ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 16 เสียงเอะอะของรุจีทำให้วิลาสิณีลืมตาขึ้นมา เธอตื่นทีหลังเพื่อนเพราะเมื่อคืนคิดอะไรต่างๆ นานาเพลินไปหน่อย กว่าจะหลับได้เพื่อนสองคนนี้ก็หลับไปก่อนตั้งนานแล้ว “สวยจังเลย” รุจียังพูดไม่หยุด เธอกับนัดดานั่งเบียดกันอยู่ที่ประตูเต็นท์ สายตามองออกไปภายนอก วิลาสิณีจึงลุกขึ้นนั่ง สลัดความงัวเงียออก แล้วขยับไปนั่งเบียดเพื่อนอีกหนึ่งคน ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า สะกดสายตาของวิลาสิณีให้หยุดนิ่งดั่งต้องมนต์ เธอเองก็ไม่ต่างไปจากเพื่อนทั้งสอง เมื่อเห็นความงดงามของธรรมชาติ ทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่ในเต็นท์ ทิวเขาสลับซับซ้อนจนสุดสายตาของเมื่อเย็นวาน บัดนี้กลายเป็นลานขนาดมหึมาให้ธารแห่งสายหมอกเลื่อนไหลเข้ามาปกคลุม ยอดเขาใดต่ำก็จ่อมจมอยู่ใต้ไอสีขาว ส่วนยอดเขาสูงที่โผล่พ้นก็คลับคล้ายเกาะแก่งในท้องทะเล ความงามของธรรมชาติมิได้มีอยู่เพียงแค่นั้น ท้องฟ้าที่เพิ่งคลายความมืดดำ กลายเป็นสีฟ้าสดใส มีสายเมฆเป็นริ้วๆ พาดยาวล้อกับแสงแห่งดวงอาทิตย์ที่ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า ปรากฏเป็นแสงสีทองแต่งแต้มชวนหลงใหล “สวยจังเลย” วิลาสิณีก็ไม่พ้นที่จะต้องพูดคำนี้เหมือนคนอื่นๆ ทะเลหมอกเธอเคยเห็นมาบ้างแล้ว แต่ไม่ใช่เพียงแค่ลุกขึ้นนั่งจากที่นอนอย่างนี้ “ไป... รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วถ่ายรูปกันดีกว่า” วิลาสิณีชักชวน ไม่มีใครอิดออดเลยสักนิด แต่ละคนกุลีกุจอหยิบแปรงสีฟัน ยาสีฟัน อุปกรณ์ล้างหน้าพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วมุดออกจากเต็นท์ “อูย... หนาวแฮะ” รุจีซึ่งออกจากเต็นท์เป็นคนแรกรำพึงดังๆ อุณหภูมิภายในเต็นท์กับภายนอกต่างกันพอสมควร เธอต้องขยับแขนขยับขาเพื่อไล่ความหนาวเย็น วิลาสิณีออกมาเป็นคนสุดท้าย ขณะที่เดินผ่านเต็นท์ของบูรณะ เธอก็อดมองไม่ได้ ประตูยังคงปิด คนที่อยู่ภายในน่าจะกำลังนอนหลับสบาย หากภายใต้บรรยากาศที่งดงามชวนสัมผัสอย่างนี้ หญิงสาวลังเลใจว่าควรจะปลุกเขาดีหรือไม่ นัดดากับรุจีเดินนำหน้าไป วิลาสิณีรีรออยู่สักพักก็รีบก้าวเท้าตามเพื่อน พอทันกัน นัดดาก็ถาม “อ้าว... เห็นหยุดอยู่ที่เต็นท์พี่บู๊ นึกว่าจะเรียกมาถ่ายรูปด้วยกัน” “เขาอาจจะยังนอนหลับอยู่ ฉันไม่กล้าปลุกหรอก” “ไม่กล้าปลุก...” นัดดาทวนคำ “แกกลัวพี่บู๊ตั้งแต่เมื่อไหร่” “เมื่อก่อนเห็นเถียงคำไม่ตกฟาก แทบจะตีกันตาย” รุจีผสมโรงสงสัยด้วยคน “ตอนนี้กลับไม่กล้าเสียแล้ว” วิลาสิณีไม่รู้จะตอบเพื่อนอย่างไร จึงรีบเดินก้มหน้างุดเข้าห้องน้ำไป ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อออกมา เธอจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ฟ้าเริ่มสว่างมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คนเข้าห้องน้ำไปก่อนใครเพื่อนยังไม่ออกมา โชคดีที่มีหลายห้อง จึงไม่ต้องรอคิว “ไปกันก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ” วิลาสิณีตะโกนบอกเพื่อนๆ ที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอถ่วงเวลาอยู่ในห้องแคบๆ ก็เพื่อที่จะหลบหน้า หลบหนีคำถามที่หาคำตอบไม่ได้ “แล้วรีบตามไปล่ะ” คนอยู่ในห้องน้ำเงียบ นัดดากับรุจีจึงทึกทักตามนั้น ทว่าเมื่อวิลาสิณีออกมาแล้ว กลับไม่รีบตามไป เธอมองเห็นเพื่อนกำลังผลัดกันถ่ายรูปอย่างสนุกสนานอยู่ไกลๆ แทนที่จะรีบเดินเข้าไปหา ก็กลับก้าวเท้าเดินไปอีกทาง “ไม่ไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆ หรือครับ” เสียงทักดังขึ้นใกล้ๆ จนวิลาสิณีตกใจ “พี่บู๊...” บูรณะยืนพิงต้นไม้ที่หญิงสาวเพิ่งเดินผ่าน แต่เธอไม่ทันได้สังเกต จนเมื่อเขาส่งเสียงทักจึงได้หันกลับมาเห็น “พี่บู๊... เอ่อ... ตื่นนานแล้วหรือคะ” ไม่รู้ว่าเป็นคำถามที่เข้าท่าเข้าทางหรือเปล่า แต่มันก็ออกจากปากเธอไปแล้ว “นานแล้วครับ” บูรณะตอบพร้อมรอยยิ้มตามเคย “ก่อนแอร์กับเพื่อนๆ จะออกมาจากเต็นท์พักใหญ่ๆ” “แล้ว... พี่บู๊... ยืนอยู่ตรงนี้ตลอดเลยหรือเปล่าคะ” “ครับ” คำตอบสั้นๆ ของชายหนุ่มทำให้วิลาสิณีอึกอักอีกครา “เอ่อ... พี่บู๊... ช่างมันเถอะค่ะ” แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่องพูด “ตรงนี้วิวดีนะคะ มองเห็นทะเลหมอกสวยเชียว” บูรณะพยักหน้า เขารู้ว่าเธออึกอักเพราะอะไร เพราะที่ตรงนี้ นอกจากจะวิวดีเห็นทะเลหมอกสวยตามที่เธอกล่าวแล้ว ยังมองกลับขึ้นไปเห็นบริเวณที่กางเต็นท์อย่างชัดเจนด้วย บูรณะมองเห็นวิลาสิณีหยุดอยู่หน้าเต็นท์ของเขา ไม่รู้หรอกว่าเธอคิดจะทำอะไร แต่อย่างน้อยก็ทำให้พอรู้ว่า เขายังมีตัวตน มิใช่เป็นอากาศธาตุที่มองไม่เห็นสำหรับเธอ เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากอาหารเช้าซึ่งบูรณะแอบไปติดต่อเจ้าหน้าที่ไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นวานโดยไม่มีใครรู้หมดเกลี้ยงไปด้วยความเอร็ดอร่อย ก็ได้เวลาเก็บข้าวของเพื่อร่ำลาอุทยานแห่งชาติภูสวนทราย วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ลางาน ไม่ว่ารถยนต์ของนัดดาจะซ่อมเสร็จหรือไม่ หญิงสาวทั้งสามก็ต้องเดินทางกลับกรุงเทพ “เสียดายที่เวลาน้อยไปหน่อย ที่นี่ยังมีอะไรให้เที่ยวให้ดูอีกเยอะ” บูรณะบอก ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย หากหนึ่งคืนกับอีกไม่กี่ชั่วโมง ภูสวนทรายก็สร้างความประทับใจได้มากมายแล้ว “ไม่ยักกะแห้วเลยเนอะ นัท เนอะ” รุจีพูดพร้อมพยักพเยิดกับนัดดา ทว่าคนมีปฏิกิริยากลับเป็นวิลาสิณี “อะไรจิ๊บ อะไรแห้วๆ” “ฉันว่าเดิมที่นี่ชื่ออุทยานแห่งชาตินาแห้ว” รุจีตอบหน้าตาเฉย “เมื่อกี้แกไม่ได้พูดอย่างนี้นี่” “เถอะน่า เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่มีแห้วก็แล้วกัน” วิลาสิณีไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อน เธอนึกไปถึงตอนที่นัดดาโทรมาชวนไปเที่ยว นี่ถ้าวันนั้นยืนกรานปฏิเสธ ป่านนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าจังหวัดเลยมีดีอย่างไร มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:40:18

