ความคิดเห็นที่ 1 ในที่สุดสือหย่งจวินก็หยุดลง หยุดพร้อมซากปรักหักพังรอบตัว หยุดพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้ม หยุดพร้อมหอบหายใจพลางกล่าวเสียงพร่า “ข้าไม่มีวันอภัยให้เจ้าโจซานตง ข้าต้องแก้แค้น!” “พี่ใหญ่เชื่อใจข้าหรือไม่” สือหย่งจวินเหลียวมองมันด้วยความฉงน ก่อนก้าวมาวางมือบนบ่าน้องชาย “แน่นอน!” “เช่นนั้นเรื่องการแก้แค้น โปรดปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเถิด” ขณะสือหย่งจวินเกิดอาการลังเล สือหย่งหลุนก็บีบมือซึ่งวางที่ไหล่ตนแนบแน่น “ข้าขออยู่เป็นตัวแทนตระกูลยังที่นี้ เพื่อตามไล่ล่าโจซานตงแทนพี่ใหญ่ และจะไม่ยอมหยุดจนกว่าชีวิตข้าหรือมันดับลงเท่านั้น!” หลานชายสกุลสือรีบชักมือกลับ นิ่วหน้ากล่าวเสียงหนัก “ไม่มีทาง! ข้าไม่มีวันยอมให้เจ้าเสียสละเด็ดขาด” เด็กหนุ่มกระแทกเข่าชนพื้น เงยหน้าเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยอาการวิงวอน “ที่ตระกูลต้องตกต่ำเยี่ยงนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะข้า ฉะนั้นนี่มิใช่การเสียสละแต่คือการไถ่โทษต่างหาก พี่ใหญ่โปรดเห็นใจข้าด้วยเถอะ” กล่าวจบเตรียมก้มหน้าผากขอร้องมัน สือหย่งจวินรีบรั้งร่างน้องชายไว้ทันที “น้องรอง อย่าได้ทำเช่นนี้!” “พี่ใหญ่ การสืบทอดตระกูลสือให้ยิ่งใหญ่คือจุดประสงค์ของเจ้าบ้านทุกรุ่น สำหรับท่านอาเหวินอี้ย่อมไม่ต่างกัน แล้วท่านจะละทิ้งไปได้หรือ” มันคว้าข้อมือสือหย่งจวินบีบจนข้อนิ้วขาวโพลน “ตระกูลเรามิอาจขาดท่านได้!” ความเจ็บปวดจากแรงบีบของเด็กหนุ่มกระตุ้นให้หลานคนโตสกุลสือได้สติ ยามที่ยังมีชีวิต ท่านพ่อพร่ำเตือนมันว่าเจ้าบ้านที่ดีต้องเสียสละความต้องการส่วนตนเพื่อเห็นแก่ตระกูลเป็นหลัก แม้มันนึกแค้นโจซานตงเพียงใด ก็มิอาจปล่อยอารมณ์ครอบงำจนทำให้ท่านพ่อผิดหวังได้! สือหย่งจวินทรุดร่างลงมาสบตาน้องชาย สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ค่อยเค้นเสียงว่า “ตกลง! ข้าจะนำศพท่านพ่อกลับไปทำพิธียังเป่ยจิง ทุกอย่างที่นี่...ขอฝากเจ้าไว้ด้วย” สือหย่งหลุนดีใจยิ่งกับคำตอบที่ได้รับ ส่วนด้านนอกห้อง สตรีสองคนซึ่งต่างก็แอบฟังการสนทนาด้วยใจจดจ่อ กลับมีความในใจแตกต่างไปคนละทาง ซู่อี้เหนียงลอบยินดีแทบปิดไม่มิด ด้วยนึกเป็นห่วงสือหย่งจวินในเรื่องนี้อยู่แล้ว ทว่าฟ่านไป่หนิงย่อมคิดตรงกันข้าม จู่ ๆ ดรุณีน้อยก็เกิดอาการหนาวเยือกอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกราวมีมือที่มองไม่เห็นคอยไล่ต้อนสือหย่งหลุนและนางทีละน้อย ไม่ว่าจะพยายามหลีกหนีไปทางใด สุดท้ายก็ต้องย้อนกลับมาเผชิญหน้ากับพรรคอสุราอาฆาตจนได้ หากศัตรูที่แท้จริง คือพรรคอสุราอาฆาตแน่หรือ? ********** เมื่อเกลี้ยกล่อมพี่ชายสำเร็จ สือหย่งหลุนก็คะยั้นคะยอให้หลานคนโตสกุลสือเร่งเดินทางภายในวันนี้เลย