ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่1 ศาลาวัดแห่งหนึ่งแถบชานเมืองค่อนข้างหนาตาไปด้วยผู้คนกลุ่มหนึ่งที่แวะเวียนมาร่วมงานศพของ นายทัดเทพ วรบำรุง ที่เสียชีวิตอย่างกะทันหันด้วยน้ำมือภรรยาของตนเอง ภายในยังยังคงมีกลิ่นอายแห่งความเศร้าโศกโศกา อาดูร ยิ่งได้กลิ่นธูปลอยคละคลุ้งยังมาซึ่งความรู้สึกใจหายต่อผู้ที่มาร่วมงาน “เฮ้อ ..!” เสียงถอนหายใจอันเหยียดยาวที่ดังไม่ห่างตัว ทำให้ธีริทธ์ละสายตาจากภาพเศร้าโศกของเด็กสาวคนหนึ่งที่เอาแต่นั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่ไม่ห่างจากโลงศพของบิดา  ใครหลายคนต่างทอดสายตามองเด็กสาวที่เอาแต่กอดตุ๊กตาหมีเก่าๆ ด้วยความเวทนา ก่อนจะละสายตาเพื่อหันมามองดูสีหน้าของภรรยาที่นั่งเก้าอี้ติดๆ กัน “น่าสงสารแกจังเลยค่ะ..” ชุติมนเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ยามที่ได้ทอดสายตามองแผ่นหลังอันนิ่งงันของเด็กสาวคนดังกล่าว ความรู้สึกของเธอในยามนี้นั้นคงไม่แตกต่างจากผู้เป็นสามีนัก ที่ทั้งเวทนาและสงสารเด็กสาวดังกล่าวอย่างจับใจทีเดียว ธีริทธ์เองเมื่อได้ฟังคำพูดของภรรยา ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจน้อยๆ ตามเธอ “นั่นน่ะสิ ผมก็สงสารหนูฝ้ายเหลือเกิน   เอ่  คุณว่า วันที่พ่อของหนูฝ้ายมาหาเราที่บ้านนั้น  คงไม่…?มาหาเราสองคนเพราะลางสังหรณ์ บอกว่าจะต้องเกิดเรื่องวันนี้” “เป็นไปได้นะคะ  แม่หนูฝ้ายเธอเป็นคนโมโห ร้าย บางทีพ่อหนูฝ้าย อาจจะคิดว่า ไม่ว่าวันหนึ่งจะต้องเกิดเรื่องร้ายทำนองนี้แน่ๆ เพียงแต่ว่า เรื่องมันเลวร้ายถึงขนาดที่พ่อหนูฝ้ายจะต้องมาจบชีวิตลงอย่างนี้” ทั้งสองสามีภรรยาหวนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเกือบๆ อาทิตย์ ที่บิดาของเด็กสาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า ได้ไปหาตนและภรรยาที่บ้าน จู่ๆ ก็พูดทำนองฝากฝังให้ช่วยเหลือดูแลมนัญชยา ลูกสาวของตัวเองด้วย โดยแลกกับเงินก้อนจำนวนไม่น้อยเลยที่เคยให้ ทั้งเขาและภรรยายืมนำมาใช้หมุนในบริษัทอัญมณีที่กำลังประสบกับปัญหาทางการเงินนั้นตอนนั้น   ซึ่งตอนนั้นทั้งธีริทธิ์และชุติมนเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรมากนัก คิดว่าอีกฝ่ายพูดไปเพราะเมามาย แต่เมื่อเหตุการณ์ร้ายๆ นี้ดำเนินมาถึง ทั้งตนและภรรยาเชื่อแล้วว่า ผู้ตายอาจจะพูดออกมาด้วยลางสังหรณ์ใจลึกๆ ว่าตัวเองจะต้องมาจบชีวิตจากลูกสาวที่รักไป ธีริทธิ์นึกถึงเหตุการณ์ ในค่ำคืนที่บิดาของมนัญชยาหรือในฐานะหนึ่งก็คือเพื่อนสนิทของตัวเองแล้ว จึงจำเป็นต้องหันมาพูดกับภรรยาตนเป็นเรื่องเป็นราวมากกว่าเดิม “ผมคงต้องรับหนูฝ้ายมาดูแลแทนตามคำฝากฝังของทัดเทพแล้วล่ะ  อีกอย่างญาติทางพ่อที่มีก็มีเพียงญาติห่างๆ ส่วนญาติทางแม่ เท่าที่ผมเคยเห็นแล้ว ผมวางใจไม่ได้เลยที่จะส่งหนูฝ้ายให้ไปอยู่กับญาติทางแม่  สภาพครอบครัวที่นั่นย่ำแย่และเลวร้ายมาก ผมเคยตามทัดเทพไปดูมาแล้ว ลุงและป้าของแก แย่มากทั้งดื่มเหล้า เล่นการพนัน” ธีริทธ์เล่าสภาพความเป็นอยู่ ของญาติที่เหลืออยู่ที่เด็กสาวอาจจะได้ไปอยู่อาศัยด้วย ให้ภรรยาฟังในความรู้สึกสะทกสะท้อนใจยิ่งนัก และอดไม่ได้เลยที่เขาจะถามภรรยากลับอย่างขอความเห็น “จะเป็นอะไรไปไหมคุณ ถ้าผมจะขอหนูฝ้ายมาเลี้ยงดูที่บ้านเราเสียเอง” ถามภรรยาไปด้วยความเกรงใจอยู่บ้าง และเธอก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังแม้แต่นิดเดียว เมื่อเธอเอื้อมมือบางข้างหนึ่ง มากุมที่มือหนาข้างนั้นของเขาพร้อมทั้งบีบกระซับเบาๆ และตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ  ตาม “มน ไม่ว่าอะไรคุณหรอกค่ะ เมื่อก่อนบริษัทของเรามีปัญหา พ่อของหนูฝ้ายก็ช่วยเราไว้ตั้งหลายครั้งถ้าเราจะขอหนูฝ้ายมาเลี้ยงเราจะได้ช่วยเหลือดูแลแก เป็นการตอบแทนให้กับคุณทัดเทพตามคำของร้องครั้งสุดท้าย ..