ความคิดเห็นที่ 1 [ 1 ] เรื่องบนเตียง เมื่อวานนี้เป็นวันเริ่มต้นชีวิตนักศึกษาปี 4 ของผม… พอเรียนเสร็จ ผมก็เดินทางกลับหอคนเดียว เพราะไอ้พวกรูมเมททั้งสามคน เพื่อนสนิทตัวดีของผมมันโดดเรียนกันหมดเลย ทิ้งภาระเลคเชอร์อันแสนหนักอึ้งไว้ให้ผมซะอย่างนั้น พอกลับมาถึงห้องปุ๊บผมก็รีบอาบน้ำทันที ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะเข้านอนเร็วๆ เพราะตื่นไปเรียนมาตั้งแต่เช้ายันเย็น ง่วงนอนจะดิ้นตายอยู่แล้ว ทว่า… ในขณะที่ผมกำลังจะสวดมนต์นอนนั่นเอง พวกมัน… รูมเมททั้งสามคนของผม ก็เปิดประตูเข้ามา แล้วเดินมาล้อมเตียงของผมไว้ รอยยิ้มมีเลศนัยปรากฎขึ้นบนใบหน้าของพวกมันอย่างพร้อมเพรียงราวกับซักซ้อมมาอย่างดี มือพวกมันชูขวดเหล้ายี่ห้อดังขึ้นอวด ไอ้ผมน่ะเป็นคนไม่ชอบกินเหล้าครับ เลยแสร้งทำเป็นไม่สนใจ รีบล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงทันที แต่สุดท้ายก็โดนกัลยาณมิตรทั้งสาม (ประชดน่ะ ประชด…) ลากออกจากเตียงไปร่วมวงด้วยจนได้ “ดื่มไม่ครบสามแก้ว ห้ามนอนนะแก” ‘ไอ้ชิน’ หนึ่งในสมาชิกรูมเมทผู้แสนดีของผมประกาศกร้าว สิ้นคำ ‘ไอ้ซี’ และ ‘ไอ้เรน’ รูมเมทที่เหลือต่างพากันพยักหน้ารับหงึกๆ อย่างเห็นดีเห็นงามด้วย “เฮ้ย! แกก็รู้นี่หว่า ว่าฉันไม่ชอบ แล้วยังจะมาบังคับกันอีก แบบนี้มันบาปนะเว้ยเฮ้ย” “บาปเบิปไรว้า ไอ้เรารึอุตส่าห์หวังดี เห็นแกเรียนหนังสือหนักๆ มาทั้งวัน เลยจัดอะไรมาให้สำมะหราฮาเฮกันบ้าง :-)! แล้วแกตอบแทนความหวังดีของพวกฉันแบบนี้หรือวะ?” ไอ้ชินตัดพ้อพร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผมอย่างไม่พอใจ เออ… ก็จริงอย่างที่มันว่า พวกมันอยากให้ผมผ่อนคลายแท้ๆ แต่ผมดันไปขัดมันซะได้ แบบนี้ไม่ไหวแฮะ ต้องรักษาน้ำใจกันหน่อยแล้ว “โอเคๆ ดื่มก็ได้วะ” สิ้นคำผมก็คว้าแก้วที่หนึ่งมา แล้วกลั้นใจซัดอึกๆ รวดเดียวเกลี้ยง จะได้หมดเรื่องหมดราว… ขมเป็นบ้าเลย พับผ่า แถมคอก็ร้อนผ่าวอย่างกับโดนลวกจนต้องยกมือขึ้นแตะลำคอเลย “อุ๊ แม่เจ้า~~” กัลยาณมิตรทั้งสาม ซึ่งไม่เคยเห็นผมดื่มเหล้ามาก่อน (ซึ่งแน่นอนว่าผมเองก็ไม่เคยดื่มมากขนาดนี้มาก่อนเหมือนกัน) พากันรุมจ้องผมพร้อมทั้งส่งเสียงโห่ร้อง ราวกับเห็นผมเป็นสัตว์สงวนหน้าแปลกก็ไม่ปาน หลังจากเหล้าแก้วที่หนึ่งผ่านลำคอของผม ไหลลงสู่กระเพาะอาหาร ลำไส้เล็ก ลำไส้ใหญ่ กระเพาะปัสสาวะ เฮ่ย… จะไหลไปไหนก็ช่างหัวมันเถอะ แต่ที่แน่ๆ ผมรู้สึกมึนงงอย่างประหลาด เริ่มมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวคูณสองหมดเลย “แก้วเดียวก็มึนแล้วหรือวะ” ผมหันไปทางต้นเสียง ก็พบไอ้ซีกับ ‘ฝาแฝด’ ของมัน “เฮ่ย! ไอ้ซี แกมีแฝดตั้งแต่เมื่อไรวะ ทำไมฉันไม่ยักรู้… อ้าวเฮ่ย! ไอ้เรน ไอ้ชิน แกก็พาฝาแฝดมาด้วยหรือวะ… สุดยอดเลย นี่พวกแกมีแฝดกันหมดเลยหรือวะเนี่ย ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องมีแฝดบ้างแล้ว เอิ้ก~” ผมพูดออกไปตามสิ่งที่ผมมองเห็นในขณะนั้นอย่างมึนงง เรียกเสียงฮาครืนจากพวกมันลั่นห้องเลย “มาแดนซ์กันดีกว่าพวก” ว่าแล้วใครสักคนก็ปิดไฟ แล้วใครสักคนก็เปิดเพลงจังหวะมันๆ ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คซะเสียงดังกระหึ่มเลย สักพักผมได้ยินเสียงเคาะประตู ตามมาด้วยเสียงสบถด่ายาวเหยียด พวกนั้นเลยเปิดไฟ แล้วหรี่เสียงเพลงลง จากนั้นในห้องก็มีฝาแฝดแปลกหน้าเพิ่มมาอีกหลายคู่ และในตอนนั้นเอง… เปลือกตาของผมก็ทาบปิดสนิทลงพร้อมๆ กับสติสัมปชัญญะที่ขอลาไปพักร้อน นั่นแหละ เท่าที่ผมระลึกได้ก็มีเพียงเท่านี้… งั้นไอ้เด็กหนุ่มตัวนุ่มนิ่มในอ้อมกอดของผมนี่ ก็อาจเป็นใครสักคน ที่มาร่วมแจมเมื่อคืนนี้สินะ พอเริ่มประติดประต่อเรื่องได้เท่านั้นแหละ ผมก็ตระหนักได้ทันทีว่าความซวยกำลังเดินทางมาเซย์ฮาโหลผมแล้ว… นี่ผมเผลอทำอะไรหมอนี่ไปบ้างเนี่ย งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ! ไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อให้เมื่อยสมอง เปลือกตาของร่างตรงหน้า เจ้าของเรือนร่างนุ่มนิ่มก็ขยับเปิดขึ้น แล้วนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนที่ดูงัวเงียตื่นไม่เต็มตา ก็จ้องมองหน้าของผมแน่นิ่งเลย “เอ่อนี่… นายเป็นใครเหรอ?” ผมเอ่ยถามอย่างงงๆ พลางคิดว่าหมอนี่เป็นผู้ชายจริงเปล่าเนี่ย ไหงหน้าหวานงี้? “อรุณสวัสดิ์ครับ” ร่างตรงหน้าเอ่ยตอบเสียงใส เรียวปากบางของเขาคลี่ยิ้มกว้างให้ผมอย่างเป็นมิตร ว่าแต่นัยน์ตาเป็นประกายแบบนั้น ต้องการจะสื่ออะไรล่ะนั่น? “เฮ้ย! ฉันถามว่านายเป็นใคร?” “พูดอีกทีสิครับ” ใบหน้าของร่างตรงหน้ายังคงฉาบไปด้วยรอยยิ้มสดใส “จะบ้าเรอะ ไม่ใช่โฆษณาลูกอมนะเว้ย!” ผมโวย ตีหน้าเคร่งเครียดใส่ แล้วรีบดันร่างของเขาออกทันที ก่อนจะถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่สบอารมณ์ “ตกลงนายว่าเป็นใครแน่ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” “พี่จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยหรือครับ?” ประโยคคำถามที่ราวกับจะตัดพ้อต่อว่าผมยังไงไม่รู้ ถูกเอ่ยออกมา ก่อนที่ผู้พูดจะรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายด้วยอาการเขินอายจนถึงจมูก เหลือแต่เพียงดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเป็นประกายของเขาเท่านั้น