ความคิดเห็นที่ 1 โอ๊ะ ลืม ตอน 20 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11456678/W11456678.html 21 ที่ตลาด บัณฑิตากำลังหลบกลุ่มคนเพื่อหาที่จอดมอเตอร์ไซด์ เนื่องจากจะขับรถไม่ถนัดถ้าต้องหอบหิ้วถังสังฆทานไปด้วย จึงตัดสินใจอาศัยรถโดยสารที่วิ่งจากตลาดแล้วตรงไปที่วัด พอทำธุระเสร็จกลับมาเอามอเตอร์ไซด์เพื่อกลับไปสอนที่โรงเรียนอีกที เธอยื่นใบลากิจไว้สองชั่วโมง ถึงจะไม่มีผลนักเพราะตอนเช้าไม่มีสอน แต่ก็ทำให้เรียบร้อยไว้ก่อนลดการซุบซิบนินทามากเรื่องได้ โชคดีที่วันคล้ายวันเกิดของ ‘พี่ด้วง’ ตรงวันนี้พอดี เกือบสามปีแล้วที่พี่ชายคนเดียวด่วนจากไปจากอุบัติเหตุ มีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนแปลงมากมายในชีวิต หากเขายังอยู่วันนี้ก็จะอายุครบยี่สิบแปดแล้ว แม่ไปทำบุญใส่บาตรอย่างเคย ดีเหมือนกัน ไม่ต้องเจอ ไม่ต้องเห็นหน้าบางคนที่แสนรังเกียจ หญิงสาวหิ้วถังสังฆทานออกมาจากร้าน ไม่ทันได้มองก็ชนกับร่างใครสักคนที่เดินมาพอดี “อุ้ย!” รีบเงยหน้ามองเพื่อจะขอโทษ แต่ก็ชะงัก ธรณิศ “พี่กบ” อีกฝ่ายก็คาดไม่ถึงเช่นกันที่ได้เจอกันในสถานที่แห่งนี้ ถึงแม้จะเป็นคนรู้จัก แต่ชีวิตประจำวันของคนทั้งสองเหมือนอยู่กันคนละวงโคจร ดังนั้นต่างคนต่างจึงใช้เวลาราวห้าวินาทีแรกมองกัน ครั้นแล้วชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายเอ่ยปาก “วันนี้ไม่ไปสอนเหรอ” เท่านี้บัณฑิตาก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ดีแล้วที่เธอไม่ต้องเป็นคนเปิดฉากทุกครั้ง “เดี๋ยวไป จะไปวัดก่อน” “ทำบุญ...วันเกิดบุ้งเหรอ” “เปล่าค่ะ วันเกิดพี่ชาย” เขาทำหน้ารับรู้ หากก็เกิดคำถามในสีหน้าเมื่อไม่เห็นบุคคลที่เธอกล่าวถึง “พี่ด้วงเสียไปแล้ว” ธรณิศไม่รู้จะทำอะไรนอกจากพยักหน้า “พี่กบล่ะ” “มาซื้อของให้แม่น่ะ มา พี่ช่วย” ยังไม่ทันให้ตอบเขาก็ดึงออกไปจากมือ “เอารถมาใช่ไหม” บัณฑิตามองเขางงงัน อยู่ดี ๆ ได้มาเจอก็ประหลาดใจอยู่แล้ว กระนั้นเธอก็ระงับกริยาไม่ให้ยียวนเหมือนเวลาอยู่กับเขมรัฐ คำถามนั้นบ่งบอกน้ำใจก็น่ารับด้วยความยินดี “เอามา แต่บุ้งจะไปรถสองแถว แล้วค่อยกลับมาขับไปโรงเรียนน่ะ” สีหน้าเขาเหมือนจะผิดหวัง ทำกริยาที่บัณฑิตาพยายามจะแยกว่าโบกมือหรือเกาขมับ เวลาแบบนี้คิดสิยะว่าควรจะทำยังไง อย่าให้ต้องบอกนะ ตาทึ่ม “พี่ไปส่งให้เอาไหม” ในหัวใจพองเป็นลูกโป่ง แทบจะพาตัวลอยขึ้นฟ้า เป็นธรรมดาของผู้หญิงจะให้ตอบเลยก็กระไร “ไม่เป็นไร พี่มีธุระก็ไปทำเถอะ” “ไม่มี” เขารีบตอบ กะพริบตาเหมือนว่าเผลอตัว “ซื้อของให้แม่เสร็จแล้ว ไปส่งได้ บุ้ง...