ความคิดเห็นที่ 1 รถยนต์BMWซี่รีส์7 คันสีดำ  แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง  พอรถจอดสนิทเด็กสาวรีบหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางอยู่ข้างกายขึ้น ก่อนจะหันไปยกมือไหว้ทำความขอบคุณต่อผู้ใหญ่ที่นั่งทำหน้าที่ขับรถมาส่งเธอที่โรงเรียนในเช้าวันนี้   “ขอบคุณ คุณลุงมากๆ ค่ะ” “ตั้งใจเรียนนะฝ้าย” มนัญชยาระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนรับคำ “ค่ะ ลุง” จากนั้นก็ก้าวลงจากรถทันที โดยไม่ได้เหลียวกลับมาสนใจเด็กสาวอีกที่มีใบหน้าเรียบเฉยอีกคน ที่นั่งติดๆ อยู่ตรงหน้ากับบิดาของเธอ   “พ่อคะ รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวก็ไปส่งเพลินสาย เพลิน ก็ไม่ทันส่งการบ้านอาจารย์ก่อนแปดโมงเช้าหรอก” ณิชนันท์ หันไปเร่งบิดาทันทีเมื่อเห็นเด็กสาวอีกคนลงจากรถแล้ว ความขุ่นเคืองที่กักเก็บเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่มเผยออกมาให้บิดาเห็น ที่เป็นเช่นนี้เพราะ  แทนที่บิดาจะมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนของเธอเอง เหมือนทุกเช้าที่ผ่านมา แต่กลับกันตรงที่เช้านี้ บิดาเธอจะต้องแวะกลับมาส่งเด็กสาวอีกคนแทนก่อน และนั่นจะทำให้เธอไปโรงเรียนช้ากว่าปรกติ   ธีริทธ์อ่านสีหน้าอันรีบเร่งและหงุดหงิดของลูกสาวออก ก่อนจะรับคำลูกสาวเขาก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาน้อยๆ ประกอบ จากนั้นก็รีบออกรถไปโดยเร็ว “พ่อรู้แล้วน่า” มนัญชยาละสายตาจากท้ายรถราคาแพงลิ่วคันดังกล่าว แล้วหันกลับมามองโรงเรียนของเธอที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า สีหน้าและรอยยิ้มของเด็กสาวบ่งบอกว่าเธอดูแจ่มใสขึ้นกว่าทุกวัน เพียงเพราะ เธอรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตตัวเองมีความสำคัญ มีค่าขึ้น เพียงแค่ลุงธีและป้ามนเอาใจใส่เธอด้วยความเมตตา ซึ่งแน่นอนว่าที่บ้านหลังใหม่ของเธอบรรยากาศมันช่างแตกต่างจากบ้านหลังเดิม  ซึ่งความแตกต่างอันนี้สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้อย่างง่าย ๆ เลยก็ให้ดูตอนที่เธอนั่งรถลุงธีมาโรงเรียนเมื่อครู่สิ   มันช่างแตกต่างกับที่ต้องนั่งรถมาโรงเรียนโดยมีมารดาแท้จริงเป็นคนขับรถมาส่งเอง  ที่เธอจะต้องทนฟังเสียงแม่บ่นด่าตะคอก ที่แม่มักจะอารมณ์เสียมาจากพ่อ แต่เมื่อแม่ทำอะไรพ่อไม่ได้มากนัก  แม่ก็มักจะหันมาระบายกับเธอแทน ชั่ววูบ เมื่อมนัญชยาได้หวนกลับไปคิดถึงอดีตที่น่าขื่นขม แววตาที่สดใสของเด็กสาวกลับสลดลงวูบอีกครั้ง … “ฝ้าย  มาเรียนได้แล้วเหรอ แล้วใครมาส่งเธอน่ะ?” ขณะที่เด็กสาวกำลังเดินถือกระเป๋าเข้าไปภายในโรงเรียน เพื่อนห้องเรียนเดียวกันคนหนึ่งก็ทำท่าทีเดินเร็วๆ แล้วชวนคุย  ดูท่าทางสงสัยใคร่รู้ในเรื่องของเธอเสียเต็มประดา  มนัญชยามองออก ยามปรายหางตาเหลือบมองดูคนสอดรู้สอดเห็นประจำห้องเรียน   “คุณลุง คุณป้า”  มนัญชยาหันไปตอบคำถามเรียบๆ อย่างไม่ใส่ใจ เพื่อนคนนี้เท่าไหร่นัก เพราะเธอไม่ค่อยชอบเพื่อนนักเรียนคนนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว   “เหรอ” เด็กสาวคนเดิมทำท่ารู้แล้วไปงั้นๆ ไม่ได้สนใจถาม ‘คุณลุง คุณป้า’ ที่มนัญชยาพูดจะหมายถึงใคร เพราะตอนนี้ภายในใจของเธอ มันกำลังมีเรื่องหนึ่งที่อยากรู้อย่างท่วมท้นเชียว  ว่าแล้วเด็กสาวคนเดิมก็รีบยื่นหน้าเข้าไปถามมนัญชยาใกล้ๆ   “นี่ๆ ฝ้ายๆ ฉันอยากรู้ ว่าทำไมแม่ถึงได้ยิงพ่อเธอล่ะ” ยามที่ได้ยินคำถามนั้น ใบหน้าที่ดูมีร่องรอยแห่งความสุขจากสิ่งดีๆ เปลี่ยนไปจนหมดสิ้น เธอหยุดเดินและหมุนตัวกลับมามองเพื่อนคนนี้ช้าๆ ด้วยสายตานิ่งกระด้าง นี่ไงที่เธอถึงได้บอกว่าเธอไม่ชอบเพื่อนคนนี้เท่าไหร่ ก็เพราะเป็นแบบนี้ยังไงเล่า! ถึงแม้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะไม่มีจุดประสงค์อื่นที่แอบแฝงมากับคำถามที่ส่อไปในแววอยากรู้อยากเห็นแค่นั้นก็เถอะ..แต่คำพูดแต่ละคำที่เธอได้เอ่ยออกมาดูเหมือนมันเป็นดั่งของมีคมบางอย่างที่ได้กรีดซ้ำลงไปที่แผลในใจที่เธอรอคอยให้แผลนั้นมันเหือดแห้งและได้ปิดสนิท  แต่ดูราวกับว่าบาดแผลอันนั้นจะไม่มีวันได้แห้งหายเสียแล้ว เพียงแค่คนตรงหน้า ได้เอ่ยถามถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา “ทำไมเหรอ แล้วตอนนี้แม่เธอออกจากโรงพยาบาลบ้ารึยัง” มือข้างหนึ่งของคนถูกถามที่เคยกำแน่นกระเป๋านักเรียนแน่น คลายมือออกทันใดจนกระเป๋านักเรียนใบโตตกสู่พื้น  หลังจากนั้น มนัญชยาก็ถลาเข้าไปผลักคนช่างถามให้ล้มลงไปตรงหน้าทันที “อ่ะ โอ๊ย!” เห็นทั้งพี่ชายและพี่สะใภ้ขับรถกลับเข้ามาพร้อมๆ กัน นนทัชที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาและกำลังยืนเตร็ดเตร่รับลมเย็นๆ ของสายลมยามเย็นในสวนสวยๆ  ก็รีบสาวเท้าตรงดิ่งเข้าไปที่คนทั้งสองที่กำลังก้าวลงจากรถตามลำดับ “วันนี้ตอนบ่ายๆ  ผมแวะเข้าไปที่บริษัทเห็นพี่กำลังขับรถออกจากบริษัท ทำไมพี่รีบออกจากบริษัทล่ะครับ” นนทัชรีบถามถึงเรื่องหนึ่งด้วยความสงสัยทันที ด้วยแปลกใจว่า วันนี้ตอนบ่าย ก่อนที่ตนจะแวะไปเรียน ก็ได้แวะเข้าบริษัทเห็นพี่ชายของตนดูเหมือนรีบร้อนออกจากบริษัทไป “มีอะไรรึเปล่าครับ พี่มน?” พี่ชายยังไม่ทันได้เอ่ยตอบคำถามเลย ด้วยความร้อนใจ นนทัชก็หันหน้าไปถามพี่สะใภ้ และยิ่งอยากรู้ขึ้นมาอีกเป็นกองยามที่เห็นทั้งพี่ชายตนและพี่สะใภ้มองหน้ากันไปมา ราวกับว่าเรื่องที่ตนถามอยู่นี่ต้องมีที่มาที่ไปยาวแน่ๆ “คือ ตอนสาย