ความคิดเห็นที่ 1 [Rule of Time Travelers 1] กฎของการเป็นนักท่องกาลเวลาข้อที่ 1 – นักท่องกาลเวลาต้องเป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง วิทยาลัยพาลลัสแห่งเมืองฟลอเลซ...วิทยาลัยอันดับหนึ่งแห่งดินแดนเวสท์เอนด์ที่คัดเลือกนักศึกษาจากเด็กนับหมื่นนับแสนจากทั่วทุกสารทิศ แต่จะมีเพียงปีละสองร้อยคนเท่านั้นที่ได้รับคัดเลือกให้เข้าศึกษาในวิทยาลัย ไม่ว่าจะเป็นบุคคลชนชั้นใดก็ต้องการเข้าไปศึกษาต่อเพื่อก้าวเข้าสู่หนทางที่สมบูรณ์แบบในอนาคต อนาคต...ยิ่งเป็นอนาคตที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบไม่ว่าใครก็ต้องการทั้งนั้น แม้แต่ประวัติศาสตร์ยังจารึกถึงผู้ยิ่งใหญ่ในอดีตกาลที่จบการศึกษาจากวิทยาลัยพาลลัสไว้มากมาย สี่ผู้ยิ่งใหญ่ที่เพียงขยับตัวก็ทำให้โลกหมุนขยับได้เพียงคราเดียว ก็ยังเป็นศิษย์เก่าของวิทยาลัยแห่งนี้ ผม...เป็นนักศึกษาคนหนึ่งของวิทยาลัยพาลลัส ไม่สิ จริง ๆ แล้วผมไม่ได้เป็นเพียงนักศึกษาคนหนึ่ง ผมเป็นประธานนักศึกษาต่างหากล่ะ ประธานนักศึกษา...ตำแหน่งสูงสุดของเหล่านักศึกษา สิทธิพิเศษมากมายที่นักศึกษาธรรมดาไม่ได้รับ แต่ไม่ใช่ว่าตำแหน่งนี้จะได้มาอย่างง่ายดาย ผมจำเป็นต้องฝ่าฟันมากมายกว่าจะได้มายืนในจุดนี้ วิทยาลัยพาลลัสมีการคัดเลือกประธานนักศึกษาในทุกปีการศึกษา โดยไม่จำกัดว่าจะเป็นนักศึกษาชั้นปีใดลงเข้าสมัครก็ตาม จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนักที่จะมีนักศึกษาปีหนึ่งเข้าฟาดฟันกับนักศึกษาปีห้า ยกเว้นก็แต่นักศึกษาชั้นปีที่หกเท่านั้นที่แยกย้ายไปนักศึกษาฝึกงานในสาขาอาชีพของตนเสียหมด จึงไม่มีสิทธิ์ลงสมัคร นอกจากความรู้ทางวิชาการและความสามารถด้านกิจกรรม ประธานนักศึกษายังจำเป็นต้องมีความสามารถด้านการต่อสู้ เนื่องจากนักศึกษาทั่วไปมีสิทธิ์ในการท้าสู้เพื่อแย่งชิงตำแหน่งประธานนักศึกษา ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนคิดกฎบ้า ๆ นี้ขึ้นมา เพราะมันทำให้ชีวิตในแต่ละวันของผมเต็มไปด้วยการปองร้ายจากกลุ่มนักศึกษาด้วยกัน โดยเฉพาะ... ฉึก! ใบมีดขนาดเท่าฝ่ามือพุ่งตรงจากทิศตะวันตก ผมขยับเบี่ยงคอหลบปล่อยให้ใบมีดปักลงบนรูปผู้อำนวยการคนที่สิบหกของวิทยาลัย ก่อนมีดสั้นอีกเล่มจะพุ่งเข้ามาจากทิศเดิม ช่างไม่ได้รู้จักเข็ดหลาบเสียจริง “อ๊ากกกก” เสียงกรีดร้องดั่งลั่นโถงทางเดิน เมื่อผมยกมือรับอาวุธลอบสังหารนั้นแล้วส่งมันกลับคืนไปแก่เจ้าของที่แท้จริง ช่างน่าอนาถใจ แค่มีดสั้นของตัวเองยังหลบไม่พ้นแล้วยังจะอยากมาเป็นประธานนักศึกษา ไม่มีใครสิ้นคิดเช่นนี้นอกจากพวกเด็กปีหนึ่ง จากประสบการณ์การเป็นประธานนักศึกษามาตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีห้า...