ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ “หยุดนะ!” ยังไม่ทันที่เจ้าชายวายุจักทรงลงมือเสวย เสียงสตรีนางหนึ่งก็ดังขึ้นทางเบื้องปฤษฎางค์ เสียงนางนั้นบอกชัดว่าไม่ชอบใจยิ่งที่เห็นคนแปลกหน้าสองคนถือวิสาสะเข้ามาถึงในโรงครัวเช่นนี้ เจ้าชายวายุทอดพระเนตรพระสหายเป็นเชิงปรามมิให้บอกถึงฐานะแท้จริง ก่อนทรงหันไปทางเจ้าของเสียงที่เอ่ยวาจาต่อไปว่า “พวกเจ้าเป็นผู้ใด ไยจึงเสียมารยาทจู่เข้ามาถึงครัวเขาเยี่ยงนี้” “ก็เจ้าคิดว่าพวกเราเป็นผู้ใดกันเล่า” พระสุรเสียงตรัสย้อนยียวนหนักหนา เนตรสีอ่อนเป็นประกายพราวระยับอย่างยั่วล้อแกมพอพระทัยที่ได้ทอดพระเนตรเจ้าของเสียง สตรีร่างบางรูปร่างสันทัด ผิวนวลละเอียด ดวงหน้ารูปไข่ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มรับกับคิ้วโก่งงามดุจคันศร ริมฝีปากบางสีชมพูเรื่อบัดนี้ขบเม้มเป็นเส้นตรงอย่างโกรธเคืองที่ถูกยอกย้อน รูปโฉมแห่งนางนั้น หากเทียบกับเจ้าหลวงกาสะลองแล้วความงามของนางยังตกเป็นรองอยู่มาก ทว่าความน่ารักนั้นมิได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย เจ้าชายวายุกลั้นสรวลเมื่อสดับนางตอบกลับมา “โจร โจรที่อดอยากจนถึงกับต้องมาลักขโมยเขากิน แล้วนั่น ขนมนั่นข้าทำเอาไว้ต้อนรับเจ้าชายวายุ เจ้ากินเข้าไปได้อย่างไร” “โอ ข้าเป็นโจรเทียวหรือนี่ แม่น้องสาวคนงาม ไม่คิดหรือว่าข้าอาจเป็นเพียงคนจรที่หิวจัด ขนมนี่ฝีมือเจ้าหรือ อร่อยนัก” ตรัสพลางทรงหยิบขนมเสวยอีกชิ้นหนึ่งอย่างยั่วๆ นัยน์ตาคมของแม่สาวน้อยมองกวาดทั่วทั้งองค์ของเจ้าชายหนุ่มที่ทรงฉลองพระองค์เฉกนายทหารทั่วไป เพลาเดียวกันนั้น สันธิลาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ผู้เป็นนายพลางทูลกระซิบ “ชะรอยว่าจักเป็นหลานสาวท่านหัสดินทร์ กระหม่อม” “รู้ได้อย่างไร ข้าไม่เคยได้ยินว่าท่านหัสดินทร์มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย” “ปาษาณบอกข้าบาทเมื่อวันก่อน พอดีเขามาเยี่ยมไข้ท่านหัสดินทร์เลยรู้เข้า” “รึ แล้วบอกหรือไม่ว่าแม่สาวน้อยนี่ชื่ออะไร” “ถ้านางคือหลานท่านผู้เฒ่าจริง แลถ้าข้าบาทจำไม่ผิด ดูเหมือนจักชื่อมัทยา กระหม่อม” “พวกเจ้าซุบซิบอะไรกัน” แม่สาวน้อยตวาดแว้ดมาอีก ขณะที่บ่าวหนึ่งในสองนางซึ่งติดตามมาเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเลี่ยงไปบอกท่านเจ้าของเรือนแลขอความช่วยเหลือจากบ่าวไพร่คนอื่นๆ อย่างรวดเร็ว “จักอยากรู้ไปด้วยเหตุใด แม่เหล้าหวาน” เจ้าชายวายุตรัสเรียกอีกฝ่ายด้วยคำแปลของชื่อนางอย่างทะเล้น ทำให้มัทยาหน้าตึง นัยน์ตาดุมองจ้องพักตร์อย่างโกรธๆ   “เจ้า เจ้ากล้าบังอาจเรียกข้าเยี่ยงนี้เทียวรึ” “เจ้าคือมัทยาจริงๆ นั่นล่ะ แม่เจ้าโว้ย งามแสนงาม แต่ไยจึงดุหนักหนา ยิ้มแลพูดจาดีๆ ให้สมชื่อเจ้าหน่อยเป็นไร แม่เหล้าหวาน” “เจ้า ปากเยี่ยงนี้น่าเอากะลามาเคาะปากแท้” “เอาสิ แม่เหล้าหวาน มะ ข้ารออยู่” ไม่ตรัสเปล่า ยังทรงลอยพักตร์ยั่วหลานสาวคนงามของท่านผู้เฒ่าซ้ำอีก มิไยที่สันธิลาจักห้ามปรามทั้งวาจาแลทั้งดึงชายฉลองพระองค์ แต่เจ้าชายหนุ่มก็ไม่ทรงหยุด ดูเหมือนจักทรงสนุกที่ได้ต่อคำกับนางเสียด้วยซ้ำ ยิ่งทอดพระเนตรมัทยาโกรธเคืองเท่าใดก็ยิ่งทรงพระสำราญมากขึ้นเท่านั้น แม่สาวน้อยหน้าแดงด้วยความโกรธแล้วปราดเข้ามากระชากพระพาหาของคนที่ประทับแย้มพระโอษฐ์ทะเล้นโดยมิทันให้ตั้งตัว จนวรกายสูงเสียหลักหล่นตุบจากยกพื้นลงมานั่งคลุกฝุ่นอยู่บนพื้น ก่อนที่สันธิลาจักทันเอ่ยความใด เสียงประมุขของเรือนที่บ่าววิ่งไปตามมาระงับเหตุก็ดังแทรกมาเสียก่อน “มีเรื่องใดกัน มัทยา อ้าว เจ้าชาย เสด็จมาแต่เมื่อใด ไยลงไปคลุกฝุ่นเยี่ยงนั้นล่ะกระหม่อม” เจ้าชายวายุทรงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หัตถ์ใหญ่ปัดฝุ่นที่เปรอะสนับเพลาออกอย่างลวกๆ ขณะที่มัทยาสาวน้อยหน้าเผือดลงทันทีเมื่อยินผู้เป็นลุงเรียกขานบุรุษที่นางเข้าใจว่าเป็นคนร้าย มือบางที่กำแน่นปล่อยออกทันใด นี่น่ะหรือเจ้าชายวายุที่จักทรงขึ้นครองราชย์เป็นนายเหนือเกล้าของตนในอีกหนึ่งเพ็ญข้างหน้า ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหวั่นใจไม่น้อย ใช่เพียงกล่าวหาว่าทรงเป็นโจร แต่ยังเข้ายื้อยุดจน...ตายแล้ว นางจักถูกลงทัณฑ์เยี่ยงใดกันหนอ   “ข้าคงนั่งไม่ดีน่ะ ท่านหัสดินทร์ กินเพลินๆ เลยหล่นตุ้บลงมา พอดีมัทยามาเห็นเลยช่วยพยุงข้า” ทอดพระเนตรแม่เหล้าหวานหน้าเซียวเข้าก็ทรงอดสงสารมิได้ ท่านผู้เฒ่าขมวดคิ้วนิดๆ แต่มิได้พูดว่าอย่างไร ทั้งที่ตนมาทันเห็นเหตุการณ์ยื้อยุดเมื่อครู่พอดี แต่ในเมื่อผู้เป็นนายมิได้ทรงถือสาหลานน้อยของตน ซ้ำยังทรงออกรับแก้แทนให้ด้วย หัสดินทร์จึงไม่หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาว่ากล่าวอีก แล้วเอ่ยทูลชวนให้เจ้าชายหนุ่มเสด็จขึ้นบนเรือนแทน