กีฏมนตรา บทที่ 40

สวัสดีเพื่อนนักอ่านทุกท่านครับ ไปเที่ยวปีใหม่กันที่ไหนบ้างครับ ของผมเองกลายเป็นต้องไปเฝ้าไข้ญาติผู้ใหญ่ในโรงพยาบาลแทนครับ กลายเป็นว่านอนเคาต์ดาวน์ศํกราชใหม่ในโรงพยาบาลไปแล้วกัน

ขอบคุณความเห็นและกิฟต์จากเพื่อนนักอ่านทุกท่านนะครับ
คุณ กุหลาบมอญ, เรียวรุ้ง, อินทรายุธ, Hermosa, นารีจำศีล, Setakan, kdunagin, รุ้งปลายฟ้า และคุณ wor_lek ขอให้ทุกท่านมีความสุขตลอดปี และตลอดไปนะครับ

สำหรับกีฏมนตรา ตอนที่ผ่านมาครับ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11517674/W11517674.html

เพื่อไม่ให้เสียเวลา ของเชิญติดตามตอนที่ 40 ได้เลยครับ

บทที่ 40


               ภาพเบื้องหน้าเหมือนเหตุการณ์ในห้วงแห่งฝันร้ายสำหรับเกตุมาลา หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเห็นร่างธุมชาลทรุดฮวบลงกับพื้น ทั้งที่แขนของเขายังโอบร่างหล่อนเอาไว้ แนบแน่น พลอยรั้งให้ทรุดกายตามลงไปด้วยกัน


          “อาจารย์ชาล อาจารย์คะ อาจารย์ต้องไม่เป็นอะไรนะ”


                พยายามเขย่าต้นแขนอีกฝ่ายเบาๆ ความห่วงกังวลมีมากกว่าตัวเอง มองเห็นแต่ใบหน้าธุมชาลซีดขาวราวปราศจากสีเลือด มือข้างหนึ่งของเขาก็กุมต้นแขนตัวเองเอาไว้แน่น


                   มีเลือดไหลซึมออกมาจากเสื้อที่ขาดวิ่นและสกปรก ไหลผ่านผ่านช่องนิ้วมือที่ไม่อาจกดรอยแผลฉกรรจ์นั้นเอาไว้ได้


               ยังไม่ทันจะทำสิ่งใดต่อไป ร่างอรชรก็ถูกกระชากด้วยพลังแรงมหาศาลของผู้ประทุษร้าย ดึงให้หล่อนถลาลิ่วตามออกไปโดยไม่อาจขัดขืน เสียงคำรามในลำคอดังขึ้นโดยที่ยังไม่ทันแม้แต่จะเห็นใบหน้าของมัน


             แต่เป็นเสียงที่เกตุมาลาจดจำได้เป็นอย่างดี


                    บุรโชติ!!

*****************************


             ในที่สุดทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดคิดเอาไว้โดยไม่มีผิดพลาด เวลาที่ต้องการมาถึงแล้ว มีเพียง “มัน”คนเดียวเท่านั้น ที่รู้วิธีการจัดการทั้งหมด และไม่มีทางที่จะตกเป็นเหยื่อของกีฏยา เหมือนกับคนพวกนั้น!


               กีฏยา??


              น่าขันนัก ชื่อที่ไพเราะเหมือนไร้ความหมายนี่แหละคือ นามรหัสที่มันเป็นผู้ “กำหนด”ขึ้นมาด้วยตัวเอง ตามความหมายที่สอดคล้องกับ ภารกิจของเจ้าสิ่งที่ว่านี้


              พรีออน...


                  พรีออนสังเคราะห์ที่จะติดเข้าสู่ผีเสื้ออันเป็นราชินีแห่งมวลแมลง จึงเรียกขานนามของพรีออนชนิดพิเศษนี้ ด้วยนามแห่งพาหะของมันว่า กีฏยา... นางแมลง!


               น่าสงสาร โปรเฟสเซอร์สาวใหญ่คาเรนนั่นเสียจริง ผู้ที่ฉลาดปราดเปรื่องในทุกๆด้าน รวมทั้งศาสตร์ที่ตนเองมั่นใจหนักหนาว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสุดยอดของโลก อนาถนัก... สุดท้ายของต้องมาเสียท่าให้กับสิ่งที่ตนเองคิดว่ารู้ดีที่สุดนั่นเอง


               หมองูตายเพราะงู!


