SUDDEN DEATH ปิดตายภารกิจลับ ตอนที่ 4 : รีเจนเนอเรอร์ผู้ลอบติดตาม
|
 |
ตอนที่ 4 รีเจนเนอเรอร์ผู้ลอบติดตาม
รีเจนเนอเรอร์...
ปิโยทวนคำ ช่างเหนือความคาดหมายอย่างมากที่หัวหน้าอัศดิณย์พาผู้เป็นรีเจนเนอเรอร์มาในเวลาเช่นนี้
หัวหน้าไปเจอรีเจนเนอเรอร์ได้ไง หนุ่มแว่นเอ่ยถามต่อ
หึ หัวหน้าอัศดิณย์คลี่ยิ้มเล็กน้อย ไม่ตอบปิโยไปทันที เขาเดินพร้อมลากตัวรีเจนเนอเรอร์ที่พามาด้วยเข้าไปในห้อง
ผู้เป็นหัวหน้าเดินมานั่งลงที่เก้าอี้นวมอีกตัวที่อยู่ทางมุมหนึ่งของโซฟา มือข้างซ้ายของเขายังจับร่างของรีเจนเนอเรอร์ผู้โชคร้ายพร้อมกดเพื่อควบคุมไว้
บังเอิญเจอ... หัวหน้าอัศดิณย์พูดขึ้นมาต่อ รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ริมฝีปากยังคงอยู่ เขาเล่าต่อด้วยท่าทางสนุกสนานผิดกับอายุ พอดีหลังจากส่งแอมแปร์เสร็จ จับความรู้สึกได้ว่ามีคนแอบสะกดรอยตามอยู่ ก็เลยอยากรู้ว่าใครกันนะที่กล้ามาสะกดรอยตามฉันคนนี้ แต่ว่าพอหันกลับไปดูไม่เจอใคร มันก็เลยทำให้เสียเวลาหน่อยล่ะนะ
หมายความว่าไงครับหัวหน้าที่บอกว่าไม่เจอใคร หรือเจ้านี่สะกดรอยตามได้แนบเนียนมาก แต่แบบนั้นมันก็ไม่น่าใช่ เพราะถ้าแนบเนียนจริง หัวหน้าก็ไม่น่าจะจับความรู้สึกได้ง่าย ๆ ปิโยสงสัย
ชายอายุห้าสิบกว่าฉีกยิ้มเพิ่มอีก เขาใช้มือข้างซ้ายที่ใส่ถุงมือหนังเขย่าตัวรีเจนเนอเรอร์ตรงหน้าหลายครั้ง
บอกเค้าหน่อยสิว่าทำไม เหมือนกับว่าเขาสั่งให้รีเจนเนอเรอร์คนนี้เป็นคนบอก
แต่ชายที่โดนคุมตัวไม่ยอมพูดใด ๆ ทั้งยังเงียบไม่ส่งเสียงออกมาสักแอ๊ะ
เหอะ ๆ เงียบอีกแล้วนะแก บอกเองก็ได้ หัวหน้าอัศดิณย์บอก มือข้างซ้ายยังคุมตัวรีเจนเนอเรอร์ผู้นี้อยู่ ก็เพราะพลังพิเศษของเจ้านี่ ในตอนนั้นฉันจับความรู้สึกได้ว่ามันคนลอบติดตามมา แต่พอมองดูก็ไม่เห็นอะไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เลยทดสอบอะไรสักหน่อย จนรู้ว่ามีคนลอบติดตามอยู่จริง ๆ จึงจัดการเจ้านี่ซะเลย
ปิโยนิ่งฟังและคิดตาม เขาลุกขึ้นจากโซฟา ทิ้งให้ไปศลนั่งคนเดียว แล้วเดินมาใกล้ ๆ รีเจนเนอเรอร์ที่นั่งคุกเข่าอยู่
พลังพิเศษของเขาคืออะไร
หัวหน้าอัศดิณย์ไม่ตอบ เขามองหน้าลูกน้องผู้สวมแว่น ฉีกยิ้มแบบมีเลศนัย ค่อยพูดขึ้นว่า
ไหนนายลองวิเคราะห์สิปิโย ว่าเจ้านี่มีพลังพิเศษอะไร
เอาแบบนั้นเลยหรือหัวหน้า
