ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1   I Wish ********************* “ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน ตื่นได้แล้วทุกคน จะนอนกันไปถึงไหน (-0-+)” ยองอุง แจจุงตะโกนลั่นพร้อมเสียงประกอบฉากที่มาจากการเคาะกระทะกับตะหลิวดังขึ้นทำลายความฝันของทุกคนในหอ “(-_-+) ให้เวลาอีก 3 นาที ถ้ายังไม่เงยหัวจากหมอนกัน ก็ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวเช้าเนี่ย จะเททิ้งให้หมดเลย” เขายังตะโกนอย่างหัวเสียต่อไป ทำไมเจ้าพวกนี้ไม่รู้จักโตกันสักทีนะ จะต้องให้ปลุกกันทุกเช้าเลยใช่ไหม แล้วทำไมฉันต้องมาทำอะไรน่าเบื่ออย่างนี้ทุกเช้าด้วยฟระ 3 นาทีผ่านไป . 5 นาทีแล้ว ..10 นาที ยังไม่มีใครโผล่หัวออกมาสักคน ตอนนี้ความเดือดของแจจุงพุ่งขึ้นจนปรอทแตกแล้วครับพี่น้อง “ย้ากกกกกกกกกกกส์ (>0<) หมดฟามอดทนแล้วเฟ้ย” และแล้วเขาก็ตัดสินใจทำอย่างเคยๆ ก็คือไป ‘จิกหัว’ ออกจากห้องทีละคน เริ่มจากคนแรก ซางมิน น้องเล็กในหอ “ซางมิน ถ้าแกยังไม่ตื่นฉันจะดูดวิญญาณแกเด๋วนี้ ฮี่ๆๆๆ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงยานคางหลอนประสาทหน่อยๆข้างหูคนที่ยังจมอยู่ในหมอน ซางมินสะดุ้งสุดตัวทันที มองไปทางซ้ายขวาเลิ่กๆลั่กๆ พอหันมาเจอแจจุงเขาก็ร้องออกมาเสียงดัง “(OoO) ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ผะ ผะ ผี” แจจุงตกใจก็เลยร้องประสานเสียงกับเขาด้วย ต่างคนต่างกลัวกันเอง (555+ หน้ามึนทั้งคู่ คนเขียนขำ) แต่พอแจจุงได้สติ ก็ตบหัวซางมินเข้าเต็มแรง พร้อมด่าอีกชุดใหญ่ “แกจะตะโกนหาไรฟระ ฉันตกใจหมดเลย ไอ้บ้า (-0-+)” “(-_-") แล้วพี่มาหลอกผมทำไมอ่ะ รู้ๆอยู่ว่าผมน่ะกลัวผีขึ้นสมอง เลิกปลุกด้วยวิธีนี้ซะทีเซ่” ลุกขึ้นเกาหัวอย่างเซ็งๆเข้าห้องน้ำไป “ถ้าไม่ปลุกอย่างนี้แกจะตื่นมั้ยล่ะ หา!” หนอย คนเขาอุตส่าห์ปลุกด้วยความยากลำบากยังจะมาว่า เคยเคารพฮยอนคนนี้บ้างมั้ยเนี่ย เอาล่ะคนต่อไป “ยูซอน ตื่นเด๋วนี้ ตื่นๆ ฉันบอกให้ตื่นไงเล่า” แจจุงเข้าไปเขย่าตัวเขาถึงในที่นอน ตบซ้ายตบขวา ล็อคคอ กระโดดถีบ (เฮ้ยๆ ซาดิสต์ไปเปล่าคร้าบพี่) สักพักพอเริ่มน่วมได้ที่ ยูซอนก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาคู่นั้นมันเคลิ้มๆเยิ้มๆไงไม่รู้ในความรู้สึกของแจจุง (ก็เพิ่งตื่นอ่ะ) จากนั้นเขาก็จ้องตาแจจุงอยู่นาน แล้วก็เปิดปากพูดขึ้นว่า “ฮยอน ผม ผม ” ยังจ้องตาอยู่ แจจุงเริ่มหวั่นไหว “พี่ครับ” สายตานั้นมีแววเว้าวอนอยู่ในที แจจุงเริ่มไม่ไหวแล้วครับพี่น้อง “ทำไมล่ะครับ พี่ (T-T)” มันจ้องยังกะจะกินฉันทั้งตัว (>0<) มะ มะหวายแล้ว แจจุงเอาเท้าถีบเขากระเด็นตกลงจากเตียงดังโครม “หยุดนะโว้ยยย แกทำอย่างนี้ฉันขนลุกนะเฟ้ย (>..<) ยี๊ ” เกือบเสียตัวให้ผู้ชายแล้ว ไอ้นี่รึว่ามันเป็นจริงๆอ่ะ น่ากลัว ต่อให้ตายฉันจะไม่มาปลุกมันอีกแล้ว “ -_-" พี่ ทำไมล่ะพี่ ทำไมต้องเป็นผมคนเดียวที่พี่ต้องปลุกแรงๆยังงี้ ผมเจ็บนะพี่ ให้ตายสิ  Damn it! @lefk$&$%3#...” ยูซอนบ่นด้วยภาษาที่เขาฟังไม่รู้เรื่องพร้อมคลำตูดป้อยๆ จ้องมองเขาด้วยสายตาน้อยใจ “แกอย่ามามองฉันด้วยสายตายังงี้นะ รีบๆอาบน้ำเลย แล้วถ้าไม่อยากให้ฉันปลุก ก็ตื่นเองให้ได้สิวะ” ยูซอนยังส่งสายตาค้อนๆมาที่เขา แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ยังเหลืออีกหนึ่ง ไอ้นี่ปลุกยากสุด “คิม จุนซู!!!!!”  หลังจากพยายามมา 10 นาทีแล้วมันก็ยังไม่ตื่น แจจุงตัดสินใจงัดไม้เด็ด “ตื่นเร็วเข้า วันนี้มีนัดพิเศษ แม่นยู เจอ อาเซหนอน นะ” จุนซูลืมตามานิดๆ “เด๋วแกก็พลาดฉากยิงลูกโทษสุดมันส์หรอก (-0- )” จุนซูเริ่มไถตัวขึ้นมาเปิดทีวี หลังจากเปิดดูทุกช่องไม่มีการถ่ายทอดฟุตบอลอะไรทั้งนั้น เขาก็ไถตัวขึ้นบนที่นอนต่อ " Z..z.. คร่อก" จุนซูหลับไปแล้วคร๊าบบบ.. “ไอ้บ้าเอ้ย (-0-+)” ทำไงดีอ่ะ มันคงไม่ตื่นง่ายๆ งั้นลากมันไปทั้งยังงี้แหล่ะ ว่าแล้วเขาก็หิ้วตัวจุนซูออกจากที่นอนไปที่โต๊ะอาหาร ให้มันนอนตรงนี้ไปก่อน เด๋วค่อยจัดการ หลังจากนั้น ทุกคนได้มารวมอยู่ที่โต๊ะอย่างหลับๆตื่นๆ (คือมีคนหลับอยู่ด้วยคนหนึ่ง) ยกเว้นยุนโฮผู้ซึ่งมีภารกิจอันใหญ่หลวง (เว่อร์ๆ แค่เป็นประธานนักเรียน ไม่ใช่สไปเดอร์แมน)ได้ออกจากบ้านไปแต่เช้าแล้วโดยแจจุงไม่ต้องปลุก ขณะที่จัดการอาหารเช้าฝีมือแจจุงอยู่ ซางมินก็พูดขึ้นว่า “เมื่อไหร่พี่จะเลิกปลุกพวกเราแบบหฤโหดอย่างนี้ซะทีนะ พี่รู้มั้ยว่าผมเกือบช็อกตายแล้ว” “แกคิดว่าฉันไม่เบื่อรึไงที่ต้องทำอะไรซ้ำซากทุกๆเช้าแบบนี้ ยังกะฉันปลุกแกกันดีๆแกจะตื่นกันงั้น แหล่ะ (-_-")” แจจุงทำหน้าเซ็งสุดขีด ซางมินยังเถียงกลับอย่างไม่ยอม แจจุงก็ทนไม่ไหวลุกมาด่าเหมือนกัน