PANTIP.COM : W11472689 กีฏมนตรา บทที่ 35 และ 36 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 12

ขอลองโพสดูอีกสักตั้งนะครับ คราวนี้ลองลงเป็น "ต่อนๆ" ดู ถ้าได้จะลงต่อเนื่องไปเลยครับ ต้องขออภัยอีกครั้งนะครับ

บทที่ 35

“ไม่ม์ม์ม์ม์ม์... แม่... แม่จ๋า”

เสียงแม่หนูส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ในท่ามกลางเสียงผู้คนที่ต่างวิ่งหนีความตายไล่หลังมาอย่างอลหม่าน ประกายเพลิงเจิดจ้าอยู่ด้านหลัง เสียงหอบหายใจ เสียงหวีดร้อง และเสียงสวดมนต์วิงวอนต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า ผสานผสมกันจนกลายเป็นท่วงทำนองที่มิอาจแปลความหมายได้ ความร้อนรวดร้าวลามเลียผ่านลึกแล้วไล่ตามมาอย่างรวดเร็วไม่ต่างกับพญามัจจุราชไล่ล่าเอาชีวิต

แล้วเด็กน้อยก็ยืนนิ่งงันอยู่ ณ ตำแหน่งหนึ่งในช่องอุโมงค์หินใต้เหมืองเกลือร้าง ความสว่างเจิดจ้าที่วาบลงมาทำให้มองเห็นผลึกขาวใสของเศษผลึกเกลือในอุโมงค์สะท้อนแสง แล้วเกิดเป็นเงาสลัวกระจัดกระจายอยู่ภายในช่องทมิฬ ฆานประสาทสัมผัสกลิ่นเหม็นตลบอบอวลของคราบเหงื่อไคล คราบปัสสาวะ ที่เกิดจากความเหนื่อย ความหวาดกลัว ผสมผสานกลิ่นการเผาไหม้ของผิวเนื้อมนุษย์ ที่เกิดขึ้นจากพลังแรงกล้าของคลื่นนิวเคลียร์ซึ่งไม่อาจมองเห็นด้วยสายตา

หล่อนกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับจ้องมองภาพยนตร์สามมิติขนาดเสมือนจริง มองเห็นเด็กน้อยคนนั้นกำลังเบิ่งนัยน์ตาตรงไปเบื้องหน้า ผ่านนัยน์ตาแม่หนูน้อยที่พราวพร่างไปด้วยหยาดน้ำตาเต็มเบ้า

ตำแหน่งที่มารดาของตนเองยืนอยู่

“ไม่! คาเรน อย่าหันไปมองงงงงงงงง อย่า...”

พยายามกรีดร้องสุดเสียง ภาพที่กลบฝังลงสู่ภายใต้จิตสำนึก ย้ำเตือนทุกขณะให้ลืมเลือนมันไปให้หมดสิ้น เพราะรู้ว่าทุกภาพเหล่านั้นจะสร้างความปวดร้าวรานใจให้ชีวิตถึงขีดสุด จนไม่แน่ใจว่าหัวใจดวงน้อยนั้นจะสามารถทานรับมันได้ แล้วจากนั้นสัญชาตญาณอีกส่วนหนึ่งจึงค่อยๆสร้างภาพของแม่ขึ้นมาใหม่ทดแทน

เป็นภาพของแม่ซึ่งถูกพระเพลิงเผาผลาญจนตายคาที่ในอุโมงค์นรกแห่งนั้น โดยที่หล่อนพยายามช่วยเหลือแล้วอย่างสุดความสามารถ ในฐานะของการทำหน้าที่ของผู้เป็นลูกสาว

แน่นอน คาเรนในปัจจุบันผู้เจนจบในศาสตร์สาขาวิทยาศาสตร์ทางชีวภาพรู้ดีว่ามันคือกลไกป้องกันทางจิตอย่างหนึ่ง ไม่ต่างกับองุ่นเปรี้ยวหรือมะนาวหวาน18... เพื่อหลีกหนีภาพอันเลวร้ายที่สุดของชีวิตในวัยเยาว์ สะท้อนผ่านจิตสำนึกบิดเบี้ยวและผิดบาปของตนเองที่เคยปฏิเสธมันมาโดยตลอด

แม่ในความคิดปัจจุบัน จึงเป็นภาพร่างที่มองเห็นแต่เพียงความมืดสลัว เหมือนเธอยืนอยู่ในม่านหมอก จดจำไม่ได้แม้แต่นัยน์ตาของแม่ ได้แต่ตะโกนเพรียกหาด้วยความอาลัยรัก...