                  คำนี้ยังใช้ได้อยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง และตรงกับที่มันคิดเอาไว้มากที่สุด คาดไว้แล้วว่าคาเรนจะต้องตัดสินใจทำอย่างนั้น ด้วยวิธีการแบบนั้น และสุดท้ายหล่อนก็ต้องพลาดติดเชื้อ ด้วยคาดไม่ถึงว่าจะถูก “ซ้อนกล” อีกชั้นหนึ่งด้วยฝีมือของมัน


              เพียงแต่อดประหลาดใจไม่ได้เท่านั้น ว่าคาเรนยังสู้อุตส่าห์มีเรี่ยวแรงทรหด เดินทางกลับมาจากผาติ้วได้อย่างไรกัน ทั้งที่นังแม่มดนั่น น่าจะเจ็บป่วยหรือตายอยู่ที่หมู่บ้านนั้นไปเลย จนไม่มีโอกาสกลับมาพิพิธภัณฑ์แห่งนี้เลยด้วยซ้ำ


                แต่เอาเถอะ! ถึงจะกลับมาได้ แต่ก็เก็บตัวเงียบเชียบ ในสายตาคนภายนอกอาจจะเป็นเรื่องผิดปกติ แต่สำหรับมันแล้ว คาดว่าคงจะเก็บซ่อนอาการผิดปกติจากการติดเชื้อนั่นไว้ โดยไม่กล้าแพร่งพรายออกไปเป็นแน่ และอาจจะคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าจะเกิดขึ้นด้วยฝีมือของตัวมันเองนั่นแหละ.


               ...คนที่คาเรนบอกว่าไว้ใจที่สุด!


                     การหายตัวของคาเรนในวันนั้น ทำให้มั่นใจว่าพรีออนจะต้องออกฤทธิ์ในระยะสุดท้ายแล้ว เหมือนกับที่นงลักษณ์และเหมวดี ได้รับเข้าไป และป่านนี้  ก็แน่ใจว่าเหมวดีก็คงจะทุรนทุรายด้วยฤทธิ์พรีออนเช่นเดียวกัน โดยไม่อาจบอกได้ว่าหล่อนจะต้องเผชิญกับชะตากรรมใด


                 ช่างเป็นเรื่องน่ามหัศจรรย์เสียเหลือเกิน เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มาจากฝีมือการรังสรรค์ของมันเอง... แต่เพียงผู้เดียว!!


                 ร่างปริศนาหัวเราะลั่นให้กับตัวเองด้วยความปลื้มปิติและลำพองใจ


                และในช่วงเวลาเช่นนี้ มันรับรู้แล้วว่าทุกคนต่างกำลังเดินทางไปยังผาติ้ว แม้ว่าจะด้วยวัตถุประสงค์ต่างกัน ธุมชาล... ก็เพื่อตามหาเกตุมาลา ส่วนเกตุมาลานั้นเล่า?


               มันหัวเราะอีกครั้ง เมื่อนึกถึงสภาพของหญิงสาว


                ให้อภัยด้วยเถิดนะเกตุมาลา... โปรดให้อภัยฉันด้วย


                 และนั่นจะเป็นการเปิดโอกาสสำคัญที่มันจะได้นำผีเสื้อแสนสวยตัวนั้นกลับมาเป็นของตัวเองได้เสียที ไม่ต้องมีการเฝ้าระมัดระวังใดๆอีกต่อไป


                    แน่ใจได้เลยว่าจะไม่มีใครจะเฉลียวใจว่า มันจะย้อนกลับมาที่นี่แน่นอน และคาเรนก็จะไม่มีวันนำผีเสื้อสตาฟฟ์ตัวนั้นกลับคืนไปที่ผาติ้วเป็นแน่  ผีเสื้อสำคัญตัวนั้นจะต้องถูกเก็บเอาไว้ที่ใดที่หนึ่งในห้องทำงานของหล่อนเองนั่นแหละ


                        มันหยิบกุญแจที่ได้มาดังปรารถนา ขึ้นมาเดาะเล่นไว้ในกำมือ ด้วยอารมณ์รื่นรมย์เหนือสิ่งอื่นใด เวลาสำคัญสำหรับการ “จัดการ” กับผีเสื้อสีเงินยวงมาถึงแล้ว เพื่อนำไปสู่การสร้างผีเสื้อเรืองแสงตัวแรกของโลก ที่จะเกิดขึ้นด้วยน้ำมือของมันเองเพียงผู้เดียว ขอเพียงให้ได้ผีเสื้อตัวนั้นมา เพื่อศึกษารหัสทางพันธุกรรมและทราบแหล่งสำคัญอันเป็นต้นกำเนิดของพวกมันแล้ว แน่ใจได้ว่าหลังจากนั้น ทุกอย่างก็จะสำเร็จลงอย่างง่ายดาย


