เซรีญา The Dragon's Gate (11 ครึ่งหลัง)

ขออภัยในความสั้นนะคะ  มันลงจบตอนพอดี  คราวหน้าจะพยายามมาลงให้เต็มตอนเน้อ

http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10109516/W10109516.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10161148/W10161148.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10183691/W10183691.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10737872/W10737872.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/07/W10823758/W10823758.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/08/W10933375/W10933375.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11142234/W11142234.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11146239/W11146239.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11151078/W11151078.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11205594/W11205594.html
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11263974/W11263974.html
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11453566/W11453566.html

###

"ท่านเซรี"

เซรีลืมตาเมื่อได้ยินเสียงเรียก  เธอยังไม่หลับ  และคิดว่าเทรมิสเองก็คงไม่ได้หลับแต่แรกเช่นกัน  อากาศกลางคืนในป่าชื้นหนาวขึ้นตามเวลา  เสียงกองไฟปะทุเปรี๊ยะดังให้ได้ยินอยู่ข้างล่าง  เซรีนอนอยู่บนแคร่ไม้ที่พวกทหารเรียกว่าห้าง  เขาขัดห้างไว้บนต้นไม้ให้เธอโดยเฉพาะ  ส่วนคนอื่น ๆ นอนบนพื้นดิน  เซรีสงสัยว่าถึงบนต้นไม้ไม่มีเสือใหญ่ แต่จะไม่มีงูกับพวกเสือขนาดกลางหรือไง  ทว่าเมื่อพวกทหารอุตส่าห์ทำให้แล้ว  เธอจึงนอนโดยดี

"หนาว ข้าเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้" เทรมิสว่า  มือข้างหนึ่งจับกิ่งไม้  อีกข้างหอบผ้าห่มไว้

เจ้าหญิงลุกขึ้นนั่ง  พ่อมดจึงปีนไปข้าง ๆ  เขาเอื้อมมือมา  หยุดนิดหนึ่งคล้ายตั้งคำถาม  ครั้นเซรีไม่ว่าอะไร  พ่อมดจึงคลุมผ้าห่มให้  เขาโอบเธอไว้  ประทับริมฝีปากตรงขมับ  รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ มีกลิ่นคล้ายใบสนจาง ๆ

เมื่อก่อนตอนคบกันใหม่ ๆ เซรีต้องใช้เวลานานหลายเดือนทีเดียวกว่าจะชินกับความรู้สึกเช่นนี้   แต่เล็กมาเธอเห็นท่านอาเป็นต้นแบบ  จึงทำตัวราวผู้ชาย  เข้าใจเอาเองว่าเรื่องผู้หญิงหรือเรื่องรักล้วนไร้สาระ  น่าสนใจน้อยเต็มที  แต่ยามที่ถูกเข้าใกล้  ยามที่ตระหนักจริง ๆ ว่าเทรมิสไม่ได้เป็นเพียงเพื่อนแล้ว  บางครั้งหญิงสาวก็งุนงงไม่เข้าใจ  ไม่แน่ใจว่าตนควรทำอย่างไร  ต่อให้เป็นผู้ใหญ่แล้ว  สำหรับเธอเรื่องผู้หญิงกับผู้ชายก็ยังมีความลับมากมายอยู่ดี  เซรีจึงต้องเรียนไป  แต่เทรมิสบอกว่าไม่เป็นไร  ให้มันค่อย ๆ พัฒนาเถิด  เขาอยากให้มันยืนนาน  

"ข้าพยายามเร่งให้พลังกลับมา" พ่อมดในเวลาปัจจุบันบอก มองไปข้างหน้า "ไม่มีพลังแบบนี้ไม่สะดวกเลย  ไม่รู้ข่าวสารอะไร"

