ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 6 กลิ่นหวานอมเปรี้ยวของดอกไม้สีขาวตระกูลส้มหอมฟุ้งกระจายอยู่ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยมเล็กๆที่ดูเรียบง่าย ในขณะที่เจ้าของห้อง ก็กำลังยืนตัวตรงอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่ติดผนังด้านหนึ่ง พร้อมกับใช้หวีซึ่งทำจากไม้หวีผมตรงยาวสีดำขลับอย่างเหม่อลอย ภาพสะท้อนในกระจกเงาปรากฏเป็นร่างบอบบางสูงโปร่งของหญิงสาวผู้มีนัยน์ตาคมลึกสีดำสนิทนั้นให้ความรู้สึกราวกับมองลงไปในมหาสมุทรที่ลึกจนหยั่งไม่ถึง  ภาพความทรงจำตอนอยู่ชายหาดเมื่อช่วงเย็นยังคงชัดเจนอยู่ในความคิดคำนึง  ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าทำกับเธอได้เหมือนที่ชายหนุ่มชาวไทยคนนั้นกล้าทำ และที่สำคัญที่สุด ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนได้ใกล้ชิดเธอถึงขนาดนี้มาก่อนเลย ใบหน้าคมสันกับสายตาคมกริบรับกับคิ้วหน้าเข้มแบบไทยแท้ของเขา ยังคงตามมาหลอกหลอนอย่างไม่สามารถห้ามความคิดตนเองได้  และถ้าตอนนั้นไม่มีเสียงโทรศัพท์มาขัดจังหวะได้ถูกเวลาพอดิบพอดี สิ่งที่เธอพยายามทำมาตลอดก็อาจจะสูญเปล่า  เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น มีมี่สะดุ้งนิดๆแล้วรีบวางหวีไว้บนโต๊ะหน้ากระจกเงา คว้าผ้าคลุมสีดำมาคลุมศีรษะและใบหน้าจนมองเห็นเพียงลูกตาข้างเดียวดังเดิมก่อนจะเดินไปเปิดประตู “จะนอนหรือยัง  พี่เดยันให้ฉันมาชวนคุณไปดื่มน้ำชาด้วยกันน่ะ วันนี้พี่ชายของฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะงานต่างๆดูจะคืบหน้าไปมาก” เนเนสต์เอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงสดใส  ทันทีที่มีมี่เปิดประตูออกมา “ไปสิจ๊ะ  ฉันยังไม่รีบนอนหรอก” ตอบและหันหลังกลับไปหยิบขลุ่ยไอริชสีเงินมาถือและเดินตามเนเนสต์ออกไปยังระเบียงชั้นสามของบ้าน  ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของคาจาร์ ซึ่งเป็นตึกทาสีส้มสามชั้น มีมี่ก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้พบกับผู้เป็นเจ้าของบ้านเลยสักครั้ง  ทราบแต่เพียงว่า บ้านหลังนี้เป็นทั้งบ้านและสำนักงานของกลุ่มสมัชชาฯที่เพิ่งสร้างขึ้นมาเพียง 2 ปี  ชั้นบนสุดหรือชั้นสามจะเป็นห้องนอนของผู้ที่คาจาร์ให้การอุปการะ ซึ่งนอกจากเดยันกับเนเนสต์แล้วก็ยังมีเจ้าหน้าที่สมัชชาฯบางส่วนรวมทั้งตัวเธอที่มาอาศัยอยู่  ส่วนชั้นสองเป็นห้องโถงสำหรับพักผ่อนอยู่ตรงกลาง โดยมีห้องประชุมกับห้องสมุดขนาบข้าง และชั้นล่างสุดก็แบ่งเป็นส่วนต้อนรับผู้มาติดต่อ ห้องครัว ห้องอาหารและห้องพักของคนงานทำความสะอาดกับพ่อครัว   มีมี่เคยทราบจากเนเนสต์ว่า คาจาร์เองก็มีบ้านส่วนตัวของเขาอีกหลัง ซึ่งน้อยคนจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน เพราะต้องคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลัก  นานๆครั้ง ถึงจะมาพักที่บ้านหลังนี้   “เชิญนั่งตามสบาย” เดยันลุกขึ้นยืนและกล่าวเป็นเชิงทักทายเมื่อเนเนสต์พามีมี่มาถึง “ขอบคุณค่ะ  ตรงนี้  บรรยากาศดีจังเลยนะคะ” มีมี่เอ่ยด้วยรอยยิ้มขณะเดินมองไปรอบๆระเบียงที่เป็นมุขยื่นออกมาจากตัวตึก สายลมทะเลพัดมาปะทะใบหน้าเบาๆ ชวนให้รู้สึกสดชื่น     “มุมโปรดของพี่เดยันเลยล่ะ  วันไหนไม่มานั่งเล่นตรงนี้ก่อน