ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 19 เสียงเพลงเบาๆ เข้ากับบรรยากาศเงียบๆ ของร้านกาแฟในห้างสรรพสินค้าทำให้หลายคนอ้อยอิ่งอยู่ในร้านนานๆ ไม่อยากไปไหน บางคนนั่งทำงานไปด้วยจิบกาแฟไปด้วย บางคนก็คุยกับเพื่อน มีทั้งที่นั่งอยู่ตรงหน้าและอยู่ในโลกไซเบอร์ ส่วนบางคนนั่งอ่านหนังสือสบายๆ มีเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น อยู่ที่โต๊ะในสุดมุมห้อง กาแฟร้อนที่พนักงานนำมาเสิร์ฟพักใหญ่ๆ กลายเป็นกาแฟเย็นชืด ไม่พร่องแม้แต่น้อย วางอยู่บนโต๊ะอย่างไรก็อยู่อย่างนั้น บูรณะเอนหลังพิงพนักหลับตาใช้ความคิด  อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องนั่งรถทัวร์ไปเชียงคานอีก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ตั้งแต่ไปเปิดร้านกาแฟที่นั่น เทศกาลลอยกระทงที่ผ่านมาคือช่วงที่เขามีความสุขมากที่สุด ทว่าต่อจากนี้คงมีแต่ความเหงา ไม่ใช่เพราะไร้นักท่องเที่ยว ลมหนาวยังคงพลิ้วผ่านอย่างนี้ มีหรือเชียงคานจะร้างผู้มาเยือน หากความเหงาเกิดขึ้นเพราะคิดถึงใครบางคน สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา บูรณะเพิ่งรู้ว่าการดำเนินชีวิตของเขาไม่เหมือนเดิม ลูกค้ายังคงเต็มร้าน เขายังชงกาแฟขายมือเป็นระวิง บรรยากาศอวลไปด้วยมิตรภาพ ทว่าบูรณะกลับต้องการมีคนมาต่อปากต่อคำชวนทะเลาะ บางครั้งถึงกับเหลียวมองแล้วยิ้มอย่างดีใจเมื่อมีใครบังเอิญเสียงดังขึ้นเพียงเล็กน้อย เขากำลังคิดถึงหญิงสาวขี้โมโหคนนั้น “เจ้าของร้านอะไรวะ แอบมานั่งอู้งานอยู่ตรงนี้” เสียงทักของเพื่อนทำให้บูรณะตื่นจากภวังค์ เขามองผู้ที่กำลังทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วยิ้มให้ “แอบอยู่นี่ยังอุตส่าห์เห็นอีก” “ถ้าน้องโบว์ไม่บอกก็ไม่รู้หรอก” บูรณะฟังเพื่อนแล้วเหลือบตามอง ‘น้องโบว์’ ลูกสาวของน้าชาย ที่กำลังขะมักขะเม้นบดกาแฟอยู่ ลูกพี่ลูกน้องของเขาคนนี้มีความสุขกับการทำงาน จึงทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ บดกาแฟ ชงเครื่องดื่ม รับคำสั่งลูกค้า เก็บเงิน และบางครั้งถึงกับล้างถ้วยกาแฟเอง ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วนของร้านนี้ ทั้งยังแต่งตัวเหมือนกับพนักงาน ชนิดที่ใครไม่รู้จักจะไม่รู้เลยว่าเธอคือเจ้าของร้านคนหนึ่ง บุญญิสาหันมาเห็นพี่ชายมองอยู่ก็ยิ้มให้ “กาแฟอีกสักถ้วยมั้ยคะ” “ถ้วยนี้ยังไม่ได้ดื่มเลย” บูรณะบอกพร้อมกับชี้ไปยังถ้วยกาแฟซึ่งตั้งอยู่ตรงหน้า ก่อนหันไปถามเพื่อน “สั่งอะไรแล้วหรือยังล่ะนพ” “เรียบร้อยแล้ว อเมริกาโน่ร้อน” อรรณพตอบ “แต่เราจ่ายไปแล้วนะ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น... เกรงใจ” อรรณพรีบพูดเมื่อเห็นเพื่อนขมวดคิ้ว เขารู้ ถึงร้านนี้บูรณะจะเป็นหุ้นส่วนอยู่ แต่เครื่องดื่มทุกถ้วยที่เลี้ยงใครๆ บูรณะก็ต้องเป็นคนจ่าย ไม่ใช่ของฟรี ทว่าคำพูดคำสุดท้ายของอรรณพยิ่งทำให้คิ้วของบูรณะขมวดมากขึ้น หากเพียงชั่วพริบก็กลับมาเป็นปกติ เขารอจนอเมริกาโน่ถูกยกมาเสิร์ฟแล้วจึงกล่าวเสียงเรียบ “มาหาเรามีธุระอะไรหรือเปล่า” บูรณะถามคำนี้เพราะร้อยวันพันปี คำว่าเกรงใจไม่ค่อยจะหลุดออกจากปากเพื่อนยกเว้นสองครั้งนั้น ครั้งแรกคือเมื่อตอนมาขอยืมเงินไปเปิดร้านกาแฟที่เชียงคาน ส่วนครั้งที่สองคือตอนขอถอนหุ้น พอได้ยินอีก จึงมั่นใจว่าต้องมีเรื่องอะไรมารบกวนเขาแน่ๆ อรรณพยกถ้วยอเมริกาโน่ร้อนขึ้นเป่าแล้วค่อยๆ จิบ ก่อนวางมันลงบนจานรองที่เดิม แล้วนิ่งไปสักพักเหมือนจะตัดสินใจ “ได้ข่าวว่าช่วงนี้ร้านกาแฟที่เชียงคานขายดี” ฟังแล้วเหมือนคำปรารภธรรมดาๆ หากบูรณะเชื่อว่าจะมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ “ก็ขายดีพอควร ดีกว่าช่วงหน้าฝนหลายเท่า ยิ่งตอนเทศกาลลอยกระทง ชงขายแทบไม่ทัน” บูรณะบอกตามตรง ไม่มีอะไรต้องปิดบังหุ้นส่วนเก่า และไม่มีเจตนาจะทับถมคนที่ด่วนตัดสินใจถอนหุ้นไปด้วย “ขายดีอย่างนี้ นายมีลูกจ้างหรือเปล่า” “ใครเขาจะมาเป็นลูกจ้างเรา ขายแค่วันเสาร์กับวันอาทิตย์เท่านั้น” “งั้นก็แสดงว่าไม่มี นายทำคนเดียวไหวหรือ” บูรณะพักการสนทนาเพื่อตั้งหลักด้วยการหยิบถ้วยกาแฟเย็นชืดขึ้นมาดื่ม เขาพยายามเดาว่าเพื่อนจะมาไม้ไหนกันแน่ “ก็ทำเท่าที่จะทำได้ ถ้าลูกค้ามีมากๆ พวกเขาก็ต้องรอ เวลาที่โน่นไม่เร่งรีบเหมือนในกรุงเทพ นายก็รู้” “การให้ลูกค้ารอ มันก็ไม่ใช่เรื่องดี” “ถูกต้อง แต่เราก็มีวิธีจัดการของเรา ว่าแต่นายเถอะ ถามถึงเรื่องนี้ทำไม” อรรณพจึงเป็นฝ่ายอึ้งไปบ้าง เขาหลบตาบูรณะก่อนพูดเสียงอ่อย “บู๊... นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะขอกลับมาร่วมงานกันอีก” บูรณะมองหน้าเพื่อน อรรณพเป็นคนคิดเร็ว ทำเร็ว ตรงนี้จะว่าเป็นข้อดีก็พอจะได้ หากงานนั้นต้องการการตัดสินใจอย่างเร่งด่วน ทว่าข้อเสียอันร้ายกาจของเขาก็คือ การเป็นคนจับจด เบื่อง่าย ความอดทนต่ำ ซึ่งทั้งข้อดีข้อเสียนี้ บูรณะก็ได้เห็นตัวอย่างมาแล้วอย่างชัดเจนที่สุด “นายแน่ใจหรือว่าพอกลับมาทำแล้วจะไม่เลิกไปอีกหน” “แน่ใจ... เราแน่ใจ” อรรณพยืนยันเหมือนครั้งกระโน้นที่มาขอยืมเงินบูรณะเพื่อไปเปิดร้านกาแฟไม่มีผิด “เราว่านายลองกลับไปคิดดูอีกทีจะดีกว่า คิดให้มากๆ” บูรณะบอกเพื่อน “จะกลับมาหุ้นกันอีกน่ะ เราไม่ขัดข้องหรอก แต่นายต้องไม่ลืมว่าพอหมดหน้าหนาว เข้าหน้าร้อนหน้าฝน มันก็จะขายไม่ดีอย่างตอนนี้ แล้วพอถึงตอนนั้น นายจะรับไหวหรือ” บูรณะหลับตาเมื่ออรรณพเดินออกจากร้านไปแล้ว อันที่จริงเขาก็อยากจะมีใครมาช่วยบ้าง ไปเชียงคานแต่ละทีแทบไม่ได้พักผ่อน แต่ถ้าอรรณพจะมาแล้วทิ้งไปกลางคันเหมือนคราวก่อน เขาขอทำงานคนเดียว สบายใจกว่า เสียงฝีเท้าคนเดินมานั่งข้างๆ ชายหนุ่มจึงลืมตาขึ้นมา บุญญิสายิ้มให้แล้วส่งกาแฟหนึ่งในสองถ้วยที่เธอถือมาให้เขา “ของเก่าชืดหมดแล้วค่ะ ถ้วยใหม่ดีกว่า” บูรณะยิ้มตอบน้องสาว เธอคนนี้เป็นผู้ชักชวนเขากับญาติผู้ใหญ่อีกหลายคนให้ร่วมหุ้นกันซื้อเฟรนไชส์ร้านกาแฟชื่อดังเพื่อมาเปิดบนห้างสรรพสินค้า ซึ่งตอนนั้นบูรณะกำลังสิ้นศรัทธาในระบบราชการอยู่พอดี จึงลาออกมาร่วมหุ้นด้วยอย่างไม่ลังเล “พี่นพมาทำไมหรือคะ เห็นคุยกันเครียดเชียว” บูรณะไม่แน่ใจว่า ‘เครียด’ ของเขาตามที่น้องสาวกล่าว เกิดขึ้นเพราะอรรณพหรือว่าคนอื่น “เรื่องร้านที่เชียงคานน่ะ เจ้านพเขาขอกลับมาหุ้นด้วยเหมือนเดิม” “เรื่องนี้นี่เองที่ทำให้พี่บู๊เคร่งเครียดมาตั้งหลายวัน” คำพูดของบุญญิสาทำให้บูรณะรู้ตัวทันทีว่าความกังวลของเขาเกิดขึ้นเพราะอะไร ในเมื่อเขาเพิ่งคุยกับอรรณพเมื่อสักครู่นี้เอง “ก็ดีนี่คะ ได้คนมาช่วยแบ่งเบาภาระ” บุญญิสาพูดต่อ “แล้วอีกอย่างหนึ่ง โบว์ไม่เห็นว่ารายได้ของร้านที่โน่นจะคุ้มค่าเหนื่อยตรงไหนเลย ทางที่ดีพี่บู๊ขายร้านให้พี่นพไปเลยก็สิ้นเรื่อง” บูรณะคร้านที่จะอธิบาย รายได้ที่เป็นเงินตรา กับรายได้ที่เป็นความสุขใจ มันเปรียบเทียบกันลำบาก จึงเลี่ยงไปทางเหตุผลอื่น “เพื่อนพี่ไม่มีเงินพอจะซื้อร้านทั้งหมดหรอก” “ถ้าอย่างนั้นก็ให้หุ้นพร้อมกับจ้างสิคะ” ข้อเสนอของบุญญิสาทำให้บูรณะยิ้มออกมาได้ “อย่างเราสองคนนี่นะหรือ” หญิงสาวพยักหน้า สถานะของเธอกับเขาที่ร้านกาแฟแห่งนี้ เป็นทั้งผู้ถือหุ้นและลูกจ้าง รับทั้งส่วนแบ่งกำไรและเงินเดือน “พี่บู๊จะได้ไม่ต้องเดินทางไปเชียงคานทุกสัปดาห์ไงคะ” ข้อเสนอนี้ บูรณะรู้ว่าเป็นไปได้ยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ บางทีการยกร้านให้อยู่ในความดูแลของอรรณพ อาจจะทำให้เพื่อนมีความรับผิดชอบมากขึ้น หากยังไม่ใช่ตอนนี้ บูรณะไม่อยากเสี่ยงให้ร้านกาแฟที่เขาปลุกปั้นมากับมือไปอยู่กับคนที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ น่าจะต้องดูใจกันไปพักใหญ่ๆ “เลยยิ่งเครียดไปกว่าเดิม” บุญญิสาเห็นหน้าพี่ชายแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ “นี่โบว์คิดถูกหรือเปล่าคะเนี่ยที่ชวนพี่บู๊ให้ลาออกจากราชการน่ะ” “อะไรเครียด ไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย ถ้ายังไม่ลาออกสิ ป่านนี้อาจจะเครียดจนหัวหงอกไปแล้วก็ได้” หญิงสาวหัวเราะคิก เมื่อนึกภาพบูรณะผมขาวทั้งศีรษะ “แหม ถ้าอย่างนั้นข้าราชการทั้งประเทศคงหัวหงอกกันหมดแล้วล่ะค่ะ ว่าก็ว่าเถอะ ตั้งแต่ลาออกมานี่น่ะ พี่บู๊เคยกลับไปที่นั่นอีกบ้างหรือเปล่าคะ” “ไม่เคย” บูรณะส่ายหน้า นับตั้งแต่ก้าวเท้าออกมา เขาไม่เคยเหยียบย่างกลับไปเลยสักครั้ง ด้วยเหตุผล “ไม่รู้จะกลับไปทำไม” “โห... สาวๆ ไม่คิดถึงพี่บู๊แย่เลยหรือคะนี่ ชักสงสัยเสียแล้วว่าที่ลาออกเป็นเพราะเรื่องงานหรือเรื่องผู้หญิง” บูรณะยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร บุญญิสาชอบล้อเขาบ่อยๆ บางทีก็แกล้งอำว่ามีลูกค้าสาวแอบมองอยู่ จนเคยชินแล้ว ทว่าคราวนี้กลับมีอะไรบางอย่างให้ฉุกคิด เขาไม่เคยกลับไปที่ทำงานเก่า เพราะไม่มีความจำเป็นใดๆ ไม่เคยเจอเพื่อนร่วมงานอีกเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ยกเว้นอยู่แค่คนเดียว... นัดดา หญิงสาวผู้พาใครบางคนมาให้เขารู้จัก... พวกเธอเป็นเพื่อนกัน จากที่เคยคิดว่าจะไม่กลับไปยังที่ทำงานเก่าอีก... ตอนนี้จำเป็นแล้ว มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:23:12