ทุกครั้งจะเห็นเพียงภาพมารดาค่อยๆหลอมละลายลงไปไม่ต่างกับรูปภาพกระดาษที่ถูกเปลวไฟเผาไหม้ จวบจนกลายเป็นเถ้าถ่านหมดสิ้น หากนั่นก็เป็นเพียงภาพที่ถูกจิตปรุงแต่งขึ้นเอง... แต่ครั้งนี้ หล่อนรู้ว่า... ไม่ใช่!

พลังอำนาจลึกเร้นจากบางสิ่งที่แปลกปลอม เคลื่อนผ่านเข้าสู่มันสมองด้วยความเร็วรุนแรง มันพยายามเร่งรื้อค้นลิ้นชักแห่งความทรงจำในพื้นที่อันไพศาลแห่งจิต และกวาดสิ่งที่กดทับอำพรางเอาไว้จากด้านบนจนกระจุยกระจาย หล่อนสัมผัสถึงความเร่งร้อนของมันในขณะทำงานแข่งกับเวลา เพื่อควานหาจุดดำมืดในจิตใจนั้นให้พบ...

และตอนนี้มันได้ค้นพบแล้ว!

ใบหน้าของแม่ค่อยแปรเปลี่ยนอย่างเชื่องช้า จากผิวเนื้อเรียบตึงสีขาวอมฝาดเลือดอย่างดี เป็นสีคล้ำ ปูดโปนขึ้นไม่ต่างกับก้อนเนื้องอกอันวิปริตร้ายแรงของผู้ป่วย บางส่วนกลายเป็นสีเขียวช้ำเลือดช้ำหนอง นัยน์ตากลมโตสีฟ้าจางของแม่ข้างหนึ่งกำลังพลัดหลุดออกมาจากเบ้า พร้อมสายใยเหนียวๆเขรอะสีขาวปนแดงของเลือดและน้ำเหลือง ดูราวกับเสมหะข้นเหนียวที่ถูกขากออกมาจากลำคอของผู้ป่วยวัณโรค ร่างทั้งร่างส่ายโงนเงนไปมา มือยังคงอ้าค้าง รอคอยให้หล่อนเข้าไปช่วย ทว่าโครงร่างของศีรษะกำลังเปลี่ยนรูปอย่างช้าๆ ไม่ต่างกับอสูรที่กำลังแปลงร่าง

“คาเรน... ลูกรัก คาเรน แม่มองไม่เห็นลูก ลูกจ๋าอยู่ที่ไหน ลูกจ๋า?”

เสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ผสานผสมด้วยความรักและห่วงหา ทำให้เด็กหญิงยืนนิ่งอยู่ตรงจุดนั้น ไม่อาจแม้แต่จะวิ่งเข้าไปหาอ้อมแขนที่อ้าค้างรอคอย หรือวิ่งหนีออกไปให้ไกลที่สุด เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง?

ใช่! ในห้วงเวลานั้น หล่อนกลัว กลัวแม่ของตัวเองที่มีสภาพไม่ต่างกับนางปีศาจ!

“ไม่ หนูไม่ไป ไม่!!”

เด็กหญิงคาเรนในวันนั้นส่งเสียงกรีดเสียงร้องออกมา ความรู้สึกของความหวาดกลัวและมโนธรรมในใจกำลังต่อสู้กันสุดฤทธิ์ภายใต้มันสมองน้อยๆของเด็กหญิง ไม่ต่างกับสมรภูมิรบอันเดือดพล่าน

“คาเรน แม่รักลูก แม่รัก... มาหาแม่ มาช่วยแม่ด้วยยยยย”

“หนูไม่ไป หนูไม่อยากตาย ไม่อยากเป็นอย่างแม่ ไม่อยากตาย!!”

“ลูกรัก ชะ ช่วย ชะ....”