อีกอย่าง  ลูกเพลิน ของเราจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย เพราะเด็กสองคนนี่ก็อยู่ในวัยไล่เลี่ยกัน คงเข้ากันได้ไม่ยากหรอกค่ะ” ธีริทธ์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ยามฟังคำพูดอ่อนหวานระรื่นหูนั้นของเธอ พร้อมทั้งวางมือหนาอีกข้างหนึ่งของตนตะปบลงทับกับมือของเธออีกที  และนึกในใจด้วยความชื่นชม ...เขาเรียกคู่ชีวิต ไม่ผิดจริงๆ .... เด็กสาวยังคงกอดตุ๊กตาหมีตัวเดิมเอาแนบอก เมื่อก้าวลงจากรถยนต์คนโตของ ‘คุณลุงธีริทธ์’ พร้อมกับทอดสายตามองดูบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า ด้วยแววตาไร้ความรู้สึกรู้สาใดๆ เฉกเช่นวันนั้น วันที่เกิดเรื่องราวโศกนาฏกรรมที่ไม่อาจจะลบเลือนออกไปจากความทรงจำของเธอได้ง่ายๆ “ฝ้าย เข้าไปสิจ้ะ นี่น่ะบ้านของหนู” น้ำเสียงหวานหู ดังขึ้นไม่ห่าง ‘มนัญชยา’ ตวัดสายตากลับไปขึ้นไปจดจ้องมองใบหน้าของ ‘คุณป้ามน’ ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเอื้อเอ็นดูอย่างที่เธอเห็นแล้วก็เกิดความรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยเมื่อได้อยู่ใกล้ แต่เธอยังไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ เพื่อตอบโต้คุณป้าได้  เธอสามารถให้คำตอบท่านไปเพียงแค่สายตาแห่งความว่างเปล่าเย็นชา จากนั้นก็เริ่มเดินเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าเอง ปล่อยให้ชุติมนมองตามด้วยความรู้สึกอันบอกไม่ถูก ยามนี้เธอรู้สึกมากกว่าความสงสารแกเพียงอย่างเดียว “เกือบเดือนแล้วนะคะ ที่แกไม่ยอมพูดกับใครเลย” เธอหันไปเอ่ยกับธีริทธ์เมื่อเขาได้ยกกระเป๋าเสื้อฝ้าของเด็กสาวคนนั้นลงมาจากรถและก้าวเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ กันกับเธอ ธีริทธ์เองก็ดูเหมือนจะเข้าอกเข้าใจในตัวภรรยาขึ้นมา เขาวางแขนข้างหนึ่งพาดเบาๆ ที่บ่าบอบบางของเธอ “แกยังคงตกใจกลัวกับเรื่องวันนั้นน่ะ..เฮ้อ!” “ถ้าหากว่าแกยังมองเราสองคนเป็นคนแปลกหน้า อีกเรื่องต่างๆ มันก็จะยากนะคะคุณ” ชุติมนหันมาคุยกับสามีอย่างขอความเห็น และเขาก็ให้เหตุผลที่ทำให้เธอมั่นใจขึ้นมาว่าจะสามารถช่วยเหลือเด็กสาวคนนี้ให้หลุดพ้นจากวังวนแห่งความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ “ผมเชื่อ เชื่อว่าด้วยความรักและความเมตตาที่เรามีต่อแกจะทำให้แกหายกลัว นะ เข้าไปในบ้านเถอะ ป่านนี้ลูกเพลินของเราจะเตรียมตัวต้อนรับสมาชิกใหม่ของบ้านยังไงบ้าง ก็ไม่รู้..” (มีต่อ...) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 21:34:43

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงหัวเราะร่าที่สลับกับเสียงข่มขู่กรรโชกของเด็กสาวคนหนึ่ง ทำให้เด็กสาวอีกคนที่กำลังก้าวเข้ามาภายในบ้านหลังใหม่ชะงัก สายตาอ้างว้างทอดมองผู้ชายตัวสูงที่น่าจะมีอายุอยู่ 22-23 ปี กับเด็กสาวคนหนึ่งกำลังหยอกเล่นกันสนุกสนาน ตรงหน้าคนทั้งคู่ก็มีโทรทัศน์จอใหญ่ตั้งอยู่ ดวงหน้าของเด็กสาวคนนั้น ช่างทอประกายความสุข สดใส จนเธอมองเห็นแล้วก็อดที่จะรู้สึกยอกแสลงใจกับตัวเองไม่ได้  เธออยากที่จะมีรอยยิ้มเฉกเช่นเดียวกับเด็กสาวคนนั้นจัง “โอ๊ย อา แพ้แล้วนี่ แพ้แล้วก็มาให้เพลินจั๊กกะจี๋เลย” ‘เพลิน’ ทั้งข่มขู่และพยายามจะสอดสองมือไปที่ใต้รักแร้ของอาหนุ่ม แต่คนเป็นอามีหรือจะยอมง่าย เขาก็หันมาโวยวายหลานสาวคนเดิมกลับอย่างมีเชิงทันที “ยัยเพลิน น้อยๆ หน่อยนะเราน่ะ ที่อาแพ้ก็เพราะว่าอาออมมือให้หรอกไม่อย่างนั้นเราจะชนะอาเหรอ” “น้อยๆ หน่อย อานั่นแหละ แพ้แล้วพาล มาเลย มาให้เพลินจั๊กกะจี๋ลงโทษเลย” ไม่ทันห้ามและไม่ทันหลบ หลานสาวคนเดียวก็โถมเข้ามาพยายามจะสอดสองมือไปที่ข้างตัวอาหนุ่มเพื่อทำการลงโทษตามกฎที่คนตั้งคู่ช่วยกันตั้งขึ้น คือ แข่งขันกันเล่นเกมส์ ถ้าใครแพ้จะต้องถูกอีกฝ่ายชนะ จั๊กกะจี๋เพื่อลงโทษ “โอ้ย ฮ่าๆ  เดี๋ยวๆ เพลินเดี๋ยว..!” สองมือที่จะยื่นเข้าไปหาตัวอาหนุ่มชะงัก เมื่ออีกฝ่ายยกมือขึ้นมาป้องเป็นสัญญาณห้ามปราม “อะไรอีกล่ะ คะ?” “นั่นใครน่ะ” นนทัช พูดพร้อมทั้งบุ้ยปากไปทางด้านหลัง ที่ปรากฏร่างของเด็กสาวอีกคนหนึ่งที่ได้เข้ามายืนมองดูตนและหลานสาวในอาการตาปริบๆ “อย่ามาหลอกเพลินหน่อยเลย ” ณิชนันท์ก็ไม่เชื่อ หาว่าเขามีลูกไม้ “อาเปล่าหลอก ไม่เชื่อเหลียวกลับไปมองสิ เด็กผู้หญิงที่ไหนกันก็ไม่รู้??” บอกอีกครั้ง และบุ้ยปากไปทางเด็กสาวคนเดิม  เท่านั้นแหละ ที่ทำให้ณิชนันท์ยอมเหลียวไปมองเด็กสาวคนที่อาว่า ทันที และไม่ผิดจากที่อาเธอบอกสักนิด เธอเห็นเด็กสาวคนหนึ่ง ใบหน้าราบเรียบ มีแววตาแปลกๆ อายุอานามก็น่าจะรุ่นเดียวกันกับเธอ แต่งตัวก็ดีใช้ได้แต่ทำไมอุ้มตุ๊กตาตัวเก่า เน่าๆ ตัวนั้นด้วยนะ.. ไม่ทันที่สองอาหลานจะสงสัยหนักไปกว่านี้ ธีริทธ์และภรรยาที่ก้าวตามมาติดๆ กัน “อาหลานคู่นี้ เล่นเกมส์เสียงดังกันอีกแล้วนะ” เสียงปรามที่ปรามไม่จริงจังนัก ทำให้ทั้งอาและหลานยักไหล่ขึ้นเกือบจะพร้อมๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่จะเป็นณิชนันท์ที่รีบปราดเข้าไปหามารดาพร้อมทั้งเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย “เอะ นั่นใครหรือคะ?” ชุติมนสบสายตากับสามีน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ตอบคำถามลูกสาวไป “อื่มม นี่คือหนูฝ้าย หนูฝ้ายคนที่แม่เคยเล่าให้เพลินฟังยังไงล่ะลูก คนที่จะมาอยู่กับเราที่นี่” “คนนี้หรือคะ ทำไมทำท่าทางประหลาด..” ณิชนันท์เอ่ยด้วยความเพลินปาก แต่ฝ่ามือหนาๆ ของคนเป็นอาที่เดินมาสมทบประกบปิดปากเธอไว้ได้ทัน พอเขาเอามือออกจากปาก เด็กสาวก็หันไปโวยอาหนุ่มทันที “อุ้ย อาอ่ะ!” ทั้งสองส่ายหน้าและถอนหายใจพร้อมๆ กัน ก่อนที่ชุติมนจะค่อยๆ เดินไปแตะไหล่เด็กสาวอีกคนเบาๆ พร้อมทั้งบอกเธอด้วยสุ้มเสียงอ่อนโยน “ฝ้าย ไปดูห้องนอนหนูข้างบนมั้ย ป้ากับลุงธี จัดให้หนูใหม่ๆ ไม่รู้ว่าจะถูกใจหนูหรือเปล่า” เช่นเคย เด็กสาวยังให้คำตอบโดยสายตาไร้ความรู้สึก ไร้คำพูดเช่นเคย  หลังจากลดสายตาจากใบหน้าป้ามนแล้ว ก็เป็นคนเดินออกไปเอง เดินขึ้นบันไดที่ทอดไปชั้นที่สองของบ้านเอง ชุติมนก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมทั้งรีบเดินตามหลังเด็กสาวขึ้นไป เมื่อภรรยาเดินลับขึ้นไปชั้นสองของบ้านแล้ว ธีรีทธ์ก็หันมาตัดบทกับสองอาหลานที่กระพริบตาปริบๆ มองปฏิกิริยาของเด็กสาวคนนั้น คงจะเป็นไปด้วยความไม่เข้าใจ “งั้น ก็เล่นเกมส์กันไปเถอะนะ พ่อกับแม่จะขึ้นไปดูหนูฝ้ายเธอก่อน” บอกแล้วก็เดินลิ่วๆ ตามภรรยาและเด็กสาวคนนั้นขึ้นไปอีกคน ปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะหันมาโวยวายกับผู้เป็นอาด้วยความน้อยใจนิดๆ  เพราะ พ่อและแม่กำลังให้ความสนใจต่อเด็กสาวคนอื่นแทนเธอ “อะ  อะไรกันคะ อา