โดยอ้างว่าศพสือเหวินอี้ควรรีบกลับสู่มาตุภูมิโดยเร็ว ด้านสือหย่งจวินรู้สึกผิดกับเรื่องนี้อยู่แล้ว จึงรับปากน้องชายไม่รีรอ กระนั้นก็ยังเกิดข้อขัดแย้งอีกหนึ่งเรื่อง “ไฉนให้ข้านำไพร่พลตระกูลสือกลับไปหมดเลยเล่า” “ข้าได้ปรึกษากับเหล่าผู้อาวุโสล่วงหน้าแล้ว เนื่องจากไพร่พลชุดนี้ประจำที่เมืองพนาไพศาลมาเนิ่นนานจนเหนื่อยล้า สมควรได้เวลาเปลี่ยนถ่าย ซึ่งกำลังพลชุดใหม่พร้อมเสบียงกำลังเดินทางตามหลังข้ามา” เด็กหนุ่มอธิบายแค่เหตุผลแรก ไม่ยอมบอกกล่าวถึงเหตุผลแอบแฝงว่า ตระกูลสือต้องเตรียมการป้องกันความปลอดภัยของสือหย่งจวินให้มากที่สุด จึงได้คิดแผนนี้ขึ้นมา ส่วนสือหย่งจวินแม้เริ่มคล้อยตามน้องชาย หากยังมีปัญหาเล็กน้อย “คนของเรามีหน้าที่ในเมืองพนาไพศาล จู่ ๆ จะให้ถอนกำลังไป...” “ให้ตระกูลซู่ช่วยเถอะ” ซู่อี้เหนียงพูดแทรก “ข้าแค่จัดการโยกย้ายไม่กี่คนก็ดูแลได้แล้ว” ธิดาสกุลซู่รีบอาสาเพราะต้องการให้สือหย่งจวินกลับเมืองหลวงโดยเร็ว เมื่อเป็นเช่นนี้หลานคนโตสกุลสือก็หมดทางโต้เถียง ยินยอมกลับเป่ยจิงแต่โดยดี ซึ่งนับว่าคนของตระกูลสือมีวินัยยิ่ง ทั้งที่ได้รับคำสั่งให้กลับบ้านโดยกะทันหัน หากใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วยามก็เตรียมตัวได้เสร็จสรรพ ตั้งขบวนรอยังนอกเมืองแล้ว สือหย่งจวินเงยศีรษะสำรวจความเรียบร้อยของโลงศพบนรถม้า แล้วทันใดนั้นมันก็คุกเข่าลงกระแทกหน้าผากกับพื้นดินเปื้อนโคลน คงอยู่ในท่านั้นพลางเปล่งเสียงสะอื้น “ท่านพ่อ...ลูกอกตัญญู ลูก...” คำพูดจุกแค่ลำคอ ภาพบิดายามมีชีวิตหลั่งไหลราวคมมีดกรีดใส่หัวใจ หากกลับถึงบ้านแล้วมันควรกล่าวกับมารดาว่าอย่างไร กล่าวกับน้องสาวว่าอย่างไรดี สือหย่งจวินแทบแยกไม่ออกแล้วว่า ระหว่างแค้นโจซานตงที่ปลิดชีพบิดากับแค้นตนเองซึ่งไร้สามารถ แค้นใดหนักหนามากกว่ากัน! เหล่าบริวารที่เตรียมเดินทางต่างทรุดร่างคุกเข่าพร้อมเจ้าบ้านคนใหม่ เสียงร่ำไห้ดังระงมอีกครั้ง สือหย่งหลุนถอนหายใจยาว พร้อมก้มประคองตัวพี่ชายขึ้นมา “พี่ใหญ่ โปรดถนอมตัวด้วย” สือหย่งจวินยืดกายขึ้นตามการนำของน้องชายดุจซากไร้วิญญาณ ก่อนหลุบเปลือกตาแน่นสูดลมหายใจหนักหน่วง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็กลับสู่บุคลิกภาพองอาจดังเดิม หันมากำชับน้องชายว่า “การปะทะกับโจซานตง ห้ามเจ้ากระทำตามลำพังเด็ดขาด” “แต่การแก้แค้นให้ท่านอาเหวินอี้...” “พวกเราต้องแก้แค้นให้ท่านพ่อแน่” สือหย่งจวินตัดบท “หากจะกระทำผ่านการร่วมมือกับฝ่ายธรรมะ ต่อไปนี้ทุกเรื่องในเมืองพนาไพศาลเจ้าสามารถตัดสินใจได้โดยไม่ต้องรอความเห็นจากข้า ซึ่งเป้าประสงค์หลักคือกำจัดโจซานตงให้ได้ หากมีการตัดสินใจใดซึ่งขัดแย้งกับความคิดนี้ให้ถือจุดมุ่งหมายเดิมเป็นหลัก และห้ามเจ้าเสี่ยงอันตรายโดยไม่จำเป็น” สือหย่งหลุนทราบดีว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงตน จึงรับปากแข็งขัน สร้างความพอใจแก่สือหย่งจวินก่อนจะกระตุ้นม้าออกจากเมืองไป หลังปลดเปลื้องภาระไปหนึ่งอย่าง ฟ่านไป่หนิงค่อยหันมาไถ่ถามซู่อี้เหนียงซึ่งตามมาส่งสือหย่งจวินด้วยกัน “แม่นางซู่ ข้าได้ข่าวว่าศิษย์พี่ใหญ่พำนักอยู่ในเมืองนี้ แต่ครึ่งค่อนวันแล้วข้ายังหาท่านไม่พบเลย” “หมายถึงหมอฝางน่ะหรือ” ซู่อี้เหนียงเอ่ยถึงฝางปิงเต๋าด้วยความสนิทสนม “โอ...