ความคิดเห็นที่ 2 . วิลาสิณีกลุ้มใจ เพื่อนร่วมงานพวกนี้จะเอาอะไรกับเธอกันนักกันหนา อยากเห็นรูปผู้ชายที่เธอบอกว่าเป็นแฟน ก็อุตส่าห์ไปหามาให้ดูแล้ว นี่ยังบอกให้พามาทำความรู้จักอีก เธอจะไปหาที่ไหนกัน “บอกแล้วไงคะว่าเขาขี้อาย ไม่กล้ามาที่นี่หรอก” วิลาสิณีพยายามแก้ตัว หากไม่ค่อยจะได้ผลสักเท่าไร “อายเอยอะไรกัน หวงละสิไม่ว่า พวกเราไม่แย่งแฟนของแอร์หรอก รับรองได้” คำพูดเย้าแหย่ของเพื่อนร่วมงาน ยิ่งทำให้วิลาสิณีหาทางออกไม่ได้ “หรือว่ามีอะไรปิดบังพวกเราคะ” อธิชาตั้งข้อสงสัย เลยยิ่งไปกันใหญ่ “แฟนของพี่แอร์แน่หรือเปล่า” เจอข้อหานี้เข้าไป วิลาสิณีจึงต้องเถียง “แน่สิ ก็เห็นรูปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่แฟนจะสนิทกันอย่างนั้นได้ไง” “แหมก็แค่ภาพนิ่ง ตัวจริงเขาอาจจะตุ้งติ้งก็ได้” วิลาสิณีอยากจะสะใจที่บูรณะถูกสงสัยว่าจะเป็นสาวประเภทสอง หากสถานการณ์ตอนนี้ทำเธอขำไม่ออก ได้แต่กลอกตาไปมาระหว่างเพื่อนร่วมงานที่มีทั้งคล้อยตามและไม่เชื่อถือคำพูดของอธิชา ทว่าทุกคนก็พร้อมใจกันลงความเห็นเพื่อกดดันเธอ “ที่แท้ แอร์ก็หลอกพวกเรา ยังไม่มีแฟนก็บอกมาตรงๆ เถอะ” คำกล่าวหายังพอทำเนา แต่สายตาของบางคนที่มองเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจนั้นทำให้วิลาสิณีทนไม่ได้ เธอไม่ต้องการให้ใครๆ มาสงสารเธอเรื่องแบบนี้ “ถ้าอย่างนั้น แอร์จะทำตามที่ทุกคนต้องการ” วิลาสิณีประกาศกลางวง ก็น่าจะชัดเจนแล้ว หากยังมีคนซื่อถามย้ำ “จะทำอะไรรึ” “เย็นนี้ แอร์จะให้แฟนมารับที่นี่ คอยดูก็แล้วกัน” แต่ละคนแยกย้ายกันไปทำงาน แทนที่วิลาสิณีจะรู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก กลับกลายเป็นหนักใจราวกับภูเขาทั้งเทือกถล่มลงมาทับ คำพูดของเธอผูกมัดตัวเองอีกแล้ว และคราวนี้ปัญหายิ่งแก้ยากกว่าเดิมหลายเท่า หรือถ้าจะกล่าวกันตรงๆ ก็คือ ไม่มีหนทางแก้ไขเลยด้วยซ้ำ เมื่อคิดจนหัวแทบแตกแล้วยังคิดไม่ออก สุดท้ายก็ต้องโทรหาเพื่อน “นัท... ฉันมีเรื่องขอความช่วยเหลือ” นัดดาตกใจ ที่วิลาสิณีโทรหาแล้วไม่พูดพล่ามทำเพลง กล่าวประโยคนี้ออกมาทันที ในเสี้ยววินาทีนั้นเธอนึกถึงแต่เรื่องร้ายๆ “มีอะไรหรือแอร์ แกอยากให้ฉันช่วยเรื่องอะไร บอกมาได้เลย” “ที่ทำงานแกมีเพื่อนผู้ชายตัวสูงๆ ผิวไม่ขาวแต่ไม่คล้ำบ้างไหม” จากตกใจเลยกลายเป็นงุนงงแทน นัดดาไม่รู้จุดประสงค์ของเพื่อนที่ถามเรื่องนี้ “เยอะแยะ แกจะถามไปทำไม” “ตัดผมทรง... เอ่อ... รองทรงมั้ง แล้วก็บุคลิกดีๆ ไม่ตุ้งติ้งหรือแอ๊บแมน” วิลาสิณีตีวงให้แคบเข้ามาอีก ทว่าก็ยังกว้างเกินไปอยู่ดีสำหรับคนที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ “มีอะไรก็พูดตรงๆ ฉันจะได้ช่วยแกถูก” นัดดาต้องยื่นคำขาด เพราะถ้าไม่อย่างนั้นอาจจะฟังกันทั้งวันไม่รู้เรื่อง “ฉันอยากให้คนที่มีรูปร่างแบบนั้น มารับฉันที่ทำงานหน่อย” “อะไรนะ ไหนแกลองพูดใหม่ซิ” นัดดาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง พูดเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง เธอจึงป้องปากแล้วพูดใหม่เบาๆ “แกจะให้ฉันหาผู้ชายที่มีลักษณะตามที่แกว่า ไปรับที่ทำงานอย่างนั้นหรือ” “ถูกต้อง... เย็นนี้เลยนะ อ้อ... ฉันมีค่าจ้างให้สองพัน พอไหม” “เดี๋ยวๆๆๆ” นัดดารีบขัดจังหวะ ก่อนที่เพื่อนจะถือเป็นข้อตกลง “แกจะทำอย่างนั้นไปทำไม ฉันไม่เข้าใจ” “ไม่ต้องเข้าใจอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าผู้ชายคนนั้นมารับฉัน แต่ไม่ต้องขึ้นมาบนตึกนะ ยืนรออยู่ข้างล่างไกลๆ ก็พอ” “หรือว่า...” แล้วนัดดาก็พอจะเดาออก “แกจะจ้างผู้ชายไปเป็นแฟนงั้นเหรอ” วิลาสิณีไม่ตอบ ทำให้สิ่งที่นัดดาเดานั้นชัดเสียยิ่งกว่าชัด แล้วเธอก็นึกเลยไปถึงลักษณะของผู้ชายตามที่เพื่อนบอก... เป็นลักษณะของบูรณะทุกประการ “ฉันจะไม่ช่วยอะไรทั้งสิ้น ถ้าแกไม่อธิบายให้ฟังว่าแกทำอย่างนี้ไปทำไม” นัดดายื่นคำขาดเป็นครั้งที่สอง ซึ่งวิลาสิณีคงคาดแล้วว่าเธอจะต้องช่วยเหลือได้แน่ จึงยอมเปิดปากเล่าความจริง แล้วนัดดาก็หัวเราะจนตัวงอ เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เพื่อนหนอเพื่อน ช่างสรรหาความยุ่งยากใส่ตัวเองนัก ทั้งๆ ที่ทางง่ายๆ กว่านี้ก็มี แต่กลับไม่เลือก เพียงแค่ก่อนกลับจากเชียงคาน ให้เบอร์โทรศัพท์แก่บูรณะไว้ ก็ไม่ต้องวุ่นวายสร้างเรื่องราวอย่างนี้แล้ว ผู้ชายในสำนักงานที่นัดดาอยู่ มีลักษณะตามนั้นอยู่หลายคน ถึงจะไม่มีใครหน้าตาเหมือนบูรณะ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งจำเป็น เพราะวิลาสิณีบอกแล้วว่าไม่ต้องขึ้นไปบนอาคาร ให้รออยู่ชั้นล่างเท่านั้น เมื่อมองไกลๆ แล้ว ไม่น่าจะมองออกว่าหน้าตาเหมือนบูรณะหรือเปล่า อย่าว่าแต่มีค่าจ้างสองพันบาทเลย แค่นัดดาบอกว่ามีสาวสวยและยังโสดขอให้ไปรับที่ทำงาน หนุ่มๆ หลายคนก็พร้อมที่จะรับข้อเสนอนี้แล้ว นัดดาเล็งเพื่อนชายไว้สามคน ทว่ายังไม่ได้เลือกว่าจะเป็นใคร อย่างน้อยคนๆ นั้นก็ต้องไม่นำเพื่อนสาวของเธอมาพูดในทางที่เสียหาย ได้เวลาพักกลางวันแล้ว นัดดาจึงคิดว่าช่วงบ่ายค่อยตัดสินใจอีกที เพราะความที่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้นี่เองที่ทำให้เหลือเธออยู่คนเดียวในสำนักงาน นัดดาเก็บข้าวของลงลิ้นชักให้เรียบร้อยก่อนหยิบกระเป๋าถือเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปรับประทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารชั้นล่าง ขณะที่รอลิฟต์อยู่นั้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองอยู่ ครั้นหันไปมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นใคร จึงคิดว่าอุปาทานไปเอง พอประตูลิฟต์เปิด เธอก็ก้าวเข้าไปตามปกติ ทว่าพร้อมๆ กับประตูลิฟต์ปิดก็มีร่างสูงๆ ร่างหนึ่งก้าวพรวดเข้ามา แม้สถานที่ราชการจะมีความปลอดภัยสูง แต่การที่ลิฟต์ว่างเปล่ามีเพียงเธอกับคนที่พุ่งพรวดเข้ามานั้น นัดดาก็อดหวั่นใจไม่ได้ เธอตัดสินใจกดปุ่มเพื่อเปิดประตู โดยไม่กล้ามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เลย สถานการณ์อย่างนี้ ขอเดินลงบันไดจะดีกว่า ทว่าประตูลิฟต์ยังไม่ทันเปิด คนๆ นั้นก็กดปุ่มปิด นัดดารู้สึกไม่ชอบมาพากล จะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ มืออีกข้างของคนๆ นั้นก็ยกขึ้นมาปิดปากเธอ “อย่าเอะอะไปสิ นี่พี่เอง” นัดดาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นความดีใจแทน เมื่อเธอมองเห็นหน้าชายคนนั้นอย่างชัดเจน “พี่บู๊” วินาทีต่อมา ความดีใจนั้นก็ทวีคูณขึ้น ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องคัดเลือกเพื่อนชายให้ไปรับวิลาสิณีอีก คนไหนๆ ก็ไม่เหมาะสม ในเมื่อ... ตัวจริง ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ------------- จบบทที่ 19 ------------- ต่อบทที่ 20 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:24:46