โรงเรียนของหนูฝ้าย โทรมาแจ้งจากที่โรงเรียนว่าเกิดเรื่อง..” “แล้ว…” หัวคิ้วเข้มๆ ของนนทัชขมวดเข้าด้วยกันน้อยๆ รอฟังเรื่องราวจากปากพี่สะใภ้เสียดิบดี แต่ยังชุติมนยังไม่ทันได้เอ่ยเล่าต่อ คนเป็นสามีก็เป็นคนมาแตะร่างเธอและร่างของนนทัชเบาๆ  เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน “เข้าไปนั่งคุยกันตรงนั้นดีกว่า” เมื่อธีริทธ์พาภรรยาและน้องชายมานั่งตรงชุดม้านั่งภายใต้ซุ้มพันธ์ไม้เลื้อยที่ออกดอกสะพรั่งไปทั่ว  จากนั้นเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงเรียนของมนัญชยาให้ นนท์ทัชฟังคร่าวๆ แถมท้ายด้วยเรื่องที่ตนและภรรยาได้ปรึกษาหารือกันทันทีหลังจากรู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนของมนัญชยา   “ ที่จริงเรื่องที่ฝ้ายผลักเพื่อนนักเรียนด้วยกันในโรงเรียน  มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอกที่จะทำให้พี่สองคนอยากจะย้ายหนูฝ้ายออกจากโรงเรียนนั้น..” “เพราะว่า อะไรครับพี่” ธีริทธ์ถามแทรกด้วยความสนใจ “เพราะ เราสองคนปรึกษากันว่า จะย้ายหนูฝ้ายไปเรียนที่เดียวกับยัยเพลิน มันยากเกินไปที่จะให้ฝ้ายกลับไปเรียนที่มีสภาพแวดล้อมเดิมๆ  คือ ที่พี่สองคนทำแบบนี้ ก็ เพียงแค่อยากให้เธอได้เริ่มต้นชีวิตใหม่จริงๆ เสียที  กับครอบครัวใหม่ของพวกเราเอง” นนท์ทัช พยักหน้ารับทราบเรียบๆ ตามคำบอกเล่าของพี่สะใภ้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามเรียบๆ “แล้วนี่ยัยตัวยุ่งของเรา รู้รึยังนี่ว่าจะได้เพื่อนใหม่ ไปเรียนด้วยกัน” “ยังเลยแต่เดี๋ยวก็คงรู้แล้วล่ะ คงดีใจที่มีเพื่อนใหม่” ฟังคำพูดของพี่สาวนนท์ก็เพียงแค่ยิ้มที่มุมปากรับ และคิดตามไปด้วยว่า ก็อาจจะเป็นเช่นนั้น หลานสาวของตนอาจจะดีใจก็ได้ที่จะได้เพื่อนใหม่ในห้องเรียนมาอีกหนึ่งคน (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 55 00:46:39 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 20:55:15

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั่งคุยกับกับนนทัชน้องชายธีริทธ์และชุติมน เดินกลับขึ้นไปยังชั้นบนขณะนั้นทั้งคู่ก็หยุดเดิน เป็นฝ่ายธีริทธ์ที่หันมาบอกภรรยา “คุณเข้าไปคุยกับเพลินก่อนนะ เดี๋ยวผมจะแวะไปดูหนูฝ้ายแกก่อน ตั้งแต่กลับจากโรงเรียนมายังเก็บตัวอยู่ในห้องอยู่เลย ” ธีริทธ์บอกด้วยสีหน้าอันแฝงไปด้วยความห่วงใยต่อเด็กผู้หญิงอีกคน เกิดเรื่องขึ้นวันนี้ มนัญชยาที่คงอยากลืมเรื่องร้ายๆ ในครั้งนั้นโดยไว คงต้องกลับไปคิดถึงมันอีกแน่ๆ “ค่ะเธอ” พยักหน้ารับทราบ เป็นอันรู้ไปในตัวเสียแล้วว่า มันเหมือนดั่งหน้าที่ของเธอและสามี ที่หากจะพูดจะคุยหรือจะทำอะไรเพื่อเด็กทั้งสองคนที่มีอยู่ภายในบ้าน