ความคิดเห็นที่ 1 . " November's Tears " ( บทที่ 19 ) บทที่ 19 ใครคนหนึ่งเคยเขียนรำพึงในเฟสของเขาว่า “เคยไหมฝันว่าร้องไห้..ตื่นขึ้นมามีน้ำตาไหลจริงๆ” นี้ผมไม่ได้ฝัน..แต่ตื่นขึ้นมาคราบน้ำตายังอยู่..คงไหลมาเรื่อยๆ ทั้งคืน..มากไป..ความจริงผมแทบไม่ได้นอนต่างหาก..หลังจากร้องไห้ไว้อาลัยเฟส ผมพยายามข่มตานอน..พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลับสักที ตีสี่กว่าแล้ว..ผมเดินหงุดหงิดในห้อง ใจฟุ้งซ่านกับหลายเรื่อง..ไม่ใช่อนุชิตเรื่องเดียว..เรื่องการเป็นผู้สืบทอด..เรื่องสร้างครอบครัว..ผลิตลูกชายให้ได้อย่างน้อยสองคน..ผมไปโดดน้ำโขงตายดีกว่า หยิบกระเป๋าเงิน มือถือ ออกจากห้อง ค่อยย่องลงบันได ออกจากบ้าน ไปโดดน้ำตายทำไมต้องพกกระเป๋าเงินและมือถือ..ที่จริงผมแค่คิดคลายเครียดเท่านั้น อากาศเย็นเยือกและความมืดที่ปกคลุมอยู่ทำให้ผมสดชื่นและโปร่งใจขึ้นหน่อย..ไปเดินเล่นริมโขง หรือไปตลาด..ตลาดดีกว่า..ผมมองรอบๆ อย่างหวาดระแวง..ไม่มีใครตามมา..ไม่แน่ถ้าเป็นเวลากลางวัน ผู้คนที่ตลาดมากมาย..ไม่นึกว่าจะมีใครลุกขึ้นมาทำอะไรแต่มืด..ก็เคยเห็นแต่ไม่ได้เข้ามาสัมผัสใกล้ชิดอย่างเดี๋ยวนี้..แม่ค้าพ่อค้าทั้งชาวศิลา จีน ไทย หรือแม้แต่แขก ต่างค้าขายอย่างขะมักเขม้น..ดีเหมือนกัน..ผมเร่เข้าไปที่แผงขายโรตี สั่งชนิดใส่ไข่และกล้วยหอมมากิน อดไม่ได้ที่จะกด แช๊ะ! รูปอาบัง กระทะ แผงโรตี..ไว้โพสท์ให้อนุชิตดูวิถีชีวิตคนเมืองศิลา ไม่รู้เพราะระแวงมากไปหรือเปล่า..เสียง แช๊ะ จากกล้องดังสะท้อนเหมือนมีเอ็คโค่ มือหนึ่งถือโรตีป้อนใส่ปาก มือหนึ่งกดมือถือถ่ายรูป อ้าปากงับ นมข้นไหลย้อย เคี้ยวแก้มตุ่ย ยักคิ้วหลิ่วตา ยื่นโรตีให้กล้อง..เสียง แช๊ะๆๆ ดังรัวเหมือนเมื่อหัวค่ำที่งาน ซื้อปลาสดสองพวง..ผักสองมัด..ซื้อเพราะสายตาวิงวอนของแม่ค้าวัยชรา..คนเหล่านี้ที่ผมจะปกป้องดูแลเขา..คนทั้งตลาด ทั้งชุมชน..อ้า!..ทั้งศิลา..ผมจะทำได้หรือ มีแสงจางๆ ริมขอบฟ้า..ผมซื้อปาท่องโก๋ถุงใหญ่หิ้วกลับบ้าน..หนุ่มพ่อค้ามองผมแปลกๆ มองเลยไปด้านหลัง ผมมองตาม..ไม่มีอะไร! ถ้าผมล้มตัวนอน คิดว่าใครมาปลุกก็คงไม่ตื่น..จะมีเรื่องโกลาหลเกิดขึ้นอีก อาบน้ำชำระความงัวเงีย..จะไปทำงานแต่เช้ามืด..นะ..ชายราชศักดิ์เกษม ไม่ใช่ชายราชศักดิ์เกษมที่ไปทำงาน..นาย Titee ต่างหาก ผม..ในชุดกางเกงบอล เสื้อกล้าม รองเท้าวิ่ง ลงบันไดผ่านแม่และเด็กรับใช้ที่มองตามด้วยความสงสัย..คงนึกว่าผมออกไปจ๊อกกิ้ง วังใหญ่ของชายราชศักดิ์เกษมอยู่ไม่ใกล้แต่ไม่ไกลนัก ประมาณสามกิโลเมตรจากวังเล็กของนาย Titee ..ผมวิ่งไปเรื่อยๆ ผ่านบ้านผู้คนและภูมิประเทศเขียวขจี..ชีวิตประจำวันยังไม่เริ่มต้นดี แต่สายมากแล้วสำหรับนกกา สองสามวันที่ผ่านมาผมถูกติดตาม เฝ้ามอง..