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 20 “พี่เอง” บูรณะพูดอีกครั้ง หลังจากเอามือออกจากการปิดปากนัดดา เขายกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเป็นเชิงให้อีกฝ่ายเงียบๆ ซึ่งนัดดาก็เข้าใจในความหมายนั้น บูรณะไม่เคยกลับมาเยือนที่นี่อีกเลย หลังจากลาออกไป และเมื่อกลับมาในวันนี้ก็คงไม่ต้องการให้ใครเห็น ส่วนเหตุผลที่เจาะจงมาหาเธอนั้น ไม่ใช่เรื่องยากเกินการคาดเดา อดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่คนนี้ มาช้าเกินไปเสียด้วยซ้ำ “ไปกินข้าวข้างนอกกัน” บูรณะชวน ซึ่งนัดดาไม่ปฏิเสธ ดังนั้นเมื่อลิฟต์ลงถึงชั้นล่าง เขาก็พาเธอเดินหลบผู้คนไปยังลานจอดรถอย่างคุ้นเคย นัดดาเดินตามชายหนุ่มไปอย่างว่าง่าย พอถึงรถยนต์ของเขา เธอก็อดแปลกใจไม่ได้ จนต้องเอ่ยปากถาม “ยังใช้รถคันเก่าอยู่อีกหรือคะ” รถยนต์ของบูรณะเป็นรถเก๋งขนาดกลาง อายุอานามไม่ต่ำกว่าสิบปี ที่เธอจำได้เป็นเพราะว่าช่วงที่เธอเข้างานมาใหม่ๆ นั้น ข้าราชการตำแหน่งระดับเดียวกับบูรณะต่างขับรถยนต์หรูใหม่เอี่ยมกันถ้วนหน้า มีเพียงเขาเท่านั้นที่ใช้รถเก่ามือสอง “พี่ไม่มีเงินซื้อใหม่หรอก อีกอย่างหนึ่งคันนี้มันก็ยังใช้งานได้ดี” บูรณะไม่ได้ถ่อมตัวจนเกินจริง ลำพังเงินที่ลงหุ้นทำร้านกาแฟบนห้างสรรพสินค้าก็แทบจะทำให้หมดตัว แม้ว่าตอนนี้จะเลยจุดคุ้มทุนมาแล้วก็ตาม ไหนจะเงินที่ลงทุนทำร้านกาแฟที่เชียงคานอีก แค่นี้ก็ทำให้บูรณะลืมเรื่องรถยนต์คันใหม่ไปได้ ร้านอาหารที่บูรณะพามาอยู่ไม่ห่างจากที่ทำงานของนัดดามากนัก หญิงสาวยอมรับว่าตัวเองไม่ได้สนใจรสชาติของอาหารเลย ด้วยใจจดจ่ออยู่กับเรื่องที่คุยกับชายหนุ่มมากกว่า “พี่บู๊ มาหานัททำไมหรือคะ” นัดดาแกล้งถาม ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่า บูรณะมาหาเธอทำไม “สั่งอะไรเพิ่มมั้ย ดูกินไปนิดเดียวเอง ไม่ถูกปากหรือ” บูรณะพูดไปอีกเรื่อง ซ้ำยังโบกมือเรียกบริกร จนนัดดาต้องห้ามไว้ “แค่นี้ก็กินไม่หมดแล้วค่ะ นัทอยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่บู๊มาหานัทถึงที่ทำงาน” “พี่ไม่อยากโทรน่ะสิ กลัวคนอื่นรับแล้วจำได้” บูรณะยังพูดไม่ตรงประเด็นอยู่ดี นัดดาถามถึง ‘สาเหตุ’ หากเขาไปตอบถึง ‘วิธีการ’ “อ้อ... คิดถึงนัท อยากพานัทมากินข้าว” “ไม่ใช่อย่างนั้น... เอ๊ย ใช่... โอ้ะ มันก็ไม่เชิง” บูรณะตะกุกตะกักทั้งๆ ที่เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน นัดดาเห็นเข้าก็ส่ายหน้า “พี่บู๊มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ดีกว่าค่ะ” นัดดาจำได้ว่าเธอเคยพูดประโยคทำนองนี้ไปแล้วครั้งหนึ่งในช่วงเช้า “เอ่อ... พี่มีเรื่องอยากให้นัทช่วย” นอกจากจะเคยพูดประโยคนั้นแล้ว ประโยคนี้ยังคุ้นหู “ช่วยเรื่องอะไรคะ” บูรณะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ราวกับสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องยากเย็นเสียเต็มประดา “นัท... มีเบอร์โทรศัพท์ของแอร์มั้ย” เขาพูดจบก็ปิดปากสนิท นัดดาจึงย้อนถาม “จะเอาไปทำไมคะ พี่บู๊ หรือว่ายังติดใจอยากจะไปชวนเจ้าแอร์ทะเลาะกันอีก” “ไม่ใช่อย่างนั้น ก็คนรู้จักกัน แต่ลืมขอเบอร์โทรไว้ เผื่อมีธุระติดต่อกัน” นัดดาอ่อนใจ ดูพูดเข้า ‘คนรู้จักกัน’ ปากแข็งเหมือนกันทั้งคู่ เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่แลกเบอร์โทรศัพท์ก่อนจากกันที่เชียงคาน “แล้วทำไมไม่ขอเบอร์โทรของจิ๊บบ้างล่ะคะ ไม่คิดจะมีธุระกับจิ๊บบ้างเลยหรือ” พอถูกซักด้วยคำถามที่ตอบตรงๆ ไม่ได้ บูรณะก็เงียบ นัดดาได้ทีจึงรุกต่อ “เรื่องแค่นี้ นัทช่วยพี่บู๊ได้สบายมากค่ะ แต่อย่าลืมว่าแอร์เป็นเพื่อนสนิทของนัท การจะให้เบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนแก่ผู้ชายสักคน ต้องมีเหตุผลเพียงพอค่ะ” ไม่อยากจะใช้คำว่ายื่นคำขาดหรือคาดคั้นเลย แต่กับคนปากแข็งก็ต้องใช้วิธีนี้ “ว่าไงคะ ตกลงเจ้าแอร์เป็นแค่คนรู้จักที่พี่บู๊ขอเบอร์โทรไปเพื่อ เผื่อมีธุระเท่านั้นหรือ” บูรณะรู้สึกเหมือนตนเองตัวเล็กนิดเดียว เรื่องอื่นๆ เขาเป็นผู้นำได้ทั้งหมด แต่ไฉนเรื่องนี้จึงถูกต้อนเข้าจนมุม ในที่สุดชายหนุ่มก็เปิดปากยอมรับ “พี่จะจีบแอร์น่ะ อยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก” น่าแปลกที่นัดดาก็รู้อยู่แล้วจากพฤติกรรมที่ผ่านมาของอดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่คนนี้ แต่พอได้ยินจากปากตรงๆ เธอก็สุดแสนจะดีใจ “อะไรนะคะ นัทได้ยินไม่ถนัด รถเมล์แล่นผ่านเสียงดังกลบพอดี” บูรณะแน่ใจว่า เมื่อกี้ไม่มีรถอะไรแล่นผ่านหน้าร้านแม้แต่คันเดียว แต่เขาก็จำเป็นต้องพูดซ้ำให้เธอได้ยินชัดๆ อีกครั้ง “พี่จะจีบแอร์ อยากเป็นแฟนกัน” นัดดายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ โถ... พี่บู๊นะพี่บู๊ อย่างนี้เขาไม่เรียกว่า ‘จะจีบ’ แล้ว เหตุการณ์ที่เชียงคานมันฟ้องชัดเสียยิ่งกว่าชัด เธอกับรุจีต่างรู้แจ้ง จะมีบูรณะกับวิลาสิณีเท่านั้นกระมังที่ทำเป็นไม่รู้ “พอใจหรือยัง ทีนี้ก็บอกเบอร์โทรของแอร์มาได้แล้ว” เมื่อเป็นที่เข้าใจ บูรณะก็ทวงทันที ทว่านัดดากลับส่ายหน้า “ไม่บอกค่ะ” “อ้าว นัท... จะเบี้ยวกันหรือนี่ หรือจะให้พี่พูดอะไรอีกก็บอกมา” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ พี่บู๊อยากรู้อะไร ให้ไปถามเจ้าตัวเองเลยดีกว่า” คนฟังขมวดคิ้ว สักครู่ก็คลายแล้วยิ้มออกมาได้ “หมายความว่า...” นัดดายิ้มตอบ แล้วพยักหน้า “ค่ะ เย็นนี้นัทจะพาพี่บู๊ไปหาเจ้าแอร์” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:26:22