ไม่ได้มากับ...” “มาคนเดียวค่ะ” ธรณิศใจชื้นขึ้นมา โอกาสแบบนี้คงหาไม่ได้ง่าย และอาจจะไม่มีอีกเลยด้วยซ้ำ เวลาที่เธอไม่ได้มากับนายเข้ “พี่ไปส่งให้นะ” ถามแล้วก็ก้าวยาว ๆ นำออกไป บัณฑิตากะพริบตา เอ้า จะรอคำตอบหน่อยก็ไม่ได้ คิดพลางยิ้มกับตัวเอง แล้วรีบเดินตามไปโดยไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่นานแล้ว บนรถ บัณฑิตาระงับอาการ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีชายหนุ่มมาเอื้อเฟื้อน้ำใจ แต่หนนี้เป็นคนที่เธอคิดว่าอาจจะไม่มีวันได้อะไรจากเขา เมื่อมาถึงวันที่ได้ใกล้ชิดแค่เอื้อมมือมันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ห้องโดยสารเงียบงันชวนอึดอัด หญิงสาวขยับตัว “ฟังเพลงไหม แต่ปกติพี่ไม่ค่อยมีแผ่น” “ไม่เป็นไร” ด้วยว่าระยะทางไม่ไกล คงไม่ทันเบื่อ แค่เสนอความคิดบ้างอะไรบ้างก็ดีจะแย่ว่าเขายังคิดถึงคนอื่น โดยเฉพาะเธอ “ขอบคุณนะคะ เรื่องวันก่อน” เขาเหลือบมองวูบหนึ่ง คิ้วหนาขมวด “ก็พวงกุญแจกระรอกอันนั้นน่ะ ของพี่กบใช่ไหม” มีรอยยิ้มเขินแต้มบนหน้าขาว ชายหนุ่มพยักหน้า “วันหลังให้เลยก็ได้นะ แอบเอาไปวางแบบนั้น บุ้งก็นึกว่าใครปองร้าย” เธอพูดติดตลก คนให้นิ่งไปเล็กน้อย ครั้นแล้วก็ถามขึ้น “ชอบหรือเปล่า” “ก็น่ารักดี” “ตัวมันเล็กนะ ไม่ใหญ่เท่าหมี” คนฟังหรี่ตา อ้อ ที่ทำท่ากระอักกระอ่วนใจ ลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่ให้ต่อหน้าเพราะว่ามันเทียบกับหมีพูห์ตัวเท่าตู้เย็นนั้นไม่ได้เหรอ ปัดโธ่ แล้วจะพูดออกมาทำไม ให้แล้วก็มานั่งคิดมาก ซื่อบื้อ “คนรับเขาไม่คิดหรอกค่ะว่าขนาดมันจะเล็กหรือใหญ่ ขอแค่คนให้ให้ด้วยใจ ก็ดีใจกันหมดนั่นแหละ” เธอเหลือบมอง “ของชิ้นเล็ก ๆ มันก็ใช้ประโยชน์ได้เหมือนกัน บุ้งเอามาห้อยกุญแจรถ” พูดแล้วก็หันไปมองนอกหน้าต่าง ตอนนี้ไม่ได้ตื่นเต้น แต่ระงับไม่ให้ประชดประชันใส่ เมื่อคนที่นั่งอยู่ด้วยทำท่า ‘อ่อน’ จนน่าแดกดัน ทำไมไม่เหมือนเจ้านายตัวเองนะ ถ้ามีโอกาสอยู่ลำพังกับผู้หญิง ป่านนี้ก็วางแผนรวบหัวรวบหางไปถึงไหนต่อไหนแล้ว บัณฑิตาร้องในใจ ที่เธอสนใจนายหน้าเคราก็เพราะความต่างจากนายเข้นี่นา ทำใจ... ในที่สุดก็ทำบุญเรียบร้อย