ที่ยังคงจ้องมองผมอย่างไม่วางตา “เหลวไหลน่า เรื่องเมื่อคืนอะไรกันเล่า เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว” “แต่… มันเป็น ‘ครั้งแรก’ ของผมนะครับ” เขาดึงผ้าห่มลงจนถึงคาง ขมวดคิ้วพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง พอพูดจบเท่านั้นแหละพวงแก้มขาวๆ ของหมอนี่ก็แดงเรื่อขึ้นทันที พ่อแก้ว แม่แก้ว นี่มันเรื่องอะไรกันวะครับ!! สรุปว่าเมื่อคืนนี้ผมเมาแอ๋ไม่รู้เรื่อง แล้วจับเจ้าหมอนี่มาร่วมเล่นจ้ำจี้มะเขือเปาะแปะกันสองต่อสองบนเตียงนอนของผมอย่างงั้นเรอะ เรื่องปวดตับพรรค์นี้ ใครจะยอมรับได้ฮะ! “พี่ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยหรือครับ… พี่ไม่คิดจะรับผิดชอบผมบ้างเลยหรือ…?” “รับผิดชอบ… รับผิดชอบอะไรของนาย?” ผมเอ่ยทวนคำถามของเขาอย่างมึนงง ทำไมผมต้องรับผิดชอบด้วย ถ้าร่างตรงหน้าเป็นสตรีเอวบาง ร่างน้อย ทรงโต ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่อะไรกัน? หมอนี่มันผู้ชายทั้งแท่งเลยไม่ใช่หรือไง แล้วผมต้องรับผิดชอบอะไรล่ะ อีกสักสามเดือนต่อมา ท้องนายจะโตขึ้นหรืออย่างไร? บ้าไปแล้วครับ นี่มันสถานการณ์บ้าบออะไรเนี่ย! ทั้งหมดเป็นความผิดของน้ำเมาที่ผมกระดกกรึ๊บเข้าไปเมื่อคืนนั่นแหละ มิน่าล่ะ เขาถึงได้บัญญัติห้ามไว้ในศีลห้า เพราะมันจะนำพาความซวยมาสู่คนที่บังอาจฝ่าฝืนมันนั่นไง “ผมเป็นผู้เสียหายแท้ๆ แล้วเมื่อคืนพี่ก็บอกเองนะว่าจะรับผิดชอบผม… ฮึก…” แล้วร่างตรงหน้าผมก็เอาผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าแล้วส่งเสียงสะอื้นไห้ครับ ไอ้ที่ว่าจะรับผิดชอบเนี่ย ผมเผลอพูดออกไปตอนไหนไม่ทราบ… ไม่ไหวแฮะ ผมจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ แล้วนี่ผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ สรุปว่าผมต้องรับผิดชอบโดยการยอมเป็นแฟนกับเจ้าหมอนี่… อย่างงั้นเรอะ!! ร่างตรงหน้ายังคงส่งเสียงฟืดฟาดออกมาทางจมูกเหมือนจะเรียกร้องความเห็นใจอยู่นั่น เออ… เอาก็เอาวะ ลูกผู้ชาย กล้าทำก็ต้องกล้ารับ!! “ได้ๆ ฉันจะรับผิดชอบนายเอง หยุดร้องไห้ได้แล้วน่า” ผมดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าของเขาแล้วเอื้อมมือไปลูบเรือนผมอ่อนนุ่มอย่างเบามือเพื่อปลอบโยน แต่อดรู้สึกจั๊กจี้กับคำพูดของตัวเองไม่ได้เลย ผมพิจารณาใบหน้าของเขาครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน… ทำไมผมถึงรู้สึกถูกชะตากับหมอนี่อย่างบอกไม่ถูกเลย หรือว่าผมจะหลงรักผู้ชายเข้าแล้วจริงๆ ไม่ใช่หรอกมั้ง เพราะสถานการณ์มันบังคับต่างหากเล่า!! “พูดอีกทีสิครับ…” เขาอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นมือมาแตะแก้มของผม เป็นอะไรกับโฆษณาลูกอมมากหรือเปล่าเนี่ย เจ้าหมอนี่ ผมบ่นอุบอิบในใจก่อนจะกลั้นใจพูดออกไปอีกครั้ง “อย่ากังวลไปเลย ฉันจะรับผิดชอบนายเอง… ฉัน… จะดูแลปกป้องนายตลอดไป…” แล้วนี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย ดันทะลึ่งพูดบทของพระเอกในหนังที่เพิ่งดูออกไปซะได้ งานเข้าแล้ว!   สิ้นคำพูดสุดน้ำเน่า เน่าขนาดดวงจันทร์ยังขยะแขยงที่จะส่องสะท้อนเงา… ดวงตากลมโตเบื้องหน้าผมก็เบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอสั่นระริกเล็กน้อย ส่วนพวงแก้มของเขานั้นยังคง คงความแดง ประดุจมะเขือเทศรักษาความแดง (?) มองๆ ไปแล้วก็น่ารักดีแฮะเจ้าหมอนี่ แต่แล้วในทันใดนั้นเอง!!! ประตูห้องนอนของผมก็เปิดผ่างออก ตามมาด้วยเสียงตะเบงประสานเสียงแสบรูหู Happy Birth Day to You… Happy Birth Day to You Happy Birth Day to ไอ้คิน… Happy Birth Day to You♪ รูมเมททั้งสามและเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างผมมาจนถึงเมื่อครู่ ต่างพากันปรบมือร้องเพลงอวยพรวันเกิดด้วยน้ำเสียงผิดคีย์ให้ผม สีหน้าระรื่นชื่นบานกันเชียวนั่น “เซอร์ไพรส์โว้ย ไอ้คิน” ไอ้ชินพูดกลั้วหัวเราะ พลางยิ้มอย่างมีเลศนัย ชวนให้อยากเตะโด่งเข้าโกลฟุตบอลยิ่งนัก “อะไรของพวกแกวะเนี่ย?” ผมที่หันไปมองเด็กหนุ่มข้างกายบ้าง หันไปมองเจ้าพวกเพื่อนตัวแสบบ้าง เอ่ยถามออกมาด้วยความสับสน “ก็พวกเรารวมหัวกันแกล้งแกไงเล่า อะไรวะ แค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกเรอะ” ไอ้เรนเสริม และไม่วายแอบยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยด้วยอีกคน “งั้นเจ้าหมอนี่ก็…” ผมมองหน้าเด็กหนุ่มแปลกหน้า ซึ่งผู้ถูกมองก็เอียงคอยิ้มหวานกลับซะด้วยนะ “ก็หาเอาแถวๆ นี้แหละ พวกเราจ้างเขามา เออเฮ้ย… จะว่าไป ลืมค่าจ้างๆ” ไอ้ซีบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินหายไปจากห้องนอนของผมแล้วกลับมาพร้อมแบงค์เขียวๆ แดงๆ ยื่นให้เด็กหนุ่ม โหย ลงทุนโคตรๆ เจ้าพวกนี้ “เอ้านี่ ไอ้น้อง แสดงได้ดีมาก สมจริงสุดๆ จนไอ้คินหลงมันเชื่อไปเลย แถมหลงเชื่อไม่พอ ดูท่าทางมันจะหลงรักเอ็งด้วยว่ะ ฮ่าๆๆ” “ไม่ใช่อย่างนั้นนะเฟ้ย!” ผมตวาดใส่… ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเพราะอายกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกันแน่ ในขณะเดียวกันเด็กหนุ่มซึ่งได้รับเงินค่าจ้างแล้ว ก็รีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว “ขอโทษนะฮะที่ทำให้ลำบากใจ ผมขอตัวก่อนนะครับ” แล้วหนุ่มน้อย เจ้าของเรือนร่างอันแสนนุ่มนิ่ม(?) ก็รีบลุกจากเตียงเดินไปที่ประตูห้อง แต่ก่อนที่ร่างของเขาจะผ่านประตูไป ผมเห็นเขาหันมาจ้องมองผมแว้บหนึ่งก่อนจะพึมพำอะไรสักอย่างออกมาเบาๆ “แล้วเจอกันนะครับ…” “หา นายว่าไงนะ ฉันไม่ได้ยิ…” ไม่ทันที่ผมจะถามจบประโยค ประตูห้องนอนของผมก็ปิดลงเสียก่อนแล้ว อะไรของหมอนั่นนะ? แต่ก็ค่อยยังชั่วหน่อย ที่แค่โดนจ้างมา ไม่อย่างนั้น… ผมคงได้เข้าร่วมสมาคมปลูกป่าพันธุ์เดียวกัน ไม่ก็สมาคมชนช้างฉึกฉึกแห่งชาติเป็นแน่แท้ เออ แล้วตกลงว่าหมอนั่นเป็นใคร มาจากไหนกันล่ะเนี่ย? สุดท้ายผมก็ไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี พวกรูมเมทบอกว่าบังเอิญเจอเลยลากมาแกล้งผม ไม่ทันได้ถามชื่อ ถามคณะ สรุปเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร… เออ แล้วนี่ผมจะไปใส่ใจทำไมเล่า! จะว่าไป… เหมือนผมจะลืมอะไรไปสักอย่างนะ ใช่แล้ว ผมลืมแนะนำตัวนี่เอง… สวัสดีครับ คุณผู้อ่านทุกท่าน ผมชื่อ ‘ภาคิน’ ครับ เพื่อนๆ มักเรียก ‘ไอ้คิน’ เป็นนักศึกษาปีสี่ คณะมนุษย์ศาสตร์ ของมหาวิทยาลัย ป. ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยเปิดครับ มหาวิทยาลัยแห่งนี้ตั้งอยู่แถบชานเมืองหลวง และเนื่องจากมันอยู่ห่างไกลจากบ้านของผมมาก ผมจึงเช่าหอพักภายในมหาวิทยาลัยอยู่กับเพื่อนซึ่งผมได้รู้จักกับพวกมันตอนรับน้อง จนสนิทสนมกันมาถึงทุกวันนี้ หอพักภายในมหาวิทยาลัยมีการแบ่งแยกหอพักชาย หอพักหญิง เป็นหอแบบอยู่สี่คน มีห้องนอนสองห้องซึ่งถูกเชื่อมด้วยห้องนั่งเล่น อีกทั้งยังมีห้องน้ำ ห้องส้วมและลานซักล้างเล็กๆ (แต่พวกมันดันเอาขยะไปกองแทนเสียนี่) ห้องนอนสองห้อง ห้องละสองเตียง ผมนอนห้องเดียวกับไอ้ชิน ส่วนไอ้เรนนอนห้องเดียวกับไอ้ซี แบ่งแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว… เมื่อแรกเริ่ม ผมยังไม่รู้จักเพื่อนทั้งสามคนนี้มากนัก ผมเลย…เลือกอยู่กับไอ้ชิน ผมเลือกมันด้วยตรรกะอันสุดแสนจะปัญญาอ่อนว่า คนที่มีชื่อเล่นคล้ายๆ กัน น่าจะมีนิสัยเหมือนๆ กันบ้างน่า แต่ปรากฏว่าไม่เลยสักนิดเดียว ไอ้ชินเป็นหนุ่มหล่อเจ้าสำราญชอบเที่ยวชอบดื่มเป็นชีวิตจิตใจ ผมสีทองสว่างของมันเตะตาสาวนักล่ะ แต่ผมก็ไม่เห็นมันจะรักใครจริงสักทีเพราะเห็นเปลี่ยนคู่ควงประจำ บางครั้งก็เกิดเรื่องดราม่าสาวตบกันมาให้ผมปวดหัวด้วย เพราะต้องมาเป็นกรรมการห้ามมวย แล้วหามไอ้ชินกลับหอ เฮ่อ… พับผ่าสิ แถมผมยังเป็นห่วงเรื่องผลการเรียนของมันด้วย สังหรณ์ใจไม่ดีว่ามันจะเรียนไม่จบพร้อมเพื่อน แต่หมอนั่นก็ไม่ได้ยี่หระเลยสักนิด เวลาผมเตือนด้วยความเป็นห่วง