ความคิดเห็นที่ 4 . วิลาสิณีนั่งทำงานด้วยความกระสับกระส่าย เธอมองนาฬิกาแทบจะทุกสิบห้านาที อีกไม่นานก็จะได้เวลางานเลิกแล้ว แต่นัดดายังไม่ติดต่อมา ไม่รู้ว่าที่ขอความช่วยเหลือไปจะได้เรื่องได้ราวหรือไม่ ยิ่งดูนาฬิกาก็ยิ่งใจเสีย จนแทบจะทะเลาะกับมัน จะเดินอะไรเร็วกันนักกันหนา ทีวันอื่นๆ ละก็ ช้าอย่างกับนาฬิกาตาย จนกระทั่งสี่โมงเศษ เหลือเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงที่จะต้องมี ‘แฟน’ มารับ วิลาสิณีก็ทนรอโทรศัพท์จากเพื่อนไม่ไหว ต้องเป็นฝ่ายติดต่อไปเอง “เป็นไงนัท ได้เรื่องมั้ย” วิลาสิณีถามเร็วปรื๋อ เวลาตอนนี้มีค่าทุกวินาที ทว่าเพื่อนกลับตอบมาอย่างใจเย็น “แหม... จะรีบร้อนอะไรนัก เพิ่งจะสี่โมงกว่าเอง” “ไม่รีบร้อนได้ไง ฉันเลิกงานห้าโมงเย็นนะ” “ฉันเลิกสี่โมงครึ่งนี่ ยังไม่ถึงเวลาเลย” วิลาสิณีเม้มปากทำตาปริบๆ เรื่องเวลาเลิกงานของนัดดาน่ะ เธอทราบดีอยู่แล้ว เธออยากรู้เรื่องที่สำคัญที่สุดมากกว่า “ตกลงหาคนได้หรือเปล่า” คนร้อนใจรู้สึกเหมือนเข็มนาฬิกาหมุนติ้วๆ หากเพื่อนยังมีหน้ามาหัวเราะ ยังดีที่คำตอบเป็นที่น่าพอใจ “ได้สิแอร์ แหม... มือชั้นนี้แล้ว แต่ว่า...” “แต่อะไร” วิลาสิณีแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ “มีอะไรก็ว่ามาสิ อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง หรือว่าเขาต้องการค่าจ้างเพิ่ม” “ไม่ใช่เรื่องนั้น รู้สึกว่าเขาจะไม่รับค่าจ้างด้วยนะ เพียงแต่ฉันคิดว่า...” ถ้าอยู่ใกล้กันวิลาสิณีคงบีบคอเพื่อนตายไปแล้ว รู้ว่าเร่งรีบยังอมพะนำอยู่ได้ “เพียงแต่ฉันคิดว่า...” นัดดาพูดต่อ “ผู้ชายคนนี้มองไกลๆ เหมือนพี่บู๊เปี๊ยบเลย” วิลาสิณีถอนหายใจโล่งอก เพื่อนนะเพื่อน พูดเอาซะใจหายใจคว่ำ น่าตีนัก “อย่างนี้ก็ดีน่ะสิ แล้วแกจะแต่ว่า... แต่ว่า... ทำไมหา” เสียงนัดดาหัวเราะคิกคัก คงจะชอบใจมากที่ได้กระเซ้าเย้าแหย่เธอ วิลาสิณีไม่ถือสา เพราะถึงอย่างไรนัดดาก็เป็นคนช่วยเธอไว้ไม่ให้เสียหน้าต่อเพื่อนร่วมงานทางนี้ “เลิกงานแล้วฉันจะรีบพาเขาไปหาแกโดยด่วน รับรองได้ว่าเกินห้าโมงไปไม่กี่นาทีหรอก” เป็นคำพูดของนัดดาที่วิลาสิณีอยากได้ยินมากที่สุดในการสนทนาครั้งนี้ นัดดายังยิ้มไม่หุบ อยากรู้นักเวลาที่วิลาสิณีเห็นว่าผู้ชายที่ไปรับเป็นใคร แล้วจะทำหน้าอย่างไร เธอต่อสายโทรศัพท์หาเพื่อนอีกคนเพื่อเล่าเรื่องให้ฟัง พอสี่โมงครึ่งพอดิบพอดี นัดดาก็กระวีกระวาดออกจากที่ทำงาน แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ใช่คนแรกอยู่ดี มีคนอออยู่หน้าลิฟต์เต็มไปหมด หญิงสาวจึงใช้วิธีวิ่งลงบันไดแทน บูรณะมายืนรออยู่ก่อนแล้วที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน นัดดาเดาว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่ตั้งแต่รับประทานอาหารกลางวันกับเธอเสร็จเลยก็ได้ พอเห็นเธอเข้าก็ดีใจรีบตรงมาหา ใจร้อนพอกันทั้งที่นี่และที่โน่นเลย สิบเจ็ดนาฬิกาตรง พนักงานส่วนใหญ่ยังคงทำงานติดพันต่อเนื่อง และส่วนที่เหลือหลายคนยังไม่กลับบ้าน ด้วยต้องการเห็นแฟนของวิลาสิณี ว่าตัวจริงจะดูดีเหมือนในรูปหรือไม่ วิลาสิณีหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหานัดดาอีกครั้งเพื่อทบทวนแผนการ ตามข้อตกลงชายหนุ่มผู้ถูกอุปโลกน์ จะยืนอยู่บนทางเท้าริมถนนฝั่งเดียวกับอาคารสำนักงาน ใกล้ๆ ประตูทางลงรถไฟฟ้าใต้ดิน พอเธอเดินมาที่ริมหน้าต่าง เขาจะต้องโบกมือให้ เพื่อยืนยันกับเพื่อนร่วมงานว่าเป็นแฟนซึ่งมารับจริงๆ จากนั้นเขาจะต้องรออยู่ที่เดิมจนกว่าเธอจะเดินไปถึง อาจจะมีเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เพื่อนๆ บนชั้นสิบสี่อีกครั้งหนึ่งแล้วลงสู่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินด้วยกัน พอพ้นสายตาคนที่คอยจ้องมองอยู่ ก็จ่ายเงินค่าจ้าง ก่อนขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินไปทั้งคู่ แล้วค่อยแยกย้ายตัวใครตัวมัน เป็นอันจบแผนการ “ใกล้จะถึงหรือยัง” วิลาสิณีถามนัดดาโดยไม่ต้องระแวดระวังว่าใครจะได้ยินเหมือนช่วงบ่าย แค่เตือนตัวเองว่าอย่าเผลอหลุดคำพูดที่ทำให้คนแอบเงี่ยหูฟังผิดสังเกต สงสัยว่าไม่ได้คุยอยู่กับแฟนเท่านั้น “ถึงแล้ว กำลังเดินขึ้นไป อีกสักห้านาที แกมายืนรอที่ริมหน้าต่างได้เลย” คำตอบของนัดดาทำหัวใจวิลาสิณีเต้นตึกตัก อีกห้านาทีเท่านั้น ละครฉากเล็กๆ จะเกิดขึ้น เธอมั่นใจว่าตัวเองจะแสดงได้สมบทบาทอย่างแน่นอน อีกฝ่ายก็คงไม่มีปัญหา กับแค่โบกมือ เป็นห่วงอยู่อย่างเดียวตรงที่รูปร่างของเขาจะใกล้เคียงกับบูรณะหรือไม่ ในที่สุดก็ได้เวลา วิลาสิณีรู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเฉียบ เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วลุกขึ้นเดินฉับๆ ไปยังริมหน้าต่าง แน่นอน... บรรดาเพื่อนร่วมงานผู้อยากรู้อยากเห็นเดินตาม วินาทีที่วิลาสิณีมองลงไปข้างล่างแล้วเห็นชายหนุ่มผู้โดดเด่นกว่าใครๆ ยืนอยู่ตรงจุดนัดหมาย เธออยากจะขอบคุณนัดดาเหลือเกินที่ช่างสรรหาคนมาได้ใกล้เคียงกับบูรณะมาก