ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ควันไฟสีขาวค่อยลอยอ้อยอิ่งออกจากเรือนครัว พร้อมกับเสียงของยายแคซึ่งเป็นหัวหน้าแม่ครัวสั่งงานเสียงลั่นไปหมด ระคนกับเสียงตำเครื่องแกงแลสับเนื้อ อันเป็นเรื่องปกติประจำวันที่ทุกคนคุ้นชิน ร่างบางเดินก้าวเข้ามาด้านในพร้อมกับบ่าวคนสนิทอย่างคุ้นเคย ยายแคเห็นเข้าก็รีบยกเขียงหั่นผักหลบไปทางหนึ่ง แล้วรีบใช้ผ้าที่วางอยู่ใกล้ๆ ปัดเศษอาหารที่ตกหล่นออกจนสะอาด ก่อนเชื้อเชิญให้ผู้มาใหม่นั่งลงบนยกพื้นสูงใกล้กับตัวนาง “มีอะไรให้มัทยาช่วยบ้างจ๊ะ ยายจ๋า” “นายน้อย โธ่! จักมาลงครัวให้เนื้อตัวเหม็นไยเจ้าคะ” “เป็นไรไป ช่วยกันหลายๆ คนประเดี๋ยวก็เสร็จ ว่าแต่เช้านี้ทำอะไรกินจ๊ะ” ยายแคยิ้มก่อนสาธยายชื่ออาหารให้นายสาวฟัง มัทยาฟังพลางแกะกลีบกระเทียมไปพลาง แม่สาวน้อยแอบเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้เมื่อยายแคเอ่ยปากพูดถึงเจ้าชายวายุว่าทรงน่ารักอย่างโน้นอย่างนี้ เพราะในสายตานางนั้นเห็นว่า ทรงน่าถวายผางมากกว่าสิ่งใด ยิ่งคิดนางก็ยิ่งขุ่นเคือง มิหนำเช้านี้คนที่นางเกลียดหนักหนาก็จักเสด็จมาเสวยพระกระยาหารเช้าร่วมด้วยเสียอีก จนกระทั่งสะดุดหูกับวาจาหนึ่งของผู้แก่วัยกว่า “ส่วนนี่ของชอบเจ้าชายวายุเจ้าค่ะ หมูปิ้งกับแกงส้มดอกแค แต่ของเจ้าชายต้องทำแยกหม้อนะเจ้าคะ” “ทำไมล่ะ” “เจ้าชายเสวยเผ็ดมากไม่ได้เจ้าค่ะ ต้องรสอ่อนเข้าไว้” มัทยาน้อยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อจู่ๆ ก็สบช่องที่จักเอาคืนอีกฝ่ายโดยไม่คาดคิด นางแสร้งชะโงกมองหม้อดินใบน้อยที่วางอยู่ข้างตัวหัวหน้าแม่ครัวพลางถาม “หม้อนั้นหรือจ๊ะ” “เจ้าค่ะ” “ทำไว้ก่อนเยี่ยงนี้จักดีหรือ เจ้าชายจักเสด็จมาเมื่อใดก็ยังไม่รู้”   “ท่านสันธิลาส่งคนมาบอกตั้งแต่ฟ้าสางแล้วเจ้าค่ะ ว่าเช้านี้เจ้าชายจักเสด็จมาเสวยกับท่านหัสดินทร์” “ดีจริง เยี่ยงนั้นให้ข้าเป็นคนทำถวายเจ้าชายเถิดจ้ะ เมื่อวานข้าแสดงกิริยาไม่ดีกับเจ้าชายไป เกรงจักกริ้ว ข้าอยากทำสิ่งใดเพื่อไถ่โทษบ้าง” ยายแคไม่ทันเล่ห์ของนายสาวจึงยอมให้นางเป็นผู้ปรุงอาหารถวายเจ้าชายวายุอย่างเต็มใจ กระนั้นก็ไม่วายกำชับว่าจักต้องอ่อนพริกเข้าไว้ ซึ่งมัทยาก็ทำเป็นพยักหน้ารับคำไปอย่างนั้นเอง