ถนนแสงดาวที่ทอดยาวไปสู่แดนฝัน (ตอนที่ 1)
|
 |
===================================
ตอนที่ 1 เรื่อง(ไม่)ธรรมดาของคุณโจ
===================================
และแล้ว....ฤดูหนาวก็มาเยือนอีกครั้ง
......ลมหนาวผู้เดินทางมาจากแดนไกล รอนแรมลัดเลาะ ผ่านหุบเขาสูงทางภาคเหนือ ลูบไล้โลมเลียหิมะขาวโพลนบนยอดเขา (โห เล่นคำซะ
) หอบความเย็นยะเยือกมาถึงหน้าประตูบ้านของโจ พร้อมๆกับที่แสงแรกของพระอาทิตย์สาดมาพอดี
จิ๊บๆๆๆ..
...นกน้อยในรังส่งเสียงร้องแข่งกันเซ็งแซ่ .....ต่างตัวต่างก็ร้องเรียกให้แม่มาป้อนอาหารตนก่อนใครเพื่อน.........
โครมม !!.....ตึง ตึง !!
. แก๊ง แก๊ง!!
เสียงลั่นดังมาจากห้องทำงานของคุณโจ ..........แม่นกกางปีกปกป้องลูกนกเอาไว้ด้วยสัญชาติญาณ
ลูกนกน้อยซุกตัวหลบอยู่ใต้ปีกของแม่ บางตัวอยากรู้อยากเห็น แอบชะเง้อคอมองก็มี (พวกนี้โตขึ้นมีแววได้เป็นนักข่าวนะเนี่ย)
น่าแปลก....วันนี้ทั้งวันไม่มีเสียงเพลงดังมาจากห้องคุณโจ ...มีแต่ เสียงก๊องๆแก๊งๆ ก็ดังขึ้นทุกทีๆ จนบางครั้งก็กลายเป็นเสียงโครมครามไป
หมู่นี้แกจะไม่พูดคุยกับเจ้าหุ่นเหมือนแต่ก่อน บางทีแกถึงกับลืมเปลี่ยนเซลพลังงานให้ซะด้วยซ้ำ โฟบีไม่รู้จริงๆว่าคุณโจเป็นอะไร แต่ถึงไม่บอกก็ พอจะเดาออกว่า คุณโจนั้นมีอะไรบางอย่างที่ ....ไม่เหมือนเดิม
ดูเหมือนฮะเก๋าจะรู้สึกได้เช่นเดียวกัน ช่วงนี้มันจะชอบเข้าไปนอนหมอบคุดคู้ข้างคุณโจ เป็นเพื่อนปลอบใจคุณโจใกล้ๆ ...แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้คุณโจดีขึ้นซักเท่าไหร่ เขายังคงเก็บตัวเงียบไม่พูดไม่จากับใคร บางครั้งถึงกับไล่เจ้าหมาออกมาด้วยซ้ำ
เจ้านายเราเป็นอะไรไปนะ โฟบี ฮะเก๋าถามหุ่นน้อยขณะเดินคอตกเข้ามาหา ท่าทางเหมือนเพิ่งจะถูกไล่ตะเพิดออกมาจากห้องทำงานหมาดๆ
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน โฟบีตอบ ไม่มีข้อมูลบันทึกไว้ใน DATABASE
หวังว่าคงจะเป็นแบบนี้ไม่นานนะ ฮะเก๋าครางหงิงๆ ขณะที่โฟบีเอามือแตะหัวมันเบาๆ เลียนแบบที่คุณโจเคยทำให้มันบ่อยๆ
...................
แต่...ความหวังของฮะเก๋าและโฟบีก็ไม่มีทีท่าจะเป็นจริง
.....คุณโจยังคงเก็บตัวลำพังไม่พูดไม่จาอยู่ในห้องทำงานของตัวเองทุกวันๆ ไม่ออกไปไหน นี่ก็ปาเข้าไปเดือนเศษๆแล้ว บางครั้งเจ้าหุ่นน้อยเอาอาหารเข้าไปให้แกก็ไม่ยอมกิน ใบหน้าสดใสที่เคยมีน้ำมีนวล วันนี้กลับซูบตอบลงไป จนเห็นกระดูกปูดโปนขึ้นมาอย่างชัดเจน
ไม่มีใครรู้รู้จริงๆว่าจะช่วยคุณโจยังไง.....