ท่านหมอฝีมือดีมาก อาจารย์ข้าก็ได้ช่วยดูแลอาการบาดเจ็บให้ น่าเสียดายที่เมื่อเช้านี้ทางเราเพิ่งได้ข่าวว่าโจซานตงบุกไปทำร้ายเจ้าสำนักบู๊ตึ๊งยังหมู่บ้านข้าง ๆ หมอฝางรีบเดินทางไปรักษาคนเจ็บทันที จึงสวนทางกับพวกเจ้า” ฟ่านไป่หนิงมีสีหน้าผิดหวัง อดนึกมิได้ว่าไฉนนางกับศิษย์พี่ใหญ่จึงคลาดกันได้ทุกทีซินะ ซู่อี้เหนียงพอเห็นท่าทางอีกฝ่ายเข้าก็ยิ้มปลอบใจ ช่วงหลังนี้สือหย่งจวินเริ่มมีทีท่าห่างเหินกับดรุณีน้อย ทั้งตัวฟ่านไป่หนิงเองก็แสดงความสนิทสนมกับสือหย่งหลุนอย่างเปิดเผย ธิดาสกุลซู่จึงคลายความบาดหมางที่มีให้นางลง พลางกล่าวว่า “แต่ในเมื่อเจ้าก็จะมาอยู่ที่นี่แล้วก็คงต้องช่วยทำหน้าที่แทนหมอฝางไปก่อน ลองไปสำรวจห้องยาดูดีไหม” ฟ่านไป่หนิงรับคำอย่างกระตือรือล้น ซู่อี้เหนียงจึงพาสหายทั้งสองมุ่งสู่จุดหมาย พร้อมอธิบายว่า “พอหมอฝางมาถึงก็ขอให้ย้ายห้องยามาอยู่ติดกับครัว เนื่องจากการปรุงยาบางครั้งก็ต้องใช้วัตุดิบประเภทเดียวกับที่ใช้ทำอาหาร แล้วหมอฝางยังแนะนำว่าพรรคอสุราอาฆาตมากเล่ห์ หากส่งไส้ศึกมาแอบวางพิษในวัตถุดิบที่ใช้ปรุงอาหารและยาก็ย่ำแย่แล้ว การนำมาไว้ใกล้กันจะควบคุมความปลอดภัยได้ดีกว่า พวกเราเห็นด้วยจึงรีบจัดการให้ แล้ววางยามซึ่งคัดจากคนที่ไว้ใจได้มาคอยเฝ้าตลอดเวลา ข้าจะนำพวกเจ้าไปทำความรู้จักกับยามไว้ เวลาเข้าออกบริเวณนี้จะได้สะดวก” ดรุณีน้อยพยักหน้าตามเป็นระยะ ทั้งยังเห็นว่าศิษย์พี่ใหญ่ช่างสมกับที่เคยเข้าร่วมต่อสู้กับพรรคมารเก่ามา จึงคิดอ่านได้รอบคอบกว่าพวกนางนัก พอซู่อี้เหนียงแนะนำสองหนุ่มสาวกับยามสี่คนที่เฝ้าอยู่บริเวณดังกล่าว หนึ่งในนั้นก็ทักว่า “ที่แท้ท่านคือแม่นางฟ่าน หมอฝางสั่งไว้ว่าถ้าแม่นางมาถึง ภายในห้องยามีจดหมายซึ่งหมอฝางเขียนถึงท่านไว้ด้วย” ฟ่านไป่หนิงพยักหน้ารับ ศิษย์พี่ใหญ่คงทราบจากจดหมายที่ส่งมาล่วงหน้าว่านางจะมาถึงวันนี้ เมื่อต้องรีบเดินทางจึงส่งข่าวทิ้งไว้ ยามสองคนที่เฝ้าหน้าประตูต่างหยิบกุญแจมาคนละดอก ไขผ่านแม่กุญแจพร้อมกันทั้งสองด้านค่อยเปิดห้องยาได้ โดยมียามที่เหลือเฝ้าสังเกตไม่วางตา นับว่าการรักษาความปลอดภัยรัดกุมยิ่ง ครั้นซู่อี้เหนียงเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยก็ขอตัวจากไป ส่วนสือหย่งหลุนนั้นยังไม่มีงานจนกว่าคนชุดใหม่ของตระกูลสือจะเดินทางมาถึง ระหว่างนี้จึงอยู่เป็นเพื่อนดรุณีน้อยไปก่อน ฟ่านไป่หนิงหยิบกระดาษที่พับไว้บนโต๊ะข้างประตูมาเปิดออก