พร้อมกับบอกให้หลานสาวเตรียมเครื่องว่างเชิญขึ้นไปถวายด้วย มัทยารับคำของลุงโดยไม่อิดออด เพลานี้การเลี่ยงไปทำตามคำสั่งน่าจักดีกว่าเผชิญหน้ากับคู่กรณี ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ติดพระทัยเอาความ แต่มัทยาน้อยก็ยังอับอายกับการกระทำของตนเองอยู่ดี นางรีบลุกขึ้นแล้วหันกลับหมายจักเดินออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด อารามรีบร้อนทำให้นางสะดุดกับชายผ้านุ่งของตนเองจนเซถลา ยังดีที่ใครคนหนึ่งช่วยรับร่างนางเอาไว้ก่อนที่จักล้มลงกับพื้น แต่พอนางเห็นหน้าคนช่วยถนัดก็สะดุ้ง “เจ้าชาย” “ไม่ต้องรีบร้อน ข้าไม่ได้หิวถึงเพียงนั้น เอาที่ข้ากินเหลือนั่นส่งขึ้นไปเถิด”  ตรัสกระซิบเบาแลเร็ว ก่อนที่จักทรงปล่อยนางเป็นอิสระ แล้วเสด็จออกไปกับหัสดินทร์แลสันธิลาโดยมิได้ทรงเหลียวกลับมาทอดพระเนตรนางอีก หากเป็นมัทยาที่ยืนนิ่งอึ้งมองตามเบื้องปฤษฎางค์ที่เคลื่อนห่างออกไปทุกขณะด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่ตนเองก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าคือสิ่งใดแน่   “ข้าบาทต้องขอษมาแทนมัทยาด้วย” หัสดินทร์เอ่ยภายหลังที่บ่าวในเรือนเลี่ยงลงไปหมดแล้ว เจ้าชายวายุสรวลเบาๆ พลางเอื้อมหัตถ์ยกกาน้ำชาขึ้นรินให้องค์เองอย่างที่โปรดกระทำมาแต่ก่อนเก่า แล้วทรงเลยรินให้เจ้าของเรือนด้วย อำมาตย์เฒ่าอมยิ้มนิดๆ กับพระกิริยานี้ แม้พระยศจักแปรเปลี่ยน หากน้ำพระทัยยังคงเดิมมิแปรผันแต่อย่างใด “ข้าไม่ได้ถือโกรธนางเลย ข้าเพิ่งรู้ว่าท่านมีหลานสาว” “น้องชายข้าบาทสมัครใจเป็นพ่อค้ากองเกวียนร่อนเร่ค้าขายไปทั่ว พอปะหน้าแม่ของมัทยาที่เมืองวิญญูเลยลงหลักปักฐานที่นั่น นานครั้งจึงจักมาเยี่ยมเยือนข้าบาท ครานี้สองคนนั้นยินข่าวว่าข้าบาทไม่ค่อยสบาย แต่กีดที่มีธุระเร่งมาพอดี จึงส่งมัทยามาแทน กระหม่อม” “จริงสิ ท่านเจ็บไข้เป็นอันใดไปรึ ข้าตั้งใจจักมาเยี่ยมไข้ท่านพอดี” “โรคคนแก่น่ะกระหม่อม นี่ขนาดว่าตั้งพระทัย ยังทรงอุตส่าห์แวะโรงครัว”  หัสดินทร์ทูลสัพยอก ทำเอาอีกฝ่ายแย้มพระโอษฐ์เก้อๆ “ก็ข้าหิว ทำงานมาตลอดทั้งเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย โน่น ต้องโทษสันธิลากับปาษาณที่ช่างหางานมาให้ข้าทำหัวไม่วางหางไม่เว้นเทียว” “เท่านี้ก็ทรงบ่นเสียแล้ว นี่ยังน้อยนะกระหม่อม ทิวาใดทรงเถลิงราชย์แล้ว