ความคิดเห็นที่ 1 มาแบมือขอของขวัญค่ะ พยายามเบิ่งหาดินที่พอจะปลูกต้นไม้ได้ ..มีน้อยนิดจริงๆนะคะ แต่ถึงจะมีไม่มากก็ยังมีพอให้ได้เห็นสีเขียวๆประดับอยู่ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 09:18:59

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาบ้านเพื่อนมีงานหรือเทศกาลต่าง ๆ แกมักจะนำอาหารในบ้านแกมาแจกจ่ายให้กับผม โดยขอร้องให้นำจานมาถ่ายเทรับอาหารจากบ้านของแก แต่ถ้าผมนำอาหารหรือของไหว้เจ้าในบ้านให้กับแก แกไม่รับเด็ดขาดบอกผิดหลักศาสนาของแก ก็ยังงง ๆ เพราะยังเด็กมากในสมัยนั้น ยังจำวันที่บ้านแกมีงานเอิกเกริกมาก มีแขกเหรื่อและคนมุสลิมมาที่บ้านแกมากมาย แออัดกันเต็มหน้าบ้านและในบ้านของแก พร้อมกับเสียงชุลมุนวุ่นวายทั้งวัน ไม่นานนัก  พี่ชายของแกก็นำอาหารในร้านแกมาให้ที่บ้าน ถามว่า ที่บ้านมีงานอะไร แกบอกว่า งานใหญ่ น้องชายกำลังจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว พออีกสองสามวันจึงเห็นแกกับน้องชายของแก เดินนุ่งผ้าโสร่งลงมานั่งคุียกับผมที่หลังบ้าน ถามแกว่ามีงานอะไรกันในวันก่อน แกบอกแกกับน้องชายแกถูกตัด  Jiew จริง ๆ คือ กะตัอง หรือ การขริบตามพิธีกรรมของศาสนาอิสลาม แต่ถ้าวัฒนธรรมท้องถิ่นของภาคใต้บางแห่งในสมัยก่อน จะเป็นพิธีกรรมที่เอิกเกริกอลังการ์มาก บางแห่งจะมีการแห่แหนไปทั่วหมู่บ้าน หรือเมือง แล้วเอาน้ำรดราดจนเด็กชายที่จะมาทำพิธีหนาวเย็น หรือบางแห่งจะใช้น้ำแข็งผสมน้ำ หรือน้ำหอมบางประเภท ราดรดไปที่เด็กที่จะมาทำพิธีในวันนั้น ก่อนจะใช้ไม้ไผ่ตัดตรงเปลือกอวัยวะเพศชาย แล้วทำความสะอาดแผลด้วยยา พร้อมกับให้นอนพักผ่อน อย่าให้แผลถูกน้ำกับผ้าประมาณหนึ่งอาทิตย์ แต่ปัจจุบัน เท่าที่ทราบ มักจะให้ทางโรงพยาบาล ทำให้เสร็จเลยหลังจากคลอดเกินกว่าสัปดาห์แล้ว (ข้อมูลนี้ได้รับจากการบอกเล่าจากเพื่อนมุสลิมอีกคนหนึ่ง) ในช่วงงานวันดังกล่าว จะมีการกินเลี้ยงกันอย่างสนุกสนาน งานที่เรียกว่างานช้างของ คนมุสลิมภาคใต้ คือ การล้มแพะ เพื่อนำมาเลี้ยงดูแขกกัน วัว เป็นเรื่องธรรมดา เพราะกินกันเป็นปกติ ประเพณีที่ว่า งานสำคัญ ๆ ต้องมีแพะจัดเลี้ยงในงานดังกล่าว โดยแพะจะนำมาทำหลายอย่าง เช่น มัสมั่น ข้าวหมก ต้มซุป เป็นต้น แพะหนึ่งตัวจะใช้ประโยชน์ได้น้อยมาก ตามคำบอกเล่าของ บังสัน ที่บ้านพระพุทธ อำเภอจะนะ แกทำร้านอาหารมุสลิม ที่มีแพะเป็นอาหารหลักในร้าน แกเล่าให้ฟังนานแล้วว่า แพะหนึ่งตัว ฆ่าแล้วให้แบ่งเป็นสามส่วน ส่วนที่กินได้ พวกเนื้อ เครื่องใน ส่วนที่กินไม่ได้แต่ใช้ทำอย่างอื่นได้คือ หนัง กระดูก ส่วนที่ต้องทิ้งไปเลย คือ  เศษอาหารในลำไส้แพะ เลือด เครื่องในบางส่วน (อาหารอิสลามห้ามกินเลือดสัตว์ทุกชนิด) ส่วนประเพณีท้องถิ่นของภาคใต้บางท้องที่ หัวแพะ สมองแพะ ตาแพะ ต้องคนที่มีเกียรติสุงสุด เช่นระดับ โต๊ะครู โต๊ะอิหม่าม แขกรับเขิญที่มีเกียรติของเจ้าภาพ จึงจะได้รับประทาน นอกนั้นหมดสิทธิ์ได้แต่มองดู หรือตั้งความหวังว่า สักวันหนึ่งจะได้กิน หรือได้กินบ้างก็เล็กน้อย หลังจากแขกผู้มีเกียรติได้รับประทานไปก่อนแล้วเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 54 17:02:26 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 09:27:27

