ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อแน่ชัดว่าวิ่งมาไกลเกินกว่าจะมีคนติดตามทันในระยะเวลาอันสั้น ผู้หลบหนีทั้งสองค่อยล้มนั่งพักหายใจ บัดนี้อาการบาดเจ็บของสือหย่งหลุนทุเลามากแล้ว จึงกล่าวปนหอบว่า “พวกเรารีบรุดไปหาพี่ใหญ่กันเถอะ” ยามที่อาการเลือดขึ้นหน้าจางหาย เด็กหนุ่มค่อยมีสติตรึกตรองว่าถ้าผู้ก่อการในบ้านพักคือโต่วจินเซิง แสดงว่าโจซานตงยังคงอยู่ที่ผาดงแล้ง ดังนั้นสือหย่งจวินก็ไม่พ้นอันตราย นึกเจ็บใจที่ตัวเองปล่อยความโกรธครอบงำจนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท เรื่องพี่ใหญ่ต้องมาก่อน ส่วนความเข้าใจผิดของฝ่ายธรรมะไว้จัดการภายหลัง ด้านฟ่านไป่หนิงกลับนิ่วหน้า ชี้แจงความในใจว่า “ถ้ามีคนใส่ร้ายข้าได้ศิษย์พี่ใหญ่ก็อาจกำลังย่ำแย่เช่นกัน ข้าจึงอยากไปดูเหตุการณ์ยังหมู่บ้านข้าง ๆ มากกว่า” ความจริงดรุณีน้อยทราบว่าด้วยฝีมือของฝางปิงเต๋า น่าจะเอาตัวรอดได้ดีกว่านาง แต่นางก็อยากรีบพบหน้าศิษย์พี่เพื่อปรึกษาสิ่งค้างคาใจ...เรื่องปราณพิษของสือหย่งหลุน ตั้งแต่เริ่มปรุงยาบำรุงพลังวัตรนางก็คิดเรื่องนี้มาตลอด ฝางปิงเต๋าคลุกคลีอยู่นอกด่านมานาน ย่อมเรียนรู้การรักษาในแนวทางซึ่งแตกต่างจากซินแสเทวะ ดังนั้นอาจมีวิธีจัดการปราณพิษก็เป็นได้ ก่อนหน้านางประมาทเกินไป หลงนึกว่ารอจัดการธุระทางนี้เรียบร้อยค่อยเดินทางไปหาศิษย์พี่ ทว่ายามนี้ทุกอย่างชุลมุนสับสนไปหมด นางไม่กล้าชะล่าใจทิ้งความหวังในการรักษาสือหย่งหลุนออกไปอีก จึงร้อนรนอยากพบหน้าฝางปิงเต๋าโดยเร็ว ด้านสือหย่งหลุนเป็นห่วงพี่ชายย่อมไม่ขบคิดมากความ รีบว่า “เช่นนั้นเราก็แยกกันตรงนี้เถอะ หลังเจ้าพบศิษย์พี่ใหญ่แล้วค่อยเดินทางไปผาดงแล้ง ส่วนข้าก็จะพาพี่ใหญ่ย้อนกลับสู่หมู่บ้านข้าง ๆ ไม่ว่าอย่างไรพวกเราคงได้พบกันระหว่างทางแน่” มันจำแผนที่บริเวณนี้ได้แม่น เทียบแล้วเมืองพนาไพศาล หมู่บ้านข้าง ๆ กับผาดงแล้งอยู่ห่างกันในตำแหน่งสามเหลี่ยมพอดี ดังนั้นถ้ามันไปถึงผาดงแล้งแล้วย้อนกลับไปสู่หมู่บ้านข้าง ๆ แทน พวกมันก็จะได้พบกันเร็วขึ้น หากฟ่านไป่หนิงกลับไม่ขยับ กล่าวอย่างอ้ำอึ้ง “พี่ไม่เอะใจบ้างหรือ ตามข่าวพรรคอสุราอาฆาตต้องเป็นคนบุกเข้าบ้านพัก ไฉนกลายเป็นตระกูลโต่วไปได้ แล้วชายชุดม่วงหายไปไหน” “นั่นก็น่าสงสัย เจ้าคิดอย่างไร” เด็กหนุ่มร้อนรนอยากรุดไปหาพี่ชายยิ่ง แต่ข้อกังขานี้ก็น่าแปลกใจจึงนิ่งรอคำตอบ “ข้อมูลน้อยนิดเช่นนี้ข้าคงเดาได้แค่สองทาง หากไม่ใช่ข่าวลวงให้ชาวยุทธ์ตายใจไม่ระแวงการทรยศของโต่วจินเซิง ก็เป็นไปได้ว่า...” ดรุณีน้อยมีทีท่าลำบากใจ “...ชายชุดม่วงกับโจซานตงอาจถูกขบวนพี่ใหญ่รั้งไว้” “แย่แล้ว!” อุทานยังไม่ทันจบสือหย่งหลุนก็เตรียมทะยานสู่ผาดงแล้งทันที หากนางกลับฝืนกระชากตัวมันกลับมา “ข้าไม่ให้พี่ไปเด็ดขาด ถ้าข้อสันนิษฐานเป็นจริงพี่ใหญ่คงไม่มีชะตากรรมที่ดี ก่อนหน้าเราอาจดักทางพี่ใหญ่ไม่ให้มีอันตรายได้ แต่ป่านนี้แล้วท่านจะบุกไปหาโจซานตงทำไม” “เจ้าพูดอันใดออกมา!” สือหย่งหลุนตะโกนโกรธเกรี้ยว ฟ่านไป่หนิงทราบดีว่ามันต้องขุ่นเคือง จึงแจกแจงด้วยความเยือกเย็น “เพราะถ้าพี่ใหญ่มีอันเป็นไป เจ้าบ้านสือคนต่อไปก็คือพี่เองนะ ต้องเก็บงำอารมณ์ส่วนตัวเพื่อผลประโยชน์ตระกูล พี่ยังใช้ข้อนี้เกลี้ยกล่อมพี่ใหญ่อยู่เลยมิใช่หรือ” เด็กหนุ่มชะงักกิริยา สบแววห่วงใยที่ฉายชัดในดวงตานางแล้วเพลิงโกรธพลันดับวูบ กล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคงขึ้น “ข้าสาบานเอาไว้ว่าจะต้องพาพี่ใหญ่กลับมาโดยสวัสดิภาพ คำสาบานซึ่งรับประกันด้วยชีวิต...แล้วคนที่ผิดคำสาบานประเภทนี้จะอาศัยอะไรรั้งตำแหน่งเจ้าบ้านสือได้เล่า” “แต่ถ้าไม่มีพี่กับพี่ใหญ่แล้วตำแหน่งเจ้าบ้านจะ...” “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ท่านย่าก็คงเลือกญาติสายรองขึ้นมารับตำแหน่งได้อยู่แล้ว” สือหย่งหลุนตัดบท “และเจ้าอย่าลืมซิว่าผู้อาวุโสในสกุลต่างไม่ยอมรับข้า หากข้าดำรงตำแหน่งย่อมมีแต่ทำให้ตระกูลแตกแยกมากขึ้น มิเป็นผลดีแก่ใครเลย” ยังไม่ทันจบประโยคฟ่านไป่หนิงพลันจี้นิ้วปราดหมายสกัดจุดมัน หากเด็กหนุ่มคาดการณ์ไว้ตั้งแต่เริ่มโต้เถียงแล้ว รีบคว้าจับข้อมือตรงหน้ากระชากหมุนเข้าหาตัว แผ่นหลังนางจึงปะทะอกมันอย่างจัง อีกแขนรัดร่างบอบบางมิให้ขยับ ดรุณีน้อยดิ้นรนสุดแรงแต่ก็สู้กำลังเด็กหนุ่มมิได้ ต้องร้องด้วยอาการขัดใจ “ถ้าพบโจซานตงพี่ต้องตายแน่ ๆ ข้าไม่ให้พี่ไป ไม่ให้ไป!” นัยน์ตาสือหย่งหลุนทอแววสำนึกผิด เอ่ยว่า “หากข้าปล่อยพี่ใหญ่สิ้นชีพอย่างอนาถ แม้มีชีวิตหรือจะอยู่อย่างสบายใจไปได้ ไป่หนิง...เจ้าอยากเห็นข้าในสภาพนั้นจริง ๆ หรือ” ดรุณีน้อยร่ำไห้โดยไร้สำเนียง สือหย่งหลุนต้องกระชับร่างสั่นเทิ้มอย่างปลอบโยน กระซิบข้างหูว่า “ข้าขอโทษ” ฟ่านไป่หนิงหมุนตัวมาซบหน้ากับบ่ากว้าง กล่าวปนสะอื้น “ข้าไม่อยากให้พี่ตาย” “ข้าไม่ตายหรอก ข้าสัญญา” ร่างบอบบางในอ้อมกอดสั่นสะท้านแผ่วเบายิ่ง แต่ราวกับค้อนกระหน่ำตอกใส่หัวใจรุนแรง ที่ผ่านมาเด็กหนุ่มเคยฝ่าความตายนับไม่ถ้วน พูดปลอบโยนนางไม่รู้กี่ครั้ง มีเพียงครานี้ที่รู้สึกว่าการจะทำตามสัญญานั้น...