                 โดยตัวของมันเอง... ผู้สามารถควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ในกำมือ ผู้ที่ใครๆก็ไม่มีวันจะนึกไปถึง


                แน่นอน... ภายหลังจากที่ต้องเป็นฝ่ายคอยซุกซ่อนตัวหลบอยู่เบื้องหลังความสำเร็จของคาเรนมานานแล้ว ไม่มีใครรู้หรอกว่า มันต้องอดทนกับนังปีศาจผมทองนั่นมากสักเพียงใด ภายนอกศาสตราจารย์สาวใหญ่ผู้นั้นอาจจะดูดีด้วยบุคลิกภาพที่ปรุงแต่งขึ้น แต่ธาตุแท้ภายในตัวของหล่อนที่แสดงออกถึงความเห็นแก่ตัว ความโลภ และความเลือดเย็นนั้น ก็ทำให้มันต้องซุกซ่อนความเกลียดชังเอาไว้อย่างลึกเร้น


                    เพื่อให้ไว้ใจว่าจะไม่ทรยศ ด้วยการยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ แทบไม่ต่างกับทาสผู้ซื่อสัตย์ ภายใต้เงามืดที่ไม่มีผู้ใดอื่นจะล่วงรู้


                ถึงเวลาเสียทีที่จะปรากฏตัวออกมาจากเงามืดนั้น ด้วยภาพลักษณ์อันสวยงาม ด้วยเกียรติยศล้ำค่า ไม่ต่างกับผีเสื้อที่จะผงาดรูปโฉมให้ทุกคนได้ประจักษ์ เมื่อสามารถเคลื่อนผ่านเปลือกนอกของตัวดักแด้ที่น่าเกลียดออกมาได้สำเร็จ


              และคาเรนก็คือ เปลือกอัปลักษณ์ที่ควรสลัดทิ้งนั่นเอง


            มันยิ้มให้กับตัวเอง อดฮัมเพลงในลำคอเบาๆไม่ได้ เมื่อบรรจงสวมถุงมือพร้อมชุดที่รัดกุมเตรียมความพร้อม บัดนี้ ทุกอย่างช่างปลอดโปร่ง ปราศจากอุปสรรคใดๆอีกต่อไป


              ปล่อยให้กีฏยาได้ทำหน้าที่ของมันไปตามการ โปรแกรม ที่กำหนดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ด้วยฝีมือของมันเอง


                 ใช่! เป็นฝีมือของมัน ที่คาเรนมิได้เกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย และมันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงต่างชาติตัวแสบคนนั้นมาชุบมือเปิบ ในความสำเร็จอันแท้จริงไปโดยเด็ดขาด!!


            กีฏยา...


            บางความรู้สึกในส่วนลึกแย้งเหตุผลและความเป็นจริงขึ้นมาให้ฉุกคิดฉงนใจ แต่ทว่าก็บางเบาเสียจนตรรกะเหล่านั้นกลืนหายไป มันคิดว่าคงเป็นเรื่องเล็กน้อยที่สามารถจัดการได้ภายหลังจากภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว


           นั่นก็คือการเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ไปยังสถานที่อันเป็นเป้าหมาย


             พิพิธภัณฑ์แมลง ของมหาวิทยาลัยเพชรพยัต!

           *******************


               ท่าทางของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้นั้น เหมือนกับคนที่ปราศจากสติสัมปชัญญะ หรือมึนเมาด้วยพิษสุราจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป


                  นัยน์ตาที่เคยกระจ่างจ้าสดใสกลับขุ่นมัวหม่นทึบเหมือนถูกบดบังไว้ในเงาดำแห่งอารมณ์ด้านมืด ต้นแขนใหญ่กำยำยิ่งกดรัดร่างของหญิงสาวเอาไว้และกระชากจนเซปะทะกับแผ่นอกหนาทึบราวพะเนินเหล็ก หล่อนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนระอุที่เป่าผ่านรูจมูกพะเยิบพะยาบออกมาตลอดเวลา เป็นกลิ่นลมหายใจที่เหม็นเน่าผิดปกติ


                   หญิงสาวขนลุกซู่ เมื่อตระหนักว่า เขาสะกดรอยตามหล่อนมาตลอด รวมถึงการลักพาตัวมาจากหอพัก ด้วยวัตถุประสงค์ที่หล่อนเองก็ไม่อาจรู้...