ลายมือคุ้นเคยของฝางปิงเต๋าจากจดหมายที่ส่งถึงกันมาก่อนหน้าก็ปรากฏแก่ตา จึงบอกกับเด็กหนุ่มว่า “ที่แท้ศิษย์พี่ใหญ่ต้องการปรุงยาบำรุงพลังวัตร แต่ถูกเรียกตัวไปเมืองข้าง ๆ เสียก่อนจึงไว้วานข้าให้จัดการต่อ เพราะเตรียมวัตถุดิบพร้อมหมดแล้ว” “ยาบำรุงพลังวัตร เป็นอย่างไรหรือ” “มันคือตัวยาที่อาจารย์และศิษย์พี่ใหญ่ช่วยกันคิดค้นในสมัยก่อน โดยหลักการตัวยาจะช่วยลดเวลาในการฝึกพลังวัตรลงราวหนึ่งในสิบส่วน แต่เนื่องจากวัตถุดิบบางตัวหายากมากจนไม่คุ้มกับผลที่ได้รับจึงไม่เป็นที่นิยม ทว่าศิษย์พี่ใหญ่ชี้แจงไว้ในจดหมายว่าตอนท่องเที่ยวอยู่นอกด่านกลับพบแหล่งวัตถุดิบดังกล่าว ก่อนเดินทางกลับจึงนำติดตัวมาด้วยจำนวนมาก” ฟ่านไป่หนิงแม้ไม่เคยปรุงตัวยานี้ แต่เรียนรู้ตำรับยาแทบทุกอย่างจากซินแสเทวะ พอกวาดมองรายละเอียดซึ่งศิษย์พี่ใหญ่เขียนทิ้งไว้แค่ครั้งเดียวก็ระบุตัวยาได้ทันที ยามนั้นหันมองซ้ายขวา ก่อนก้าวไปหยิบผลสีน้ำตาลตากแห้งจากกระสอบใบหนึ่งมาตรวจ แล้วอุทานว่า “นี่เอง ถ้ามีปริมาณขนาดนี้ ก็พอปรุงยาได้เหลือเฟือ” “แสดงว่าหมอฝางคิดปรุงยาบำรุงพลังวัตรให้พวกจอมยุทธ์ทานใช่หรือไม่” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 20:16:38

ความคิดเห็นที่ 2 “ถูกแล้ว ในภาวะเช่นนี้ หากฝ่ายธรรมะสามารถเพิ่มฝีมือขึ้นมาได้ คงเป็นประโยชน์มากทีเดียว” ดรุณีน้อยก้มอ่านจดหมายต่อ “ในนี้บอกว่าศิษย์พี่ใหญ่คิดปรุงยานี้มานานแล้ว ติดที่เพิ่งได้วัตถุดิบบางตัวมาเมื่อวานนี้เอง พอตอนเช้าคิดปรุงยากลับต้องรีบเดินทางเสียก่อน จึงอยากวานให้ข้าช่วยทำแทน เห็นว่าบรรดาจอมยุทธ์ส่วนใหญ่ต่างมารวมตัวในเมืองพนาไพศาลตั้งแต่เช้ามืดเพราะเรื่องนี้แล้ว ข้าต้องปรุงยาให้เสร็จภายในเย็นนี้ สำหรับจอมยุทธ์ที่ติดธุระมาไม่ได้ค่อยนัดกันวันหลังอีกที” อธิบายเสร็จนางก็เริ่มสำรวจวัตถุดิบเตรียมปรุงยา พักใหญ่จึงอุทานว่า “ของมีเกือบครบแล้วขาดแต่งาดำเท่านั้น” “ในครัวคงมีเก็บไว้ ข้าจะไปเอามาให้นะ” เด็กหนุ่มอาสาก่อนเดินไปที่ห้องครัวซึ่งอยู่ติดกัน ไม่นานก็กลับมาพร้อมงาดำห่อใหญ่ แล้วแจ้งว่า “ที่ครัวบอกว่าหมอฝางแวะไปหาตอนกำลังทำมื้อเช้า ขอให้จัดเตรียมงาดำไว้ ทางนั้นจึงหาซื้อมาเพิ่มให้พอดี ว่าแต่ตอนนี้คนครัวกำลังว่างเรียกมาช่วยปรุงยาดีไหม” ดรุณีน้อยรับของมาพร้อมส่ายหน้า “อย่าเลย เราไม่มีทางแน่ใจว่าใครเป็นไส้ศึกให้พรรคอสุราอาฆาต หากถูกวางยาพิษผสมไปด้วยก็ย่ำแย่แล้ว กระทั่งศิษย์พี่ใหญ่ยังระวังมิให้คนมายุ่งเกี่ยวกับห้องยาโดยง่าย เราก็ควรเอาอย่าง” สือหย่งหลุนพยักหน้าเห็นด้วย แล้วลงมือช่วยนางจัดเตรียมยาบำรุงพลังวัตรกันแค่สองคน ผ่านไปครึ่งวันถึงจัดการเรียบร้อย ค่อยพากันยกยาหม้อใหญ่ไปสู่ห้องโถง เนื่องจากฟ่านไป่หนิงปรุงยาเสร็จเร็วกว่ากำหนดนัดมาก ทำให้ยังไม่มีใครอยู่รอรับยา ต้องสั่งคนเชิญอาคันตุกะมารวมตัว