_______ " November's Tears " ( 8 ) _______
|
 |
.
" November's Tears " ( บทที่ 8 )
บทที่ 8
สองสามวันต่อมาแทบไม่ได้คิดถึงอะไรเลยนอกจากเรื่องน้ำ..จากสถานการณ์จริงที่ประสบอยู่ไม่หนักหนาเท่าไหร่เพราะอยู่ติดถนนใหญ่และเป็นตึกสี่ชั้น
แต่ดูจากภาพข่าว..น่าหดหู่ใจ สงสารคนอยู่ที่ต่ำบ้านชั้นเดียวและในซอกซอยห่างหูห่างตา อีกอย่างคือฐานะความเป็นอยู่..ธรรมดาทุกชีวิตต่างพอเอาตัวรอดได้ในสถานการณ์ปกติ แต่ในภาวะเช่นนี้แม้แต่คนมีฐานะดีก็แทบไม่อาจให้วันๆ ผ่านไปได้อย่างราบรื่น..อุทกภัยครั้งนี้เหมือนล้างความเหลื่อมล้ำต่ำสูงของสิ่งมีชีวิตทั้งมวล
ถ้าธรรมชาติเป็นอย่างนี้บ่อยๆ เห็นทีจะต้องมีเรือของโนอาห์เกิดขึ้นเพื่อความอยู่รอดของมนุษยชาติเสียแล้ว..เกิน..เกิน..เกินอีกแล้ว
จากการศึกษาของผมที่พอหลงเหลืออยู่บ้าง..ประเทศไทยในอดีตเคยมีคูคลองมากมาย ภาพถนนใหญ่ๆ มีคลองขนาบสองข้าง ดอกบัวหลวงสีชมพูชูช่อสลอน ถึงกับได้รับสมญานามว่า เวนิสตะวันออก ..อีกหน่อยต้องเวนคืนที่ดินข้างถนนแล้วขุดคลอง..แต่คงทำไม่ได้เพราะอุปกรณ์สาธารณูประโภคสำคัญๆ ล้วนถูกฝังอยู่ข้างใต้
คิดไปเรื่อยขณะนั่งมองน้ำ..แม้ไม่ใช่บ้านเมืองของผมแต่ก็อดคิดแทนไม่ได้..ศิลาเองถ้าวันหนึ่งความเจริญของบ้านเมืองพัฒนาขึ้นพร้อมความเสื่อมของจิตใจคน ภัยพิบัติครั้งนี้คงเป็นตัวอย่างที่ดี..ไม่ใช่แต่ศิลา หากทุกประเทศบนโลกก็ควรสำนึกและประคับประคองธรรมชาติให้คงอยู่อย่างสมดุลใกล้เคียงกับที่เคยเป็นมา
ผมนี้ท่าทางจะเป็นผู้นำ ผู้ปกครองที่ดีคนหนึ่งในอนาคต..เฮ๊ย!..ไม่ทันไร..มากไป..มากไป.....คนเรานะ คิดอะไรไปไกลแค่ไหนก็ไม่พ้นวกเข้าตัวเอง
คิดอย่างยุติธรรม ผมคือทรัพยากรธรรมชาติสาขามนุษย์ของศิลา ผมควรเป็นของศิลามากกว่าที่ไหนๆ จริงอยู่ถึงแม้จะมีสายเลือดของไทยผสมอยู่แต่เจือจาง เพราะเลือดเนื้อที่เสริมขึ้นจนเป็นร่างกายใหญ่โตนี้ล้วนมาจากผลิตผลทางวัตถุและวิญญาณของศิลาเกือบทั้งสิ้น....แต่..ทุกสิ่งทุกอย่างมีข้อยกเว้น
ก้นบึ้งของหัวใจผมคือสิ่งที่ต้องยกเว้น..ร่างกาย สมอง ความคิดและผลิตผลที่จะกำเนิดจากผม แม้แต่หัวใจผมยกให้ศิลาหมดด้วยความกตัญญู..แต่ส่วนลึกของดวงวิญญาณ..เคว้งคว้าง..ไม่แน่ใจว่าอยู่ที่ไหนหรือเป็นของใคร
Je ne sais pas ฉันไม่รู้ ดูไม่ออก ความรู้สึกหลอก หรือเธอล้อ เล่นเห็นขำ Je ne sais pas ฉันไม่รู้ ไม่อยากจำ Je ne sais pas เธอจะทำฉันช้ำใจถึงไหนกัน
ผมรำพันบนหน้าเฟสของผม พร้อมภาพดวงตาที่ตัดมาจากภาพของอนุชิต..ดูเผินๆ คล้ายตาของผม
เป็นอะไรหรือ? โทชิถามมา
เขียนกลอนเล่น
นั่นอะนะกลอน ภาษาไรไม่รู้อ่านไม่ออก
555..