ความคิดเห็นที่ 2 . การเดินทางขากลับรวดเร็วกว่าขามา ทั้งทางด้านความรู้สึกและความเป็นจริง หนึ่งหนุ่มสามสาวขี่รถรวดเดียวมาถึงเชียงคานตั้งแต่ยังไม่เที่ยง และแล้วก็ถึงเวลาจากลา... “ศูนย์โทรมาบอกว่ารถซ่อมเสร็จแล้ว” นัดดาบอกเพื่อนทั้งสองคนด้วยความโล่งอก ถ้ารถไม่เสร็จภายในวันนี้ จะทำให้ยุ่งยากต่อไปอีกหลายวัน ไหนจะไม่มีรถใช้ ไหนจะต้องเดินทางไกลมาจังหวัดเลยอีกครั้ง รุจีก็พลอยดีใจไปด้วย รีบโทรศัพท์รายงานแฟนทันที ส่วนวิลาสิณียิ้มให้นัดดาแล้วบอก “ถ้าอย่างนั้นเราก็รีบไปกันเถอะ กว่าจะไปรับรถ กว่าจะถึงกรุงเทพคงดึก” พูดออกไปแล้วก็ใจหาย หญิงสาวพยายามบอกตัวเองว่า ความรู้สึกอย่างนี้มีอยู่เสมอเวลาที่มาเที่ยวหลายๆ วัน แล้วต้องกลับไปสู่ความวุ่นวายในเมืองหลวง เพียงแต่ครั้งนี้ใจหายมากกว่าทุกครั้ง ก็เพราะความเรียบง่ายของเมืองเล็กๆ ริมแม่น้ำโขง รวมทั้งความงดงามของเส้นทางสายภูเขา ไม่ได้เกี่ยวกับใครคนใดคนหนึ่งเลย “ไม่อยู่กินข้าวกลางวันที่นี่ก่อนเหรอ เลี้ยงพี่บู๊สักมื้อ” นัดดาถาม วิลาสิณีไม่ตอบไพล่ไปมองบูรณะ ซึ่งทำให้ชายหนุ่มไม่มีทางตอบเป็นอย่างอื่นนอกจาก “ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าเสียเวลาเลย ต้องเดินทางกันอีกไกล” วิลาสิณีทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ถูกรุจีขัดจังหวะเสียก่อน “จะกลับกันหรือยัง จะได้ขึ้นไปเก็บของ” คำพูดที่จะเอ่ยออกจากปาก จึงค้างคาอยู่อย่างนั้น นัดดาเห็นว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจึงหันไปพยักหน้าให้รุจี แล้วพากันเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ปล่อยให้คนอ้ำอึ้งยืนอยู่กับที่ จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ต่างฝ่ายต่างเงียบ แล้วแยกย้ายกันไปคนละทาง บูรณะเดินมาที่เคาน์เตอร์ชงกาแฟ ส่วนวิลาสิณีเดินขึ้นบันไดตามเพื่อนไป พอเห็นเพื่อนเดินเข้ามาในห้อง นัดดาก็รีบปรี่เข้าไปหา “ว่าไง แอร์ สั่งเสียอะไรกันบ้าง” รุจีเขยิบเข้ามาใกล้ รอฟังคำตอบจากเพื่อนเต็มที่ แต่แล้วคนฟังทั้งสองก็ต้องผิดหวัง เมื่อวิลาสิณีส่ายหน้า “เปล่านี่ ไม่เห็นจะต้องสั่งเสียอะไรกันเลย ไม่ได้มีใครตายเสียหน่อย” “อ้าว...” คนถามผิดคาด “พี่บู๊ไม่ได้พูดอะไรกับแกเลยเหรอ” “เปล่า...” วิลาสิณีส่ายหน้าอีกครั้ง “อ้าว...” คราวนี้เปลี่ยนคนอุทาน รุจีเกาหัวแกรกๆ “ไอ้ที่ฉันกับนัทขึ้นมาก่อน ปล่อยให้แกอยู่กับพี่บู๊สองคนน่ะ อย่าบอกนะว่าไม่ได้พูดอะไรกันเลย” วิลาสิณีไม่ตอบ เดินไปเก็บเสื้อผ้าที่เธอไม่ได้เอาไปภูสวนทรายใส่กระเป๋า แล้วหยิบชุดที่จะเปลี่ยนออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัว แล้วเดินออกจากห้องลงไปชั้นล่างเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว นัดดากับรุจีมองหน้ากัน ต่างคนต่างถามตัวเองในใจว่า อาการอย่างนี้ของวิลาสิณีหมายความว่าอย่างไร ในที่สุดก็ได้คำตอบตรงกัน “คงตกลงกันตอนขี่รถกลับมามั้ง” นัดดาโพล่งขึ้นมา ซึ่งรุจีก็เห็นด้วย “เผลอๆ อาจจะมีข่าวดีตั้งแต่ขาไปแล้วก็ได้” ทั้งสองยิ้มให้กัน โดยเฉพาะรุจีที่ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ ต่อไปนี้วิลาสิณีจะได้เลิกค่อนขอดเรื่องเธอคุยโทรศัพท์กับปกรณ์เสียที ไม่แน่นัก คนที่ต่อว่าเธอ อาจจะเป็นฝ่ายคุยโทรศัพท์ตลอดทางเสียเอง หญิงสาวทั้งสามอาบน้ำแต่งตัวเก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อย เดินลงมาจากชั้นสองก็พบว่าบนโต๊ะของร้านกาแฟที่ไม่ได้เปิดขายในวันนี้ มีขนมขบเคี้ยวถุงใหญ่วางอยู่พร้อมกับเครื่องดื่มเย็นสามแก้ว “เอาไปกินกันระหว่างทาง” บูรณะบอกเสียงเรียบๆ แม้จะมีมูลค่าเพียงเล็กน้อย แต่สามสาวก็รู้สึกตื้นตันจนแทบจะพูดไม่ออก “รบกวนพี่บู๊มากเกินไปแล้วค่ะ” นัดดาพูดได้เพียงเท่านี้ บูรณะก็โบกไม้โบกมือ “รบกวนอะไรกัน กาแฟนั่นก็ของในร้านอยู่แล้ว ส่วนขนมก็ของขายไม่ออก ช่วยๆ กินกันหน่อย เสียดายน่ะ” ทุกคนรู้ว่าบูรณะพูดเล่น ขนมขบเคี้ยวที่ให้มาไม่ใช่ของสดที่ขายกันวันต่อวัน แต่เก็บได้เป็นเดือน ไหนจะกาแฟที่ต้องลงทุนเปิดเครื่องชง เพื่อชงให้พวกเธอเพียงสามแก้วเท่านั้น “ขอบคุณพี่บู๊มากค่ะ มาเชียงคานครั้งนี้ ถ้าไม่มีพี่ พวกเราคงลำบาก” ทุกคนพร้อมใจกันยกมือไหว้ ไม่เว้นแม้แต่วิลาสิณี ทำเอาบูรณะรับไหว้แทบไม่ทัน “เฮ่ย... คิดอะไรมาก เราใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนกัน ดีสำหรับพี่เสียอีก ที่ได้ไปเที่ยว... ได้ลอยกระทง” วลีที่ว่า ‘ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนกัน’ ของบูรณะ นัดดาคิดว่าหมายถึงเธอ แต่พอถึงประโยคสุดท้าย เธอก็ลังเลว่าที่จริงแล้ว จะเป็นอีกคนหนึ่งหรือเปล่า นัดดาจึงหันไปพูดกับคนๆ นั้น “แอร์... แกจะไม่พูดอะไรบ้างเลยหรือ” วิลาสิณีถูกเพื่อนโยนมาให้อย่างกะทันหัน ก็นึกคำพูดไม่ทัน หันไปทางรุจี บูรณะเห็นดังนั้นจึงตัดบท “ช่างเถอะ... ว่าแต่ว่าจะไปกันหรือยัง พี่จะได้ไปส่ง” นัดดามองเพื่อนทั้งสองเป็นเชิงขอความเห็น เมื่อรุจีพยักหน้า เธอจึงตอบ “ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ แต่พี่บู๊จะไปส่งยังไงคะ” “แล้วเราไปเที่ยวภูสวนทรายยังไงล่ะ” “มอเตอร์ไซค์...” นัดดาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ขาไปส่งไม่มีปัญหา แต่บูรณะจะขี่มอเตอร์ไซค์สองคันกลับมาที่ร้านคนเดียวได้อย่างไร “พวกเธอก็อยู่ที่นี่คนนึงสิ” บูรณะพูดแล้วก็เหลือบตามองวิลาสิณี ทำเอาฝ่ายนั้นค้อนจนตาคว่ำ ชายหนุ่มเห็นเข้าก็หัวเราะชอบใจ “ไม่ต้องห่วงหรอก พี่หาทางจัดการได้ แค่นี้เรื่องเล็ก” บูรณะคว้าถุงขนม ส่วนกาแฟเย็นนั้นต่างคนต่างถือ แล้วพากันเดินมาที่มอเตอร์ไซค์ ยังคงเป็นเหมือนเดิม นั่นคือวิลาสิณีนั่งซ้อนท้ายคันที่บูรณะเป็นผู้ขับขี่ หากผิดกันตรงที่ว่าในครั้งนี้ไม่มีเป้หลังของชายหนุ่มกั้นกลาง เชียงคานวันธรรมดาต่างจากวันหยุดลิบลับ มอเตอร์ไซค์สองคันแล่นไปตามถนนชายโขง ซึ่งเมื่อสองวันที่แล้วยังคึกคัก หากบัดนี้กลับเงียบสงบราวกับเมืองร้าง ร้านค้าต่างๆ ที่เคยเปิดประตูกว้างรอรับลูกค้าก็ปิดสนิท รอวันหยุดสุดสัปดาห์หน้าค่อยเปิดใหม่ เป็นเช่นนี้เรื่อยมา วิลาสิณีมองภาพเหล่านี้ด้วยความรู้สึกที่บอกตัวเองไม่ถูก อีกไม่กี่วันเชียงคานก็จะกลับมามีชีวิตชีวา แล้วตัวเธอเล่า อีกเมื่อไรจะได้กลับมาเยือน ท่ารถที่จะไปตัวเมืองเลยอยู่ไม่ไกล ยิ่งใช้มอเตอร์ไซค์ เพียงไม่กี่อึดใจก็ถึงแล้ว รถประจำทางได้เวลาออกพอดี หญิงสาวทั้งสามจึงไม่มีเวลาอ้อยอิ่ง ต่างก็รีบขึ้นรถ ยังไม่ทันจะนั่งลงบนเบาะครบคนล้อรถก็เริ่มหมุน วิลาสิณีใจหาย จากกันทั้งที ไม่มีแม้แต่คำอำลา รถประจำทางเคลื่อนตัวออกแล้ว นัดดากับรุจีชะโงกหน้าโบกไม้โบกมือว่อน โดยเฉพาะรุจีส่งเสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างไม่อายใคร วิลาสิณีทำได้เพียงมองตามสายตาของเพื่อน ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่เบื้องหลัง วิลาสิณีเห็นบูรณะยืนยกมือค้างมองมา ร่างสูงๆ ของเขากับเมืองเชียงคานค่อยๆ เล็กลงๆ ทุกที จนหายลับไป... เหลือไว้แต่เพียงความทรงจำ ด้วยเหตุที่รถเก๋งของนัดดาเสีย กำหนดการหลายอย่างในการมาท่องเที่ยวครั้งนี้จึงต้องเปลี่ยนแปลง มีทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้พบกับสิ่งแปลกใหม่ที่ไม่คาดฝัน บางครั้งเราเรียกเหตุการณ์แบบนี้ว่าอุบัติเหตุ บางครั้งก็เรียกว่าความบังเอิญ แต่บางครั้งเราก็เรียกสิ่งเหล่านี้ว่า... พรหมลิขิต จากที่นัดดาคิดไว้ว่าขากลับจะใช้เส้นทางผ่านภูเรือแล้วลงมาทางจังหวัดเพชรบูรณ์ เมื่อเวลาไม่เอื้ออำนวย เธอจึงต้องใช้เส้นทางเดิมกับขามา นั่นคือกลับทางจังหวัดชัยภูมิ วิลาสิณีอาสาขับรถเป็นผลัดแรก นัดดาไม่ขัดข้อง ส่วนรุจีไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะไม่ว่าใครจะขับผลัดแรกผลัดสองก็ไม่เกี่ยวกับตัวเธอซึ่งขับรถไม่เป็นอยู่แล้ว จะมีผลอยู่บ้างก็ตรงที่เธอเกรงใจ ไม่กล้าใช้โทรศัพท์ตอนที่วิลาสิณีเป็นคนขับ จะนอนก็นอนไม่หลับ รุจีจึงหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาเปิดดู แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนส่งให้นัดดาซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าดูบ้าง “ทำอะไรน่ะ” วิลาสิณีอดสงสัยไม่ได้ที่เพื่อนสองคนเหมือนมุบมิบทำอะไรกันอยู่ พอเธอถามเข้าก็ไม่ตอบ แถมยังหัวเราะกันคิกคัก “ขำอะไรกันนักกันหนา” คนขับซึ่งต้องมองทางบ่น พอขัดใจขึ้นมาก็ละมือซ้ายจากพวงมาลัยมาไขว่คว้าแย่งกล้องจากนัดดา จนฝ่ายนั้นร้องเสียงหลง “อย่าเล่นอย่างนี้สิ แกขับรถอยู่นะ” “แกก็บอกมาสิว่าหัวเราะกันเรื่องอะไร” นัดดาค่อยหายใจโล่งอกที่เพื่อนกลับไปจับพวงมาลัยสองมือตามเดิม เธอรีบส่งกล้องถ่ายรูปคืนรุจี แล้วค่อยตอบ “ฉันดูรูปกัน ถูกใจก็ยิ้มก็หัวเราะ แค่นั้นเอง” นัดดาพูดแค่นี้ก็หยุด ทว่าคนนั่งหลังกลับเสริมต่อยาวเหยียด “รูปถูกใจเยอะแยะเชียวแก ไม่เคยไปเที่ยวไหนแล้วถ่ายรูปมากขนาดนี้เลย สี่วันซัดไปซะเกือบพัน แกว่าจะไร้ต์ลงแผ่นส่งไปให้พี่บู๊ทั้งหมดหรืออัดขยายเฉพาะรูปสวยๆ ส่งไปให้พี่เขาดี” “ส่งไปทั้งหมดนั่นแหละ ให้เขาไปเลือกอัดเอาเอง” วิลาสิณีตอบเข้าทางของรุจีพอดิบพอดี “ถ้างั้นเขาคงหมดค่าอัดหลายตังค์แน่” แล้วรุจีก็หัวเราะ “วันเสาร์หน้าเจอกัน แกไปส่งให้พี่บู๊ด้วยนะ” “ที่ไหน...” เสียงของวิลาสิณีงุนงง แต่รุจียังไม่ทันสังเกตจึงเจื้อยแจ้วต่อ “ที่ไหนก็ได้ เชียงคานหรือกรุงเทพแล้วแต่แก” วิลาสิณีเงียบไปจนนัดดาชักเอะใจ จ้องหน้าเพื่อน “อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ที่อยู่พี่บู๊” รุจีถึงกับชะโงกหน้ามา เมื่อเห็นวิลาสิณียังคงเงียบอยู่ “ถ้างั้นก็โทรไปถาม” ทั้งสองรู้สึกนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์กว่าจะได้ยินคำตอบจากวิลาสิณี... ด้วยน้ำเสียงที่แห้งแล้งเหลือประมาณ “ฉันไม่รู้เบอร์โทรศัพท์ของพี่บู๊” ------------- จบบทที่ 16 ------------- ต่อบทที่ 17 ------------>>>> แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 54 11:42:18 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:41:22