ความคิดเห็นที่ 3 มาแอบเหล่หาของขวัญค่ะ อิอิ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 09:29:05

ความคิดเห็นที่ 4 มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ทำให้ผมกับพี่ชายและน้องสาว ตกอยู่ในอาการกลัวผีไปหลายวันทีเดียว คือ เย็นวันนั้นนั่งเล่นพูดคุยกันตามประสาเด็ก ๆ มุสตาฟา น้องชายของแกก็มาร่วมวงเล่นด้วย พอตกเย็นต่างก็แยกย้านกันเข้าบ้าน กลับไปกินข้าวบ้านใครบ้านมัน แล้วเริ่มเข้านอนตามวงจรชิวิตวัยเด็ก ที่ทำเป็นไม่กีอย่าง กิน เล่น นอน ร้องไห้ หัวเราะ พออีกสองวันต่อมา ก็ไม่เห็นมุตตาฟา รู้สึกว่าหายหน้าหายตาไป เลยถามซูดิ้งว่า น้องชายหายไปไหน แกบอกว่า ตายแล้ว เมื่อสองวันก่อน เ็ป็นโรคปวดท้องอย่างรุนแรง (น่าจะไส้ติ่งแตก) แล้วตายในคืนนั้น หัวรุ่ง(ตอนเช้ามืด) นำไปทำพิธีฝังศพในวันเดียวกัน ไม่ให้เกินกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมง ตามศาสนบัญญัติของคนมุสลิม พอรู้ข่าวดังกล่าวต่างตกใจกลัวผี เลยต้องเกณฑ์กับขอร้องพี่ชายกับน้องสาว ที่มีวัยไล่เลี่ยกันห่างกันคนละปีเศษ เคยเล่นกับพูดคุยกับมุสตาฟาในวันนั้น เรียกว่า ต้องรอกันอาบน้ำ รอคิวกันเข้าห้องน้ำ ให้เฝ้าหน้าห้องน้ำ เดินขึ้นข้างบนไปที่นอน เดินลงจากบ้านพร้อม ๆ กัน ยังงงกับสงสัยทุกวันนี้เช่นกันว่า ถ้าผีมาจริงจะช่วยอะไรกันได้บ้าง สงสัยต่างคนต่างวิ่งหนี หรือหยุดอยู่กันที่ แต่ที่ช่วยได้คือ กำลังใจส่วนหนึ่ง เรียกว่า อาศัยพวกมากเข้าช่วยเหลือกันให้อบอุ่นใจ ไม่ต่างกับแก้วตาแก้วใจที่บ้านตอนเด็ก ๆ กับช่วงตอนนี้ที่พอดูหนังผี หรืออ่านหนังสือเกี่ยวกับผี แล้วเกิดอาการปอดแหก หรือกลัวเช่นเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 54 17:06:34 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 09:44:56