ครูสาวไม่แปลกใจที่ธรณิศจะยืนรออยู่แค่บริเวณวัด ทั้งที่เธอเรียกให้เข้ามาถวายปัจจัยให้ภิกษุด้วยกัน แต่ชายหนุ่มเดินหนีไปรอที่รถอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งในตอนกลับก็อดแซวไม่ได้ “ไม่ไปทำบุญด้วยกัน กลัวว่าชาติหน้าจะได้เจอบุ้งอีกงั้นเหรอ” “เปล่า” “แล้วทำไม” คนขับผ่อนลมหายใจ “ไม่ได้ทำไม ก็แค่ว่าเป็นงานส่วนของบุ้ง เขาเป็นพี่ชายบุ้ง พี่เป็นคนอื่น” “ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย พี่ก็อธิษฐานให้ใครก็ได้นี่ มด ปลวก ปลาที่ไหนก็ได้ที่เคยกินน่ะ ไม่จำเพาะเจาะจงว่าต้องมาให้พี่บุ้ง ไปยืนทนโท่อยู่อย่างนั้นน่าเกลียดกว่า ทำเป็นคนบาปกลัวพระไปได้” โดนร่ายยาวทำเอาธรณิศอึ้งไปนาน ซึ่งบัณฑิตาก็รู้สึกตัว และแล้วก็เผลอจนได้ ยัยบุ้งเอ้ย รถกลับมาจอดที่ตลาด เธอปลดล็อคเข็มขัด “ขอบคุณค่ะ” คำตอบมีแค่การรับรู้ในดวงตา บัณฑิตานิ่วหน้า ดึงบานประตูแต่ติดล็อคจึงหันมาทางคนขับทำนองให้เปิด ธรณิศสบตาเธอ “บุ้งยังต้องมาทำบุญให้พี่ชายอีกใช่ไหม” คนฟังพยักหน้างง ๆ “งั้น...คราวหน้าให้พี่มาทำบุญด้วยอีกก็แล้วกันนะ” ต่อ... จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 13:50:28

ความคิดเห็นที่ 2 เพราะเห็นบัณฑิตานั่งยิ้มอยู่กับคอมพิวเตอร์อยู่นานแล้ว ชาร์คจึงแกล้งเดินไปมอง เห็นแต่ภาพวอลล์เปเปอร์จึงเอ่ยปาก “บุ้งหลงรักเก้าอี้เหรอ” หญิงสาวรู้สึกตัว ทำหน้าเหรอหรา “อะไร หลงรักเก้าอี้” ครูหนุ่มดูดชาเขียว “ก็เห็นนั่งยิ้มตาลอยกับรูปเก้าอี้ในจออยู่ตั้งนานยังกับคนตกหลุมรักแน่ะ บุ้งชอบแบบนี้เหรอ ผมซื้อให้เอาไหม” คนถูกแซวค้อน ดึงสติกลับมา “ไม่เอา” “ทำไมล่ะ งานไม้แบบนี้บ้านเหนือทำสวย ๆ เยอะนะ” “ไม่ชอบไม้ ชอบโซฟาเพราะมันนุ่มกว่า” เธอทำตาวิบวับ ชาร์คหัวเราะ “อย่าไปพูดแบบนี้กับหนุ่ม ๆ นะครูบุ้ง เดี๋ยวตกใจไก่ตื่นกันหมด” ครูเหมียวซึ่งกำลังจัดเอกสารเตรียมสอนอยู่พูดบ้าง คนพูดเชิดหน้าไม่ยีหระ “ช่างปะไร บุ้งมีคติว่า หากแผ่นดินสิ้นชายที่พึงเคย สีโซฟาเสียเลยจะดีกว่า” คราวนี้ทั้งชาร์คและเหมียวหัวเราะลั่น “โอ้ย ตายแล้วบุ้ง พี่ชอบ กดไลค์ ๆ” ครูสาวรุ่นพี่กรี๊ดกร๊าด หัวเราะจนน้ำตาไหล “อ้อ มิน่าล่ะ บ้านพี่เหมียวถึงไม่มีโซฟา” “ชาร์ค อย่ามาอาศัยเพื่อนเล่นมุกนะยะ” “ฮ่า ฮ่า ไปสี เอ้ย! สอนดีกว่า” ชายหนุ่มเดินหัวเราะออกไปอย่างอารมณ์ดี ครูเหมียวก็ลุกเช่นกัน “พี่เหมียวก็มีสอนเหรอ” “จ้า