ยากกว่าปีนขึ้นสวรรค์เสียอีก และมันก็รู้ว่า ฟ่านไป่หนิงทราบเรื่องเหล่านี้เป็นอย่างดี... แม้สงสารดรุณีน้อยเพียงใด แต่ยิ่งปล่อยเวลาล่วงผ่านชีวิตสือหย่งจวินยิ่งอันตรายขึ้นทุกขณะ มันจึงตัดใจเอ่ยว่า “เจ้าก็รีบเดินทางไปเมืองข้าง ๆ เถอะ” “ไม่นะ!” นางขืนตัวเงยหน้าร้องปฏิเสธ “ข้าไม่ยอมให้พี่เสี่ยงอันตรายผู้เดียวแน่” “มิใช่อย่างนั้น ข้ากำลังคิดว่าตอนนี้เราไม่อาจขอความช่วยเหลือใครได้ยกเว้นหมอฝางปิงเต๋าเท่านั้น ข้าจะล่วงหน้าไปผาดงแล้งก่อน ถ้าโชคดีเราคาดผิดพี่ใหญ่อาจไม่เป็นอะไร หรือถ้าปะทะโจซานตงเข้าจริง ๆ ข้าจะพยายามประวิงเวลารอเจ้ากับศิษย์พี่แล้วค่อยหาทางหลบหนี ความจริงข้าก็ไม่อยากรบกวนหมอฝางหรอกนะ แต่สถานการณ์คับขัน คิดวิธีดีกว่านี้ไม่ได้เลย” ฟ่านไป่หนิงเห็นว่าคงเปลี่ยนใจมันมิได้แล้ว จึงปาดน้ำตาจำใจพยักหน้ารับคำก่อนเอื้อมมาบีบมือมันไว้ “พี่ต้องระวังตัว อย่าทำอะไรผลีผลาม” “เจ้าก็เหมือนกัน” มันบีบมือนางตอบก่อนเร่งฝีเท้าจากไป แต่ดรุณีน้อยยังยืนอยู่กับที่ ความกังวลดุจหินพันชั่งถ่วงเท้ามิให้ขยับ กงล้อแห่งชะตากรรมเริ่มหมุนวนแล้ว ย่อมมิมีใครยับยั้งได้ *********** เมื่อไร้อาชาคู่กาย สือหย่งหลุนจึงอาศัยสองเท้าวิ่งตะบึงทดแทน แม้ความเร็วตกลงแต่สามารถตัดทางย่นระยะจนน่าจะไปได้ไวขึ้น เสียแต่เปลืองกำลังมากหน่อยเท่านั้น ช่วงแรกทุกอย่างแลดูเป็นปกติ ทั้งมันต้องตั้งสมาธิกับวิชาร้อยเก้าเท้าเวหาจึงมิได้ใส่ใจรอบข้างจริงจัง กระทั่งผ่านไประยะหนึ่ง สัญชาตญาณกระตุ้นเตือนว่ากำลังถูกจับตามองอย่างประสงค์ร้ายมาชั่วครู่ใหญ่แล้ว สือหย่งหลุนเกรงว่าถ้าวิ่งต่อไปจนเหน็ดเหนื่อยอาจรับมือได้ลำบาก จึงตัดสินใจยั้งลงในท่าเตรียมพร้อม กล่าวเสียงก้องกังวาน “ผู้ใดทำตัวลับล่อ เชิญออกมาเถิด” สิ้นเสียงมัน ชายชุดม่วงกลุ่มหนึ่งก็กระโจนจากต้นไม้รอบด้านลงมา เด็กหนุ่มใจหายวาบ มิใช่เพราะกลัวอันตราย แต่กำลังวิตกว่าเหตุใดชายชุดม่วงจึงโผล่มาในเวลานี้ หากยังแสร้งทำท่าไม่ยี่หระ ลองขู่ว่า “เหล่าจอมยุทธ์ฟื้นสภาพหมดแล้ว พวกเจ้าบุกไปก็เปล่าประโยชน์” หนึ่งในชายชุดม่วงแสยะยิ้ม “แต่โต่วจินเซิงส่งข่าวแจ้งว่า เผอิญยาบำรุงพลังวัตรออกฤทธิ์เร็วกว่ากำหนด มันจึงเร่งสังหารฝ่ายธรรมะล่วงหน้าไปก่อน ที่เหลือไม่กี่หยิบมือจะต้านทานพวกข้าได้หรือ” ใบหน้าเด็กหนุ่มนิ่งเฉยทว่าเบื้องลึกตระหนกยิ่ง แน่ชัดว่ายาชาถูกผสมในยาบำรุงพลังวัตรที่ฟ่านไป่หนิงปรุงจริง ๆ คาดว่าโต่วจินเซิงคงร่วมมือกับพรรคอสุราอาฆาตมานานแล้ว ถึงวางแผนล่วงหน้าเช่นนี้ได้ เพียงแต่ดรุณีน้อยแจกจ่ายยาก่อนกำหนด พิษจึงกำเริบไม่ตรงเวลาที่โต่วจินเซิงนัดชายชุดม่วงไว้ อีกทั้งจอมยุทธ์บางส่วนกลับสลายพิษรวดเร็วกว่าที่คิด ตระกูลโต่วต้องรีบถอนกำลังป้องกันความสูญเสีย ระหว่างนั้นคงส่งข่าวบอกชายชุดม่วงที่ตามมาให้ตลบหลังอีกที ชายชุดม่วงเห็นมันมัวแต่ขบคิดจนเผยช่องโหว่ก็เงื้อดาบปัดป่าย หากเด็กหนุ่มลอบระวังอยู่แล้วจึงหลบหลีกว่องไว พอหมุนหน้ากลับมามือซ้ายก็สวมใส่ถุงมือต้านพสุธาเรียบร้อย พลางใช้มือข้างนั้นออกรับคมอาวุธที่รุมกระหน่ำ พร้อมเตะกราดจนเหล่าศัตรูเสียหลักไปตามกัน ช่วงแรกสือหย่งหลุนยังไม่อยากลงมือรุนแรง หากฉุกคิดได้ว่ายามนี้จอมยุทธ์ในบ้านพักคงเพิ่งโล่งอกที่รอดตายมาได้ ไม่น่าเตรียมระวังป้องกัน หากถูกบุกซ้ำต้องย่ำแย่แน่ จึงจำใจออกกระบวนท่าหักแขนขาบิดข้อต่ออย่างอำมหิต ไม่นานก็เหลือแต่เสียงระงมดังล้อมรอบ เด็กหนุ่มเหลือบมองผู้บาดเจ็บด้วยแววตาสำนึกผิด ก่อนซอยเท้าวิ่งรี่โดยเร็ว ทว่าเพิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีชายชุดม่วงคนใหม่กระโดดขวางหน้า สือหย่งหลุนถอยหนีตามสัญชาตญาณ มิคาดกลับมีศัตรูอีกคนดักทางเบื้องหลัง ฟันฉับใส่หัวไหล่จนเป็นแผลฉกรรจ์ เด็กหนุ่มเจ็บปวดยิ่งหากยังพอมีสติ กัดฟันกระชากแขนผู้ทำร้ายเหวี่ยงข้ามหัวกระแทกศัตรูด้านหน้าจนกลิ้งโค่โร่ พริบตานั้นค่อยเห็นว่ารอบตัวมีชายชุดม่วงล้อมเต็มไปหมด เมื่อนั้นสือหย่งหลุนจึงสำนึกว่าตนประมาทไป ตอนที่เห็นศัตรูชุดแรกก็ควรเอะใจแล้วว่าจำนวนน้อยกว่าที่ควร แสดงว่าพรรคอสุราอาฆาตคงแบ่งกำลังเป็นหลายกลุ่ม ให้ทยอยตามกันมาเป็นระยะ คาดว่าชายชุดม่วงกลุ่มหลังพอพบเด็กหนุ่มกำลังปะทะกับพรรคพวก ก็อาศัยช่วงชุลมุนแอบหลบซ่อนบนต้นไม้ แล้วรอจังหวะรุมทำร้ายสือหย่งหลุนซ้ำสอง เหล่าชายชุดม่วงเห็นศัตรูบาดเจ็บย่อมไม่ปล่อยโอกาส วิ่งกรูเข้าใส่ทันควัน สือหย่งหลุนต่อสู้ตะลุมบอนไม่คิดชีวิตจนฝ่ายตรงข้ามสิ้นท่าไปหลายราย ทว่าต้องแลกมาด้วยบาดแผลเต็มตัว เลือดโซมอาบกายเป็นสีแดงฉาน พริบตานั้นสำเนียกสิ่งผิดปกติ เด็กหนุ่มถึงกับขบกรามกรอด นึกรู้ในบัดดลว่าชายชุดม่วงสองพวกนี้เป็นแค่กองหน้าไว้กรุยทางสำหรับทัพใหญ่ ซึ่งฝีเท้าปานฟ้าถล่มที่กระชั้นเข้ามาทีละน้อย ก็บ่งบอกว่ามันกำลังจะได้เผชิญหน้ากับทัพใหญ่ในไม่ช้านี้แล้ว! ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 18:25:11