ความคิดเห็นที่ 5 เง้อ ปาดกระทู้หรือคะ ขออภัยด้วยค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 11:10:48

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่เป็นไรครับ สนุกดี เหมือนเพื่อนนั่งคุยกันครับ จากคุณ : เขียนบน iPhone (ravio) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 11:19:14

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากต่างคนต่างเข้าเรียนโรงเรียนประถมแล้ว แต่เรียนกันคนละโรงเรียนในหาดใหญ่ ก็มักจะเจอกันหลังเลิกเรียนหรือวันหยุดวันอาทิตย์ สมัยนั้นโรงเรียนราษฏร์ในหาดใหญ่เรียนกันถึงวันเสาร์ ก็ยังพบปะพูดคุยกันเสมอ แต่ที่สนุกสนานกันมากคือ ช่วงปิดเทอมเล็ก ปิดเทอมใหญ่ สมัยนั้นปีหนึ่งมีการเรียนการสอนสามเทอม ปิดเทอมเล็กประมาณหนึ่งอาิทิตย์ถึงสองอาทิตย์ แต่ถ้าปิดเทอมใหญ่ประมาณสองเดือนเป็นอย่างต่ำ ช่วงปิดเทอมมักจะพูดคุยเล่นกันตลอด แต่ที่ชอบมากที่สุดคือ การหนีพ่อแม่ไปเล่นน้ำ/ว่ายน้ำ ทั้งที่ว่ายน้ำกันไม่เป็น แต่ชอบไปเล่นน้ำกัน มีคนว่ายน้ำเป็นแค่คนสองคนเท่านั้น ในรุ่นผม  เรื่องเด็กจมน้ำตายจะเป็นข่าวอยู่เสมอ การหนีพ่อแม่ไปเล่นน้ำ ถ้ากลับบ้านแม่จับได้มักจะถูกตีด้วยไม้เรียว หรือบางครั้งจะมีพลเมืองดีเห็นก็ไปฟ้องด้วยเช่นกัน ก็ถูกไม้เรียวตามระเบียบ แหล่งว่ายน้ำที่ชอบไปมีสี่แห่ง แห่งแรกคือ สระน้ำของชาวบ้านข้างทางรถไฟ เป็นสระที่ชาวบ้านขุดไว้เป็นแหล่งน้ำในบ้าน กว้างประมาณสิบเมตรยาวประมาณยี่สิบเมตร ลึกประมาณท่วมหัวเด็กรุ่นผม น่าจะประมาณหนึ่งเมตรเศษ ไม่น่าจะลึกเกินกว่าสองเมตรโดยประมาณ แต่ในสายตาของเด็กตอนนั้นถือว่ากว้างใหญ่และลึกมาก สระนี้ไว้ปล่อยปลากับดักปลาช่วงน้ำท่วม กับไว้รดน้ำพืชสวนครัวกับใช้ประจำบ้าน น้ำสะอาดพอว่ายเล่นกันได้ ถ้ามาจากฝั่งหาดใหญ่ในก่อนลอดอุโมงค๋รถไฟ จะอยู่ฝั่งซ้ายมือ ปัจจุบันถมทิ้งแล้วเป็นบ้านคน ยังจำได้ว่าต้องเดินกันจากบ้าน ข้ามรางรถไฟ ถูกหินถมข้างทางรถไฟตำเท้า ก็ยังทนเิดินกันไม่เจ็บมากนัก สมัยนั้ำนเด็ก ๆ มักเดินเท้าเปล่าไม่นิยมใส่รองเท้ากัน จะใส่ก็แต่เวลาไปโรงเรียนเท่านั้น