บรรดาจอมยุทธ์เมื่อได้รับข่าวล้วนมาออกันเป็นจำนวนมาก ตั้งแต่ใบหน้าคุ้นเคยเช่นหัวหน้าสาขาพรรคกระยาจกห่าวซ่านเปิ่น เจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะจางเกิง จอมยุทธ์เหมียวกงจู่และจอมยุทธ์สั่วหม่า เจ้าสำนักง่อไบ๊กับซู่อี้เหนียง ต่างจับกลุ่มกันเป็นหย่อม ๆ หัวข้อสนทนาหนีไม่พ้นเรื่องตำแหน่งเจ้ายุทธจักรของผู้ที่กำจัดโจซานตงได้ ดูท่าข้อตกลงนี้จะได้รับการยอมรับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สองหนุ่มสาวทำหน้าที่ตักยาแจกโดยไม่ยอมให้ผู้อื่นช่วย ป้องกันการแอบผสมตัวยาอื่นในระหว่างนั้น ใช้เวลาพักใหญ่ยาก็ขอดหม้อ ทว่ายังมีผู้ไม่ได้รับอีกสิบกว่าคน ฟ่านไป่หนิงจึงกล่าวขึ้นว่า “ขออภัยจอมยุทธ์ที่เหลือ เนื่องจากวัตถุดิบบางตัวหมดพอดี แต่ข้าสั่งคนไปซื้อเตรียมไว้แล้ว คาดว่าพรุ่งนี้คงปรุงยาชุดใหม่แก่พวกท่านได้” ผู้กล้าที่ไม่ได้ยาทำหน้าเสียดายแต่มิได้กล่าวว่าอะไร ระหว่างนั้นโต่วจินเซิงซึ่งนำคนของตนมารับยาไปตั้งแต่ช่วงแรก ก็สาวเท้ามายืนเบื้องหน้าหมู่ชน พลางชวนคุยว่า “เช่นนี้พวกเจ้าเองก็คงไม่ได้ทานยาเหมือนกันล่ะซิ” ความจริงผู้ปรุงยาทั้งคู่ย่อมสามารถทานยาได้ก่อนผู้อื่น ทว่าสำหรับสือหย่งหลุนที่ไม่สามารถเดินลมปราณครบรอบ ยานี้ไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย ส่วนฟ่านไป่หนิงไม่ใส่ใจจะเสริมความแข็งแกร่งของพลังวัตรอยู่แล้ว จึงคิดว่าวันใดยาเหลือค่อยทานก็ได้ ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงตอบคำถามนี้ว่า “ขอบคุณเจ้าบ้านโต่วที่เป็นห่วง แต่พวกข้ามิได้รีบร้อนอันใดหรอก” โต่วจินเซิงผงกศีรษะก่อนแสดงสีหน้าสลดหดหู่ กล่าวว่า “เสียดายที่พวกข้ามีธุระยังต่างเมือง เพิ่งเดินทางมาถึงในวันนี้ จึงไม่มีโอกาสได้เคารพศพท่านเจ้าบ้านสือ” เด็กหนุ่มพึมพำตอบรับไปตามเรื่อง ขณะพยายามสังเกตท่าทางอีกฝ่ายไปด้วย หากเห็นแค่การแสดงความเสียใจตามมารยาท ซึ่งจากความสัมพันธ์ของสองตระกูลก็มิใช่ท่าทางผิดปกติอันใด จึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจเท่านั้น ในระหว่างที่เหล่าชาวยุทธ์เตรียมแยกย้ายไปตามทาง กลับมีบุรุษผู้หนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบสวนเข้ามา สือหย่งหลุนจำได้ว่ามันคือคนของตระกูลสือซึ่งติดตามตนมาจากเมืองหลวง และควรเดินทางพร้อมสือหย่งจวินไปตั้งแต่เที่ยง จึงร้องถามอย่างแปลกใจ “เจ้าย้อนกลับมาทำไม” “คุณชายรอง แย่แล้วขอรับ” คนรับใช้เมื่อเห็นหน้าสือหย่งหลุนก็รีบรายงานทันที “ตอนที่ขบวนพวกข้ากำลังเดินทางกลับเป่ยจิง คนที่ถูกใช้ไปกรุยทางเบื้องหน้าดันจับตัวชายชุดม่วงซึ่งแอบหลบซ่อนอยู่แถวนั้นมาได้ คุณชายใหญ่จึงเค้นสอบมันหวังหาข่าวเพิ่มเติม จนเจ้านั่นยอมสารภาพว่าพรรคอสุราอาฆาตเตรียมบุกมายังที่นี่ในคืนนี้ ประมุขของมันจึงสั่งคนออกส่งข่าวบอกพรรคพวก ส่วนตัวโจซานตงเองจะรอผลอยู่ยังผาดงแล้งที่นัดหมายกับลูกน้องไม่กี่คนเท่านั้น คะ...