จริงของเขา  แม้ทั้งสองจะไม่ได้แสดงออกเพราะทราบว่าไม่มีประโยชน์ที่จะร้อนใจ  ข้างในก็ยังอดห่วงเรื่องต่าง ๆ ไม่ได้  ลอร์คานอยู่ที่ไหนแล้ว  เมราลเป็นอย่างไร  เกิดอะไรขึ้นกันแน่  มันเกี่ยวข้องกับคำทำนายนกอินทรีงูขาวที่เพิ่งได้ยินไหม   เรื่องเช่นนี้หากเทรมิสมีพลังคงทราบข้อมูลต่าง ๆ ได้โดยง่าย  แต่ในเมื่อเขาไม่มี  ทั้งสัตว์ภูตของเซรีเองก็ไม่มีพลังในทางสืบข่าว   ทุกอย่างจึงต้องรอไป  คล้ายกับคลำหาในความมืดทีเดียว

"ดาวต่างกัน" เจ้าหญิงเอ่ยในที่สุด

"หือ" พ่อมดไม่เข้าใจ

"ดาวต่างกัน  ต่างกับที่อันเซลมา" เธอบอก  ชี้ไปบนท้องฟ้า "เราคงมาไกลจริง ๆ"

เทรมิสไม่พูดอะไร  ที่จริงจะว่าไม่มีคำพูดก็ได้   เขาเพียงอยากอยู่ใกล้ท่านเซรี   ปีหลัง ๆ โอกาสเช่นนี้หายากเต็มที  ยากเกินไปจนบางครั้งเขาก็รู้สึกเข้าใจพี่ชาย...อารมณ์ที่อยากฉุดคนรักมาเก็บไว้ในถ้ำสิงโตของตัวเองแบบนั้น  แต่คิดดูแล้ว  ถ้าฉุดท่านเซรีมาไว้ในถ้ำ  คงเกิดวินาศกรรมใหญ่โตกระมัง  แม้บัดนี้พ่อมดยังสงสัยเลือนรางว่าการที่เขาชักชวนอีกฝ่ายมาหาเมราลแบบนี้   ส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะความแก่ตัวกระมัง

เป็นผู้ใหญ่แล้วย่อมยากจะทำตามอำเภอใจ  แต่บางครั้งหากไม่มีเวลาอย่างนี้บ้าง  พ่อมดก็คงไม่ไหวเหมือนกัน

"ข้าคิดว่าเกจออกไปนอกกองไฟ" ท่านเซรีเอ่ยขึ้น "เหมือนได้ยินเสียง"

คนที่โอบเธออยู่ถอนใจ  เขาไม่ได้เกลียดชังอะไรไอ้เด็กนั่น  แต่ยามเจ้าหญิงชักกังวลถึงมันบ่อยไป  เทรมิสก็หน่ายแล้วเหมือนกัน

"ท่านเซรี" เขาเอ่ยในคอ "ยามอยู่กับข้า  อย่าเอ่ยถึงคนอื่นได้ไหม"

เจ้าหญิงสะดุ้งนิดหนึ่ง   หันมามองเขา   เธอเห็นชายหนุ่มมีสีหน้าจริงจังก็แปลกใจ   เซรีนึกถึงเกจแต่ว่าเขาคือเด็กชายที่เคยพบกัน  แต่ฐานะอื่น ๆ นอกจากนั้น  หรือแม้แต่ว่าเขาโตเป็นหนุ่มแล้ว  เจ้าหญิงไม่เคยนึกเลย

"อะไรกัน" เธอบอกทันทีที่เข้าใจจนได้ "เทรมิสหึงหรือนี่"

"ผิดด้วยหรือ" พ่อมดแยกเขี้ยวขึ้นมาหน่อยหนึ่ง

"ไม่หรอก  แต่..." เซรีเกิดความรู้สึกอยากกอดอีกฝ่ายโดยไม่แน่ใจสาเหตุ   เธอเลยกอดคอเขาไว้ "พูดถึงสักล้านครั้งก็ไม่เหมือนท่าน  เทรมิสก็รู้ไม่ใช่หรือไง"

พ่อมดไม่ตอบ  เรื่องบางเรื่อง คำพูดก็ไม่มีความหมายอะไร

เขาอยู่อย่างนั้นนานทีเดียว  ไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปเท่าไร  ไม่มีคำพูด...ไม่มีความจำเป็นแต่อย่างใด