ครั้นยายแคเผลอนางก็รวบพริกกำมือหนึ่งใส่ลงในครกตำรวมกับเครื่องแกงอื่นอย่างรวดเร็ว เมื่อจัดการละลายพริกแกงลงหม้อแล้ว มัทยาอดหัวเราะเบาๆ กับตนเองมิได้ นางแทบจักอดใจรอให้ถึงเพลาที่เสด็จมาไม่ได้เสียแล้ว อยากรู้นักเทียวว่าคนกะล่อนเยี่ยงนั้นจักทำหน้าเยี่ยงไร วรกายสูงประทับขัดสมาธิเรียบร้อย เนตรสีอ่อนแลกวาดไปทั่วเรือนคล้ายมองหาผู้ใด เจ้าของเรือนเห็นเข้าก็อมยิ้มนิดๆ ไม่พูดว่ากระไร แต่เหลือบไปทางสองขุนพลธาตุที่ตามเสด็จมาแทน เจ้าชายวายุทรงมองหาอยู่พักหนึ่งก็ตรัสถาม “เรือนเงียบจริง หายไปที่ใดกันหมด” “เรือนข้าบาทก็เงียบเยี่ยงนี้มานานแล้ว กระหม่อม แต่ถ้าทรงหมายถึงมัทยา นางลงไปขลุกอยู่ที่เรือนครัวแต่เช้าแล้ว” “เอ้อ จริงสิ ข้ายังไม่ได้ไปหายายแคเลย” เจ้าชายวายุทรงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับกิริยารู้เท่าทันของอีกฝ่าย แลทำท่าจักทรงลุกออกไปจริงๆ แต่หัสดินทร์กลับกดพระชานุเอาไว้เสียก่อน   “เสวยแล้วค่อยเสด็จก็ได้ กระหม่อม นั่น สำรับเช้ามาพอดีเทียว” เจ้าชายหนุ่มทรงเหลียวมองไปทางบันไดเรือน ก็ทอดพระเนตรแม่เหล้าหวานเดินนำหน้าบ่าวที่เชิญเครื่องเสวยขึ้นมาด้วยสายพระเนตรเป็นประกาย มัทยาเห็นหน้าคู่แค้นก็ก้มหน้าลงซ่อนยิ้ม ก่อนเหลือบมองไปทางหม้อดินเผาใบเล็กที่บ่าวคนหนึ่งถือขึ้นมา “ไม่หนีหน้าข้าอีกหรือ มัทยา” พระวาจาทอดอ่อนแกมยั่วเย้าตรัสขึ้นทันทีที่มัทยาทรุดกายลงนั่งพับเพียบข้างผู้เป็นลุง นางซ่อนความหมั่นไส้อีกฝ่ายอย่างล้นเหลือด้วยรอยยิ้มหวานเจียนหยด แลวาจาที่หวานผิดจากวันวานลิบลับ “หากหม่อมฉันหนี ก็คงต้องหนีตลอดไปเพคะ อีกอย่างหม่อมฉันก็ใคร่ขอทูลประทานอภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วย” “ข้าไม่ได้โกรธเจ้าเลย” “เป็นพระกรุณาเพคะ เอ้อ หม่อมฉันทำแกงส้มดอกแคมาถวายด้วย หากไม่ทรงถือโกรธหม่อมฉันจริงแล้ว ก็ขอเจ้าชายเสวยให้หมดเถิดเพคะ หม่อมฉันคงยินดีนัก” นางว่าแล้วก็หันไปพยักหน้าให้บ่าวคนสนิทตักแกงแบ่งใส่ถ้วยเชิญขึ้นวางบนโต๊ะเล็ก สีของน้ำแกงทำให้หัสดินทร์ถึงกับสะดุ้งหันมามองหน้าหลายสาวที่นั่งยิ้มละไมอยู่ทันที เจ้าชายวายุทอดพระเนตรแล้วก็ทรงอึ้ง นึกรู้ทันใดว่าแม่เหล้าหวานทวงคืนหนี้แค้นเสียแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ทรงยอมแพ้โดยง่าย “ข้ายินดีที่ได้กินรสมือเจ้าอีก แต่จักให้ดีเจ้ามากินกับข้าเป็นไร หากข้าได้คนทำมาร่วมสำรับด้วยข้าคงกินได้มากเป็นแน่” มัทยาสะดุ้ง ให้นางร่วมสำรับกระนั้นหรือ ดวงหน้าหวานซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แกงหม้อนี้นางประเคนพริกใส่เสียเต็มที่ชนิดที่พอน้ำแกงแตะลิ้นก็ต้องร้องหาน้ำแทบไม่ทัน “ว่าอย่างใดเล่า แม่เหล้าหวานรสแรง” เจ้าชายวายุตรัสสำทับมาอีก มัทยายิ่งหน้าจืดเจื่อนมองสบตาผู้เป็นลุงอย่างขอความช่วยเหลือ แต่หัสดินทร์กลับเมินมองไปทางอื่นเสีย มิหนำยังสั่งให้บ่าวตักแกงใส่ถ้วยแบ่งวางให้ตรงหน้าหลานสาวตัวร้ายเสียอีก มัทยากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น นี่กระมังที่เขาว่ากรรมตามสนอง เมื่อเห็นสาสยตาทุกคนจ้องมองมา นางจึงจำใจหยิบช้อนตักน้ำแกง สีแดงเข้มของมันทำให้มัทยากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทว่าก่อนที่นางจักส่งเข้าปาก เจ้าชายวายุก็สรวลพลางยุดมือนางเอาไว้ แล้วทรงจับมือนางให้ป้อนน้ำแกงถ้วยนั้นให้องค์เองแทน ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน “อร่อยแท้เทียว เสียแต่เผ็ดไปนิด” โอษฐ์ว่าเผ็ดไปนิด หากพระพักตร์ขาวๆ กลับแดงก่ำขึ้นทันตา มัทยาเห็นแล้วก็แทบจักร้องไห้ สองคราแล้วที่ทรงช่วยมิให้นางต้องเสียหน้า นางได้แต่นั่งมองทำสิ่งใดไม่ถูกทั้งสิ้น ปล่อยให้สองพระสหายช่วยกันรินพระสุธารสส่งให้มือเป็นระวิง ส่วนหัสดินทร์ดุหลานเสียงดังลั่น “มัทยา เห็นหรือไม่ว่าเจ้าทำสิ่งใดลงไป” “ท่านหัสดินทร์ อย่าว่านางเลย ท่านก็เห็นว่าข้าเป็นคนกินเอง นางไม่ได้รู้เรื่องด้วยสักหน่อย” “นางจงใจแกล้งพระองค์นะกระหม่อม” “แต่คนถูกแกล้งเต็มใจนี่นะ เถิด ท่านหัสดินทร์ข้าขอ ข้าเองก็ผิดที่ยั่วเย้านางเอาไว้มาก นางจักเคืองข้าก็ไม่แปลก มัทยา” ทรงแก้แทนให้หญิงสาวนางเดียว ท้ายพระวาจาทรงเรียกขานตัวต้นเหตุ “เพคะ” “การใดที่ข้าทำให้เจ้าเคืองขุ่น ข้าขอษมาเถิดนะ” มัทยาน้อยนิ่งงันมองเจ้าชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อหู ถ้อยคำษมาโทษล่วงพ้นจากโอษฐ์ของเจ้านายเหนือเกล้า ทั้งที่นางเองควรเป็นฝ่ายเอ่ยคำนั้น ร่างบางเลื่อนกายลงจากยกพื้น