แทบนอนไม่หลับกันเลย” เนเนสต์พูดพลางรินน้ำชาใส่ถ้วยกระเบื้องเคลือบสีขาวขุ่นให้กับมีมี่ “ช่วงเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟ มุมนี้  จะมองเห็นดอกไม้ไฟได้ชัดเจนมาก  ในวันที่ไม่ได้ไปเที่ยวที่งาน ผมก็มาอาศัยชมความงามของดอกไม้ไฟตรงนี้แหละ” มีมี่ได้ยินที่เดยันพูดก็หันหลังเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ และบอกด้วยแววตาเป็นประกาย “ปีนี้คงเป็นปีแรกที่ฉันจะได้มีโอกาสเห็นทะเลดอกไม้ไฟแห่งไซเบิ้ลสักครั้งในชีวิต” “มีมี่ยังไม่เคยเที่ยวงานทะเลดอกไม้ไฟมาก่อนเลยเหรอ” เนเนสต์ถามกลับอย่างแปลกใจ  มีมี่สายหน้าช้าๆ  แววตาดูหม่นแสงลงเล็กน้อย “ไม่เคยหรอกจ้ะ แค่เอาตัวเองให้รอดในแต่ละวันที่บาตูฮานยังยากเลย แล้วจะมีปัญญาที่ไหนมาเที่ยวงานเทศกาลอะไรแบบนี้” “อะไรที่มันเป็นอดีตไปแล้วก็ลืมๆมันไปเถอะ ตอนนี้คุณก็มาเป็นพวกเดียวกับเรา เป็นหนึ่งในครอบครัวของเราแล้ว ชีวิตของคุณจะไม่มีทางกลับไปตกระกำลำบากเหมือนเดิมอีกแน่นอน    พี่ว่าเรามาวางแผนการส่งดอกไม้ไฟเข้าร่วมประกวดปีนี้กันดีมั้ย” ประโยคสุดท้าย เดยันหันไปถามน้องสาว หากคนที่ให้ความสนใจมากกว่ากลับเป็นคนที่ไม่เคยสัมผัสกับงานเทศกาลที่มีชื่อเสียงมายาวนานสักครั้ง “ส่งดอกไม้ไฟเข้าร่วมประกวดเหรอคะ  น่าสนุกจัง งั้นก็แสดงว่าคุณสองคนพี่น้องทำดอกไม้ไฟเป็นด้วย” “ไม่ใช่เราสองพี่น้อง พี่เดยันคนเดียวต่างหาก ฉันเป็นแค่ผู้ช่วยเท่านั้นแหละ  เราลองส่งประกวดมาสามปีติดแล้ว ก็เข้ารอบลึกๆนะ แต่ยังไม่ติดหนึ่งในสามสักที ปีนี้ได้มีมี่มาช่วยคิดและออกแบบอีกคน อาจจะได้ไอเดียอะไรใหม่ๆบ้างก็ได้นะ” “ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ ก็บอกมาได้เลยนะ  ฉันอยากมีส่วนร่วมทำอะไรกับพวกคุณทุกๆเรื่องเลย เป็นการขอบคุณที่ทำให้ฉันไม่ต้องเร่ร่อนอีกต่อไป” “จริงเหรอ  ถ้าอย่างนั้นสิ่งแรกที่ผมอยากขอให้ช่วยก็คือ  คุณช่วยปลดผ้าคลุมหน้า ให้เราได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของคุณได้รึเปล่าล่ะ” เดยันพูดทีเล่นทีจริง และก็ทำให้มีมี่ต้องนิ่งไป ทว่า นัยน์ตาสีดำสนิทที่มองเห็นในความมืดสลัวนั้น ก็ฉายแววของความลำบากใจออกมาชัดเจน จนเนเนสต์เห็นแล้วต้องแอบเตะที่ขาของพี่ชายเป็นเชิงปราม “แหม ผมล้อเล่นนิดเดียว เลยเงียบกันหมดเลย  โอเค ถ้าคุณยังไม่สะดวกในวันนี้ก็ไม่เป็นไร  เปลี่ยนเป็นขออย่างอื่นก็ได้  เปล่าขลุ่ยให้ฟังสักเพลงได้หรือเปล่า” “ได้สิจ๊ะ  ด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่งเลยล่ะ” มีมี่รีบตอบรับคำขอของเดยันอย่างไม่อิดออด เธอลุกขึ้นยืนและหันหน้าออกไปทางด้านหน้าระเบียง  สองพี่น้องหันไปมองสบตากันยิ้มๆ  เมื่อท่วงทำนองของเพลงขลุ่ยไอริช เริ่มบรรเลงขึ้น อย่างอ่อนหวาน ท่ามกลางความมืดของยามราตรี  และเสียงปรบมือจากเดยันก็ดังขึ้นเมื่อเพลงสั้นๆที่มีมี่บรรเลงค่อยๆเงียบลงไปในที่สุด “ไพเราะมากครับ  ทั้งอ่อนหวาน และ แฝงความว้าเหว่อยู่ด้วย เป็นความรู้สึกของคุณในตอนนี้รึเปล่า” “ฉันเป็นคนตัวคนเดียว นอกจากยายที่จากไปแล้วก็ไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้องที่ไหน บางที ความรู้สึกนึกคิดอะไรที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจมันก็คงถ่ายทอดออกมาทางเสียงเพลงแบบไม่รู้ตัวได้เหมือนกันมั้งคะ” มีมี่ตอบและถือขลุ่ยเดินกลับมานั่งที่เดิท  