข้างไม่ต้อนรับ พวกเราก็จากไปกันเถอะ” ถ้าเป็นเมื่อสามวันที่แล้ว ประโยคเหล่านี้คงไม่มีวันหลุดจากปากสือจินหลิงเด็ดขาด ด้วยนางทราบดีว่าตนเองกระทำผิด ดังนั้นแม้โดนลงโทษหนักหนาเพียงใดก็มิพร่ำบ่น ทว่าสภาพของชายตรงหน้าเสมือนฟางเส้นสุดท้าย ถ่วงจนความอดกลั้นของนางขาดผึง หากต้องถูกเคี่ยวกรำเยี่ยงนี้ นางยินดีไปตายเอาดาบหน้าเสียดีกว่า! สือหย่งหลุนตกใจยิ่ง แล้วในขณะจะตะโกนทักท้วงน้องสาว โต่วอี้เหรินกลับพูดขึ้นก่อนว่า “ไม่ได้...ไม่ได้เด็ดขาด” “ทำไมเล่า” บทจะเอาแต่ใจขึ้นมา คนใจเย็นอย่างสือจินหลิงก็เปลี่ยนเป็นดื้อดึงในฉับพลัน “ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่อาจสะสางอคติไร้เหตุผลเช่นนี้ได้ แล้วพวกเราจะอยู่ภายใต้การบงการอันไร้หัวใจไปเพื่อการใด!” “เพราะนั่นเป็นหนทางเดียวที่เป็นไปได้” บุตรบุญธรรมสกุลโต่วกล่าวเสียงหนัก “เจ้ายังไม่รู้ว่าโลกภายนอกโหดร้ายเพียงไหน การต้องใช้ชีวิตเยี่ยงยาจกลำบากเพียงใด” “ข้าทนได้!” “เจ้าทนได้ แต่ข้าทนเห็นเจ้าในสภาพเยี่ยงนั้นไม่ได้!” โต่วอี้เหรินเผลอขึ้นเสียงก่อนรู้สึกตัวรีบปรับท่าทางให้เยือกเย็นลง “และด้วยกำลังของเราสองคนจะหลบหนีการติดตามของสองตระกูลไปได้สักกี่น้ำ สุดท้ายคงโดนจับตัวกลับมาอยู่ดี แล้วเมื่อนั้น...พวกเราก็จะไม่มีวันได้พบหน้ากันอีกเลย” คำพูดของชายหนุ่มดุจน้ำราดรดเปลวไฟในใจสือจินหลิง หลานสาวสกุลสือหลุบเปลือกตาแน่น น้ำใสเอ่อคลอในขนตาแพหนา ริมฝีปากสั่นระริก กิริยาทดท้อของนางราวกับเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงจนใจด้านชาของโต่วอี้เหรินยังปวดแปลบ ต้องรั้งร่างบอบบางมากอดกระชับอีกครา เอ่ยว่า “ข้าสัญญา...ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เราสองคนต้องได้อยู่ด้วยกัน ฉะนั้นจินหลิง...ถือเสียว่าข้าขอร้อง จงถนอมตัวเองเพื่อรอวันนั้นเถิดนะ” สือจินหลิงซบหน้าสะอื้นฮักกับบ่ากว้าง ด้านสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงเองก็ได้แต่ยืนอึ้งด้วยเวทนาในชะตากรรมคู่หนุ่มสาว โดยเฉพาะเด็กหนุ่มที่เริ่มเห็นใจโต่วอี้เหรินมากกว่าเดิม บุตรบุญธรรมสกุลโต่วทราบดีว่าหากพาสือจินหลิงหนีไปมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง จึงยินยอมลดศักดิ์ศรีบากหน้าคุกเข่าร้องขอความเห็นใจ แม้ดูเป็นวิธีสิ้นคิดแต่กลับได้ผลชะงัด เพราะถ้ามันยังคุกเข่าเช่นนี้ ตระกูลสือย่อมไม่กล้าติดต่ออ๋องพิทักษ์พายัพให้เดินทางมาพบมันในสภาพดังกล่าว เป็นการชะลอการแต่งงานของสือจินหลิงออกไป ทั้งยังสามารถบีบคั้นให้ตระกูลสือต้องเร่งเจรจากับมันเพื่อคลี่คลายสถานการณ์โดยเร็ว ยิงลูกศรนัดเดียวได้นกถึงสองตัว นับว่าคือหนทางเดียวที่เป็นไปได้ตามโต่วอี้เหรินว่าจริง ๆ ทว่าหลังจากนี้มันจะเกลี้ยกล่อมตระกูลสืออย่างไร สือหย่งหลุนนึกไม่ออกแม้แต่น้อย “โอ...ดูบรรยากาศช่างครึกครื้นเสียจริง” พอสิ้นสำเนียงแหบพร่าเพราะความชรา หนุ่มสาวทั้งสี่ต่างสะดุ้งเฮือก ตวัดมองหาต้นเสียงพร้อมเพรียง จากมุมอับทางระเบียงหักศอกข้างห้องโถงรับแขก ค่อยปรากฏแสงไฟสว่างขึ้นทีละนิด จนกระทั่งสาวใช้ผู้ถือตะเกียงนำทางค่อยเผยโฉมออกมา เบื้องหลังนาง เล่าฮูหยินภายใต้การประคับประคองของสาวใช้คนที่สอง สาวเท้าเนิบนาบอย่างช้า ๆ ก่อนหยุดลงตรงระเบียงด้านหน้าห้องโถง สีหน้าหญิงชราอิดโรยคล้ายเพิ่งฟื้นไข้ หากยังสามารถส่งสายตาจับจ้องพวกสือหย่งหลุนด้วยประกายที่ยากแปลความหมาย เมื่อนั้นสือหย่งหลุนค่อยตั้งสติได้ น้อมคำนับว่า “หลานได้ข่าวว่าท่านย่าป่วยจนพักอยู่แต่ในห้อง หากได้เห็นท่านย่าแข็งแรงเยี่ยงนี้ หลานย่อมสบายใจ” เล่าฮูหยินยิ้มแย้มตอบรับมัน “ย่าก็ดีใจที่พบเจ้า ไว้จบเรื่องทางนี้ พวกเราค่อยสนทนากันเถิดนะ” กล่าวจบปรายตามองยังสองหนุ่มสาวซึ่งนั่งคุกเข่าบนทางเดินกลางสวนหย่อม “ท่านย่า...” สือจินหลิงครางเสียงสั่น ก่อนจะกัดริมฝีปากจนแทบห้อเลือด ก้มหน้ามิเอ่ยคำใดต่อ เพียงเลื่อนมือไปกุมมือโต่วอี้เหรินแนบแน่น หญิงชราหรือจะแปลท่าทีหลานสาวไม่ออก ยามนั้นต้องระบายลมหายใจยาว สืบเท้าเข้าหานางช้า ๆ โต่วอี้เหรินรีบโน้มตัวมาบังหน้าหญิงคนรัก กล่าวว่า “จินหลิงมาที่นี่เพราะข้าขอร้อง โปรดอย่าได้ลงโทษนาง” เล่าฮูหยินค่อยเลื่อนใบหน้ามาพินิจมัน เอ่ยเสียงเรียบ “นั่งคุกเข่าไม่กินไม่นอนตลอดสามวันนับว่าลำบากเหลือแสน ความอดทนของคุณชายสามโต่ว...ทำข้าอดทึ่งมิได้จริง ๆ” สือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงพลันเข้าใจใดบัดดล ตอนแรกพวกมันยังนึกว่าเล่าฮูหยินล้มป่วยจนต้องนอนพักแต่ในห้อง มิได้ทราบเรื่องราวภายนอก ที่แท้นางกลับสืบรู้ความเป็นไปโดยกระจ่าง ฟ่านไป่หนิงคาดเดาว่าเล่าฮูหยินอาจส่งคนแอบจับตาโต่วอี้เหรินไว้ตั้งแต่สามวันก่อนแล้ว ถึงสามารถรุดมาอย่างประจวบเหมาะ ขิง...ยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด! “ขอบคุณเล่าฮูหยินที่อุตส่าห์ปลีกตัวมาพบข้า” บุตรบุญธรรมสกุลโต่วประสานมือค้อมศีรษะ หากมองในแง่มันแล้ว ขอเพียงสามารถดึงตัวผู้อาวุโสตระกูลสือมาสนทนากับตนได้ ก็ถือว่าประสบความสำเร็จยิ่งยวด อย่างอื่นหานึกสนใจไม่ หญิงชราผงกศีรษะตอบรับ เอ่ยเสียงเบากับหลานสาว “หลิงเอ๋อ มาทางนี้เถอะ” ทว่าสือจินหลิงกลับขดตัวถอยห่างด้วยกิริยาประหม่า “ท่านย่าโปรดอภัย แต่หลานไม่...” “หลิงเอ๋อ” เล่าฮูหยินย้ำเรียกหลานสาวอีกครั้ง น้ำเสียงนุ่มนวลนั่นทำให้สือจินหลิงบังเกิดอาการลังเล พอตวัดสายตามองชายเคียงข้าง โต่วอี้เหรินก็พยักหน้าเล็กน้อย นางจึงลุกไปสมทบกับหญิงชราอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก จากนั้นเล่าฮูหยินค่อยหันไปสั่งสาวใช้ว่า “พาคุณหนูไปพักผ่อนก่อน” “ไม่นะ” สือจินหลิงรีบปฏิเสธพลางส่งสายตาอ้อนวอนไปทางเล่าฮูหยิน “ท่านย่า ได้โปรด...” เล่าฮูหยินส่ายศีรษะกลัดกลุ้ม นึกรู้ว่าด้วยภาวะอารมณ์ของหลานสาวยามนี้คงขัดขืนสุดแรง จึงเปลี่ยนใจกล่าวกับสาวใช้ว่า “เช่นนั้นก็ปล่อยหลิงเอ๋อไว้ที่นี่ ส่วนพวกเจ้าถอยไปเฝ้าทางเข้าไว้ หากไม่มีคำสั่งข้า ห้ามใครย่างกรายมาเด็ดขาด” สาวใช้ทั้งคู่รับคำก่อนผละไป ส่วนฟ่านไป่หนิงเห็นว่านี่เป็นเรื่องภายในครอบครัว คราแรกจึงคิดเลี่ยงหนีตามมารยาท แต่แล้วกลับไปสบแววตาขอความช่วยเหลือจากหลานสาวสกุลสือเข้า ชั่งใจอยู่ไม่นานก็เดินไปเกาะแขนสือจินหลิงก่อนยืนเคียงข้างด้วยสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ โชคดีที่เล่าฮูหยินมิได้ว่าอันใด กลับกวักมือเรียกสือหย่งหลุน บอกว่า “ช่วยประคองย่าหน่อยเถอะ” ภายใต้การดูแลของสือหย่งหลุน หญิงชราค่อยเดินงกเงิ่นเข้าใกล้โต่วอี้เหรินทีละน้อย เห็นได้ชัดว่าร่างกายนางยังไม่ฟื้นไข้ดีนัก กระนั้นดวงตากลับใสกระจ่างผิดแผกจากสุขภาพอันย่ำแย่ จับจ้องบุตรบุญธรรมสกุลโต่วไม่วางตา เสียงไม้เท้ากระดิ่งสิ้นสุดลงเบื้องหน้าโต่วอี้เหริน แล้วเล่าฮูหยินจึงเอ่ยแช่มช้า “ในที่สุด...เราก็ได้สนทนากันเสียที” ********** จบตอนที่ 81 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 18:31:56