เอาไว้เบื่อเม่นเมื่อไรจะลองซื้อโซฟาบ้าง แล้วจะมาบอกบุ้งนะ” บัณฑิตาหัวเราะก๊าก ถูกใจรุ่นพี่ที่รับมุกได้ทัน ยิ่งทำให้อารมณ์ดีขึ้นอีก ร้องเพลงอย่างมีความสุข “รอคนจะมาคนจะมามองตา รอใครจะมาใครจะมาดูแล รอไปนานนานฉันก็ชักท้อแท้ หวังไว้แค่นี้แค่ได้พบเจ้าชาย...” “อ้าว แล้วที่ไปบ่อยๆ นี่ยังไม่เจอเจ้าชายเหรอ” เสียงดังมาจากอีกฟากของห้องพักครู โต๊ะของครูปลานั่นเอง รอยยิ้มหดหายเมื่อเห็นสีหน้ามีเลศนัย “ไปไหน ยังไงคะ” “แหม น้องบุ้งก็ ไม่ต้องเขินหรอก พี่เห็นไปที่ฟาร์มคุณเข้อยู่บ่อย ๆ นี่นา ไปร้องเพลงให้เจ้าของฟาร์มฟังเหรอจ้ะ” บัณฑิตาร้อนไปทั้งตัว ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกว่ารู้อะไรพอสมควร ปกติแล้วเธอก็ไม่ค่อยได้เสวนากับครูผึ้งหรือครูปลาเท่าไร บางครั้งแค่ทักทายกันก็ยังอุตส่าห์แทรกคำกระแนะกระแหน โดยเฉพาะกับครูปลาถ้าไม่มีเรื่องงานสอนมาเป็นสะพาน เธอสองคนคงอยู่กันคนละฟากแม่น้ำเป็นแน่ เธอนับหนึ่งถึงสิบ ค่อย ๆ ปล่อยลมหายใจ “แค่ไปเยี่ยมเยียนตามประสาคนรู้จักกันเท่านั้นเองค่ะ” “ก็ไม่รู้สินะ เห็นไปขลุกอยู่แต่ในฟาร์มคุณเข้ตลอด  หรือว่าบุ้งไม่ชอบเป็นครู ดูท่าคงเหมาะกับอาชีพเก่าๆ มากกว่า” คราวนี้ครูผึ้งพูดบ้าง บัณฑิตาขบฟัน รู้ว่าถูกแดกดัน แม้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้ข้อมูลเรื่องเธอเป็นนักร้องมาจากไหน แล้วก็ไม่เห็นว่าการไปมาหาสู่ระหว่างเธอกับนายฟาร์มจะเดือดร้อนใคร แต่คำว่าอาชีพเก่า ๆ ฟังแล้วตั้งใจซ่อนความหมายหยาบคายไว้เต็มเปี่ยม “บุ้งไม่เคยพูดว่าไม่ชอบ ถึงจะไม่ได้จบครูมาแต่บุ้งก็คิดว่าบุ้งทำได้ดี อย่างน้อยบุ้งก็แยกออกว่าเวลาไหนควรทำอะไร เวลาสอนบุ้งก็สอนเต็มที่ทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับนักเรียน เลิกสอนบุ้งก็ยังเป็นแค่คนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง จะไปเยี่ยมเยียมเพื่อนตามปกติบ้างไม่ได้เหรอคะ ยังไงบุ้งก็ไม่ได้ทำผิดอะไรนี่นา ผิดกับบางคน ขนาดว่าอยู่ในเวลาในสถานที่ที่ควรจะทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดี  แต่กลับแยกไม่ออกเพราะจิตใจคิดแต่เรื่องสกปรก” “นี่บุ้ง!” “บุ้งไม่ใช่คนเรียบร้อย คงเป็นเพราะอาชีพเก่า ๆ ขอโทษด้วยค่ะถ้าบุ้งปากไม่ดี บุ้งไปดีกว่าเดี๋ยวพาลจะแพร่เชื้อไปหาคนอื่น” แล้วเธอก็คว้ากระเป๋าสตางค์เดินออกไป ไม่สนใจว่าอีกสองสาวจะโกรธหน้าดำหน้าแดงและพรั่งพรูคำนินทาออกมามากมายเพียงใด