ถนนแสงดาวที่ทอดยาวไปสู่แดนฝัน (บทนำ)
|
 |
ถนนแสงดาวที่ทอดยาวไปสู่แดนฝัน
=======================================
บทนำ
=======================================
กาลครั้งหนึ่ง(เอ้อ.... ฉันขอเริ่มเรื่องแบบนี้ก็แล้วกัน เนื่องจากเรื่องราวที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้มันออกจะคล้ายนิทานเอาเอาซักหน่อย ก็มันมีทั้ง หุ่นยนตร์ที่พูดภาษาหมา หมาที่(พยายามจะ)พูดภาษาแมว การผจญภัยเพี้ยนๆเพื่อตามหาอะไรบางอย่าง และแน่นอนล่ะ ถนนแสงดาว .....แฮ่ม ฉันขออุบไว้ก่อนแล้วกัน อ่านไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รู้เองแหละ)
ณ เมืองหลวงที่สับสนวุ่นวายซักแห่งในโลกใบนี้ มีเจ้าหุ่นยนต์น้อยตัวหนึ่ง อาศัยอยู่กับเจ้านายใจดีที่ชื่อว่า คุณโจ
........
จะว่าไปแล้ว เจ้าหุ่นน้อยนี่ยังคงจำวันแรกที่ลืมตาขึ้นมาได้เสมอ ภาพแรกที่มันเห็นก็คือโจในชุดทำงานตัวเก่งที่เขรอะไปด้วยคราบน้ำมัน เสียงแรกที่เจ้าหุ่นน้อยได้ยินก็คือเสียงฮัมเพลงของเขานั่นเอง
ทันทีที่เจ้าหุ่นลืมตา.....เขาก็ยิ้มให้มัน (ซึ่งตอนนั้นมันก็ยังไม่รู้หรอกว่านั่นคือการ ยิ้ม) แล้วพูดขึ้นว่า ยินดีต้อนรับสู่โลกนะ โฟบี
โฟบีมีเพื่อนอยู่ตัวหนึ่ง (เอ้อ ความจริงฉันก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามันจะอยากจะรับเป็นเพื่อนรึเปล่าอะนะ) ชื่อว่า เจ้าฮะเก๋า เป็นเจ้าหมาขนฟูสีขาวหน้าตาทะเล้น ที่คุณโจแกเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก หลังจากสร้างเจ้าหุ่นเสร็จได้ประมาณเดือนเศษๆ มันชอบแกล้งเจ้าหุ่นน้อยประจำ วันดีคืนดีก็เอาหาเรื่องเอาแขนมันไปซ่อนมั่งล่ะ ฉี่รดมั่งล่ะ บางทีก็กระโดดเลียหน้าโฟบีจนไฟจะช็อตเอา เดือดร้อนคุณโจต้องมาซ่อมให้อยู่บ่อยๆ (ล่าสุดคุณโจ อัพเกรดโฟบีให้สามารถกันน้ำได้ทั้งตัว)
เจ้าหุ่นน้อยมีหน้าที่ประจำในการดูแลความเรียบร้อยในบ้าน ซ่อมแซมเครื่องใช้ ปัดกวาดเช็ดถูบ้างตามแต่เรดาห์ของมันจะตรวจจับความสกปรกได้จนถึงระดับที่สมควร(แก่การทำความสะอาดได้แล้ว) ส่วนมากก็จะเป็นห้องทดลองของคุณโจนี่แหละที่รกที่สุด อ้อ.......ถ้าไม่นับรวมไปถึงข้าวของและขยะสารพัด ที่เจ้าฮะเก๋าสรรหามาซุกไว้ตามซอกหลืบต่างๆของบ้านนะ
....แต่จะว่าไปเรื่องพวกนั้นถือเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยเอามากๆสำหรับหุ่นแอนดรอยอัจฉริยะอย่างโฟบี
หากเทียบกับงานที่หนักหนาสาหัสที่สุดสำหรับมัน นั่นก็คือ ...........การพาเจ้าฮะเก๋าไปเดินเล่น
เอ่อ....ถ้าเธออยากรู้ว่าเป็นยังไง ก็ลองเอาเชือกผูกเจ๊ตสกีแล้วรั้งให้มันหยุดดูสิ
......ครับ... เจ้าเพื่อนของโฟบีตัวนี้มันมีแรงพอๆกับเจ๊ตสกีเลยก็ว่าได้ ......ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมากมาย วิ่ง(...น่าจะเรียกว่าพุ่ง)ไปทางนู้นที มาทางนี้ที ไปกระโดดเกาะคนนู้นคนนี้ราวกับรู้จักเค้ามานานแรมปี ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกัน หลายครั้งต้องถูกหุ่นยนตร์ตำรวจตักเตือน เนื่องจากกระโดดไปงับ สัญญาณไฟจราจรติดใบพัด (ที่ลอยสูงจากพื้นเกือบสองเมตร...)