เออสิ ฉันเคยพูดเล่นที่ไหน หัวหน้าหน่วยซัดเดน เดธบอก ระดับนายที่เคยได้เหรียญทองโอลิมปิกวิชาการทุกแขนงมาหลายสมัย แค่นี้จะวิเคราะห์ไม่ได้เชียวหรือ
ปิโยมองหัวหน้า มีข้อมูลเท่านี้ใช่ไหมครับหัวหน้า
อืม แค่นี้แหละ รู้ไว้แค่ฉันจับความรู้สึกมันได้ แต่ก็ไม่เห็นมัน
หนุ่มแว่นนิ่งคิดวูบหนึ่ง ไม่ถึงสองวินาทีก็เอ่ยขึ้นมาว่า พลังล่องหนสินะครับ
ปิ๊งป่อง ถูกต้องนะครับ หัวหน้าอัศดิณย์ตอบรับราวกับตัวเองเป็นพิธีกรเกมโชว์ ทำไมนายถึงคิดว่าเจ้านี่มีพลังล่องหน
ไม่มีอะไรมากครับ หัวหน้าบอกว่าจับความรู้สึกได้ แต่มองไม่เห็น มันก็นึกได้แค่พลังล่องหนเท่านั้นแหละ หากเป็นพลังพิเศษอื่น อย่างหัวหน้าต้องให้ข้อมูลหรือพูดอะไรเพิ่มกว่านี้แล้ว หัวหน้าไม่เคยใจร้ายขนาดให้ข้อมูลที่ไม่เพียงพอจนผมวิเคราะห์ไม่ได้หรอก ปิโยอธิบาย
แกนี่รู้ดีจริง ๆ ผู้อาวุโสที่สุดในห้องนี้มองหน้า เอาเถอะ ที่ฉันพาเจ้านี่มาคงไม่ได้แค่ให้นายวิเคราะห์พลังพิเศษอย่างเดียวอยู่แล้ว ฉันว่าที่เจ้านี่ติดตามฉัน มันต้องมีจุดประสงค์อะไรสักอย่างแน่ ๆ เพียงแต่มันไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย
แบบนี้ต้องถึงมือเจ๊ชีวาสินะ ปิโยบอก
แม่นแล้ว ถ้าให้ชีวาจัดการ ยังไงก็ต้องยอมพูดออกมาแน่นอน หัวหน้าอัศดิณย์หันไปหา ดร. ชีวา ที่กำลังทำงานอยู่ ชีวา มานี่หน่อย
ค่า หัวหน้า ดร. ชีวารีบเงยหน้า หยุดทำงานทันที แล้วดิ่งตรงไปหาหัวหน้าหน่วย
ช่วยจัดการใช้ ไอ้นั่น กล่อมให้มันพูดหน่อย อยากรู้ว่ามันตามฉันทำไม
รับทราบค่ะหัวหน้า ไม่มีปัญหา ศาสตราจารย์สาวตอบรับ แล้วก็หันไปหาสองหนุ่ม ปิโย ไปศล พวกนายช่วยพามันไปมัดไว้ใน ห้องนั้น ให้หน่อย เดี๋ยวฉันไปเตรียมอุปกรณ์ก่อน
ได้เลยเจ๊ ปิโยตอบรับ กวักมือเรียกไปศลให้ช่วยกันนำร่างรีเจนเนอเรอร์ไปมัดไว้ในห้องนั้น
สักพัก ดร. ชีวาก็เดินกลับมาพร้อมกระเป๋าอุปกรณ์ใบโตในมือ เธอเอ่ยถามปิโยกับไปศลที่ยืนอยู่หน้าประตู ห้องนั้น
จับมัดเรียบร้อยแล้วนะ
แน่นอน มันทำอะไรเจ๊ไม่ได้ชัวร์ ๆ หนุ่มแว่นบอก แต่เจ๊พร้อมจะใช้ ไอ้นั่น กล่อมมันแล้วสินะ
ด็อกเตอร์สาวแสยะยิ้มคล้ายมีความสุข พยักหน้าเล็กน้อยแล้วบอกกับทั้งคู่ว่า รอสัก 10 นาที
พูดจบสาวในชุดกาวน์ก็เดินเข้า ห้องนั้น ปิดประตูปัง ปล่อยให้เหล่าผู้ชายในหน่วยนั่งรอเวลาบนโซฟาไป
(มีต่อครับ)
จากคุณ |
:
จอมยุทธนักสืบ
|
เขียนเมื่อ |
:
26 ธ.ค. 54 12:11:22
|
|
|
|