Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
จอมใจอเวจี...(Psycho hell 20)....เงาอดีต..และความทรงจำ ติดต่อทีมงาน

ตอนที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11437872/W11437872.html


====================
PSYCHO HELL...20
เงาอดีต...และความทรงจำ
GTW & PSYCHO MAN
====================



“เชร่า......บอกข้าที ว่าข้าควรกินยาเม็ดนี้ไหม”

ธิดาตกสวรรค์นั่งท่าทางตามสบายอยู่ขอบเตียงในห้องนอนและมีสีหน้าครุ่นคิดขณะจ้องมองยาเม็ดน้อยประกายแวววาวซึ่งกำลังใช้นิ้วมือหมุนเล่นไปมา โดยมีสาวใช้คนเก่งนั่งเป็นเพื่อนอยู่ด้านข้าง แสงสว่างจากหินเรืองแสงก้อนกลมเท่าไข่ไก่ให้แสงละมุนนวลตา

“ต้องกิน....” สาวใช้ตอบเสียงเด็ดขาด ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงแสดงบทบาทเป็นเพื่อนคนรับใช้ได้อย่างแนบเนียน

“ทำไมต้องกินด้วย”

“อ้าว...ก็มันจะทำให้ความทรงจำกลับมายังไงล่ะ หรือว่า ไม่อยากได้ความทรงจำกลับคืนมา”

ระหว่างคิ้วของเฟรี่ขมวดเข้ากันอย่างคนใช้ความคิด พักหนึ่งจึงเอ่ยปากขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจว่า

“ความทรงจำที่จะได้กลับมาจะดีหรือเลวขนาดไหน ข้าเองก็ยังไม่รู้ ถ้าหากมันเป็นความทรงจำที่ไม่ดี ก็คงไม่คุ้นอะไรกับการได้ความทรงจำนั้นกลับมา”

“ความทรงจำก็มีทั้งดีและไม่ดีนั่นล่ะ และไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีก็ความทรงจำของท่าน เอ๊ย...เจ้า ไม่มีใครสมควรเป็นเจ้าของความทรงจำนั้นได้ เมื่อเป็นของของเราก็สมควรที่จะเข้าไปดูแลใส่ใจ”

“ดูแลใส่ใจความทรงจำนี่นะ” เลิกคิ้วถามเสียงสูงเหมือนไม่เห็นด้วย หากคู่สนทนายังคงอธิบายด้วยสีหน้าจริงจังต่อไป

“ใช่แล้ว..เมื่อมีความทรงจำก็จะทำให้เราเข้าใจอะไรๆได้มากขึ้น ถึงมันจะเป็นเพียงเงาอดีตเท่านั้นก็ตาม ภาพอดีตซึ่งไม่ต่างจากความฝันนัก แต่มันก็อาจเป็นบทเรียนทำให้เรามองเห็นแนวทางของเส้นทางจะก้าวเดินต่อไป”

“แต่ถ้าข้าพอใจความทรงจำในตอนนี้ล่ะ”

“อะไรนะ..”

“ไม่ต้องมาทำเป็นเสียงสูงสงสัยหรอก หมายความว่าถ้าข้าพอใจความทรงจำในตอนนี้ พอใจในชีวิตในตอนนี้ โดยไม่ต้องแสวงหาอะไรมาเพิ่มเติมให้มันมากเรื่องหลายความจนวุ่นวาย ข้าก็ไม่เห็นจะต้องง้อความทรงจำเก่าๆ เลย..มันก็แค่ความฝันลางเลือนทำไมต้องไปยึดติดกันมันด้วย”

“ตอนนี้เจ้าเป็นคนรับใช้นะ ไม่อยากรู้หรือว่าความจริงเจ้าเป็นใคร มีอดีตอย่างไร”

“เป็นคนใช้แล้วเป็นอย่างไร” คัดค้านพลางส่ายหน้าอย่างไม่ยินยอม แถมยังมีการย้อนกลับอีกว่า

“แล้วทีเจ้าล่ะ ยังมาเป็นคนรับใช้อยู่ที่นี่ ดูแล้วไม่น่าเป็นไปได้ ก็แสดงว่าการเป็นคนรับใช้ก็ต้องมีดี  ถ้าข้าบอกว่าข้าพอใจในชีวิตในตอนนี้โดยไม่สนใจว่าจะเป็นใครมาจากไหน มันก็เป็นสิทธิ์ของข้า เจ้าว่าใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่......”