มันกลับยักไหล่ ทำหน้าสบายๆ ตอบมาว่า “ที่นี่ไม่มีรีไทร์สักหน่อย” เออ ก็จริงของมันแฮะ ว่าแต่… เจ้าเด็กนั่นเป็นใครกันแน่นะ?? (นั่น… ยังไม่จบอีก) ใบหน้าของเด็กหนุ่มปริศนายังคงฝังรากลึกอยู่ในหัวสมองของผม ไม่ยอมหนีหายไปไหนเลย อีกทั้งสัมผัสนุ่มนิ่มนั่นก็ยังคงหลอกหลอนผมจนแทบอยากวิ่งไปปรึกษานักจิตวิทยา!! ผิวขาวอ่อนนุ่มนิ่มจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นผิวของผู้ชาย นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายคู่นั้น ทำไมผมถึงรู้สึกถูกชะตากับสิ่งเหล่านั้นได้นะ เพราะเมาค้างชัวร์ๆ เลย… ใช่แล้ว ไม่ต้องไปหาหมอ หาอะไรทั้งนั้นแหละ กินยาแก้แฮงค์แทนน่าจะเวิร์คกว่า “จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไหร่วะ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปฉลองหาไรกินข้างนอกกัน” ไอ้ชินที่ดูท่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ พาร่างเปลือยท่อนบนสวมแต่กางเกงบ๊อกเซอร์เข้ามา นี่ถ้าผมเป็นสาวคงกรี๊ดหอแตกไปแล้ว แต่พอดีผมเป็นผู้ชายน่ะนะ หอเลยรอดชีวิตไป ผมมองไอ้ชินเปิดตู้เสื้อผ้าอันสุดแสนจะรกของมันอย่างเบื่อๆ เซ็งๆ เพราะสภาพมันเหมือนคนกำลังคุ้ยหาขยะไม่มีผิดเพี้ยน “ฉันปวดหัวว่ะ วันนี้ขอนอนพักหน่อยเถอะ” ผมตอบเสียงง่วงๆ เพลียๆ พลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง… ให้ช้างมาฉุดยังไง วันนี้ผมก็ไม่ออกไปไหนแน่ๆ แต่ท้ายที่สุด ผมก็โดนเพื่อนทั้งสามชีวิต ลากออกจากห้องจนได้… พวกมันพาผมไปเลี้ยงที่ร้านหมูกะทะหน้ามหา’ลัย แล้วนั่งแช่กันจนดึกดื่น… ผมล่ะเสียวนักว่าเจ้าของร้านจะเอามีดอีโต้มาเฉาะหัวข้อหากินคุ้มเกินเหตุมั้ย “ชนแก้ว!!” แก๊ง ! พวกมันทั้งสามยกแก้วเบียร์ขึ้นชน… ส่วนผม… ยกแก้วเป๊ปซี่ขึ้นชน “ไอ้อ่อนนี่ กินอยู่ได้น้ำอัดลม เดี๋ยวก็เป็นเบาหวานตายหรอก” ไอ้ซีสบถด่ายิ้มๆ ก่อนจะกระดกแก้วเบียร์ดื่มอึกๆ แล้วร้อง “อ่า~” ออกมาอย่างสะใจ แล้วที่ไอ้พวกคุณทั้งหลายกำลังดื่มอยู่นี่มันเครื่องดื่มบำรุงร่างกายหรือไงครับ? “แด่อายุที่มากขึ้นของไอ้คิน” ไอ้ชินว่า “แด่ความชราที่เดินทางมาเยือน” ไอ้ซีร่วมบ้าง เออ จะพล่ามอะไร ก็พล่ามไปเถอะ เชิญ! “แด่ความบริสุทธิ์ที่ถูกหนุ่มน้อยหน้าหวานช่วงชิงไป” ไอ้เรนไม่น้อยหน้า พูดจบก็ขยับแว่นเก๊กหน้าเกาหลีจ๋าของมัน เรียกเสียงฮาครืนได้ในทันที แต่ประเด็นนี้ ผมรับไม่ได้โว้ย!! ============================== ขอคำแนะนำด้วยนะครับ จากคุณ : Archira (Ezkun) เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 20:53:22

