ความคิดเห็นที่ 1 พระอาทิตย์เลื่อนพ้นขอบฟ้าเข้าใกล้เที่ยงรอมร่อ ส่องแสงแผดเผาหยาดน้ำหายสิ้น แทบไม่เหลือเค้าว่าเมื่อคืนก่อนห่าฝนตกหนักสักเพียงใด ชางฮุ่ยเยว่ภรรยากิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินกำลังทำความสะอาดบ้านตามปกติ ทันใดนั้นสังเกตพบร่างสูงกางร่มย่ำเท้าเข้ามาทางประตูรั้ว นางก็ยิ้มแย้มอย่างเผลอไผล วิ่งไปทักทายผู้มาใหม่ทันที “ท่านพี่ ไฉนกลับบ้านมายามนี้กัน” ดวงตาทอประกายแช่มชื่น ปากกลับตำหนิด้วยความเป็นห่วง สำหรับผู้เป็นโรคผิวเผือกอย่างหวงไป่หวินนั้นไม่ค่อยถูกกับแสงแดด ดังนั้นถ้าต้องออกภายนอกมักเลือกตอนเช้ามืดหรือพลบค่ำเสียมากกว่า จะมียกเว้นก็ช่วงจำเป็นบางขณะเท่านั้น หวงไป่หวินหุบร่ม เส้นผมสีเงินจึงสะท้อนแดดเลื่อมระยับน่าชม มันอมยิ้มพลางโอบเอวภรรยาพาเดินเข้าชายคาบ้าน เอ่ยว่า “มีแต่พระบัญชาฮ่องเต้จึงยับยั้งมิให้ข้ากลับบ้านได้ แดดแค่นี้หรือจะน่ากังวล” ระหว่างชางฮุ่ยเยว่ค้อนใส่สามีด้วยความหมั่นไส้แกมยินดี เสียงสัพยอกก็ลอยมาจากห้องด้านหลัง “ศิษย์พี่รองคารมคมคาย มิน่าถึงมัดใจพี่สะใภ้ไว้ได้” “ไป่หนิง!” หวงไป่หวินอุทานลั่น “เจ้ามาตั้งแต่เมื่อใด” ชางฮุ่ยเยว่พยักเพยิดให้ดรุณีน้อย “ข้าจะไปเอาน้ำชากับของว่าง เชิญพวกท่านตามสบาย” เนื่องจากเหตุการณ์เมื่อคืน ทำให้สือหย่งหลุนตัดสินใจค้างที่หมู่ตึกตระกูลสือ ปล่อยฟ่านไป่หนิงย้อนกลับมาเพียงคนเดียวแล้วอ้างกับชางฮุ่ยเยว่ว่าเด็กหนุ่มออกไปเยี่ยมครอบครัวแต่เช้า ยามนี้จึงเหลือแต่สองศิษย์พี่น้องตามลำพัง ดรุณีน้อยค่อยหยิบมีดสั้นเขากิเลนมาวางบนโต๊ะ แจกแจงคำไว้วานของเอ้อไห่เซิ่นให้อีกฝ่ายฟัง เมื่อได้ยินชื่อจอมยุทธเซียนสุขสันต์ สีหน้าชายผมเงินพลันหม่นหมองลง “ข่าวการตายของลุงเอ้อทำให้ข้าก็ตกใจมาก โชคร้ายที่ต้องคอยดูแลอาการพระบิดาจนมิอาจปลีกตัวไปเคารพศพได้ ข้า...ละอายใจนัก” “จอมยุทธเอ้อมิใส่ใจเรื่องพรรณนี้หรอก ศิษย์พี่รองโปรดอย่ากังวล” “ถึงกระนั้นก็เถอะ” หวงไป่หวินถอนหายใจ ทอดสายตาเหม่อลอย “ลุงเอ้อมีบุญคุณกับข้าล้นฟ้า แม้ด้วยฝีมือข้าจะสู้โจซานตงมิได้ อย่างน้อยก็ควรเข้าช่วยเหลือฝ่ายธรรมะเพื่อการแก้แค้น ติดที่ฐานะข้าราชบริพาร มิอาจกระทำได้ตามใจ” มันหันมาลูบมีดสั้นในมือ รำพึงเสียงพร่า “แล้ว...ตอนที่ลุงเอ้อส่งมีดสั้นแก่เจ้า ได้กล่าวอันใดบ้างหรือ” ฟ่านไป่หนิงจึงเล่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นอย่างละเอียด พอฟังจบชายผมเงินก็ว่า “ที่แท้มีดสั้นนี้มีชื่อว่าเขากิเลน” “ใช่แล้ว จอมยุทธเอ้อก็ชอบชื่อนี้มาก เอ่ยชมเชยไม่ขาดปากทีเดียว” “อา...