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 17 วิลาสิณีหลับเป็นตายนอนรวดเดียวจนถึงเช้าตรู่ แม้เมื่อคืนจะกลับถึงบ้านไม่ดึกมากเท่าไร ทว่าความอ่อนเพลียจากการเดินทางไกล ทำให้หลับสนิทตั้งแต่หัวถึงหมอน ความเหนื่อยล้ายังคงมีอยู่ หญิงสาวฝืนใจลุกขึ้นจากที่นอนอย่างยากเย็น พอลงมาชั้นล่างเธอก็พบว่าบิดามารดาออกจากบ้านไปก่อนหน้านี้แล้ว หากยังเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ วิลาสิณีนั่งทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา เธอยอมรับว่ามันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนตั้งตัวไม่ทัน จนแยกแทบไม่ออกว่านั่นคือความฝันหรือความจริง ที่แน่ๆ ก็คือ เธอกับเขาไม่มีสัญญาณบ่งบอกใดๆ เลยว่าจะติดต่อกันต่อไป “พี่บู๊ไม่ได้ให้เบอร์โทรศัพท์ไว้หรอกหรือ” รุจีทำเสียงตกใจ เมื่อวิลาสิณีบอกเรื่องดังกล่าวในรถเมื่อวาน นัดดาเองก็รู้สึกผิดคาดเช่นกัน ที่เรื่องราวดีๆ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกลับมาลงท้ายแบบนี้ “แกก็ไม่ได้ให้เขาไว้เหมือนกันใช่ไหม” วิลาสิณีพยักหน้า มันจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากถ้าเธอให้เบอร์โทรศัพท์ผู้ชายโดยที่เขาไม่ได้ขอ “แล้วทีนี้จะติดต่อกันยังไง” นัดดาถอนหายใจส่ายหน้า ในขณะที่รุจีเอนหลังพิงพนักอย่างอ่อนแรง “โธ่เอ๊ย... กลับจากเชียงคาน แล้วยังต้องขึ้นคานต่ออีก” วิลาสิณีมาถึงที่ทำงานหลังจากลาพักผ่อนไปสองวัน วันพุธกลางสัปดาห์ไม่ค่อยยุ่งเหยิงเท่าไร หากเธอมองเห็นความผิดปกติของเพื่อนร่วมงาน ไม่ใช่ว่าทุกคนเครียดตั้งแต่เช้า หรือพักผ่อนสบายๆ กับการว่างงาน หากเป็นเพราะทุกคนมองมาที่เธอเป็นจุดเดียว จะว่าส่งสายตาทวงของฝากก็ไม่น่าใช่ หรือใบหน้าเธอมีอะไรแปลกประหลาดก็ไม่เชิง สายตาทุกคู่ดูเหมือนจะอยากรู้อยากเห็นอะไรบางอย่างมากกว่า “หายไปตั้งสองวัน เป็นไงบ้าง น้องแอร์” หญิงสาวรุ่นพี่ที่ชื่อวลัยถาม วิลาสิณียิ่งงุนงง เธอไม่ได้มาทำงานสองวันก็จริง แต่วลัยไม่น่าจะใช้คำว่า ‘หาย’ เพราะเธอลาพักผ่อน ใครๆ ก็รู้ “ก็สนุกดีค่ะ เหนื่อยตอนเดินทางไกลเท่านั้น” “นั่นสิ ไปลอยกระทงถึงเชียงคานนี่นา” วลัยพยักหน้าเข้าใจ หากการกระทำของเธอกลับเป็นอีกอย่าง หญิงสาวรุ่นพี่แทบจะเดินสำรวจรอบตัววิลาสิณี “อ้าว แอร์... กลับมาแล้วหรือ” เพื่อนร่วมงานรุ่นราวคราวเดียวกับวิลาสิณีซึ่งเพิ่งเดินเข้ามาร้องทัก และสุดท้ายก็ทำอาการเดียวกันกับวลัยไม่มีผิด แม้แต่เพ็ญแม่บ้าน ก็ยังจ้องหน้าเธอราวกับมีอะไรผิดปกติ “มีอะไรกันหรือคะ” วิลาสิณีอดรนทนไม่ได้ จึงถามออกมา ทุกคนไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน “หน้าแอร์เป็นอะไรหรือเปล่า” ขณะที่หญิงสาวหยิบกระจกบานจิ๋วขึ้นมาสำรวจใบหน้าตนเอง ตัวต้นเหตุก็มาถึง วิลาสิณีไม่ได้มีความผิดปกติอะไรเลย สาเหตุของอาการทุกคน อยู่ที่ความเปลี่ยนแปลงของอธิชา... หญิงสาวผู้ร่ำรวยแฟนคนนั้นนั่นเอง “เอ๋... ไปทำอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้” วิลาสิณีตกใจที่เห็นเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเข้าเฝือกที่แขนซ้าย ซ้ำยังมีผ้ากอซผืนเท่าครึ่งฝ่ามือแปะอยู่ที่ศีรษะด้านข้างซึ่งโกนผมออกไปดูเว้าแหว่ง คนถูกถามทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เดินกระย่องกระแย่งทั้งๆ ที่ดูๆ แล้วขาไม่เป็นอะไร เธอไม่ทันตอบ ก็มีคนตอบแทน “ก็คืนลอยกระทงน่ะสิ ยายเอ๋เข้าไปห้ามผู้ชายตีกัน ก็เลยถูกลูกหลง” “โธ่เอ๊ย... เรื่องของคนอื่นแท้ๆ” วิลาสิณีมองอธิชาด้วยความเห็นใจ “ไม่น่าเข้าไปยุ่งจนเจ็บตัวเลย” “ใครว่าเรื่องของคนอื่น เรื่องของตัวเองโดยตรงเลยละ” วิลาสิณีทำหน้างงๆ คนพูดจึงเล่าต่อ “ผู้ชายที่ตีกันน่ะ แฟนยายเอ๋ทั้งคู่ นัดกันคนละเวลา คนละสถานที่ แต่ไม่รู้อีท่าไหน ถึงไปเจอกันได้” “อ้าว...” วิลาสิณีอุทานเสียงยาว เธอจำได้ว่าเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเคยมาปรึกษาเรื่องไปลอยกระทงกับแฟนหลายคนเมื่อหลายวันก่อน “ก็ใครจะไปรู้ล่ะคะว่ารถไฟจะชนกันได้” อธิชาพูดเสียงอ่อย “แล้วผู้ชายเวลาต่อยกันนี่ ไม่มียั้งเลย ไม่ดูด้วยว่าใครจะขวางหรือเปล่า” “ศึกหน้านางก็อย่างนี้แหละ” คนเล่าสรุป “วันจันทร์ ยายเอ๋ไม่มาทำงาน พวกเราก็นึกว่าจะเที่ยวสนุกสนานจนลุกไม่ไหว ที่ไหนได้ ไปนอนอยู่โรงพยาบาลโน่น” วิลาสิณีถอนหายใจ แล้วจับมืออธิชาเพื่อปลอบ “เลยต้องมาเจ็บตัว... เฮ้อ... แขนหัก หัวแตก ถือว่าฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน คิดเสียว่ายังดีที่แฟนๆ ของเอ๋ไม่มีปืนมีอาวุธ ไม่อย่างนั้น อาจจะรุนแรงกว่านี้” ปลอบเสร็จเธอก็นึกขึ้นได้ ถึงสาเหตุที่ถูกมองแปลกๆ เมื่อเดินเข้ามาในสำนักงาน “เห็นแอร์ไม่มาทำงานสองวัน ก็เลยคิดว่าจะเป็นอย่างเอ๋หรือคะ” วิลาสิณีถามโดยไม่เจาะจง เธอกวาดตามองทีละคน ใครคนหนึ่งอ้อมแอ้มตอบ “เห็นไปลอยกระทงเหมือนกันนี่นา แถมยังไม่มาทำงานตั้งสองวัน ก็นึกว่า...” “แอร์ไม่ได้ลาป่วยเสียหน่อย ลาพักผ่อนล่วงหน้าก่อนแล้ว” วิลาสิณีส่ายหน้า ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี ที่เธอถูกนำไปเปรียบเทียบกับคนมีแฟนเยอะ แล้วคนมีแฟนเยอะที่ว่าก็ช่วยแก้ต่างให้ “นั่นน่ะสิคะ อย่างพี่แอร์ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบเอ๋หรอก พี่แอร์ไม่มีแฟนสักคน พวกพี่ๆ ก็รู้” คำช่วยแก้ต่างของอธิชา ไม่ต่างไปจากการใช้เข็มแหลมๆ จิ้มเข้าที่หัวใจ วิลาสิณีเจ็บจี๊ดจนไม่อาจอยู่เฉยได้ “ใครบอกเอ๋ ว่าพี่ไม่มีแฟน” ประโยคนี้ประโยคเดียว เรียกความสนใจของคนแทบจะทั้งสำนักงาน คนที่อยู่ห่างๆ ก็เร่เข้ามาใกล้ๆ ส่วนคนที่อยู่ใกล้ๆ อยู่แล้ว ก็ยิ่งเขยิบเข้ามาจนชิด “ก็เอ๋ไม่เคยเห็นเลยนี่คะ พี่แอร์ไม่เคยมีใครมารับ ไม่เคยมีใครมาส่ง โทรศัพท์คุยกันก็ไม่มีทั้งนั้น วันหยุดก็ไม่เคยเล่าว่าไปไหนกับใคร พี่แอร์ยัง...” “พอ... พอเถอะ” วิลาสิณีรีบยกมือห้าม ยิ่งเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องพูดมากเท่าไร ก็เหมือนจะยิ่งประจานเธอเท่านั้น “เป็นอันว่าตอนนี้พี่มีแฟนแล้ว” “มีแฟนแล้ว” ไม่ใช่เฉพาะอธิชาเท่านั้น หากหลายๆ คนต่างพูดขึ้นมาพร้อมๆ กัน “ใช่... แอร์มีแฟนแล้ว” วิลาสิณีกล่าวพร้อมกับพยายามยิ้มให้เต็มภาคภูมิ “ไม่อย่างนั้นจะไปลอยกระทงทำไม ใช่ไหม” “โห... จริงด้วย ไปลอยกระทงกันตั้งที่เชียงคาน อากาศหนาวๆ อย่างนี้ คงโรแมนติกมากเลย น่าอิจฉาชะมัด” วิลาสิณีปลาบปลื้มจนตัวลอย เพิ่งจะมีครั้งแรกที่เธอถูกอิจฉาในเรื่องแบบนี้ แต่แล้วตัวที่ลอยอยู่ก็ต้องตกตุ้บลงมาอย่างน่าอนาถ เมื่ออธิชากล่าวต่อมา “ถ่ายรูปมาเยอะไหมคะ เอามาอวดกันหน่อย เอ๋อยากเห็นหน้าผู้ชายที่โชคดีคนนั้นจัง” “ใช่ๆ เอารูปมาให้ดูหน่อย เผื่อจะได้ชวนแฟนไปเที่ยวบ้าง” แต่ละคนสนับสนุนคำพูดของสาวน้อยกันเซ็งแซ่ วิลาสิณีฝืนยิ้มรับทั้งๆ ที่ใจห่อเหี่ยว ไม่น่าพูดอะไรพลั้งปากจนทำให้ต้องลำบากใจเลยจริงๆ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:43:24