ก็มักจะต้องทำหรือแสดงออกอย่างเท่าเทียมกัน  ไม่ให้ใครคนใดคนหนึ่งรู้สึกว่าด้อยหรือน้อยไปกว่ากันเลย หลังจากกลับจากโรงเรียน มนัญชยาก็เอาแต่นั่งนิ่งๆ กอดเข่ามองตุ๊กตาหมี ที่วางตรงหน้าในอาการน้ำตาพร่าน้อยๆ  กับเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนในวันนี้ ทั้งคำถามและคำพูดของเพื่อนนักเรียนเธอคนนั้น มันไม่ได้ทำให้เธอโกรธถึงกลับลงมือผลักเพื่อนให้ล้มลงไปตรงหน้า   แต่มันเหมือนสิ่งหนึ่งที่คอยตอกย้ำให้เธอรู้สึกขัดใจ เพราะ เธอไม่อยากมีพ่อ มีแม่ที่ใจร้ายแบบนั้นอีกแล้ว ที่เธอต้องการตอนนี้คืออ้อมกอดที่ห่วงใยและรักเธอจริงอย่างป้ามนและลุงธีต่างหากเล่า ทั้งป้ามนและลุงธีเต็มใจจะมอบให้เธอเองโดยที่เธอก็ไม่ได้เรียกร้องเอาแต่ฝ่ายเดียว เธอก็ควรที่จะรีบยื่นมือไปรับไม่ใช่หรือ มันเนิ่นนานและโหดร้ายเกินพอแล้วสำหรับเธอที่จะทนแบกรับเรื่องร้ายๆ ความทรงจำอันน่าเจ็บปวดแต่เพียงลำพัง ยิ่งนึกกลับไปนึก..หัวใจของเด็กสาวก็เคยมีเลือดและเนื้อมันกำลังจะกลายไปเป็นวัตถุอย่างหนึ่งที่นิ่งกระด้าง ไร้ความรู้สึกไปทุกทีๆ ดังนั้นสิ่งที่เธอพลั้งมือผลักเพื่อนให้ล้มคว่ำไปวันนี้ เธอก็ เริ่มทำเป็นชาชินและไม่อยากกลับไปรู้สึกผิดมันอีกแล้ว เด็กสาวค่อยๆ เลื่อนสายตาขึ้นเพื่อมองตุ๊กตาตัวเดิมอีกครั้ง .. ที่มันไม่ได้มีค่าเพียงแค่ตุ๊กตาตัวเก่าซอมซ่ออย่างที่ใครหลายคนมองดูด้วยสายตาแห่งการดูแคลนเท่านั้น หากแต่มันคือของขวัญล้ำค่าชิ้นหนึ่งที่ได้กักเก็บความทรงจำสวยงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเอาไว้ในนั้นด้วย   ย้อนกลับไปในวันที่เธออายุครบห้าขวบ ภาพความทรงจำที่มีความสุขที่สุดอยู่ในวันนั้น  พ่อและแม่ได้มอบเจ้าตัวนี้ให้กับเธอด้วยความรักและรอยยิ้มแห่งความสุข  ฉะนั้นความทรงจำของชีวิต มันก็อยู่ที่ตุ๊กตาตัวนี้ เธอจะเลือกเก็บเอาไว้เฉพาะสิ่งที่มีค่าที่สุดเท่านั้น ก็อกๆ ! เสียงเคาะประตูดังเบาๆ สองสามครั้งพร้อมด้วยการขออนุญาตจากเจ้าของเสียงทำให้มนัญชยารีบป้ายน้ำตาออกจากหางตา   “ฝ้าย ลุงขอเข้าไปหน่อยนะ” และเพียงไม่นานประตูห้องก็เปิดออกเบาๆ เจ้าของเสียงได้เดินเข้ามาในห้องพร้อมทั้งอาการ ย่นคิ้วมองตามภาพที่เห็นตรงหน้า  มนัญชยากำลัง นั่งกอดตัวทอดสายมองตุ๊กตาตัวเก่าตรงหน้าอีกแล้ว พลอยทำให้ธีริทธิ์นึกทำแปลกใจ  ...ไม่แปลกที่เด็กสาวอายุเท่านี้จะติดตุ๊กตาแจ ณิชนันท์ก็เป็นเช่นนั้น แต่กลับมนัญชยาเขากลับรู้สึกว่าไม่เพียงแค่ติด แต่เธอเหมือนมีความนัยอะไรบางอย่างต่อตุ๊กตาตัวนี้เสียด้วยสิ “เป็นอะไรไปหรือลูก”   ธีริทธิ์ทรุดลงนั่งไม่ห่างเด็กสาวพร้อมทั้ง พร้อมถามเบา สายตาจดจ้องที่ตุ๊กตาตัวนั้นเป็นเพื่อนเธออีก   “เจ้าตัวนี้มันมีชื่อมั้ย?” มนัญชยายอมละสายตาจากเจ้าตัวนี้ชั่วครู่ เมื่อจู่ๆ ลุงธี  ก็ทำท่าอยากจะรู้จักเจ้าตัวนี้ของเธอ และเธอก็เหลียวกลับไปส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ “ให้ลุงช่วยตั้งชื่อมันให้เอามั้ย?” มนัญชยากระพริบตาปริบๆ มองคุณลุงธีด้วยความสนใจยิ่งขึ้น.. ดูเหมือนลุงธีจะช่วยดึงเธอให้หลุดขึ้นมาจากความทรงจำสีเทาของได้ดีทีเดียว  ไม่ได้รอให้เธอเอ่ยปากว่าจะยอมให้ลุงธีตั้งชื่อให้เจ้าตัวนี้มั้ย ลุงธีก็ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เสนอชื่อของตุ๊กตาให้เธอ “อื่ม  ลุงว่า ตัวนี้มันน่าจะชื่อ โอเลี้ยง ดีมั้ย ชื่อไทยดี”   “โอเลี้ยง...” มนัญชยาพึมพำกับเชื่อใหม่ของเจ้าตัวนี้ เบาๆ ท่าทางของเธอดูคล้อยตามลุงธีอย่างเห็นได้ชัดทีเดียว และนั่นทำให้ธีริทธ์ลอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ  พร้อมทั้งหลุบสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนมองเด็กสาวตรงหน้า “อื่ม แล้วฝ้ายอยากได้ตุ๊กตาตัวใหม่อีกตัวมาเป็นเพื่อนโอเลี้ยงมั้ยลูก  ลุงจะซื้อตุ๊กตัวใหม่ให้ เอามั้ย..?” มนัญชยาไม่ได้ตอบรับข้อเสนที่แสนจะวิเศษของลุงธีอย่างทันทีทันใด เด็กสาวทำท่าครุ่นคิดอีกครั้ง พร้อมทั้งเหลียวกลับไปมองโอเลี้ยงที่วางอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเหลียวกลับมาพยักหน้าพร้อมทั้งรอยยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปาก เท่านั้นแหละ ธีริทธิ์เอื้อมมือไปลูบศีรษะเด็กสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดูตาม ทางธีริทธิ์กำลังพูดคุยกับมนัญชยาที่เป็นไปอย่างดีอยู่ ทางด้านชุติมนเองก็เช่นกันเมื่อเคาะประตูห้องนอนของลูกสาวและเปิดมันออกมาตามลำดับ เธอก็เห็นเจ้าของห้องนอนห้องนี้กำลังนั่งทำอะไรเพลิดเพลินอยู่กับแท็ปเล็ตเครื่องบางอยู่ “เพลิน ทำอะไรอยู่หรือลูก” “เล่นเฟสบุ้คค่ะแม่” ณิชนันท์ยอมหันมาพูดคุยและมองคนเป็นแม่ในระยะเวลาสั้นๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจอยู่กับหน้าเจ้าเครื่องบางๆ ตรงหน้าต่อ “แม่มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ ลูก” “คะ..?” “เรื่องหนูฝ้าย”   ชุติมนบอกคนเป็นลูกสาวไปแล้ว เหมือนณิชนันท์จะนิ่งไปนิด จากนั้นก็ทำเป็นใช้มือเหมือนพิมพ์ข้อความต่อไป “แม่และพ่อจะย้ายฝ้ายไปเรียนที่เดียวกันกับลูก” “ทำไมล่ะคะแม่??”  คราวนี้ ณิชนันท์ยอมหันมาถามด้วยความสนใจมากขึ้น สนใจอยากจะรู้เหตุผลว่า ทำไมคุณแม่ของเธอต้องย้ายให้มนัญชยาไปเรียนที่เดียวกันกับเธอ “แม่ก็แค่..” “สงสารเค้า” ณิชนันท์ต่อให้เองเสร็จสรรพ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ   “ก็ตามใจสิคะ  โรงเรียนเพลินออกจะกว้าง อีกอย่างเพลินก็ไม่ใช่เจ้าของโรงเรียนสักหน่อย”   เหมือนคนพูดจะพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก คล้ายออกตัวว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่กลับชุติมนที่ใช้สายตาของความเป็นแม่จับจ้องที่ลูกสาวตลอด เธอกลับรู้สึกว่า ภายในใจชองณิชนันท์กลับไม่รู้สึกเช่นนั้น  ณิชนันท์อาจจะกำลังรู้สึกอยากประชดประชันเธอและธีริทธิ์อยู่ก็เป็นไปได้ ด้านชุติมนเองก็อยากจะขอให้ลูกสาวเธอมองเห็นว่าทุกเรื่องที่เธอทำให้เด็กสาวอีกคน  มันเป็นเรื่องของความเมตตาปราณีมากกว่า จะทำเพื่อให้ณิชนันท์รู้สึกว่าความสำคัญของตัวเองลดน้อยลงไป “เพลิน” ในที่สุด ชุติมนก็เรียกชื่อลูกสาวอีกครั้ง ก่อนจะตั้งใจอธิบายบายเหตุผลให้ณิชนันท์ได้เข้าใจ  “แม่รู้นะ ว่าลูกอาจจะรู้สึกแปลกๆ แต่แม่อยากให้ลูกได้..” “เข้าใจค่ะแม่ พ่อกับแม่พูดจนเพลินจำได้หมดแล้วว่า ฝ้ายเนี่ย เค้าเจอกับอะไรที่เลวร้ายมาบ้าง” ณิชนันท์รีบหันกลับมาบอกแม่เอง พยายามให้ดูน้ำเสียงสดใสมากขึ้น  เลยทำให้คนเป็นแม่เดาไม่ถูกนักว่าณิชนันท์พูดด้วยอารมณ์แบบไหน ประชด หรือมีความจริงใจจริงๆ  ..และเมื่อเห็นว่าเธอพูดอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ เธอก็จะพยายามเข้าใจว่า ลูกสาวเธอเองเข้าใจถึงเหตุผลในเรื่องนี้ ก่อนจะออกจากห้องนอนของลูกสาวไป เธอก็ทำได้เพียงแค่ย้ำว่า “ถ้า ลูกเข้าใจ แม่ก็สบายใจแล้วล่ะ” ธีริทธิ์ก้าวออกมาจากห้องน้ำ เขาเองก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าภรรยากำลังนั่งอยู่ทำท่าทำเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่บนเตียงนอน  เขาจึงก้าวเข้าไปหาเธอใกล้ๆ เพื่อถามเธอดู “คิดอะไรอยู่หรือ คุณ” ชุติมนเหมือนสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยกับน้ำเสียงของคนเป็นสามี เธอค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะตอบคำถามของเขา เธอก็ลอบระบายลมหายใจน้อยๆ “กำลังคิดถึงเรื่องยัยเพลิน ลูกเราไงคะ” “ทำไม?” “มน รู้สึกว่า เรากำลังทำให้แกอึดอัด” “ในเรื่องของหนูฝ้ายอย่างนั้นหรือ?” “ค่ะ” “ จะอึดอัดได้ยังไงล่ะ ทุกอย่างที่เราจะทำให้หนูฝ้าย เราก็พูดให้ลูกฟังเข้าใจถึงเหตุผลแล้วไม่ใช่หรือ” ธีริทธ์เอ่ยต่อ พร้อมๆ กับทรุดลงนั่งตรงหน้าเธอ เขายังคงมองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจอย่างที่เธอกำลังพูดให้เขาเห็นอยู่นี่จริงๆ “ก็นั่นแหละค่ะ ที่ฉันรู้สึกว่าเรากำลังจะทำให้แกรู้สึกอึดอัด” “ยังไงกัน??” ธีริทธ์ถามกลับภรรยาอย่างสนใจ ความคิดเห็นของอีกฝ่ายมากขึ้น ภรรยาของตนต้องมี ไม่อย่างนั้น เธอจะไม่มานั่งครุ่นคิดอยู่เช่นนี้หรอก “เรากำลังยัดเหยียดให้แกรู้สึกเห็นตาม คล้อยตาม สงสารหนูฝ้ายเหมือนที่เรารู้สึก  