ใช่” หวงไป่หวินละสายตาจากอาวุธหันไปเหม่อลอยอีกครา ฟ่านไป่หนิงเห็นกิริยาหม่นหมองของศิษย์ผู้พี่จึงรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนา “ข้าได้ข่าวว่าศิษย์พี่ใหญ่เดินทางมาร่วมมือกับฝ่ายธรรมะในสงครามครั้งนี้ด้วย” ครั้นหวงไป่หวินแสดงอาการตื่นเต้น นางจึงเริ่มเล่าเรื่องราวที่ฟังมาจากเล่าฮูหยินเมื่อคืนก่อน ฝางปิงเต๋าศิษย์พี่ใหญ่ของพวกนางนั้น ภายหลังได้ช่วยเหลือโต่วอี้เหรินและสือจินหลิงแล้ว ก็พำนักอยู่ในหมู่ตึกตระกูลสือมาตลอด โดยได้รักษาอาการป่วยของเล่าฮูหยินไปพร้อมกัน เพราะการนี้ถึงไม่อาจปลีกตัวไปยังเมืองพนาไพศาลพร้อมเจ้าบ้านสือได้ ทว่าเมื่อเหล่าชาวยุทธ์ประกาศสงครามกับพรรคอสุราอาฆาต มันก็รีบเดินทางไปสมทบทันที เนื่องจากฝางปิงเต๋าผละจากเรือนเพลินบุปผาตอนอายุมากแล้ว ทั้งท่องยุทธจักรเพียงไม่นานก็ออกนอกด่านไป บรรดาชาวยุทธ์แม้เคยได้ยินชื่อเสียงมันทว่าแทบไม่มีใครคุ้นเคย อีกทั้งกิตติศัพท์ซินแสเทวะอาจารย์มันก็มิใช่ใสสะอาด แม้เจ้าบ้านสือจะให้การรับรองแต่จอมยุทธ์หลายคนกลับไม่ค่อยไว้ใจ เมื่อแรกจึงทำงานกับฝ่ายธรรมะอย่างยากลำบาก ทว่าด้วยฝีมือการรักษาและความเชี่ยวชาญเชิงยุทธได้ช่วยชีวิตเหล่าผู้กล้ามาหลายครั้ง จนกลายเป็นที่ยอมรับในที่สุด รายละเอียดพวกนี้สือหย่งจวินส่งพิราบสื่อสารคอยรายงานมาตลอด หวงไป่หวินยินดีเมื่อได้ฟังข่าวศิษย์พี่ใหญ่ผู้หายสาบสูญไปนาน จึงตกลงใจว่าหลังสะสางภาระในราชสำนักแล้วจะรีบเดินทางไปเมืองพนาไพศาลเพื่อคารวะสุสานเอ้อไห่เซิ่นและเยี่ยมเยือนฝางปิงเต๋า ส่วนดรุณีน้อยก็แจ้งว่าอยากขอไปพำนักยังหมู่ตึกตระกูลสือเพื่อดูแลสือจินหลิงซึ่งยังนอนซมเพราะไข้ใจ ชายผมเงินเอ่ยปากเสียดายที่ไม่ได้สนทนากับนางมากกว่านี้แต่ก็ยินยอมโดยดี เหตุการณ์ข้างต้น เป็นเรื่องเมื่อเจ็ดวันที่แล้ว ตอนนี้ฟ่านไป่หนิงอาศัยอยู่กับตระกูลสือมาครบสัปดาห์พอดี ช่วงแรกผู้อาวุโสของสกุลโดยเฉพาะปู่รองยังแสดงทีท่าไม่ยอมรับการกลับมาของสือหย่งหลุน เด็กหนุ่มจึงคิดปลีกตัวจากไป แต่เล่าฮูหยินได้ทัดทานไว้ “ย่ารู้ว่าทั้งเจ้าและผู้อาวุโสต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง ทว่าเรื่องคดีพ่อเจ้านั้นอาอี้ได้ใช้ฐานะเจ้าบ้านตัดสินใจว่าจะไม่รื้อฟื้นอีก ส่วนการปกปิดข้อมูลจากเล่าชาวยุทธ์นั้นแม้จะก่อความกังขา หากตระกูลสือคงไม่ต่ำต้อยถึงขนาดต้องมาใส่ใจความคิดคนภายนอกเป็นแน่ เมื่อทุกอย่างลงเอยเช่นนี้ความบาดหมางระหว่างเจ้ากับผู้อาวุโสยังมิอาจละวางหรือ เภทภัยคุกคามตรงหน้าแล้วไยไม่สามัคคีกันอีก” สือหย่งหลุนหวนนึกถึงป้ายวิญญาณและโถกระดูกมารดาในห้องนอนตนแล้ว ค่อยถอนใจพูดว่า “ท่านย่ากล่าวไม่ผิด ขอเพียงไม่มีการรื้อฟื้นเรื่องราวมาประนามท่านแม่ หลานก็พร้อมรับใช้ตระกูลเหมือนเช่นเดิม” “ดีแล้ว” เล่าฮูหยินพยักหน้าแช่มชื่น “ส่วนเรื่องรับเจ้ากลับเข้าตระกูล ย่าจะเจรจากับผู้อาวุโสเอง” ดังนั้นสือหย่งหลุนจึงเริ่มช่วยงานของสกุลอีกครั้ง แม้ต้องเผชิญการต้อนรับอย่างเย็นชา ทว่าพื้นฐานนิสัยเด็กหนุ่มไม่เคยดื้อดึงหรือเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่แล้ว