ยังไม่ค่อยรู้จักหรือกลัวเืรื่องเชื้อโรคหรือพยาธิแต่อย่างใด จำได้เลา ๆ ว่าตรงอุโมงค์รถไฟปัจจุบัน จะเป็นโคกหรือเนินสโลปขึ้นลงสองข้างเป็นดินลูกรัง เป็นปลายส่วนหนึ่งของโคกเสม็ดชุน ที่ตั้งสถานีรถไฟหาดใหญ่ ก่อนที่จะมีการขุดลอกดินลงไปเป็นช่องให้รถไฟวิ่งข้างบนได้ สมัยแรกทำเพียงสองช่องจราจร เพิ่งจะขยายเป็นสี่ช่องจราจรมาประมาณเจ็ดแปดปีแล้ว ส่วนอีกแห่งคือ สระน้ำในวัดปลักกริมนอก เห็นพระลงไปอาบน้ำก็เลยไปว่ายเล่นกัน แต่ต่อมาก็ต้องเลิกเล่นกันไปเลย เพราะเห็นเขาทำพิธีอาบน้ำศพ ตรงศาลาที่ีลอยอยู่ตรงสระน้ำ โดยตักน้ำขึ้นจากสระแห่งนี้ รดราดน้ำอาบศพแบบอาบน้ำให้กับร่างกายคนปรกติ โดยใช้น้ำจากสระดังกล่าว แล้วน้ำก็ไหลลงในสระดังกล่าวด้วย (ประเพณีการอาบน้ำศพแถวบ้านสมัยก่อน เป็นการอาบน้ำพร้อมถูสบู่ให้ศพเหมือนคนเป็น ๆ ก่อนใส่เสื้อผ้าชุดใหม่หรือชุดที่ชอบให้กับศพ แล้วค่อยทำพิธีฝังศพหรือเผาศพในภายหลัง) ที่วัดแห่งนี้ยังทันเห็นการเผาศพแบบโบราณ คือ เอาไม้วางทับศพแล้วจุดฟืนเผาในที่โล่ง เห็นฟืนไฟกระเด็นกระดอนจากน้ำมันในศพ แล้วเห็นศพบิดงอเหมือนจะนั่งหรือขึ้นมานั่ง กลิ่นควันไม้กับกลิ่นควันจากศพ เรียกว่าดมแล้ววิ่งหนีกันไม่ทัน กลัวก็กลัว อยากดูก็อยากดู พอสุดท้าย กลับบ้านก็กลัวผีเหมือนเดิม ส่วนอีกแห่งคือใต้สะพานรถไฟคลองหวะ น้ำสะอาดพอว่ายเล่นได้ มีสันทรายในช่วงหน้าแล้ง เดินผ่านป่ายางเต๊อะหยางหรือเดินบนรางรถไฟ พอถึงสะพานก็ค่อยลงไปว่ายน้ำข้างล่างได้ บางช่วงว่ายไม่ได้เพราะน้ำแรงมาก หรือมีการปล่อยน้ำเสียของสุกร(ขึ้หมู) ลงในคลองหวะเรียกว่าเหม็นกันทั้งสายคลอง มีช่วงหนึ่งเดินข้ามสะพานรถไฟข้ามคลองหวะไปอีกฝั่ง เจอน้ำในทุ่งนาสีใสสวยงามมากแต่ค่อนข้างตื้น น้ำสูงประมาณสองฟุตไหลเชี่ยวพอควร เพื่อไหลลงคลองหวะกับคลองต่ำแถวนั้น เป็นช่วงหลังจากชาวนาคลองหวะเก็บเกี่ยวแล้ว ว่ายน้ำหรือวิ่งเล่นกันสนุกสนานมาก พอช่วงหน้าแล้งก็จะไม่เห็นสภาพทุ่งนาแบบนี้อีก ปัจจุบันเป็นที่ตั้งมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งแล้ว จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 17:35:28