เราไม่เคยให้แกแสดงความรู้สึกจริงๆ ของแกที่มีต่อหนูฝ้ายออกมาเลยสักครั้ง ทุกครั้งไม่ว่าเราจะทำอะไรเพื่อหนูฝ้าย เราสองคน ไม่ว่าคนใดก็คนหนึ่ง มักจะต้องรีบไปอธิบายและพูดให้แกเข้าใจซ้ำๆ กัน จนลืมถามแกว่าแกจะรู้สึกเหมือนกับเราสองคนหรือไม่  และนั่นแหละที่เป็นเหมือนกับว่าเรากำลังยัดเหยียดความรู้สึกต่างๆ ให้แก โดยที่แกก็ไม่สามารถปฏิเสธได้” ชุติมนถอนหายใจสั้นๆ พร้อมกับ วางฝ่ามือข้างหนึ่งลงไปที่หลังมือของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ทั้งแววตาและน้ำเสียงต่อการพูดของเธอเหมือนกับต้องการให้ธีริทธ์ คิดเห็นเหมือนกันกับเธอ   “ฉันรู้ดีว่าลูกสาวของเราไม่ใช่คนใจคอคับแคบอะไรนัก แต่ถ้าให้ให้เราแกแสดงความรู้สึกจริงๆ ที่แกมีต่อหนูฝ้ายออกมาบ้างมันก็ดีไม่ใช่หรือคะ” ธีริทธิ์ใช้การถอนหายใจอันเหยียดยาวเป็นคำตอบ ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้ ตนก็ค่อนข้างคล้อยตามความรู้สึกของภรรยา อย่างเช่นตอนเช้าในขณะที่ต้องขับรถพาเด็กทั้งสองไปส่งที่เรียน เขาก็ยังเห็นท่าทีอันไม่ใยดีของณิชนันท์ที่มีต่อมนัญชยาได้ และนี่แหละที่ทำให้เขาเองก็ขัดใจนักกับลูกสาวคนนี้ เพราะเขาก็ยังเชื่อมั่นในตัวลูกสาวคนเดียวที่ได้รับการปลูกฝังในเรื่องของ ‘เหตุ’ และ ‘ผล’มาตั้งแต่เด็กจะเข้าใจ   ซึ่งสิ่งที่เขาและภรรยาทำมันก็เป็นหนทางหนึ่งที่จะทำให้ณิชนันท์ เข้าใจไม่ใช่หรือ มันคงไม่ใช่วิธีการที่ไปสร้างความกดดันให้ลูกสาวของตน อย่างที่ภรรยาเขากำลังบอกอยู่นี่หรอก หลังจากที่ธีริทธิ์เป็นฝ่ายกลับมาครุ่นคิดอะไรเงียบๆ ไม่นาน เขาก็วางมืออีกข้างลงไปที่หลังมือของภรรยา  แล้วอธิบายเหตุผลไปอีกทางให้เธอได้เข้าใจ “ไม่หรอก  นั่นก็เป็นสิ่งที่เราทำเพื่อลูกเราด้วยไม่ใช่หรือ คุณก็หวาดกลัวว่าลูกเราอาจจะรู้สึกแปลกๆ ที่เราจะทำดีกับเด็กคนอื่น ทั้งที่เมื่อก่อน ภายในบ้านหลังนี้ แกจะเป็นเด็กเพียงคนเดียวที่ได้รับความรัก ความใส่ใจ จากผม จากคุณ หรือจากนนทัช ไปคนเดียว แต่พอมีหนูฝ้ายมาอยู่ด้วย  แกจะต้องได้เรียนรู้ถึงการให้ แบ่งปันกับคนอื่นเสียบ้าง  และการที่เราต้องคอยอธิบายให้ลูกเราฟังทุกครั้งที่เราจะทำอะไรก็ตามเพื่อหนูฝ่าย  แกจะได้ไม่รู้สึก ว่าความสำคัญของแกลดน้อยลงไป ยังไงล่ะ .. คุณน่ะ คิดมาก ความเป็นแม่ของคุณ กำลังทำให้คุณกลายเป็นคนคิดมาก อยู่นะ” ชุติมนสบสายตากับสามีอีกครั้ง จำต้องพยักหน้าขึ้นลง  บางทีธีริทธ์พูดออกมาก็มีเหตุผล เธออาจจะใช้จิตวิญญาณของความเป็นแม่เข้าไปพิจารณาเกี่ยวกับเรื่องนี้ มากอย่างที่เขาบอกก็ได้ “ไม่รู้สิคะ  เวลาที่ฉันได้มองหน้าลูก ทุกครั้งที่เราจะต้องอธิบายในเรื่องของเหตุและผลให้แกฟัง แกเหมือนกำลังรู้สึกอึดอัด เหมือนแกจะต้องยอมทนแบกรับเรื่องนี้เอาไว้ โดยที่ภายในใจของแกอาจจะกำลังรู้สึกต่อต้าน แต่ก็ทำไม่ได้ นั่นเป็นเพราะว่า เราเอาคำว่า  การเป็นคนมี ‘เหตุ’ และ ‘ผล’ ไปผูกมัดแกเอาไว้” ธีริทธ์ ถอนหายใจออกอีกครั้ง และยังคงใช้สายตามองหน้าภรรยาอยู่เช่นนั้น ในบางความรู้สึกตนก็คล้อยตามคำพูดของภรรยาอยู่  สิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นเรื่องหนักใจอะไรนัก ยามนี้เขากลับเริ่มสัมผัสได้ถึงความหนักใจเสียแล้ว  แต่ถึงจะเริ่มหนักใจไปกับการตั้งข้อสังเกตของชุติมน จะให้เลือกปฏิบัติเช่นไร เพราะทั้งสองคนต่างก็ตระหนักดีอยู่แล้วว่า ความรู้สึกของเด็กทั้งสองคนมันเปราะบาง ทำดีกับมนัญชยาก็หวาดกลัวว่าณิชนันท์จะน้อยใจ อย่างนี้ เขาจึงต้องคอยกลับไปอธิบายให้ณิชนันท์เข้าใจทุกครั้ง แต่วันนี้ภรรยาตนกลับให้ข้อคิดมาว่า การที่ต้องคอยอธิบายให้ณิชนันท์เข้าใจ กลับกลายเป็นว่าเขาและเธอกำลังไปเพิ่มความกดดัน ให้ลูกรู้สึกอึดอัดไปอีกทางหนึ่งด้วย และถ้าว่าตนมาหวาดกลัวว่าณิชนันท์จะอึดอัด แล้วทำดีกับมนัญชยาลดลง เขาก็ทำไม่ได้ เพราะทั้งเขาและเธอต่างก็รู้ดีกันอยู่แล้วว่า การที่รับเลี้ยงมนัญชยาก็เพราะอยากจะเป็นคนช่วยฟื้นฟู สภาพจิตใจที่ย่ำแย่ของแกด้วย ฉะนั้น สิ่งที่เขาและเธอจะต้องให้กับเด็กสาวคนนี้คือ เลี้ยงดูมนัญชยาให้ดีที่สุด ทั้งร่างกายละจิตใจ ธีริทธ์ค่อยๆ ลดสายตาลง ยามใช้สายตามองขึ้นที่สูงเพื่อน ครุ่นคิดเรื่องนี้อีก  พร้อมทั้งบีบกระซับที่มือของเธอ เพื่อเพิ่มความเชื่อมั่นในความคิดด้านบวกให้ทั้งเขาและเธอมั่นใจในการตัดสินใจครั้งนี้ “มันอาจจะเป็นแค่ความหนักใจที่เราคิดล่วงหน้าไปก่อน แต่ความจริงมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เพียงแค่เวลาผ่านไปสักพัก เพลินและหนูฝ้ายจะรู้สึกชิน และคุ้นเคยกันมากขึ้นเชื่อผมนะ” ชุติมนสบสายตากับสามีในอาการไตร่ตรองและคิดหนัก ... เนิ่นนาน สุดท้ายจำต้องพยักหน้าคล้อยตามกับคำพูดของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้  ทั้งๆ ที่ภายในใจของเธอกำลังรู้สึกหน่วงๆ กับเรื่องนี้อยู่ ที่ถือว่ามันช่างน่าแปลกเหลือเกิน ... (จบตอนที่2) แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 55 21:11:07 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:00:04

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณ   คุณ ยัยหมูหวานกะนายตำลึง และคุณกาแฟเย็นเพิ่มช็อต มากๆ ค่ะ คุณ   : scottie  ดีใจค่ะพี่พอจะมีใครคุ้นๆ กับเรื่องนี้อยู่บ้าง ^^ ขอบคุณสำหรับกิฟท์ค่ะคุณ พิมพ์นารา จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 6 ม.ค. 55 21:02:38

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 20:04:40