นี่เพลินยังเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านนี้รึเปล่าคะนี่!” คนถูกถามยกมือข้างหนึ่งมาขยี้ศีรษะของหลานสาวอย่างเบามือด้วยความเอ็นดู “ก็ใช่น่ะสิ และก็เป็นหลานสาวคนเดียวของอาด้วยนะ มาเร็วมาเล่นกันต่อ” ว่าแล้วนนทัชก็ก็รีบดึงร่างหลานสาวให้ไปเล่นเกมส์สนุกๆต่อไป พร้อมหันมามองหลานสาวด้วยความหมั่นไส้ เมื่อเธอเอ่ยสวนเขากลับมาทันทีอย่างคนมีชั้นเชิงสูง “มาเล้ยย เพลินรอให้โอกาสอาแก้มือกลับอยู่แล้วค่ะ” ร่างบางๆ ผอมๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งที่เอาแต่กอดตัวเอง มองตุ๊กตาตัวเก่าที่พิงกับหัวเตียงตลอดเวลา ทำให้ณิชนันท์ ค่อยๆ โพล่หน้าออกจากบานประตูห้องนอนที่แม่กับพ่อจัดขึ้นมาใหม่เพื่อสมาชิกใหม่คนนั้น แล้วสาวเท้าเข้าไปหาเธอเงียบๆ เสียงกุกกักที่ดังด้านหลัง ทำให้คนที่เอาแต่นั่งคู้เข้าตัวอกตัวเอง เหลียวกลับไปมอง ด้วยแววตาไร้ความรู้สึกเช่นเคย เมื่อเธอได้เห็นเต็มตาว่าเป็นเด็กสาวอีกคนที่อายุรุ่นราวเดียวกัน คนที่คุณลุงและคุณป้าบอกว่าเป็นลูกสาวของท่าน จากนั้นมนัญชยาก็ไม่ได้ให้ความสนใจต่อแขกที่ไม่ได้รับเชิญให้เข้ามาในห้องนอน  เด็กสาวเหลียวกลับมาจ้องตุ๊กตาหมีตัวเดิมต่อไป  และพยายามไม่สนใจอีกด้วยว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนั้น จะคอยถามหรือชวนตัวเองคุยอะไรบ้าง “เธอชื่อ ฝ้ายใช่มั้ย” “……” “ชื่อจริงๆ ล่ะชื่ออะไร” “.........” “แล้วเธอรู้มั้ยว่าฉันชื่ออะไร” “……” “ฉันชื่อเพลิน ชื่อจริง ณิชนันท์ ที่แปลว่า มีความเพลิดเพลินยินดีกับทุกสิ่ง นี่ไง พ่อกับแม่เลยตั้งชื้อเล่นฉันว่าเพลิน” แล้วคนที่เอาแต่พูดๆ เริ่มรู้สึกเหมือนดั่งตัวเองเป็นตัวแปลกประหลาดขึ้นมาอย่างครามครันทีเดียว ในเมื่อเธอเอาแต่ตั้งคำถาม แล้วตอบเองเสร็จสรรพ แบบที่เด็กสาวอีกคนก็ไม่ให้ความร่วมมือคอยแต่จะนั่งหันหลังให้ แล้วเอาสายตาจดจ้องมองดูแต่ไอ้ตุ๊กตาหมีตัวเน่า ตัวนั้น! สุดท้าย ณิชนันท์อดไม่ได้เลยที่จะขึ้นเสียงสูง ว่าอย่างหงุดหงิด “นี่ ฉันถามเธออยู่นะ หันมาคุยกันบ้างสิ!” “เอะ นี่ฉันสั่งให้เธอหันมาคุยกันฉันไง!” ณิชนันท์ละสายตาจากหลังบางๆ  เพื่อตวัดสายตามองไปยังไอ้ตุ๊กตาหมีตัวนั้น ที่บังอาจแย่งความสนใจจากเธอไปหมดเลย และแล้ว เด็กสาวก็ไม่ได้พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีก เธอเดินตึงๆ ไปกระชากเอาตุ๊กตาหมีตัวดังกล่าวติดมา ยื่นให้เจ้าของมันดูในอาการประชดประชัน และการกระทำเช่นนั้นของเธอก็มีผล ทำให้เด็กสาวที่เพิ่งก้าวเข้ามาในบ้านของเธอในฐานะสมาชิกใหม่ของบ้านตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร้องอุทานออกมาสั้นๆ “ อ่ะ...!!” ณิชนันท์เหยียดรอยยิ้มสมใจนัก ก่อนจะยื่นตุ๊กตาที่มีอยู่ในมือให้เจ้าของมันเห็นเต็มตา ดูสิเก่าก็เก่ามีค่า น่ามองกว่าหน้าของเธอตรงไหน “มองทำไมหนักหนา นี่มันก็แค่ตุ๊กตาหมีตัวเก่าๆ แล้วดูสิ  อึ่ยย ..มี เลือด มีคราบเลือดติดด้วย ยี้.. สกปรก” หลังจากที่ร้องคำว่า ‘ยี้ ...สกปรก’ ณิชนันท์ก็เผลอปล่อยตุ๊กตาลงพื้นด้วยความขยะแขยงอย่างอัตโนมัติ สาบานเลยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจทำเพื่อแกล้งใคร แต่แค่เธอมองเห็นคราบเลือดมันติดอยู่ เธอก็นึกรังเกียจมันขึ้นมาตงิดๆ แล้ว ณิชนันท์ เงยหน้าจากตุ๊กตาหมีตัวดังกล่าว พลางย่นคิ้วมองเจ้าของมันด้วยความแปลกใจ เมื่อเจ้าของมัน จู่ๆ ก็ทำหน้า เหมือนอยากร้องไห้ขึ้นมาเต็มแก่ “เป็นอะไรไปอีกล่ะ ??  นี่ มันก็แค่ตุ๊กตาหมีสกปรกๆ นะ อ้อ ..  