                 และนี่ย่อมไม่ใช่ “พี่โชติ”อย่างที่เคยรู้จักมาก่อนหน้าอีกต่อไป แม้ในช่วงขณะเวลาสั้นๆที่เขาก้าวผ่านเข้ามาในชีวิต และก่อให้เกิดความประทับใจขึ้นมาในขณะนั้น


                     เกตุมาลาตระหนักขึ้นมาในทันที นั่นเป็นเพียง มายาการที่เขาสร้างขึ้นมากลบเกลื่อนตัวตนที่แท้จริงเท่านั้น ตัวตนที่ต้องการสร้างความประทับใจแก่เด็กสาวช่างเพ้อฝันคนหนึ่ง และคงจะเหมือนกับเด็กสาวอีกเป็นร้อยเป็นพันคนที่เข้ามาติดอยู่ในบ่วงเสน่ห์ของบุรุษผู้เพียบพร้อมคนนี้โดยไม่รู้ตัว


              เพียบพร้อม?


                เมื่อนั้นเอง จึงเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองเป็นครั้งแรกเกี่ยวกับชายหนุ่มที่เข้ามาพัวพันในชีวิตทั้งสองคน ธุมชาลและบุรโชติ คนทั้งคู่ต่างเป็นสุภาพบุรุษผู้เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบในตอนแรกเหมือนกัน แต่ในที่สุด ก็เรียนรู้แล้วว่ามันไม่ใช่!


              แล้วอะไรกันเล่าคือความหมายของความเพียบพร้อม? ความเพอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบ อันเป็นสุดยอดแห่งอุดมคติสูงสุดของมนุษย์?


               บุคลิก รูปร่างหน้าตา อันเป็นสิ่งประทับตาตรึงใจแต่แรกเห็น รวมอุปนิสัยแท้จริงที่ถูกฉาบปิดเอาไว้ให้เห็นแต่เพียงด้านสวยงาม โดยมิได้สนใจตัวตนแท้จริง


               เฉกเดียวกับชายหนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่กับหล่อนนี่เล่า? ผู้ที่เกตุมาลาตระหนักว่า เพียบพร้อมสมบูรณ์อย่างที่บุรุษอื่นสมควรจะอิจฉา


               เช่นนั้นจริงหรือ?


            แล้วก็ได้เห็นสัจธรรมเกิดขึ้นในชั่วพริบตา ปรากฏขึ้นในท่ามกลางวาระวิกฤติของชีวิต ระหว่างสองบุรุษผู้เคยสมบูรณ์แบบ เป็นต้นแบบแห่ง “พระเอก”ในฝันของหญิงสาวทั้งหลาย ที่ทำให้หลงติดอยู่ในกับดักภาพลวงตาทั้งคู่


              ทั้งธุมชาล และบุรโชติ ต่างมี “รอยแผล”ที่ซ่อนลึกเอาไว้ภายในเหมือนกัน มีความอัปลักษณ์ซุกซ่อนอยู่ในความสมบูรณ์แบบเหมือนกัน


               แต่เมื่อถึงที่สุดแล้ว คนทั้งสองก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!


                แตกต่างในการ “เลือก” ก้าวออกจากเปลือกที่ห่อหุ้มตัวเองเอาไว้ และเดินไปสู่จุดหมายปลายทางคนละเส้นทาง...


               เกตุมาลามองเห็นแล้วในตัวของธุมชาล เมื่อเขาพยายามผงาดกายลุกขึ้นยืนหยัดอีกครั้ง ทั้งที่ร่างกายยังบาดเจ็บสาหัส ขณะที่ร่างของหล่อนยังอยู่ในอ้อมแขนแข็งกร้าวของบุรโชติที่กำลังคุกคามอยู่...


               “พี่โชติ พาเกตุมาทำไม? เกตุไม่เคยทำอะไรให้พี่เลยนะ ปล่อยเกตุไปเถอะค่ะ...”


                พยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดกับท่าทีเหมือนคนสติวิปลาสนั้น


              “ทำไมน่ะหรือเกตุมาลา ก็เพราะต้องการตัวแทนยังไงล่ะ”


                “ตัวแทน?”