.....จนกระทั่งวันหนึ่ง......ขณะที่โฟบีกำลังเตรียมอาหารเย็นให้คุณโจและฮะเก๋าอยู่นั่นเอง
จู่ๆฮะเก๋าก็วิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา
นี่ๆโฟบี .....นายรู้มะ ไอ้นี่มันเขียนว่าอะไรเหรอ เจ้าฮะเก๋ากล่าว ขณะหันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่ก เหมือนตอนขโมยรองเท้าคุณโจไปซ่อนไม่มีผิด ฉันไปเก็บมันได้จากถังขยะในห้องคุณโจเมื่อกี๊นี้เอง
ว่าแล้ว มันก็คาบกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนกลมมาให้โฟบี เจ้าหุ่นจึงคลี่มันออกดู ...ในนั้นมีข้อความเขียนด้วยลายมือคุณโจว่า
ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง เมื่ออีกครึ่งชีวิตที่เหลือของฉันได้หายไป
โฟบีอ่านแล้วก็ อ่านทวนประโยคหลังซ้ำอีกครั้ง ด้วยไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไรกันแน่
.....เมื่ออีกครึ่งชีวิตที่เหลือของฉันหายไป
.ว่าแล้วก็หันไปถามฮะเก๋าผู้ซึ่งกำลังนั่งเอียงคออยู่ด้วยความสงสัย
นี่นาย นายรู้มั้ยว่า ชีวิต นี่มันเป็นยังไงเหรอ
เอ้อ.....ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ความจริงถ้ามันไม่พูด โฟบีก็พอจะเดาได้จากสีหน้าอันงุนงงของมัน
. แต่เท่าที่ฟังดูแล้ว มันก็คงจะเป็นอะไรที่ไม่น่าจะใช่ของกินหรอกนะ
( เอ้อ......มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ไงเล่า เจ้าฮะเก๋า T T )
โฟบีนิ่งไปซักพัก รอให้ระบบประมวลผลทำงาน
นายว่า..... โฟบีกล่าวพลางหันไปมองหน้าของฮะเก๋า เราจะออกไปตามหาชีวิต ที่คุณโจทำหายนี่ จะดีมะ
(.....ดะ ดะ เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนนะ .... ฉันว่าโฟบีเค้าต้องเข้าใจอะไรผิดไปแล้วล่ะ ชีวิต ที่คุณโจเค้าเขียนนั่นมันเป็นการเปรียบเทียบไม่ใช่เรอะ มันไม่ได้มีรูปทรงจับต้องได้ และพอหาซื้อได้ห้างสรรพสินค้าชั้นนำทั่วไปนี่นา .....เอ้อ แล้วจะไปตามหากันอีท่าไหนล่ะเนี่ย....)
...หา !!! หมายความว่า เราจะหนีออกจากบ้านกัน...อุ๊บบ ...โฟบีต้องรีบเอามืออุดปากเจ้าฮะเก๋าก่อนที่มันจะเห่าเสียงดังจนคุณโจได้ยิน (สงสัยเจ้าหุ่นคงจะลืมว่าไปคุณโจแกก็ฟังภาษาหมาไม่ออกอยู่แล้วนี่นา)
ชู่ววว โฟบีทำเสียงเลียนแบบคุณโจเวลาจะสั่งให้เจ้าฮะเก๋าสงบปากสงบคำ ก่อนจะกระซิบเบาๆว่า เราจะแอบออกไปกันไม่ให้คุณโจรู้ตัว ...ไปไม่นานเดี๋ยวก็กลับ หรือนายว่าไง??
คราวนี้มันกระดิกหาง แลบลิ้น ทำหน้าดีอกดีใจ แฮ่ๆๆ เห็นด้วย ...เห็นด้วยสุดๆ
มันวิ่งทะเล่อทะล่าไปทางประตูบ้าน ก่อนจะหันมาเห่าใส่เจ้าหุ่น
แล้วจะมัวรออะไรอยู่เล่า เจ้าหุ่นกระป๋อง
ใจเย็นๆหน่อยสิเพื่อน โฟบีว่า ขืนหนีไปตอนนี้ คุณโจเค้าก็รู้ตัวกันพอดีสิ .........รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าก่อนละกัน
ฮะเก๋าได้ยินดังนั้นจึงเดินคอตกกลับไปนอน
(........เอ้อ สรุปว่า
ทั้งสองก็ตั้งใจจะไปตามหา ชีวิต กันจริงๆสินะ)
| จากคุณ |
:
ซงย้ง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
4 ม.ค. 55 08:17:12
|
|
|
| 