บัณฑิตาชะงักเพราะเห็นปุริมายืนอยู่ตรงหน้าห้องพักครู อีกฝ่ายก็ตกใจเช่นกัน แต่ไม่มีคำพูดอะไร คนเดินออกมาจากห้องก็จ้ำพรวดออกไป ปุริมาผ่อนลมหายใจ ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้ว พักกลางวัน ชาร์คกับเหมียวไปทำธุระที่ตลาด จึงมีแค่บัณฑิตานั่งกินข้าวในโรงอาหารลำพัง สักพักก็เห็นจานถูกวางลงที่นั่งตรงกันข้าม เธอเงยหน้า ปุริมา “นั่งด้วยคนนะ” คนนั่งอยู่ก่อนพยักหน้าตอบ คนถามจึงขยับลงนั่ง ปุริมาเริ่มต้นไม่ถูก ใจนึกอยากปลอบคนตรงหน้าอันเนื่องจากตัวเองเคยเจอภาวะที่ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านมาก่อน “ไม่เป็นไรหรอก บุ้งชินแล้ว” หา ตาโตเบิกกว้าง แค่คิดเองนะ บัณฑิตาเปิดยิ้ม “ถ้าเดาไม่ผิด ปูนิ่มจะมาปลอบใช่ไหมล่ะ บุ้งก็เลยบอกนี่ไงว่าบุ้งไม่แคร์หรอก แต่ก็ขอบคุณ” เธอพูดเรียบ ๆ ในแววตาฉายความมั่นใจตัวเอง ปุริมาเลยเขิน ก้มหน้าตักข้าวแก้เก้อ พลางคิด ความเป็นจริงเธออยากจะชมครูภาษาไทยคนสวยด้วยซ้ำ หลังจากได้ยินคำโต้ฉะฉานที่หากเป็นเธอเจอแบบนี้อาจจะอึ้งไปหลายนาทีกว่าจะตั้งสติ แต่บัณฑิตาทำให้ทึ่ง ปากกล้า ไม่กลัวใคร ไม่ยอมให้ใครมาด่าฟรี ซ้ำยังไปจุดความคิดที่มีต่อเขมรัฐให้คุขึ้นอีก ถึงขนาดไม่ระงับอารมณ์ ชายหนุ่มเป็นแค่เพื่อนจริง ๆ น่ะเหรอ   “บุ้งเจอมาเยอะแล้ว ตั้งแต่ออกมาอยู่คนเดียว ถ้าไม่ร้ายบ้างล่ะก็ไม่พ้นปากเหยี่ยวปากกาหรอก” ปุริมาดูดชาเย็น “แล้วที่บ้านล่ะ” รู้สึกว่าคนเล่าจะเผลอตัว คงเป็นเพราะความอัดอั้น เธอค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ “แม่อยู่กับพ่อเลี้ยง ไม่อยากอยู่ด้วย” ตอบเพียงเท่านั้นก็สนใจกับอาหารในจาน ทำท่าไม่อยากขยายความต่อ ปุริมาจึงไม่ถาม แต่กระจ่างใจขึ้นเกี่ยวกับหญิงสาวตรงหน้า เห็นภาพลาง ๆ เพื่อนร่วมอาชีพ ต้องดูแลตัวเอง อาจจะรวมไปถึงหาเลี้ยงชีพด้วยตัวเอง ต้องเอาตัวรอดให้ได้ ท่าทางจัดจ้านเหมือนไม่สำรวมกิริยาน่าจะถูกบ่มเพาะจากอาชีพนักร้องที่ต้องเผชิญผีเสื้อราตรีหลากรูปแบบ มันก็คือการปรับตัวเพื่อจะใช้ชีวิตในป่ากว้างสินะ คิดได้เช่นนี้ ปุริมาลดกำแพงอคติที่มีต่อบัณฑิตาลงไปมาก แต่บัณฑิตาขัดใจอยู่เล็กน้อยก็ตรงที่คู่ข่าวลือกลายเป็นเขมรัฐซะนี่ คนที่เธออยากจะเป็นข่าวด้วยมันอีกคนต่างหาก ฉะนั้นพอถึงวันหยุดหญิงสาวก็หอบโน๊ตบุ๊ค การบ้านนักเรียนใส่กระเป๋าเป้ และขนมนมเนยใส่ถุงผ้า