            หล่อนงุนงงจนนิ่งขึงไปชั่วขณะ และท่าทีนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขาหมุนร่างให้หันกลับมาเผชิญหน้าตรงๆ ประกายกลางนัยน์ตาขุ่นขวาง เหมือนมีสายฟ้าพาดผ่าน


            แล้วคำตอบที่ได้มา ก็ทำให้ถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ


             “เธอจะกลัวฉันทำไม มัทนียา? เราจะมาตกลงกันยังไงล่ะ อย่างที่เธอต้องการ”


              “มะ- ไม่นะ ไม่ใช่...”


            ทุกคำติดค้างอยู่ในลำคอ เขามองหล่อนเหมือนกับไม่ได้มองเกตุมาลา แต่มองใครอีกคนที่ซ้อนทับอยู่ ผู้หญิงที่ชื่อประหลาดว่า มัทนียา...


               มัทนียา? หล่อนไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนั้นมาก่อน ใครกันที่บุรโชติเอ่ยถึง? บัดนี้ท่าทางของอีกฝ่ายไม่ได้แสดงถึงสัมปชัญญะใดๆหลงเหลืออยู่อีก เหมือนคนที่ได้รับยากล่อมประสาทเกินขนาดหรือกำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์หลอนจากความผิดปกติของสมอง


                 ผู้ป่วยจิตเวช!!


                 ความคิดอันว้าวุ่นหยุดชะงักในฉับพลันเมื่อสัมผัสความเย็นยะเยียบของวัตถุโลหะที่เป็นสาเหตุทำร้ายธุมชาล บัดนี้ถูกเลื่อนมาแตะที่ปลายขมับของหล่อนอย่างช้าๆ ไม่จำเป็นต้องหันไปมองก็ตระหนักชัดว่ามันคือปลายกระบอกปืน


                เสียงขึ้นนกดังกริ๊ก ในความเงียบสงัดรอบด้าน หญิงสาวหลับนัยน์ตาลง รู้สึกเหมือนลมหายใจใกล้ขาดห้วงด้วยความตื่นกลัว รอคอยเสียงกัมปนาทของมันที่ระเบิดหัวสมองให้กระจุย


                   ความตายมันจะเป็นเช่นนี้เองหรือ? เริ่มต้นด้วยความเงียบงันและเย็นยะเยือก โดยไม่มีเวลาแม้แต่จะให้เตรียมตัวรับมือกับมัน?


แต่แล้วเสียงทุ้มกังวานของดอกเตอร์ธุมชาลก็ดังขึ้นในเวลาต่อมา


                “หยุดก่อนบุรโชติ! เราสองคนมีเรื่องที่ต้องตกลงกัน ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะจบลงแล้ว”


              “ตกลง? มีอะไรที่จะต้องตกลง? ในเมื่อตอนนี้นายก็ไม่มีอะไรสำคัญเพียงพอสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว ไอ้ชาญ ไอ้คนอ่อนแอ”


             เสียงอำมหิตดังสวนขึ้นมาแปมปนด้วยกระแสเสียงเย้ยหยัน เหมือนกับไม่คาดคิดกับคำพูดของอีกฝ่าย


                 “มีสิ... ในเมื่อมันเกี่ยวกับมัทนียา และความลับของใครอีกคนหนึ่ง ที่ร่วมมือร่วมใจ กับนายทุกครั้ง ในการฆ่า ใครคนที่เป็นคู่แฝดทางจิตวิญญาณของนายอย่างแท้จริง... ซึ่งไม่ใช่ฉัน!”


            นัยน์ตาฆาตกรเบิกกว้างขึ้นเป็นครั้งแรกอย่างคาดไม่ถึง


                   “แก ไอ้ชาญ... แกรู้!”

          ************************


                  เกตุมาลาไม่ได้มองเห็นท่าทางของชายหนุ่มทั้งคู่ที่ต่างก็กำลังทำ “สงครามจิตวิทยา”ระหว่างกันอยู่อย่างเอาเชิง ไม่ได้สนใจปลายกระบอกปืนที่จ่อดิ่งตรงยังศีรษะตนเองอีกต่อไป แต่กลับมองเห็นรอยยิ้มของกีฏยาปรากฏที่มุมปากในจังหวะนั้น รอยยิ้มที่ชายทั้งสองคนไม่มีโอกาสได้เห็น  