อาศัยความอดทนและนอบน้อมจนกระทั่งคนในตระกูลใจอ่อน ความสัมพันธ์จึงกลับมาใกล้เคียงปกติ ตอนนั้นเองที่สือหย่งหลุนทราบว่าศพของบิดาได้ย้ายกลับเข้าสุสานตระกูลแล้ว จึงรีบรุดไปทำพิธีเคารพ ส่วนกระดูกของเผาเสี่ยงหมิงถูกจัดการเยี่ยงไร มันกลับมิคิดไถ่ถาม เด็กหนุ่มเรียนรู้มาจนเกินพอว่า เรื่องบางอย่างไม่ทราบเสียก็อาจสบายใจกว่า ยามนี้สือหย่งหลุนกำลังเดินไปตามระเบียง เป้าหมายเพื่อเยี่ยมน้องสาวผู้ยังนอนซมอยู่ หากกลับพบดรุณีน้อยก้าวออกจากห้องสือจินหลิงเสียก่อน หลังการสนทนากับโต่วอี้เหรินเมื่อหลายคืนที่แล้ว เล่าฮูหยินก็สั่งเลิกกักบริเวณหลานสาว เพียงให้เพ่ยเพ่ยสาวใช้ประจำตัวคอยจับตา ดังนั้นจึงไม่มีใครมาเฝ้าหน้าห้องสือจินหลิงอีก “ไป่หนิง อาการน้องสามเป็นอย่างไรบ้าง” “ไม่กระเตื้องเลย ข้าซักถามเพ่ยเพ่ยก่อนนางจะขอตัวไปทำธุระ ได้ความว่าจินหลิงเสมือนร่างไร้วิญญาณ จับนอนก็นอน จับนั่งก็นั่ง ยังดียอมทานอาหารที่เพ่ยเพ่ยป้อนให้บ้าง” ฟ่านไป่หนิงขมวดคิ้วด้วยสีหน้าหนักใจ “ตอนนี้นางหลับอยู่ ข้าจึงหลบออกมา” สือหย่งหลุนก็มีท่าทางไม่ต่างจากสหาย “ข้าไปสืบข่าวคุณชายสามโต่วตามที่เจ้าขอไว้แล้ว เห็นว่าทางนั้นเองก็ล้มป่วยลุกจากเตียงไม่ได้ คงเพราะบอบช้ำจากการบาดเจ็บและฝืนนั่งคุกเข่ามาตลอดสามวัน” ฟ่านไป่หนิงยกมือหยุดคำมัน ปรายตาย้อนไปทางประตูห้อง กระซิบว่า “ประเดี๋ยวจะเป็นการรบกวนจินหลิง เราหลบไปสนทนาทางนั้นเถอะ” เงาสองหนุ่มสาวซึ่งทาบบนกระดาษบุบานประตูหายวับไป แต่ภายในห้อง...สือจินหลิงยังยืนนิ่งในท่าเดิม ที่แท้นางคร้านจะสนทนากับดรุณีน้อย จึงแสร้งหลับตากลบเกลื่อน แต่พอได้ยินเสียงพี่ชายก็ลุกมาแอบฟังหลังประตูด้วยความอยากรู้ จนได้ยินคำโต้ตอบจากอีกฟากอย่างถนัด นี่...พี่อี้เหรินก็ล้มป่วยด้วยหรือ โฉมงามครุ่นคิดด้วยกิริยาหดหู่ ยิ่งย้อนนึกถึงข้อเสนอซึ่งท่านย่ามีต่อชายคนรัก หัวใจก็พลันเจ็บแปลบ ‘ในชีวิตข้าถือคติเพียงสองอย่างเท่านั้น หนึ่งคือมีคุณต้องทดแทนมีแค้นต้องชำระ ....อีกข้อคือชีวิตตัวเองสำคัญที่สุด ไยข้าต้องเสี่ยงตายโดยไร้เหตุผลด้วยเล่า’ ประโยคดังกล่าว โต่วอี้เหรินเคยเอ่ยไว้หนักแน่น โต่วจินเซิงแม้มิใช่บิดาแท้จริงแต่ก็ถือเป็นผู้มีคุณของมัน โต่วอี้เหรินไม่มีทางทรยศบิดาบุญธรรมเด็ดขาด มินับว่าใครจะยอมเสี่ยงตายโดยไร้ความคิดเช่นนี้ สือจินหลิงยกมือกุมหน้าอกแน่น หากมิอาจลดทอนความปวดร้าวในหัวใจลงได้ ‘ข้าสัญญา...ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เราสองคนต้องได้อยู่ด้วยกัน’ ประโยคนี้ท่านก็เคยกล่าว...ยังจำได้หรือไม่ หยาดน้ำใสไหลอาบสองแก้ม สั่นสะอื้นอย่างสุดจะห้ามปรามตัวเองไว้ได้ ข้าคิดถึงท่าน...คิดถึงท่าน... ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 18:21:18