ความคิดเห็นที่ 2 ฟ่านไป่หนิงกำลังห่างไกลจากสือหย่งหลุนไปทุกขณะ... นางเป็นคนฉลาดรู้จักแยกแยะ เห็นว่ามิควรกังวลกับสือหย่งหลุนจนเสียสมาธิต่อภารกิจ เมื่อผละจากเด็กหนุ่มจึงรีบทำใจสลัดเรื่องมันทิ้งไป ไม่นานก็พบที่พักของชาวบ้านแถวนั้น ค่อยลอบเข้าไปนำม้าออกมาโดยวางเงินทดแทน แล้วห้อตะบึงสู่หมู่บ้านข้าง ๆ ทันที ระหว่างอยู่บนหลังม้าก็ใช้วิชาตัวเบาทะยานผ่านฟ้าไปด้วย ม้าจึงแทบไม่รู้สึกถึงน้ำหนักที่ต้องแบกบนหลัง สามารถเร่งความเร็วยิ่งกว่าเดิม ดังนั้นใช้เวลาแค่ครึ่งหนึ่งของปกติก็บรรลุจุดหมายแล้ว ทว่าพอเข้าเมืองมาได้ดรุณีน้อยกลับอับจนหนทางอีกครา นางเพิ่งเคยมาที่นี้ครั้งแรก ย่อมไม่ทราบว่าศิษย์พี่ใหญ่พำนักอยู่ ณ หนใดกันแน่ ระหว่างขบคิดวิธีเสาะหาอยู่นั้น คล้ายดั่งสวรรค์ส่งเสริม บนถนนทางขวาของสี่แยกเบื้องหน้า กลับมีเสียงเอะอะชุลมุนจากคนจำนวนมาก นางกวาดมองบ้านเรือนรอบตัวค่อยพบว่าไม่มีหน้าไหนเปิดประตูแง้มหน้าต่างมาสำรวจสิ่งผิดปกติแม้แต่นิด นึกเดาได้ทันทีว่าต้นเหตุเสียงดังกล่าวต้องเป็นการต่อสู้ของคนในวงการนักเลง พวกชาวบ้านจึงไม่ออกมาควานหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัว ดรุณีน้อยรีบกระโดดขึ้นหลังคาอาคาร ไต่ไปสังเกตลาดเลาด้วยความเงียบเชียบ บนถนน จอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนของสำนักบู๊ตึ๊ง กำลังหักหาญกับชายชุดม่วงจำนวนมาก ฟ่านไป่หนิงขมวดคิ้ว บังเกิดความสงสัยว่าเหตุใดพรรคอสุราอาฆาตจึงบุกมายังหมู่บ้านแห่งนี้ด้วย? หรือว่า...แผนแอบวางยาใส่ร้ายอย่างที่นางเคยเจอ จะถูกนำมาใช้กับศิษย์พี่ในเมืองนี้เช่นกัน! คราแรกนางเพียงต้องการมาเตือนศิษย์พี่ใหญ่ ด้วยเกรงว่าถ้าจอมยุทธ์ที่เมืองพนาไพศาลเข้าใจนางผิด อาจส่งข่าวมายังเมืองนี้ให้จับตัวฝางปิงเต๋าไว้เพราะกลัวจะเป็นพวกเดียวกับนาง ทว่านี่มันเกินคาดคิด ดูท่านางคงหลบไปหาศิษย์พี่เงียบ ๆ ตามที่ตั้งใจไว้แต่ต้นมิได้เสียแล้ว ฟ่านไป่หนิงหดหัวหลบหลังสันหลังคา นั่งครุ่นคิดอยู่ทางซีกที่ลาดลงไปยังบ้านเรือนตรงข้ามกับถนน จนมั่นใจว่าไม่มีใครเงยขึ้นมาพบนางได้แน่ ความคิดแรกคือ ตัดเรื่องกระโดดลงไปช่วยฝ่ายธรรมะที่เบื้องล่างได้เลย นางไม่ใจดีแบบสือหย่งหลุนจึงยังกรุ่น ๆ ที่ถูกเข้าใจผิด และถ้าการต่อสู้นี้เกิดจากสาเหตุเดียวกับเมืองพนาไพศาล ขืนนางเข้าร่วมอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือแทนที่จะได้ช่วยคงถูกรุมเสียมากกว่า ใครจะอยากหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัวอีก ว่าแต่...