ความคิดเห็นที่ 4 . “จิ๊บ... แกไร้ต์รูปเสร็จหรือยัง” วิลาสิณีโทรไปหารุจีตอนพักเที่ยง รูปในกล้องของเพื่อนน่าจะมีบูรณะให้พออุปโลกน์เป็นแฟนของเธอได้บ้าง “แกจะบ้าหรือเปล่าแอร์” รุจีโวยกลับมา “เพิ่งกลับมาถึงเมื่อคืน พอเช้าก็ต้องมาทำงาน แล้วแกจะให้ฉันเอาเวลาตอนไหนไปทำ” “ไม่รู้นี่...” วิลาสิณีแก้ตัว ทั้งๆ ที่เข้าใจเหตุผลที่เพื่อนบอกเป็นอย่างดี แต่ที่เธอโทรมาถามก็เพื่อจะเร่งเท่านั้น “แล้วอย่างนี้ฉันจะได้รูปเมื่อไหร่” “วันเสาร์” “โอย... ทำไมนานขนาดนั้น เร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ” เสียงโอดครวญของวิลาสิณีทำให้รุจีสงสัย “แกใจร้อนอะไรกันนักกันหนา อ้อ... หรือว่าอยากจะเห็นรูปพี่บู๊เร็วๆ” พอเจอทักเข้าอย่างนี้ คนใจร้อนจึงรีบบอกปัดเป็นพัลวัน “เปล่านี่ ไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่นเลย ฉันแค่อยากดูรูปของฉันเท่านั้น” แล้ววิลาสิณีก็ต้องจำใจรับตามกำหนดของเพื่อน ด้วยเกรงว่าจะถูกซักไซ้อะไรไปมากกว่านี้ “วันเสาร์ก็วันเสาร์ ฉันนัดเจอแกตั้งแต่เช้าเลยนะ” รุจีวางสายโทรศัพท์จากวิลาสิณีแล้วก็กระหยิ่มยิ้มย่อง ลองโทรมาขอรูปตั้งแต่กลับมาเพียงข้ามวันอย่างนี้ ไม่พ้นเป็นอย่างที่นัดดากล่าวไว้ ‘แอร์มันฟอร์มเยอะ ต้องแกล้งให้เข็ด’ แล้วเธอก็โทรหาคนพูดประโยคนั้นทันที “นัท เมื่อกี้แอร์โทรหาฉัน ถามว่าไร้ต์รูปลงแผ่นให้หรือยัง” “เหรอ... เร็วกว่าที่คิดแฮะ” จริงอย่างว่า นัดดาคาดไว้ อย่างไรวิลาสิณีก็ต้องอยากดูรูป ทำเป็นเฉยๆ ไม่สนใจมาตลอด แต่มีหรือที่เพื่อนสนิทอย่างเธอจะเดาไม่ออก หากบางทีเธอก็ไม่เข้าใจ วิลาสิณีบ่นกับเธอไม่รู้กี่หนต่อกี่หนเรื่องไม่มีแฟน สำหรับรายอื่นๆ ที่เข้ามาจีบแล้วถูกวิลาสิณีตอกหน้าหงายกลับไปนั้น นัดดาพอเข้าใจได้ ทว่าสำหรับบูรณะแล้ว เธอยังมองไม่เห็นเหตุผลที่เพื่อนจะต้องวางฟอร์มอย่างที่ผ่านมาเลย ปากแข็งอย่างนี้ เดี๋ยวจัดให้ ! “แล้วแกตอบไปว่าอย่างไรล่ะ” นัดดาถาม “วันเสาร์” รุจีตอบ “จริงๆ ไร้ต์แป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว แต่ถ้าทำตามแผนที่แกบอกก็ต้องใช้เวลาหน่อย” “รบกวนหน่อยนะจิ๊บ” “แค่นี้ทำได้อยู่แล้ว ว่าแต่ว่าแกแน่ใจหรือว่าจะได้ผล กับแอร์ฉันว่าไม่เท่าไหร่ แต่กับพี่บู๊ฉันไม่แน่ใจ ปากแข็งเหมือนกันนี่รายนั้น มีอย่างที่ไหน คุยกันอยู่ตั้งนานสองนาน เบอร์โทรศัพท์ไม่ให้ไว้ซะงั้น” “ไม่ต้องห่วงจิ๊บ ฉันเตรียมแผนสำหรับพี่บู๊ไว้แล้วเหมือนกัน ดูซิว่าจะอมพะนำกันได้นานสักเท่าไหร่” แล้วสัปดาห์ที่แสนจะทรมานก็ผ่านพ้นไป วิลาสิณีทั้งอึดอัดทั้งทุรนทุราย แต่ก็ต้องฝืนทำตัวนิ่งเข้าไว้ เพื่อนร่วมงานก็ทวงรูปที่สัญญาว่าจะเอามาให้ดูทุกวัน ยิ่งอธิชาแล้วยิ่งกวนใจเข้าไปใหญ่ ทวงไม่ทวงเปล่า ถามซอกแซกอยู่นั่น แฟนพี่แอร์หล่อมั้ยคะ สูงเตี้ยดำขาว ผมยาวผมสั้น แหม... ไม่น่าแค่แขนหัก หัวแตกเลย ปากน่าจะเป็นแผลอีกด้วย หมอจะได้พันแน่นๆ หรือไม่ก็มีอะไรอุดปาก จะได้ไม่พูดมากอย่างนี้ พอถึงเช้าวันเสาร์ วิลาสิณีก็แจ้นไปยังห้างสรรพสินค้าที่นัดกับเพื่อนไว้ตั้งแต่ห้างยังไม่เปิด หญิงสาวเดินเป็นเสือติดจั่นอยู่หน้าประตูซึ่งปิดสนิท ท่ามกลางสายตาคนที่มารอห้างเปิดเช่นเดียวกัน ทันทีที่พนักงานรักษาความปลอดภัยเปิดประตู ผู้คนก็กรูกันเข้าไปราวกับข้างในมีของแจก ทว่าคนที่เดินไปมาอย่างกระวนกระวายกลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “จิ๊บ... ห้างเปิดแล้วนะ” เธอโทรไปเตือนเพื่อนทั้งๆ ที่ไม่จำเป็น เพราะว่า... “ฉันนัดแกตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงของรุจีแสดงความแปลกใจ “แล้วนั่นแกรีบไปทำอะไรตอนนี้” “ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่กลัวรถติด” วิลาสิณีอ้างส่งเดช “ว่าแต่แกเถอะ ออกจากบ้านมาหรือยัง ถ้ามาถึงก่อนเที่ยงก็โทรมาหาฉันได้เลยนะ” “คงไม่ไปถึงก่อนมากนักหรอก ตอนนี้ฉันยังอยู่ที่บ้านอยู่เลย” นัดดาปิดปากกลั้นหัวเราะแทบตาย กลัวว่าเสียงของเธอจะเล็ดลอดเข้าไปในโทรศัพท์ของรุจี ซึ่งเจ้าตัวเปิดลำโพงให้ได้ยินดังๆ กันทั้งสองคน เธอขับรถมาบ้านรุจีตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เปิดดูแผ่นดีวีดีซึ่งเจ้าของบ้านไร้ต์รูปลงจนแน่ใจว่าเป็นไปตามที่วางแผนกันไว้ ยังไม่ทันได้ออกจากบ้าน วิลาสิณีก็โทรมาหา วันสองวันนี้  ได้แกล้งเพื่อนสนุกแน่ “จิ๊บ... รีบไปห้างกันเถอะ เจ้าแอร์มันใจร้อนแย่แล้ว” สองสาวรีบไปยังสถานที่นัดหมายก็จริง ทว่าพอไปถึงแล้วกลับไม่รีบเข้าไปหาวิลาสิณี พวกเธอแอบสังเกตกันอยู่ห่างๆ วิลาสิณีไม่มีอะไรทำจึงมานั่งรอเพื่อนอยู่ที่ศูนย์อาหารตามที่นัดกันไว้ ตั้งแต่สิบเอ็ดโมงเศษ เหลือเวลาอีกตั้งเกือบชั่วโมง เธอจึงฆ่าเวลาด้วยการซื้อนิตยสารมานั่งอ่าน พร้อมกับกาแฟเย็นหนึ่งแก้ว โดยหารู้ไม่ว่าเธอตกอยู่ในสายตาของนัดดากับรุจีตลอดเวลา แค่สิบเอ็ดโมงครึ่ง วิลาสิณีก็ดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า นิตยสารที่ซื้อมาก็ได้แต่เปิดดูรูป เพราะสมาธิมีไม่พอที่จะอ่าน หนักๆ เข้าก็วางมันลงบนโต๊ะ แล้วนั่งกระสับกระส่ายหันซ้ายหันขวา พอไม่เห็นใครก็หยิบมันมาเปิดผ่านๆ อีกครั้ง “จะเข้าไปกันหรือยัง” รุจีถามนัดดา ขณะที่สายตายังมองไปที่วิลาสิณีอย่างระมัดระวัง ศูนย์อาหารที่เพื่อนนั่งอยู่นั้นเปิดโล่งและกว้างใหญ่ ส่วนเธอกับนัดดามายืนแอบอยู่ในมุมอับห่างๆ จึงยากที่วิลาสิณีจะมองเห็น ผิดกับพวกเธอที่มองเห็นอีกฝ่ายอย่างชัดเจน “เดี๋ยว... แกลองโทรหาแอร์ก่อนสิ” รุจีอมยิ้มทำตามที่เพื่อนบอก “ว่าไงแอร์ แกไปรอที่ศูนย์อาหารแล้วหรือยัง ฉันใกล้จะถึงแล้วนะ” แล้วรุจีก็ต้องกลั้นหัวเราะอีกครั้ง เมื่อวิลาสิณีตอบกลับมาว่าตนเองเพิ่งจะมาถึง เธอพูดโดยไม่สีเสียงบอกนัดดาว่าวิลาสิณีกล่าวอย่างไร พร้อมกับชี้มือไปยังคนวางฟอร์ม วิลาสิณีลุกขึ้นยืนจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย แล้วนั่งลงไปใหม่ หยิบนิตยสารขึ้นมาทำท่าว่าตั้งใจอ่าน ไม่สนสิ่งใดรอบข้าง “จะบาปมากมั้ยเนี่ย แกล้งเพื่อนอย่างนี้” รุจีพูดพลางหัวเราะพลาง เธอเดินตามนัดดา ตรงเข้าไปหาคนนั่งวางฟอร์มในศูนย์อาหาร “ไง แอร์ มารอนานแล้วหรือยัง” นัดดาต้องเข้าไปนั่งใกล้ๆ แล้วทัก วิลาสิณีจึงละสายตาจากนิตยสารเงยหน้าขึ้นมามอง “อ้าว นัท มาด้วยเหรอ” “ต้องมาสิ ฉันก็อยากจะได้รูปไปดูเหมือนกันนี่ เอ่อ... แกยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่ามารอนานแล้วหรือยัง” “เพิ่งนั่งลงเดี๋ยวนี้เอง” วิลาสิณีตอบหน้าตาเฉย อันที่จริงเธอก็ไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย เพียงแค่กล่าวไม่หมดเท่านั้น “ไปเดินดูของมาแล้ว ไม่ค่อยมีอะไรลดราคา เลยไม่ได้ซื้อสักอย่าง” “เหรอ... ว้า น่าเสียดาย มาทั้งทีไม่มีอะไรลดราคา” รุจีทำเป็นส่ายหน้า “ว่าแต่แกหิวหรือยัง ฉันขอไปซื้อของกินหน่อยนะ ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้า” แล้วรุจีก็ผละไปทันที พอกลับมาพร้อมอาหารมากมายก็คะยั้นคะยอให้เพื่อนช่วยกิน ก่อนชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้โดยไม่พูดถึงรูปที่ไร้ต์มาให้เลย วิลาสิณีก็ไม่เอ่ยถึงเช่นกัน แต่พอนานๆ เข้าเธอก็อดรนทนไม่ไหว ต้องเลียบๆ เคียงๆ ถาม “จิ๊บ... แกไร้ต์รูปมาเผื่อนัทด้วยหรือเปล่า” รุจีอมยิ้ม มองหน้าเพื่อนแล้วตอบ “เปล่า ฉันไร้ต์มาแค่แผ่นเดียว ไม่รู้ว่าจะเจอนัทวันนี้ เอาไงดี จะให้ใครก่อน” พอเห็นวิลาสิณีหน้าเสีย เธอก็บอก “ฉันล้อเล่นน่า เตรียมมาให้พวกแกแล้วคนละแผ่น ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น” “ยังไง... ฉันทำหน้ายังไง” วิลาสิณีรีบยิ้มกลบเกลื่อน “แต่ถ้าแกเอามาแผ่นเดียวจริงๆ ยกให้นัทไปก่อนก็ได้นะ ฉันไม่รีบ” รุจีกับนัดดาอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ เพื่อนหนอเพื่อน ช่างวางฟอร์มไปได้ ขืนมีมาแผ่นเดียวจริงๆ ถึงจะยกให้นัดดาก็มีหวังวิลาสิณีตามไปเอาถึงบ้าน วิลาสิณีทำสีหน้าเรียบเฉยขณะที่รับแผ่นดีวีดีมาจากรุจี แต่ก็รีบเก็บใส่กระเป๋าถือโดยเร็ว ก่อนจะบอกเพื่อนทั้งสองอย่างอารมณ์ดี “พวกแกดูแล้วอยากอัดรูปไหนบ้าง โทรบอกฉันได้เลยนะ จะเป็นธุระให้” นัดดากับรุจีมองหน้ากันพลางนึกในใจ เพื่อนจะอารมณ์ดีอย่างนี้หรือไม่ เมื่อกลับไปถึงบ้านแล้วเปิดดู ในเมื่อทั้งแผ่นที่ไร้ต์มาให้ ไม่มีรูปบูรณะเลยแม้แต่รูปเดียว ------------- จบบทที่ 17 ------------- ต่อบทที่ 18 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:44:27

