_______ " November's Tears " ( 12 ) _______
|
 |
.
" November's Tears " ( บทที่ 12 )
บทที่ 12
เช้ารุ่งขึ้นผมได้รับคำสั่งเผด็จการให้ไปทำงาน..ทำงาน!..ทำงานอะไรที่ไหน?
พ่อสั่งไว้.. แม่บอกสั้นๆ ได้รับคำสั่งมาอีกที
ผมจะเตรียมตัวอย่างไร..เสื้อผ้า..วุฒิการศึกษา..
อาบน้ำแปรงฟันอย่างเดียวพอ แม่ว่า..พูดจริง..ล้อเล่น หรือประชดใคร
รถมารับคุณ Titee เจ้าค่ะ เด็กรับใช้เข้ามารายงาน
เหอ..มีรถประจำตำแหน่งด้วย..ฮะ..ฮะ.. ผมเดินหัวเราะขึ้นบ้าน ไม่รีบร้อน..พอเดาอะไรได้
รถพาผมไปที่วังใหม่..ไม่มีใครที่นั่น นอกจากคนรับใช้หญิงหนึ่งชายหนึ่ง
สิ่งแรกที่ผมทำเมื่อเข้าในบ้าน..ตรงเข้าครัว เปิดตู้เย็นดู..แทบไม่มีที่ว่าง..ทุกชั้น ทุกช่อง เต็มไปด้วยอาหารสดแห้ง อาหารกระป๋อง ขนมนมเนย ผลไม้ ไอศกรีม ครบทุกอย่าง
ใครอยู่ที่นี่หรือ? ผมถามเมด
คุณราชศักดิ์เกษม เจ้าค่ะ
คุณราชศักดิ์เกษม? เสียงเหมือนถาม
ห้องพักอยู่ด้านขวาเจ้าค่ะ เมดค้อมตัว ผายมือไปโถงทางเดิน
ผมเดินออกจากส่วนครัวผ่านโถงที่ปล่อยว่าง ผนังหินสีเทาประดับด้วยภาพเขียนสมัยใหม่เป็นระยะ อีกด้านเป็นกระจกใสมองทะลุสู่แนวป่า
ส่วนสุดท้ายของตึกคือห้องพักของราชศักดิ์เกษมตามที่เมดบอก..ห้องนอนกว้างสีโทนเดียวกับทุกห้องที่ผ่านมา เทาครีม น้ำตาลอ่อนเข้ม..แปลกใจนิดหน่อยที่มีเตียงนอนเคียงกันอยู่สองเตียง เล็กและใหญ่..เพื่ออะไร?
ท้ายห้องเป็นผนังและประตูกระจกเปิดสู่สวนป่า..มองไปทางไหนมีแต่ป่า ต้นไม้ ห่างไกลผู้คน..555..คิดเล่นๆ เขาจะเชือดราชศักดิ์เกษมกันที่นี่หรือ..ใครจะเชือด หรือศักดิ์เกษมจะเชือดใคร
ผมหยุดความคิดตลกร้ายเมื่อหันกลับไปเห็นส่วนทำงานแอบอยู่ข้างประตูห้อง และเมดที่ยืนคอยรับคำสั่ง
ห้องพักหรือห้องทำงานกันแน่ พูดลอยๆ กับโต๊ะคอมพ์และแฟ้มเอกสารสองสามแฟ้มบนโต๊ะทำงาน
ห้องทำงานอยู่อีกด้านเจ้าค่ะ เมดหุ่นยนต์รายงาน
ไปดู.. ผมเดินนำออกจากห้องนอน..ไม่อยากอยู่นาน..ไม่อยากเข้ามาอีก..อย่างไรไม่รู้
ทางนี้เจ้าค่ะ เสียงอยู่ด้านหลัง..ผมเดินเลยโถงทางแยกนั้นได้อย่างไร
ห้องทำงานคือห้องทำงานจริงๆ มีโต๊ะทำงานสี่ตัว ใหญ่หนึ่ง บึ้มหนึ่ง และธรรมดาสองตัว คอมพ์สามเครื่องและชั้นเอกสารเต็มผนังด้านหนึ่ง..ผมเปิดแฟ้มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะใหญ่..ประวัติและที่มาของประเทศศิลา..อีกแฟ้มเกี่ยวกับเศรษฐกิจและการติดต่อค้าขาย
ข้างบนคืออะไร ผมมองผ่านบันไดขึ้นไป
ไม่ทราบเจ้าค่ะ ไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้น
ผมศึกษางานที่คาดว่าต้องทำ..ออกไปเดินเล่นในป่า..เข้ามากินกลางวัน..แล้วจะทำอะไรต่อ..ไม่มีใคร ไม่มีคำสั่งอะไร
ผมวกกลับเข้าห้องทำงานอีกครั้ง..คอมพ์..เน็ต..ผมเช็คดู ทุกเครื่องพร้อมใช้งาน..555
เฟสบุ๊ค!..
เมื่อไหรอนุชิตจะเข้ามาเห็นข้อความของผมนะ..คิดถึงครับ
ข้อความท้ายสุดที่ผมเขียนถึงอนุชิต
โอ๊ะ!!