ทุกคนพากันดื่มน้ำชาเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง “แล้วเสียงขลุ่ยที่ทำให้คนหลับได้ เป็นเรื่องจริงเหรอ  คุณทำแบบนั้นได้จริงๆเหรอ” มีมี่ดูมีแววตาแปลกใจนิดๆ เพราะไม่คิดว่า เนเนสต์จะถามเรื่องนี้ขึ้นมา   “ถ้าคุณอยากรู้ ฉันก็จะสารภาพตามตรงก็ได้  สิ่งที่ฉันทำให้คนอื่นหลับไปได้ ความจริงไม่ใช่เสียงขลุ่ยเพียงอย่างเดียวหรอก แต่ฉันสะกดจิตคนผู้นั้นด้วย  คนที่ต้องการพิสูจน์ว่าฉันสามารถเปล่าขลุ่ยกล่อมให้เขาหลับได้จริงมั้ย จะต้องสบตากับฉัน แล้วฉันก็จะสะกดจิตเขาจนหลับไป” สองพี่น้องหันมาสบตากันอย่างอึ้งๆกับสิ่งที่ได้รับรู้อีกครั้ง “คุณไปเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากไหนกัน มีมี่” “ยายของฉันไงล่ะจ๊ะ  ตอนเด็กๆ ยายบอกว่า ฉันเป็นเด็กที่มีอะไรพิเศษๆ  เหนือกว่าเด็กคนอื่นหลายอย่าง  ฉันมักจะมีลางสังหรณ์ถึงเหตุการณ์ในอนาคตจากความฝัน ยายบอกว่าเวลาเมื่อก่อนฉันเล่าความฝันอะไรให้ยายฟัง อีกไม่กี่วันต่อมาเหตุการณ์เหล่านั้น ก็มักจะเกิดขึ้นจริงเสมอ แต่น่าแปลกที่พอโตขึ้นมาฉันก็แทบไม่ฝันอีกเลย อ้อ  และอีกอย่างฉันก็มีจิตที่มีสมาธิสูงมาก วิชาสะกดจิตที่หลายคนรู้สึกว่าเป็นเรื่องยากที่จะเรียนรู้และฝึกฝน จึงไม่ยากสำหรับฉันเลย” แต่มีมี่ ก็ไม่ได้เล่าทุกสิ่งทุกอย่าง เธอเลือกที่จะปิดบังเรื่องที่เธอมีความสามารถพิเศษอีกอย่าง ไม่ให้สองพี่น้องได้รับรู้ นั่นคือ ประสาทสัมผัสในการฟังของเธอ ซึ่งสามารถฟังเสียงระยะไกลกว่าผู้คนปกติ เท่าที่บอกไปแค่นี้ ก็ถือว่าเปิดเผยความลับส่วนตัวมากพอแล้ว “คุณทำให้ผมทึ่งในตัวคุณมากเลยนะ มีมี่ ขอสารภาพว่า ตอนแรกผมก็คิดว่า ไอ้วิชามายากลเปล่าขลุ่ยทำให้คนหลับใหลของคุณเป็นแค่เรื่องหลอกลวงของนักต้มตุ๋นซะอีก ไม่คิดว่าจะทำได้จริงๆ” มีมี่เพียงแต่ยิ้มรับคำกล่าวนั้นโดยไม่พูดอะไรอีก  สำหรับเธอ เดยัน เป็นคนที่อ่านความรู้สึกได้ยากนัก ตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่มผู้นี้เป็นอย่างไร ก็ยังไม่รู้ รู้เพียงว่า ตอนอยู่กับคาจาร์ อยู่บนเวทีปราศรัย เขาดูราวกับเป็นคนละคนกับผู้เป็นพี่ชายที่แสนดีของเนเนสต์ในเวลานี้อย่างเห็นได้ชัด และเธอก็จะต้องคอยเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของชายผู้นี้อย่างใกล้ชิดต่อไป ธรณ์ไม่มีโอกาสได้ไปที่พิพิธภัณฑ์ฯกับหมู่บ้านช่างทำดอกไม้ไฟตามแผนที่วางไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เพราะวันนี้เขาต้องไปสำรวจพื้นที่รอบเกาะกับเจ้าชายอาร์กฟาและมาร์ลิคในตอนสาย เพื่อนำมาเป็นข้อมูลประกอบ และจัดลำดับความสำคัญในการออกแบบเบื้องต้นโครงสร้างพื้นฐานหลัก เช่น  เขื่อนกันคลื่น ซึ่งจะอยู่ในระยะที่ 2 ของโครงการก่อสร้างท่าเรือน้ำลึก และเป็นความรับผิดชอบของธรณ์กับมาร์ลิคโดยตรงด้วย “นี่คือ ภาพโครงสร้างของเขื่อนกันคลื่นที่ผมกับเจ้าชายอาร์กฟาร่วมกันออกแบบรายละเอียด และให้ช่างเขียนแบบออโต้แคดที่เชี่ยวชาญและมีประสบการณ์ พลอตเป็นภาพออกมา  คุณจะศึกษาดูคร่าวๆก่อนระหว่างรอเจ้าชายก็ได้ แล้วถ้ามีอะไรอยากเสนอแนะเพิ่มเติมหลังออกสำรวจพื้นที่แล้ว ก็ขอให้นำเสนอในการประชุมตอนค่ำวันนี้ได้เต็มที่เลย”   มาร์ลิคส่งกระบอกพลาสติกสีดำที่บรรจุม้วนกระดาษพิมพ์เขียวปึกหนาส่งให้กับธรณ์ ระหว่างนั่งรอเจ้าชายอาร์กฟาอยู่ในรถยนต์ซึ่งจอดอยู่ด้านหน้าประตูรั้วพระตำหนักของเจ้าชายฟารินอส “แล้วเจ้าชายฟารินอส