เหมือนแม้กระทั่งท่ายืนกอดอกพิงราวกั้นระหว่างทางเท้ากับถนน ท่าทางสบายๆ อย่างนี้ละที่เรียกว่า ใช่เลย ชายหนุ่มคนนั้นคลายมือจากอก ก้มลงมองนาฬิกาก่อนเงยหน้าขึ้นมาหาเธอพร้อมกับโบกมือให้ เสียงกรี๊ดกร๊าดกระตู้วู้ของเพื่อนร่วมงานดังเสียจนวิลาสิณีเกือบลืมโบกมือตอบ “พี่แอร์ ๆ ๆ” ดูเหมือนว่าอธิชาจะส่งเสียงกรี๊ดดังกว่าใครๆ “แฟนพี่เท่จังเลย ขนาดมองเห็นไกลๆ นะเนี่ย” “ในรูปว่าดูดีแล้ว ตัวจริงยังดูดีมากขึ้นไปอีก” บางคนกล่าวเสริม แต่ละคนเยินยอจนวิลาสิณียิ้มแก้มปริ “ไปละนะ คงไปแวะหาอะไรอร่อยๆ กินก่อนกลับบ้าน” วิลาสิณีเดินโบกมือพร้อมกับโปรยยิ้มให้เพื่อนร่วมงานราวกับขึ้นเวทีประกวดนางสาวไทย ทว่าเท้ายังก้าวไม่พ้นห้อง รอยยิ้มก็หุบอย่างฉับพลันเมื่ออธิชาถามไล่หลังดังๆ “จะไม่พามาให้พวกเรารู้จักหน่อยเหรอคะ” วิลาสิณีหันหน้ามา กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพื่อนร่วมงานแต่ละคนต่างกรูกันตามออกมาส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจ “ไปกันเถอะพวกเรา ขอดูหน้าใกล้ๆ หน่อย” บางคนถึงกับแซงหน้าเธอไปพร้อมกับคำพูด “อิจฉา แอร์จัง” คนถูกเพื่อนๆ อิจฉา ยืนทำตาปริบๆ ตั้งตัวไม่ทันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ จึงไม่มีแผนใดๆ รองรับ ได้แต่ร้องห้าม “จะไปไหนกัน ไม่ต้องไปดูหรอก เสียเวลาเปล่าๆ” ไม่มีใครฟังเลยสักคน มิหนำซ้ำยังช่วยกันฉุดแขนซ้ายขวาของเธอกึ่งเดินกึ่งลากไปที่ลิฟต์ วิลาสิณีภาวนาให้ลิฟต์ร้องเตือนว่าน้ำหนักบรรทุกเกิน เธอจะได้รีบกระโดดออกมาเป็นคนแรก แต่เหตุการณ์ยังคงปกติ ประตูลิฟต์ค่อยๆ ปิด แล้วมันก็พาผู้โดยสารลงมาชั้นล่างเร็วปานจรวด ในความรู้สึกของวิลาสิณี “เดินนำไปสิคะ พี่แอร์” อธิชาเร่งเร้าเมื่อเห็นคนมีแฟนมารับไม่ยอมก้าวเท้าออกจากลิฟต์ จนคนด้านในต้องดันหลังออกมา วิลาสิณีฝืนยิ้มอย่างแห้งแล้ง พยายามเดินช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในใจนึกสาปแช่งให้มีเหตุการณ์บางอย่างมาพลิกผัน เริ่มตั้งแต่ให้ฝนตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา ให้อีกด้านของอาคารมีพ่อค้าแม่ค้านำเสื้อผ้าลดราคามาจำหน่าย หรือแม้กระทั่งให้มีการปิดถนนชุมนุมอย่างกะทันหัน เพื่อให้สาวๆ ที่เดินตามเธอแจนั้นล้มเลิกความตั้งใจเสียที แดดอ่อนๆ ยามเย็นหน้าหนาวยังคงสาดแสงลงมา ไม่มีเสื้อผ้าลดราคามาเลหลัง ท้องถนนยังมีรถติดอยู่เหมือนทุกวัน แล้วเธอจะทำอย่างไรดี “อ้าว... เฮ้ย... แอร์ เป็นอะไร” ใครคนหนึ่งร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ยังไม่ทันจะออกจากอาคาร วิลาสิณีก็หยุดเดิน ยืนโงนเงน แล้วตัวอ่อนปวกเปียกล้มพับลงไปดื้อๆ ดีที่มีคนอยู่ใกล้จับไว้ทัน “สงสัยจะเป็นลม ตื่นเต้นจัดที่มีแฟนมารับ” คนที่ประคองวิลาสิณีอยู่ออกความเห็น แล้วแทนที่แต่ละคนจะเปิดทางให้อากาศถ่ายเท กลับมุงเข้ามาดูคนเป็นลมแน่นขนัด วิลาสิณีแอบหรี่ตามอง ขอเป็นลมอยู่ตรงนี้สักครึ่งชั่วโมง แล้วค่อยหาย ป่านนั้นพ่อหนุ่มรับจ้างก็คงจะไม่รอ กลับบ้านกลับช่องไปแล้ว เงินทองไว้ค่อยฝากนัดดาไปให้ภายหลัง กว่าจะรู้ตัวว่าคิดผิดอย่างมหันต์ก็แก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว “พี่แอร์ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะคะ เอ๋จะไปตามแฟนพี่มาให้” คนเป็นลมเกือบจะลุกขึ้นฉุดคนมีน้ำใจไว้แล้วถ้าเธอไม่ได้ถูกกดไหล่ นัยว่าบีบนวดและมียาดมกวัดแกว่งอยู่ตรงจมูก จนตาลายไปจริงๆ “หายใจลึกๆ ไว้แอร์ ประเดี๋ยวแฟนก็มาแล้ว” บางคนปลอบ หากวิลาสิณีรู้สึกเหมือนขู่ “สู้ๆ แอร์ จะได้ไปดินเนอร์กับแฟนไง” บางคนให้กำลังใจ แต่กลายเป็นกำลังใจหมดหดหายจนถึงขั้นติดลบ “อย่าอ้อนแฟนมากนักนะ เดี๋ยวพี่ตาร้อน” คำพูดเชิงอิจฉา วิลาสิณีก็กลับฟังเป็นคำเยาะเย้ย เธออยากจะละลายกลายเป็นอากาศธาตุให้สมกับคำว่าเป็นลมไปจริงๆ จะได้ไม่ต้องแบกหน้าคอยตอบคำถามเมื่อยามที่เพื่อนร่วมงานเห็นว่าผู้ชายที่มารับเธอเป็นคนละคนกับผู้ชายในรูป ซ้ำร้ายไปกว่านั้น เกิดมีใครจับได้ขึ้นมาว่าเป็นการโกหก แล้วเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน คิดแล้วกลุ้ม ไม่ควรหาเรื่องให้อับอายเลย “ถอยหน่อยค่ะ ถอยหน่อย แฟนพี่แอร์มาแล้ว” เสียงแจ๋วๆ ของอธิชาดังมาแต่ไกล วิลาสิณีรีบหลับตาทันที เธอไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไปทั้งสิ้น ทว่าประสาทสัมผัสเจ้ากรรมดันรับรู้ หญิงสาวรู้สึกว่า บรรดาเพื่อนร่วมงานที่มุงเธออยู่ต่างแหวกเป็นทางให้ชายหนุ่มเดินเข้ามา แต่ละคนเงียบกริบ ไม่มีเสียงกรี๊ดกร๊าดฮือฮาอะไรอีก ก็แน่ละสิ คงกำลังอึ้งผิดหวังกันเป็นแถวๆ วิลาสิณีรับรู้ว่าอ้อมแขนที่กำลังประคองเธออยู่นั้นกำลังเปลี่ยนมือ น่าแปลกที่ความอบอุ่นอันประหลาดแผ่ซ่านไปทั้งร่างกาย... เธอรู้สึกกระทั่งลมหายใจของเขา “แอร์... ไหวไหม... นี่ผมเองนะ” เสียงนุ่มๆ อย่างนี้ จะเป็นใครไปได้อีก ------------- จบบทที่ 20 ------------- ต่อบทที่ 21 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:28:02