ความคิดเห็นที่ 8 ที่ว่ายน้ำที่ชอบมากที่สุดคือ ท่าเคียน จริง ๆ ไม่ใช่แต่เรียกกันอย่างนั้น เป็นชายหาดลงไปว่ายน้ำคลองอู่ตะเภาได้ ฝั่งตรงข้ามคือ วัดท่าเคียน บริเวณชายฝั่งสมัยนั้น ยังมีต้นไม้ใหญ่และเถาวัลย์พอโหนเล่นได้ ใกล้ ๆ กับท่าที่ลงไปเล่นน้ำนั้น จะมีปล่องบ่อขนาดใหญ่ ข้างในจะมีปั้มน้ำขนาดใหญ่ของการรถไฟแห่งประเทศไทย ใช้ในการสูบน้ำบาดาลที่กรองแล้วจากคลองอู่ตะเภา โดยการทำบ่อน้ำบาดาลขุดลงไปในดินข้างฝั่งคลอง แล้วสูบน้ำจ่ายไปที่ชุมทางรถไฟหาดใหญ่สมัยนั้น ในช่วงนั้นยังเห็นรางรถไฟอยู่เส้นหนึ่ง แต่เดิมชาวบ้านบอกว่ารถไฟจะวิ่งมาเอาน้ำแถวนี้ เพราะเดิมรถไฟไทยใช้ไอน้ำกับหัวรถจักร ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดีเซลในช่วงหลัง บริเวณนี้ถ้าเดินไปทางทิศเหนือ ก็จะเจอท่าทรายแห่งหนึ่งของปลัดอำเภออาวุโสหาดใหญ่ ที่หลานชายแกเคยสมัย สส. พรรคไทยรักไทย แต่สอบตก แกเป็นเจ้าแรกที่เริ่มทำธุรกิจเรือขุดทรายในคลองอู่ตะเภา ส่งผลให้ต่อมาน้ำในคลองเริ่มเป็นโคลนเลนมากขึ้น และทำให้การมาเล่นน้ำแถวนี้หมดเสน่ห์ไป ที่ท่าทรายดังกล่าว เป็นท่าตั้งแต่สมัยดั้งเดิม ตามพงศาวดารรัชกาลที่สาม ช่วงเดินทางไปปราบกบฏไทรบุรี ก็มีการระบุถึงบ้านหาดใหญ่ ถามนม (ย่าเพื่อนที่อายุกว่าแปดสิบห้า) เมื่อสิบกว่าปีก่อน แกเล่าว่าเด็ก ๆ แกก็ลงไปเล่นน้ำที่หาดทรายนี้ เป็นหาดที่กว้างใหญ่มาก แกกับเพื่อนเดินเก็บหอยกันแถวนี้ กับมีเรือมาจอดเทียบท่าแถวนี้มากหลายลำทีเดียว ที่ท่าเคียนแห่งนี้ ซูดิ้ง สร้างเกียรติประวัติไว้ น่าจะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่เดินถอดเสื้อใส่แต่กางเกงลิง(กางเกงใน) เดินจากท่าเคียนที่เรียกกัน จนกระทั่งถึงที่ทำการแขวงรถไฟ ทางเดินเท้าประมาณสองกิโลเมตรเศษ โดยไม่อายสายตาชาวบ้านที่มีประปราย แถวที่เดินผ่านตามเส้นทางที่จะกลับบ้าน (ภาพประกอบ เคาว์เตอร์จ่ายยาของหมอแบบสมัยก่อน) แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 54 17:48:19 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 17:47:44