ไม่เสด็จไปกลับพวกเราด้วยเหรอ” ธรณ์เอ่ยถามพลางคลี่แผ่นกระดาษพิมพ์เขียวขนาดเอศูนย์แผ่นหนึ่งออกมาดู “องค์ชายไม่ถนัดงานด้านวิศวกรรมชายฝั่ง  ทรงเชี่ยวชาญด้านผลเศรษฐศาสตร์และการประเมินผลกระทบทางเศรษฐกิจมากกว่า  หน้าที่นี้จึงเป็นของเจ้าชายอาร์กฟา และคุณกับผม  หลังจากงานสำรวจและออกแบบรายละเอียดได้ข้อสรุปแล้ว  ผมอยากให้คุณใช้ภาพถ่ายดาวเทียมและแบบจำลองทางคณิตศาสตร์วิเคราะห์ความสูงของคลื่นกับการกัดเซาะชายฝั่งด้วย คงไม่เกินความสามารถของคุณใช่มั้ย” “ได้สิ  แต่ก็คงต้องขอคำปรึกษาจากคุณและเจ้าชายอาร์กฟา มากเป็นพิเศษเลยนะ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ทำงานด้านชายฝั่งอย่างจริงจัง  ถึงจะเรียนมาโดยตรงก็เถอะ แต่ตอนอยู่เมืองไทยก็แทบไม่ได้ใช้เลย ใช้แค่ความรู้ทางโครงสร้างเท่านั้น” น้ำเสียงของธรณ์ฟังดูค่อนข้างหนักใจไม่น้อย  งานนี้ทั้งยากและท้าทายความสามารถของเขาอย่างที่สุด จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 01:46:09

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 6 ต่อ) “แล้วแผนแม่บทพัฒนาทางหลวงล่ะ” “ตอนนี้โครงการศึกษาแผนแม่บทพัฒนาทางหลวง ได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้ว เหลือเพียงขั้นตอนการปฏิบัติให้ได้ตามแผนเท่านั้น  ไม่ว่าจะเป็นการขยายถนน  การเวนคืนที่ดินบางส่วนเพื่อสร้างนถไฟรางคู่  ได้มีการประมูลงานไปบ้างแล้วในบางงาน  แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะก่อสร้างตามแผนได้ทันตามเวลาง่ายๆหรอกนะ  บางพื้นที่ ชาวบ้านยังออกมาประท้วงกันอยู่เลย” “คุณหมายถึงหมู่บ้านช่างทำดอกไม้ไฟด้วยใช่รึเปล่า” มาร์ลิคพยักหน้าอย่างหนักใจ     “เฮ้อ  พูดเรื่องนี้แล้วก็เครียด ไม่ใช่ว่าทางเราไม่เห็นคุณค่าหรือความสำคัญของหมู่บ้านนี้หรอกนะ  เรามีข้อเสนอให้ทำการย้ายหมู่บ้านไปอยู่ในที่ที่ไม่ได้รับผลกระทบแล้ว  ตอนแรก คนในหมู่บ้านก็ดูเหมือนจะยอมรับข้อตกลง แต่อยู่ดีๆ ก็ออกมาประท้วงและไม่ยอมท่าเดียว  ไม่ต้องบอกคุณก็คงรู้ใช่มั้ย ว่าใครอยู่เบื้องหลัง” ธรณ์นึกถึงคาจาร์ขึ้นมาทันที เพราะคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชายผู้มีอิทธิพลต่อชาวบ้านคนนั้น  ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก เมื่อรถยนต์ประจำพระองค์ของเจ้าชายอาร์กฟาแล่นมาถึง  ชายหนุ่มทั้งสองรีบลงมาจากรถเพื่อยืนรอถวายความเคารพ และทันที่ทีเห็นว่า ไม่ได้มีเพียงเจ้าชายอาร์กฟา หากยังมีเจ้าหญิงชารีด้าอีกพระองค์ก็สร้างความประหลาดใจให้เป็นอย่างมาก “ชารีด้าจะไปกับพวกเราด้วย” เจ้าชายอาร์กฟาตรัสราวกับเดาความคิดของชายหนุ่มทั้งสองได้ “ก็ไหนเมื่อวาน องค์ชายฟารินอสมีรับสั่งว่าให้องค์หญิงเสด็จไปบาตูฮาน เพื่อไปร่วมงานเลี้ยงรับรองพระราชอาคันตุกะจากต่างประเทศยังไงกระหม่อม”  มาร์ลิคเอ่ยถามอย่างสงสัย “ใช่ มันควรจะเป็นอย่างนั้น  แต่เสด็จพ่อบอกว่า งานนี้ฉันไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ ฉันก็เลยตัดสินใจตามเจ้าพี่อาร์กฟากลับมาเพื่อมาร่วมทำงานกับพวกคุณแทน” เจ้าหญิงชารีด้ารับสั่งง่ายๆ  การแต่งกายที่ดูทะมัดทะแมงและคล่องแคล่ว บ่งบอกถึงความต้องการที่จะเสด็จไปด้วยอย่างชัดเจน “ไม่ดีหรอก ฝ่าบาท  กระหม่อมคิดว่าคงไม่สะดวกที่จะให้องค์หญิงเสด็จไปกับพวกเราด้วย เพราะพื้นที่ที่เราจะไป