ในบ้านพักตระกูลสือนั้นเห็นเพียงพวกโต่วจินเซิงที่ลงมือ หรือชายชุดม่วงซึ่งลูกน้องสือหย่งหลุนรายงานไว้ จะรวมตัวกันมาบุกที่นี้แทน? ดรุณีน้อยยืดคอไปนับจำนวนคนบนถนนแล้วก็ส่ายหน้ากับตัวเอง หมู่บ้านเล็ก ๆ แค่นี้ การต่อสู้เสียงดังขนาดปลุกคนตายฟื้นคงล่วงรู้กันไปทั้งบางแล้ว แสดงว่าฝ่ายธรรมะและอธรรมในเมืองต้องมารวมกันที่นี่ทั้งหมด ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น จำนวนชายชุดม่วงที่เห็นก็นับว่าน้อยเกินไป เมื่อรวมกับข้อมูลที่ว่าในหมู่บ้านมีคนของฝ่ายธรรมะน้อยกว่าเมืองพนาไพศาลมาก คาดว่าพรรคอสุราอาฆาตต้องแบ่งคนส่วนใหญ่ไปทางเมืองพนาไพศาลมากกว่า ต่อให้ฟ่านไปหนิงคาดการณ์เก่งเพียงใด ก็ไม่มีทางทราบว่าสือหย่งหลุนโชคร้ายขนาดหนัก สะเปะสะปะไปเผชิญหน้ากับชายชุดม่วงส่วนใหญ่เสียแทน ดังนั้นยามนี้นางจึงไร้ความกังวล ใช้สมองวิเคราะห์อย่างปลอดโปร่ง ถ้านางเป็นศิษย์พี่ใหญ่คงมีทางเลือกสองอย่าง หนึ่งคือหลบหนีไปเสียไกลแล้ว หรือไม่อาจกำลังพัวพันกับการต่อสู้เบื้องล่างจนไม่สามารถปลีกตัวได้ ดังนั้นนางจึงหันมาพินิจการโรมรันพันตูด้วยความเอาใจใส่กว่าเดิม หลังจับตามองชั่วครู่ใหญ่ก็พบว่าสุดปลายขอบวงต่อสู้นั้น บรรดาจอมยุทธ์กลุ้มรุมพัวพันศัตรูอยู่ ทว่าผู้นั้นมิใช่ชายชุดม่วง กลับเป็นบุรุษสูงวัยคนหนึ่งกำลังหันหลังให้นางเพื่อรับมือกับอันตราย ควรทราบว่าตอนที่ฟ่านไป่หนิงมาพำนักกับซินแสเทวะนั้น ฝางปิงเต๋าได้ออกจากเรือนเพลินบุปผาไปนานแล้ว แม้มันจะไม่พอใจอาจารย์เรื่องการช่วยเหลือประมุขพรรคมารเก่า หากก็มิใช่การขัดแย้งรุนแรงเหมือนเช่นที่เกิดกับกิเลนเงินแห่งวังหลวง ทำให้มันยังคงแวะมาเยี่ยมอาจารย์เป็นครั้งคราว เพียงแต่ดรุณีน้อยยังเด็กมาก อีกทั้งพบหน้าศิษย์พี่ใหญ่แค่ไม่กี่ครั้งมันก็ออกนอกด่านหายสาบสูญไป ยามนี้ถามว่าหน้าตาฝางปิงเต๋าเป็นอย่างไรนางก็ลืมเลือนสิ้นแล้ว โชคดีได้สือจินหลิงอธิบายลักษณะศิษย์พี่ไว้ให้ ดังนั้นแม้เห็นแต่ด้านหลังชายสูงวัยดังกล่าว ทว่าการแต่งกายแบบคนนอกด่าน รวมทั้งสีผมขาวโพลนและการใช้ท่ากระเรียนล่าลมปกป้องตนเองด้วยความช่ำชอง นางก็มั่นใจว่าเป็นฝางปิงเต๋าไม่ผิดคนแน่ ดรุณีน้อยคาดการณ์ต่อไปว่าศิษย์พี่ใหญ่คงเตรียมวัตถุดิบมาปรุงยาบำรุงพลังวัตรให้สำนักบู๊ตึ๊งทานเช่นกัน แต่กลับถูกแผนของพรรคอสุราอาฆาตเล่นงานจนสำนักบู๊ตึ๊งเข้าใจผิดตรงเข้าทำร้าย ระหว่างนั้นชายชุดม่วงน่าจะบุกเข้ามาพอดี ฝางปิงเต๋าถึงได้ตกอยู่กลางวงต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายไปด้วย คิดถึงตรงนี้ นางก็เริ่มขยับกาย แม้ฟ่านไป่หนิงไม่คิดช่วยสำนักบู๊ตึ๊ง แต่กับศิษย์พี่ใหญ่ย่อมเป็นอีกเรื่อง