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อมาถ้าจำไม่ผิดช่วงผมสิบกว่าขวบ เจ้าของที่ดินที่มีบ้านครอบครัวซูดิ้งเช่าบ้านอยู่ ได้ขายที่ดินยกแปลงใหญ่ให้กับธนาคารนครหลวงไทย จำกัด (ปัจจุบันควบรวมกิจการเป็นธนาคารธนชาติ) ครอบครัวซูดิ้งจึงย้ายไปเช่าบ้านแถวสายสาม เพื่อเปิดร้านอาหารอิสลามต่อที่สายสาม เป็นตึกด้านข้างทางเข้าโรงภาพยนตร์โอเดียน มีแผงลอยที่มีหลังคาคุมขนาบด้านข้างร้านของครอบครัวซูดิ้ง เป็นแผงลอยให้เช่าของโรงหนังโอเดียน เป็นร้านขายหมี่เหลืองลูกชิ้นปลา (ร้านเจ็งง้วนปัจจุบัน) กับร้านขายน้ำเต้าหู้ ที่เป็นหนึ่งในสาวงามหาดใหญ่ มีซอยผ่ากลางให้คนเดินเข้าออกไปที่โรงหนัง ตึกที่อยู่ฝั่งตรงข้ามร้านครอบครัวซูดิ้ง กับแผงลอยที่ขนาบด้านข้างตึกแถวฝั่งตรงข้ามคือ ร้านหนังสือแพร่พิทยา เป็นแผงลอยมีหลังคาคลุมให้เช่าโดยโรงหนังโอเดียนเช่นกัน เป็นร้านสองแผงลอยใหญ่อยู่ตรงข้ามกับร้านขายน้ำเต้าหู้ จะขายน้ำบัวบก ลอดช่อง น้ำเก็กฮวย น้ำแข็งใส ฯลฯ เป็นอีกหนึ่งสาวงามที่ประชันขันแข่งความงามกัน สองสาวงามนี้  เรียกว่ามวยคู่ที่สูสีกันมาก ห้ามกระพริบตาโดยเด็ดขาด ภาษาวัยรุ่นเรียกกันว่า เลือดกำเดาไหลก็แล้วกัน บรรดาด้วงแมง กับพวกชีกอแมนในยุคนั้น มักจะไปอุดหนุน หรือชอบไปแวะเวียน เยี่ยมชมหยอกล้อสองสาวงามในสมัยนั้น ครอบครัวซูดิ้งเปิดร้านขายอาหารได้ไม่นาน พ่อของแกก็เสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจวาย แม่แกกับพี่น้องไม่สามารถแบกรับภาระได้ เลยเซ้งร้านดังกล่าวให้กับคนอื่นไป พร้อมกับโยกย้ายไปที่อื่นไม่พบเจอกันอีก หลังจากจบการศึกษาใหม่ ๆ กลับมาบ้านได้พบซูดิ้งอีกครั้งโดยบังเอิญ พูดคุยกันและสอบถามได้ความว่า หลังจากพ่อแกตาย เงินทองที่พ่อแกให้เพื่อนฝูงกู้ยืมไป ไม่ทราบว่าใครยืมไปเท่าไรบ้าง เพราะพ่อแกมักจะไม่ค่อยบอกให้ครอบครัวทราบ บางคนก็มาจ่ายคืน บางรายก็ชักดาบไป (หนีหนี้ไม่จ่ายคืน) ทำให้ครอบครัวของแกเดือดร้อนทางการเงิน หลังจากพ่อแกเสียชีวิตลงไป หลังจากพ่อแกเสียไม่นาน แม่แกก็ตัดสินใจส่งแกไปเรียนต่อที่อินเดิีย ให้ไปพักอาศัยและอยู่กินที่บ้านญาติพ่อของแก จนจบปริญญาตรีกับปริญญาโทด้านรัฐศาสตร์  จากที่นั่น(อินเดีย) กลับมาเมืองไทยแล้ว แกก็พยายามหางานราชการทำ แต่ก็ไม่ได้เรียกตัวหรือเรียกบรรจุซักที เพราะปัญหาวุฒิการศึกษามหาวิทยาลัยที่อินเดีย   ที่แกเรียนจบมา ทาง กพ. ยังไม่รับรองหรือยืนยันสิทธิ์ ทำให้แกต้องตกงานกับต้องหางานอย่างอื่นทำไปก่อน แกบอกว่า  ตอนนี้ไปร่วมหุ้นกับญาติเลี้ยงกุ้งกุลาดำ ส่วนพี่น้องของแกส่วนมาก ตอนนี้หลายคนแยกย้ายไปทำงานที่อื่น บางคนก็มีครอบครัวและย้ายไปอยู่ที่ปัตตานีแล้ว มาทราบข่าวครั้งสุดท้ายของสุดิ้งคือ ก่อนที่จะลาออกจากที่ทำงานเดิม (ธนาคารไทยแห่งแรก) (เวลาผ่านไปช่างรวดเร็วร่วมสิบกว่าปีแล้ว) เห็นรายชื่อกับนามสกุลของซูดิ้ง จำได้ว่านี่คือ  เพื่อนเราสมัยเด็ก เป็นหนี้อยู่ระหว่างการติดตามทวงถามของธนาคาร เลยลองไปหาแกตามบ้านเลขที่ที่ระบุไว้ในสัญญา บ้านแถวมัสยิศหลังโรงเรียนเอ็งเสียงสามัคคี ใกล้ ๆ กับโรงแรมเพรสซิเดนส์ แต่ไม่พบแกแต่อย่างใด คนในบ้านบอกว่า แกย้ายแล้ว  ไม่รู้ไปอยู่แห่งหนตำบลใด เลยไม่พบเจอแกอีกเลย เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ ก่อนที่จะเลือนหายไปเหมือนบ้านไม้รุ่นเก่า ๆ ของหาดใหญ่ (ภาพบ้านไม้เป็นของแถวอำเภอสะเดา จังหวัดสงขลา) แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 54 23:55:30 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 54 20:44:36 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 18:13:45