เช้านี้ผมรู้สึกเป็นอิสระ ถึงแม้จะแค่ครู่ยาม..นักโทษชั้นหนึ่งกำลังเดินเข้าที่คุมขังอย่างสมัครใจ..ไม่มีการจับกุมและข้อหาใดๆ ถึงจะสว่างมากแล้วแต่วังของชายราชศักดิ์เกษมยังเงียบอยู่..ไม่เห็นสาวใช้หรือพนักงาน..โชคดีที่ประตูเปิดไว้..ผมเดินโหย่งๆ ไปที่ส่วนครัว เปิดตู้เย็น หยิบเหยือกนมและน้ำส้มไปห้องพัก ไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมมาแล้ว..ตั้งใจจะนอนยาวถึงเที่ยง ปิดประตูล็อคห้อง..ดื่มนมและน้ำส้มอย่างกระหาย..อาบน้ำล้างคราบเหงื่อและล้มตัวนอน..หลับปุ๋ยแทบจะทันทีที่หัวถึงหมอน ฝัน.. ผู้คนมากมายพากันกรูเข้ามาในวัง..นำโดยแม่ค้าพ่อค้าในตลาด แขกขายโรตี หนุ่มร้านปาท่องโก๋ และประชาชนแต่งตัวมอมแมม..สีหน้าไม่พอใจอะไรสักอย่าง..ไมพอใจผมหรือ? ท่ามกลางฝูงชน ผมเห็นอนุชิตอยู่ด้วย..มาได้ไง..พ่อแม่ก็อยู่ในนั้น..อ้าว!..เป็นไปกับเขาด้วย..ทุกคนเหมือนตั้งใจทำร้ายผม..ใจหนึ่งอยากถามอยากชี้แจง แต่มือๆ หนึ่งดึงผมร่นหนี..ท่านอนุชานั่นเอง (ยังดีที่อยู่ข้างผม) ท่านอนุชาพาผมหนีเข้าในห้องพัก เปิดผนังด้านใส่เสื้อผ้า ดันผมเข้าไปซ่อน ปิดผนังไว้ตามเดิม..เสียงเฮเข้ามาในห้อง ดังลอดผนัง..ผมคลำเปะปะไปโดนสลักบางอย่าง..พื้นที่ยืนอยู่เปิดเป็นช่อง ผมเดินลงบันไดที่เห็น..ช่องปิดทันทีที่ผมลงถึงพื้นใต้ดิน ผมจะทำอย่างไรต่อไป..เงียบ..มืด..ชื้น..รู้สึกได้รอบตัว..รู้สึกอุ่นชื้นตามร่างกาย น่าแปลกที่ความเงียบทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น เหมือนมือๆ หนึ่ง คนๆ หนึ่งผละออกจากผม..ที่นอนยวบจนรู้สึกได้ “ตื่นแล้วหรือชายราชศักดิ์เกษม..” ท่านอนุชาหย่อนตัวบนโซฟา “เอ่อ..” “ครับ..” รับคำอย่างงงๆ ..มือคลำปมผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันไว้ก่อนนอน..มันหลุดออก..?..ผมคงหลับลึกไม่รู้สึกตัว..ดึงออก! “เอ่อ..” ท่านอนุชาต่ออย่างเก้อเขิน “ไปไหนทำไมไม่บอก..หายไปเฉยๆ อะไรก็ไม่มีติดตัว เสื้อผ้า กระเป๋าเงิน มือถือ..ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก” “ไม่ได้ไปไหนนี่ครับ..มาที่นี่” ปากตอบ แต่ใจยังไม่วายคิดถึงความฝันและความจริงเมื่อครู่ “รู้ไหมว่าโกลาหลแค่ไหน..ทุกคนช่วยกันตามหาชายราชศักดิ์เกษม ทั้งพ่อแม่ อา ลุง กระทั่งท่านผู้ครองนคร” “ท่านผู้ครองนครตามหาผม!..” หายง่วงหายสงสัยเป็นปลิดทิ้ง “คงยังไม่รู้..” มองหน้าผมอย่างชั่งใจ “มีคนกลุ่มหนึ่งคิดจะปฏิวัติ ล้มล้างระบบเจ้าครองนครไปใช้ระบบสังคมนิยม” “พอทราบครับ แต่ไม่นึกว่าจะมาถึงผมรวดเร็วอย่างนี้..” ตอบอย่างไม่หวาดหวั่น..