ก่อนคลานเข่าเข้ามาหาแล้วหมอบกราบลงแทบพระบาท ดวงตาสีน้ำผึ้งฉายแววสำนึกผิดอย่างแท้จริง “หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ ที่ได้ล่วงเกินพระองค์” เจ้าชายวายุแย้มพระโอษฐ์อ่อนโยน หัตถ์ใหญ่วางลงบนศีรษะนาง เนตรที่สานสบใช่เพียงอ่อนโยนหากยังเจือแววหวานเปิดเผย “ข้าไม่เคยโกรธเจ้าเลย ลืมมันเถิดมัทยา หากเจ้ายังไม่สบายใจอยู่ ข้าจักลงทัณฑ์เจ้าด้วยการมาขอกินข้าวกินขนมฝีมือเจ้าทุกทิวา จนกว่าเจ้าจักกลับ ดีหรือไม่” ดวงหน้างามละมุนร้อนผ่าวกับสายพระเนตรนั้น ตาคมหลุบลงต่ำอย่างขวยอาย พลางตอบเสียงอุบอิบ “เป็นพระกรุณายิ่งแล้วเพคะ”     “เอาล่ะ กลับไปนั่งที่ของเจ้าเถิด ข้าหิวจนแทบจักกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้ว แกงของเจ้าข้าจักกินให้เรียบเทียว” “แต่ว่า มันเผ็ดนะเพคะ เจ้าชายเสวยเผ็ดมากมิได้” “ขอให้เป็นรสมือเจ้า ข้ากินได้ทั้งนั้นล่ะ” ทรงหยอดคำหวานหน้าตาเฉย ไม่สนพระทัยกับท่านผู้ใหญ่ที่นั่งตาโตเพราะไม่คิดว่าจักทรงกล้าเกี้ยวหลานเขาต่อหน้าต่อตาเยี่ยงนี้ ส่วนปาษาณกับสันธิลานั้นพากันก้มหน้ากลั้นหัวเราะเสียจนปวดแก้มไปหมด ข้างสาวเจ้าก็วางหน้าไม่ถูก ได้แต่เสหัวเราะอย่างคนที่ไม่รู้ว่าจักทำสิ่งใดให้ดีไปกว่านั้นได้ พอเห็นอีกฝ่ายจักทรงทำจริงดั่งที่ตรัส นางก็ลืมตนรีบคว้าพระหัตถ์เอาไว้ “อย่าเพคะ เอาไว้หม่อมฉันจักทำถวายใหม่” เจ้าชายวายุทอดพระเนตรมือขาวเรียวที่กุมอยู่อย่างพอพระทัย ทรงวางหัตถ์อีกข้างหนึ่งกุมทับมือนางพลางตรัสถามสุรเสียงอ่อน “สัญญานะ มัทยา เหล้าหวานของข้า” “เพคะ” มัทยาได้แต่ก้มหน้ามองพื้นกระดานอย่างเขินอาย โดยปล่อยให้ทรงกุมมือนางอยู่เยี่ยงนั้น หัสดินทร์แกล้งกระแอมไอขึ้นดังๆ จนคนทั้งสองถึงกับสะดุ้งรีบปล่อยมือจากกันแทบไม่ทัน เจ้าชายวายุแย้มพระโอษฐ์เก้อๆ ให้ท่านที่ปรึกษา ก่อนทรงทำทีเป็นเชิญชวนให้ทุกคนร่วมสำรับ ท่านผู้เฒ่าแสร้งปั้นหน้าขรึมทั้งที่ในใจนั้นยินดีสุดแสน อย่างน้อยเจ้าชายวายุก็ทรงแสดงชัดแล้วว่าทรงชอบพอสตรี หาใช่ทรงเป็นบัณเฑาะก์อย่างที่หลายคนคิดไม่ วรกายสูงประทับเอนพิงโคนต้นก้ามปูใหญ่ที่อยู่ริมสระในอุทยานหลวง ครั้นสดับเสียงฝีเท้าเดินย่ำเข้ามาก็แสร้งหลับพระเนตรลงเสีย ทรงรอจนเจ้าของฝีเท้าเข้ามานั่งลงใกล้ๆ แล้วก็ทรงคว้าเอาร่างของผู้มาใหม่เข้ามากอดไว้แนบพระอุระ มิทรงนำพาต่ออาการดิ้นรนของอีกฝ่ายเลยสักนิด เจ้าชายวายุสรวลเบาๆ ก่อนลืมพระเนตรขึ้นมองดวงหน้าหวานที่อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบอย่างแสนรัก “ให้ข้ากอดรับขวัญเจ้าเยี่ยงนี้อีกสักหน่อยเถิดมัทยา อีกสองทิวาเจ้าก็จักคืนเรือนเจ้าแล้ว” “ปล่อยเพคะ เกิดผู้ใดมาเห็นเข้าจักไม่งามนะเพคะ” “ไม่งามก็ช่างเขา แต่สำหรับข้างามนัก” “ถ้าทรงดื้อ หม่อมฉันจักไม่ยอมมาเฝ้าอีกเลย” “เอา ก็ได้ กลัวเจ้าไม่มาหาหรอก” ว่าที่เจ้าหลวงธาตวากรทรงปล่อยอ้อมพระกรออกอย่างว่าง่าย “เจ้าจักกลับมาร่วมพิธีครองราชย์ของข้าหรือเปล่า” “ร่วมพิธีในฐานะใดเพคะ หม่อมฉันไม่ใช่นางกำนัล หรือข้าราชบริพารเยี่ยงท่านลุงนี่เพคะ” “ฐานะพระคู่หมั้นอย่างไรล่ะ” มัทยานั่งนิ่ง ดวงหน้านางเรียบเฉยจนไม่ทรงล่วงรู้ว่านางรู้สึกอย่างไรแน่ ท่าทีนั้นทำให้เจ้าชายวายุทรงร้อนพระทัยหนักหนา “มัทยา” “เร็วเกินไปหรือเปล่าเพคะ หม่อมฉันอยู่ที่ธาตวากรได้เพียงเพ็ญเดียวเท่านั้น ขอประทานอภัยเพคะ หากหม่อมฉันจักทูลว่า เราสองคนยังมิได้รู้จักกันอย่างถ่องแท้เลย” “ขึ้นชื่อว่ารักแล้ว ไม่มีคำว่าเร็วหรอก เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจักมิได้มีใจให้ข้าเลย” “หม่อมฉันเกรงจักทรงรักเร็ว หน่ายเร็ว” “ผิดจากมารดาแล้ว วายุก็ไม่เคยรักนางใดอีก นอกจากกมัทยาคนนี้” “คำชายเชื่อได้หรือเพคะ” “ชายอื่นข้าไม่รู้ แต่ชายชาติทหารแลหน่อเนื้อกษัตริย์ผู้นี้ ลงลั่นวาจาใดไปแล้ว วาจานั้นจักไม่แปรผันอีกจวบสิ้นลม” พระวาจานั้นแน่นหนักแลส่งกระแสอบอุ่นหวานล้ำแทรกลงไปถึงเนื้อใจแห่งนาง หลานสาวท่านผู้เฒ่ายิ้มอ่อน นัยน์ตานางฉายชัดถึงความรู้สึกของนางอันมีต่อบุรุษอันเป็นที่รักตรงหน้า “อย่าเพิ่งทรงตั้งหม่อมฉันเป็นพระคู่หมั้นเลยเพคะ กาลภายหน้าจักเป็นเยี่ยงใดยังมิรู้ หม่อมฉันกลับวิญญูครานี้จักได้กลับมาเมื่อใดยังไม่แน่ ให้เราได้พบกันอีกคราเถิดเพคะ ถึงเพลานั้น หากความรู้สึกของเรายังมั่นคงต่อกันแล้วไซร้ ทรงขอสิ่งใดหม่อมฉันจักยอมทำตามพระประสงค์ทุกประการ” “แน่หรือ” “เพคะ” “สัญญา แม่เหล้าหวานตัวร้าย” “สัญญาเพคะ เจ้าชายจอมกะล่อน” เจ้าชายวายุแย้มพระโอษฐ์อ่อนกับคำเรียกขานของนาง