_______ " November's Tears " ( 7 ) _______

.


" November's Tears " ( บทที่ 7 )




บทที่ 7






กว่าจะได้เปิดเฟสก็ค่ำมากแล้ว กินข้าว..ส่งแม่เข้านอนเรียบร้อย


“วันนี้เหนื่อยมากครับ วิดน้ำ ปวดแขน ปวดเมื่อยร่างกาย” ผมอ้อนลงบนหน้าเฟสของตัวเอง

“ไม่มีใครช่วยผมเลย ..ปวด..ปวด..?~?”

“ปวดก็ทายาสิครับที่รัก ^_^” โทชิเจ้าเก่า

“น้ำท่วมมากหรือครับ” เพื่อนสูงอายุคนนั้น

“ปวด..ปวด..ปวด..” อ้อนคนไม่มีหัวใจ

“ถ้าปวดมากกินยาด้วยนะครับ” คนที่เป็นห่วงจริง

“ดีคอลเจนได้ป่าว?” แกล้งเซ่อ

“นั่นมันแก้ไข้หวัด..แต่ก็ดีกว่าไม่ได้กินยาอะไร..ไม่รู้เรื่องเลยแฟนผม”

“กินแล้วไม่หายปวดเลย” สักพักหลังจากกินยาคลายกล้ามเนื้อของแม่

“เดี๋ยวเค้าไปทายาให้นะที่รัก..จุ๊ฟๆ”

“จะรอนะ..จุ๊ฟ” ผมเล่นกับเขาเหมือนกัน..ก็ไม่มีใคร..ไม่มีอะไรจะเสียนี่ครับ


“ติ้ง!..” เลข 1 สีแดงขึ้น..ข้อความส่วนตัว

พอเดาได้ว่าคือใคร..คงไม่ใช่โทชิ เพราะเขาอยากประกาศสู่สาธารณะมากกว่าว่าจองผมเป็นแฟน..จะจริงไม่จริงนั้นอีกเรื่อง

ไม่อยากกดดู แต่ก็..จนได้

“หายเงียบเลยนะคับสงสัยโกรธผมแล้ว” ข้อความจากอนุชิตจริงๆ

“เงียบ..สงสัยโกรธจริง..น่า..นะๆ ยิ้มๆ ^_^”

ความจริงผมไม่ได้โกรธ..ก็รู้ๆ กันอยู่..แต่กำลังคิดว่าจะตอบอย่างไร และอนุชิตคิดอย่างไรกับผมแน่

“ที่เขียนฝรั่งเศสมาแปลว่า..ผมคิดถึงคุณมากครับ” ว่าจะตอบเลี่ยงความรู้สึก..นะ..กลายเป็นบอกอีกความรู้สึกเสียงั้น

“อะนะเพิ่งเห็น นึกว่าโกรธเรื่องเมื่อคืน น้ำท่วมถึงชั้นสี่ยังคับ^_^”

โห!..ยังมีหน้ามาพูดอีก..ข้อความของผมอยู่ถัดขึ้นไปสองสามบรรทัดบอกเพิ่งเห็น ตกลงได้อ่านอะไรๆ ที่ผมส่งบ้างหรือเปล่า..ผมชักอยากถอดใจจริงๆ เสียแล้วสิ..อนุชิตเองก็น่าจะหยุดส่งข้อความส่วนตัวนี้เสียที

“เงียบเลย” อีกสักพักต่อมา

ผมอยากจะเงียบอย่างที่อนุชิตว่าเหมือนกัน..แต่

“เมื่อคืนและวันนี้สู้กับน้ำทั้งวันปวดเมื่อยหมดทั้งตัว..หลับเป็นตาย เพิ่งตื่นครับ”


“คิดมากๆ เริ่มปวดหัวแล้ว”

เปล่า!!..อนุชิตไม่ได้ตอบผม แต่โพสท์บนกระดานข้อความของเขาขณะผมกำลังรอการสนทนาต่อ.....เฮ๊ย!..ไม่ทนแล้ว ผมออกจากเฟส ปิดโน๊ตบุ๊คทันที

เข้าครัวดีกว่า..ต้มบะหมี่สำเสร็จรูป+ไข่สองฟอง..อื่ม..นอน..ลืมทุกสิ่งให้หมด..