ความคิดเห็นที่ 2 สือหย่งหลุนไม่มีทางทราบความเป็นไปในห้องนอนน้องสาว ดังนั้นพอเดินนำดรุณีน้อยห่างออกมาแล้วก็รีบแจ้งต่อว่า “ส่วนอีกเรื่องซึ่งสั่งคนสืบหา กลับมิได้เบาะแสแม้แต่น้อย” ฟ่านไป่หนิงหน้าเคร่ง “หมายถึงเรื่องที่วานรเขากระดูกและวานรเขี้ยวกระดูกลอบเข้าเมืองหลวง แต่ถูกจินหลิงพบเข้าก่อนนั่นน่ะหรือ” เด็กหนุ่มผงกศีรษะ “ด้วยอิทธิพลของตระกูลสือในเป่ยจิง กลับไม่พบการเคลื่อนไหวของพรรคอสุราอาฆาตที่เมืองหลวงเลย เช่นนั้นพวกมันมาทำอะไร” ดรุณีน้อยก็ขบคิดจนปวดหัว บัดนี้ สงครามระหว่างฝ่ายธรรมะและอธรรมดำเนินถึงขึ้นแตกหัก มีการปะทะตามเมืองต่าง ๆ ไม่เว้นแต่ละวัน โชคดีที่สาขาของพรรคอสุราอาฆาตประจำอยู่แต่ทางใต้ เมืองเป่ยจิงซึ่งอยู่เกือบเหนือสุดจึงมิได้รับผลประทบ โดยระหว่างนี้คนของตระกูลสือที่มิได้เป็นกำลังต่อสู้จะคอยส่งเสบียงแก่บรรดาชาวยุทธ์ ตระกูลโต่วจัดการด้านอาวุธและยา อีกสองตระกูลดูแลจิปาถะส่วนอื่น ผลของสงครามยังนับว่าสูสี ด้วยภายหลังประลองกับเอ้อไห่เซิ่นแล้วโจซานตงก็เก็บตัวเงียบอีกครา ซึ่งจากจดหมายเข้ารหัสที่สือหย่งจวินส่งผ่านม้าเร็วมาเป็นระยะ แจ้งถึงเรื่องที่พวกผู้นำฝ่ายธรรมะหารือกันจนได้ข้อสันนิษฐานอันน่าเชื่อถือว่า นี่อาจเป็นจุดอ่อนหนึ่งเดียวของวิชาสลายภพ! ด้วยวิเคราะห์จากนิสัยโจซานตงแล้ว ภายหลังการตายของเอ้อไห่เซินพรรคอสุราอาฆาตย่อมฮึกเหิมถึงขีดสุด เป็นจังหวะเหมาะที่จะบุกถล่มฝ่ายธรรมะโดยทันที ทว่ามันกลับละทิ้งโอกาสอันงามแล้วปล่อยให้เหล่าชาวยุทธมีเวลาฟื้นกำลังขวัญ นั่นคงเพราะสาเหตุเดียว การประลองกับจอมยุทธเซียนสุขสันต์ ส่งผลต่อร่างกายมันเป็นแน่! เป็นความจริงที่วิชาสลายภพสามารถรักษาอาการบาดเจ็บในพริบตา แต่ความสะดวกสบายเยี่ยงนี้สมควรแลกมาด้วยพลังวัตรจำนวนมหาศาล นั่นคือแม้โจซานตงจะมีชัยในการประลอง ทว่าเอ้อไห่เซิ่นก็ทำให้มันเสียพลังวัตรจนต้องเก็บตัวเพื่อฟื้นฟูจนกว่าจะปกติ นับว่าการตายของเอ้อไห่เซิ่นมิได้สูญเปล่าแม้แต่น้อย เพราะนอกจากเรื่องการลดทอนพลังวัตรแล้ว เมื่อวิเคราะห์การต่อสู้ที่ผ่านมาอย่างละเอียด ก็พอค้นพบวิธีรับมือโจซานตงเข้าหนึ่งอย่าง นั่นคือแค่โจมตีจนมันบาดเจ็บสาหัสได้ แล้วรีบปลิดชีพเจ้าวายร้ายก่อนมันจะใช้วิชาสลายภพรักษาตัวเท่านั้น ฟังดูง่ายดายยิ่ง แต่ความจริงกลับยากเย็นแสนเข็ญ เช่น จะทำให้โจซานตงบาดเจ็บสาหัสได้อย่างไร แล้วถ้าทำได้จริงยังจะเหลือแรงพอสังหารมันก่อนใช้วิชาสลายภพหรือไม่ เมื่อนั้นจึงได้ข้อสรุปว่า ต้องรวบรวมยอดยุทธ์ฝ่ายธรรมะจู่โจมโจซานตงพร้อมกันในคราเดียว เพื่อลดช่องว่างความเหลื่อมล้ำของฝีมือ และไม่เปิดจังหวะให้ทางนั้นรักษาตัวเองได้ทัน แม้เป็นวิธีที่น่าอับอาย หากก็พากันปลอบใจตนเองว่านี่คือสงคราม ขอเพียงกำจัดมารร้ายคืนความสงบแก่ยุทธจักร ไม่จำเป็นต้องเลือกวิธีการ! พอได้ข้อตกลงแน่ชัด ทุกคนก็เริ่มมีความหวัง ถึงกับเฝ้ารอการปรากฏตัวของโจซานตงด้วยใจจดจ่อ ไม่ซิ...