นอกจากนักศึกษาเข้าใหม่แล้ว ก็น้อยคนนักที่จะกล้ามาลองดีโดยไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อนเช่นนี้ ผมถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยใจกับการลอบโจมตีไร้สาระของเหล่านักศึกษาสิ้นคิด ถึงแม้ว่าวิทยาลัยพาลลัสจะขึ้นชื่อว่ารวบรวมหัวกะทิไว้มากมาย แต่ในเหล่าหัวกะทิก็ย่อมมีพวกไร้สมองปะปนมาบ้าง “อ้าว ประธานมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ” ศาสตราจารย์เควินผู้สอนวิชาศาตราวุธเอ่ยทัก ผมยกมือขวาขึ้นแตะอกซ้ายและโค้งตัวลงเพื่อทำความเคารพชายวัยชราที่ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามด้วยความนอบน้อม ศาสตราจารย์เควิน แอนเดอสัน อดีตอัศวินอันดับหนึ่งแห่งเมืองเซเรนท์ เมืองหลวงของดินแดนเวสท์เอนด์ และยังเป็นอัศวินคู่ใจของอดีตมหาราชาที่นำชัยสู่เวสท์เอนด์ในสงครามสี่ดินแดน ก่อนจะเกษียณอาชีพนักรบมารับตำแหน่งศาสตราจารย์ในวิทยาลัยพาลลัสที่ตนเองเป็นศิษย์เก่าด้วยวัยหกสิบปี “ท่านผู้อำนวยการเรียกพบผมครับท่านศาสตราจารย์” ผมตอบเขาอย่างสงบปากสงบคำ ไม่แทรกเสริมความคิดเห็นใด ๆ เพิ่มลงไป เพื่อแสดงถึงความถ่อมตนดั่งที่ผมได้เรียนรู้มากจากชีวิตการเป็นนักเรียน “คงจะเป็นเรื่องการฝึกงานของเธอในชั้นปีที่หกนั่นล่ะ ก็เธอเป็นความหวังของพวกเรา พวกอาจารย์เองก็พนันกันเลยว่าอัจริยะอย่างเธอจะไปอยู่สายงานไหน ฉันเองก็พนันไว้เหมือนกัน” ศาสตราจารย์เควินหัวเราะชอบใจ ผมยิ้มรับด้วยความสุภาพ ไม่ให้มากเกินไปจนดูสอพลอ หรือน้อยเกินไปจนดูเย่อหยิ่ง “ไปพบท่านผู้อำนวยการเถอะประธาน ฉันไม่รบกวนเวลาเธอล่ะ” ชายชราโบกมือส่งสัญญาณว่าหมดธุระกับผมแล้ว ผมโค้งกายทำความเคารพเขาอีกครั้ง “แล้วอย่าลืมเลือกสายต่อสู้ล่ะประธาน ฉันพนันไว้ว่าเธอจะเป็นนักรบหรือไม่ก็อัศวิน อย่างน้อยฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เลือกสายการแสดงอย่างที่เมอร์ริสลงพนัน” ศาสตราจารย์หัวเราะทิ้งท้ายก่อนเดินจากไปด้วยท่าทีกระฉับกระเฉงผิดกับอายุ ศาสตราจารย์เมอร์ริสที่กล่าวถึงนั้นเป็นศาสตราจารย์ผู้สอนวิชาบุคลิกภาพ ผมเคยลงเรียนวิชานี้ตอนปีสาม เนื่องจากต้องการวิชาอะไรก็ได้ยัดหน่วยกิตให้มันเต็ม ๆ ไปเสีย แม้ว่าวิชาบุคลิกภาพจะไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับสาขาศิลปะการต่อสู้ซึ่งผมเรียนอยู่เลยแม้แต่น้อยก็ตาม ดั่งเช่นศาสตราจารย์เควินได้กล่าวเอาไว้ ผม...เรสริคซ์ เวย์น ถือได้ว่าเป็นความหวังใหม่แห่งวิทยาลัยพาลลัส ด้วยระดับคะแนนสูงสุดทุกวิชาและทุกภารกิจ ตำแหน่งประธานนักศึกษาห้าปีซ้อนคงเป็นเครื่องยืนยันได้ดี ไม่แปลกหากคนทั่วไปจะคาดเดาถึงอาชีพของผมในอนาคต ยิ่งช่วงเวลาของการฝึกงานในชั้นปีที่หกจะเริ่มขึ้นในเวลาไม่ถึงสองเดือนนี้ เหล่าอาจารย์และเพื่อนนักศึกษาถึงกับตั้งวงพนันว่าผมจะเลือกอาชีพอะไรกันอย่างครึกโครม เรียกได้ว่าเงินนับล้านหมุนสะพัดอยู่ในวงพนันแห่งวิทยาลัยพาลลัส แต่ผมก็รู้ดีว่าจะทำให้ทุกคนหมดตัวได้เสียง่าย ๆ เพราะทั้งนักรบ อัศวิน นักเวทย์ นักบวช หรือแม้กระทั่งนักแสดงที่เป็นอาชีพทำเงินอาชีพใหม่ ไม่ว่าอาชีพใดก็ไม่เคยอยู่ในสายตา ถ้าคืนนั้นผมไม่ได้เข้าไปล่วงรู้ความลับที่ประธานนักศึกษาเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ได้ครอบครอง เขตหวงห้ามของห้องสมุดวิทยาลัยพาลลัส คืนนั้นเป็นคืนฤดูใบไม้ร่วง ผมกำลังศึกษาชั้นปีที่สองพร้อมกับควบตำแหน่งประธานนักศึกษาสองปีซ้อนที่ยังไม่มีใครโค่นล้ม