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 18 วิลาสิณีจำใจเดินเที่ยวดูของบนห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนทั้งสองตามคำชวน ทั้งๆ ที่อยากจะกลับบ้านเปิดรูปดูเต็มแก่ ตกเย็นนัดดายังชวนดูหนังอีก เธอจึงจำเป็นต้องปฏิเสธ “แกดูกันสองคนเถอะ เรื่องนี้ฉันไม่ค่อยอยากดูเท่าไหร่” “งั้นแกอยากดูเรื่องอะไรล่ะ” นัดดายังคงตื๊อ “ฉันกับจิ๊บดูได้ทั้งนั้น” วิลาสิณีอยากจะตะโกนดังๆ เหลือเกินว่า เธออยากดูรูป ไม่อยากดูหนัง หากความเป็นจริงทำได้เพียงปฏิเสธเสียงอ่อย “ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า เดินมากๆ ชักเวียนหัว” “จะรีบกลับไปไหนกัน นี่ว่าจะชวนกินข้าวเย็นด้วยนะ” คนอยากกลับบ้านทำหน้าเมื่อย ขืนทั้งดูหนัง ทั้งกินข้าว มีหวังกลับถึงบ้านไม่ต่ำกว่าสี่ห้าทุ่ม เมื่อไม่รู้จะหาเหตุผลใดมาปฏิเสธอีก วิลาสิณีจึงตัดบทเอาดื้อๆ “ฉันจะกลับบ้านละ เดี๋ยวพรุ่งนี้บ่ายๆ จะโทรหา” ว่าจบก็ยกมือโบกอำลาไปทันที เพราะไม่ต้องการฟังคำทักท้วงจากเพื่อนอีก นัดดามองตามหลังคนเดินจ้ำอ้าวๆ ไป ก่อนหันมาพูดกับรุจี “ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้บ่ายหรอก เช้าๆ เจ้าแอร์ก็จะรีบโทรหาแกแล้ว เผลอๆ อาจจะเป็นคืนนี้เลยด้วยซ้ำ คอยดูเถอะ” เป็นไปตามที่นัดดาคาด วิลาสิณีถึงกับออกอาการหัวเสีย เมื่อเปิดแผ่นดีวีดีดูอย่างถ้วนถี่แล้วพบว่ารูปตั้งหลายร้อยที่รุจีบันทึกลงแผ่นมาให้ ไม่มีรูปบูรณะเลยแม้แต่รูปเดียว มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่รุจีจะไม่เคยถ่ายรูปของเขาไว้ เธอจำได้ว่าอย่างน้อยก็ต้องมีหลายสิบรูป หรือว่ารุจีจะเข้าใจอะไรผิด “จิ๊บ แกจะกลับถึงบ้านเมื่อไหร่” วิลาสิณีตัดสินใจโทรหาเพื่อน เมื่อคะเนว่าทั้งคู่น่าจะออกจากโรงหนังแล้ว “คงดึกแหละแอร์ นี่กำลังจะเข้าโรงหนัง บังเอิญรอบเย็นมันเต็มน่ะ มีธุระอะไรเหรอ” “อ๋อ... ก็เรื่องรูป...” “ไว้คุยกันพรุ่งนี้ดีกว่า ฉันเข้ามาในโรงแล้ว คนอื่นเขามองกันใหญ่เลย” แล้วสัญญาณที่ตัดไปก็ทวีความหงุดหงิดให้วิลาสิณี เพื่อนนะเพื่อน มาอยากดูหนังอะไรกันตอนนี้ นี่เธอมิต้องเก็บความกระวนกระวายไว้ตลอดคืนเลยหรือ วิลาสิณีเปิดดูรูปอีกรอบ เผื่อว่าจะมีรูปใดที่มีบูรณะเล็ดลอดตาเธอไปบ้าง แต่แล้วก็ต้องยอมรับความจริง เธอนึกเลยไปถึงวันจันทร์ เพื่อนๆ ที่สำนักงานต่างรอชม ‘แฟน’ ของเธออยู่ เพราะรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่าได้ชมกันแน่ๆ มิหนำซ้ำยังสำทับไปอีกว่า ดูแล้วห้ามอิจฉากัน ไม่อยากให้ถึงวันจันทร์เลย พอเช้าวันรุ่งขึ้น วิลาสิณีก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง เธอโทรไปหารุจีแล้วสาดประโยคแรกเข้าเป้าตรงจุดประสงค์ไม่มีอ้อมค้อม “จิ๊บ ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้” “เฮ้ยๆ เกิดอะไรขึ้นแอร์ แกจะมาหาฉันทำไม” รุจีตกใจ ขนาดเตรียมรับมือไว้แล้ว แต่นี่มันเกินคาดไปมาก “แกไร้ต์รูปให้ฉันไม่หมด” “แค่นั้นก็พอแล้ว” รุจียืนยัน ก็ทำไมจะไม่ใช่เล่า ในเมื่อเธออุตส่าห์เสียเวลาเป็นชั่วโมงเพื่อคัดเลือกรูปบันทึกลงแผ่นให้เพื่อน “แกจะเอาทั้งหมดไปทำไม เปลืองเนื้อที่เปล่าๆ” “จะซักเท่าไหร่กัน เอางี้ ฉันจะไปหาแกที่บ้านแล้วจัดการทำเอง ไม่รบกวนแกหรอก” “ใครบอกว่าไม่รบกวน” รุจีพูดเสียงเข้มก่อนอ่อนลงกลายเป็นร่าเริง “เดี๋ยวพี่ปกรณ์จะมารับฉันไปเที่ยว แกคงไม่คิดจะมาขัดจังหวะใช่ไหม” วิลาสิณีอึ้งไปพักใหญ่ๆ ใช่สิ รุจีมีแฟนแล้ว จะว่างตลอดวันเหมือนอย่างตนเองได้อย่างไร พออึกอักจะถามก็ถูกดักคอไว้จนพูดไม่ออก “อย่าเสียเวลามาเลย แอร์ ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ แล้วแต่พี่ปกรณ์จะพามาส่ง” หมายความว่าวันจันทร์ที่จะถึงนี้ เธอจะไม่มีอะไรไปยืนยันคำคุยโวของตัวเอง วิลาสิณีฟังแล้วเข่าอ่อน ระหว่างเฟ้นหาเหตุผลเหมาะๆ ไปอธิบายเพื่อนร่วมงาน กับเสี่ยงทำอะไรสักอย่าง เธอว่าประการหลังง่ายกว่ากันเยอะเลย รุจีทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกตอนสองทุ่ม เมื่อเดินนวยนาดกลับเข้ามาในบ้านหลังจากร่ำลาแฟนหนุ่มที่มาส่ง ใครคนหนึ่งนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวยาวหน้าโทรทัศน์ ! “มารอจิ๊บตั้งแต่บ่ายแล้วลูก แม่บอกให้มาใหม่วันหลังก็ไม่ยอม” มารดาของรุจีกล่าวพลางมองคนที่นางเอ่ยถึงอย่างเอ็นดู ผิดกับรุจีที่มองอย่างเหลือเชื่อในพฤติกรรมของเพื่อน “มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่โทรคุยกัน” “แอร์เขาจะมาเอารูปที่ไปเที่ยวกันน่ะค่ะ คุณแม่” รุจีแน่ใจว่านี่เป็น ‘ธุระ’ ของวิลาสิณี แต่ถ้าจะให้ลงความเห็นว่า ‘ด่วน’ หรือเปล่านั้น เธอไม่มั่นใจ “ไม่คิดว่าจะมา จิ๊บบอกแล้วว่าไม่รู้จะกลับเมื่อไหร่” เสียงคุยของสองแม่ลูกทำให้คนนอนหลับงัวเงียลืมตาขึ้นมา พอเห็นเพื่อน เธอก็รีบลุกพรวดพราด จนผู้สูงอายุตกใจ “กลับมาแล้วเหรอจิ๊บ” วิลาสิณีทักทายรุจี ก่อนหันไปยกมือไหว้ขอโทษมารดาของเพื่อน แล้วหันมาพูดต่อ “รอเพลินไปหน่อยก็เลยหลับ โซฟาของแกนุ่มดีจัง” รุจีว่าตัวเธอเองออกจะบ๊องๆ ไม่ค่อยเต็มบาท พอมาเจอวิลาสิณีหลังจากกลับจากเชียงคานแล้ว อาการน่าจะหนักกว่า... เผลอๆ อาจจะไม่ถึงสองสลึง เมื่อมารดาเดินเลี่ยงไปแล้ว เธอก็ถามเพื่อนทันที “แกอยากได้รูปมากถึงขนาดลงทุนมาหาฉันที่บ้านเลยเนี่ยนะ” “เปล่า...” วิลาสิณีปฏิเสธหน้าตาเฉย แถมยังดำน้ำไปขุ่นๆ “ฉันมาธุระแถวนี้ก็เลยแวะมาเท่านั้นเอง” “ธุระ...” คนฟังทวนคำอย่างไม่ค่อยจะเชื่อถือ “แกมีธุระอะไรแถวนี้ด้วยหรือ” “เออน่า บอกว่าธุระก็ธุระก็แล้วกัน” วิลาสิณีพูดปัดไปดื้อๆ “ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ฉันขอรูปทั้งหมดไปเลยก็แล้วกันนะ” ยังไงๆ ก็ต้องเข้าประเด็นนี้ รุจีคิดในใจ แต่เมื่อจะแกล้งแล้วก็ต้องแกล้งให้ถึงที่สุด “เครื่องเจ๊ง สงสัยไวรัสกิน ข้อมูลหายหมดเลย” วิลาสิณีอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนกล่าวออกมา “ฉันซ่อมได้ ไป เดี๋ยวไปดูให้ แกเดินนำไปสิ” คนฟังทำตาปริบๆ ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง “ไม่ได้หรอก นอกจากไวรัสกินแล้ว จอภาพยังไฟช็อตอีกต่างหาก แกซ่อมไม่ได้แน่ๆ” วิลาสิณีอึ้งไปอีกครึ่งนาที แล้วค่อยยิ้มออกมาได้ “ถ้างั้นเอาการ์ดในกล้องถ่ายรูปของแกมาก็ได้นี่ เอามาให้ฉันเลย ฉันกลับไปทำเองที่บ้านได้” “ไม่ได้หรอก” รุจีส่ายหน้าดิก “ฉันลบข้อมูลไปหมดแล้ว” “ฉันกู้เป็น” คราวนี้นอกจากจะทำตาปริบๆ แล้ว รุจียังกลืนน้ำลายดังเอื๊อกอีก ถ้าถึงขนาดนี้เห็นทีเธอจะต้องขอยอมแพ้ “เดี๋ยวฉันไปค้นมาให้ ไม่แน่ใจว่าเคยไร้ต์ลงแผ่นไว้หรือยัง ถ้าไร้ต์ไว้แล้ว แกเอาไปได้เลย” รุจีต้องทำเป็นค้นโน่นค้นนี่เพื่อไม่ให้วิลาสิณีซึ่งตามมาถึงห้องส่วนตัวสงสัย สักพักก็หยิบแผ่นดีวีดีแผ่นหนึ่งขึ้นมา “เจอแล้ว” อันที่จริงแผ่นนี้เธอก็เตรียมไว้ให้เพื่อน เพียงแต่ไม่ใช่วันนี้เท่านั้น “แกก็อบปี้ไว้ก่อนดีกว่าไหม อ้อ... ไม่ได้สินะ คอมพิวเตอร์เสียนี่นา แล้วฉันจะก็อบมาให้แกเอง” วิลาสิณีถามเองตอบเอง สรุปเองเสร็จสรรพ พร้อมกับคว้าแผ่นดีวีดีในมือเพื่อนมาเป็นกรรมสิทธิ์ของตน ก่อนจะกลับบ้าน วิลาสิณียังถามย้ำ “แกแน่ใจนะจิ๊บ ว่าแผ่นนี้มีครบทุกรูป” “แน่ยิ่งกว่าหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสองอีก แกกลับไปถึงบ้านแล้วรีบเปิดดูได้เลย” “โอ๊ย... ไม่รีบถึงขนาดนั้นหรอก ว่างเมื่อไหร่ถึงค่อยเปิดดู” วิลาสิณีพยายามปรับสีหน้าให้ดูเรียบเฉยเพื่อยืนยันในคำพูด ส่วนรุจีก็พยักหน้าหงึกๆ รับทราบ ทั้งที่ไม่เชื่อถือเลยสักนิด ลองขนาดนี้ไม่เรียกว่ารีบ ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:45:46