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 21 วิลาสิณีคิดว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในความฝัน ที่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของบูรณะอยู่ใกล้ๆ จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อวันที่ลาจากไม่มีแม้แต่เค้าลางจะต่อสานความสัมพันธ์ สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เหลือไว้แต่ความทรงจำ บัดนี้ ความทรงจำนั้นย้อนคืนกลับมาจนสัมผัสได้ ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาอยู่ตรงนี้แล้ว วิลาสิณีค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ด้วยเกรงว่าภาพที่จะเห็นอยู่ตรงหน้า อาจไม่เหมือนกับที่หัวใจรู้สึก เกรงว่าพอลืมตาขึ้นมาแล้ว จะไม่มีใครโอบตระกองเธออยู่ ไม่ใช่ความฝัน... ทุกสิ่งทุกอย่างคือความจริง ไม่ว่าจะเป็นอ้อมแขนอันอบอุ่น หรือสายตาอันอ่อนโยน รอยยิ้มรอยนั้นแสดงความดีใจอย่างชัดเจนเมื่อเห็นเธอฟื้นขึ้นมา “ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า” คำถามด้วยความห่วงใย วิลาสิณีเพิ่งรู้ว่า นอกจากเขาจะประคองเธอไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งแล้ว มืออีกข้างยังถือยาดมคอยกวัดแกว่งไปมาใกล้ๆ จมูกของเธอ “พี่บู๊...” วิลาสิณีเรียกชื่อชายหนุ่มออกมา พร้อมกับยันตัวลุกขึ้น บูรณะยังคงประคองอยู่ไม่ปล่อย “ค่อยๆ ลุกนะ ประเดี๋ยวหน้ามืดลงไปอีก” ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นไปได้ เพราะวิลาสิณีไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทว่าเธอก็ทำตามคำแนะนำของเขาแต่โดยดี “อยากเป็นลมมั่งจัง” ใครคนหนึ่งเปรยขึ้นมาลอยๆ ซึ่งก็มีคนขานรับคำพูดนั้นด้วยการต่อเติม “เป็นลมที เหมือนทำกระปุกน้ำตาลคว่ำ หวานจ๋อยเชียว” บางคนก็เปรียบเทียบกับตัวเอง “ถ้าฉันเป็นลม นอกจากจะไม่มีใครปลอบแล้ว สงสัยยังถูกหามไปทิ้งที่กลางถนน” แต่ละคนวิพากษ์วิจารณ์จนอธิชาสรุป “ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้วมั้งคะ สลายตัวกันดีกว่า” วิลาสิณีถอนหายใจโล่งอก นานๆ เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องจะพูดจาอะไรเข้าท่าแบบนี้ เธอไม่ได้กลัวว่าจะไม่ได้อยู่กันสองต่อสอง หากเกรงว่าขืนอยู่กันพร้อมหน้าต่อไป ความลับอาจจะแตก และไม่ใช่เฉพาะกับเพื่อนร่วมงานเท่านั้นที่เธอจะต้องอธิบาย ความยุ่งยากยังอยู่ที่จะแก้ตัวอย่างไรกับบูรณะ ในข้อหาที่เธอแอบอ้างเขามาเป็นแฟน “มาได้ไงคะเนี่ย” วิลาสิณีถาม หลังจากลุกขึ้นยืนตามปกติแล้ว “นัท พามาส่ง” บูรณะตอบตามตรง จนหญิงสาวเหลียวมองไปรอบๆ “นัท อยู่ไหนคะ” เธอมีเรื่องที่จะต้องสะสางกับเพื่อนสาวตัวดี หนอยแน่ะ หลอกเสียจนเชื่อสนิทใจว่าหาคนมาช่วยเหลือเธอได้แล้ว ขอแค่คล้ายๆ ก็พอ แต่นี่กลับเหมือนเปี๊ยบทุกกระเบียดนิ้ว แล้วจะจ่ายค่าจ้างอย่างไรละทีนี้ “กลับไปแล้วครับ นัทบอกให้ผมมารอตรงนั้น แล้วแอร์จะลงมาหาเอง ไม่นึกว่าแอร์จะเป็นลมเสียก่อน” ‘ฉันแกล้งหรอกย่ะ’ วิลาสิณีได้แต่นึกในใจ อุตส่าห์ลงทุนแสดงให้สมบทบาทเพื่อจะหนีหน้า ถ้ารู้ว่าจะเจอตัวจริง จะไม่แกล้งให้เสียเวลาเลย “จะไปกันหรือยังครับ” บูรณะถามพร้อมกับเอื้อมมือผลักประตูกระจกบานใสให้เปิด วิลาสิณีเดินออกไปโดยไม่ตอบคำถาม เธอเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ที่เขาว่าจะไปกันหรือยังน่ะไปไหน เหตุการณ์นี้อยู่นอกเหนือแผนการที่วางไว้ กระทั่งโดยสารรถไฟฟ้าใต้ดิน ไปต่อรถยนต์ส่วนตัวของบูรณะ จนถึงร้านอาหาร วิลาสิณียังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง สมองเบลอมึนงงไปหมด แม้แต่รายการอาหารที่บริกรนำมาให้ เธอก็หยิบขึ้นดูอยู่ตั้งนานสองนาน “ขอเวลาสักครู่นะน้อง พอจะสั่งแล้วจะเรียก” บูรณะต้องบอกบริกรที่รอรับคำสั่งให้ไปบริการที่อื่นก่อน เวลาผ่านไปอีกสักพัก วิลาสิณียังอยู่ในท่าเดิม เขาจึงทัก “ให้ผมเลือกให้ไหมครับ” วิลาสิณีจึงรู้สึกตัว พับรายการอาหารส่งให้บูรณะ ชายหนุ่มพลิกดู แล้วเรียกบริกรคนเดิมมารับคำสั่ง แม้กระทั่งเครื่องดื่ม เขาก็เลือกให้หญิงสาว กับข้าวสี่อย่างวางเต็มโต๊ะ ล้วนน่ารับประทาน ทว่าวิลาสิณีตักเพียงนิดหน่อยก็ทำท่าจะรวบช้อน บูรณะเห็นเข้าก็ถาม “อาหารไม่ถูกปากหรือครับ” อร่อยๆ ทั้งนั้น หญิงสาวคิด นี่ถ้ามากับเพื่อนๆ คงต้องเติมข้าวอีกจาน “เปล่าค่ะ” นึกตั้งมากมาย หากตอบได้เพียงเท่านี้ บูรณะจึงถามต่อ “หรือว่าแอร์ควบคุมน้ำหนัก” วิลาสิณีอยากจะบอกเหลือเกินว่าต่อให้กินเป็นยัดนุ่น น้ำหนักของเธอก็ไม่เคยขึ้นพรวดพราดจนน่ากลัวเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ แต่สุดท้ายก็ได้แต่ตอบเหมือนเดิม “เปล่าค่ะ” บูรณะทำหน้าชอบกล เขาพยายามมองตาวิลาสิณีในขณะที่เธอพยายามหลบ “มีอะไรหรือเปล่าครับ ดูเงียบๆ นะวันนี้” ทำอย่างกับว่าเจอกันทุกวันอย่างนั้น ลืมไปแล้วหรือว่านี่เป็นการพบกันครั้งแรกในกรุงเทพ หลังจากกลับมาจากเชียงคาน มิหนำซ้ำยังพบแบบไม่ทันตั้งตัวอีกต่างหาก “เปล่าค่ะ” “พูดเป็นคำเดียวแฮะ” บูรณะหัวเราะ อันที่จริงเขาอยากให้เธอตอบโต้อย่างดุเดือดเหมือนเคย มากกว่าสงบปากสงบคำเป็นนางอายแบบนี้ วิลาสิณีก็เช่นกัน ถ้าเขาก่อกวนยั่วโมโหเหมือนที่เป็นมา ยังจะดีเสียกว่าคอยเอาอกเอาใจ เพราะถ้าเป็นอย่างแรก เธอจะได้โต้เถียงตามถนัด แต่พอมาทำแบบนี้... ไม่รู้หรือไงว่าผู้หญิง... “อ๋อ...เขิน” บูรณะพูดตรงใจเธอพอดีเป๊ะ วิลาสิณีค้อนขวับแล้วก็ต้องหลบตาชายหนุ่มอีกครั้ง คนอะไรสายตาระยิบระยับชะมัด “ผมดีใจนะครับที่ได้เจอแอร์อีก ตอนแรกนึกว่าหมดหวังเสียแล้ว บังเอิญนึกขึ้นได้ว่านัททำงานอยู่ที่ไหน วันนี้ก็เลยรีบไปหา แล้วนัทก็พามาหาแอร์นี่แหละครับ” หากจะว่าไป คำว่าหมดหวังน่าจะใช้กับเธอมากกว่า วิลาสิณีคิด เพราะเขาเองยังมีช่องทางติดต่อ แต่ถ้าหากเป็นเธอล่ะ จะทำอย่างไร นอกเสียจากต้องเดินทางไกลไปเชียงคานอีกครั้ง และก็ไม่แน่ว่าเขาจะเต็มใจต้อนรับอีกหรือเปล่า “นี่ครับ เบอร์โทรศัพท์ของผม ถ้าแอร์...” บูรณะพูดได้แค่นั้นก็พูดไม่ออก หากแค่นี้เธอก็น่าจะรับรู้ เขาส่งนามบัตรให้หญิงสาว ซึ่งเธอก็รับไป แต่จะอ่านหรือเปล่าเขาไม่แน่ใจ ต่อจากนี้คงไม่มีอะไรผิดพลาดเหมือนครั้งจากกันที่เชียงคาน คราวนั้นเขาอ้ำอึ้งกลัวเกรงไปเสียทั้งหมด กว่าจะคิดได้รถโดยสารก็พาเธอไปไหนๆ แล้ว ถ้ากล้าให้นามบัตรและขอเบอร์โทรศัพท์จากเธอเหมือนวันนี้ คงไม่ต้องทุกข์ทรมานอยู่ตั้งเกือบครึ่งเดือน ขอเบอร์โทรศัพท์... จริงสิ เขายังไม่ได้ทำอย่างนั้นเลยนี่ พอนึกขึ้นได้เขาก็พยายาม “แอร์...” จนแล้วจนรอดก็ไม่มีประโยคนั้นออกมา บูรณะอยากรู้นักว่าเวลาผู้ชายทั้งโลกขอเบอร์โทรศัพท์จากผู้หญิงน่ะ เขาพูดกันอย่างไร สุดท้ายบูรณะก็ไม่กล้าอยู่ดี หากยังนึกเข้าข้างตัวเองว่า ถึงจะอย่างไรวิลาสิณีก็มีเบอร์โทรศัพท์ของเขาแล้ว หากเธอยังต้องการจะสานต่อความสัมพันธ์ เธอก็คงจะโทรมาหาเขาเอง สรุปแล้ววิลาสิณีพูดกับบูรณะแทบจะนับคำได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจึงเป็นอย่างนี้ ทั้งๆ ที่มีเรื่องอยากจะถามเขามากมาย อยากจะคุยถึงความสนุกสนานที่ผ่านมาที่เชียงคาน อยากจะบอกถึงความประทับใจในเส้นทางสู่ภูสวนทราย อยากจะเล่าว่าใครๆ ต่างอิจฉาที่เห็นรูปของเขากับเธอ อยากจะ... อยากจะอีกร้อยแปดพันประการ หากสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ คือ ได้แต่ปิดปากราวกับกลัวว่าดอกพิกุลจะร่วง วิลาสิณีขอให้บูรณะมาส่งที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ซึ่งเขาก็ทำตามโดยไม่อิดออด เธอเชื่อว่าถ้าเพียงเอ่ยปากขอให้ไปส่งที่บ้าน เขาก็จะไปด้วยความเต็มใจ ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีข้อจำกัด การพบกันหนแรกหลังจากรู้จักกันที่เชียงคาน คือข้อจำกัดอันนั้น บูรณะจอดรถชิดทางเท้าใกล้สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน เวลาแห่งความสุขกำลังจะหมดไป หากชายหนุ่มก็ยังยิ้มได้ เพราะรู้ว่าความสุขไม่ได้จากไปไหน วันนี้วิลาสิณีกำลังจะกลับบ้าน แต่พรุ่งนี้เขาก็ไปรับเธอใหม่ได้ ขอเพียงความหวังยังมีอยู่เท่านั้น “ขอบคุณนะคะพี่บู๊ สำหรับอาหารมื้อนี้” วิลาสิณีบอกก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถ บูรณะไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากรอยยิ้ม เขาจะจอดรถอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะเดินลงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินลับสายตาไป แต่แล้วประตูรถยังไม่ทันจะปิด หญิงสาวก็หมุนกายหันหน้ามาทางเขาแล้วบอก “นามบัตรพี่บู๊ค่ะ แอร์ยังไม่จำเป็นต้องใช้” บูรณะตกตะลึง เอื้อมมือรับแผ่นกระดาษแข็งใบเล็กๆ ที่เขาเพิ่งให้เธอไปเมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงมานี้เอง ไม่มีความหมายอื่นใดอีกนอกจากการตัดความสัมพันธ์... ความหวังทั้งหลายคลายครืน วิลาสิณีเดินลับสายตาไปแล้ว ทว่าบูรณะยังคงถือสิ่งที่เธอคืนมาให้ค้าง ความรู้สึกที่มองเธอเดินจากไปไม่ใช่ความรู้สึกอย่างที่เขาคิด ผิดหวัง เจ็บปวด เศร้าใจ เหล่านี้ล้วนตรงข้ามกับที่วาดฝันไว้ทั้งสิ้น เสียงแตรรถไล่หลัง พร้อมกับเปิดไฟสูงใส่ ทำให้บูรณะได้สติ และสตินั้นเองที่ทำให้เขาเห็นลายมือที่สวยงามเขียนเป็นตัวอักษรเล็กๆ อยู่หลังนามบัตรต่อท้ายตัวเลขสิบตัว ‘เป็นผู้ชายต้องโทรหาผู้หญิงก่อนนะคะ’ โลกทั้งใบ กลับมาสดใสใหม่อีกครั้ง มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:30:21