อย่างที่คิด ผมคงรับตำแหน่งชายราชศักดิ์เกษมไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ “Titee หายไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อเช้า ใครๆ รวมถึงอานึกว่าพวกคิดร้ายต่อประเทศลักพาตัวไป” ท่านอนุชาคงห่วงผมจริงๆ เผลอเรียก Titee และแทนตัวเองว่าอา “ทำไมท่านอาหาผมพบล่ะครับ?” ถามยิ้มๆ “ทำหน้าเป็น!..ทหารทั้งกองทัพออกตามหาเราคนเดียว..จะพบได้อย่างไร” “อ้าว!..ฮะ..ฮะ..” ทั้งๆ ไม่เข้าใจผมทำตลกกลบเกลื่อนความผิด “อาเข้ามาเตรียมทางหนีทีไล่ต่างหาก..ดุ๊!..ต้นเรื่องตัวดีนอนหลับปุ๋ยไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนเตียง” “แล้ว..รู้กันหมดทั้งศิลาหรือยังครับ?” “ต่อไปนี้ชายราชศักดิ์เกษมต้องถูกคุมเข้มทั้งกลางวันกลางคืน” “อย่างนั้นเชียวหรือครับท่านอา..” เสียงออดอ้อน..เพื่อแผนการหนีที่วางไว้คร่าวๆ “โน่น!..ไปอ้อนท่านเจ้าครองนคร..เป็นคำสั่งของท่านไม่ใช่ของอา ดึกแล้ว..ผมกลับถึงบ้านด้วยความอ่อนเพลีย ตอนบ่ายท่านอนุชาพาผมไปพบท่านผู้ครองนคร..ได้รับการอบรมรอบสองจากท่าน อีกกำชับเรื่องการรับตำแหน่งสืบทอด และพาไปดูรูปถ่ายการทำพิธีครั้งก่อนๆ..เครื่องแต่งกายโบราณที่ผมต้องใส่ในวันนั้น ตอนค่ำไปรับเลี้ยงจากสถานทูตต่างๆ ทำความรู้จัก แนะนำอย่างไม่เป็นทางการ..โชคดีที่ได้รับการศึกษาจากเมืองไทย พอรู้เรื่องสถานการณ์โลก และภาษาต่างประเทศที่พอเข้าใจ ไม่อายใครแม้เป็นประเทศเล็กอยู่ห่างไกล เพียงสองสามวันแรกของการรับตำแหน่งว่าที่ผู้สืบทอด ผมรู้สึกเหนื่อยและไม่เป็นตัวเอง ชีวิตส่วนตัวแทบไม่มี..เกียรติยศหรูหราเต็มเปี่ยม แต่ความรับผิดชอบและอันตรายก็เต็มพิกัดเช่นเดียวกัน..แม้ความฝันก็ยังน่ากลัว ชีวิตส่วนตัวของผมเริ่มต้นเมื่อดึกมาก รางวัลชีวิต..กำลังใจนิดน้อยที่ผมพอมี..เลข 1 สีแดง มุมซ้ายหน้าเฟส อนุชิตเขียนมาเมื่อเช้ามืดขณะผมนึกถึงเขาอยู่หน้ากล้องมือถือ ที่ตลาด “รู้ไหมผมนึกอะไรขึ้นได้ เมื่อสองปีที่แล้วแม่พาผมไปดูหมอดู ผมก็ไม่ได้เชื่ออะไรมาก เขาบอกว่าชีวิตของผมจะเจอเนื้อคู่เป็นชาวต่างชาติ ผมแอบขำในใจ อย่างผมเนี้ยนะ 55 เกี่ยวอะไรกันไหมเนี่ย จำได้ไหมใครเคยบอกว่า เรื่องความรักก็เรื่อยแล้วแต่วาสนาอะคับ” คนปากแข็งบอกใบ้อะไรบางอย่างกับผม..หรือแค่ปลอบใจ! อนุชิตอาจจะอยู่หรือไม่ผมไม่รู้..แต่เดี๋ยวนี้ผมอยู่ เวลาอื่นยังสงสัย “วันนี้ผมทำงานเหนื่อยมาก และต้องคอยหลบเลี่ยงผู้ใหญ่ตลอด..เมื่อคราวค้างคืนที่บ้านเทิง (ได้อ่านหรือเปล่า) กว่าจะเอาตัวรอดได้แทบตาย..ดีที่ผมแข็งแรงกว่า..แต่ต้องออกมานอนตากยุงที่ล๊อบบี้โรงแรมทั้งคืน” รายละเอียดบิดเบือน..ถ้าเขียนตามความเป็นจริงอนุชิตอาจไม่เข้าใจ และไม่เชื่อ “ไม่รู้ผมจะหลบเลี่ยงได้อีกนานเท่าไหร่..ทั้งตัวนะถูกจับหมดแล้ว (มีเสื้อผ้า) แต่ครั้งอยู่โรงแรมมีแค่ชุดนอนบางๆ เกือบเสร็จละผม” ให้หึงเสียบ้าง! “คนต่างชาติที่หมอดูทำนายน่าจะหมายถึงชาวตะวันตก..