ความคิดเห็นที่ 2 เอ่อ... ขอโทษที่ถามตรงๆ นะครับ เรื่องนี้เป็นนิยายแนว Y ใช่มั้ยครับ ? ถ้าใช่... ตอนส่งไปพิจารณา สนพ.นั้นๆ เขาอาจจะไม่รับนิยายแนวนี้ก็ได้ งานเลยไม่ผ่าน ส่วนตัวแล้วก็สนุกดีนะครับ ผมก็เคยส่งไปพิจารณา ไม่ผ่านเหมือนกัน เอามาลงเรื่อยๆ นะครับ จะติดตาม แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 55 09:04:29 จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 55 21:47:08

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าไม่ใช่แนวทะลึ่ง ก็แนวเกย์ ถ้าเป็นอย่างหลังคงต้องหาสำนักพิมพ์ที่เหมาะสม เคยเห็นนิตยสารเกย์โฆษณาอยู่นะเดี๋ยวจะหามาให้ แต่ถ้าแนวทะลึ่งก็โอเคนะ แต่เปิดเรื่องอย่างนี้สาวๆอาจจะเข้าใจผิดและเลิกตามอ่านไปเลย การบรรยายเหมือนให้ตัวเอกคอยเล่าเรื่องให้ผู้อ่านฟังอีกที ข้อดีคือสนุกสนาน แต่มันก็ทำให้อรรถรสหายไปด้วย หากใส่ความนึกคิดของตัว คิน ให้มากกว่าอีกนิดจะดีไหม การบรรยายตัวละครน้อยไปนิดทำให้คนอ่านไม่อินกับตัวละครเท่าไหร่ สับสนกับคน ชิน คิน คนอื่นๆ ลองเพิ่มเติมดูเช่น ไอ้ซีเตี้ยล่ำดำ ก็บรรยายไป คินดื่มแก้วเดียวคงไม่เมาขนาดนั้นมั้งครับ มันดูไม่สมจริง ถึงเมาก็คงสร่างเมาได้เร็ว จากคุณ : นาย (หูโน่) เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 14:41:12

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบคอมเม้นท์นะครับ คูณผีเสื้อสีดำ : เรื่องนี้ส่อวายก็จริง แต่ไม่วายครับ (ทำไมถึงไม่วาย ต้องติดตามต่อไป) หรืออาจเป็นเพราะประเด็นนี้ก็ได้ ที่ทำให้สำนักพิมพ์แนวรักวัยรุ่นไม่รับกัน คุณ นาย (หูโน่) : มะ... ไม่ใช่แนวเกย์ครับ ฮ่าๆ ถึงมันจะส่อมากก็ตาม ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ เรื่องการอธิบายลักษณะตัวละครผมต้องปรับปรุงจริงๆ ด้วย ความจริงผมก็เขียนอธิบายว่าแต่ละคนลักษณะอย่างไรเหมือนกันนะ.... แต่ดันไปเขียนไว้ตอนกลางๆ เรื่อง (ไกลไปจริงๆ ด้วย!!) ขอบคุณมากๆ ครับ จากคุณ : Archira (Ezkun) เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 17:23:47

ความคิดเห็นที่ 5 ติดใจตรงกินเหล้านี่แหละ เรากินครั้งแรก แก้วเดียวนี่ยังไม่เมานะ 555++ สงสัยเพื่อนของนายคินลืมใส่โซดาให้ เอิ๊กๆๆๆ ^O^ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 18:23:23

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบคุณผีเสื้อสีดำ ฮา คงต้องแก้ให้กินสัก 3 แก้วซะแล้ว ผมเองถึงจะเคยกินบ้าง แต่ไม่มากถึงขนาดเมาเลยสักครั้ง ขอบคุณที่ทักท้วงนะครับ ^^ จากคุณ : Archira (Ezkun) เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 19:49:26