ความคิดเห็นที่ 6 . สิ่งที่วิลาสิณีทำเป็นอย่างแรกเมื่อมาถึงที่ทำงานในเช้าวันรุ่งขึ้นคือ โทรศัพท์หานัดดา เธอเพียรพยายามติดต่อหาเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่นัดดาไม่ยอมรับโทรศัพท์ ทำอย่างนี้ก็เท่ากับว่า ตั้งใจจะหลบหน้ากันเห็นๆ ทว่าคราวนี้ไม่มีทางหลบทัน เพราะเธอโทรเข้าหมายเลขโทรศัพท์ที่ทำงานของนัดดา “นัท แกหลอกฉัน” ประโยคแรกก็จู่โจมโดยไม่ให้คนรับสายตั้งตัวติดเพราะไม่รู้ว่าเป็นใครโทรมา นัดดาอึ้งไปหลายสิบวินาทีกว่าจะกล่าวออกมาได้ “แอร์... นั่นแกหรือ” “เออ... ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร” “มีธุระอะไรหรือ โทรมาแต่เช้าเชียว” นัดดาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำใจดีสู้เสือ ทว่าเสือไม่เล่นด้วย “แกหลอกฉัน” วิลาสิณีพูดคำเดิม “แกรวมหัวกับพี่บู๊หลอกฉัน” คำก็หลอก สองคำก็หลอก นัดดาถอนหายใจเสียงดังเข้าไปในโทรศัพท์แล้วถาม “ก่อนที่แกจะกล่าวหาฉัน ไหลลองเล่าลำดับเหตุการณ์มาทีสิว่า เมื่อวานนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เอาตั้งแต่แกโทรศัพท์หาฉันตอนสายๆ เลยนะ” เรื่องง่ายอยู่แล้ว วิลาสิณีคิด ก่อนเล่าออกมาเป็นฉากๆ “ฉันโทรให้แกช่วยหาเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชายซึ่งรูปร่างเท่าๆ กับพี่บู๊ ว่าจ้างเขาสองพันให้มารับฉันที่ทำงาน แกก็รับปากทำตามที่ฉันขอร้อง” “แกไม่ได้ขอร้อง” นัดดาขัดจังหวะ “แกบังคับขู่เข็ญ” วิลาสิณีไม่สนใจคำโต้แย้งของเพื่อน เธอเล่าต่อไป “ก่อนจะเลิกงานฉันโทรไปหาแกอีกครั้ง เพื่อถามว่าได้เรื่องหรือเปล่า แกก็ยืนยันว่าหาได้ มิหนำซ้ำยังบอกว่ามองไกลๆ เหมือนพี่บู๊” “ใช่ ฉันบอกอย่างนั้น” นัดดาอดแปลกใจไม่ได้ที่วิลาสิณีช่างจดจำรายละเอียดยิบย่อยอย่างนั้นได้ เธอเป็นคนพูดเองยังลืมไปแล้วด้วยซ้ำถ้าไม่ถูกกล่าวถึงอีก “เขามารอตามที่นัดหมาย ส่วนแกหายไปเลย” วิลาสิณีเล่าต่อ “และที่สำคัญที่สุดก็คือ ผู้ชายคนนั้นเป็นพี่บู๊ตัวจริง” “แล้วไงอีก” นัดดาซักเมื่อเพื่อนหยุดเล่า แล้ววิลาสิณีก็ย้อนกลับมาที่คำพูดเดิม “แกหลอกฉัน” คนถูกกล่าวหาหัวเราะหึหึ ถามอย่างใจเย็น “ไหนแกลองบอกมาทีสิว่า ฉันไปหลอกแกตอนไหน” พอถูกเพื่อนย้อน วิลาสิณีก็อ้ำอึ้ง เธอปักใจเชื่อว่านัดดาหลอกเธอ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็นึกไม่ออกว่าหลอกตอนไหน “แกโทรมาบอกให้ฉันช่วย ฉันก็ช่วย ไอ้ความคิดแผลงๆ นี่น่ะ เกิดมาจากแกคนเดียว ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย” วิลาสิณีเงียบกริบเถียงไม่ออก นัดดาจึงพูดต่อ “เลิกงานแล้วฉันยังต้องรีบแทบตายเพื่อไปหาแก” “นั่นไง...” วิลาสิณีเห็นช่องจึงแย้งขึ้นทันที “ตอนนั้นแกบอกฉันว่ามองไกลๆ เหมือนพี่บู๊” “แล้วไม่เหมือนหรือ” วิลาสิณีจนแต้มอีกครั้ง พูดอย่างนั้นใครจะไปทันนึกว่ามองใกล้ๆ ก็เหมือนเล่า “สุดท้ายแกก็แฮปปี้” นัดดาปล่อยหมัดแย็บ แล้วตามด้วยหมัดฮุค “ฉันแอบอยู่แถวนั้น เห็นหรอกน่าว่าแกแกล้งเป็นลม จนพี่บู๊ต้องเข้าไปประคอง หวานซะขนาดนั้น” วิลาสิณีไม่อยู่ในสภาพที่จะต่อสู้ แล้วนัดดาก็ยิงหมัดน็อค “ถ้าตาไม่ฝาด ฉันว่าฉันเห็นแกเดินตามพี่บู๊ต้อยๆ เลยนะ” วิลาสิณียังมีอาการเมาหมัด หลังจากวางโทรศัพท์จากนัดดาไปตั้งนานแล้ว ตั้งใจจะต่อว่าเพื่อนแต่ถูกตอกกลับมาเสียหมดรูป อันที่จริงเธอน่าจะขอบใจเพื่อนเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ยังปรับใจยอมรับตัวเองไม่ได้จึงพาลไปลงที่นัดดา นอกจากทำงานที่กองเต็มโต๊ะแล้ว วิลาสิณียังต้องคอยตอบคำถามเพื่อนร่วมงานที่ทยอยแวะเวียนกันมาถามอย่างไม่ขาดสาย คำถามล้วนเป็นไปในทำนองเดียวกัน เช่น เมื่อวานไปรับประทานอาหารกันที่ไหน เจอกันได้อย่างไร คบกันมานานเท่าใดแล้ว แต่วิลาสิณีก็เต็มใจตอบทุกๆ ครั้ง บางคนไม่ถาม หากเข้ามาชมบูรณะ แกมอิจฉาวิลาสิณี แต่ที่เกินคาดก็คืออธิชา รายนี้นอกจากทั้งซักถามระเอียดยิบ ชมเสียจนบูรณะน่าจะกลายเป็นพระเอกละครโทรทัศน์สิบเรื่องซ้อน และอิจฉาจนนางร้ายยังอายแล้ว สาวน้อยเพื่อนร่วมงานยังอาสาในสิ่งที่วิลาสิณีไม่อยากจะเชื่อ “เย็นนี้ถ้าพี่แอร์มีงานค้างก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่เอ๋นะคะ ไม่ต้องห่วง” “ทำไมล่ะ” วิลาสิณียังงง ไม่เข้าใจเพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง “งานของพี่ พี่ก็ต้องเคลียร์เองสิ” อธิชายิ้มให้ พลางมองไปยังเอกสารที่คั่งค้างอยู่บนโต๊ะของวิลาสิณี “เอ๋เคลียร์ให้ค่ะ พี่แอร์เอาเวลาไปสวีตกับแฟนเถอะ อย่าให้เขามารับเก้อเลย” วิลาสิณีกะพริบตาถี่ๆ เธอว่าเธอยังไม่ได้บอกสักคำว่าวันนี้บูรณะจะมารับ อธิชาเดาสีหน้าของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ออกจึงพูดต่อ “เชื่อเอ๋เถอะพี่ ลองแฟนมารับเราครั้งหนึ่งแล้ว เขาก็ต้องอยากมาอีก” วิลาสิณีไม่แน่ใจว่าบูรณะจะเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า หากตัวเธอเอง... “แล้วเอ๋ล่ะ ทำงานแทนพี่ แฟนก็รอแย่สิ” เธอไม่อยากตอบคำถามว่าตัวเองคิดอย่างไร จึงเก๋ไก๋ไปเรื่องอื่น “โอ๊ย ตอนนี้ไม่มีหรอกค่ะ” สาวน้อยแฟนเยอะบอก “ตั้งแต่ลอยกระทง จนหัวร้างข้างแตก เอ๋ยังเข็ดอยู่เลยค่ะ” อธิชายิ้มให้อีกครั้งก่อนทิ้งท้าย “ถ้าพี่แอร์มีปัญหาอะไร ถามเอ๋ได้นะคะ” วิลาสิณีขอบอกขอบใจเพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง เธอรีบทำงานบนโต๊ะให้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนกระทั่งห้าโมงเย็นก็ไม่มีงานคั่งค้างอีก อธิชาจึงไม่ต้องช่วยแต่อย่างใด หากสิ่งที่สาวน้อยกล่าวเอาไว้นั้น ไม่ได้ผิดไปจากคำพูดเลย บูรณะมายืนรอตรงที่เก่า เวลาเดิม ------------- จบบทที่ 21 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:31:48