จนเกิดสงครามน้ำลายย่อยๆขึ้นนานหลายนาที แล้วอยู่ๆยูซอนผู้เงียบมาตลอดก็ลุกจากเก้าอี้ “ผมไปนะ สายแล้ว แล้ว เอ่อ พี่จะปลุกจุนซูเมื่อไหร่ครับ เด๋วไม่ทันเรียนพอดี” ว่าแล้วเขาก็ไป ลับหลังเมื่อยูซอนไป หนุ่มๆทั้งคู่เริ่มรู้สึกตัว (แต่อีกหนึ่งยังไม่) “แปดโมงยี่สิบ แย่ล่ะสิ ต้องไปแล้วล่ะพี่ เอาเป็นว่าวันหลังผมจะตั้งนาฬิกาปลุก ไม่รบกวนพี่มาหลอกผีผมแล้ว เข้าใจมะ บาย” “เฮ้ย แกจะปล่อยฉันไว้กะไอ้โลมาขี้เซานี่คนเดียวเรอะ มาช่วยฉันปลุกมันก่อน” สายไปแล้วครับพี่น้อง ซางมินไปไกลแล้วครับ “เฮ้อ! ชีวิตวัยรุ่นของยองอุง แจจุง ทำไมมันเศร้ายังงี้ฟระ ฉันก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้างนาเฟ้ยยยยยย  (T^T) งือๆๆๆๆๆ” ในที่สุดก็ต้องลากมันไปทั้งๆยังหลับยังงี้ล่ะ กว่าจะถึงโรงเรียนทั้งคู่ก็ทุลักทุเลน่าดูชมครับพี่น้อง ก็จุนซูตัวเล็กๆซะเมื่อไหร่ แจจุงเองก็กินข้าวได้สามคำ(มัวแต่เถียงกะซางมินอยู่)แรงก็เลยไม่มี ลากไปลากมาอยู่ยังงั้น “เมื่อไหร่แกจะลืมตามาดูเดือนดูตะวันกะเขาสักที ห๊า ไอ้จุนซูคร๊าบบบ” พอมาถึงหน้าโรงเรียน (ห้าคนเรียนที่เดียวกัน) ก็พบยุนโฮกำลังวิ่งเข้ามา “มา ฉันช่วย” ช่วยแบกเหรอ เปล๊า ยุนโฮพาผู้หญิงคนหนึ่งมา หน้าตาค่อนข้างเฮี้ยวๆหน่อยแต่ก็แฝงความน่ารักอยู่เหมือนกันแฮะ “ฉันรู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้ก็เลยพาตัวช่วยมา” พูดพลางขยิบตาอย่างมีเสน่ห์ “ฉันจัดการเองค่ะ พี่ยุนโฮ” ไม่พูดพล่ามทำเพลงเธอก็กรีดเสียงใส่ที่ข้างหูจุนซูทันที ทำเอาแจจุงปิดหูแทบไม่ทัน ด้วยเสียงขนาดนั้นคงจะทำให้มันหูพิการมากกว่าตื่นขึ้นมาเฉยๆล่ะมั้ง เขาคิด ไม่ทันไร จุนซุก็กระโดดเหยงเอามืออุดหูเป็นการใหญ่ “O0O เฮ้ๆ เกิดอะไรขึ้น ระเบิดลงเหรอ หรือคลื่นซึนามิมา” จุนซุร้องอย่างตกใจ “นี่! ยังฝันอยู่รึไง คลื่นเคลิ่นอะไรแถวนี้ล่ะ อีตาบ้า ไปได้แล้ว โดดซ้อมเช้ามาหลายวันแล้วนะ วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยนายจนกว่าจะฝึกกล้ามเนื้อครบ 50 เซท ไป ไปซี่” ไม่พูดเปล่า เธอยังดึงหูเขาลากเข้าห้องเรียนไป “เอ่อ นั่นใครอ่ะ ยุนโฮ ท่าทางไม่เบา ปลุกจุนซูผู้ขี้เซาได้ซะด้วย” “อ้าว! นายไม่รู้เหรอ ก็ผู้จัดการชมรมฟุตบอลของจุนซูมันไง ชื่อลีมินยองน่ะ” “โห (-0- ) ชื่อก็เพราะ ทำไมโหดจัง” “ไม่โหดจะเอามันอยู่มั้ยล่ะ” แจจุงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ว่าแต่ นายเป็นประธานหอภาษาไรอ่ะ ไม่ดูแลอะไรเลยนะ ฉันเหนื่อยแค่ไหนนายรู้บ้างมั้ย (-_-+)” โขกหัวท่านประธานสักหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ “วันๆเห็นเอาแต่นั่งเต๊ะท่าให้สาวๆกรี๊ดกร๊าดอยู่นั่นแหล่ะ ว่างนักก็เอาเวลามาดูแลไอ้พวกบ้ามันบ้างดิ” “นายก็รู้ว่าฉันมันงานยุ่งน่ะ ประธานนักเรียนไม่ใช่งานหมูๆหรอกนะ ฉันก็รู้ว่านายน่ะเหนื่อยที่ต้องดูแลผู้ชายตั้ง 3 คน แต่ฉันก็จนปัญญาจะช่วยจริงๆนะ ถือว่าฉันเป็นเพื่อน ช่วยหน่อยนะ รึนายอยากได้ตำแหน่งประธานมั้ยล่ะ ฉันยกให้เลยก็ได้” ยุนโฮยิ้มแล้วส่งมือให้ประมาณว่าส่งต่อหน้าที่ แต่แจจุงก็ปัดมือนั้นทิ้ง แล้วพูดเซ็งๆว่า “ไม่เอาหรอก แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบโชว์ออฟทำงานเบื้องหน้าอะไรอย่างเงี้ย น่ารำคาญจะตาย -_-^” “จริงเหรอ ฉันว่านายก็แค่ไม่อยากให้ใครรู้มากกว่าว่านายน่ะเป็นแม่บ้านประจำหอของเรา มันไม่เท่ใช่ไหมล่ะ 555+” ไอ้บ้า ทำมารู้ทัน -_-" ชีวิตของยองอุง แจจุงทำไมต้องเป็นแบบนี้ ก่อนจะมาเรียนที่โซลก็ต้องผจญกับพี่สาวน้องสาวตั้ง 4 คน โดนรุมรังแกมาตั้งแต่ 3 ขวบจนเรียนมัธยมต้น ยังไม่เลิก โดนจับแต่งหญิงบ้าง ใช้ทำงานบ้าน ผูกกับรถลากบ้าง (โหดมากครับ พี่น้องบ้านนี้) พอออกจากบ้านนรกนั่นมาได้ ก็ดันมาเจอไอ้เพื่อนร่วมหอบ้าๆ พอรู้ว่าเราทำกับข้าว ทำงานบ้านเป็นเข้าหน่อย ใช้ให้ทำทุกอย่างเลย แล้วมันก็ดันเป็นประธานหออีก ความซวยเลยตกที่ผมคนเดียว ไม่น่าหลวมตัวเป็นเพื่อนกะมันเลย เฮ้อ! ชีวิตวัยรุ่นของผม T0T อุตส่าห์นึกว่าเจอหอดีๆ ราคาถูก แถมทำเลก็ดีแล้วเชียว ทำไมต้องส่งพวกลิงป่านั่นมารังควานผมด้วย นึกว่าเรียนไฮสคูลจะได้ใช้ชีวิตสนุกสนาน หลุดพ้นจากพี่สาว การทำงานบ้าน ได้มีความรักกับเขาสักที ความฝันของผมมันพังหมดแล้ว งือๆๆ (ToT) เป็นเวลาเกือบ 3 ปีแล้วที่ผมอยู่ที่นี่ หอพักที่มีชื่อเพราะๆว่า Eternal เป็นหอพักที่ดูดีมาก ภายนอกอาคารมีสีฟ้าดูโปร่งสบาย มีต้นไม้และแปลงดอกไม้หลากสีอยู่ภายในรั้วสีน้ำตาลแดงนั่น ภายในมี 3 ชั้น ชั้นล่างสุดประกอบด้วยห้องนั่งเล่น (ซึ่งใช้กินข้าว ดูหนัง เล่นเกม ฯลฯ) มีห้องครัวอยู่ด้านในสุด (ซึ่งไม่ค่อยมีใครเข้าไปใช้นักหรอกยกเว้นผม) ชั้นสองมีห้องนอนของผม