คนที่ตอบไม่ใช่เชร่า หากเป็นปีศาจหน้ากากอันเย็นชาไร้อารมณ์ ซึ่งก้าวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ สาวใช้คนเก่งท่าจะลุกขึ้นลงมาจากเตียง แต่อีกผู้มาใหม่ยกมือห้ามเอาไว้ ซึ่งทำให้เชร่าเข้าใจทันที ว่ากำลังเล่นบทเพื่อนของเฟรี่อยู่ ไม่ควรทำอะไรให้แปลกแยกเกินไป

บนอกเสื้อของไนท์ ยังคงมีกุหลาบมรกตปักอยู่ สาวใช้เห็นแล้วต้องพยายามสะกดกลั้นอมยิ้มสุดชีวิต ส่วนเฟรี่พอได้ยินเสียงห้วนๆดุๆ ของเข้านายก็ทำหน้าเจื่อนแต่ประกายตามีแววยินดีอย่างปกปิดไม่มิด

“ฟังว่ามีคน ดื้อ จะไม่ยอมกินยาอยู่แถวนี้”  ถามขึ้นลอยๆ ทำเอาคนถูกตีกระทบฝืนยิ้ม ส่วนสาวใช้คนเก่งรับลูกแบบทันควันเช่นกัน รีบฟ้องเสียงดังว่า

“เฟรี่สิคะ จะไม่ยอมกินยา ดื้อจริงๆ ...อย่างนี้ต้องลงโทษให้หนักเลยนะคะ โอ๊ย....”

เชร่าสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกมือขาวๆนุ่มๆ เลื้อยมาหยิกเข้าบริเวณแขนซ้ายค่อนข้างแรง จะเป็นฝีมือคนอื่นไม่ได้นอกจาก “คนดื้อ” ซึ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“คุณไนท์คะ เฟรี่ทำร้ายร่างกายดิฉันค่ะ” สาวใช้แกล้งฟ้องทันที เจ็บก็เจ็บจากเล็บคมๆ แต่ก็ไม่ได้นึกโกรธเคืองอะไร ทั้งยังรู้สึกขบขำด้วยซ้ำ และเล่นตามบทต่อไป

“ดูสิคะ...”

ว่าพลางยกแขนให้ดูรอยเล็บ “ดีนะเนื้อไม่หลุดออกไปด้วย เล่นอะไรก็ไม่รู้”

“สองข้อหาแล้วรู้ไหม”

เจ้านายหันมาเล่นงานคนดื้อทันที ด้วยด้วยเสียงเนิบนาบเย็นชาว่า

“ข้อหาแรกดื้อไม่ยอมกินยา ข้อหาที่สองทำร้ายร่างกายคนอื่น ชักจะเอาใหญ่แล้วนะเรา”

คนโดนดุหลบสายตาห่อไหล่ก้มมองพื้น คราวนี้ไม่กล้าเถียงอะไรอีก เพราะท่าทางเจ้านายจริงจังน่ากลัว

“จะกินหรือไม่กิน..”

“เดี๋ยวก่อนสิ”

พยายามต่อรองสุดชีวิต ช้อนสายตาขึ้นมาดูสถานการณ์ทางอารมณ์ของนักรบปีศาจแล้วอธิบายเสียงอ่อยน่าสงสารว่า

“ให้ข้าแน่ใจก่อนได้ไหมว่า กินไปแล้ว ความทรงจำส่วนนี้ของข้าจะไม่หายไป แล้วได้ความทรงจำเก่ากลับมา”

“อืมม....หมายความว่าเจ้าต้องการทั้งความทรงจำเก่าและความทรงจำใหม่”

เฟรี่พยักหน้าแบบไม่พูดไม่จา เจ้านายนิ่งอึ้งไปสักพักหนึ่ง พอจะเข้าใจความรู้สึกของสาวตกสวรรค์จอมดื้อคนนี้ ว่าเหมือนคนมีสองวิญญาณ วิญญาณหนึ่งเป็นนางฟ้าเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจ อีกวิญญาณเป็นคนรับใช้ผู้สดใส ว่านอนสอนง่าย แม้จะออกอาการดื้ออยู่เป็นระยะบ้างก็ตาม สองฟากสองฝั่งของความคิดความทรงจำ ปัญหาแบบนี้เขาเองก็ไม่เคยเจอมาก่อนเลย

“เจ้าคิดอย่างไรกับชีวิตของเจ้าในตอนนี้”

เฉไฉหันไปถามเรื่องอื่น เฟรี่ทำท่าเหมือนพยายามมองหน้าให้ทะลุหน้ากากเย็นชานั้น..ให้ทะลุเข้าไปถึงข้างในหัวใจ ก่อนเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า