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089966/W11089966.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11134721/W11134721.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11369894/W11369894.html บทที่ 16-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11493348/W11493348.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:33:00

ความคิดเห็นที่ 8 กรี๊ดดดดดด...เพิ่งทวงหลังไมค์ มาแล้วหรือนี่ ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 14:51:47

ความคิดเห็นที่ 9 ง่า.... สงสัยคุณแพรวดาวจุดธูปด้วยแหงๆ ^__^ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 15:35:46

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิ ... เตรียมพริก เตรียมเกลือ รอด้วยล่ะค่ะ สนุกมากเลยค่ะ ... มาลงต่อเร็วๆ นะคะ อย่าให้รอถึงปีใหม่จีนเลย ... พลีสสสสสสสสสสส !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 15:55:16

ความคิดเห็นที่ 11 เฮ้อ ผู้ชายชอบผู้หญิงขี้โมโหนี่ มันยังมีอยู่จริงไหมนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:08:20

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ โหย... หนมจีนขอกดไลค์ความเห็นพี่ก๊อตตี้ได้มั้ยเนี่ย แต่เอาเข้าจริง หนูแอร์ก็ไม่ได้ขี้โมโหนะคะ แค่โวยวายกับเพื่อนสนิทเอง ถ้าขี้โมโหจริง คงวีนแตกกับเพื่อนร่วมงานไปตั้งแต่มาเซ้าซี้เรื่องแฟนแล้วล่ะ แต่พี่บู๊คะ ไม่กล้าขอเบอร์หนูแอร์นี่ หนมจีนตัดคะแนนสิบจากร้อยเลย ถึงจะให้เบอร์เขา แต่ถ้าสาวขี้อาย เขาก็ไม่กล้าให้เบอร์ตัวเองหรอกนะ ถ้าพี่บู๊ไม่ขอน่ะ แบบนี้มันน่าทิ้งให้รอเก้อจริงๆ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 09:48:36 A:61.90.37.249 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 13 คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 12:17:51

ความคิดเห็นที่ 14 สวีทกันจริง สองคนนี้ต้องมีเพื่อนเป็นตัวช่วยไม่งั้นคงไม่ไปถึงไหน จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 14:09:57

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบ ชอบ   รอตอนต่อไป มาไวๆนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 15:13:49

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นชีวิตจริง,,,แกล้งเป็นลมไม่เวิร์คหรอกป๊ะป๋า มันต้องวิ่งหนีฝ่าดงออฟฟิศมุง,,,ผ่านหน้าพี่บู๊ไปด้วย เขินง่ะ * w * จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 00:06:09

ความคิดเห็นที่ 17 ตัวจริง เสียงจริง กรี๊ดดดดดดดด ^^ แต่แกล้งเป็นลมนี่คิดได้ไงอ่ะ 555 เอ๊ะ ของคุณสำหรับหนังสือไปหรือยังคะ --' ได้รับมาซักพักนึงแล้ว อ่านจบแล้วด้วย ^^ ขอบคุณมากๆ ค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 18:27:29

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านจบแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ แอร์ไว้ท่าจนบู๊ไม่น่าจะมีแก่ใจตื๊อต่อได้นะคะ น่าอึดอัดแทน สมแล้วที่โดนเพื่อนแกล้ง จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 19:58:46

ความคิดเห็นที่ 19 ยังสนุกเหมือนเดิม รีบลงตอนต่อไปเร็วๆนะคะ // ขอบคุณ สำหรับ postcard สวยมากๆเลยคะ (ไปเที่ยวแล้วยังอุตส่าห์นึกถึง) จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ"-" จากคุณ : ละอัตตา เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 19:02:59

ความคิดเห็นที่ 20 เอาแล้วเว้ยเฮ้ยพี่บู๊ลุยแล้ว หนูแอร์เต็มที่เลยค่าไม่ต้องเหนียมแล้ว จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 20:03:22

ความคิดเห็นที่ 21 มองหาอยู่เหมือนกันค่ะ ฮี่ๆๆ ว่าแต่ได้ไปจกข้าวเหนียวตักบาตรมาบ้างหรือเปล่าค่ะคุณตั๋ม จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 55 09:53:56