นี่ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันจะเอามันไปอาบน้ำให้นะ” ไม่ได้รอให้เจ้าของว่าจะเอ่ยอนุญาตหรือไม่ ณิชนันท์ ก็ย่อตัวถ่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ จีบจับมันขึ้นมาด้วยความเดียดฉันท์ ก่อนจะหันหลังเดินตึงๆ เข้าไปในห้องน้ำ พลางเปิดน้ำ ใส่อ่างอาบน้ำ แล้วโยนเจ้าตุ๊กตาตัวเดิมลงไปในอ่างอาบน้ำทันที เท่านี้ก็สำเร็จ เดี๋ยวเจ้าตุ๊กตาหมีเน่านี่ มันจะต้องกลายเป็นตุ๊กตาใหม่หมดจดแน่ๆ  เด็กสาวยืนฉีกยิ้มกว้างมองการกระทำของตนเองด้วยความภูมิอกภูมิใจ แต่เธอหารู้ไม่ว่า เป็นการกระทำอันกระชากใจของเจ้าของมันที่สุดแสนจะรักและหวงตุ๊กตาตัวนี้เทียบเท่าชีวิตของตัวเอง!! “กรี้ดด!!” เสียงร้องราวกับเจ็บปวดที่ดังอยู่ข้างนอก ทำให้ณิชนันท์ ออกอาการเลิกลัก จำต้องละสายตาจากตุ๊กตาหมีตัวนั้นแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำ เพื่อออกมาดูเจ้าของเสียงให้เห็นกับตา ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ บิดาและมารดาเธอก็ได้วิ่งมาดูเสียงร้องนั้นพร้อมๆ กัน สภาพของเจ้าของเสียงบัดนี้ ทำให้ณิชนนท์ตกใจยิ่งนัก เพราะเธอคนนั้นลงไปนอนตัวงออยู่บนพื้นห้อง ส่งเสียงโอดโอยและร้องราวกับเจ็บปวดหนักหนา “อะไรกัน  อะไรกันเพลิน ลูก...??” ‘ลูกเพลิน’ ละสายตาจากร่างที่นอนตัวงอบนพื้นขึ้นมาส่ายหน้าปฎิเสธแบบไม่รู้อะไรจริงๆ และก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมเด็กสาวอีกคนที่อยู่ในสภาพอาการเช่นนี้ “เพลินๆ เพลินไม่รู้ค่ะพ่อ” “คุณป้า คุณลุง ช่วยฝ้ายด้วยค่ะ ช่วยฝ้ายด้วย!!” คุณลุงและคุณป้าสบตากันโดยอัตโนมัติ ทั้งแปลกใจและยินดีสลับกัน แปลกใจที่เด็กสาวส่งเสียงขอความช่วยเหลือ และยินดีที่เด็กสาวยอมปริปากพูดขึ้นมาแล้ว ชุติมนก้าวเร็วๆ ไปหาร่างเด็กสาวที่ร้องขอความช่วยเหลือทันที “อะไรกัน มีอะไรกันหรือฝ้าย??” แต่เด็กสาวไม่ได้ตอบ กลับยันตัวลุกขึ้นมาโถมกอดชุติมนราวกับกำลังหาที่พึ่ง และส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงและความหวาดกลัวกลับไปจับจ้องที่ร่างของเด็กสาวอีกคนเป็นระยะๆ และการกระทำเช่นนั่นแหละ ที่ทำให้ธีริทธิ์รีบเดินตึงๆ ไปถามลูกสาวคนเดียวด้วยความตระหนก “เพลิน เพลินทำอะไรฝ้าย บอกพ่อมาซิ!” เด็กสาวที่ถูกถามตวัดสายตาขึ้นไปมองบิดาแล้วเอาแต่ส่ายหน้าไม่รู้ท่าเดียว “เพลินเปล่านะคะพ่อ เพลินแค่จะมาชวนเขาคุยด้วย ละ แล้ว..” พูดยังไม่ทันจบ ธีริทธ์ก็ได้ยินเสียงน้ำที่มันล้นไหลอยู่ในห้องน้ำ ธีริทธ์รีบสาวเท้าเข้าไปดู และภาพที่เห็นตรงหน้าก็พอจะทำให้ตนเข้าใจอะไรลางๆ แล้ว  เขาตวัดมือไปจับตุ๊กตาหมีตัวนั้นขึ้นมาจากอ่าง ก่อนจะลากมันเอาไปให้ ลูกสาวตนเองดู “นี่เพลินทำอะไรกับฝ้าย เพลินไปยุ่งกับ ของๆ ฝ้ายแบบนี้ทำไมกัน!” ณิชนนท์อาการสะดุ้งโหยงขึ้น ไม่บ่อยนักที่จะถูกบิดาดุด้วยคำพูด และสายตาคาดโทษเช่นนี้ “เพลินเปล่านะคะพ่อ เพลินแค่หวังดี เห็นตุ๊กตาเค้ามันเก่า ละ เลย” “ลูกก็เลยเอาของเขาไปทำแบบนี้ โดยพลการ!” ธีริทธ์ตอบคำถามลูกสาวเสร็จสรรพด้วยความฉุนเฉียว ณิชนันท์อ้าปากค้างพยายามคลำหาลิ้นตัวเองให้เจอ เพื่อจะอธิบายความจริงให้คุณพ่อฟังแต่ทว่า ..เธอจำต้องเบือนสายตาไปทางเด็กสาวอีกคน เพื่อขอให้ช่วยเธอแก้ตัวแต่อีกฝ่ายได้แต่จ้องหน้าเธอนิ่งๆ อย่างไม่กระพริบตา  ดูก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ กับสายตานิ่งงัน เยือกเย็นคู่นั้นเสียจริง “เพลินทำอะไร บอกพ่อมานะ!” เสียงบิดาของเธอเอ่ยคาดคั้นอีกครั้ง ..