แม่เอ่ยค้างได้เพียงเท่านั้น แต่หล่อนรู้ดีถึงความหมายในประโยคทั้งหมด แท้จริงแล้วแม่เพียงต้องการอ้อมกอดของลูกสาวสุดที่รักเพียงคนเดียว ก่อนวิญญาณจะหลุดลอยออกจากร่าง แต่หล่อนก็เป็นฝ่ายปฏิเสธอย่างไม่ไยดี!

ด้วยความหวาดกลัว ไม่ต่างกับมองเห็นเชื้อโรคร้ายสุดสยองที่อาจจะย้อนมาติดตามเนื้อตัวไปด้วย

ใช่! มันคือความรังเกียจ... รังเกียจแม้แต่แม่... ผู้ให้กำเนิดของตัวเอง!!

ร่างวิปริตทรุดฮวบลงกับพื้น แววตาสุดท้ายของดวงตาอีกข้างหนึ่ง ซึ่งยังคงสภาพของอวัยวะมนุษย์ เพียงอวัยวะเดียวที่เหลืออยู่จ้องมองมายังทิศทางที่เด็กหญิงยืนอยู่อย่างเขม็งมั่น เหมือนจะพยายามจดจำทุกสิ่งของลูกเพื่อติดตัวไปถึงฝั่งปรโลก ก่อนจะดับแสงลงสนิทพร้อมลมหายใจ แม้จะรู้ว่าแม่มองไม่เห็นแล้วก็ตาม แววตาเช่นนั้นเองที่คาเรนพยายามไล่มันออกไปจากพรมแดนความทรงจำมาโดยตลอด

แววของความตัดพ้อ ความรัก ความห่วงใยที่แม่มีต่อลูก ท้ายที่สุดมันแปรเปลี่ยนเป็นความโทมนัสขมขื่นเมื่อรับรู้ว่าลูกรักเป็นฝ่ายปฏิเสธ

แม่จากไปพร้อมกับความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เห็นลูกน้อยรังเกียจแม่แท้ๆของตัวเอง!!

คลื่นความเจ็บปวดทุรนทุรายบีบรัดเข้ามาทุกขณะ บีบอัดจนเหมือนหัวใจดวงน้อยที่เต้นอยู่จะหยุดนิ่งลงในเวลาใดเวลาหนึ่ง... คาเรนเห็นภาพตัวเองเบนหน้ากลับไป เหมือนกับไม่เคยมีร่างของแม่อยู่เบื้องหลัง แต่เป็นศพของใครสักคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

จากนั้นก็สดับเสียงคนวิ่งทะลักผ่านเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ต่างกับกำแพงมนุษย์ที่หนาแน่นเต็มช่องอุโมงค์อันคับแคบ แล้วกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งก็ถลากรูกันลงมาจากบนปากทางเข้าอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างวิ่งหนีอลหม่านโดยไม่สนใจใคร วิ่งเพื่อเอาชีวิตรอด ร่างของแม่ล้มคะมำลงเมื่อใครคนหนึ่งพุ่งเข้าชนโดยไม่ทันสังเกต แล้วหลังจากนั้น คนที่สอง ที่สาม และเรื่อยๆก็เหยียบทับลงมา เสียงกระดูกแม่หัก “กร๊อบ” บาดเข้าไปในโสตประสาท กลบเสียงหวีดร้อง ที่จมหายลงไปในคลื่นมนุษย์

จากนั้น แม่ก็จมหายลงไปใต้ฝ่าเท้าของคนเหล่านั้นโดยไม่มีเสียงร้องออกมาอีกเลยสักแอะเดียว กลุ่มชาวเมืองที่แม้จะล้มลุกคลุกคลานหนีตาย ไม่มีใครสนใจใครทั้งสิ้น ทุกคนต่างวิ่งกรูกันต่อไปด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของตน เพื่อให้เข้าไปสู่ส่วนลึกที่สุดของอุโมงค์เหมืองร้าง สถานที่ ซึ่งพวกเขาคาดว่าจะช่วยให้รอดจากรังสีมฤตยูภายนอก คาเรนต้องตัดสินใจแล้ว...

และหล่อนก็เลือกเอาหนทางประการแรก!