ทว่าในที่สุด บรรยากาศดังกล่าวก็ถูกทำลายลง  มีเสียงดังมาจากด้านนอกกองไฟ  ทั้งเทรมิสและเซรีต่างเห็นเงาตะคุ่มของเกจลากอะไรบางอย่างเข้ามา  เสียงกรีดร้องแหลมแทบจะดังไปถึงท้องฟ้าทีเดียว

ตอนที่ทั้งสองปีนลงไปถึงข้างล่าง  พวกทหารกับขุนนางสิปาที่ไม่ได้อยู่เวรเฝ้ากองไฟต่างตื่นกันหมดแล้ว  ทุกคนต่างงัวเงียงง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่   ภาพที่เห็นคือเกจยืนอยู่ใกล้กองไฟ  มือข้างหนึ่งรวบแขน "เชลย" ไพล่ไว้ข้างหลังทั้งสองข้าง  อีกมือยึดไหล่เอาไว้   เชลยดังกล่าวร่างเล็ก   น่าจะเป็นเด็กกระมัง

"เกิดอะไรขึ้น" เซรีถาม

"เด็กนี้มาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่รอบนอกค่าย  ข้าจึงจับตัวไว้" หัวหน้าโรงปลูกพืชบอก "ถามว่าเป็นใครก็ไม่ตอบ"

"เธอตอบไม่ได้หรอก" ท่านขุนนางที่ถือสารมาเอ่ยขึ้น "เธอเป็นบุตรสาวคนโตของจ้าวเกาะลาตา"

...

เด็กคนนั้นเป็นเด็กผู้หญิง  น่าจะอายุสักสิบสองสิบสามปี  ทรวดทรงยังไม่มี  เธอสวมเครื่องแต่งกายที่ประกอบด้วยผ้าหยาบยาวสองสามชิ้นคล้ายชุดนักบวชทั่วไป  ปราศจากเครื่องประดับใด ๆ ทั้งสิ้น  แม้ไว้ผมยาวก็ถักพันเก็บไว้  แต่ในที่สุด ต่อให้ไม่มีเครื่องตบแต่งอะไรเลย  คนมองกลับยังเห็นชัดว่าเด็กนี้ลักษณะดีหน้าตาพริ้มเพรา  มีเค้าว่าโตขึ้นจะสง่างาม  ทั้งมีบางสิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าเปรียวดุร้าย  เป็นเด็กหญิงซึ่งเหมือนนกเถื่อนในไพร

"เธอไม่มีลิ้น" ขุนนางเอ่ยต่อ "จ้าวเกาะลาตาตัดไป"

เกจไม่คิดว่าจะได้ฟังอะไรเช่นนี้  ก็ตกใจคลายมือโดยไม่รู้ตัว  แต่เพียงชั่วพริบตาที่ปล่อยเท่านั้น  เชลยกลับหันมางับแขนเขาจนจมเขี้ยว  ชายหนุ่มร้องโอ๊ย  ทั้งเจ็บทั้งตกใจ  แต่ยังไม่ทันสิ้นเสียงตัวเอง  เด็กก็ดิ้นหลุดไปแล้ว  เผ่นแผล็วหายเข้าป่าอย่างรวดเร็ว

"เด็กเถื่อนอะไรอย่างนี้" ชายหนุ่มร้องออกมา

"ควรเถื่อนอยู่หรอก" ขุนนางถอนใจ

"ท่านหมายความว่าอย่างไร  ที่ว่าจ้าวเกาะลาตาตัดลิ้นลูกตัวเอง" เซรีเอ่ยถามขึ้น

"เขาไม่ถือเป็นลูก..." อีกฝ่ายอธิบาย "ว่าไป  คงต้องเล่าเท้าความยาวสักหน่อยกระมัง"

จากคำบอกเล่าของขุนนาง จ้าวเกาะลาตาทัคทวามีภรรยาเป็นจำนวนมาก  มีบุตรธิดาหลายคน  ภรรยาของเขาบางคนก็เป็นหญิงธรรมดาซึ่งถูกเกณฑ์เข้าวัง  บางคนก็เป็นลูกสาวหลานสาวของของจ้าวเกาะอื่นหรือขุนนางสำคัญ  ทัคทวาเป็นจ้าวเกาะใหญ่  เขาไม่ได้สมรสเพียงเพราะความพอใจเท่านั้น  หากแต่เพราะเรื่องการเมือง  และเรื่องการสร้างข่ายใยของอำนาจเช่นกัน