ขำไร?
ป่าว
ตาของตี๋สวยนะ..รักจ้า.. โทชิปากหวาน..แต่เมื่อเข้าไปดูกระดานของเขาก็ไม่เห็นโทชิคุยกับใคร..อ้าวๆ..ลืมแล้วหรือว่ามีช่องทางข้อความส่วนตัว..อาจเป็นทางนั้นก็ได้
อยากรู้จังว่า.. ผมพิมพ์ค้างไว้แค่นั้นแต่มือเผลอกดส่งไป..จะรีบลบ..ไม่ทันโทชิ
อยากรู้อะไร?
ป่าวครับ..
ความจริงผมอยากรู้ว่าความรู้สึกของโทชิที่มีต่อผมจะเหมือนความรู้สึกของผมที่มีกับอนุชิตหรือไม่..ปากโทชิพูดปาวๆ ผมโต้กลับพอกัน แต่ไม่มีความรู้สึกอะไรระหว่างคำสนทนาเหล่านั้นเลย ผิดกับอนุชิตและผม เราไม่เคยพูดอะไรอย่างนั้น แต่เหมือนมีอะไรอยู่..หรือเป็นผมที่รู้สึกเพียงฝ่ายเดียว..ใครก็ได้ช่วยตอบผมหน่อย
อยากกินตี๋จัง..ได้ปะ?
แค่กอดแล้วกัน
ก็ได้ๆ จุ๊ฟๆ..จุ๊ฟฟฟฟ..............
จุ๊ฟๆ ให้สินบนโทชิเพื่อจบการสนทนา
ผมออกจากเฟส ปิดโน๊ตบุ๊คอย่างเหงาๆ..ออกไปนั่งบนพื้น เอียงหน้าแนบตักแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟา ตามองทีวีเหมือนสนใจละครที่แม่ดูอยู่แต่ใจลอยไปไหนๆ ไปในที่ที่ไม่มีใคร ไม่มีแม้หัวใจของตัวเอง
ผมมีคนรักแล้ว.. ผมเผลอละเมอความในใจ
แม่รู้..แม่เข้าใจ.. แม่เลื่อนมือลูบผมสีน้ำตาลไหม้ของผม
หือ!.. ผมเหลือบตามองแม่อย่างแปลกใจ
สองสามวันมานี้ Titee ใจลอย หมกหมุ้นอยู่หน้าโน๊ตบุ๊ค บางทียิ้มคนเดียว บางทีหน้าแดง บางทีเครียด
แม่เห็นหรือ?
เห็นสิ..อาการของคนกำลังมีความรัก
แม่แอบดู ผมพูดแก้เขิน
ไม่ได้แอบ เห็นอยู่บ่อยๆ..เธอสวยไหม? ที่แท้แม่ไม่เห็นทั้งหมด
ก้อ.. ผมจะตอบอย่างไรดี..อนุชิตสวยไหม..หึ..หึ.. เป็นคนไทยครับ
สวยแบบไทย เหมือนแม่ใช่ไหม.. แม่ยิ้มกับทีวี เท่านางเอกนั้นไหม?
โห!..แม่..นั่นเขาเป็นนางเอกนะ..ฮะ..ฮะ.. ถ้าพระเอกละพอสูสี..ฮะ..ฮะ..ฮะ..ฮะ..555.. ผมหัวเราะออกมาจริงๆ
ดูท่าจะเป็นเอามากนะแก.. แม่ตบเบาะข้างๆ
ครับ..ผมขึ้นนั่งเคียง
อย่าจริงจังนักเลย Titee ถึงแม่จะเป็นคนสมัยเก่าแต่ก็ผ่านโลกมาก่อน..สมัยแม่ยังสาวได้รับจดหมายจีบบ่อยๆ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เรื่องอะไร..พ่อน่ะคือของจริงที่เข้ามาไม่ใช่จดหมายหรือโน๊ตบุ๊ค จดหมายไฟฟ้าที่ Titee เขียนอยู่ทุกวัน
ก็แม่สวย.. ผมไม่รู้จะพูดอะไร
Titee ก็หล่อ..ไม่รู้ตัวหรือ? แม่ตบต้นขาผม
จบละคร จบข่าว พาแม่เข้านอน..ผมอดเข้าเฟสไม่ได้
เงียบจัง ผมตอบคำถามของเฟสว่า..คุณกำลังคิดอะไรอยู่..ช่างอยากรู้จริงๆ นายคนนี้
คุณกำลังคิดอะไรอยู่?..ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งถาม..ถามทุกทีถามทุกวันถามกันจัง..ไม่รู้มั่งหรือไรว่า คิดถึงเธอ....วินาที นาที ยี่สิบสี่ชั่วโมง..สามร้อยหกสิบห้าโล่งจากหน้าเธอได้ไฉน..กี่ปีกี่ทศวรรษกว่าจะตาย..เธอคงอยู่ในสายเลือดและดวงวิญญาณฉัน..นิรันดร
ไม่ได้อะไรจริงจัง..แค่คิดถึงใครบางคนและกลอนพาไป
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งเฟสของผมและของอนุชิตที่กดเข้าไปดู..สองสามวันที่แล้วเป็นอย่างไรก็อย่างนั้น
Allô.. Allô.. พ่อโทรฯ มา
ดึกแล้วนะพ่อ..ผมกำลังนอนอยู่ครับ
แม่เขาก็กำลังนอนอยู่เหมือนกัน ยังโทรฯ หาฉันเมื่อกี้นี้ เอาละซีแม่บอกอะไรพ่อ..นึกว่าเข้าข้างผมเสียอีก
อย่าไปปลุกเขานะ อย่าว่าเขาด้วย..แม่แกหวังดีไม่อยากให้ไปหลงสาวไทยที่ไม่มีตัวตน..คนเรานะเขาไม่หาคนร่วมชีวิตกันทางนี้หรอก นอกจะคุยสนุกไปวันๆ
Je.. ผมเชออะไรไม่ออกในเมื่อทุกสิ่งที่พ่อแม่เป็นห่วงคือเรื่องจริง..ที่สำคัญ ไม่มีใครในเฟสสักหน่อยที่เข้าข่ายน่าสงสัย มีแต่เข้าข่ายน่าสงสาร..ผมไง!..เที่ยวหลงชื่นชมคนรักของชาวบ้าน
อีกอย่าง..แม่เขาตกลงใจจะกลับทันทีที่น้ำลดพอลุยได้ เห็นผมเงียบพ่อจึงพูดต่อ..ผมไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว ยอมรับความจริงที่ซ้อนอยูบนความฝันโดยดุษฎี
ไม่เห็นหลายวันแล้วครับ..ไม่สบายอีกหรือ? ผมทำใจกล้าเขียนลงข้อความส่วนตัวของผมและอนุชิต..ไหนๆ อีกไม่กี่วันผมจะไปจากเมืองไทยแล้ว ไม่รู้จะได้มาอีกหรือเปล่า
คิดถึงอนุชิตมากครับ.. เขียนได้แค่นี้ผมมือสั่นใจสั่น..ไม่เคยพูดกับใครอย่างนี้มาก่อน โดยเฉพาะพูดออกมาจากใจ