เสียงหวีดร้องของสายลมกระแทกกับหน้าต่างดังลั่นเสียจนผมปิดเปลือกตาไม่ลง ผมเดินออกจากห้องพักส่วนตัวของประธานนักศึกษาตรงไปยังห้องสมุดส่วนกลางของวิทยาลัย หวังเพียงหาหนังสือสักเล่มมาอ่านก่อนนอน แต่ผลคือผมกลับได้ทราบความลับของเจอร์ราจ แลมฟอร์ด จอมเวทย์ผู้ก่อตั้งวิทยาลัยพาลลัส ตำนานอันยิ่งใหญ่ของเขาเล่าขานไปทั่วทั้งน่านน้ำและทั่วทั้งดินแดน เบื้องหลังเรื่องเล่าขานอันเหลือเชื่อ เจอร์ราจ แลมฟอร์ด คือผู้ค้นพบความลับของกาลเวลา นักท่องกาลเวลาคนแรกโลก! นักท่องกาลเวลา เป็นอาชีพพิเศษที่สืบทอดเฉพาะประธานนักศึกษาที่สามารถดำรงตำแหน่งในระยะเวลาห้าปีขึ้นไป โดยที่ในช่วงระยะเวลานั้นไม่เคยพ้นออกจากตำแหน่งมาก่อน ตลอดเวลาหนึ่งร้อยสิบห้าปีที่วิทยาลัยพาลลัสก่อตั้งมา มีประธานนักศึกษาเพียงสามคนเท่านั้นที่สามารถเข้าเป็นประธานนักศึกษาได้ตั้งแต่ปีหนึ่งและรักษาตำแหน่งมาได้ถึงวันจบการศึกษา คนแรกคือสเตฟาน ลี คนที่สองคือวิโอล่า เจอร์เกิ้น เท่าที่ผมค้นข้อมูลได้สองคนแรกไม่พบประวัติการทำงานในอาชีพอื่น ๆ ประวัติหลังจากจบการศึกษาของพวกเขาไม่สามารถสืบค้นได้ เหมือนกับว่าพวกเขาหายสาปสูญไปจากประวัติศาสตร์ คนที่สามคือโซลว์ แลมฟอร์ด ทายาทของผู้ก่อตั้งเจอร์ราจ แลมฟอร์ด ผู้อำนวยการวิทยาลัยพาลลัสคนปัจจุบัน และคนที่สี่ในอนาคตก็คือผม...เรสริคซ์ เวย์น อีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้นสำหรับอาชีพในฝัน ลึกลับที่ท่องไปในกาลเวลา อาชีพที่กุมความลับแห่งมวลมนุษยชาติเอาไว้ในกำมือ อีกไม่เพียงไม่นาน คำถามในอดีต...เรื่องราวเล็ก ๆ ที่ผมสงสัยก็จะได้รับคำตอบ ประตูไม้โอ๊กสีน้ำตาลเข้มสลักอักษรลายวิจิตรสีทองว่าห้องผู้อำนวยการ หน้าห้องมีเพียงความว่างเปล่า ไร้โต๊ะเลขานุการเหมือนกับผู้อำนวยการคนอื่น ๆ ผมหยุดยืนที่หน้าประตู ยกมือขึ้นเคาะเบา ๆ สองสามครั้งก่อนรายงานตัวตามมารยาทที่พึงมี “ท่านผู้อำนวยการครับ ผมประธานนักศึกษา เรสริคซ์ เวย์นครับ” “เข้ามาได้” น้ำเสียงทุ้มของเจ้าของห้องกล่าวพร้อมกับประตูห้องที่เปิดเข้าไปโดยไม่มีใครแตะต้อง สายลมเย็นพัดผ่านจนเส้นผมสีดำยาวถึงกลางหลังปลิวสยายไปข้างหลัง คงด้วยพลังเวทย์ที่เปี่ยมล้นของท่านผู้อำนวยการ บางที...ท่านผู้อำนวยการอาจจะคิดว่าการใช้พลังเวทย์เปิดประตูด้วยความสิ้นเปลืองคงจะง่ายกว่าให้ผมหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไปเอง ผู้อำนวยการเอนกายพิงเก้าอี้ทำงานบุนวม สองแขนวางอยู่บนโต๊ะทำงานท่าทางแข็งแรง หากใครบอกว่าตำแหน่งผู้อำนวยการจะต้องเป็นตาแก่หัวขาวแก่งั่ก ท่าทางคงแก่เรียน พูดจาอะไรออกมาก็เป็นวิชาการเสียจนฟังไม่รู้เรื่อง แต่นั่นไม่ใช่ผู้อำนวยการวิทยาลัยพาลลัส เขาไม่ได้มีอะไรใกล้เคียงกับตาแก่พวกนั้นเลยนอกจากเส้นผมสีขาวโพลน โซลว์ แลมฟอร์ด หลายต่อหลายครั้งผมก็แอบสงสัยว่าที่เขาได้ตำแหน่งผู้อำนวยการ ถ้าไม่ใช่เพราะจ่ายเงินใต้โต๊ะ ก็คงเป็นเพราะเป็นผู้สืบสายเลือดของเจอร์ราจ แลมฟอร์ด อีกหนึ่งตำนานแห่งดินแดนเวสท์เอนด์ เขาไม่ได้มีส่วนไหนของร่างกายที่เหมาะกับการเป็นผู้อำนวยการ เส้นผมสั้นระต้นคอสีขาวเป็นประกายหรือจะเรียกให้ถูกคือเส้นผมสีเงิน