พระกรณียกิจจักเพิ่มขึ้นอีก” “ข้าไม่ได้อยากเป็นก็มาบังคับให้ข้าเป็นเองนี่” พักตร์งามเยี่ยงสตรีเริ่มมุ่ยอีกแล้ว ริมพระโอษฐ์บางเม้มแน่นอย่างเด็กเอาแต่ใจ อำมาตย์เฒ่ายิ้มอ่อนอย่างเห็นใจ “แล้วทรงคิดว่าจักมีผู้ใดเหมาะสมอีกหรือกระหม่อม เจ้าหลวงศิขรินทรงมองคนไม่ผิด ลงว่าทรงทอดธุระสิ่งใดลงในมือผู้ที่ทรงเห็นสมควรแล้ว ย่อมเป็นที่แน่นอนว่า การนั้นย่อมเหมาะกับคนผู้นั้นโดยแท้จริง” “แต่ไม่ทรงถามข้าสักคำ” “ก็ถ้าถาม เจ้าชายจักทรงยอมรับหรือ กระหม่อม” “ไม่” “เพราะอย่างนี้ถึงต้องใช้วิธีบังคับ” หัสดินทร์ทูลกลั้วหัวเราะ ก่อนพูดเสียงเป็นการเป็นงานขึ้น “ใช่เพียงเจ้าหลวงศิขรินทรงมั่นพระทัย ข้าบาทเองก็แน่ใจ เจ้าหลวงวายุจักทรงนำพาธาตวากรสู่ความรุ่งเรืองในทุกๆ ด้าน โดยเฉพาะการเชื่อมสัมพันธไมตรีกับแว่นแคว้นใกล้เคียง ฟ้าใหม่แผ่นดินใหม่จักไม่มีการสงครามอีกสืบไป” ดวงเนตรจอมคนธาตวากรพระองค์ใหม่หรี่โรยอ่อนแสงลงเมื่อสดับวาจาของท่านผู้เฒ่า เหตุผลสำคัญประการนี้ผู้ใดฤๅจักไม่ตระหนัก สงครามหาได้บังเกิดผลดีแก่ฝ่ายใด เจ้าหลวงศิขรินทรงวางพระชนม์ชีพเป็นเดิมพัน แลที่สุดก็ทรงสมพระประสงค์ เมื่อสองแผ่นดินเชื่อมต่อกันด้วยไมตรี “หากเจ้าหลวงศิขรินทรงอยู่คงดีพระทัยนัก ป่านนี้จักทรงอยู่ ณ หนใดกันหนอ ธาตวากรนี้หรือที่เวียงภูแก้ว” “พระหทัยฝังไว้ยังดินใด พระวิญญาณย่อมสถิตอยู่ ณ ถิ่นนั้น กระหม่อม” “เคียงใจจอดเจ้า มิ่งแก้วจอมสรี กระนั้นรึ หึ หากทรงอยู่ด้วยพระชายาแล้วล่ะก็ ป่านนี้คงพระกรรณชาแล้วกระมัง” เนตรสีอ่อนเป็นประกายวิบวับอย่างเจ้าเล่ห์ เพี้ยง! ขอให้พระเชษฐาตัวร้ายพระกรรณชาด้วยสุรเสียงต่อว่าของพระชายาคนงามด้วยเถิด ไหนๆ ก็ทรงยอมรับช่วงงานแผ่นดินสืบต่อแล้ว ก็ต้องทรงตอบแทนน้ำพระทัยอย่างสมน้ำสมเนื้อกันหน่อยล่ะ “ทรงยิ้มอันใด กระหม่อม” “เปล๊า!” ทรงขึ้นสุรเสียงสูง พอดีกับที่บ่าวในเรือนเชิญเครื่องว่างขึ้นมาพอดี หัสดินทร์แปลกใจที่หลานสาวมิได้ตามขึ้นมาด้วยจึงหันไปถามนางทาสี ก็ได้รับคำตอบว่า “นายน้อยว่าเตรียมสำรับเย็น เนื้อตัวเปรอะเปื้อนจึงขอตัวไม่ขึ้นมาบนเรือนเจ้าค่ะ” เท่านี้เจ้าของเรือนก็นึกรู้ หลานสาวคนเดียวหลบหน้าคู่กรณีเอาดื้อๆ อาจเป็นเพราะอายที่แผลงฤทธิ์เอาไว้มากก็เป็นได้ เจ้าชายวายุทรงขมวดขนงนิดหนึ่งแต่มิได้ตรัสว่าอย่างไร หากทรงลอบยิ้มเจ้าเล่ห์กับองค์เองเมื่อสดับเสียงบางอย่างแว่วมาจากใต้ถุนเรือน