คำที่ทรงยอมให้เจ้าของหทัยเรียกได้แค่คนเดียวเท่านั้น หัตถ์ใหญ่จับมือนางขึ้นกุม เพลานั้นมัทยาจึงรู้สึกถึงของสิ่งหนึ่งที่เคลื่อนเข้ามาอยู่ในอุ้งมือ เจ้าชายวายุโน้มพักตร์ลงจุมพิตแก้มนาง ก่อนกระซิบแผ่ว “ดวงใจวายุอยู่ในมือเจ้าแล้ว เก็บรักษาไว้ให้ดีเถิด” ทรงเคลื่อนหัตถ์ออก มัทยาจึงเห็นธำมรงค์ไพฑูรย์น้ำงามวางอยู่กลางมือ ขนาดของมันกะด้วยสายตาแล้วสามารถสวมเข้ากับนิ้วนางของนางได้พอดี นางเงยหน้าขึ้นมองคนรักคล้ายจักถาม “หวังว่าพบกันอีกครา ข้าจักได้สวมให้เจ้าด้วยมือข้าเอง หากไม่ได้พบหรือคลาดกันอย่างใดแล้วไซร้ ข้าขอให้เจ้าใช้ทำขวัญลูกคนแรกแทนเถิด แต่เตรียมใจไว้ด้วยนะ แม่เหล้าหวาน ถ้าได้พบ ครานี้ไม่ใช่ฐานะคู่หมั้น แต่เป็นชายาของข้าเทียวล่ะ” “แต่ว่า...” “อย่าปฏิเสธให้ข้าต้องเสียน้ำใจเลย อีกอย่างข้าจักขอของตอบแทนจากเจ้าเฉกกัน” “อะไรหรือเพคะ” เจ้าชายวายุแย้มพระโอษฐ์ ไม่ทรงตอบว่ากระไร หากมัทยาถึงกับสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายทรงดึงพระแสงกรรบิดออกมาจากภูษารัดพระองค์ เนื้อเหล็กสะท้อนแสงแดดเป็นประกายคมปลาบ ก่อนที่คมนั้นจักผ่านวูบเข้ามาที่หน้านาง มัทยาตัวแข็งื่อทำสิ่งใดไม่ถูก กระทั่งเจ้าชายวายุทรงถือเส้นผมปอยเล็กๆ ปอยหนึ่งชูให้นางดู “ขอผมเจ้าต่างเครื่องรางข้าเถิดหนา วางใจได้ ไม่เห็นรอยแหว่งหรอก ข้าตัดเอาจากด้านในสุด” สิ้นพระวาจานั้น มัทยาที่หายตกใจแล้วก็กำหมัดทุบอั้กเข้าที่พระอุระเต็มแรง ทำเอาคนบ้าบิ่นถึงกับครางอูย “มือหนักจริง โอย ข้าจักช้ำในตายหรือเปล่านี่” “ดี ตายเสียได้ก็ดี มีอย่างหรือ จักเอาผมของเขาไป กลับไม่ขอดีๆ มาทำให้ใจหายใจคว่ำเยี่ยงนี้” นางสะบัดหน้าฉับอย่างแง่งอน เจ้าชายหนุ่มทรงรีบขดปอยผมนางพันไว้กับปลอกพระแสงกรรบิด แล้วเก็บคืนลงที่เดิม ก่อนทรงขยับเข้ามากอดคนรักอย่างเอาพระทัย “ขอษมาเถิดคนดี วายุเป็นคนเยี่ยงนี้ล่ะ ทำสิ่งใดที่คนเขาไม่คาดคิด อยู่กับข้าต้องทนหน่อยนะ ข้าเองก็จักทนเจ้าเช่นกัน” “ตรัสให้ดีนะเพคะ ทรงทนหม่อมฉันเรื่องอะไร” นางหันมาแยกเขี้ยวให้ “ทนกับความดุ แล้วก็ทนมือเจ้าเพลาลงไม้ลงมืออย่างไรล่ะ เห็นหรือไม่ว่าเราสมกันเพียงใด” “ไม่ทรงอยากทนก็เชิญเสด็จไปหานางอื่นได้เพคะ” “ไม่ล่ะ หัวใจมีดวงเดียวก็ลงไหเหล้าหวานไปหมดแล้ว” มัทยายิ้มอย่างอ่อนใจกับพระวาจาลดเลี้ยวแกมกะล่อนไม่สร่างซา แต่จักทำอย่างไรได้ในเมื่อนางยินยอมมอบใจไว้กับสายลมคนนี้ไปหมดสิ้นแล้วเช่นกัน เพียงยี่สิบห้าทิวาราตรีที่ได้พบพาน หากเหมือนได้พันผูกต่อกันมานานนับปี เมล็ดพันธุ์ต้นรักที่หว่านลงในดินกลางใจของคนทั้งสอง มาบัดนี้ได้งอกงามขึ้นแล้ว แม้ต้องจากไกลครานี้ แต่ทั้งคู่ย่อมรู้ดี น้ำรักที่รดรินนั้นจักไม่มีวันเหือดแห้ง มีแต่จักทวีขึ้นทุกเพลาที่ผ่านไป จากนี้ไปก็รอเพียงโชคชะตาที่จักชักนำสองรักให้กลับมาคู่กันเท่านั้น                                                                                     อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 14:38:42

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่แล้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11508964/W11508964.html ขอขอบคุณกิฟท์จากคุณ สามปอยหลวง, npuiy, GTW และคุณพนมวัลย์ค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ อรุสา (npuiy)  : มาอิจฉาตาร้อนอะไรเค้ายะ ตัวเองก็จะออกอีกเล่มแล้วไม่ใช่รึ พ่อมะพร้าวอ่ะ ^^ ************** คุณ  nasa nasa : 55+ มีแต่คนชอบภาพประกอบ จริงค่ะ แต่ไม่ใช่แค่น้องแมวนะคะ น้องหมาก็เป็นไปกะเค้าด้วย ตอนนี้เวลาเข้าบ้านยังอดคิดไม่ได้ ตกลงคุณเธอเป็นเจ้านายเราหรือเปล่า เพราะคุณเธอบ่นขาดใจเลยค่ะ ยิ่งกว่าแม่เราอีก 55+ ************** คุณ  GTW : วันนี้ไม่มีภาพแมว อย่าลืมเรื่องที่จะคุยนะคะพี่ชายขา  ^^ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 17:28:35

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้ น่าจะให้ชื่อตอนว่า "พริกได้ใจ" พลิกวิกฤติเป็นโอกาส แบบเท่และคมเหลือร้าย สยบสาวน้อยมัทยาทั้งกายและใจแบบราบคาบ ยกให้เป็นฉากเด็ดขาดที่สุดของเรื่องนี้เลย อ่านไปลุ้นไป จะมัทยาจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ที่ตัวเองสร้างไว้อย่างไร (ยังไงก็อดสงสารไม่ได้..) ^__^ ชื่อสันธิลา อ่านทีไร เป็น ลั้นลา ทุกที^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 54 07:50:58

ความคิดเห็นที่ 4 มาทักทายจ้า จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 54 20:05:17