“ข้าพอใจชีวิตในตอนนี้ พอใจที่จะได้ทำงานบ้าน พอใจกับการดูแลสวนดอกไม้ ดีใจที่ได้เพื่อนอย่างเชร่าและมีเจ้านายอย่างพวกท่าน ทำให้ข้ารู้สึกถึงความสงบชองชีวิตว่าบางทีก็ไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้ไปอีกแล้ว”

เฃร่าซึ่งนิ่งเงียบฟังอยู่พลันปรากฏแววตื้นตันใจขึ้นมาในประกายสายตา ไม่ว่าเฟรี่จะมีความทรงจำแบบไหน ก็เป็นคนน่ารักน่านับถืออย่างจริงใจเสมอ

“เจ้าอยู่แบบนี้มันไร้อนาคต”

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย อดีตของข้า ข้ายังไม่สนใจ นับประสาอะไรกับอนาคต”

“ดื้อจริงๆ..” นักรบปีศาจโคลงศีรษะไปมาเหมือนคนอ่อนอกอ่อนใจ แล้วขยับเข้าไปใกล้พลางเอ่ยทีละคำว่า

“อย่างไรก็ตาม เจ้าต้องกินยานี้”

“ก็...ให้ข้าแน่ใจก่อนได้ไหม”

“ข้ารับประกันให้ เจ้าจะได้ความทรงจำในตอนนี้ไปด้วย”

“แล้วข้าจะแน่ใจได้อย่างไร”

“ก็ข้ารับปากแล้ว”

สาวตกสวรรค์มองหน้าแล้วส่ายหน้าพลางบอกว่า

“รับปากแล้วเชื่อถือได้ขนาดไหน”

“นี่.......”

นักรบปีศาจทำเสียงดุเข้ม เค้นเสียงหนักๆ ทีละคำว่า

“จะ กิน หรือ ไม่ กิน”

ส่ายหน้าไปมาคือคำตอบ บทจะดื้อขึ้นมาก็ดื้อเสียจนน่าอ่อนอกอ่อนใจ เชร่ามองหน้าคนทั้งสองสลับกันไปมา ดูสิว่าใครจะเป็นฝ่ายยอมใครก่อน

“จะไม่กินข้าจะ...........”

น้ำเสียงของนักรบปีศาจเย็นยะเยียบจนน่าสะพรึงกลัว ทิ้งท้ายประโยคเอาไว้ชวนให้ขนลุก หากคนดื้อยังคงจ้องหน้าตาแป๋วอย่างสนใจใคร่รู้ สายตาแบบนั้นชวนให้หงุดหงิดเป็นที่สุด

“จะอะไร.....” แน่ะ..ยังมีการเอ่ยปากถามเสียงใส

“ข้าจะกอดเจ้า!!!”  

พูดโพล่งขึ้นอย่างเหลืออดว่านั่นเป็นสิ่งน่ากลัวที่สุดแล้ว คนใช้คนเก่งฟังแล้วสะดุ้งแทบตกลงมาจากเตียง โถ..เจ้านายของเชร่า เกิดมาไม่เคยดุร้ายอาละวาดใส่สตรีนางใดจริงจังมาก่อน เคยแต่จับดาบถาโถมใส่พวกปีศาจมาพูดแบบนี้ฟังแล้วมันพิลึกขัดอารมณ์เหลือทน

เฟรี่ยังคงมองอย่างสงสัย เหมือนจะถามว่าหน้าแบบนี้กอดคนเป็นด้วยหรือ

เชร่าอดรนทนไม่ได้ กระโดดลงมาจากเตียงลากแขนของนักรบปีศาจห่างออกมาแล้วกระซิบข้างหูพอได้ยินกันสองคนว่า

“ไปขู่แบบนั้นมันไม่เหมาะไม่ควรนะคะ ยังแปลกๆยังไงชอบกล เสียอิจเมจหมดเอาแบบนี้ดีกว่า.........”

ประโยคลุดท้ายลดเสียงลงไปอีก นักรบปีศาจพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเริ่มย่างสามขุมเข้าหานางฟ้าตกสวรรค์ พลางเค้นเสียงกระด้างเย็นชา

“ถ้าเจ้ายังดื้อไม่ยอมกินยา ข้าจะจับเจ้าถอดชุดออกให้หมด ดูสิว่าคราวนี้เจ้าจะ......”