ครั้นแอบทอดพระเนตรผ่านทางรอยแยกของช่องกระดานก็ทอดพระเนตรชายผ้าของแม่เหล้าหวานผ่านเนตรไปแวบหนึ่งก็ยิ่งแน่พระทัย อยากขึ้นเรือนแต่ไม่อยากพบข้าหรือ หึ! อันที่จริงก็น่าแกล้งอยู่ไม่น้อย ทรงอยากรู้เหมือนกันว่าหากไม่เสด็จกลับเลย แม่ตัวดีจักทำอย่างไร ถ้าไม่ติดที่ข้อราชกิจมากมายรออยู่ก็น่าลอง เอาเถิด ถือว่าเป็นโชคดีของเจ้าก็แล้วกันมัทยา มัทยาเดินวนเวียนรอนางทาสีกลับลงมาจากเรือน พอเห็นก็ขยับเข้าไปจักซักถาม หากนางก็ต้องสะดุ้งเมื่อยินเจ้าชายวายุตรัสดังลงมาจากบนเรือนว่า   “เอาล่ะ ทิวานี้ข้าขอตัวกลับก่อน ดูเหมือนว่าจักมีคนไม่อยากเห็นหน้าข้าอยู่ ถ้าข้าไม่กลับก็คงไม่ขึ้นเรือนมาแน่” สุรเสียงนั้นดังเกินกว่าจักใช้ตรัสกับคู่สนทนาที่นั่งอยู่ด้วยที่พาไลเรือน มัทยาเม้มปากนิดหนึ่งอย่างขัดเคือง เพราะรู้ดีว่าเจ้าชายวายุมิได้ตรัสกับลุงของนางแน่ หากจงพระทัยให้นางได้ยินโดยแท้ นอกจากจักพระโอษฐ์ดีแล้วยังเนตรผีอีกด้วยหรือนี่ ทรงทราบได้อย่างไรว่านางแอบอยู่แถวนี้ “คนบ้า นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้าชายล่ะก็ จักแกล้งคืนเสียให้เข็ดเทียว”                                                                 อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 15:26:35

ความคิดเห็นที่ 2 คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ ตอบเม้นท์จากกระทู้นี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11428680/W11428680.html ขอบคุณกิฟท์จากคุณ npuiy, mimny, สามปอยหลวง, kdunagin, และคุณ GTW ค่ะ ตอบคุณ อรุสา (npuiy) : เหมียวมิลค์ยังอยู่จ้า อยู่สบาย กัดกะพระเอกแง่งๆ ทุกวัน แต่ยัยหนูอินถูกอดีตกาล (ในงานเขียน) ไล่ล่่าทุกวันทุกคืน แง้ว 55+ จริงๆ เขียนวายได้นะ แต่กลัวคนอ่านใจหายกันอ่ะ เลยหักจบแบบแนวเจ้าฮะ กาแฟมั้ยฮะแทน ^^   ****************** ตอบคุณ Setakan : ขอให้แข็งแรงเร็วๆ อินจะได้พาผจญภัยค่ะ 55+ (ว่าไปโน่น) อยากให้อินวายมั้ยล่ะคะ เอาวายแบบฟิคชั่นง่ายที่ซู้ด หุหุ ****************** ตอบคุณ GTW : จนถึงตอนนี้เลือดสีม่วงก็ยังไหลเวียนสูบฉีดพลุ่งพล่านเช่นเคยค่ะ ไม่แน่ วันร้ายคืนร้ายอินอาจจะจับแงซายกับรพินทร์มาเขียนฟิค-วายก็ได้ค่ะ คู่นี้น่าจับมาทำวายมากมาย หุหุ ****************** ตอบคุณ nasa nasa : จัดไปค่ะ แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะชอบหรือเปล่า แง้วว ****************** ตอบคุณ mimny : 55+ ทรัพยากรเพศชายเหลือน้อย โปรดใช้สอยอย่างประหยัดค่ะ เพราะชีวิตจริงหสภาพแมนเต็มร้อยไม่เจอ (ถึงเจอก็....