ความคิดเห็นที่ 6 . บ้านของรุจี จะว่าไปแล้วก็ไม่ไกลจากบ้านของวิลาสิณีสักเท่าไร ทว่าสภาพการจราจรในกรุงเทพที่ไม่ว่าเวลาใด รถก็ติดให้หงุดหงิดได้ทุกเมื่อ ดังนั้นกว่าวิลาสิณีจะกลับมาถึงบ้านตนเองก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มเศษ ท้องร้องด้วยความหิว ทำให้เธอเข้าครัวหาอะไรกินก่อน มื้อเย็นที่บิดามารดาของรุจีชวนให้ร่วมวงด้วยนั้น เธอกินไปนิดหน่อยด้วยความเกรงใจ กินข้าวเสร็จ อาบน้ำเสร็จ ใช้เวลาไปอีกร่วมชั่วโมง วิลาสิณีนำแผ่นดีวีดีมาที่เครื่องคอมพิวเตอร์ในเวลาเกือบเที่ยงคืน ถือว่าไม่ได้รีบร้อนตามที่ได้บอกรุจีไว้ รูปในช่วงแรกๆ เหมือนกับแผ่นแรกที่เธอเคยเปิดดู มาแตกต่างกันก็ตอนที่รุจีมาถึงร้านกาแฟของบูรณะ รูปของชายหนุ่มเริ่มมีประปราย หากก็เป็นเพียงติดมาโดยบังเอิญเท่านั้น วิลาสิณีชักจะใจเสีย ถ้าเป็นอย่างนี้คงแอบอ้างว่าเป็นแฟนไม่ได้แน่ แต่พอถึงตอนใส่บาตร หัวใจของเธอก็เต้นแรง ไม่รู้ว่ารุจีแอบถ่ายรูปคู่ของเธอกับเขาตั้งแต่เมื่อใด ภาพใส่บาตรร่วมกัน น่าจะพอยืนยันได้ วิลาสิณียังคงเปิดดูไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงรูปตอนกลางคืน รูปบนถนนชายโขง ผู้คนมากมายดูสับสนไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ทว่าพอมาถึงท่าน้ำ วิลาสิณีถึงกับยิ้มออกมาด้วยความถูกอกถูกใจ ฉากเด็ดซึ่งสำคัญที่สุดอันจะบรรยายแทนคำพูดได้ทั้งหมด ปรากฏอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว ภาพชายหนุ่มนั่งคุกเข่าเคียงข้างหญิงสาว โดยทั้งคู่ต่างมีกระทงอยู่ในมือ เบื้องหน้าคือแม่น้ำโขง สายน้ำอันยิ่งใหญ่ รุจีถ่ายรูปนี้ได้ดีมาก ทั้งแสงทั้งองค์ประกอบต่างลงตัวไปเสียทั้งหมด วิลาสิณีกับบูรณะเหมือนกับลอยเด่นออกมาจากกลุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง หญิงสาวกดปุ่มปิดโปรแกรม เก็บแผ่นดีวีดีใส่ซอง ก่อนปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ คืนนี้เธอนอนอย่างเป็นสุข หลังจากกังวลใจมาหลายวัน รูปของเธอกับบูรณะ ใครเห็นแล้วไม่อิจฉาก็ให้มันรู้กันไป วิลาสิณีไปถึงที่ทำงานตั้งแต่เช้า หากเธอเลือกที่จะเดินเข้าสำนักงานให้สายกว่าคนอื่นๆ การนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วมีคนมาทักทีละคน กับการเดินเข้าไปให้ทุกคนทักพร้อมๆ กัน ความสำคัญมันผิดกัน ไม่มีอะไรพลิกโผ เพื่อนร่วมงานต่างทักกันเกรียวเมื่อวิลาสิณีย่างก้าวเข้าสำนักงาน เธอกล้าสบตาทุกคนในฐานะที่เป็นต่อ แต่ก็ทำเป็นไม่พูดถึงเรื่องรูป ทั้งๆ ที่อยากจะอวดเต็มทน จนกระทั่งใครคนหนึ่งกล่าวทวง “แอร์ ที่ว่าจะเอารูปที่ไปเที่ยวกับแฟนมาให้ดูวันนี้น่ะ เอามาหรือเปล่า” วิลาสิณีเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง แล้วเปิดกระเป๋าถือหยิบแผ่นดีวีดีออกมาก่อนพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก “เอามา... นี่ไง ลองไปเปิดดูกันสิ” คนที่กล่าวทวงปราดเข้ามารับ แล้วรีบนำไปเปิดด้วยคอมพิวเตอร์เครื่องที่มีจอภาพใหญ่ที่สุดในสำนักงาน โดยมีบรรดาไทยมุงเดินตามกันเป็นพรวน เจ้าของรูปซ่อนยิ้มไว้อย่างมิดชิด เห็นเพื่อนร่วมงานต่างให้ความสนใจก็รู้สึกปลื้ม ไม่เสียแรงที่ลงทุนไปนั่งรอนอนรอรุจีตั้งครึ่งค่อนวัน “ไม่เห็นมีผู้ชายเลยแอร์ หรือว่าแฟนที่ว่าน่ะ เป็นผู้หญิง” คนดูเริ่มส่งเสียงข้ามฟากมาถาม “ดูไปเรื่อยๆ สิ ถึงเชียงคานเมื่อไหร่ก็เห็นเอง” พอได้ยินคำตอบจากเจ้าของรูป คนดูก็รีบเลื่อนภาพไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเห็นบุรุษหนึ่งแปลกปลอมเข้ามา “เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะถ่ายเลยเนอะ” เริ่มมีเสียงวิจารณ์แล้ว วิลาสิณีพอเดาได้ว่าเพื่อนร่วมงานกำลังดูถึงรูปไหน “เปิดๆ ไปอีก พี่เขาขี้อายน่ะ” สักพักก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้น หลายคนแย่งกันพูด “โอ้โห หล่อนะเนี่ย ท่าทางเรียบร้อยไม่เบา ไหนๆ ... ว้าย... มีตักบาตรร่วมกันด้วย อื้อหือ... โรแมนติกสุดๆ” วิลาสิณียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นึกอยู่แล้วว่าใครเห็นก็ต้องอิจฉา ประเดี๋ยวเถอะ พอถึงรูปลอยกระทงลงแม่น้ำโขง มีหวังได้กรี๊ดสลบ “กรี๊ด...” นั่นไง มีคนกรี๊ดแล้ว วิลาสิณีเตรียมตัวอธิบายที่มาที่ไปของรูปนี้ ซึ่งเธอเตรียมตัวแต่งเสริมเติมเรื่องมาอย่างดี ขอเพียงใครสักคนเรียกไปเท่านั้น ทว่าคำอธิบายที่เตรียมมากลับไม่ได้ใช้แม้แต่น้อย เมื่อจู่ๆ อธิชาก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดชื่นชมแกมอิจฉา “เป็นแฟนกัน ทำไมไม่ลอยกระทงเดียวกันล่ะคะ พี่แอร์” เหมือนถูกชกเข้าที่ปลายคางอย่างแรง นอกจากจะทำให้วิลาสิณีมึนงงแล้ว ยังทำให้คนอื่นๆ ฉุกคิด “นั่นสิ ดูรูปนี้แล้วเหมือนต่างคนต่างลอยนะ” วิลาสิณียังเมาหมัด เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เป็นแฟนกันแล้วต้องลอยกระทงเดียวกันด้วย ขณะที่ยังหาคำตอบดีๆ ไม่ได้ คนเปิดเกมก็ช่วยหาทางออกให้ “สงสัย ไม่ได้นัดกันไว้ใช่ไหมคะว่าใครจะซื้อกระทง ก็เลยซื้อกันไปทั้งคู่ เอ๋ก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ค่ะ” “ใช่ๆ” คนหาคำตอบไม่ได้รีบรับคำสมอ้างทันที “พอต่างคนต่างซื้อมา จะทิ้งของใครก็เสียดาย เลยลอยมันทั้งสองกระทงอย่างที่เห็นนั่นแหละ” วิลาสิณีพูดพลางนึกขอโทษไปพลาง วันนี้เธอพูดความจริงครึ่งๆ กลางๆ ไปหลายเรื่องแล้ว แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเป็นเพราะสถานการณ์บีบบังคับ “โห... มีซ้อนมอเตอร์ไซค์กันด้วย ไปเที่ยวไหนกันหรือ แอร์” คำถามลอยลมมาอีก คราวนี้วิลาสิณีตอบได้ หากเธอรู้สึกประหลาดใจ ด้วยนึกไม่ถึงว่ารุจีจะถ่ายรูปนี้ไว้ด้วย ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอตัดสินใจเลิกวางฟอร์มลุกขึ้นเดินไปดูให้เห็นกับตา ภาพเธอซ้อนมอเตอร์ไซค์โดยมีบูรณะเป็นผู้ขับขี่ มีสายหมอกเป็นฉากหลังช่างดูงดงาม บางครั้งก็ไต่สูงลัดเลาะไปตามโตรกเขา บางคราวก็เลาะเลียบไปตามลำน้ำ บางทีเห็นเธอกับชายหนุ่มอยู่ไกลๆ บางทีก็ใกล้เสียจนภาพทั้งภาพเห็นแต่เธอกับเขาเท่านั้น “โอ๊ย... อิจฉา” ใครคนหนึ่งร้องขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ แล้วคนอื่นๆ ก็ร้องตาม “อยากไปเที่ยวอย่างนี้บ้างจัง” “ทำไมแฟนฉันถึงไม่เป็นอย่างนี้นะ” “สวีทกันเหลือเกิน พระเอกนางเอกในนิยายยังอาย” แล้วก็มีคนสรุปสั้นๆ “มดขึ้นจอ” จะว่าไปแล้วที่ทุกๆ คนกล่าวมา วิลาสิณีก็คิดว่าไม่ได้เกินจริงแต่อย่างใด ขนาดเธอเองที่อยู่ในเหตุการณ์แท้ๆ พอเห็นภาพแล้วยังอิจฉาตัวเองเลย “มีแฟนทั้งที ต้องอย่างนี้สิพี่แอร์” เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องยิ่งพูดให้ปลื้มมากขึ้นไปอีก จนวิลาสิณีเผลอลืมตัวไปว่าความจริงเธอแค่นำบูรณะมาแอบอ้างเท่านั้น “หาแฟนใหม่ดีไหมเนี่ย” ใครบางคนบ่น ทำให้มีคนบ่นตาม “พ่อเจ้าประคุณ วันๆ ไม่เห็นโรแมนติกอย่างนี้บ้างเลย” ส่วนบางคนก็ชมเชยยกย่อง “แอร์หาแฟนเก่งเนอะ ช่วยบอกเทคนิคพวกเราบ้างสิ” ขณะที่วิลาสิณีกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน เพื่อนรุ่นน้องคนเดิมก็กระชากลงมาสู่ความเป็นจริง “ไหนๆ ก็เปิดตัวแล้ว พี่แอร์พาแฟนมาให้พวกเรารู้จักหน่อยสิคะ” มิหนำซ้ำยังมีคนผลักเธอลงสู่ก้นเหวด้วยการย้ำ “เย็นนี้เลยนะ” ------------- จบบทที่ 18 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:46:58