จะต้องพบเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้ องค์หญิงน่าจะไปถวายงานช่วยพระเชษฐาดีกว่าพะยะค่ะ” เจ้าหญิงชารีด้าดึงฉลองพระเนตรอันโตออกมา เผยให้เห็นดวงพระเนตรซึ่งดูแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างไม่พอพระทัย “เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน” ธรณ์สะดุ้งนิดๆอย่างตกใจกับพระสุรเสียงดังกังวานของผู้มีอำนาจ  ท่าทางของเจ้าหญิงชารีด้าในยามนี้ ดูเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์และน่าเกรงขามยิ่งนัก “อย่าเพิ่งโกรธสิ ชารีด้า มาร์ลิคคงเป็นห่วงความปลอดภัยของน้องมากกว่าสิ่งอื่นใด ก็เลยไม่อยากให้น้องไปกับพวกเรา  ก็เท่านั้นเอง  ไม่ต้องกังวลไปนะมาร์ลิค เราบอกเรื่องนี้กับฟารินอสแล้ว แล้วเราก็จะรับผิดชอบทุกอย่างเอง” “น้องไม่ได้โกรธอะไรเขาเลยเพคะ แค่ไม่พอใจนิดหน่อย  จำไว้นะ ว่าอย่ามาออกคำสั่งกับเราอีก” มาร์ลิคก้มหน้านิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ  แม้ว่า องค์หญิงชารีด้ากับองค์ชายอาร์กฟาจะเสด็จไปประทับที่รถยนต์ส่วนพระองค์แล้วก็ตาม “มาร์ลิค คุณเป็นอะไรรึเปล่า” ธรณ์เอื้อมมือไปแตะไหล่เขาอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรหรอก เราไปกันเถอะ” ธรณ์มองตามมาร์ลิคที่รีบเดินเลี่ยงไปขึ้นรถแล้วก็ถอนใจยาวอย่างไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงต้องมีอาการหมดอาลัยตายอยากขนาดนี้ เพียงแค่ถูกองค์หญิงชารีด้ากริ้วใส่ ด้วยเรื่องเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง เมื่อมาถึงบริเวณพื้นที่โครงการสำหรับสร้างเขื่อนกันคลื่น ธรณ์ก็แยกตัวออกจากกลุ่มหลังจากได้ตกลงกันแล้วว่าใครจะทำอะไรบ้าง ชายหนุ่มถือกล้องถ่ายรูปและสะพายกล้องวิดีโอเดินไปตามแนวชายหาด ที่ในอนาคตข้างหน้านี้จะต้องกลายเป็นท่าเรือขนาดใหญ่ เขาเดินเก็บภาพทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆกับสายลมทะเลและเสียงคลื่นซัดสาดอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย และเข้าใกล้สะพานปลาของหมู่บ้านชาวประมงมากขึ้นเรื่อยๆ  เด็กเล็กๆ กับชาวบ้านหลายคนเริ่มชักชวนกันให้หันมามองเขาราวกับเป็นคนแปลกหน้าที่หลงเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต  หากชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไร  เขายังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีเสียงร้องตะโกนแปลกๆ ให้ได้ยิน แม้ว่าจะฟังไม่เข้าใจ แต่ธรณ์ก็รู้สึกได้ถึงความไม่ค่อยเป็นมิตรในน้ำเสียงนั้น พอหันไปมองก็พบชาวบ้านประมาณยี่สิบคน ถือป้ายผ้า มีข้อความต่อต้านการก่อสร้างท่าเรือเดินตรงมาทางเขาพร้อมกับร้องตะโกนขับไล่ไม่หยุด  ชายหนุ่มถึงกับยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง เพราะไม่คาดคิดมาก่อนว่า จะมาพบเจอกับการต่อต้านทุกรูปแบบขนาดนี้  ขณะที่กำลังยืนนิ่งอย่างไม่ทันระวัง ก้อนหินเล็กๆก้อนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาใส่กลางศีรษะทางด้านหลังเข้าอย่างจัง “โอ๊ย !!” ธรณ์ร้องลั่นและหันหลังปทิศทางตรงข้ามอย่างรวดเร็ว เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีไปแอบด้านหลังหญิงสาวผู้หนึ่ง ที่เขาจำเธอได้ขึ้นใจ   “คุณเองเหรอ ที่สั่งให้ชาวบ้านมาไล่ผม