ยิ่งถ้าวันไหนได้เห็นหมาสาวๆหน่อยล่ะก็ ......โฟบีจะรู้สึกเหมือนกับพาแรดตัวโตมาเดินเล่นยังไงยังงั้น
ถึงฮะเก๋าจะเป็นหมาร่าเริง (เกินขนาด) แต่น่าแปลกที่มันกลับไม่ค่อยมีเพื่อนที่เป็นหมาด้วยกันเอง หลายครั้งที่มันแอบหนีออกจากบ้านไปเล่นกับหมาข้างถนนแถวนั้น แต่ก็มักจะโดนไล่ตะเพิดกลับมาทุกที หมาพวกนั้นชอบว่ามันเป็นพวกแปลกแยกบ้างล่ะ ว่ามันเป็นหมาป่าบ้างล่ะ บางครั้งก็รุมกัดมันซะจนสะบักสะบอมกลับมาต้องให้โฟบีกับคุณโจช่วยกันทำแผลใส่ยาให้ แต่มันก็จะซึมไปได้อยู่ประมาณ 3 ชั่วโมง( นี่ถือเป็นสถิตินานสุดแล้วนะ) แล้วก็จะกลับมาเป็นหมาบ้าพลังเหมือนเดิม (แต่ก็คงจะเข็ดบ้างล่ะ เพราะหลังจากนั้นมามันก็ไม่ค่อยหนีออกไปไหนอีก)
ทุกๆเช้าวันจันทร์ถึงวันศุกร์ โฟบีจะถูกตั้งระบบสตาร์ทเครื่องอัตโนมัติให้ตื่น ขึ้นมาตอนตีห้าครึ่ง
เพื่อมาทำอาหารให้คุณโจและเจ้าฮะเก๋ากิน ก่อนที่คุณโจจะออกจากบ้านไปทำงาน ....และแกก็จะกลับมาในตอนเย็นในเวลาหกโมงถึงหกโมงครึ่งทุกวัน ......ฮะเก๋าก็จะมารอหน้าประตูเตรียมจะกระโจนเข้าใส่ทันทีเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นและระดมเลียคางเลียหน้าคุณโจอย่างกับเป็นไอศกรีมแท่งรสช็อคโกแล็ตชิพของโปรดมันยังไงยังงงั้น จนกว่าคุณโจก็จะยื่นถุงลูกชิ้นหรือหมูปิ้งที่ซื้อมาฝากระหว่างทางกลับบ้านให้มันนั่นและถึงจะยอมปล่อย
หลังจากคุณโจกินข้าวยินเรียบร้อยแล้ว แกก็จะไปขลุกใน ห้องปฏิบัติการ ของแกซักพักใหญ่ๆ แล้วจึงมาชาร์จไฟเข้าแบตเตอรี่ให้โฟบี บางทีก็ตรวจเช็คสภาพเครื่องโฟบีไป พร้อมกับฮัมเพลงตามไปด้วย คุณโจเป็นคนชอบเสียงเพลงมาก เขามักจะสอนโฟบีร้องเพลงอยู่บ่อยๆ โฟบีก็ร้องถูกบ้างผิดบ้างไปเรื่อย ...แต่แกก็ไม่เคยว่าอะไร แถมยังพูดเสียอีกว่า โฟบี ซักวัน นายจะต้องร้องเพลงได้เก่งเหมือนชั้น