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089966/W11089966.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11134721/W11134721.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11369894/W11369894.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 11:52:47

ความคิดเห็นที่ 8 แอร์น่าสงสารมากกกกกก 55555555555555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 16:41:08

ความคิดเห็นที่ 9 ขำแอร์ ทำทุกทางเพื่อจะมีแฟนมาอวดเพื่อนๆ แล้วงี้จะไปเอาตัวจริงที่ไหนมาโชว์ล่ะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 17:17:37

ความคิดเห็นที่ 10 เหมือนมวยเมาหมัดเลย จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 22:26:14

ความคิดเห็นที่ 11 หนูแอร์เนี่ยน้า..... อ้างอะไรไป เกืดตัวจริงเขามาเซอร์ไพร์สที่ออฟฟิส หนูแอร์จะเข้าตัวนา... จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 06:35:48 A:61.90.37.239 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 12 ฟอร์มจัดจนเวอร์ซะจริง เรื่องโกหกพันคอตัวเองซะแล้ว ได้หนังสือแล้วค่ะ ขอบคุณมาก จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 16:02:58

ความคิดเห็นที่ 13 จะไปอยู่อีกสองวันนี้ค่ะ จะไปลองกินปาท่องโก๋ จิบกาแฟ มองดูหมอกจางๆตอนแปดโมงเช้า หลังจากตักบาตรข้าวเหนียว ฮี่ๆๆ เขียนให้คนอ่านหมั่นไส้ไปอย่างั้นแหล่ะ แต่ไปจริงๆน๊า @^.^@ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 17:15:55

ความคิดเห็นที่ 14 โธ่เอ๋ย แล้วจะต้องหลอกกันไปอีกกี่นาน ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 18:27:13

ความคิดเห็นที่ 15 แล้วเย็นนี้จะทำยังไงล่ะแอร์^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 18:33:07

ความคิดเห็นที่ 16 ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ว่าแล้วก็ลุ้นสาวแอร์กันต่อไป จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 10:34:58

ความคิดเห็นที่ 17 แล้วจะรอดไหมหนอเย็นนี้เลย... จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 10:35:13

ความคิดเห็นที่ 18 ใจเย็นๆหนูแอร์ เดี๋ยวพระเอก(พี่บู๊) มาช่วยแก้หน้า เหอๆ ขอบคุณครับ ได้รับหนังสือแล้วครับ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 18:15:02

ความคิดเห็นที่ 19 ได้รับหนังสือแล้วคะ  อ่านจบเรียบร้อยแล้วคะ ที่เชียงคานอากาศหนาว มากคะ  จะคอยติดตามผลงานนะคะ (Thank you kha.) จากคุณ : ละอัตตา เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 16:45:40