อนุชิตทักเข้ามาพอดี
เห็นแล้วคับต้องอ่านถึงสองรอบ ผมจะดีใจได้หรือป่าวอยู่ดีๆ ก็มีคนที่รักผมได้มากขนาดนี้ (คิดเองหรือป่าว) เพราะผมก็คนธรรมดาหน้าตาก็ธรรมดาๆ เทียบกันเเล้วไม่ติดเลย บ้างครั้งผมก็แปลกใจนะว่าทำไมถึงมาชอบผม(คิดเองหรือป่าว) ผมว่า(นาย)ผมข้อใช้คำนี้ก่อนนะผมยังไม่เคยถามชื่อนายเลยน่าอาย จิงๆ
ผมว่านายหน้าตาดีมากนะคับ ถ้าเปิดใจคงมีคนเข้ามาเยอะน่าดูเลยคับผมว่า อ่อคนเมืองไทยบางคนก็หัวโบราณเหมือนกันนะรักใครจิงก็มีเยอะนะคับ ผมเองก็เป็นคนหนึ่ง เรื่องของนายก็คล้ายกับผมบ้างนะเรื่องครอบครัว เเม่ไม่เท่าไหร่ เเต่พ่อถามเสมอเมื่อไหร่จะพาแฟน(ญ)มาเที่ยวบ้านบ้างผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ดีที่เขาไม่จับคู่ให้เหมือนนาย เป็นแบบนั้นคงแย่ แต่คงเป็นไปไม่ได้อยู่เเล้วละคับเพราะครอบครัวผมธรรมดาๆ สามัญคงไม่มีเวลามานั่งจับคู่กันอะคับโชคดีไป
เเล้วนายจะทำไงต่อไปคับหนักใจไหมคับ คิดว่าอนาคตจะเป็นยังไงกับเรื่องการสร้างครอบครัวอะคับ ก็ขอให้คิดดีๆ นะคับ โอ๊ยตาลาย พิมพ์เยอะๆ ตาไม่ลายบ้างหรอคับ ขอแค่นี้ก่อนนะคับ
ปล.บอกชื่อผมหน่อยนะคับ อ่อเเละก็คิดถึงเหมือนกันนะคับ ^__^
ผมอ่านมากกว่าสองเทียว
สับสน..ดีใจ..ไม่เข้าใจ..ตกลงอนุชิตคิดบวกหรือลบกับผมกันแน่..หรือเขาก็กำลังสับสน ดีใจ ไม่เข้าใจ เหมือนผมเช่นกัน
กำลังจะอ่านอีกเที่ยวแล้วตอบ..
คุณราชศักดิ์เกษมเจ้าคะ รถมารับกลับบ้านเจ้าค่ะ
ผมออกจากเฟส พยายามลบ http://www.facebook.com ออกจากหน้า plusnetwork.com แต่ไม่สำเร็จ..ไม่ตั้งใจปกปิด แต่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องส่วนตัว
เมื่อเข้าไปในรถ..ความรู้สึกแรกคือคับแคบ..มองชัดๆ จึงเห็นถุงพลาสติกขนาดใหญ่วางซ้อนกันอยู่บนเบาะรถข้างๆ ด้านหน้า และแขวนกับห่วงหนังข้างประตู
คนขับรถ (คนละคนกับคนขับรถท่านอนุชา) อมยิ้ม ไม่พูดอะไร..ผมไม่ถามอะไรเช่นกัน ได้แต่นึกตำหนิในใจ..จะให้ท่านชาย..55..ราชศักดิ์เกษมนั่งรถทั้งทีไม่รู้จักเคลียร์รถให้โล่งเสียก่อน..คุณชาย!..555..อีกหน
วันแรกของการทำงาน..งานของผมคืออะไรยังไม่รู้เลยได้แต่คาดเดา
รถเลี้ยวเข้าบ้าน..จอดนิ่มหน้าบันได..บ้านดูแปลกไปจากเดิม..มองผ่านหน้าต่างรถ..ต้นไม้..มีต้นไม้ประดับมากขึ้น ทั้งที่ปลูกลงดินมีไม้ค้ำยันและในกระถางใหญ่น้อย
ขอรับ.. คนขับยืนค้อมอยู่ที่ประตูรถ
ขยับปากจะเอ่ยขอบใจแต่นึกถึงคำเตือนของท่านอนุชา ผมก้าวลงจากรถขึ้นบันไดบ้านไปเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไร
อะไร?..ของใคร?.. ผมถามขึ้นเมื่อเห็นคนขับรถและเด็กรับใช้หิ้วถุงพลาสติกที่วางเกะกะอยู่ในรถขึ้นบ้าน..ไม่มีใครตอบอะไรกับผม
ชุดสูทและเสื้อผ้าของ Titee .. แม่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องกลาง ท่านอนุชาจัดมาให้ Titee ต้องใส่เสื้อผ้านี้เวลาไปทำงาน และต้องใส่เป็นประจำต่อๆ ไป ของเก่าท่านให้ทิ้งให้หมด..
เอ้อออ อ .. ผมร้องออกมา..ทิ้งตัวลงนั่งข้างแม่..ไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรดี..เพิ่งเริ่มตื่นเต้นกับงานกลับรู้สึกเบื่อขึ้นมาเฉยๆ
อีกอย่าง..
พอเถอะครับแม่..ผมจะไม่ไหวแล้ว.. แต่แม่ไม่ฟังเสียง
จะไม่มีการใช้ชื่อ Titee ..จะไม่มีใครเรียก Titee ..
ผมเอนตัวลงหนุนตักแม่..
ไม่มี Titee อีกต่อไป..
ผมตาปรือ..แทบไม่ได้ยินอะไร..และหลับลงอย่างง่ายดาย
มีแต่ชายราชศักดิ์เกษมเท่านั้น..
.
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ธ.ค. 54 13:43:11
|
|
|
| 