ส่วนกิจวัตรประจำวันหยุดของคุณโจ ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากนักหรอก แกก็จะตื่นสายกว่าวันธรรมดาซักหน่อย ประมาณซักเจ็ดโมงครึ่งถึงแปดโมง หลังจากกินอาหารมื้อเช้าพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย ... แกก็จะไปเดินเล่นกับฮะเก๋าและโฟบีจนถึงประมาณ 10 โมง พอกลับมาแกก็จะไปนั่งพักที่เก้าอี้หวายในสวนลั่นทม(จริงๆก็ไม่น่าเรียกว่าสวนหรอก เพราะมีอยู่แค่สองต้นเอง) ฟังเสียงนกร้อง เสียงลมพัดใบไม้ และสูดกลิ่นหอมของดอกลั่นทม พร้อมกับทั้งสองตัว (แม้ว่าโฟบีจะไม่มีประสาทสัมผัสรับกลิ่นก็ตาม) จากนั้นแกก็จะขลุกตัวอยู่ในห้องปฏิบัติการจนถึงเย็น แต่บางวันแกก็จะขับรถออกไปเที่ยวกับแฟนสาวของแก ....อ้อ ...จริงสิ ฉันลืมเล่าไปนี่นาว่าคุณโจแกก็มีแฟนกับเค้าเหมือนกันนะ (เห็นอย่างนี้ก็เหอะ) แฟนคุณโจชื่อ แอน เป็นเพื่อนร่วมงานที่ทำงานคุณโจนั่นแหละ คบกันมาได้ซักปีนึงแล้วล่ะ ...ดูท่าทางแกจะรักแฟนแกมากทีเดียวเลยแหละ............เอ้า ชักจะนอกเรื่องไปใหญ่และ ต่อๆ
เวลาว่าง ช่วงบ่ายแก่ๆ หลังจากที่โฟบีไปช็อปปิ้งจ่ายตลาดกลับมาเรียบร้อยแล้ว โฟบีก็จะไปนั่งอยู่ข้างๆ ห้องปฏิบัติการ ของคุณโจ พร้อมกับฮะเก๋า นอนแบ่บอยู่ข้างๆ ฟังเสียงเพลงของคุณโจ ผสานกับเสียงตอกอะไร ก๊องๆแก๊งๆ ราวกับเป็นเครื่องให้จังหวะ กันอย่างเพลิดเพลิน ...ฮะเก๋าจะหลับตาพริ้มแล้วกระดิกหางเบาๆตามเสียงเพลง ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์อย่างสบายใจ
จะว่าไปแล้ว บ้านนี้...เมื่อดูผิวเผิน (มีทั้งคน มีทั้งหมา มีทั้งหุ่นยนตร์) อาจจะไม่ค่อยธรรมดาซักเท่าไหร่ แต่ความจริงแล้ว... มันก็ดูธรรมด๊า ธรรมดาดีนี่นา ซึ่งถ้าเราจะจบเรื่องราวเอาไว้ซะตั้งแต่ตรงนี้ล่ะก็ นี่ก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดาอีกเรื่องหนึ่งในบรรดาเรื่องธรรมดาที่มีอยู่ดาษดื่น หรือประมาณแปดหมื่นห้าพันสี่ร้อยแปดสิบล้านๆเรื่องทั่วโลก ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอามาเล่าให้เธอฟังทำไม จริงมั๊ย??
.ปัญหามันมีอยู่ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เธอเห็นน่ะซี่
| จากคุณ |
:
ซงย้ง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
4 ม.ค. 55 08:10:51
|
|
|
| 