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณแพรวดาว, คุณชัดเจนน้องนาง, คุณรุริกะ, คุณพนมวัลย์, คุณ NUAOFFYHUB, คุณชื่อดีดีไม่มีให้เลือก, คุณ mementototem และคุณ Psycho man นะค้า คุณแพรวดาว - ไปรายงานตัวเตรียมรับของขวัญแล้วค่า (คิดถึงแต่ตอนรับ ไม่ได้นึกถึงตอนให้เลยเนอะ ^ ^") คุณ scottie - คนเขียนกำลังเข้าสู่มหกรรมเจี๋ยนตัวละครค่ะ จะได้ลดจำนวนไปบ้าง ฮี่่ ๆ คุณ ริริกะ - ขอบคุณสำหรับคำผิดนะค้า ^_^ คุณจอมยุทธนักสืบ - คนเขียนก็แปลกใจว่าเขียนมายาวขนาดนี้ได้ยังไงน้อ ^_^ คุณ GTW - สารภาพว่าบทเถ้าแก่เนี้ยนี่แอบจิ๊กคาแรกเตอร์บางส่วนมาจากตอนพิเศษของกระบี่รันทดอ่ะค่ะ (โปรดอย่าคิดค่าลิขสิทธิ์เค้าน้า) ส่วนเกร็ดเรื่องยาดองนี่อ่านเพลินมาก ชอบ ๆๆ ^_^                ขอบ่นหน่อยนะคะ ฉากบู๊เขียนยากมากเลย กว่าจะจบตอนหืดขึ้นคอเลยค่ะ T T อ้อ...ขอบคุณเรื่องขนาดท่อนไม้ด้วยนะคะ พลาดไปถนัดใจเลย แหะ ๆ รีบแก้ไขในต้นฉบับเป็นหนึ่งคนโอบแล้วค่า ^_^                อาวเอี๊ยงฮงนี่เป็นตัวร้ายที่มีเสน่ห์นะคะ แต่ในเรื่องเค้าชอบอึ้งเอียะซือมากกว่า ดีก็ไม่ใช่ ร้ายก็ไม่เชิง รู้แต่เท่มาก! คุณนู - ^_________^ ยิ้มกว้าง ๆ เพราะแถมให้สองตอน ฮี่ ๆ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันศุกร์หน้านะค้า ********* จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 19:00:08