พูดยังไม่จบประโยคเฟรี่ก็รีบส่งเม็ดยาเข้าปากอย่างรวดเร็วก่อนหันไปคว้าแก้วน้ำซึ่งวางบริเวณหัวเตียงมาดื่มตามลงไปอย่างรวดเร็วพูดแบบหายใจหายคอแทบไม่ทัน

“ข้ากินแล้ว..กินแล้ว”

บทจะหายดื้อก็หายดื้อราวสายฟ้า

“ดีมาก”

นักรบปีศาจส่งเสียงหนักๆ พยักหน้าอย่างพอใจ โดยมีสาวใช้คนเก่งแอบยิ้มอยู่ด้านหลัง

“คราวนี้ก็นอนพักได้แล้ว พรุ่งนี้ก็จะเป็นปกติ”

เป็นปกติก็ดีไป สาวใช้คนเก่งคิดในใจ เพราะวาดภาพว่าพรุ่งนี้ถ้าเฟรี่มีความทรงจำในตอนนี้ด้วย ก็จะจำได้ว่ารับบทคนรับใช้ได้ดีขนาดไหน จะอาละวาดแก้แค้นเจ้านายให้ดับดิ้นสิ้นใจตายคามือหรือไม่

“นอนให้ดีๆล่ะ ไม่ต้องออกไปดื้อไปซนที่ไหน” เจ้านายกำชับพลางทำท่าจะเดินออกจากห้อง

“เดี๋ยวก่อน”

เสียงเรียกของนางฟ้าตกสวรรค์ทำให้เท้าซึ่งกำลังก้าวเดินชะงักค้าง หันมามองส่วนเชร่าหลบแวบออกไปอย่างนกรู้

เฟรี่ยังคงนั่งแกว่งขาไปมาอยู่ขอบเตียง มือทั้งสองค้ำที่นอนเอาไว้ในอาการของคนซึ่งยังไม่มีอาการง่วงนอนปรากฏให้เห็น

“มีอะไร”

น้ำเสียงของไนท์บ่งบอกแววรำคาญ แต่อีกฝ่ายยังคงนั่งมองนิ่งอยู่อย่างนั้น สายตาแบบนั้นทำให้ทั้งหงุดหงิดทั้งสงสาร

“ข้ายังไม่ง่วง”

“แล้วไง”

“อยู่เป็นเพื่อนข้าสักครู่ได้ไหม”

คนรับใช้อะไรกันมาขอเจ้านายแบบนี้  แต่ปีศาจหนุ่มก็เดินกลับมายืนนิ่งอยู่ข้างเตียงโดยดี

คืนนี้หญิงสาวชาวสรวงสวมชุดนอนสีดำสนิทรับกับเส้นผมยาวสยายราบลื่นขับผิวขาวนวลให้กระจ่างเด่นชัดมากขึ้น หัวใจของนักรบปีศาจเต้นแรงอย่างบังคับไม่ได้

“คงได้สักพัก..” ตอบเหมือนไม่เต็มใจนัก แต่ก็ทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาได้เห็นคมเขี้ยวซึ่งงอกออกมายาวกว่าปกติ นั่นกลับทำให้ดูมีเสน่ห์แบบลึกลับมากขึ้น

“ไว้ให้ข้าหลับก่อน ท่านค่อยจากไปได้ไหม”

“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ ข้าเป็นปีศาจนะ...เจ้าหลับไปข้าอาจจับเจ้ากินได้ทุกเมื่อ”

เฟรี่จ้องหน้าอีกฝ่าย ในสายตาไม่ได้มีแววกลัวเลยสักนิด หากมีแววซึ่งบ่งบอกรับรู้ถึงการปกป้องดูแลจนอบอุ่นเข้าไปหัวใจ

“ไม่กลัว..ท่านไม่มีอะไรน่ากลัว”

“ข้าเป็นปีศาจ”

“ก็เป็นแค่นามที่เรียกหากันเท่านั้น”

“นี่จะมาดื้อก่อนนอนหรืออย่างไรกัน”

“ข้าแค่กลัวอย่างอื่น...”

