|
*ทุกอย่างที่ผมกำลังจะพิมพ์ต่อจากนี้ เกิดขึ้นจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทั้งสิ้น
วันที่ 19 ธันวาคม 2554 เวลา 15 นาฬิกา 58 นาที
"ผมมีความคิดจะไปให้พ้นๆจากโลกนี้ซะ......."
แฟนผม(มั้ง)เพิ่งโทรมาหาผมเมื่อกี้
เราคุยกันตามปกติของคนรักกัน(มั้ง)
เธอยังห่วงผมเหมือนเมื่อวานนี้
ผมบอกเธอว่าผมกำลังงอลพ่อกับแม่
ตามประสาเด็กขี้แย(ขี้ยา)เอาแต่ใจ
พูดง่ายๆผมมันเสียคน
บางครั้งผมก็ถามตัวเองว่าทำไมแฟนผม(มั้ง)ถึงห่วงผม
"หรือเธอไม่อยากเป็นปีศาจ?" "เธออยากเป็นนางฟ้าหรอ?"
ผมคิดว่า "ไม่นะ" "เธอคงไม่ใช่คนอย่างนั้น "
เธอคงจะเป็นนางฟ้าจริงๆ เธอถึงอดทนกับผมได้
เธอบอกผมว่า "ผมมันเป็นคนขี้น้อยใจ"
ผมบอกเธอว่า "ที่ผมไม่อยากโทรหาเธอ"
เพราะผมไม่อยากแสดงความงี่เง่าให้ิเธอเห็น
ผมกลัวเสียเธอไป เธอเป็นคนสุดท้ายที่ผมเหลืออยู่จริงๆ
"หลายๆครั้งผมบอกเธอว่าผมจะผูกคอตายมั้ง"
"จะหาปืนมายิงตัวเองมั้ง"
เธอก็พยายามอยู่เ้ป็นเพื่อนผมตลอดเวลา
ผมบอกเธอว่า "ชีวิตผมมันไม่มีคุณค่าอะไร "
ไม่ควรจะมีใครต้องมาทุ่มเทอะไรเพื่อผม
"แต่เธอก็ยังอยู่"
"อย่างน้อยผมก็คิดว่าผมยังเหลือเธออยู่"
"เพราะเธอทำให้ให้ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ"
"ถ้าผมมีชีวิตที่ดีกว่านี้ได้..."
"ผมอยากแต่งงานกับเธอ"
แต่ผม...ไม่รุ้ว่าการแต่งงานมันต้องทำยังไง
ผมมีครอบครัว แต่ผมก็แตกแยกออกมาจากครอบครัว
งานบุญ งานศพ งานแต่ง งานอะไรที่ต้องทำตามประเพณี
ผมไม่รุ้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง
แค่ผมคิดถึงวันนั้น
ผมก็รู้สึกตื่นเต้นมากๆ แม้ผมไม่รุ้ว่าเจ้าสาวจะเป็นใครกันแน่
ความรัก...ผ่านพ้นผมไปมากมาย
"ผมเก็บความทรงจำอะไรเอาไว้ไม่ได้เลย"
ต่อจากวันนี้.....เมื่อผมมองย้อนกลับไป
จะมีความทรงจำ มีรอยยิ้มอะไร ให้ผมคิดถึงไหม
เรื่องราวต่างๆที่เปลี่ยนแปลงไปมากมาย
มีเหลือสิ่งดีๆสักอย่างไหม ที่ผมเก็บมันเอาไว้ได้
ช่วงเวลาที่ดีๆในชีวิต มันอยู่ตรงไหน
เมื่อผมเหงา ผมก็กลับมานั่งคุยกลับความว่างเปล่า
เขียนมันออกมาเป็นตัวหนังสือ ที่ผมด่าตัวเองเป็นประจำ
ว่าสิ่งนี้ คือการหลอกตัวเอง
มันคือการถ่วงเวลาให้มีชีวิตต่อไปโดยไร้จุดหมายเรื่อยๆเหมือนเดิม
มันคงเป็นวันที่ผมต้องตัดสินใจจริงๆ
มองข้ามความอ่อนแอของตัวเองไป
ผมนับถือคนที่กล้าฆ่าตัวตาย
เขาไม่ใช่คนที่คิดสั้นเลย
แต่เขาเหล่านั้นคิดได้เร็วมากกว่าคนอื่นๆ
1 วันของเขา อาจะเท่ากับ 3 วันของคนอื่นๆ
ทุกข์ใจเป็น 3 เท่า ของคนธรรมดา
เจ็บใจเป็น 10 เท่า ของคนอื่นๆ
ผมอาจจะเป็นคนในกลุ่มนั้น
รอยยิ้มมันเบาบาง และเจือจางเหลือเกิน
มันลบเลือนจนเกินกว่าจิตใจจะรับรู้ว่ามีมันอยู่
หัวใจเป็นดั่งเช่นกลีบดอกไม้
ภายนอก ผมกลั้นน้ำตาได้ เวลาที่ผมนั่งรถเมล์
เผื่อจะไปทีไ่หนสักแห่ง
ที่ๆผมสบายใจที่จะมีชีวิตอยู่ และ เป็นที่ ที่ผมสามารจะร้องไห้ได้
ร้องไห้ออกมาเท่าไหร่ก็ได้
จนกว่าน้ำตาผมจะเหือดแห้งไป
จนกว่าผมจะคิดได้ว่าคงจะไม่มีใครมาปลอบโยนผมอีกแล้ว
วันนี้คำตอบของชีวิตไม่ใช่เหล้าหรือเบีย
วันนี้คำตอบของชีวิต
คือกระสุนปืน
คือลูกตะกั่ว
ที่กำลังจะวิ่งผ่านรอยหยักของสมอง
และทำลาย
ทุกความสุข ความทุกข์ต่างๆ ให้หมดไปจากความคิด จิตใจ
นิพพานคืออะไร
คนเราถึงจะได้เกิดอีกครั้งก็จำอะไรไม่ได้
ได้แต่ทนก้มหน้ารับกรรม
ที่เราไม่มีโอกาสได้รู้เลย
ว่าเราได้ทำอะไรผิดๆ ไว้บ้าง
วันนี้ผมอยากตาย
เบียหมดขวดแล้ว
ถึงเวลาแล้ว
เวลาตาย.....
แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 54 17:53:50
| จากคุณ |
:
ซาตานครอส 
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ธ.ค. 54 17:51:08
|
|
|
| 
ผมเป็นคนบ้า