นางตั้งจะช่วยศิษย์พี่ใหญ่ฝ่าวงล้อมจนปลอดภัยแล้วสอบถามเรื่องการรักษาปราณพิษให้สือหย่งหลุน ไม่ว่าผลเป็นอย่างไรก็จะเกลี้ยกล่อมฝางปิงเต๋าให้หลบจากความวุ่นวายไปก่อน ส่วนตัวเองรีบเดินทางต่อไปหาสือหย่งหลุนที่ผาดงแล้ง ครั้นตรองตกนางจึงเริ่มใช้วิชาทะยานผ่านฟ้า ร่อนตัวลงกลางวงสงคราม ศิษย์สำนักบู๊ตึ๊งผู้หนึ่งเห็นดรุณีแปลกหน้าเผยท่าทีพิรุธ จึงควงกระบี่ใส่ไม่รีรอ ฟ่านไป่หนิงเอนตัวเหวี่ยงขาถีบเข้าชายโครงมันจนเซถลาไปปะทะชายชุดม่วงด้านหลัง กลายเป็นการต่อสู้ชุลมุนไปอีกคู่ ดรุณีน้อยพบว่าศิษย์บู๊ตึ๊งพอมีฝีมือคุ้มครองตัวอยู่บ้างค่อยวางใจ กระโจนพรวดอีกครั้งก็โผล่ไปขวางระหว่างศิษย์พี่กับเหล่าศัตรู แล้วอาศัยจังหวะที่จอมยุทธ์ฝ่ายธรรมะกำลังตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของนาง ปาดฝ่ามือในท่ากระเรียนล่าลมด้วยความว่องไว กระแทกติดกันสามเที่ยว บุรุษเบื้องหน้าทั้งสามก็กระเด็นไปคนละทิศ ขณะที่คนสำนักบู๊ตึ๊งรายรอบชะงักการเคลื่อนไหว ฟ่านไป่หนิงก็หมุนตัวมาหาชายสูงวัยด้านหลัง พร้อมร้องว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ นี่ข้าฟ่านไป่หนิงเอง ข้ามาช่วยท่าน...” คำพูดหยุดแค่กลางทาง ดรุณีน้อยเบิ่งตากว้างอย่างคาดไม่ถึง พริบตานั้นชายสูงวัยก็พลิกฝ่ามือหมุนควงเป็นวง ฟาดโดนหัวไหล่นางเต็มแรง ร่างบอบบางลอยหวือก่อนล้มใส่พื้นดังสนั่น! เมื่อความเจ็บปวดชำแรกเข้ามา ฟ่านไป่หนิงค่อยกระจ่างแจ้งในบัดดล ที่แท้...นางก็เข้าใจผิดมาตลอด! ********** จบตอนที่ 84 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 18:26:49

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ GTW, คุณ mementototem, คุณลูนาติก, คุณ tiger18 และคุณพนมวัลย์ นะค้า คุณ scottie - ถามว่าแน่ใจไหมว่ายาไม่มีพิษ ผู้เขียนก็ต้องตอบว่าไม่แน่ใจซิเจ้าคะ ฮี่ ๆ คุณ GTW - แค่เลื่อนมาเจอหน้าแมวนี่หลุดหัวเราะเลยอ่ะ ^ ^" ทำไมหน้ามันถึงได้กวนแบบน่ารักขนาดนี้เนี่ย!               ช่าย ๆๆ เค้าจุดพลุฉลองปีใหม่ต่างหากเนอะ ^_^               ว่าแต่ทำไมคิดว่าเข้านิยายผิดเรื่องล่ะคะ (สงสัย) หรือเพราะวิธีเว้นบรรทัดแปลกไปหน่อย คุณลูนาติก - งาดำออกจะมีประโยชน์ ไม่มีพิษหรอกค่า อิ ๆ คุณชัดเจนน้องนาง - อร๊ายยย มาแค่สองประโยคแต่เดาถูกเป๊ะเลยค่ะ ทำไมมีแต่คนทายถูกว่ายาจะมีพิษง่ะ ฮือ ๆ คุณรุริกะ - คำเตือน ต่อจากนี้จะดั้นไปบนกองเลือดค่ะ ฮ่า ๆ (เริ่มเข้าโหมดโหด) ^_^               แวะไปเยี่ยมกระทู้แล้วค่า แต่ยังไม่มีภาพของขวัญอ่ะ ขอเลื่อนไปก่อนนะค้า ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันศุกร์หน้านะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 18:40:43