“เที่ยงแล้วกินข้าวด้วยนะคับ” ข้อความของอนุชิตเมื่อตอนกลางวัน

ไม่ผิดไม่ใช่หรือที่ผมจะเข้าเฟสคืนต่อมา

“ครับ..คิดถึงครับ..” แต่มันผิดที่ผมส่งข้อความนี้กลับไป..จะมีผลอะไรก็แล้วแต่ ผิดอยู่ดี

ไม่มีอะไรอย่างที่หวังเกิดขึ้น..


“สวัสดีตอนเกือบดึกคับ ทามไรอยู่ สถานการณ์น้ำเป็นไงบ้าง” ผมเห็นข้อความนี้อีกวันต่อมา




เฟสกับผมเริ่มห่างกัน..สาเหตุใหญ่เพราะน้ำ..ต่อสู้กับน้ำและการเอาชีวิตรอด (ไม่ถึงขนาดนั้น แต่สำหรับบางคนบางครอบครัวเป็นอย่างนั้นจริงๆ)

แม่ยอมรับเรื่องการอยู่เมืองไทยต่อ แต่พ่อไม่ยอมรับรู้ท่าเดียว

“Attention!..” พ่อเริ่มการสนทนาอย่างขุ่นมัว “Je ne comprends pas ….”

“Pardon Monsieur .. ผมก็ไม่เข้าใจพ่อเหมือนกันครับ”

“อะไรมากมายกับเรื่องน้ำท่วม..กลับศิลาไม่ได้..ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้..” พ่อเริ่มทวงบุญคุณ “ทดแทนบ้างไม่ได้หรือไง”

“ผมไม่ได้คิดจะเป็นลูกอกตัญญูอย่างที่พ่อว่า แต่พ่อต้องเข้าใจสิครับว่าเราสองคนยังกลับศิลาตอนนี้ไม่ได้จริงๆ..จะให้ผมว่ายน้ำไปสนามบินย่อมได้ แต่แม่..แค่ลงถึงชั้นล่างก็คงจมน้ำแล้ว”

“Je ne ..”

“ไม่ต้องเลยพ่อ!..” ไม่น่าเชื่อว่าผมทำเสียงแข็งใส่ “Je ne comprends pas..” เวลาเราหงุดหงิดหรือโมโหจะพูดปนกันหมดทั้งฝรั่งเศสและศิลา “ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงอยากให้ผมมีเมียนัก..ใช่เป็นเรื่องปกติของคน ของการสืบทอดวงค์ตระกูล แต่ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างแฝงอยู่”

“Qu’est-ce c’est ?”

“นั้นคืออะไรผมไม่รู้..รู้แต่ว่ามี” จบคำพูดของผม พ่อกดสายทิ้ง

ที่ผมรู้แน่ๆ คือท่านอนุชาอยู่เบื้องหลังการเร่งรัดนี้..ท่านอนุชา..หนุ่มใหญ่ที่ป้วนเปี้ยนอยู่กับผมตั้งแต่จำความได้..อุ้มชู เลี้ยงดูรักใคร่ยิ่งกว่าลูกของตัวเอง

อาจเป็นเพราะพ่อมีเชื้อสายเดียวกับท่านผู้ครองศิลาและเพราะยังไม่มีผู้ที่จะสืบทอดแผ่นดินอย่างชัดเจนเนื่องจากท่านผู้สูงสุดนั้นไม่มีลูกชาย ไม่มีองค์รัชทายาท..ท่านอนุชาก็ไม่มี.....เฮ๊ย!!..คงไม่ได้หมายจะให้ผมขึ้นตำแหน่งนั้นหรอกนะ..ฟังดูเหมือนดี แต่สำหรับผม..ไม่เอา

ผมคิดเกินจริงมากไปหน่อย..ยังมีอีกหนึ่งอนุชาเหนือจากท่านอนุชาที่ผมกล่าวถึง แม้ท่านจะมีเพียงธิดา แต่ท่านก็คือน้อง..ท่านอนุชาก็คือน้อง ย่อมทำหน้าที่สืบต่อได้ ไม่ใช่มาถึงผมที่อยู่เกือบปลายแถวสุด..คงแปลกพิลึกถ้าหนุ่มฝรั่งขึ้นครองศิลา..บ๊องละผม!