ความคิดเห็นที่ 10 อืมม์ งานคุณ : ravio ค่อนช้างแปลกครับ ในมุมมองชองผม ใช้ภาษาง่ายๆ (บางครั้ง...เอ..หลายครั้งสิ....เหมิอนใช้ภาษาแบบงานแปล) ง่าย สั้น ชัดเจน.. ทีละประโยคๆ และได้ใจความสมบูรณ์( มาผนวกกับภาพถ่าย ที่ดูเผินๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่มีความ "สะสอาดใสใจจริง" อยู่ในภาพเหล่านั้นครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 19:26:31

ความคิดเห็นที่ 11 น่าสงสารคุณซูดิ้งนะครับ ไปเรียนกลับมาแต่ไม่มีโอกาสได้ใช้วิชาทำงานอย่างที่ตั้งใจ ต่างภาษา ต่างศาสนา ต่างชาติพันธุ์ ก็เป็นเพื่อนกันได้นะนี่ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 01:21:36

ความคิดเห็นที่ 12 รูปแรกๆ เหมือนห้องแถวในตัวเมืองสงขลาสมัยก่อนเลยนะคะ ตอนนี้แถวนั้นเป็นยังไงบ้างแล้วก็ไม่ทราบ ไม่ได้ไปหลายปีแล้ว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 05:39:45

ความคิดเห็นที่ 13 แถวนครนอก นครใน ยังเหลืออยู่จำนวนมาก แต่ในเมืองทะยอยเปลี่ยนแปลง มีการรื้อถอนไปหลายหลังแล้วครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 07:07:46

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนเก่า ๆ หลายคน สมัยยังเป็นเด็กเลี้ยงวัวอยู่กลางทุ่ง ยินดีที่ได้อ่านครับ ^^ จากคุณ : น้ำลายบูด เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 10:53:03

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านเรื่องที่ไม่เคยรู้ครับ อ่านเพลินเหมือนเดินกลับไปหาอดีต พร้อมกับผู้เขียนครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 18:12:57