เด็กหญิงรีบวิ่งทะลุตามกลุ่มคนเหล่านั้น เข้าสู่ปลายอุโมงค์เหมืองร้างอันมืดทึบพร้อมกับฝูงชนเหล่านั้น ลืมภาพทุกสิ่งทุกอย่างเบื้องหน้าให้หมด กดมันให้ลึกลงไป จมดิ่งลงสู่ใต้พื้นผิวอันกว้างใหญ่ของทะเลแห่งจิต ตราบนิรันดร...

“แม่...”

กรีดเสียงออกมาด้วยความปวดร้าวทุกข์ทรมานจากบาปของตัวเองที่ไม่มีโอกาสปลดเปลื้อง

“แกไม่ช่วยแม่... แกฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น คาเรน นังเด็กเลววววววว”

เสียงของแม่ตามมาหลอกหลอน

“หนู... ไม่ หนู...”

ภาพของกีฏยาเบื้องหน้า แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าปูดโปนราวอสูรร้ายจากขุมนรก มือข้างหนึ่งที่เป็นตะปุ่มตะป่ำไปทั่วทั้งตัวยกขึ้นมาคล้ายทวงถามความเป็นธรรมให้กับมารดาของหล่อน

“นังลูกสารเลว แกทิ้งฉันไว้ให้ตายในอุโมงค์นั่น ให้คนพวกนั้นเหยียบฉันจนขาดใจตาย! แกรู้ไหมว่ามันจ็บปวดแค่ไหนก่อนตาย หือม์ คาเรน? พระเจ้าจะสาปแช่งไม่ให้แกได้ไปผุดไปเกิด แกจะต้องถูกลงทัณฑ์อยู่ในขุมนรกยิ่งกว่าที่ฉันได้รับ คาเรนนนนนนนนนน”

“ไม่...”

หล่อนดิ้นรน รู้สึกเหมือนลมหายใจถูกปิดกั้น เหนื่อยหอบ จนไม่อาจหายใจได้อีก ความรู้สึกทุกข์ทรมานทวีเกลียวบิดหมุนจนสุดแรง และทุกอย่างก็สลายวับ!

ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องโหยหวนของเด็กตัวน้อยที่กำลังเรียกหล่อน

“แม่!!”

“อันนา...”

หัวใจที่หวาดผวาหวั่นกลัว เปลี่ยนขั้วไปสู่ความเศร้ากำสรด เหมือนถูกเหวี่ยงให้ข้ามไปอีกฟากฝั่งหนึ่งของห้วงอารมณ์อันเป็นคู่ตรงกันข้าม อารมณ์ที่ทำร้ายบีบคั้นหัวใจให้เจ็บปวดด้วยความรู้สึกแห่งผิดบาปไม่ต่างกัน

เด็กน้อยกำลังดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของอังเดร อดีตสามีหล่อนนั่นเอง นัยน์ตาหลังกรอบแว่นอันเอื้ออารีอยู่เป็นนิจ บัดนี้ฉายแววรังเกียจเหยียดหยามเหมือนหล่อนเป็นตัวเชื้อโรค แต่ที่ทำให้ปวดร้าวที่สุด กลับอยู่ที่ร่างบอบบางของลูกน้อยนั่นต่างหาก ริมฝีปากแดงสดบนแก้มยุ้ยขาวละมุน บิดเบี้ยว เมื่อเปล่งเสียงออกมา

“หนูเกลียดแม่ แม่ทิ้งหนูไป ทิ้งหนูไป!!”

“อันนา แม่รักหนูนะจ๊ะ แม่ไม่...”

เด็กน้อยหันหน้ากลับไปซบกับอกของผู้เป็นพ่อ อังเดรอุ้มหล่อนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้วก้าวถอยหลังออกไปช้าๆ สายตาเย็นชาคู่นั้นประสานกับหล่อนเพียงแวบเดียว ก่อนจะหันหลังกลับไป

“อังเดร กลับมาก่อน พาลูกกลับมา...”

หล่อนกรีดร้องเรียกสุดเสียง รู้สึกเหมือนหัวใจหลุดตามคนทั้งคู่ไปด้วย สิ่งที่คาเรนไม่อาจรับได้ก็คือความเกลียดชังของลูกสาวคนเดียว มันไม่ต่างกับการถูกทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางไฟร้อนระอุที่เผาผลาญหัวใจจนมอดไหม้

ไฟ... เช่นเดียวกับที่เผาผลาญแม่จนตายนั่นเอง!

ความรู้สึกนั้นย้อนกลับมา ครั้งแล้วครั้งเล่า ดื่มด่ำหฤหรรษ์กับการทุรนทุรายอยู่ในกองไฟแห่งทุกข์ของหล่อน จนไม่อาจยอมรับได้อีกต่อไป นักวิทยาศาสตร์สาวกรีดเสียงร้อง แล้วร่างทั้งร่างก็ผุดลุกขึ้นจากที่นอนเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อกาฬโชกชุ่ม

ไม่มีกีฏยา ไม่มีแม่ หรือแม้แต่อันนาลูกรัก ไม่มีใครเลยสักคนเดียว! หล่อนรีบลนลานผลักบานหน้าต่างให้ปิดกลับเข้าหากันอีกครั้ง เห็นทีว่าจะต้องรีบไปจากที่นี่เสียที บาปแห่งมโนธรรมหลอนหลอกจนร้อนเร่าไปทั้งเนื้อตัว จนไม่อาจทนอยู่ในหมู่บ้านป่าแห่งนี้ได้อีกต่อไป

ในสัมปชัญญะที่เหลืออยู่หล่อนคิดหาเหตุผลกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง

มันต้องเป็นฤทธิ์ของพรีออนสังเคราะห์นั่นเอง อาจจะติดเชื้อโดยไม่รู้ตัวในเวลาใดเวลาหนึ่ง รู้แต่ว่ากลไกของมันเมื่อผ่านเข้าสู่สมอง น่าจะเป็นการดึง“ความกลัว” ที่ซุกซ่อนอยูใต้ก้นบึ้งจิตใจให้ปรากฏขึ้นมาหลอกหลอน จนเกิดอาการคลุ้มคลั่ง หรือทำอะไรที่ไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

และบัดนี้ก็ได้สัมผัสถึงการคุกคาม ราวกับมันกำลังซ่อนตัวอยู่ใต้จมูก และรอเวลาจัดการอย่างเยือกเย็น

จันผา...

คาเรนตัดสินใจตะโกนเรียกอีกฝ่ายสุดเสียง และไม่นานเลยเมื่อประตูห้องถูกผลักออกจากกัน จันผายืนนิ่งงันอยู่หน้าประตูก่อนที่เด็กหนุ่มจะถลันเข้ามาในห้อง เขาวิ่งผ่านหน้าออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับไม่มีหล่อนอยู่ตรงจุดนั้น สายตาเด็กหนุ่มผิวเผือกเปล่งแววตื่นตระหนก เมื่อตรงดิ่งไปยังอีกฟากหนึ่งของห้อง

“นายแหม่มครับ นายแหม่ม”

เสียงตะโกนของเด็กหนุ่มเต็มสองหู คาเรนหันกลับไป และโปรเฟสเซอร์สาวใหญ่ก็ต้องตะลึงงัน เมื่อเห็นร่างของตัวเอง นอนอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของจันผา ใบหน้าที่ควรจะขาวด้วยเลือดฝาดกลับกลายเป็นจ้ำเลือดผุดขึ้นเต็มไปหมดแทบไม่ต่างกับร่างของมารดาในวาระแห่งการแตกดับ

เรือนร่างอ่อนยวบและตำแหน่งของทรวงอกที่ไม่มีการขยับไหวใดๆ ไร้สิ้นซึ่งการเต้นของหัวใจ เสียงจันผาตะโกนโหวกเหวกเหมือนคนคลุ้มคลั่ง และไม่นาน เมื่อชาวบ้านทั้งหลายต่างกรูกันเข้ามาภายในห้องพักชั่วคราวของหล่อนจนเต็มไปหมด

คาเรนส่งเสียงกรีดร้องสุดชีวิต เมื่อรู้ว่าสิ่งใดเกิดขึ้นกับตนเอง แต่ก็หามีผู้ใดได้ยินไม่

เพราะหล่อนตายไปแล้ว...

ตาย!!
****************************

จากคุณ : สามปอยหลวง

เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 18:30:12