ความคิดเห็นที่ 4 พันทิปเป็นอะไรนะวันนี้??? สวัสดีปีใหม่คุณจันทร์ค่ะ ปูลู...จะรอดูของขวัญนะคะ...อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 20:20:07

ความคิดเห็นที่ 5 แอบมาให้กิฟต์แล้วออกไปกินข้าวกินปลา แล้วค่อยกลับมาอ่านค่ะ คุณจันทร์คิดชื่อตัวละครแต่ละตัวในเรื่องนี้อย่างไรคะ? ถ้าเราเคยเรียนภาษาจีนมาบ้าง (งูๆปลาๆ) จะเอามาประยุกต์ได้ไหม แหะๆ เผื่อเรื่องใหม่ จะหันมากำลังภายในเป็นเพื่อนคุณจันทร์บ้างค่ะ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 20:24:48

ความคิดเห็นที่ 6 เค้าช่วยคิดชื่อ แต่เป็นชื่อเกาหลีนะ วอนจังแก จนจังกรู ยุงบินชุม คันจึงเกา ยืนยังเซ จวนมีพุง ยังครองคาน อิอิ พอได้ป่ะ? จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:04:00

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ะ ไม่ใช่ศิษย์พี่ใหญ่หรอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:25:04

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ชื่อทันสมัยเกิ๊น ^^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:53:19

ความคิดเห็นที่ 9 ชื่อเกาหลี แถมให้อีกชื่อได้ป่าว "พุงนำนม" กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รีบหนีดีกว่า ฟิ้วววววววววววว~ แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 55 08:00:49 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 22:44:53

ความคิดเห็นที่ 10 ^ คนนี้ทำตัวมีประโยชน์มากเลย จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 23:12:01

ความคิดเห็นที่ 11 อะไรง่ะพี่จ๋าว แอ๊ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 08:01:09

ความคิดเห็นที่ 12 ใครปลอมเป็นศิษย์พี่ใหญ่นะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 13:26:08

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 20:08:17

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ายุคนองเลือดจริงๆ แถมยังมีเรื่องการเข้าใจผิดยาพิษ มาซ้ำอีก ชายสือก็ยังไม่บีีลุเขั้นเทพของวิทยายุทธ แต่ก็ดีไปอย่าง ทำให้ได้ลุ้นแบบโชกเลือดดี ^__^.... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 16:07:53

ความคิดเห็นที่ 15 เขียนเร็วดีจัง มาตามอ่านต่อครับ จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 14:21:49