แม่ก็คิดเกินจริงเหมือนผม..อย่าว่าแต่ตำแหน่งผู้ครองศิลาเลย ประเทศศิลาตอนนี้ก็ไม่น่าอยู่..บรรยากาศชีวิตความเป็นอยู่โอเคครับ แต่บรรยากาศทางการเมือง มีคนบางกลุ่มต้องการเปลี่ยนแปลงระบบการปกครอง..ผมว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีแล้ว ร่มเย็นเป็นสุขกันทั่วหน้า

ชีวิตที่ศิลาเป็นประหนึ่งพระราชดำริและคำสอนขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของชาวไทย “อยู่อย่างพอเพียง” ใครที่ได้หลงหรือตั้งใจไปเที่ยวประเทศศิลามักได้รับความประทับใจจากผู้คน ความเป็นอยู่และภูมิประเทศของเรา

ผ่านปัญหาหนักใจที่ศิลาไปก่อน ยังมีปัญหาใหญ่เฉพาะหน้าที่ผมต้องรับผิดชอบ..ไม่รู้เมื่อไหร่ปัญหานี้จะยุบลง..น้ำไงครับ

ความจริงจากการติดตามข่าว ผมว่าน้ำคงไม่ท่วมมากกว่านี้แล้ว อาจจะมีเพิ่มเติมอีกบ้างนิดหน่อย และเราก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากประคับประคองและเอาตัวให้รอดจากภัยพิบัตินี้..แต่แม่ไม่คิดอย่างผม

จากภาพข่าวทางทีวี แม่สั่งให้ขนของทุกอย่างจากชั้นสองขึ้นไปไว้บนชั้นสี่ พรมยังต้องลอกออก..สาหัสเอาเรื่องสำหรับคนเฝ้าบ้านสูงอายุและผม ถึงจะกล้ามโต หนักๆ เข้าก็ปวดเมื่อยมากเหมือนกัน..เฮ้อ!..ว่าที่เจ้าชายราชศักดิ์เกษมแห่งศิลา..อีกหน่อยจับมือสาวใดจุมพิตเธอคงสะดุ้งกับความหยาบกร้านของมือ..เกิน..เกิน..เกิน!!




แม้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงไรความเหงาใจก็ยังมาเยือน


“เงียบเลยนะครับเป็นไงบ้าง?” เขียนบนกระดานของผมเอง..ไม่ได้เจาะจงให้ใคร

“ตี๋หายไปไหนมา?” คนดีที่หนึ่งในตำแหน่งเพื่อนตอบมา

“สู้กับน้ำทั้งวันทั้งคืนครับ”

“สู้ๆ นะ บ้านผมก็ท่วมเหมือนกัน..ไม่ปวดเมื่อยหรอ”

“มากกว่าวันก่อนอีกครับ”

“สู้ๆ คับ..เอาใจช่วยนะคับ ทายาให้เอาไหม?” เพื่อนใหม่ทักทายมา..นอนดึกกันจัง

“คนของผม ผมทาของผมเอง..รอผมนะตี๋ที่รัก” โทชิทันที

“คาฟ..รีบมานะ..จุ๊ฟๆๆๆ” ใครๆ ก็รู้ว่าการโต้ตอบในเฟสคือการล้อเล่นมากกว่า..นอกจากเลข 1 ตัวแดงที่ปรากฏอยู่..แวบเดียวเปลี่ยนเป็นเลข 2

“ไม่เขียนมาเลย” อนุชิตทัก

“ตอนนี้ผมเป็นไข้นอนซมอยู่บ้าน อยู่ดีๆ ก็ไม่มีแรงเลย ดูแลตัวเองอย่างให้ป่วยเหมือนผมนะ”

จะตอบอย่างไรดี

“เป็นไข้หรือครับ กินยารักษาด้วย อย่าคิดอะไรมาก อาจคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ป่วย อยากมาอยู่ใกล้ๆ ..คงได้แต่ส่งกำลังใจให้ หายไวๆ นะครับ” หวานไปไหม?

“ขอบคุณมากคับที่เป็นห่วง ตอนนี้ดีขึ้นแล้วคับ”

“นอนมากๆ นะครับ อย่านอนดึก ผมเองเดี๋ยวก็นอน”

“คับ ผมก็นอน”


ผมออกจากเฟส ปิดโน๊ตบุ๊ค ไม่อยากสงสัยความรู้สึกของตัวเองและฐานะแห่งความสัมพันธ์ที่อนุชิตมอบให้..ถึงอย่างไรเมื่อน้ำลดผมคงต้องกลับศิลาไปสร้างครอบครัว


จะเป็นราชศักดิ์เกษมสุดหล่อ หรือชายราชศักดิ์เกษมผู้สูงศักดิ์..ยังไม่รู้เลย


.

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: 18 ธ.ค. 54 10:21:47