เพราะระยะทางอันห่างไกลของเป่ยจิงกับเมืองพนาไพศาล ข่าวที่ได้จึงล่าช้ากว่าเหตุการณ์ปัจจุบันราวสามวัน ดังนั้นป่านนี้...ฝ่ายธรรมะอาจกำลังปะทะกับโจซานตงอยู่ก็ได้! สือหย่งหลุนเองวิตกเรื่องนี้ไม่น้อย ต้องรำพึงว่า “นอกจากนี้ช่วงสี่วันที่ผ่านมา กลับไม่มีข่าวจากเมืองพนาไพศาลส่งถึงเลย” ปกติสือหย่งจวินจะส่งข่าวแทบทุกวัน แล้วทางตระกูลสือค่อยตอบจดหมายกลับไป เจ้าบ้านสือและสือหย่งจวินจึงทราบเรื่องที่สือหย่งหลุนกลับเข้าตระกูลและดีใจมาก ด้านดรุณีน้อยก็อาศัยช่องทางนี้ ฝากจดหมายไปถึงศิษย์พี่ใหญ่ฝางปิงเต๋า และได้จดหมายตอบมาว่ามันยินดีที่ได้ข่าวจากนาง ทั้งหวังว่าหลังเหตุการณ์สงบจะได้สนทนากัน ฉะนั้นการที่จดหมายจากทางนั้นเงียบหายไป ย่อมน่าหวาดระแวงยิ่ง! สือหย่งหลุนกล่าวสืบต่อ “สถานการณ์คับขัน แม้จะยังกังวลถึงแผนของสมาคมรัตติพิกล หากข้าคงต้องขออนุญาตท่านย่า เดินทางไปดูลาดเลายังเมืองพนาไพศาลในวันพรุ่งนี้เลย” “แต่...อย่าลืมปราณพิษในตัวพี่ซิ หากมันกำเริบ...” นางขมวดคิ้ว กลุ้มใจเกินกว่าจะกล่าวต่อให้จบ สำหรับเรื่องปราณพิษนี้ สือหย่งหลุนขอร้องฟ่านไป่หนิงมิให้เปิดเผยแก่คนในตระกูล ด้วยเห็นว่าทุกคนล้วนมีปัญหารุมเร้ามากพอแล้ว เมื่อดรุณีน้อยเอ่ยย้ำขึ้นมา มันจึงว่า “ข้าเองก็อยากปรึกษาเจ้าพอดี ข้าเห็นว่า...” ทันใดนั้น ปรากฏเสียงเอะอะดังกลบคำพูดเด็กหนุ่ม ทั้งคู่รีบเงี่ยหูฟังก่อนจับได้ว่าความวุ่นวายมีทิศทางจากประตูใหญ่ จึงรุดไปดูไม่รอช้า พวกยามที่เฝ้าประตูใหญ่ต่างรุมล้อมบุรุษผู้นอนกองอยู่กับพื้น บ้างพยายามเขย่าร่างสลบไสล บ้างหันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะทำอันใด กระทั่งหนึ่งในนั้นเห็นสือหย่งหลุนเข้า ก็รีบรายงานด้วยความโล่งใจ “คุณชายรอง มีม้าเร็วจากเมืองพนาไพศาลขอรับ แต่พอมาถึงมันกลับพลัดตกหลังม้านิ่งไป ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ฟื้น” ฟ่านไป่หนิงร้องสั่งให้ทุกคนถอยห่าง บรรดายามทราบว่านางเป็นสหายของเจ้านายจึงทำตามไม่อิดออด ดรุณีน้อยปรี่เข้าตรวจอาการคนส่งข่าวแวบเดียวก็แจ้งว่า “เป็นลมเพราะเหนื่อยเกินไป” จากนั้นจึงหยิกเข้าที่เนื้อตรงกึ่งกลางเหนือริมฝีปากบน ม้าเร็วพลันสูดหายในหนักหน่วงลืมตาอ่อนระโหยขึ้นทันที เมื่อแรกมันยังแสดงท่าประหลาดใจที่พบสตรีแปลกหน้า ก่อนเปลี่ยนเป็นอาการยินดีเมื่อเห็นสือหย่งหลุนเข้า “คะ...คุณชายรอง...” “เกิดอันใดขึ้น!” เสียงตวาดของเล่าฮูหยินดังมาจากเบื้องหลัง คาดว่าคงมีผู้ไปแจ้งเหตุชุลมุนตรงประตูใหญ่ หญิงชราและปู่รองจึงตามมาสมทบ ยามผู้ถอยร่นไปรีบรายงานรวบรัด ส่วนคนส่งข่าวพอพบเหล่าผู้อาวุโสเข้าก็เกร็งใบหน้าจนบิดเบี้ยว ฝืนพลิกกายมานั่งคุกเข่า เอ่ยระล่ำระลัก “ท่านเล่าฮูหยิน แย่แล้ว...แย่แล้วขอรับ!” หญิงชราพินิจกิริยาผิดปกตินั้นแล้วถึงกับใจหายวาบ หากพยายามเก็บอาการไว้ สั่งว่า “มีอะไรก็รีบว่ามา อ้ำอึ้งทำไมกัน!” เท่านั้นเองม้าเร็วก็ปล่อยโฮดังลั่น สะอึกสะอื้นพูดว่า “ท่านเจ้าบ้านสือ ท่านถูก...