กดเข้าไปดูรูปภาพที่เพื่อนของอนุชิตเพิ่งแท็กส่งมา..เป็นอัลบัมที่ถ่ายมาจากร้านอาหารแห่งหนึ่งเมื่อคืนก่อน ทุกคนในภาพดูมีความสุข เหล้าเบียร์อาหารเต็มโต๊ะ แสงสียวนตายวนใจ..อนุชิตเคล้าคลออยู่กับเพื่อนสาวคนหนึ่ง บางภาพแก้มแนบแก้มอย่างคนรัก แต่ข้างๆ นั้น หนุ่มคู่รักของอนุชิตโอบกอดเขาอยู่เหมือนไม่เจตนา..อีกภาพอนุชิตฟุบหลับขณะเจ้าหนุ่มชูแก้วเหล้าส่งสายตาเชื่อมกับเพื่อนอีกคน
ถ้าลบข้อความส่วนตัวได้ผมคงลบสองข้อความข้างบนออกแล้ว แต่มันลบไม่ได้ ส่งแล้วส่งเลยไม่เหมือนข้อความบนกระดาน
น่าอายและน่าสมเพชตัวเองที่หลงคิดถึง ที่แท้อนุชิตกำลังมีความสุข..ความสุขที่ประกาศให้โลกรู้..ผมนี้โง่เง่าจริงๆ
ค่อยๆ ปิดโน๊ตบุ๊คอย่างผู้แพ้..ผมยอมแพ้ทั้งยังไม่ได้ต่อสู้..ก็เขาถือถ้วยเกียรติยศของผู้ชนะอยู่บนแท่นสูง มีคนร้องเชียร์อย่างนั้นแล้วจะให้ผมต่อสู้ไปทำไม..ผมเข้ามาเมื่อเกมส์จบลงแล้ว จะโทษใครได้
เข้านอนอย่างเหงาๆ ไม่เคยรู้สึกว้าเหว่อย่างนี้มาก่อน..หวนคิดถึงถิ่นกำเนิด..คิดถึงและรักมาก..บ้านเรา..ที่ไหนจะสุขใจเท่าบ้านเรา เคยได้ยินมา
มือก่ายหน้าผาก..เหมือนที่พ่อเคยทำเวลามีปัญหา
ถิ่นใด ชาติกำเนิดใด สังคมใด..ย่อมเป็นไปตามนั้น..กาอยากเอาอย่างหงส์ หงส์อยากลงเทียมกา สุดท้ายน่าเวทนาทั้งหงส์ทั้งกา ความปรารถนามิอาจข้ามเผ่าพันธุ์
ผมก็ว่าไป..ไม่มีใครเป็นหงส์เป็นกาอย่างไร แค่คิดไปตามภาษิตเก่าๆ..เอาเข้าจริงๆ เป็นอย่างที่พูดกันหรือเปล่าไม่รู้เลย..พูดกันไป..นึกกันไปตามวาทะที่คาดเดาของปราชญ์
คงถึงบทสรุปของหงส์อย่างผม..หงส์ที่หงส์ด้วยกันนำขนสีขาวสวยมาช่วยแต่งเติม..55..ขนสีกระดำกระด่างของผมคอยจะโผล่มาประจานอยู่เรื่อย..555
คุณชายราชศักดิ์เกษม ชื่อนี้ช่างโก้..ถ้าเป็นไปตามแผน..หึ..หึ..ชื่อผมคงงอกยาวกว่านี้..อะไรดี?..ต้องแล้วแต่ท่านผู้ครองศิลาและท่านอนุชา..ท่านอนุชา
อย่างที่เคยพูดถึง..ท่านอนุชาปฏิบัติกับผมเหมือนลูกของท่าน อุ้มชูมาแต่เล็กแต่น้อย..จำได้ดีถึงหนวดเคราสากๆ ที่เฟ้นเคล้ากอดจูบเหมือนผมเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง..ไม่กี่ปีนี้เองที่ท่านเพลาลง แค่กอดหลวมๆ และหอมแก้มเวลาพบกันหรือจากกัน..พ่อผมเสียอีกไม่เคยทำอย่างนี้
บางทีผมรู้สึกรักท่านควบคู่กับความรู้สึกที่มีให้พ่อ อาจมากกว่าในบางครั้ง....แต่....เมื่อผมเป็นหนุ่มเต็มตัว ความรู้สึกที่คุ้นเคยเปลี่ยนไป..ไม่ใช่ผม..สายตาและสัมผัสของท่านอนุชาต่างหาก
ผมพลิกตัว กระสับกระส่ายอย่างไม่มีสาเหตุ..หรือมี?
ใบหน้าท่านอนุชาผุดขึ้นท่ามกลางความว้าวุ่นใจ..
.
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ธ.ค. 54 10:55:04
|
|
|
| 