คุณชายใหญ่จึงนำขบวนตรงไปผาดงแล้งแล้วขอรับ” “ว่ายังไงนะ! แต่พี่ใหญ่รับปากข้าจะรีบกลับสู่เมืองหลวงโดยเร็ว ไฉนเปลี่ยนใจง่ายดายเพียงนี้” “ตอนแรกคุณชายใหญ่ก็ยังลังเลขอรับ แต่พวกที่เหลือต่างแค้นเคืองโจซานตงยิ่งกว่าเสียดายชีวิตตนอยู่แล้ว จึงยุยงคุณชายไปต่อสู้กับมันเพื่อศักดิ์ศรีของตระกูล คุณชายใหญ่เองอยากแก้แค้นให้ท่านเจ้าบ้านไม่น้อย พอมีแรงกระตุ้นถึงยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ข้าห้ามปรามอย่างไรก็ไม่ฟัง จึงตัดสินใจบอกว่าจะย้อนมาแจ้งให้คุณชายรองทราบ ที่ไหนได้คุณชายใหญ่กลับเร่งให้ข้ารีบมา ทั้งยังฝากคำพูดมาถึงคุณชายรองด้วยขอรับ” “คำพูดใดกัน” เมื่อโดนถาม คนรับใช้ก็หลั่งน้ำตาไหลพราก “คุณชายใหญ่ว่า ‘พี่ใหญ่ไร้วาสนารับใช้ตระกูลสือแล้ว ขอน้องรองช่วยดูแลต่อไปด้วย’ แล้วยังสั่งบริวารราวสิบคนนำศพท่านเจ้าบ้านกลับเมืองหลวงพร้อมส่งจดหมายให้ท่านเล่าฮูหยิน ใจความว่าคุณชายใหญ่เห็นแก่ความแค้นจนยอมตายอย่างไร้หัวคิด ไม่มีคุณสมบัติต่อการเป็นเจ้าบ้านอีกแล้ว ขอสละตำแหน่งให้คุณชายรองขอรับ” สือหย่งหลุนรับฟังขนตัวชาดิก ลอบก่นด่าตนเองว่าไฉนจึงประมาทเช่นนี้ ตอนจากกันก็เห็นอยู่ว่าพี่ใหญ่แค้นเคืองโจซานตงเพียงใด หากมันรอบคอบติดตามสือหย่งจวินกลับเมืองหลวงด้วย เรื่องพรรณนี้คงไม่เกิดขึ้น ด้านซู่อี้เหนียงซึ่งยังรั้งอยู่ในห้องโถงถึงกับหน้าซีดเผือด หันไปเขย่าแขนเจ้าสำนักง่อไบ๊ กล่าวอย่างร้อนรน “อาจารย์! พวกเรารีบไปช่วยพี่ใหญ่กันเถอะ” จินถู่ซือไท่ยกมือปรามลูกศิษย์ให้หยุดพูด ยามนี้เจ้าอาวาสวัดเส้าหลินซึ่งดำรงตำแหน่งเจ้ายุทธจักรยังบาดเจ็บสาหัส เจ้าสำนักบู๊ตึ๊งก็อยู่อีกเมือง จึงเหลือนางมีศักดิ์ฐานะสูงสุด ต้องสั่งการด้วยความเยือกเย็นไม่ผลีผลาม “จากข้อมูลที่ได้รับ แสดงว่าเราควรเตรียมรับมือพรรคอสุราอาฆาตที่จะบุกในคืนนี้ ไม่อาจแบ่งกำลังทำเรื่องที่สำคัญน้อยกว่าได้หรอก” ท่ามกลางเสียงโวยวายตัดพ้อของซู่อี้เหนียง จินถู่ซือไท่เพียงส่งสายตาขออภัยไปทางสือหย่งหลุน เด็กหนุ่มพยักหน้ารับอย่างเข้าใจถึงภาระที่อีกฝ่ายต้องแบกรับ ปากก็กล่าวว่า “เช่นนั้นโปรดจัดการตามสมควรเถิด ส่วนข้าต้องตามไปรั้งตัวพี่ใหญ่ คงไม่อาจอยู่ช่วยทางนี้ได้” เมื่อความตกลงตรงกัน ต่างฝ่ายจึงรีบดำเนินการตามเป้าประสงค์ไม่รีรอ จินถู่ซือไท่สั่งการให้รีบเรียกบรรดาจอมยุทธ์มารวมตัวเตรียมรับมือศัตรู ด้านสือหย่งหลุนก็หันบอกคนของตนไปส่งข่าวแก่คนตระกูลสือชุดใหม่ซึ่งกำลังเดินทางอยู่ ให้เร่งมาช่วยกันแก้ไขสถานการณ์โดยเร็ว ส่วนมันและดรุณีน้อยก็แยกตัวมุ่งสู่ผาดงแล้งในทันที ********** ความมืดโรยตัวจากฟากฟ้าตามเวลาที่ล่วงผ่าน นับว่าโชคดีที่เป็นคืนวันเพ็ญ จึงอาศัยแสงจันทรานำทางอย่างไม่ทุลักทุเลนัก