                กีฏยากำลังยิ้มอะไร? ดีใจ เสียใจ หรือผิดหวังที่พลังอำนาจลึกลับเหล่านั้นมิอาจเอาชนะทั้งหล่อนและธุมชาลได้สำเร็จ อำนาจที่เคยมีเหนือคนอื่นและบงการผ่านการล้วงลึกลงไปสู่จิตใต้สำนึกของพวกเขาเหล่านั้น จนไม่อาจต่อสู้กับพลังแห่งมโนธรรมที่ฆ่าพวกเขาทั้งเป็นมาแล้ว


              หล่อนมองทะลุผ่านร่างนั้นที่ยิ้มให้อีกครั้งโดยปราศจากความหมายที่อ่านได้ออก ก่อนจะค่อยๆเลือนสลายลงช้าๆ เหมือนกับทุกอย่างเสร็จสิ้นในภารกิจของตนเองแล้ว ภารกิจที่เกิดความผิดพลาด...


               เกตุมาลาเพ่งจ้องผ่านลึกเข้าไปที่ร่างเลือนแสง เหมือนกับจะละลายหายไปกับอากาศธาตุเบื้องหน้า กำลังมองเห็นทะลุผ่านเข้าไปสู่ “ที่มา”ของหญิงสาวปริศนาลึกลับผู้นั้น ใครอีกคนหนึ่งที่ ธุมชาลกำลังพูดถึง


               ไม่ใช่ภาพหลอนในร่างจำแลงของมารดาคาเรน ไม่ใช่มัทนียา ไม่ใช่พี่พี หรือแม้แต่ แม่ของเหมวดี หรือเป็นใครคนใดทั้งสิ้น นอกจากผู้ที่เป็นคู่แฝดทางจิตวิญญาณของบุรโชติ... ฆาตกรฆ่าต่อเนื่องหญิงขายบริการเหล่านั้นนั่นเอง


                แท้จริง มีใครบางคน ซ่อนตัวอยู่ภายใต้เงามืดของร่างฆาตกรผู้นี้ด้วย อีกคนหนึ่ง...


              หล่อนมองร่างสูงใหญ่กำยำของชายหนุ่มผู้นั้น แล้วหันกลับมากีฏยาอีกครั้ง ผ่านภาพมายาหลอนเบื้องหน้า ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม


                  การมองเห็นกีฏยาอาจจะเป็นลักษณะอาการอย่างที่ธุมชาลเรียกว่า ปรากฏการณ์จิตหลอนอันมีสาเหตุมาจากพรีออน อนุภาคมฤตยูขนาดจิ๋วที่สามารถก่อพยาธิสภาพได้ ผ่านผีเสื้อพาหะเพื่อเข้าไปเปลี่ยนแปลงระบบพันธุกรรมในสิ่งมีชีวิต


               ...รวมถึงมันสมองของมนุษย์!!


                และก่อนการสลายตัวของมันนั้นเอง ปรากฏการณ์สุดท้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นนั่นต่างหาก ที่ทำให้เกตุมาลามองเห็น “อดีต”อันเป็นที่มาของกีฏยา ได้แจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ


                  วูบเดียวเมื่อมองทะลุผ่านนัยน์ตาล้ำลึกที่เคยสะกดให้จมดิ่งลงไปสู่ภายใต้จิตสำนึกตัวเอง หล่อนมองเห็นนัยน์ตาคู่นั้นกำลังดึงให้ย้อนกลับเข้าไปมองเห็นภาพตัวตนของใครอีกคนหนึ่งที่ซ่อนตัวอำพรางกายอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด


                 ใครคนที่นำพาให้กีฏยา จิตรางคนางค์ ให้ปรากฏขึ้น เป็นทั้งภาพหลอนในจิตใต้สำนึกส่วนลึกของทุกคน เป็นต้นแบบที่ก่อกำเนิดมายาภาพนี้มาโดยตลอด รวมทั้งเป็น “คู่หูคู่สังหาร”ให้กับ    บุรโชติมาโดยตลอด


              “ไม่! เป็นไปไม่ได้... ต้องไม่ใช่แน่ๆ!!”


               เผลอหลุดปากอุทานออกมาสุดเสียง เมื่อเห็น “มัน”ชัดเจนขึ้น...  มันผู้ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดโดยแท้จริง!


               เพราะ “มัน”คนนั้นก็คือ...

            ****************************
ส่วนคอมเมนต์ เดี๋ยวผมขอมาตอบวันพรุ่งนะครับ
หมอกมุงเมือง

จากคุณ	: สามปอยหลวง
เขียนเมื่อ	: 3 ม.ค. 55 14:25:26