ถูกเจ้าโจซานตงฆ่าตาย ทะ...ที่เมืองพนาไพศาลไปแล้วขอรับ!” ราวภูผาถล่มโดยไม่ทันรู้ตัว ผู้คนล้วนตกตะลึงตัวเย็นเฉียบ แล้วสือหย่งหลุนที่ตั้งสติได้ก่อนใครก็รีบร้องว่า “นี่มิใช่เรื่องล้อเล่นนะ จงแจ้งรายละเอียดให้ชัดเจนกว่านี้!” “ขะ...ขอรับ ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเจ้าบ้านสือเรียกประชุมผู้นำชาวยุทธ์ยังบ้านพักเมืองพนาไพศาล ผู้นำที่เดินทางมาร่วมชุมนุมได้ก็มีเจ้าสำนักง่อไบ๊ เจ้าอาวาสวัดเส้าหลิน และหัวหน้าพรรคอีกหลายสิบคน ทว่าขณะกำลังหารือกันนั้น จู่ ๆ เจ้าโจซานตงก็บุกฝ่าการป้องกันเข้ามา บรรดาผู้นำชาวยุทธ์พยายามผนึกกำลังต้านทาน แต่...แต่เจ้ามารชั่วร้ายกาจเกินไป จินถู่ซือไท่และเต๋อเจินไต้ซือต่างบาดเจ็บสาหัส หัวหน้าพรรคตกตายไปกว่าครึ่ง รวมถึง...รวมถึงท่านเจ้าบ้านด้วยขอรับ” สือหย่งหลุนหน้าซีดเผือด แม้นึกเตรียมใจไว้บ้างแต่ข่าวนี้ก็ยังเลวร้ายเกินกว่าจะยอมรับได้ จังหวะนั้นเองปู่รองก็ถลาออกไปกระชากเสื้อม้าเร็วสุดแรง ตะคอกว่า “เจ้าโกหก! อาอี้ระมัดระวังตัวมาตลอด ไม่มีทางจากไปง่ายดายเช่นนี้ เจ้าเป็นไส้ศึกพรรคอสุราอาฆาตที่เข้ามาปั่นป่วนใช่หรือไม่ สารภาพมาโดยเร็ว” กล่าวจบตบหน้าคนส่งข่าวจ้าละหวั่น เด็กหนุ่มและคนรับใช้ต่างรีบยื้อยุดชายชรามิให้ประทุษร้ายม้าเร็วมากไปกว่านี้ ก่อนผู้อาวุโสที่เหลือจะช่วยกันปลอบปู่รองให้สงบอารมณ์ ความวุ่นวายถึงค่อยคลี่คลายลง หากเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้พักหายใจ สายตาก็ปะทะเข้ากับร่างโงนเงนของเล่าฮูหยินเข้าจึงวิ่งไปประคองไว้ทันพอดี “ท่านย่า! ไปพักผ่อนในห้องก่อนเถิด” “ไม่!” หญิงชราปฏิเสธเสียงแข็งขัดกับท่าทางอ่อนแอราวจะล้มลงได้ทุกเมื่อ นางพยายามฝืนตัวหันไปมองคนส่งข่าว ซักไซ้ว่า “แล้วอาจวินล่ะ” “ตอนเกิดเรื่องคุณชายใหญ่เฝ้าระวังทางอีกฟาก กว่าจะรุดมาถึงที่เกิดเหตุโจซานตงก็ไปแล้ว คุณชายจึงปลอดภัยดีขอรับ เพียงแต่ข่าวมันร้ายแรงมาก คุณชายไม่กล้าใช้พิราบสื่อสาร ดังนั้นตัดสินใจให้ม้าเร็วมาส่งข่าวแทน” สือหย่งหลุนหรี่ตา ที่แท้ช่วงนี้พิราบสื่อสารขาดหายไป เกิดจากสาเหตุเช่นนี้เอง “แล้วพี่ใหญ่เล่า กำลังนำศพท่านอาเหวินอี้เดินทางกลับมาใช่ไหม” ม้าเร็วส่ายศีรษะจนหัวแทบหลุด “คุณชายใหญ่ยืนยันเสียงแข็งว่าถ้ามิได้แก้แค้นเจ้าโจซานตง จะไม่ขอย้อนกลับหมู่ตึกตระกูลสือเด็ดขาดขอรับ” “ไม่นะ!” ปู่รองผู้เพิ่งสงบกรีดร้องสุดเสียง “ตอนนี้อาจวินคือทายาทคนเดียวของสกุล จะเสี่ยงอันตรายเช่นนั้นไม่ได้!” สิ้นประโยคคนพูดพลันชะงักค้าง ด้วยนึกได้ว่าความจริงแล้วเด็กหนุ่มที่ยืนตรงหน้าก็คือทายาทตระกูลเหมือนกัน หากด้วยคุณสมบัติและการกระทำที่ผ่านมา คงมิต้องบ่งบอกว่าผู้อาวุโสมีใครอยู่ในความคิดกันแน่ ด้านสือหย่งหลุนกลับไม่มีทีท่าใส่ใจการพลั้งปากเมื่อครู่ เพียงกล่าวว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าคงต้องไปตามตัวพี่ใหญ่กลับมาเอง” “ไม่ได้นะ!” เล่าฮูหยินรวบรวมกำลังปฏิเสธเสียงหลง “สถานการณ์อันตรายยิ่ง พวกเราจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร” ฟังแล้วสือหย่งหลุนอบอุ่นใจอย่างประหลาด จึงพูดกับญาติผู้ใหญ่ด้วยแววตาซาบซึ้ง “เพราะสถานการณ์อันตรายยิ่งต่างหากถึงต้องให้ข้าไป พี่ใหญ่คงไม่ยอมออกจากเมืองพนาไพศาลง่าย ๆ มีแต่ต้องส่งคนในครอบครัวไปเกลี้ยกล่อม และควรรีบกระทำโดยเร็วที่สุด มิเช่นนั้นหากโจซานตงลอบเข้ามาอีกครั้งก็ย่ำแย่แล้ว ทว่าสภาพคนในครอบครัวยามนี้นอกจากข้า ยังเหลือใครเดินทางได้ว่องไวไปกว่า?” คนคัดค้านอึ้งไปอย่างจำยอม ด้านดรุณีน้อยซึ่งยืนข้างหญิงชราก็ก้มหน้าซ่อนยิ้มขมขื่น สือหย่งหลุนโน้มนำด้วยเหตุผลมากมาย หากกลับจงใจข้ามไปหนึ่งเรื่องราว เห็นได้ชัดว่าบรรดาผู้อาวุโสต่างสนับสนุนสือหย่งจวินเป็นเจ้าบ้านคนต่อไป ถ้าเด็กหนุ่มรั้งอยู่ที่นี่ ย่อมมีคนหวาดระแวงว่ามันอาจหวังสวมรอยในกรณีที่สือหย่งจวินเสียชีวิต สือหย่งหลุนจึงต้องเสี่ยงอันตรายเดินทางไปเมืองพนาไพศาล เพื่อป้องกันความแตกแยกในครอบครัว นี่คือเหตุผลซึ่งสำคัญที่สุด ทว่าต่อให้เอามีดมาจ่อ เด็กหนุ่มก็ไม่มีวันปริปากถึง! เมื่อพบว่าคนในตระกูลคล้อยตามการเกลี้ยกล่อม สือหย่งหลุนจึงประกาศด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ทุกท่านโปรดวางใจ ข้าสาบานว่าจะกระทำทุกวิถีทางเพื่อนำพี่ใหญ่กลับสู่ตระกูลสือโดยสวัสดิภาพ!” หากดรุณีน้อยสามารถล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า นางคงพยายามสุดชีวิตให้เด็กหนุ่มถอนคำพูด แล้วรีบยื้อยุดตัวมันหนีไปแสนไกล ไกลจากโชคชะตา ซึ่งเอาแต่กลั่นแกล้งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเสียที ********* จบตอนที่ 82 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 18:25:16

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณแพรวดาว, คุณรุริกะ, คุณ Kiwi_brown, คุณ NUAOFFYHUB, คุณชัดเจนน้องนาง, คุณ Psycho man และคุณพนมวัลย์ นะค้า คุณแพรวดาว - มาอย่างรวดเร็วเช่นเคยนะค้า ^_^ ม้วบ ๆ ตอบ (แบบอาย ๆ) คุณ scottie - เพื่อคุณ scottie จัดให้! ค่ะ แต่อย่ามาเสียใจทีหลังน้า ฮี่ ๆ (หัวเราะชั่วร้ายแล้วรีบเดินหนี) คุณนู - ^_^ คุณรุริกะ - ตอนเลือกหาภาพซาละเปาแต่ละลูกทำเอาใจละลาย นั่งอยู่หน้าคอมฯเป็นชั่วโมงเลยค่ะ ^_^              อย่าว่าแต่คุณรุริกะ คนเขียนเองยังตกใจความอึดของตัวเองเหมือนกันค่ะ ฮ่า ๆ เพราะตั้งใจไว้ว่าต้องเขียนให้จบให้ได้! ดังนั้นสู้ต่อไป! (จู่ ๆ ก็ฮึดขึ้นมาแฮะ) คุณจอมยุทธนักสืบ - ตอนเลือกว่าจะเอาซาละเปาลูกไหนมาลงเนี่ย คนเขียนสองจิตสองในมากค่ะ อยากเอามาลงสักร้อยลูก (ฮา) คุณ Psycho man - ขอบคุณสำหรับคำผิดนะค้า                          