ดวงตาเรียวสีฟ้าเต้นระริกเหมือนขบขันอยู่ตลอดเวลา ใบหูทั้งสองข้างประดับด้วยหมุดและห่วงสีเงินเรียงราย ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนเยาว์ก็เหมือนกับอายุของเขาที่แก่กว่าผมเพียงหกปี โซลว์คือประธานนักศึกษาคนก่อนหน้า เขารับตำแหน่งผู้อำนวยหลังจากที่จบการศึกษาได้สองปี “ไงเรสริคซ์ที่รัก นั่งลงก่อนสิ” ท่านผู้อำนวยการโบกมือทักทายพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ผมยกมือแตะที่หน้าอกพร้อมกับโค้งกายลงด้วยความสุภาพ เขาโบกมือเหมือนกับว่าไม่ต้องการอะไรที่เป็นพิธีรีตอง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับการแสดงร็อคคอนเสิร์ตของโซลว์ แลมฟอร์ดในพิธีปฐมนิเทศนักศึกษาเข้าใหม่ ผมทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของผู้อำนวยการ ดวงตาจ้องมองป้ายสีดำสลักด้วยตัวอักษรหวัด ๆ สีเงินด้วยความสงสัยว่ามันอ่านว่าอะไรกันแน่ หรือที่จริงผมสงสัยมากกว่าว่ามันเป็นภาษาคนหรือเปล่า “ที่เรียกผมมาในวันนี้ ท่านมีเรื่องอะไรสำคัญหรือครับท่านผู้อำนวยการ” สายตาของผมกลับไปจับจ้องที่ฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง ผู้อำนวยการคนที่ยี่สิบสามเคาะนิ้วลงที่โต๊ะเบา ๆ ด้วยท่าทีผ่อนคลาย เหมือนกับชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีทั่วไปที่กำลังคิดหาเรื่องอะไรมาคุยเล่นฆ่าเวลากับเพื่อน เพียงแค่สถานภาพของเขามันคือผู้อำนวยการสถานศึกษากับนักศึกษาชั้นปีที่ห้าเท่านั้น “เรสริคซ์นี่น่าเบื่อจริง ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้คุยสบาย ๆ เรียกว่าโซลว์ก็พอ ไม่ต้องลากเอาตำแหน่งน่าเบื่อไร้สาระนั่นมาด้วยหรอก” ชายหนุ่มเบ้หน้าอย่างไม่ชอบใจ ผมได้แต่ถอนหายใจ อยากได้ผู้อำนวยการที่เหมือนผู้อำนวยการมากกว่านี้ ไม่ใช่เอาหนุ่มร็อคสะบัดหัวมาเป็นผู้อำนวยการ ผมไม่เข้าใจตรรกะที่เขาใช้ในการคัดเลือกจริง ๆ “เอาล่ะเข้าเรื่องก็ได้ ก่อนที่ฉันจะถูกเธอสรรเสริญในใจจนไม่เหลือชิ้นดี” ท่านผู้อำนวยการยืดหลังตรง ดวงตาทั้งคู่ฉายประกายเอาจริงเอาจังต่างจากทุกที “ที่ฉันเรียกเธอมาก็เพราะเรื่องการฝึกงานในชั้นปีที่ห้า เธอคงเข้าใจนะว่าพวกอาชีพน่าเบื่ออย่างนักรบนักเวทย์บ้าบออะไรนั่นไม่เหมาะสมกับเธอ” ก็เหมือนกับนายที่ไม่เหมาะสมกับอาชีพผู้อำนวยการสถานศึกษาอันดับหนึ่งของดินแดนนั่นล่ะโซลว์ “เธอคงจะเดาได้ ไม่สิ ฉันเชื่อว่าเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับวิทยาลัยและตำแหน่งประธานนักศึกษานั่นล่ะ เธอคงไปค้นเจอมันเข้าในเขตหวงห้ามของห้องสมุดตั้งแต่ปีสองปีสาม...” เดาได้ถูกเผ็ง สมกับเป็นผู้อำนวยการหูผีจมูกมดที่รู้เรื่องแม้กระทั่งเด็กคนไหนโดดเรียนไปนั่งเหม่ออยู่ในสวน “คงไม่ต้องเล่ายาว ฉันคิดว่าเธอคงอ่านมาเยอะพอตัว ขอเล่าง่าย ๆ ในส่วนที่ไม่ระบุในหนังสือเลยแล้วกันนะ นักท่องกาลเวลาเป็นอาชีพที่ต้องทำงานร่วมกับคนหลายยุคหลายสมัย งานส่วนใหญ่ของเราต้องเสี่ยงอันตราย ท่องไปทั้งในอดีตและอนาคตเพื่อเติมเต็มประวัติศาสตร์ให้สมบูรณ์” “เติมเต็มประวัติศาสตร์ให้สมบูรณ์? ผมคิดว่าประวัติศาสตร์ทุกเรื่องมันสมบูรณ์ได้ด้วยตัวเอง...” “แบบนั้นเธอก็คิดผิดแล้วล่ะเรสริคซ์ที่รัก” โซลว์กล่าวขัด “เธอคิดหรือว่าอยู่ดี ๆ เอลิซ่าแห่งดินแดนเหนือวันดีคืนดีจะลุกขึ้นมาบอกว่า ‘เฮ้ ตะเกียงมันเชยไปแล้ว เราควรจะมีไฟฟ้าใช้กันนะ’ พูดจบก็นั่งทดลองทั้งวันทั้งคืน แบบนั้นเนี่ยนะ ฉันจะบอกเธอให้ว่ายัยนั่นไม่ฉลาดอย่างนั้นหรอก” ผู้อำนวยการเบ้หน้าเหมือนเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่ายอันแสนไร้สาระ “คุณหมายความว่า นักท่องกาลเวลาจะกระตุ้นประวัติศาสตร์ให้สมบูรณ์อย่างนั้นน่ะหรือครับ” ผมเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ดูเหมือนนี่จะเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว “ใช่ ไม่งั้นเธอจะให้นักท่องกาลเวลามีหน้าที่อะไร ถือนาฬิกาเดินเล่นไปมาในประวัติศาสตร์หรือไง” นั่นสินะ..ผมเองก็ไม่เคยคิดถึงเลยว่านักท่องกาลเวลาจะมีหน้าที่ที่แท้จริงอย่างไร เพราะผมคิดเพียงว่านักท่องกาลเวลาจะเป็นผู้ที่สามารถเดินทางไปในช่วงเวลาต่าง ๆ อาจจะเพื่อการศึกษาประวัติศาสตร์ให้ครบถ้วนในทุกข้อสงสัย ผมกลับไม่เคยคิดเลยว่าบางทีประวัติศาสตร์เองก็ต้องการสิ่งกระตุ้นไม่ต่างอะไรกับการทดลองทางวิทยาศาสตร์ “ทำไม ทำไมถึงต้องเป็นประธานนักศึกษาของพาลลัสด้วยครับ ผมว่ามีนักประวัติศาสตร์หรือนักโบราณคดีมากมายที่อยากจะเข้าไปทำหน้าที่นี้” ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย หากนักท่องกาลเวลาต้องไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์สำคัญต่าง ๆ มากมาย ทำไมถึงไม่เลือกผู้ที่ศึกษาด้านนี้มาโดยเฉพาะ “หึหึ ก็เป็นเพราะว่าส่งเจ้าพวกนั้นไปก็ไปตายเปล่าน่ะสิ งานพวกเราต้องเข้าไปแทรกแซงกลุ่มคนในนั้น ทำให้พวกเขาเกิดแรงบันดาลใจ ทำให้พวกเขาท้อถอย ทำให้พวกเขาคลุ้มคลั่งหรือไม่ก็ฆ่าบางคนที่ไม่ควรจะมีโฉมหน้าในประวัติศาสตร์ทิ้งไปซะ พวกเราเสี่ยง...ถ้ามันไม่สำเร็จมันก็เหมือนการเอาชีวิตไปทิ้งดี ๆ นั่นล่ะ” ชายหนุ่มขยับยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยหยันพลางยกมือขึ้นลูบกรามข้างซ้ายอย่างเผลอไผล หากสังเกตดี ๆ บริเวณนั้นมีรอยแผลเป็นสีขาวเส้นเล็ก ๆ ขีดยาวจากข้างแก้มจนหายลับเข้าไปในเรือนผม บางทีผู้อำนวยการเองก็คงผ่านอะไรที่เสี่ยงอันตรายจนได้รับแผลเป็นนั้นมาสินะ เขาเองก็คงเป็นหนึ่งในนักท่องกาลเวลาเหมือนกัน “เอาล่ะ มันค่อนข้างจะมีกฎหยุมหยิมยุบยิบเต็มไปหมด เธอสนใจอาชีพเสี่ยง ๆ แบบนี้มั้ยล่ะเรสริคซ์ ทำงานหนักในเบื้องหลัง แต่ชื่อของตัวเองไม่มีวันได้ปรากฏในโลกเบื้องหน้า แถมต้องเจอความลำบากมากมาย ไม่ต่างอะไรกับการเอาชีวิตไปแขวนไว้บนเส้นด้าย แต่ถ้าเธอเลือกเป็นอย่างอื่น อย่างพวกนักรบอะไรแบบนี้อนาคตของเธอจะไปได้ไกล เธอจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่ว่าใคร ๆ ก็ต้องรู้จัก” น้ำเสียงของผู้อำนวยการหนุ่มกล่าวขึ้นอย่างจริงจัง การตัดสินใจต่อจากนี้จะเป็นการเปลี่ยนเส้นทางอนาคตทั้งหมดของผม ทางหนึ่งก้าวไปพร้อมกับการเสี่ยงอันตราย ทางหนึ่งก้าวไปพร้อมกับความสำเร็จที่รออยู่ข้างหน้า แต่แทบไม่ต้องเสียเวลาคิด