แถมยังสั่งให้เด็กนั่นเอาก้อนหินปาหัวผมอีก” ชายหนุ่มตะโกนอย่างโกรธจัดขณะก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาว “อย่ามากล่าวหากันนะ  ฉันเพิ่งมาเห็นเหตุการณ์แล้วก็ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น  คุณน่าจะถามตัวเองมากกว่า ว่าทำอะไรให้พวกชาวบ้านโกรธจนต้องออกมาไล่แบบนี้น่ะ” เนเนสต์เถียงกลับอย่างโกรธจัดไม่แพ้กันที่อยู่ดีๆก็ถูกชายหนุ่มกล่าวหาเช่นนี้   “ผมไม่ได้ทำอะไร แค่ทำงานของผมเฉยๆ ไม่ได้รบกวนอะไรใครเลยด้วยซ้ำ” “งานของพวกเห็นที่เห็นเงินเป็นพระเจ้าล่ะสินะ” หญิงสาวทำเสียงดูถูก  ธรณ์ถอนหายใจยาวและมองสบตากับหญิงสาวอย่างไม่ยอมแพ้ “แล้วคุณล่ะ  ทำงานไม่ได้หวังจะได้ค่าตอบแทนหรอกเหรอ  หน้าที่ภัณฑารักษ์เป็นงานอาสาสมัครเพื่อการกุศลสินะ ถึงได้ออกมาเดินเที่ยวเตร่ในเวลาทำงานอย่างนี้ได้น่ะ” “ฉันไม่ได้มาเดินเที่ยวเตร่  ถ้าคุณไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่า” “บอกตัวเองเถอะ  เพราะคุณก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวผมดีเลย แต่ก็พูดเอง คิดเอง เออเองไปแล้ว” ธรณ์แอบเห็นหญิงสาวกำมือทั้งสองข้างแน่น คล้ายอยากจะพุ่งมาชกหน้าเขาเต็มที  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนดูเข้มขึ้นด้วยแรงอารมณ์  ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเป็นคนหัวดื้อและไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น ซึ่งก็สมควรจะเป็นเช่นนั้นอยู่หรอก เป็นถึงลูกสาวบุญธรรมที่เปรียบเสมือนมือซ้ายของคาจาร์นี่นะ  จะธรรมดาได้ไง “ฉันขอเตือน ถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัว ก็อย่ามาบุกรุกพื้นที่แถวนี้  ชาวบ้านทุกคนที่นี่ รักและหวงแหนหมู่บ้านของพวกเขามาก และจะไม่มีวันเห็นดีเห็นงามไปกับสิ่งที่พวกคุณกำลังคิดจะทำเป็นอันขาด” ระหว่างที่เนเนสต์กำลังพูด กลุ่มชาวบ้านที่ถือป้ายและร้องตะโกนขับไล่ธรณ์ในตอนแรกก็พากันเดินเข้ามาหาหญิงสาว และมีตัวแทนคนหนึ่งเข้ามาพูดคุยอะไรบางอย่างกับเธอด้วยภาษาท้องถิ่นที่ชายหนุ่มฟังไม่เข้าใจ ครู่หนึ่ง เนเนสต์ก็หันมามองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “คุณรีบกลับไปเถอะ ก่อนที่ชาวบ้านจะไม่พอใจไปมากกว่านี้” “ผมแค่ถ่ายรูป  ไม่ได้บุกรุกหรือทำอะไรให้ใครเดือดร้อนเลย คุณอธิบายให้พวกเขาเข้าใจหน่อยไม่ได้เหรอ” ธรณ์อธิบายอย่างอ่อนใจ  หากก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลนัก “ถึงจะถ่ายภาพไปได้มากแค่ไหน  ก็ไม่ได้ช่วยให้งานของคุณสำเร็จได้หรอก  ถ่ายไปก็ไม่มีประโยชน์  ยังไงโครงการของพวกคุณก็ไม่มีวันเกิดขึ้นได้เด็ดขาด” ท่าทางถือดีของหญิงสาว ทำให้ธรณ์ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างหนัก  ชายหนุ่มไม่โต้ตอบอะไร แต่ถือกล้องถ่ายรูปเดินถ่ายไปเรื่อยอย่างต้องการท้าทาย   และเนเนสต์ก็ทำในสิ่งที่เขาไม่คาดฝันอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปแย่งกล้องถ่ายรูปของเขาและทำท่าจะโยนออกไปที่ทะเล ท่ามกลางเสียงปรบมือ และเสียงเชียร์ของชาวบ้าน แต่ธรณ์ก็มีปฎิกิริยารวดเร็วไม่แพ้กัน เขากระโจนเข้าใส่หญิงสาวและคว้าไปแย่งกล้องถ่ายรูปคืนมาได้ก่อนมันจะหล่นลงพื้นพอดี สองหนุ่มสาวพากันล้มกลิ้งไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นทราย สติสัมปชัญญะของชายหนุ่มกลับมาอีกครั้งเมื่อพบว่า