รับไม่ด้ายจริงๆ ) เลยต้องมาหาชายแท้ในนิยายแทน 55+ วายุจัดไปแล้วค่ะ ****************** ตอบคุณ กุลธิดา (kdunagin) : 555+ แนวขบขันหักมุมค่ะพี่ไก่ เล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับคนอ่านนิดหน่อย แบบ "เอ๊ะ ใช่ไหมอ่ะ ไม่มั้ง เอ๊ะ หรือเป็น" อะไรแบบนี้ แล้วค่อยเฉลยตอนจบ นานๆ จะเล่นแบบนี้สักทีค่ะ ^^ ****************** ตอบคุณ ปลาค่ะ (love_plaka) : ใจจริงก็อยกให้ชอบไม้ป่าเดียวกัน แล้วออกมาวายเต็มขั้นนะคะ แต่เพราะเสียดายความหล่อคุณวินนี่แหละ เลยตัดใจไม่ลง 55+ เอารูปนี้มาฝากค่ะ จริงๆ เป็นรูปจากเพื่อนในเฟซบุ๊กอินเองแหละ อินว่ามันน่ารักดีค่ะ เห็นแล้วคิดถึงมิลค์กับนายโมขึ้นมาตงิดๆ ยิ่งภาพสุดท้ายตอนเหมียวสะบัดหน้า ชิ! ยิ่งน่ารัก และเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แค่แมวหรอกค่ะ น้องหมาก็เป็น ทำเจ้านายเจ็บตัว ฝากรอยเล็บรอยเขี้ยวไว้บนตัวเราได้ แต่เราห้ามประทุษร้ายมันไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม เพราะคุณน้องทั้งหลายจะมองเราด้วยสายตาแบบว่า "ทำอะไรอ่ะ หนูเจ็บนะ ขอโทษหนูด้วยแหละ" อะไรประมาณนี้ ให้เรารู้สึกผิดทู้กกกกที จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 15:49:35

ความคิดเห็นที่ 3 ง่่ะ รููปไม่่ขึึ้้นนนนนนนน!! จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 15:50:44

ความคิดเห็นที่ 4 อิจฉาตาร้อนผ่าวๆ ได้ปกมะไหร่ อย่าลืมเอามาให้ดูนะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 20:11:18

ความคิดเห็นที่ 5 ภาพน้องแมวโดนใจจึกเลย เพราะรู้สึกตัวเองเป็นทาสมากกว่าเป็นเจ้าของ ต้องคอยง้อ คอยเอาใจ คุณๆ ทั้งหลายเลยได้ใจ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 11:37:55

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นภาพแมวแล้วลืมเรื่องที่จะคุยเลย^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 16:12:00

ความคิดเห็นที่ 7 สรุป ภาพแมวเกิดกว่านิยายสั้น 555+ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 28 ธ.ค. 54 17:08:24