ค้อนสามโต่วทีหนึ่งที่ชอบทำเท่เกินหน้าพระเอกอยู่เรื่อย ^_^                          เห็นด้วยค่ะว่าอานุภาพความรักทรงพลังจริง ๆ และก็น่ากลัวไปพร้อมกันด้วย ถ้าเอาแต่อ้างความรักแล้วสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น (บางครั้งกระทั่งคนที่บอกว่ารักก็ยังเดือดร้อนไปด้วย) ฉะนั้นเราต้องมีสติ แล้วจะได้รักอย่างระวังนะคะ ^_^ (ชะอุ๋ย จู่ ๆ ไหงกลายเป็นเรื่องเครียดไปได้ล่ะเนี่ย) ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน  ครั้งหน้าอาจเลื่อนมาลงวันพฤหัสนะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 18:41:32

ความคิดเห็นที่ 4 มาแว้ว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 18:46:47

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 19:42:53

ความคิดเห็นที่ 6 ถึงคุณจันทร์... เค้าชอบตอนข้างล่างนี้มากกกก เลยอ่ะ คม ซึ้ง สะเทือนใจ อยาก..ขอยืมดินสอด้ามนั้นที่คุณจันทร์ฝันยามหนุนได้มั้ยคะ อิอิ .................................................................................................................... ‘ในชีวิตข้าถือคติเพียงสองอย่างเท่านั้น หนึ่งคือมีคุณต้องทดแทนมีแค้นต้องชำระ ....อีกข้อคือชีวิตตัวเองสำคัญที่สุด ไยข้าต้องเสี่ยงตายโดยไร้เหตุผลด้วยเล่า’ สือจินหลิงยกมือกุมหน้าอกแน่น หากมิอาจลดทอนความปวดร้าวในหัวใจลงได้ ‘ข้าสัญญา...ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เราสองคนต้องได้อยู่ด้วยกัน’ ประโยคนี้ท่านก็เคยกล่าว...ยังจำได้หรือไม่ หยาดน้ำใสไหลอาบสองแก้ม สั่นสะอื้นอย่างสุดจะห้ามปรามตัวเองไว้ได้ ข้าคิดถึงท่าน...คิดถึงท่าน... ปูลู ขอดินสอที่คุณจันทร์ใช้เขียน จะได้เขียนได้อย่างนี้บ้าง ชอบมากกกกกก   แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 54 19:58:19 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 54 19:53:01 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 19:52:46

ความคิดเห็นที่ 7 เค้าก็ชอบฉากนี้  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 21:18:42

ความคิดเห็นที่ 8 เค้าก็ชอบที่กีวี่ยกมาให้อ่าน....แห่ะๆ เพราะไม่ได้อ่านในเรื่อง ^^' ส่วนเค้า...ขอให้คุณจันทร์เอาดินสออะไรก็ได้เขียนเรื่องสั้นให้หน่อย คุณก้องขอเค้ามา เลยมาขอต่อ....เอิ๊กๆๆๆ แอ่แฮ่ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 22:22:12

ความคิดเห็นที่ 9 แอ่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 22:29:09

ความคิดเห็นที่ 10 อะไรกัน!!! ดั้นเมฆอยู่ดีๆ ทำไมดราม่าแบบนี้!!!! จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 07:04:38

ความคิดเห็นที่ 11 (จำไม่ได้ว่าขออะไรไว้ ฮ่า) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 18:41:24