(ชิมลาง) หนึ่งน้อง สองพี่

ที่กรุงเทพ

สมัยนี้มันไม่ได้ยากเสียจนขาดใจ ที่จะตามหาใครสักคน ไม่ว่าคนๆนั้นจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่
ขอแค่มีชื่อ กับเลขที่บัตรประชาชนที่ตรงกับความเป็นจริงเท่านั้นเอง
สิ่งที่เขานำติดตัวมาด้วยคือกุญแจสำคัญที่จะไขข้อสงสัยทั้งหมด
เขาใช้ความสามารถและความสัมพันธ์ของเขากับพ่อ ในการตามหาและขอข้อมูลจากหน่วยราชการต่างๆ
ซึ่งก็ไม่นาน เขาก็ได้ทราบว่าคุณใหญ่อยู่ที่ไหน
พรุ่งนี้เขาจะไปหาพ่อ

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ”
ตะวันแทบจะลืมหายใจเมื่อได้พบกับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อผู้ให้กำเหนิด
พ่อยังดูไม่แก่เท่าไหร่ ท่าทางพ่อก็เหมือนหนุ่มชาวเหนือทั่วๆไป ที่มีผิวขาว ดูสะอาดๆ
พ่อใส่แว่นตาหนาๆ กรอบสีทอง ทำให้พ่อดูมีอายุขึ้นมาอีกสักหน่อย แต่รวมๆแล้ว ตะวันว่าพ่อดูดี

คุณใหญ่ออกมาเปิดประตูรั้วบ้านเมื่อเด็กหนุ่มเอ่ยชื่อของเขาได้อย่างถูกต้อง
เขาส่งยิ้มให้กับตะวัน ทั้งๆที่เขาก็พอจะมองออกว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ดูท่าทางไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับรอยยิ้มของเขาเท่าไหร่
จริงๆแล้วเขาไม่น่าเปิดประตูต้อนรับเจ้าหนุ่มแปลกหน้าคนนี้เลยไม่ใช่รึ แต่หมู่บ้านนี้ค่อนข้างสงบ ทำให้คุณใหญ่ไม่ได้คิดระแวง
รั้วเล็กๆสีขาวหน้าบ้านที่ทำไว้ก็ไม่ใช่ว่าจะแน่นหนาอะไร ถึงเขาไม่เปิด และถ้าเจ้านี่มันจะเข้าจริงๆ โดดข้ามมาก็ยังไหว

เขาต้อนรับตะวันที่โต้ะสนามหน้าบ้าน ถ้าเจ้าหนุ่มนี่มาร้ายจริงๆ เห็นท่าไม่ดีอย่างไร
เพื่อนบ้านคงจะพอวิ่งเข้ามาช่วยเขาได้ทันอยู่หรอกนะ

“พ่อสบายดีไหมครับ”
ตะวันทำลายบรรยากาศความอึดอัดลง ใครบอกว่าคลายความอึดอัด นี่แหละคือคำพูดที่น่าอึดอัดที่สุดต่างหาก
เขาแทบกัดลิ้นตัวเองเหมือนกัน ที่เอ่ยคำว่า..พ่อ..ออกไป

คุณใหญ่วางแก้วน้ำลง เขารู้สึกประหลาดใจและตกใจ นี่เจ้าหนุ่มคนนี้กำลังจะมาไม้ไหนกับเขา
มองจากลักษณะท่าทางภายนอก ไม่ว่าจะเป็นการแต่งกาย หรือจากเครื่องประดับน้อยชิ้นที่เขาสวมใส่ก็ดูดีมีรสนิยม
ไม่น่าจะใช่พวกสิบแปดมงกุฎที่จะมาหลอกเล่นมุขแบบนี้กับใครๆ

“อะไรกันพ่อหนุ่ม นี่เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ เธอเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า
ฉันมีลูกชายแค่คนเดียว ตอนนี้เขาก็ไม่อยู่ และฉันก็มั่นใจด้วยว่าไม่ได้แอบไปมีลูกทิ้งไว้กับใครที่ตรงไหน”