ตนเองกำลังอยู่ในสภาพที่คร่อมทับร่างของหญิงสาวอยู่  เนเนสต์เองก็ดูจะตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เวลาเพียงไม่กี่วินาทีดูจะยาวนานเหมือนไม่มีวันสิ้นสุด หัวใจของเธอเต้นรัวแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เกิดอะไรขึ้นครับ คุณธรณ์” น้ำเสียงตกใจของซาฮินดังแว่วมา จากทางด้านหลังและเมื่อธรณ์ลุกขึ้นหันไปมองก็พบว่า สารถีหนุ่มพามหาดเล็กที่ตามมาคอยอารักขาพวกเขามาด้วยอีก 5 คน ซึ่งแค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้กลุ่มชาวบ้านถอยร่นกลับไปมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ  และเก็บป้ายต่างๆพ้นหูพ้นตาไปหมดสิ้น  เหลือเพียงเนเนสต์ที่เพิ่งลุกขึ้นยืนและมองธรณ์กับพรรคพวกด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วก็เดินผ่านพวกเขาไปราวกับเป็นอากาศธาตุ “ไม่มีอะไรหรอกซาฮิน แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย” ธรณ์ตอบโดยที่สายตายังมองตามร่างของหญิงสาวอยู่ “ผมจำได้ นั่นลูกสาวบุญธรรมของคาจาร์  คุณไม่ได้มีเรื่องอะไรกับเธอแน่นะ  เพราะถ้าเธอไปบอกคาจาร์ล่ะก็ คุณอาจจะอยู่ที่นี่อย่างลำบากแน่  ลำพังแค่ทำงานโครงการนี้ ก็ไม่ค่อยปลอดภัยอยู่แล้ว” “นั่นสินะ  คุณพูดถูกทุกอย่างเลย  แค่ทำงานนี้ ก็ต้องเสี่ยงอันตรายอยู่แล้ว  แล้วจะต้องกลัวอะไรอีกล่ะ” ธรณ์หันมาตอบอย่างไม่รู้สึกหนักใจอะไร ตรงกันข้ามเขากลับอารมณ์ดีจนนึกแปลกใจตัวเองอยู่ไม่น้อย แทนที่จะโกรธหรือ หงุดหงิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่  หรือจะเป็นเพราะแววตาตื่นตระหนกคู่นั้นที่เขาได้มองสบตาในระยะใกล้แค่ลมหายใจ ทว่า อยู่ดีๆ ภาพดวงตาสีดำสนิทอีกคู่ก็มาปรากฎเป็นภาพซ้อนทับขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ คิ้วเข้มของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด ไม่เข้าใจตัวเองว่า ทำไมจะต้องนึกถึงผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนแม่มดหมอผีคนนั้นบ่อยๆด้วย  ทั้งๆที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอเลยแม้เพียงสักนิดก็ตาม .. จบตอนที่  6 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 01:46:39

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนอื่น ต้องขอสวัสดีปีใหม่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนเลยนะคะ หลังจากโพสตอนที่ 5 แล้ว ก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดยาวเลย เพิ่งกลับมาวันนี้เอง มาอ่านตอนที่ 6 กันเลยค่ะ ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว คุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต  ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันนะคะ  :) ท่าทางธรณ์จะติดใจเจ้าหญิงชารีด้าอยู่นะคะเนี่ย แต่ก็คิดว่ามิมี่น่าจะเป็นนางเอกมากกว่า Margie เป็นชื่อเรียกเล่นๆ ของมาร์ลิคหรือคะ เห็นชื่อนี้แล้วคิดว่าเป็นผู้หญิงเสียอีก Margie มาจาก Marjorie แต่นี่เป็นประเทศสมมติ ชื่อก็คงสมมติตามได้เหมือนกันนะคะ กิฟต์หมดแล้วค่ะ ให้กิฟต์ไม่ได้จนถึงปีหน้าโน่นเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) <<< คำนี้ เป็นชื่อที่เจ้าหญิงชอบเรียกมาร์ลิคด้วยความเอ็นดูเฉยๆค่ะ ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไรมากกว่านั้น