ปลุกให้ณิชนันท์ตื่นจากภวังค์ ร้อนๆ หนาวๆ นั่น เธอตวัดสายตาขึ้นไปมองหน้าผู้เป็นบิดา และในยามนี้ชัก รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นนักโทษฉกรรจ์ไปแล้ว ณิชนันท์มองหน้าบิดาและมารดาสลับกันไปมา ที่ท่านทั้งคู่กำลังมองเธอราวกับไม่เชื่อใจเธอเลย ด้วยความทนต่อสภาพกดดันเช่นนั้นไม่ไหว เด็กสาวจึงระเบิดอารมณ์ ใส่บิดาและมารดาทันที “อะไรกันเนี่ย ทำไมไม่มีใครเชื่อใจเพลินเลยสักคน!” หลังจากกรีดเสียงร้องด้วยความหงุดหงิด เจ็บใจ เด็กสาวก็วิ่งหนีออกไปทันที ชุติมนผุดลุกขึ้นทอดสายตามองตามลูกสาวไปด้วยความเป็นห่วง และก่อนที่เธอจะตามณิชนันท์ไป เธอก็หันมาบอกสามีว่า “เดี๋ยวฉันไปดูแกเองค่ะ คุณปลอบหนูฝ้ายไปก่อนนะ” (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 55 21:03:37 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 21:39:02

ความคิดเห็นที่ 3 ธีริทธ์กำลังเพ่งมองเด็กสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนด้วยความอ่อนโยน เธอคงจะหลับลึกลงไปแล้ว ... นึกๆ แล้วก็น่าเห็นใจเหลือเกินจนเขาต้องระบายลมหายใจออกครั้งแล้วครั้งเล่า ..เพราะชีวิตที่หวาดผวานั้นน่าสงสารจับใจเหลือเกิน มนัญชยายังอายุน้อย แต่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายขนาดนี้ เป็นเด็กที่ไหนจะรับไหว ..   ก่อนหน้าที่เขาและภรรยาจะพามนัญชยาเข้ามาในหลังนี้ ทั้งเขาและชุติมนก็ได้พาเธอไปปรึกษากับจิตแพทย์คนหนึ่งเกี่ยวกับอาการเซื่องซึม เงียบงัน ปิดกั้นตัวเอง  จิตแพทย์ท่านนั้น ก็ให้คำตอบมาว่า เพราะสาเหตุเกิดจากเหตุการณ์ที่ได้เห็นผู้เป็นมารดาฆ่าบิดาซึ่งๆ หน้า และเกิดจากชีวิตอันเลวร้าย ที่ค่อนข้างโดดเดี่ยวของเธอในเวลาที่ผ่านมานั่นเอง จิตแพทย์ยังแนะนำเขาและชุติมนเพิ่มอีกด้วยว่า เด็กสาวควรได้รับการเยียวยา โดยควรเริ่มต้นด้วยการมอบความอบอุ่น ปลอดภัย มอบความรัก ความเอ็นดูเพื่อเติมเต็มในสิ่งที่แกขาดไปนั่นเอง มือหนาข้างหนึ่งของธีริทธ์ตวัดขึ้นมาลูบที่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ของเด็กสาว มนัญชยามีเส้นผมที่สวยงามแตกต่างจากเส้นผมของลูกสาวตน ของณิชนันท์เส้นผมจะดำเงางาม เรียบลื่น ส่วนของมนัญชยาเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนยามต้องแสงไฟเส้นผมเส้นเล็กๆ จะส่งประกายความเงางามออกมา และขับให้ผิวแก้มระเรื่อที่ดูซีดไปบ้างให้ดูโดดเด่นขึ้นมาอีก มือหนาละจากผมของเด็กสาวเพื่อเอื้อมไปปิดโคมไฟที่หัวเตียงข้างหนึ่งให้ เหลือไว้เพียงหัวเตียงอีกข้างหนึ่งเพื่อให้เกิดแสงสว่างรำไรภายในห้องเผื่อว่าเด็กสาวตื่นขึ้นมายามดึกๆ เธอจะได้เห็นทุกอย่างภายในห้องนี้อย่างสลัวๆ เพราะเธอยังไม่คุ้นชินกับสถานที่ใหม่ๆ จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ผุดลุกขึ้นจากเตียงนอนช้าๆ แล้วเดินไปที่ประตูห้องนอน ก่อนจะเอื้อมือกดสวิทธ์ไฟภายในห้องสายตาทั้งคู่ของธีริทธ์ก็ค่อยๆ กวาดมองภายในห้อง ราวกับต้องการตรวจตราความเรียบร้อยอีกครั้งให้แน่ใจ ก่อนจะกดน้ำหนักลงไปที่ปลายนิ้วชิ้เพื่อกดปิดสวิทธ์ไฟภายในห้องนอนห้องนี้จึงมืดแบบสลัวๆ อย่างที่ต้องการแล้วเขาก็ค่อยๆ ปิดประตูห้องอย่างเบามือตามลำดับ เพียงธีริทธิ์สาวเท้าออกจากห้องนอนห้องนี้ไปได้ไม่นาน เด็กสาวที่เขาปลอบกว่าจะหลับ ก็ค่อยๆ พลิกตัวไปมาสีหน้าเริ่มส่อความทุรนทุรายขึ้นเรื่อยๆ มือบางที่กำผ้าห่มแนบอกหลวมๆ ค่อยบีบกระซับแน่นๆ ขึ้นอีก หน้าฝากที่สะอาดหมดก็เริ่มมีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กซึม... และ ริมฝีปากบางได้รูป เผยอออกเพื่อนเรียกใครบางคนตลอดเวลา “คุณพ่อ ..