สือหย่งหลุนเร่งอาชาตะกุยฝีเท้าอย่างบ้าคลั่ง ทว่าก็ยังเร็วไม่เท่าอาการร้อนรนในใจมัน เด็กหนุ่มได้แต่ภาวนาขอให้ตนพานพบพี่ชายก่อนหน้าโจซานตงด้วยเถิด ทันใดนั้น บังเกิดแสงว่างวาบจากด้านหลัง ติดตามด้วยเสียงกึกก้องกัมปนาท ม้าซึ่งกำลังห้อเต็มเหยียดถึงกับกระโจนขึ้นเพราะความตกใจ สือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงรีบดึงบังเหียนสุดแรงแล้วพยายามปลอบอาชาคู่กายมิให้ตื่นตระหนก ขณะเหลือบมองหาสาเหตุไปพร้อมกัน ชั่วครู่ถัดมา ท้องนภามืดสนิทพลันปรากฏลวดลายดอกไม้ไฟแผ่กว้าง เด็กหนุ่มเห็นแล้วก็เกิดสีหน้าเคร่งเครียด หูได้ยินคำอุทานด้วยความสงสัยจากดรุณีน้อย มันจึงเฉลยว่า “นั่นเป็นพลุสัญญาณของตระกูลสือ มีความหมายว่ากำลังเกิดสถานการณ์ฉุกเฉิน ต้องเรียกระดมพลกลับที่มั่นโดยด่วน” “แต่ทิศทางที่ส่งพลุขึ้นมา มันคือที่อยู่ของบ้านพักตระกูลสือนี่” ภายหลังฝ่ายธรรมะรวมตัวกันต่อต้านพรรคอสุราอาฆาต ก็ได้มีการปรึกษาถึงสัญญาณที่จะใช้สื่อสารระหว่างกัน จนตกลงใช้สัญญาณของตระกูลสือเป็นหลักเพื่อป้องกันความสับสน ดังนั้นพลุสัญญาณที่เห็นในตอนนี้ จึงน่าจะมาจากบรรดาชาวยุทธ์ซึ่งพำนักในบ้านพักตระกูลสือจุดขึ้นเพื่อร้องขอความช่วยเหลือเป็นแน่ “หรือว่าชายชุดม่วงบุกเข้าไปแล้ว” สือหย่งหลุนรำพึง “ถ้าเช่นนั้นก็นับว่าประหลาดมาก” ฟ่านไป่หนิงกล่าวหลังตรึกตรองพักใหญ่ “ฝ่ายธรรมะที่ชุมนุมอยู่บริเวณนี้ ล้วนไปรวมตัวยังบ้านพักตระกูลสือเพื่อรับยาบำรุงพลังวัตรจนหมดแล้ว ซึ่งก็เป็นจำนวนหลายร้อยทีเดียว ถ้าเกิดปะทะกันจริง ๆ เหตุใดเหล่าผู้กล้าจึงเพี่ยงพล้ำรวดเร็วเช่นนี้” อีกฝ่ายพยักหน้าเห็นด้วย แม้ปัจจุบันการสงครามของสองฝ่ายจะเรียกว่าสูสี แต่ในเมืองพนาไพศาลนี้ต้องถือว่าฝ่ายธรรมะควบคุมสถานการณ์ได้เกือบหมดแล้ว การเคลื่อนไหวของชายชุดม่วงในอาณาเขตนี้จึงเป็นไปได้ยาก โจซานตงย่อมไม่อาจรวบรวมคนจำนวนมากจนเล็ดรอดหูตาไปได้ คำนวณแล้วจำนวนชายชุดม่วงที่จะบุกมาควรน้อยกว่าบรรดาชาวยุทธ์ในบ้านพัก เหตุใดยังต้องใช้พลุสัญญาณระดมพลช่วยเหลืออีก คิดถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็ใจหายวาบ ร้องครางออกมาว่า “หรือที่ทางเรากำลังย่ำแย่ เพราะโจซานตงเปลี่ยนใจหันมาร่วมบุกด้วย” ฟ่านไป่หนิงหน้าซีดเผือด ด้วยข้อมูลที่มีอในมือ ต้องถือว่าข้อสันนิษฐานของสือหย่งหลุนเหมาะสมไม่น้อย “แต่ถ้าโจซานตงมายังที่นี้...แล้วพี่ใหญ่เล่า” เด็กหนุ่มเองก็ว้าวุ่นคิดไม่ตก ใจหนึ่งอยากไปสำรวจความปลอดภัยของพี่ชายให้แน่ชัด ทว่ามโนธรรมก็กระตุ้นเตือนให้แยกแยะความสำคัญของสถานการณ์ บึ้ม! พลุสัญญาณจุดขึ้นอีกครั้ง แสงดอกไม้ไฟย้อมฟากฟ้าแดงฉานราวเพลิงจากนรก สังหรณ์อันน่าหวาดหวั่นผุดขึ้นมา เวลาไม่คอยท่าแล้ว สือหย่งหลุนจึงตัดสินใจฉับพลัน รีบกระตุ้นม้าหันหลัง ตะโกนฝ่าอากาศบอกดรุณีน้อยว่า “พวกเราย้อนกลับไปช่วยเหลือทางบ้านพักกันเถอะ” ********** จบตอนที่ 83 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 20:19:26