ตะวันร้อนวูบไปทั้งตัวเหมือนถูกสะกิดจุดเดือด สายตาวาววับมองหน้าคุณใหญ่อย่างเจ็บปวดและมีแววก้าวร้าว

“ผมเป็นลูกของแม่กานดา เป็นหลานของย่าผกา ถ้าพ่อจำแม่ไม่ได้ก็ไม่แปลก แต่พ่อคงไม่ได้ฟั่นเฟือนถึงขนาดจำย่าไม่ได้ไปอีกคนนะ”

เจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าเอ่ยวาจาเชือดเฉือนเขาออกมาอย่างตั้งอกตั้งใจ
ชื่อของคุณผกาและกานดาถูกเอ่ยออกมาอย่างเน้นหนัก และชัดถ้อย ชัดคำ

ซองสีขาวตรงหน้าคืออะไรบางอย่างที่เจ้าหนุ่มนี่คงต้องการจะให้เขาเปิดดู
คุณใหญ่ค่อยๆเปิดซองสีขาวนั้นออกมาอย่างสงสัย สายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของตะวันอย่างพินิจพิเคราะห์

ตะวันเบือนหน้าออกไปอีกทางอย่างข่มใจ น้ำตาเริ่มเอ่อ แต่เขาก็สะกดมันไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา

“อะไรกัน กานดามีลูกเหรอเนี่ย ทำไมฉันไม่รู้อะไรเลย”

คุณใหญ่มองกระดาษเผ่นนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ชื่อบิดา และมารดาของเด็กชายในใบสูติบัตรนี้
คือเขากับกานดานั่นเอง
เวลาผ่านไปเกือบ 20ปี นี่กานดามีลูกกับเขาด้วยหรือ

“ใช่ แม่มีผม แล้วก็ไม่ได้มีผมแค่คนเดียวนะพ่อ มีอาทิตย์อีกคนด้วย
พ่อกำลังจะบอกผมว่าพ่อไม่รู้ว่าแม่ท้องใช่ไหม อ้างแบบนี้ง่ายไปไหมพ่อ
หรือว่าพ่อมีเมียอยู่ที่นี่แล้ว พ่อเลยไม่ได้คิดจะติดตามผลงานอะไรๆที่พ่อทำไว้
พ่อไม่สนใจต่างหาก ก็พ่อไม่เคยสนใจอะไรไงล่ะ
ถ้าพ่อกลับไปบ้านสักครั้ง พ่อก็จะได้รู้ว่ามีผมกับอาทิตย์เฝ้าคอยพ่ออยู่ แต่เกือบ 20 ปี พ่อไม่เคยกลับไปเหลียวแลเราเลย
ผมเฝ้าถามทุกคนว่าพ่อไปไหน ก็ไม่เคยมีใครปริปาก ที่แท้พ่อก็มีเมีย มีลูกอยู่ที่นี่แล้วนี่เอง
ปล่อยแม่กลายเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาวเลี้ยงดูพวกผมอยู่ที่โน่น พ่อลืมแม่ยังไม่พอ พ่อยังลืมย่าอีกด้วย
จริงๆผมไม่น่าจะตั้งความหวังอะไรจากความรู้สึกของพ่อเลยนะเนี่ย ขนาดย่าพ่อยังไม่สน แล้วผมกับแม่จะมีความหมายอะไรเล่า
พ่อเคยสนใจความรู้สึกของใครบ้างไหมตั้งแต่พ่อเกิดมาน่ะ พ่อทำเรื่องอะไรไว้บ้างพ่อรู้ตัวไหม
ถ้าผมไม่เจอเขาผมก็คงไม่รู้อะไรเลย ไม่ได้รู้เลยว่าพ่อของผมมันก็เป็นแค่ไอ้หน้าหื่น ที่หลอกเอาว่าที่เมียของชาวบ้านเขาไป
วันนี้เขามาตามทวงคำขอขมาจากพ่อแล้ว คุณพงษ์เจ้าบ่าวของแม่ไง เขามาแล้วพ่อ”