คุณพ่อคะ!” “คุณพ่ออย่าทิ้งฝ้ายไปได้ไหม?” “คุณพ่อ..!” “คะ.. คุณแม่  อย่า..  อย่านะคะ!” “อย่าทำคุณพ่อ คุณแม่อย่า!!” “กรี้ดดดดดด!”   เด็กสาวผวาเฮือกพลิกกายไปมาอยู่เช่นนั้น ดวงตาที่ค่อยปิดสนิทเปิดพรึ่บขึ้นมารับแสงสว่าง อย่างสลัวๆ  ที่นี่ที่ไหน?  นั่นคือคำถามแรกที่ตั้งกับตัวเองยามได้กลวาดสายตามองห้องนอนที่มันใช่ห้องนอนของเธอ แต่เมื่อกวาดสายตามองโดยรอบความคุ้นเคยบางอย่างได้ตอบว่า นี่คือห้องนอนของเธอเองนั่นแหละ แต่เป็นห้องนอนใหม่ ในบ้านหลังใหม่ ที่มีเจ้าของบ้านชื่อธีริทธ์และชุติมน เด็กสาวๆ ค่อยขยับตัวขึ้นและพาลำตัวที่สั่นน้อยๆ แล้วเริ่มสั่นหนักขึ้นมานั่ง พร้อมทั้งยังใช้สายตากวาดฝ่าความมืดสลัวภายในห้องที่เงียบกริบ อ้างว้างไร้ผู้คนอื่นใด นอกเสียจากเธอผู้เดียวเท่านั้น ...ความเงียบ ความอ้างว้างที่เธอแสนเกลียด มันกำลังรัดรอบกายเธอเอาไว้ด้วยความทรมาน น้ำตาเด็กสาวไหลออกมาช้าๆ หลังจากตั้งสติอันเตลิดได้บอกว่า ก่อนหน้าที่เธอจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอได้ฝันร้าย มันคือฝันร้ายที่เริ่มหลอกหลอนเธอหลังจากคืนที่เห็นผู้เป็นมารดาฆ่าผู้เป็นบิดาต่อหน้าลูกสาวของตัวเองด้วยความเลือดเย็น มนัญชยาเริ่มร้องไห้กระซิกๆ ยามหวนกลับไปนึกถึงค่ำคืนอันแสนโหดร้ายนั้น.. ช่วยเธอหน่อย ใครก็ได้ช่วยกอดเธอเพื่อให้หายจากความเหน็บหนาว ความเงียบเหงา อ้างว้างอันน่าทุรนทรายนี่ที เธอต้องการอ้อมกอดและคำปลอบโยน เพื่อให้รู้สึกว่าโลกนี้ไม่ได้เหลือเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น สายตาเด็กสาวสอดส่ายไปทั่วห้องที่ไร้ผู้คน สัญชาตญาณความอยู่รอด ความโหยหา ค่อยๆ สั่งให้เธอหย่อนขาลงจากเตียงทีละข้าง เธอจะต้องออกจากห้องนี้ เพื่อมองหาใครสักคนที่จะทำให้เธอรู้สึกดีว่าโลกอันโหดร้ายนี่ไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ หรือมีเธอเหลือเพียงคนเดียว  เธอต้องการความอบอุ่นเหลือเกิน ความอุบอุ่นที่จะมาประทังหัวใจที่แห้งผาก และปวดปร่านี่  ... ใครก็ได้  เป็นใครก็ได้ในวินาที่นี้ ธีริทธิ์กลับออกจากห้องนอนของเด็กสาวอีกคนหลังจากที่ตนทั้งปลอบ ทั้งกล่อมให้เธอหลับไป กำลังจะสาวเท้าไปที่ห้องนอนลูกสาว นึกแปลกใจขึ้นมาทีเดียว เมื่อเห็นภรรยายังเดินเตร็ดเตรอยู่หน้าห้องนอนของณิชนันท์  เขาจึงถามเธอกลับไปด้วยความแปลกใจ “อ้าวคุณ  แล้วเพลินล่ะ?” “อยู่ในห้องค่ะ” ใบหน้าที่ราบเรียบรายงานกลับมาทำให้ ธีริทธ์พอจะเข้าใจแล้วว่า ‘ลูกเพลิน’ ยังไม่หายงอนตนในเรื่องที่ดุเธอเมื่อครู่แน่ๆ “เราเข้าไปคุยกับแกกันเถอะค่ะ ป่านนี้แกยังไม่นอนหรอก” เธอชวนคนเป็นสามีแล้วพากันเดินเข้าไปในห้องนอนลูกสาว นึกไม่ผิดจริงๆ ณิชนันท์ออกอาการงอน โดยการนอนตะแคงหันหลังให้ แล้วแสร้งทำเป็นหลับตา แต่เปลือกตาบางๆ ยังมีอาการเต้นยิกๆ “เพลิน” เสียงเรียกของบิดาและการเคลื่อนไหวยวบยาบด้านหลัง ทำให้ณิชนันท์ ค่อยๆ หรี่สายตาขึ้นนิดๆ “หนูอาจจะรู้สึกแปลกๆ หน่อยนะ ที่จะมีคนอื่นมาอยู่ด้วยกันกับเรา และอาจจะรู้สึกแปลกๆ หน่อยที่พ่อกับแม่จะต้องให้ความรัก ความเอ็นดูกับหนูฝ้าย ไม่ได้มีให้ลูกคนเพียงเดียวเหมือนเดิมอย่างที่ลูกจะได้รับอีกแล้ว  แต่พ่อกับแม่อยากให้ลูกรู้ว่า หนูฝ้ายเขาต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายอะไรมาบ้าง จิตใจของหนูฝ้ายย่ำแย่มาก ดังนั้นจิตใจของแกจึงต้องได้รับการเยียวยาจากเรา เธอต้องการความรัก ความรู้สึกปลอดภัย และความอบอุ่น พี่พ่อกับแม่จะต้องมอบให้  