ออกจากห้องพัก กำลังจะสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ก็นิ่ง หาเรื่องให้พากลับบ้านดีกว่า เธอเก็บกุญแจที่ห้อยตัวกระรอกในกระเป๋า วันนี้อากาศร้อนอบอ้าว เห็นท่าว่าอาจจะมีฝน เธอคิดขณะลงจากรถสองแถว เดินตรงเข้าไปในบริเวณฟาร์ม “กรี๊ด น้องบุ้ง” จ๊อกเป่าปาก บัณฑิตารับมุกด้วยการถอนสายบัว ชายหนุ่มคนอื่นหัวเราะเกรียวกราว “แต่นายเข้ไม่อยู่นะวันนี้ ไปธุระในเมืองน่ะ” ไซบอก “อ้าว” ผู้มาเยือนทำทีกรอกตา แต่ใจกำลังเต้น ไหวไหล่ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวบุ้งไปรอที่สำนักงานนะ จะตรวจการบ้านเด็กด้วย” “ระวังพี่กบกัดนะ” บัณฑิตาชะงักฝีเท้า ไม่แน่ใจว่ามีความหมายซ่อนเร้นในคำแซวหรือเปล่า แต่ลูกน้องตาเคราคงเม้าท์ลูกพี่ตามประสามากกว่า “ถ้ากัดเมื่อไหร่จะมาขอให้พี่จ๊อกช่วยนะ” “ฮิ้วววว” มีความสนุกสนานทุกครั้งที่เธอได้มาเยือนกลุ่มคนงานที่นี่ เดี๋ยวพอเดินเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมเมื่อไหร่ บรรยากาศก็พลันสงบเงียบทันที เฮ้อ “What an incredible GOALLL!!!  Wayne Rooney!!” ได้ยินคำตะโกนกระทบหน้าอย่างจัง ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องของกลุ่มคนดังมาจากลำโพงเล็ก ๆ ในคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค พอคนนั่งดูเห็นผู้มาเยือนก็แสดงกิริยาตกใจเล็กน้อย รีบกดปิดเสมือนถูกจับได้ว่าทำความผิด หญิงสาวขมวดคิ้ว อึ้ง ตานี่ก็ชอบดูบอลเหรอ เห็นเงียบ ๆ ติ๋ม ๆ ก็ชอบอะไรที่เหมือนกับผู้ชายปกติเช่นกันสินะ “บุ้งว่าไง” บัณฑิตารู้สึกตัว โคลงศีรษะ “นายเข้ไม่อยู่นะ” โอ้ย ไม่ต้องย้ำนักหรอกย่ะ “ทำไมชอบพูดถึงพี่เข้ตอนเจอหน้าบุ้ง ทำอย่างกับบุ้งเป็นผี ต้องหายันต์มาไล่งั้นแหละ” สีหน้าชายหนุ่มงงงัน หญิงสาวเบะปาก เฮ้อ “ไม่เป็นไร แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศทำงาน ในห้องมันอุดอู้น่าเบื่อ จะตรวจการบ้านเด็ก บุ้ง ไม่ได้จะมาป่วนอะไรพี่กบหรอก” เธอพูดพลางขยับเอาเป้กับแล็บท็อปวางบนโต๊ะเขมรัฐอย่างถือวิสาสะ ธรณิศยืนเก้กัง “อ้ะ ซื้อขนมมาฝาก” เธอยื่นขนมตาลให้ คราวนี้เขารับไปแต่โดยดี “จะกินอะไรไหม กาแฟ รู้สึกจะมีโค้กอยู่ขวดหนึ่ง พี่เอามาให้นะ” พูดแล้วก็รีบเดินไปเหมือนเคย บัณฑิตายิ้มขำ ทำอย่างกับกลัวว่าเธอจะตอบปฏิเสธ ไม่รู้จะดูว่าน่ารักหรือตลกดี ธรณิศหยิบขวดน้ำอัดลม แก้ว