ตะวันพรั่งพรูทุกสิ่งทุกอย่างออกมาเหมือนเขื่อนแตก เขายืนหันหลังซ่อนคราบน้ำตาและแววตาที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัสไว้
คุณใหญ่เองก็เหมือนๆจะหายใจไม่ออก สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาเหมือนจะช้อค ตะวันยังคงระบายเรื่องที่เขาค้างคาใจโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

“ตั้งแต่ผมเกิดมา มีแต่คนว่าผมเหมือนพ่อ นิสัยเหมือนพ่อ พ่อรู้ไหมว่าผมดีใจ
ผมเก็บรายละเอียดทุกอย่างไว้และตั้งใจที่จะทำให้เหมือน ยิ่งเหมือนมากก็ยิ่งดี
อาทิตย์เขาไม่เหมือนพ่อหรอก พ่อเป็นของผมคนเดียว ผมเหมือนพ่ออยู่คนเดียว พ่อได้ยินไหม
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันพังทลายไปหมดแล้วพ่อ ใครๆก็ว่าผมมันเหมือนพ่อ ไม่ใช่ดีเหมือนพ่อนะ แต่คงเลวเหมือนพ่อไงล่ะ
ผมเพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าผมเหมือนตรงความเลวเนี่ย”

สิ่งที่ออกจากปากของตะวันคือความขมขื่นที่เขาเองก็หัวใจสลาย ภาพของพ่อที่เขาจินตนาการในความทรงจำมาตลอดระยะเวลาเกือบ 20 ปี
แม้จะไม่ได้มีความชัดเจนในด้านดี แต่เขาก็ไม่ได้เตรียมใจมารับด้านเลวจนสุดขั้วอย่างนี้นี่นะ


ท่าทางของคุณใหญ่ที่ตกตะลึง ยิ่งทำให้เขาคลั่ง นี่พ่อไม่สำนึกอะไรเลยรึไงนะ พ่อทำเหมือนไม่เชื่อว่าผมเป็นลูกด้วยซ้ำเชียวเหรอ
เขาอาละวาดเหมือนหมาบ้า ที่ไม่ฟังอะไรเลย แม้ว่าคุณใหญ่จะพยายามอธิบาย

คุณใหญ่มองตะวันอาละวาดด้วยหัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินอาบแก้ม
เขาพยายามจะประคองตัวเองไว้ไม่ให้ล้มคว่ำลงไป สองมือพยายามไขว่คว้าเอาตะวันเข้ามากอด

“ตะวัน ลูก พ่อขอโทษ อย่าทำแบบนี้ลูก ตะวัน หยุดก่อนลูก”
“ทำไม ข้าวของเสียหายแค่นี้ตกใจเหรอ ดี จะพังให้หมดทั้งบ้านนี้เลย
เสียหายแค่นี้ทำเป็นตกใจ แล้วชีวิตแม่ที่พังล่ะ เอาคืนจากใคร ความเจ็บช้ำ 20 ปีของแม่ล่ะ เอาคืนจากไหน พ่อบอกมา เอาคืนมา”

ตะวันยิ่งตะโกนใส่คุณใหญ่เหมือนคนสติแตก

“เรียกตำรวจมาสิ เรียกมาเลย แน่จริงเรียกมาเล้ย นี่แน่ะ”

คุณวีณาร้องกรี้ด เมื่อเห็นเห็นสภาพบ้าน และเห็นตะวันอาละวาดแบบนั้น
คุณใหญ่ทรุดตัวอยู่ที่มุมห้องท่าทางไม่ดี ทำให้เธอตัดสินใจแจ้งตำรวจ และเรียกรถพยาบาลทันที

คุณใหญ่หน้าซีด เขาจับมือคุณวีณาไว้ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก

“ให้เขาพังมันให้สาแกใจ ไม่ต้องไปห้าม เขาป็นลูกของผมเอง”

“ลูกของคุณเหรอคะคุณใหญ่ คุณพระช่วย”

โปรดติดตามตอนต่อไป
.....................................

จากคุณ	: เสื้อสีขาวบนราวไม้ไผ่
เขียนเมื่อ	: 21 ธ.ค. 54 14:03:25