ผมเลือกเส้นทางของผมมาตั้งแต่อายุสิบห้าปี... “ผมจะเป็นนักท่องกาลเวลา ผมไม่สนใจหรอกครับท่านผู้อำนวยการว่ามันจะต้องเสี่ยงแค่ไหนก็ตาม” ริมฝีปากบางขยับยิ้มอย่างพึงพอใจในคำตอบของผม “ยินดีต้อนรับสู่องค์กรของเรา จากนี้เธอจะเข้ามาทำงานในตำแหน่งเด็กฝึกงานเป็นเวลาหนึ่งปีจนกว่าเธอจะจบการศึกษาโดยเริ่มงานตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป” ผู้อำนวยการลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับส่งมือข้างหนึ่งให้จับเหมือนในการเจรจาธุรกิจ พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม นอกจากตำแหน่งที่สูงกว่าแล้ว เขายังสูงกว่าผมเกือบสิบเซนติเมตร! เส้นขนที่หลังลุกตั้งชันเมื่อผมลุกขึ้นยืนแล้วสัมผัสมือกับหัวหน้างานในอนาคต สัญชาติญาณกระซิบบอกว่าเรื่องที่ผมจะได้เจอต่อจากนี้...ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ “ฉันขอแนะนำคู่หูของเธอ” ผู้อำนวยการฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับผายมือข้างซ้ายออกไปด้านข้าง ปรากฏร่างของชายคนปรากฏขึ้นที่มุมห้อง ผมย่นคิ้วมองด้วยความข้องใจ...เหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนในห้องนี้มาก่อนเลยจนกระทั่งตอนนี้ หรือเขาอาจจะนั่งอยู่ในห้องนี้มาตลอดแต่พลังจิตสัมผัสของผมสัมผัสถึงเขาไม่ได้กันแน่ "จิงส์ ลีอาเซมัสฟลอเรเดีย....ฉันคิดว่าฉันออกเสียงนามสกุลถูกนะ” เกรงว่าผมเองก็คงจะออกเสียงไม่ถูกและจำนามสกุลเขาไม่ได้เหมือนกันครับท่านผู้อำนวยการ คนอะไรชื่อแค่พยางค์เดียวแต่นามสกุลยาวเฟื้อยยิ่งกว่าชื่อเมืองเสียอีก แต่...เดี๋ยวนะ? คู่หูอย่างนั้นเหรอ? “หมายความว่าอย่างไรครับท่านผู้อำนวยการ เขาจะมาเป็นคู่หูของผม? คู่หูในช่วงฝึกงานอย่างนั้นหรือครับ” ผมเหลือบสายตามอง’คู่หู’ เรือนผมยุ่งกระเซิงสีชาของจิงส์ยาวปรกลงมาถึงกลางดั้งจมูก ทำให้มองเห็นเพียงใบหน้าครึ่งล่าง ริมฝีปากบางเฉียบยกขึ้นเหมือนรอยยิ้ม เขามีรูปร่างผอมสูง วัดจากสายตาแล้วเขาสูงกว่าผู้อำนวยการเกือบห้านิ้ว แต่กลับผอมเพรียวเหมือนคนอดมื้อกินมื้อ ท่าทางไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับตัวเสียด้วยซ้ำ เขาอยู่ในชุดสูทสีดำและสวมเสื้อคลุมสีเทาเข้มตัวโคร่งทับลงไป ยิ่งทำให้ดูผอมกว่าเดิมเสียอีก ที่อกซ้ายของเสื้อคลุมปักตราสาขาเวทย์มนต์ศึกษาของวิทยาลัยพาลลัส จิงส์ ลีอา...อะไรสักอย่าง เขาไม่มีรายชื่ออยู่ในทำเนียบประธานนักศึกษา นั่นหมายความว่าเขาไม่ใช่นักศึกษาของวิทยาลัยพาลลัสในอดีต แต่อาจจะเป็นในอนาคต..? ถ้าในอนาคตวิทยาลัยพาลลัสมีประธานนักศึกษาเป็นคนท่าทางพึ่งไม่ได้แบบนี้...นั่นคงเป็นช่วงกลียุคของชาวโลกเลยล่ะ “นักท่องกาลเวลาทำงานฉายเดี่ยวคนเดียวไม่ได้หรอกนะเรสริคซ์ จิงส์จะเป็นผู้ถือกุญแจแห่งเวลา เพราะฉะนั้นจิงส์เขาจะเป็นคู่หูของเธอ คู่หูตลอดการทำงานของเธออย่างไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เพราะขาดเขาไปเธอก็ข้ามเวลาไม่ได้...