และถึงพ่อกับแม่จะทำดีกับหนูฝ้ายมากแค่ไหน แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่า พ่อกับแม่จะรักเพลินน้อยลงนี่ลูก  ..” ธีริทธ์เป็นฝ่ายเอ่ยอธิบายให้ลูกสาวฟังเสียยืดยาว เพราะตนมั่นใจว่าลูกสาวคนนี้เป็นคนมีเหตุผลพอ ถึงแม้จะมีนิสัยเอาแต่ใจบ้างเพราะเธอถือได้ว่าเป็นเด็กคนเดียวที่อยู่ในบ้านย่อมได้รับความรักและความปรารถนาดีจากคนไปบ้านไปเต็มๆ  แต่แก่นแท้ในจิตใจของเพลินก็เป็นคนเอื้ออารีต่อคนอื่นๆ และคนอื่นๆ นั้นก็ไม่เว้นแม้กระทั้ง ‘มนัญชยา’ เด็กสาวผู้น่าสงสารคนนั้น ดูเหมือนธีริทธิ์จะคิดไม่ผิด เมื่อได้ฟังคำพูดยาวๆ ของตนไป แม่ลูกสาวคนเดียวก็พลิกตัวกลับรวดเร็ว  มามองพ่อและแม่ด้วยสายตาปริบๆ แล้วถามขึ้น “ไม่ว่ายังไง พ่อกับแม่ก็รักเพลินมากที่สุด ใช่มั้ยคะ” คนเป็นพ่อและแม่มองหน้าและกัน แล้วพยักขึ้นลง ก่อนจะหันไปส่งยิ้มบางให้กับลูกสาว.. เท่านั้นแหละ ณิชนันท์ ก็คลายความน้อยใจจากเรื่องเมื่อครู่ไปเสียจนหมดสิ้น เธอยังถามบิดามารดาด้วยน้ำเสียงสดใสได้  “ งั้นขอเพลินกอดพ่อกับแม่หน่อยนะคะ” ไม่รอให้คนเป็นพ่อและแม่ตอบ เด็กสาวก็ลุกพรวดจากที่นอนมานั่งแทรกกลางคนทั้งคู่แล้วโถมกอดกันกลม ด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่แต่งแต้มใบหน้าคนทั้งสาม ซึ่งภาพนั้นเป็นภาพสามคนพ่อแม่ลูกอดกันด้วยความรักและความผูกพัน เป็นภาพที่น่ามองยิ่งนัก แต่กลับอีกคนที่แอบยืนดูอยู่ห่างๆ กลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย เพราะเธอกำลังทอดมองภาพๆ นั้นรอยยิ้มของเด็กสาวคนนั้น ด้วยจิตใจอันโหยหาอยากได้ และจิตใจของเธอในยามนี้ก็ค่อยๆ ร้อนรุ่ม ริษยาณิชนันท์ขึ้นมา   มนัญชยาหวนกลับมาตระหนักถึงชะตากรรมของชีวิตเธอเอง มันช่างแตกต่างกันกับเด็กสาวคนนั้นอย่างลิบลับทีเดียว ..ความรัก จากพ่อและแม่ที่เธอโหยหามาตลอด รสชาติมันจะเป็นเช่นไรนะ เธออยากรู้อยากสัมผัสนัก  ที่ตรงกลางระหว่างคุณป้าและคุณลุงตรงนั้น หากเป็นเธอได้ไปนั่งแทนที่เด็กสาวอีกคน  เธอจะรู้สึกดีเช่นไรหนอ... จบตอนที่1 ค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 55 21:42:57 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 21:42:05

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีปีใหม่พี่ๆ น้องๆ ณ ถนนนักเขียนแห่งนี้ค่ะ วันนี้เอานิยายที่เคยเขียนค้างเอาไว้เมื่อปี 51 กลับมาโพสต์ใหม่ เพราะว่าหลายวันก่อน ว่างๆ กลับไปเปิดงานเก่าๆ ทำให้นึกได้ว่าเคยเขียนเรื่องนี้ข้างเอาไว้ แต่โพสต์ต่อไม่จบ ซึ่งตอนนั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่โพสต์ต่อ ทั้งๆ ที่มีเนื้อหาตุนเอาไว้ตั้งสิบกว่าตอนไปแล้ว ตอนนี้ กลับมาเอาโพสต์ต่อให้จบนะคะ ตั้งใจว่าจะนำมาลงอาทิตย์ละสองตอนเป็นอย่างน้อย ขอบคุณ ล่วงหน้าสำหรับการติดตามค่ะ พิณพลอย ... จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 21:46:18

ความคิดเห็นที่ 5 สนุก  น่าติดตามมากค่ะ จากคุณ : ยัยหมูหวานกะนายตำลึง เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 22:34:49

ความคิดเห็นที่ 6 บีบหัวใจจังค่ะ.. จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 23:01:28

ความคิดเห็นที่ 7 พลการ นั่นสิ ว่าจะถามว่าเคยลงแล้วหรือเปล่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 19:30:14

ความคิดเห็นที่ 8 นึกว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อซะแล้ว จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 16:35:06