มารดาของเด็กคนนั้นเป็นธิดาจ้าวเกาะอีกเกาะหนึ่ง   ชื่อเกาะวานิ   แม้ไม่ใช่เกาะใหญ่เท่าลาตาแต่ก็ถือว่าสำคัญ  เมื่อตบแต่งเป็นภรรยาทัคทวาจึงมีศักดิ์ศรีตามสมควร   ที่จริงแล้ว นางควรจะมีอำนาจมากกว่านี้ด้วยซ้ำ เพราะเป็นภรรยาคนแรกที่ตั้งครรภ์   อย่างไรก็ตาม ระหว่างที่ตั้งครรภ์นั้นเอง  เกาะวานิก็เปลี่ยนผู้นำ  จ้าวเกาะคนใหม่ไม่สนใจญาติของตนที่สมรสอยู่ทัคทวา  เขาไม่พอใจที่จ้าวเกาะลาตาพยายามยึดเกาะอื่น ๆ ให้อยู่ใต้อำนาจตน  จึงก่อการกบฏขึ้น   แต่ไม่ช้ากลับถูกทัคทวาปราบได้   มีการลงโทษอย่างโหดร้าย   การลงโทษกินวงไปจนถึงภรรยาและลูกสาวที่เพิ่งเกิดมาเช่นกัน

"แต่..." เซรีไม่เข้าใจ "ข้าคิดว่าเธอเป็นลูกคนแรกของเขา...ไม่ใช่หรือ"

"ทัคทวาดูแคลนผู้หญิง  เขาไม่ต้องการลูกสาว  เพียงต้องการลูกชาย" คนเล่าถอนใจ "ที่จริงเพียงถูกตัดลิ้นส่งมาไว้ที่นี่ตั้งแต่เกิดก็ถือว่าเป็นโทษเบาแล้วกระมัง"

"มีคนเช่นนี้ปกครองทั้งหมู่เกาะ  พวกท่านไม่คิดบ้างหรือว่าอันตราย" เจ้าหญิงอดถามไม่ได้

"ต่อให้คิดว่าอันตราย  บางครั้งก็ยากจะต่อต้านได้  อีกประการหนึ่ง..." ขุนนางดูลำบากใจ "ทัคทวาก็ยังรู้จักจำกัดว่าควรทำอะไรเพียงไหน  หากไม่กระด้างกระเดื่อง  เขาก็ไม่ทำอะไร"

...เช่นนั้นก็คือตกอยู่ใต้อำนาจเขานั่นเอง  ไม่มีความปลอดภัยแท้จริง...เซรีคิดเงียบ ๆ  แต่ถ้อยคำแบบนี้เจ้าหญิงย่อมไม่เอ่ยออกมา  เธอเริ่มรู้สึกว่าหมู่เกาะอันดูสงบสุขนี้แท้จริงมีคลื่นใต้น้ำ  อาจไม่ใช่ที่ปลอดภัย  เพราะทราบอย่างนี้ความเป็นห่วงเมราลก็เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าทีเดียว

"นอนเถอะ" ขุนนางสิปาบอกในที่สุด "พรุ่งนี้เช้าคงได้เข้าวิหาร  หากมีโอกาสคงได้เห็นเด็กคนนั้นอีก  แต่ได้ยินว่าเธอเป็นเด็กแปลก  เปรียวเถื่อนเหมือนสัตว์ป่า  เห็นตัวจริงก็ไม่ผิดคำลือเท่าไร  เธอคงเห็นเรามาตั้งค่ายพักเช่นนี้จึงสนใจเท่านั้นเอง"

ตอนที่เซรีจะกลับขึ้นห้างบนต้นไม้   เธอเห็นเกจมองออกไปทางป่า  เจ้าหญิงจำได้...เขาชอบความท้าทายแปลกประหลาดมาแต่เยาว์วัย  บางทีเด็กพิกลคนนั้นคงทำให้เขาสนใจกระมัง

จากคุณ	: ลวิตร์
เขียนเมื่อ	: 28 ธ.ค. 54 00:19:16