ไม่ต้องดีใจจนอ้าปากค้างอย่างนั้นก็ได้” ผมปิดปากฉับเมื่อฟังคำพูดของผู้อำนวยการพูดจบ การอ้าปากค้างต่อหน้าคนอื่นถือได้ว่าเป็นเรื่องเสียมารยาทเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว “ถ้าจิงส์ทำหน้าที่ถือกุญแจแห่งเวลา แล้วผมมีหน้าที่ทำอะไรล่ะครับ” ผมเหลือบสายตามองชายหนุ่มร่างสูง ดูแล้วจิงส์คงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม หรือไม่ก็แก่กว่าผมเพียงปีสองปี ตอนนี้เขาเริ่มเดินไปเดินมาในห้องทำงานของผู้อำนวยการ มือข้างซ้ายถือถ้วยกระเบื้องเคลือบที่ไม่รู้ว่าหยิบมาจากไหน “พวกที่เป็นประธานนักศึกษาอย่างพวกเรามีหน้าที่ทำทุกอย่างให้ภารกิจสำเร็จลุล่วง” ผู้อำนวยการตอบด้วยความมั่นใจที่ล้นเหลือ เอ่อ...สรุปว่าก็เป็นหน้าที่เบ๊ดี ๆ สินะครับ ไม่ต้องพูดให้สวยหรูก็ได้ครับท่านผู้อำนวยการ เอกสารสองฉบับถูกส่งให้กับผม หน้าปกของเอกสารฉบับหนึ่งเขียนว่ากฎการเป็นนักท่องกาลเวลา เขียนโดยเจอร์ราจ แลมฟอร์ด ส่วนอีกฉบับหนึ่งเขียนไว้ว่าภารกิจ...มันคือสัญญาณที่บอกว่าผมถอนตัวกลับไม่ได้แล้ว แต่เดี๋ยวนะ? ผมเพิ่งตกลงรับเป็นนักท่องกาลเวลาเมื่อกี้นี้เอง แล้วทำไมถึงได้มีภารกิจส่งตรงมาถึงเร็วเสียยิ่งกว่าจรวดขีปนาวุธอีกล่ะ ผมยังไม่ได้มีเวลาศึกษาทั้งข้อมูลการทำงานของนักท่องกาลเวลาและคู่หูที่ต้องทำภารกิจร่วมกันไปอีกหลายปี “พอดีมันมีภารกิจเร่งด่วนเข้ามาน่ะนะ ฉันเลยส่งให้เธอกับจิงส์ดูแลซะเลย” อย่าปัดความรับผิดชอบกันง่าย ๆ อย่างนี้สิครับท่านผู้อำนวยการ ผมไม่เชื่อหรอกครับว่าจะมีภารกิจส่งมาถึงผมเร็วขนาดนี้ ใครก็ได้บอกผมทีว่าเขาไม่ได้เอาภารกิจของตัวเองมาให้ผมทำใช่มั้ย? คู่หูของผมวางถ้วยกระเบื้องลงก่อนจะรับเอกสารภารกิจมาเปิด แม้ไม่ได้เห็นดวงตาทั้งคู่แต่ผมก็เชื่อว่าเขากำลังกวาดสายตาอ่านเนื้อหาภายในอยู่ ถ้าเขาเอาการเอางานแบบนี้ ผมก็เชื่อว่าเราจะร่วมงานกันได้ด้วยดี “เอาน่า...ทำ ๆ ไปเถอะ ฉันเลือกงานสบาย ๆ มาให้เธอทำเลยนะ แถมระหว่างทำงานเธอยังสามารถเอาไปใช้ศึกษาเอกสารนั่นได้อีกต่างหาก” เขายักไหล่เหมือนไม่สนใจเท่าไหร่นัก “ภารกิจนี้เป็นภารกิจที่สำคัญมาก ๆ เลยนะ” ชายหนุ่มกลับมาพูดด้วยท่าทีจริงจัง “เป็นภารกิจของอารยธรรมโบราณ พวกเธอต้องไปช่วยกษัตริย์ยูซาคุสที่หนึ่งในการสร้างอารยธรรม” ฟังดูแล้วก็น่าสนใจแถมยังเป็นภารกิจที่ไม่ยากเย็นมากนัก กษัตริย์ยูซาคุสที่หนึ่งถูกจารึกไว้ว่าเป็นกษัตริย์องค์แรกที่พัฒนาชุมชนหมู่บ้านให้กลายเป็นชุมชนเมือง โดยการบุกเบิกพื้นที่บริเวณลุ่มแม่น้ำเอลเบอร์ ซึ่งปัจจุบันบริเวณนั้นถือเป็นแหล่งประวัติศาสตร์ที่สำคัญของโลก “นั่นล่ะ พอดีพื้นที่ตรงนั้นน่ะมันเป็นป่ารกชัฏ แถมยังมีทั้งสัตว์ป่าสัตว์พิษเต็มไปหมด ขืนปล่อยไว้แบบนั้นถ้ายูซาคุสกับพรรคพวกไปบุกเบิกคงได้โดนงูกัดตายก่อนได้สร้างบ้านสร้างเมืองกันพอดี มันก็เลยต้องเป็นหน้าที่ของพวกนักท่องกาลเวลานี่ล่ะ ที่จะช่วยให้พื้นที่ตรงนั้นกลายเป็นพื้นที่ราบลุ่มที่ปลอดภัยพอสำหรับอารยธรรมโบราณ” ที่ท่านผู้อำนวยการพูดมาก็มีเหตุมีผล ถ้าปล่อยให้ยูซาคุสใช้ขวานหินห้าหกอันไปบุกเบิกป่า ประวัติศาสตร์คงได้ลบชื่อเขาออกไปเพราะตายก่อนสร้างเมืองแน่ ๆ ฟังเหมือนดูดี...