“ในตึกนี้ความจริงไม่มีอะไรน่ากลัว”

“ข้ารู้ แต่ความกลัวมันไม่มีเหตุผลเสียสักนิด ยังไงข้าก็กลัว”

“ก็ได้ๆๆ”  ปีศาจหนุ่มรับปากอย่างจนปัญญา เข้าใจถึงอารมณ์แห่งความหวาดกลัวดี

“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าจนกว่าเจ้าจะหลับ ว่าแต่เจ้านอนได้แล้วอย่ามานั่งจ้ออยู่แบบนี้”

เฟรี่ล้มตัวลงนอน คว้าผ้าห่มมาคลุมตัวอย่างว่านอนสอนง่าย แต่ยังเอียงหน้ามองมอง ทำตาปริบๆ

“มีอะไรอีก”

“ช่วยเล่าเรื่อง หรือเล่านิทานให้ฟังได้ไหม จะทำให้ข้าหลับเร็ว”

นั่น....ขนาดความจำเสื่อมยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม แล้วมีคนรับใช้ที่ไหนกันมาขอเจ้านายแบบนี้ มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ..

“อย่าเรื่องมากได้ไหม..ไม่ใช่เด็ก” ทำเสียงดุอีกแล้ว

“ถ้าท่านไม่เล่าข้าก็ไม่หลับ จะเป็นภาระให้ท่านต้องเฝ้าทั้งคืนเลยนะ”

นักรบหน้ากากส่ายหัวอย่างเอือมระอา แต่ในที่สุดก็ยอมลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงโดยดี พลางถามให้โอกาสเปลี่ยนใจครั้งสุดท้าย

“เรื่องเล่าของข้าน่ากลัวนะ จะทำให้เจ้าฝันร้าย”

“ข้าฟังได้หมดล่ะ ฝันอะไรก็ไม่กลัว”

นี่มันผิดภาพลักษณ์ชัดๆ แต่ดูเหมือนไนท์จะไม่มีทางเลือก ความแข็งไม่ยอมใครเมื่ออยู่กับสาวแดนสรวงคนนี้กลับเป็นฝ่ายต้องยินยอมโอนอ่อนตามอย่างไม่น่าเชื่อ

“เจ้านาย...”

ยังไม่ทันได้เล่าอะไร เสียงหวานใสก็ดังขึ้นอีกแล้ว

“อะไร”

“ข้ากลัว”

“กลัวอะไรอีกล่ะ”

“กลัวความทรงจำของข้า”

ถ้าไม่มีหน้ากากสีขาวอันเย็นชาปิดบังใบหน้า หญิงสาวคงเห็นรอยยิ้มน้อยๆของคู่สนทนาและแววตาแสนอ่อนโยนคู่นั้น แต่เสียงถามออกมากลับกระด้างเย็นชาตามเคย

“ทำไมต้องกลัวความจริงด้วย”

“ข้าไม่รู้....”

“เจ้าหนีตัวเองไม่พ้นหรอก ความทรงจำมันเป็นของเจ้า เป็นเงาของชีวิตผ่านกาลเวลา มันจะทำให้เจ้าเป็นตัวของตัวเอง”

“ตอนนี้ก็เป็นตัวข้าเอง...” แม้จะโต้ตอบแต่นัยน์ตาของเฟรี่ก็ค่อยหรี่ลงทีละน้อย

“ก็ใช่...แต่เป็นตัวของเจ้าซึ่งไม่มีเงาอดีตมารบกวน”

“แล้วยังไงล่ะ.เป็นแบบนี้ยิ่งเป็นตัวจนที่แท้จริงไม่ใช่หรือ”

“ก็ใช่...แต่ความเป็นเจ้ามีมากว่านี้ เมื่อเจ้าได้ความทรงจำกลับมา เจ้าอาจเกลียดช้าก็ได้”

“ไม่มีทางเป็นแบบนั้น”

“เจ้าคอยดูก็แล้วกัน.....”

นัยน์ตาคมวาวหลับพริ้มลงไป ยังไม่ทันจะถอนลมหายใจอย่างโล่งอก เสียงคนใกล้จะหลับก็กระซิบแผ่วอีกครั้ง กระซิบจากใบหน้าที่มีรอยยิ้มเล็กน้อย และมือเรียวงามยื่นออกมาจากผ้าห่ม

“จับมือข้าไว้ได้ไหม.......”

“ทำไม......”

เสียงของปีศาจหนุ่มเหมือนคนใกล้ตาย  มองมือซึ่งยื่นมาตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ

“ก็แค่จับมือ..ข้าอยากหลับ โดยที่รู้สึกว่าท่านอยู่ใกล้ๆ”

ตอนนี้ข้าก็อยู่ข้างๆ เจ้าแล้ว”

“ไม่...”

คนดื้อ ยังดื้อจนวินาทีสุดท้าย

“ต้องอยู่ตอนที่ข้าหลับด้วย”

แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 55 14:46:02

จากคุณ : GTW
เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 19:49:06

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com