ซึ่งจริงๆเจ้าตัวก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจ แหะๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) ธรณ์ ทำไมค้องมารังแกมีมี่ของผมด้วย นิสัยไม่ดีมากมาย นายคนนี้ จากคุณ : มีมี่แฟนคลับ (Psycho man)<<< ไม่ต้องห่วงค่ะ  เพราะอีกไม่นานธรณ์ก็จะโดนมีมี่เอาคืนแน่ๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ปราศรัย มีมีน่าจะคู่กับธรณ์มากกว่ามัง จากคุณ : scottie <<< ฮ่า  ต้องมาตามลุ้นกันต่อค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ:) ธรณ์จะใช่พระเอกมั้ยน้า จากคุณ : อรุสา (npuiy)<<<  เรื่องนี้ธรณ์เป็นพระเอกค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) อ่านข้ามตอนที่แล้วซะงั้น เลยงงเล็กน้อย ถึงปานกลาง _ _" แหะๆ แล้วจะค่อยๆอ่านใหม่ จากคุณ : ระรินใจ<<< ไม่เป็นไรค่ะ  มีเวลาว่างแล้วมาอ่านตอนไหนก็ได้ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :) สงสัยต้องเปลี่ยนมาลุ้นคู่มีมี่กับธรณ์ซะแล้วค่ะ สวัสดีปีใหม่ 2555 ค่ะ มีความสุขมากๆ นะคะ จากคุณ : นารีจำศีล <<<คู่นี้ต้องลุ้นกันยาวๆ สวัสดีปีใหม่เช่นกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ขอบคุณกิฟท์จาก คุณนิชนันท์ คุณสามปอยหลวง คุณnpuiy คุณtrenah คุณนารีจำศีล คุณPsycho man และ คุณravio  ด้วยค่ะ  ^^ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ;)) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 02:00:31

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาสวัสดีปีใหม่ก่อนค่ะ ^^ ขอแวะมาแปะชื่อก่อนนะคะ ตอนที่แล้วยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ เดี๋ยวย้อนกลับไปอ่านก่อน จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 02:18:22

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าคิดถึงบ่อยๆ ก็แสดงว่าธรณ์ชักจะชอบเนเนสต์เข้าแล้วซีคะ ว่าแต่ชาริด้าเวลาไม่พอใจอะไรก็ร้ายใช่ย่อยเหมือนกันนะคะ เล่นเอามาร์ลิคซึมไปเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 06:37:14

ความคิดเห็นที่ 6 ทีแรกคิดว่าธรณ์จะหลงเสน่ห์มีมี่ซะอีก แต่เป็นเนเนสต์คู่ปรับก็น่ารักไปอีกแบบ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 09:13:54

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นแค่ตาของมีมี่ ธรณ์ก็ติดใจขนาดนี้เลยเหรอ แล้วถ้าได้เห็นหมดมิเคลิ้มเลยเหรอเนี่ย จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 11:44:29

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านต่อค่ะ (ไม่เอามีมีจริงๆ งดงามมากนะ ฮ่าๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 19:34:40

ความคิดเห็นที่ 9 ใบหน้าใต้ผ้าคลุม จะสวยหรือไม่สวย ฝ่ายเทพหรือฝ่ายมารก็ตาม  ไม่รู้ไม่สน รู้แต่ว่าชอบเสียอย่าง^^ จากคุณ : มีมี่แฟนคลับ (GTW) เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 20:15:05

ความคิดเห็นที่ 10 เดาว่ามีมี่ต้องสวยอยู่แล้ว ลุ้นให้ธรณ์กระชากผ้าออกให้ได้เร็วๆ เหอๆ จะทำร้ายจิตใจแฟนคลับที่อยู่ข้างบนไหมนี่ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 23:17:02

ความคิดเห็นที่ 11 เค้ามาตามพี่ธรณ์ต่อค่ะ จะคู่กับมีมี่หรือเปล่าอ่ะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 13:10:27