แต่จริง ๆ ให้ไปถางป่าชัด ๆ !! “วันที่สิบหก มิถุนายน หกร้อยสี่สิบเจ็ดปีก่อนศักราช หมุนไปเวลานั้นเลยนะจิงส์” เจ้าของชื่อพยักหน้ารับคำสั่ง จิงส์ยกมือซ้ายขึ้นแตะตัวผมพร้อมกับก้มหน้าก้มตาลงทำอะไรบางอย่าง คงจะเป็นการกำหนดปลายทางด้วยกุญแจแห่งกาลเวลา เหมือนผมจะลืมอะไรไปสักอย่าง... “เดี๋ยวนะผอ.! อย่าบอกในว่าท่านจะให้พวกเราออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้ ผมไม่มีอะไรติดตัวไปเลยนะครับนอกจากเสื้อผ้ากับอาวุธประจำตัว นี่มันกะทันหันไปนะครับ” ภาพเบื้องหน้าวูบวาบด้วยแสงสีประหลาด ใบหน้าขาวของท่านผู้อำนวยการขยับไหวเหมือนกับภาพบนผิวน้ำ ริมฝีปากของเขาขยับเหมือนพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่หูของผมอื้ออึงจนไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ชายหนุ่มหยิบดาบที่แขวนบนฝาผนังและโยนให้กับผม เหมือนเขาบอกว่าให้ผมใช้มันในการบุกเบิกพื้นที่ไปก่อน ฉับพลันห้องทำงานของท่านผู้อำนวยการก็หายไป เบื้องหน้าของผมคือโพรงสีดำที่วูบวาบไปด้วยแสงสีสารพัด เหมือนร่างกายของผมและจิงส์ถูกดูดไปยังด้านหลัง แรงลมและแรงดึงดูดอย่างรุนแรงทำให้เชือกรวบผมหลุดหายไปในโพรงมิติ เส้นผมสีดำปลิวสยายไปทั่ว การเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วทำให้ช่องหูของผมปวดหนึบ สมองมึนงงจนแทบไม่รับรู้อะไร “อย่าหลับตานะ เรากำลังจะถึงแล้ว” เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นที่ข้างหู เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของจิงส์ แต่ก็ไม่มีอารมณ์มากพอที่จะแยกแยะว่าเสียงของเขาเพราะกังวานขนาดไหน ตุ้บ! ร่างของผมตกลงบนพื้นดินก่อนจะตามมาด้วยร่างของจิงส์ที่ล้มลงเคียงข้าง โพรงสีดำค่อย ๆ ยุบตัวลงเหมือนถูกบีบอัดด้วยพลังที่มองไม่เห็น มันจางหายไปเหลือไว้เพียงแต่ท้องฟ้าที่สดใส... เบื้องหน้าของผมเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ บางต้นก็มีลักษณะใกล้เคียงกับต้นไม้ใบปัจจุบัน แต่ส่วนใหญ่เป็นต้นไม้แปลก ๆ ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเวลากว่าสามพันปีที่แตกต่างกันคงทำให้ต้นไม้หลายชนิดสูญพันธ์ไปตามกาลเวลา   แหมะ หยดน้ำขนาดใหญ่ตกลงที่บ่าจนเสื้อคลุมประธานนักศึกษาเปียกชุ่ม จิงส์เริ่มขยับตัวออกห่าง มือของเขาชี้ไปทางด้านหลังของผม... สิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นในสายตา ร่างกายของมันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ หัวใหญ่โตนั่นโน้มลงมาใกล้จนห่างจากศีรษะของผมเพียงไม่กี่ฟุต สาเหตุของหยดน้ำนั้นคือหยดน้ำลายจากปากที่เปิดกว้างจนเห็นฟันแหลมคมภายในมากมาย ดวงตาของมันจับจ้องมาที่ผมอย่างกระหายหิว หน้าตาแบบนี้...เหมือนกับที่ผมเคยเห็นในสารานุกรมไม่ผิดเพี้ยน นี่มัน...ทีเร็กซ์!! พระผู้เป็นเจ้าช่วยตอบผมที...ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ยุคไหนกันแน่!!! ...โปรดติดตามตอนต่อไป... ตอนสองจะอัพภายในวันพรุ่งนี้ตอนค่ำ ๆ นะคะ เพราะว่าซิ่นมีสอบแพทค่ะ (เด็กม.หกช่างรันทด T T) จากคุณ : resin_part_14 เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 19:15:11