เทน้ำแข็งก้อนลงถังสแตนเลสที่มักใช้เวลากินเหล้าแล้ววางบนถาดพลาสติก ระยะหลังบัณฑิตาแวะเวียนมาบ่อยครั้ง แทบจะทุกเสาร์อาทิตย์เลยก็ว่าได้ และไม่ว่านายเข้จะอยู่หรือไม่ก็ดูเธอจะไม่สนใจ เวลาอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งเขาจะกลายเป็นคนนอกไปโดยปริยาย เป็นเพราะเขาพูดไม่เก่ง เล่นมุกไม่เป็น เธอกับเจ้านายสนิทสนมกันเปิดเผย ไม่ว่าจะเป็นเวลาพูดจาทะลึ่งตึงตัง หญิงสาวก็ดูจะไม่ถือสา เขาทำแบบนั้นไม่ได้ ชายหนุ่มถอนใจ เวลานี้อยากให้นายเข้อยู่ด้วยจะดีกว่า เขาจะได้เลี่ยงไปทำอย่างอื่น เพราะเมื่อไหร่ที่อยู่ลำพัง เขามักไม่เป็นตัวของตัวเอง และควบคุมหัวใจไม่ได้เลย... ทั้งวันขณะที่ธรณิศทำงาน บัณฑิตาก็ตรวจการบ้านเด็กไปพลางเล่นอินเตอร์เน็ต พอเบื่อก็ออกไปเดินวนรอบฟาร์ม ต่อปากกับคนงานพอเป็นกระสัยก็เดินกลับมา ทั้งคู่จึงคุยกันแทบไม่เกินสิบประโยค จวบจนบ่าย หลังจากเช็คของเรียบร้อย ธรณิศก็ปริ้นท์เอกสารวางบิล ตรวจความถูกต้องก็เตรียมไปส่งให้ลูกค้า เขาเหลือบมองบัณฑิตาที่เหมือนกำลังเพลินกับหนังฝรั่ง “บุ้ง” “หืม” “พี่ไปส่งของนะ” “แล้วไง” เขานิ่ง คนย้อนรู้สึกตัว ลืมไปว่าไม่ได้คุยกับนายฟาร์ม จะยียวนกวนอารมณ์ไม่ได้ “ค่ะ ไปเถอะ” ธรณิศพยักหน้า กำลังจะเดินออกไปก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้เจอคนที่อยากเจอ “เดี๋ยวพี่โทรบอกนายเข้ให้นะว่าบุ้งอยู่ที่นี่” คราวนี้บัณฑิตาเงยหน้า จ้องคนพูดจริงจัง จะค้านว่าไม่ต้อง แต่เห็นตาใสบนหน้าขาวแล้วหมั่นไส้ อยากทำอะไรก็เชิญ คิดรึว่าเธอสำคัญขนาดที่นายเข้จะแจ้นมาหา “ขอบคุณ” แล้วเธอก็เบนสายตากลับมาที่หน้าจอ ไม่เห็นว่าชายหนุ่มเดินไหล่ตกออกไป ร่วมสองชั่วโมง กว่าธรณิศจะกลับอีกถึงฟาร์มอีกครั้งก็เย็นย่ำแล้ว เพราะหลังจากโทรบอกเขมรัฐว่าหญิงสาวมาหาเขาก็เตร็ดเตร่ฆ่าเวลาด้วยการเดินเล่นในร้านหนังสือในเมืองแทน หากพอเดินเข้ามาในสำนักงานก็ชะงักฝีเท้าเพราะบัณฑิตายังอยู่ หญิงสาวนั่งดูทีวีตรงมุมห้องอย่างตั้งใจ พอเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้จะหกโมงแล้ว แสดงว่านายเข้ไม่ได้มาหรอกหรือ...แต่เธอก็ยังรออยู่ ธรณิศวางเอกสาร “บุ้ง” เธอหันไป “จะหกโมงแล้ว นายเข้ไม่เข้ามาแล้วล่ะ พี่...ไปส่งไหม” บัณฑิตามองหน้าเขา ยังคิดว่าเธอรอพี่เข้อยู่นั่นแหละ ยังดีที่อาสาไปส่ง ฝันไปเถอะ “ไม่ไป” “แต่...” “ให้พี่เข้มาบอกเองว่าให้บุ้งกลับ บุ้งถึงจะกลับ” ธรณิศหน้าเจื่อน อุตส่าห์เสนอตัวยังไม่รับ เขานี่มันไม่อยู่ในสายตาจริง ๆ เวลาหมุนไป เมฆดำทะมึนปกคลุม ฟ้าร้องครืน ๆ ในที่สุดฝนก็ตก ชายหนุ่มเงยหน้าจากแฟ้มเอกสาร หญิงสาวยังนั่งเหมือนทองไม่รู้ร้อน หกโมงครึ่ง เขาลุกอีกหน “ฝนตกแล้วนะ” “เห็นแล้ว ไม่ต้องบอก” จึก! เหมือนได้ยินเสียงธนูพุ่งมาปักลั่นหู เขาถอยกลับไป บัณฑิตายกมุมปาก ทำหน้าเป็นลูกหมาหงอยเลย สมน้ำหน้า คนซื่อบื้อ เธอมองนอกหน้าต่าง ฝนตกแล้ว สำนักงานเป็นตู้คอนเทนเนอร์ดัดแปลง กล้อมแกล้มเป็น กระท่อมได้อยู่หรอกนะ องค์ประกอบครบ คิดแล้วใจเต้นระรัว ยัยบุ้งบ้า! ผ่านไปอีกราวสิบห้านาที เธอลุก เดินไปหาเขา “พี่กบ สงสัยบุ้งต้องค้างที่นี่แล้วล่ะ” ................................................................... จบตอน 21 ค่ะ จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 13:55:06

ความคิดเห็นที่ 3 หนูบัุงรุกหนักวุ๊ย แล้วพี่กบขาจะว่าไงค้า ชอบ่นหน่อยเหอะ วันนี้ไม่มีแดดเลย หนาวมากกกกกกกกกกกก พ่อโทรมาบอกว่าหนมตาลออกลูกมา ห้าตัว เป็นพันธุ์ดัชชุนเหมือนพ่อทุกตัว อยากได้มั่งมั้ยคุณหนูแดง จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 22 ธ.ค. 54 22:00:47

ความคิดเห็นที่ 4 อิตานี่ ..บื้อเกิ๊นนนนนนน เมื่อไรจะได้กินผักบุ้งล่ะนี่ จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 09:09:54

ความคิดเห็นที่ 5 จะหลับตาลงไปได้อย่างไร 5555555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 16:27:42

ความคิดเห็นที่ 6 แหม บุ้งก็แกล้งพี่กบซะ หุๆ อ่านทีเดียวสองตอนรวดเลยค่ะ ^__^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 00:32:46

ความคิดเห็นที่ 7 หนูบุ้ง เดี๋ยวพี่กบหัวใจวายตายหรอก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 18:14:54

ความคิดเห็นที่ 8 รุกหนักนะเนี่ยย อิอิ ตามอ่านสามตอนรวด ^^ จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 21:51:09

ความคิดเห็นที่ 9 www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11520560/W11520560.html ตอน 22 ค่ะ จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 16:21:21

ความคิดเห็นที่ 10 www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11520560/W11520560.html จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 20:19:45