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณ NUAOFFYHUB, คุณ Kiwi_brown, คุณรุริกะ, คุณแพรวดาว, คุณ GTW, คุณชัดเจนน้องนาง, คุณลูนาติก และคุณพนมวัลย์ นะค้า คุณนู - คุณนูมาแล้ว ส่วนคนเขียนมารอ ^_^ คุณ Kiwi_brown - อยากให้ยืมดินสอแทงนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ปัญหาคือว่าหลังเขียนช่วงนั้นจบ เค้าก็ทำดินสอหายไปแล้ว (โฮ) จนป่านนี้ยังหาไม่เจอเลย แง ๆ คุณรุริกะ - ขอบคุณค่า (ยิ้มแก้มปริ) ขอรายงานความคืบหน้านะค้า เค้าได้ของขวัญคุณเจียวต้ายแล้ว (ปลาบปลื้ม) และเพิ่งส่งของขวัญให้คุณ GTW เมื่อวานนี้เอง (ช้าเนอะ) คุณแพรวดาว - อร๊ายยย คุณแพรวดาวขอมาก็จัดให้ แต่อาจช้าหน่อยนะคะ เป็นพวกถ้าหาพล็อตโดนใจไม่ได้นี่จะเขียนไม่ออกเลย แหะ ๆ คุณแพรวดาวลองบอกไอเดียกว้าง ๆ มาหน่อยดีไหมคะ อาจช่วยจุดประกายพล็อตในหัวได้อ่ะ ^_^ คุณ GTW - ก็ดั้นเมฆไปดราม่าไปไงคะ (ฮา) คุณ GTW อย่ามาโอดครวญเลย ไนท์กับเฟรี่เค้าก็ถูกแกล้งเหมือนกันแหละน้า ^_^ คุณ scottie - ขออนุญาตทวนความจำคุณ scottie นะค้า คือผู้เขียนกำลังเข้าสู่มหกรรมเจี๋ยนตัวละคร คุณ scottie เลยว่าเว้นลูกนกลูกกา เอ๊ย เว้นตาสามโต่วไว้คนเถอะ ซึ่งผู้เขียนก็ยินดีจัดให้ค่า แต่อย่ามาเสียใจทีหลังน้า ฮึ ๆ (ยิ้มชั่วร้ายประกอบคำสนทนา) สวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกท่านค่ะ พบกันศุกร์แรกของปีหน้านะค้า *********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 30 ธ.ค. 54 20:31:55

ความคิดเห็นที่ 4 แน่ใจนะว่าไอ้หม้อแรกไม่มีพิษ อ๊ะ ไม่ได้ค่ะ คุณชายสามโต่วต้องเก็บไว้ เขาลุ้นมาตั้งแต่ต้นนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 54 00:42:03

ความคิดเห็นที่ 5 สือหย่งจวินรับบทหนัก.... (อ่านช่วงแรก ทำให้สงสัยจนต้องกลับไปดูชื่อเรื่องใหม่ นึกว่าเข้าผิดกนะทู้ ^^...) ท่าทางพวกหยูฟ่านจะเข้าใจผอด พลุนี่นไม่ใช่สัญญาณอะไรหรอก เป็นพลุจุดฉลองส่งท้ายปีใหม่ต้อนรับปีเก่าต่างหาก ^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 54 06:41:33

ความคิดเห็นที่ 6 เอ๊ะ หรือว่างาดำมีพิษ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : วันสิ้นปี 54 11:22:10

ความคิดเห็นที่ 7 ยามีปัญหา การถูกใส่ความโดยไม่รู้ตัว ขอบคุณครับ สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 55 13:10:50

ความคิดเห็นที่ 8 ดั้นเมฆไป ดราม่าไปจริงๆด้วย ^___^' คุณจันทร์ได้รับของขวัญแล้ว อย่าลืมเอาของขวัญมาอวด ที่กระทู้นี้นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11529241/W11529241.html จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 ม.ค. 55 19:57:07