คงไม่ได้หมายถึงเสี่ยวอย่างผม..อ้อ!..นอกจากตี๋น้อยจะไปชุบตัวที่เมืองนอกและกลับมาเป็น “ Francisco Titee de Cila “ ค่อยเป็นไปอย่างที่หมอดูว่า..” “แค่อนุชิตเล่าให้ฟังผมก็ชื่นใจมากแล้วครับที่รักของผม..” “พ่อเรียกอีกแล้ว!!..ดึกอย่างนี้ ไม่ให้หลับนอนกันบ้างหรือไร..คงไม่แคล้วเรื่องเดิมๆ..เดี๋ยวเหอะ!..พรุ่งนี้เช้าผมจะกินไข่ลวก 10 ฟอง แล้วจัดการเอาเมียทีเดียว 5 คนให้สมใจพ่อเลย..คอยดู!!..555..” “ขำๆ จากความเครียดของกรุ๊ป O ครับ..” “พรุ่งนี้พบกันใหม่นะครับที่รัก..” “Je vous aime beaucou..a l’infini” “จุ๊ฟๆๆๆ..” ผมอาจจะเพ้อบ้าไปคนเดียว..ไหนๆ ก็ไหนๆ ผมใส่เต็มที่ เกี้ยวเป็นเกี้ยว..หวานให้สุด..ความสุขของผมมีแค่นี้..จะอั้นไว้ทำไม!! . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 08:49:20

ความคิดเห็นที่ 2 บทนำ + บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11432379/W11432379.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11440062/W11440062.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11446223/W11446223.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11450122/W11450122.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11455127/W11455127.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11459885/W11459885.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11471312/W11471312.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11475116/W11475116.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11484233/W11484233.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11493082/W11493082.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11497813/W11497813.html บทที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11500527/W11500527.html บทที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11504269/W11504269.html บทที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11508715/W11508715.html บทที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11516631/W11516631.html บทที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11519461/W11519461.html บทที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11525571/W11525571.html จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 08:52:57

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 20-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11551268/W11551268.html จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 12:48:44