ความคิดเห็นที่ 7 ดูอย่างกวีเอก สุทรภู่ นั่นเป็นไร ไม่เมาแต่งกลอนไม่ได้นะนั่น ^^ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 21:35:49

ความคิดเห็นที่ 8 มีอีกคน อยู่แถวโคราช ไม่เสพแต่เพลงไม่ได้ จากคุณ : นาย (หูโน่) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 05:51:36

ความคิดเห็นที่ 9 มาลงชื่อว่าอ่านแล้วค่ะ เห็นด้วยกับเรื่องบรรยายและการนำเสนอคาแรกเตอร์ค่ะ ค่อยๆปรับปรุงไปนะคะ สู้ๆ ^^ จากคุณ : Loki Trickster เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 08:30:10

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีครับ อ่านแล้วขำๆ เพลินๆ ดี ที่คนอ่านรู้สึกว่าเป็นแนววาย น่าจะเป็นเพราะลักษณะความคิดของภาคินที่แสดงออกมาครับ ส่อนัยว่ามีความหวั่นไหวไปด้วย ก็เลยชวนให้รู้สึกว่า ตัวภาคินนี่แหละที่เปล่งกระแสวายออกมา ถ้าเป็นนิยายแนวตลกทะลึ่ง ลักษณะการบรรยายความคิดตัวละครคงจะไม่ไปจดจ่ออยู่กับ ความนิ่มของผู้ชายอีกคนแบบนี้ ลักษณะการใช้ภาษา ฮาๆ เพลินๆ ดีนะครับ เหมาะกับนิยายแนววัยรุ่นฮาๆ ถ้าจะปรับให้เป็น แนวผู้ใหญ่ ลักษณะภาษาคงต้องเปลี่ยนเยอะเหมือนกัน เพราะโทนอารมณ์มันคนละอย่างกัน จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 05:19:22

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบคุณพีทคุง (พิธันดร) ขอบคุณที่อ่านนะครับ ดีใจจังครับที่เวลาคนอ่านบอกว่า ภาษาฮาๆ เพลินๆ เพราะผมเกร็งๆ เรื่องนี้มากเลย กลัวว่าจะติดขัด เห็นด้วยเหมือนกันครับ ว่าหากจะแก้ไขเป็นแนวผู้ใหญ่คงต้องเปลี่ยนอารมณ์เยอะเลยครับ ผมเลยคิดว่าถ้าปรับไม่ไหวจริงๆ ผมคงรีไรท์เรื่องนี้ด้วยโทนอารมณ์แบบเดิม แล้วตามหา สนพ ที่พิมพ์นิยายประมาณนี้แทน ^^; จากคุณ : Archira (Ezkun) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 09:52:43

ความคิดเห็นที่ 12 น่าจะสนพ สถาพรนะคะที่จำไม่ผิด เมื่อก่อนเราเคยอ่านของนักเขียนในเว็บคนนึง ตอนนี้ได้ตีพิมพ์ไปหลายเล่มแล้ว ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายดำเนินเรื่องหมดเลย สนุกมากด้วย เป็นแนววัยรุ่นอ่ะค่ะ ไม่ทราบเคยส่งไปรึยัง จากคุณ : วันนี้หนูมาคนเดียว เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 18:01:26

ความคิดเห็นที่ 13 ถามคุณ วันนี้หนูมาคนเดียว ครับ ยังไม่เคยส่งสถาพรครับ ขอรบกวนถามหน่อยครับว่าที่คุณเคยอ่านของสถาพร เป็นของ Z-Girl / Princess หรือ พิมพ์คำครับ? ขอบคุณครับ ^^ จากคุณ : Archira (Ezkun) เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 12:22:23