ยูซอน และจุนซู มีห้องน้ำหนึ่งห้อง อยู่ตรงข้ามห้องของผม ส่วนชั้นบนสุดมีห้องนอนสองห้องซึ่งใหญ่กว่าชั้นสองซึ่งซางมิน กับยุนโฮอยู่ ซึ่งจริงๆแล้วห้องของซางมินควรจะเป็นของผมในฐานะที่เป็นพี่ใหญ่ของบ้าน แต่เพราะจุนซูมีนิสัยโวยวายเวลาดูบอลดึกๆจะเสียงดังมาก ทำให้ไปขัดขวางการอ่านหนังสือของซางมิน ผมจึงต้องเป็นผู้เสียสละ (อีกตามเคย) ยกห้องข้างบนให้ซางมินอยู่แทน เพื่อป้องกันการวางมวยที่อาจเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้น พวกเรามาอยู่ร่วมกันได้ยังไงน่ะเหรอ ผมก็ยังงงๆมาจนถึงตอนนี้ ก็ยุนโฮน่ะเป็นคนที่แปลกมาก เขาเป็นเจ้าของหอพักนี้ (จริงๆแล้วเป็นของพ่อเขา) เขาเข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนมัธยมต้น เพราะพ่อและแม่ไปทำงานต่างประเทศ หลังจากนั้นพอเรียนไฮสคูลผมมาพบหอนี้เข้า มันติดประกาศว่าให้เช่า เป็นหอพักที่สวยมาก แต่ราคามันถูกซะจนผมตะลึง พอถามยุนโฮมันก็ตอบว่า ‘แค่อยากหาคนอยู่เป็นเพื่อน’ ผมสงสัยว่าหรือเพราะผีดุมากกว่ารึเปล่า แต่ผมคิดว่ามันก็ดีนะ หอก็สวย ถูกด้วย แถมมีเพื่อนเรียนอยู่ที่เดียวกันอีก โชคดีชะมัดเลย (T^Tโชคร้ายสิไม่ว่า) ผ่านไป 1 ปี อยู่ดีๆมันก็พาผู้ชาย 2 คนมาจากไหนไม่รู้บอกว่าจะมาอยู่ด้วย ช่วยดูแลให้ที  มารู้ทีหลังว่าคนหนึ่งเพิ่งมาจากต่างประเทศ เป็นลูกของเพื่อนพ่อแม่มัน อีกคนเป็นรุ่นน้องที่มาจากต่างจังหวัด บอกว่าอยากเล่นฟุตบอลทีมชาติมากๆ เลยย้ายมาอยู่ที่โซลดูจะมีอนาคตกว่า หลังจากนั้นอีก 1 ปี มันก็พามาอีกคนบอกว่าเด็กคนนี้คืออนาคตของชาติ ในโซลไม่มีใครฉลาดกว่ามัน (ขนาดนั้นเลยอ่ะ)  ไอ้นี่อยากเรียนด้านวิทยาศาสตร์เป็นนักวิจัย แต่พ่อแม่บอกว่าให้เรียนหมอ ไม่งั้นไม่ต้องกลับบ้าน  มันก็เลยสนองต่อความต้องการของพ่อแม่ไม่กลับบ้านมาปีกว่าแล้ว สรุปแล้วบ้านนี้ก็คล้ายๆกับเป็นบ้านประชาสงเคราะห์อะไรสักอย่าง ที่คุณเพื่อนผู้แสนดีของผมเก็บใครต่อใครมาแล้วก็ให้คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่อย่างผมช่วยดูแลแทนซะงั้น ซวยจริงจริ๊งมีเพื่อนเป็นพ่อพระเนี่ย (ผมจ่ายค่าเช่านะ ไม่ได้มาอยู่ฟรีๆ ใช้งานกันจริง) พระเจ้าครับ ถ้าท่านมีอยู่จริงล่ะก็ ช่วยทำให้ชีวิตผมมันเป็นปกติเหมือนผู้ชายทั่วไปกับเขาบ้างเถอะ ให้ผมได้ใช้ชีวิตธรรมดาที่ไม่ต้องลุกขึ้นมาทำกับข้าวแต่เช้า กวาดบ้าน ซักผ้า เช็ดอึหมา ฆ่าแมลงในสวน ฯลฯ ให้ผมได้เจอผู้หญิงน่ารักๆสักคน มาคอยดูแลเทคแคร์ ให้ช็อกโกแลตในวันวาเลนไทน์กับผม ได้ไหมครับท่าน นะครับ ขอร้องล่ะ ขณะที่กำลังเพ้อฝันได้ที่นี้เองก็มีจักรยานคันหนึ่งพุ่งเข้ามาที่ผม แบบว่าตกใจจนลืมหลบเลยครับ “กรี๊ดดดดดดดดดด ไอ้บ้า หลบไปสิ ว้ากกกกก>0<” สายไปแล้วครับ จักรยานเธอทับอยู่บนตัวผมเรียบร้อย จุกและเจ็บจนร้องไม่ออกเลยอ่ะ แล้วแทนที่คุณเธอจะช่วยมีน้ำใจดึงผมขึ้นสักนิด เธอกลับตะโกนใส่หน้าผม “(-0-+) ไอ้บ้า นายเสียสติเหรอไงยะ มาขวางทางจักรยานอยู่ได้ อยากเดินก็เดินบนทางเท้าเซ่ ดูสิ จักรยานฉันพังไม่เป็นท่าแล้ว นายต้องซ่อมให้ฉันด้วย เข้าใจมั้ย!”  ไม่แม้แต่จะรับผิดชอบที่ชนผมเลย แถมยังด่าซ้ำด้วย ผู้หญิงอะไรร้ายกาจยังงี้ “นี่เธอ ได้ข่าวว่าเธอชนฉันนะ ยังมาด่าฉันอีกเหรอ ความรับผิดชอบน่ะสะกดเป็นมั้ย (-_-+)” เห็นเป็นผู้หญิงไม่อยากจะว่าแรงๆนะเนี่ย (นี่ไม่แรงแล้วเหรอ แจจุง) “ว่าไงนะ แล้วใครล่ะมายืนขวางทางอยู่ได้ ให้หลบก็ไม่หลบ เจ็บตัวก็สมควรแล้วนิ” แจจุงเดือดอีกแล้วครับพี่น้อง “-0-+ นี่ ยัยเบ๊อะ แล้วใครจะรู้ว่าเธอจะผ่ามาอย่างนี้ล่ะฮะ แล้วที่ชนฉันจะขอโทษสักคำยังไม่มี แน่ใจนะว่าเป็นผู้หญิงน่ะ” อุณหภูมิตอนนี้เกินร้อยไปเรียบร้อยแล้ว “ว่าไงนะ จะเอาใช่ไหม อย่านึกว่าเป็นผู้หญิงจะสู้ไม่ได้นะเว้ย มา เข้ามาเลย ไอ้หน้าตุ๊ด” ผึง! เส้นแบ่งความอดทนขาดแล้วครับตอนนี้ ผมจะตีเธอให้ได้ ใครจะว่าผมก็ช่างมันแล้ว “T-T โอ้ย อูย หยุดเถอะค่ะ พี่ฮันซอล ขอร้องนะคะ” ท่าทางจะเป็นคนที่ซ้อนท้ายมาอีกคนล่ะมั้ง เป็นพี่น้องกันสินะ คงร้ายพอกันนั่นแหล่ะ เฮอะ! เด็กคนนั้นค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ ท่าทางเจ็บไม่เบา เธอเสยผมขึ้นเปิดให้เห็นใบหน้าเล็กๆที่อ่อนหวาน จมูกโด่งรับกับริมฝีปากสีชมพูบางเรียว ดวงตากลมโตมีประกายดื้อรั้นอยู่ในที ผมกำลังอึ้ง เธอเป็นสเป็กของผมเลย ไม่น่าเชื่อ สวรรค์ส่งเธอมาเร็วเหลือเกิน แต่แล้ว .. “เธอเงียบไปเลย ฮันยูริ มันกล้าเรียกพี่ยัยเบ๊อะนะ ถ้าวันนี้มันไม่ตายไม่ต้องมาเรียกพี่ว่าพี่” จะเอากันถึงตายเลยเหรอเจ๊ มากไปมั้ง “แต่พี่คะ ฉันเจ็บนะ เรากลับบ้านกันเถอะ” มีเลือดไหลออกจากเข่าของเธอด้วย ชักห่วงเธอแล้วสิ “พี่คะ ฉันขอร้อง อย่าเอาเรื่องเราเลยนะคะ ขอร้องเถอะค่ะพี่” อยู่ดีๆเธอก็หันมาพูดกับผมแทน อืม ยิ่งดูใกล้ๆยิ่งน่ารักแฮะ อุณหภูมิตอนนี้ลดลงเหลือ 50 องศา (ไม่ค่อยเลยนะ นายแจจุง) “พูดอะไรของเธอน่ะ คนที่ต้องขอโทษคือนายนี่ตังหาก ออกมานะ” ยัยนี่ยังไม่ยอมแฮะ แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษของผม ย่อมเห็นผู้หญิง (น่ารักๆ) มาก่อนเสมอ จึงตัดสินใจสงบศึก “นี่ น้องเธอเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำแผลให้ก่อนค่อยว่ากันดีไหม ส่วนจักรยานเด๋วไปซ่อมที่ร้านก็ได้นี่ นะ” “อย่ามาพูดดี พอฉันกับน้องไป นายก็จะหนีใช่มั้ยล่ะ ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ” “นี่ ฉันก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บกว่าเธออีก จะหนีไปไหนได้ล่ะ บ้านฉันอยู่ใกล้ๆแค่นี้ ไปทำแผลบ้านฉันก็ได้ แล้วค่อยไปซ่อมจักรยาน โอเค้” ผมต่อรอง “(-0-+) นี่นายคงไม่พาเราไปทำมิดีมิร้ายหรอกนะ ใช่ไหม” ฝันรึเปล่า ยัยบ้า อย่างเธอใครจะไปพิศวาสกันห๊า รอฉันเมาก่อนและกัน - -" “เธอเรียนที่เดียวกับฉันนี่ ใช่ไหม ชุดนักเรียนเหมือนกันเลย ฉันชื่อคิมแจจุง อยู่ปีสามห้อง A จำหน้าฉันไว้ก็ได้ ถ้าฉันทำอะไรเธอ เธอก็ไปเอาตำรวจมาจับฉันเลยก็ได้” เธอมองมาที่ชุดนักเรียนที่ผมใส่ แล้วมองไปที่น้องสาวที่กำลังเจ็บอย่างครุ่นคิด แล้วก็พูดขึ้นว่า “ฉันไม่ได้กลัวนายซะหน่อย แค่ตุ๊ดอย่างนายฉันจัดการได้อยู่แล้ว เอาเป็นว่าไปทำแผลบ้านนาย แล้วเอาจักรยานฉันไปซ่อมให้ด้วยแล้วกัน” (-_-+) ข่มไว้ๆ อย่าโกรธๆโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า ฉันจะฆ่าเธอ เอ้ย ไม่ใช่ 1...2...3...4...หายใจเข้า หายใจออก “โอเค งั้นตามมา” ทำไมล่ะครับ ส่งนางฟ้ามาให้ผมแล้ว ต้องส่งนางมารมาขัดขวางความสุขผมด้วย ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ (T-T) ปล.นี่เป็นเรื่องยาวมีทั้งหมด 5 คู่นะคะ ตามคาแรกเตอร์ของผู้ชาย 5 คน สนุกหรือไม่แนะนำติชมด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 54 21:33:24 จากคุณ : Mrs.McCrovich เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 54 21:27:42

ความคิดเห็นที่ 2 ก็สนุกดีครับ ^^ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 54 22:42:23