ความคิดเห็นที่ 4 ม้วบๆ จ้าคุณจันทร์ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 19:32:49

ความคิดเห็นที่ 5 เก็บคุณชายสามโต่วไว้ก่อนน้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 20:35:10

ความคิดเห็นที่ 6 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 21:58:25

ความคิดเห็นที่ 7 ซาลาเปาลูกข้างบนน่ารัก! ^________^ ตอนนี้ตอนที่ 81 ลง(เฉลี่ย)สัปดาห์ละตอน 81*7 = 567 วัน โห... ยกนิ้วให้เลยค่ะ (^_^)b คนเขียนขยันและมีจินตนาการบรรเจิดสุดๆ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 22:16:41

ความคิดเห็นที่ 8 รูปซาลาเปาข้างบนน่ารักครับ จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ (จอมยุทธนักสืบ) เขียนเมื่อ : 16 ธ.ค. 54 23:23:54

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นคำผิดนิดหน่อยครับ ... อีกทั้งบ้านของกิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินตั้งห่างจากหมู่ตึกตระกูลสือค่อนข้างไกล มิต้องวิตกว่าจะเผชิญกับคนในสกุลเข้า ทั้งคู่จึงเดินทางอย่างปลอดโปล่ง..ปลอดโปร่ง บทของโต่วอี้เหรินนี่คมมากแม้ไม่ใช่ตัวหลักเมนของเรื่องอย่างชายสือของเรา แต่ถ้าพูดในแง่ความคมมของบทนี่ เกินหน้าเกินตาชายสือด้วยซ้ำ สารภาพว่าตอนแรกที่เขาโผล่มา ยังมองแบบระแวง..หมอนี่จะมาไม้ไหน..^^ แต่ไปๆมาๆ คะแนนเป็นบวกขึ้นเรื่อยๆแบบเอ็กซ์โพเนนเชียล ยิ่งมาบทคุกเข่า ยินยอมถูกกระทำเพราะความรักขนาดนี้ ทำให้ต้องหันมาลุ้นคู่โต่วอี้เหรินและสือจินหลิง ทำให้งานธรรมมะล้างอธรรมถูกเบียดลงไปอยู่อันดับสอง^^ เพราะจะมีพลังอันใดเป็นแรงบันดาลใจลึกซึ้ง ละเอียดอ่อน ทรงพลัง เหมือนความรักล่ะครับ ไม่ว่าจะมุมไหนแง่ไหนแบบใดเรื่องราวที่มีที่มาจาก ความรัก จึงตื่ตาตาตื่นใจผู้คนทุกยุคทุกสมัย บทกวี บทเพลง นิยาย เรื่องราว ตำนาน ส่วนใหญ่ จึงเกี่ยวข้องกับความรัก ซึ่งสามารคทำลายล้างหรือสร้างสรรค์ก็ได้ ขึ้นอยู่กับการเลือกเส้นทางของผู้เกี่ยวข้อง แต่โดยเนื้อแท้ของความรักแล้วเป็นสิ่งที่งดงามเสมอ เนื่องเพราะพวกเรายังไม่ตัดขาดจากทางโลกจนเข้าสู่นิพพาน คำพูดของท่านโต่วบทนี้ก็คมมากอีกต่างหาก รอบคอบและมองไกล ไม่เป็นไปตามอารมรณ์อันพลุ่งพล่าน งานนี้ไม่จบ ศึกยุทธภพกร่อยแน่ ฮี่ๆๆๆ หว่ายๆ พล่ามจนน้ำลายนองหน้าแล้ว เผ่นล่ะ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 09:39:38