ปลูกรักริมใจ ตอนที่ 10

บทที่ 10
นาถนพินเดินสำรวจดูความเรียบร้อยของสวนที่เพิ่งได้รับการจัดแต่ง
จากจินตนาการและความชอบส่วนตัวของเธอ เนื้อที่แม้จะไม่กว้าง
ขวางมากนัก แต่ก็จัดวางต้นไม้ได้อย่างเหมาะสมดูไม่แออัด ไม้พุ่ม
ขนาดกลางอย่างต้นจำปาถูกนำมาลงไว้ริมรั้วหน้าบ้าน นอกจากจะให้
ร่มเงาแล้วยังช่วยกรองแสงอาทิตย์ยามสาย ที่จะส่องกระทบเข้าบ้าน
ได้อีกแรงหนึ่ง
พื้นสนามปลูกหญ้านวลน้อยสีเขียวขจีรอบตัวบ้าน จัดวางด้วยหินศิลา
สำหรับเป็นทางเดินไปยังศาลาไม้หลังเล็กๆริมรั้วด้านข้าง มุมพักผ่อน
ยามบ่ายของคุณแม่ หญิงสาวไม่ลืมที่จะหาถาดดินเผาใบเล็กๆมาวาง
ใต้ร่มไม้ใกล้ศาลา สำหรับทำเป็นอ่างอาบน้ำของเจ้านกน้อยหลายตัว
ที่เธอพบเห็นเมื่อเริ่มปลูกบ้านหลังนี้ เธออยากให้ ‘บ้าน’ ไม่ใช่เพียง
แค่ที่อยู่อาศัยของมนุษย์เท่านั้น หากต้องการให้ ‘บ้าน’ เป็นที่อาศัย
ของสัตว์ตัวน้อยอย่างกระรอกและนก ..มนุษย์เราที่สุดแล้วก็ยังต้อง
การโหยหาธรรมชาติอยู่ดี
เสียงรถยนต์ที่ขับเคลื่อนมาจอดหน้าประตูรั้ว ทำให้เจ้าของร่างโปร่ง
ระหง ต้องหยุดเดินพลางเบือนสายตามอง ..ทั้งสีและรูปทรงของรถ
รวมทั้งเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูออกมา ทำให้ประกายในดวงตา
มีริ้วรอยยินดีฉายวับขึ้นมา แม้ดวงหน้าจะยังคงนิ่ง

“นึกแล้วว่าคุณต้องอยู่ที่นี้”

กรกฎเอ่ยทักราวอีกฝ่ายช่างตามตัวยากเสียจริง

“แล้วคุณจะให้หนูแดงไปอยู่ไหนล่ะค่ะ ถ้าไม่ใช่ที่บ้าน”

หญิงสาวตีร่วนบ้าง แต่สีหน้ากลับอ่อนละมุน

“คิดว่ายังอยู่ที่คอนโด”

“ย้ายมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ”

“ไม่เห็นบอกจะได้มาช่วยขนของ”

คนพูดสีหน้าดูอาทรจริงใจ หากคนฟังกลับก้มหน้าเพื่อซ่อนรอยยิ้ม
ที่เกิดขึ้นเองอย่างไม่ทันตั้งตัว แม้อีกฝ่ายจะดูยียวนกวนประสาทไปบ้าง
หากจากเนื้อในกลับเอื้ออารีย์กว่าที่เธอคิดเอาไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูแดงกับคุณแม่มีข้าวของเล็กน้อยเท่านั้น ขนใส่รถคัน
เล็กก็หมด ส่วนของชิ้นใหญ่ๆที่ส่งลงเรือจากอเมริกาพี่ฉายเขาจัดการ
ให้แล้วค่ะ”

“ผมเอาต้นสายหยุดมาให้คุณหนูแดง เห็นพี่ฉายบอกว่าคุณอยากได้”

ชายหนุ่มบอกวัตถุประสงค์ในการมา ก็งานก่อสร้างในส่วนความรับ
ผิดชอบของวิศวกรโยธานั้นได้จบสิ้นลงแล้ว..ดังนั้นก็ต้องหาเหตุอื่นมา
แทน

“ตายจริง ขอบคุณค่ะหนูแดงคิดว่าจะไม่ได้ปลูกต้นสายหยุดเสียแล้ว
หาตั้งหลายร้านค่ะ.. ไม่มีเลย”

น้ำเสียงเจ้าของบ้านดูตื่นเต้นไม่น้อย

“พอดีพ่อผมเพาะเอาไว้หลายต้น เดี๋ยวจะเอาลงมาปลูกให้แล้วกัน”

ร่างสูงก้าวยาวเดินกลับไปที่รถ เพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมพันธุ์ไม้
และเสาสำหรับทำไม้ค้ำให้ต้นสายหยุด ชายหนุ่มวางลงกับพื้น
เอ่ยถามเจ้าของบ้านด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“คุณนอนห้องไหน?”

“ทำไมคะ..เกี่ยวอะไรกับการปลูกต้นสายหยุดด้วย”

หญิงสาวย้อนถามสีหน้างุนงง

“ก็ผมจะได้ปีนเข้าหาได้ถูกห้องไง ปีนสุ่มสี่สุ่มห้าไปเจอห้องแม่คุณเข้าล่ะ”

คนพูดทำหน้าเฉย แต่คนฟังทำหน้าเขินจากนั้นจึงเปลี่ยนเป็น..ง้ำ!

“เอาน่า..ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้น..ถามจริงนอนห้องไหน?”

ชายหนุ่มยังไม่ลดละหากแหงนเงยดูชั้นสองของบ้าน จำได้ว่าห้อง
นอนใหญ่เป็นของมารดาของหญิงสาว ส่วนอีกสองห้องนั้น..

“นอนห้องนี้ค่ะ..” นิ้วมือเรียวขาวชี้บอกตำแหน่ง

“นึกแล้ว ว่าต้องนอนห้องนี้เพราะหันหน้าออกไปทางทะเลสาบ
งั้นผมก็ปลูกต้นสายหยุดตรงนี้แหละนะ”

อุปกรณ์ที่เจ้าตัวนำใส่ท้ายรถมาจากบ้านพ่อ ถูกนำออกมาใช้งานทันที
ร่างสูงใหญ่นั่งยองๆใช้เสียมขุดหลุมดิน เพื่อทำเสาค้ำยันชายหนุ่ม
ลงต้นกล้าไว้ทั้งสองข้าง จัดแต่งให้พอดี ตามคำแนะนำของปู่อย่าง
ไม่ผิดเพื้ยน

“สายหยุดเป็นพันธุ์ไม้เลื้อยเอ็งต้องหาเชือกหรือไม่ก็ลวด มาผูกติดเสา
ไว้ก่อนจะโว้ย พอต้นไม้หายสะดุ้งจากการเปลี่ยนดินใหม่แล้ว
เขาก็เลื้อยไปตามแนวที่เราทำไว้เองแหละ”

“เป็นไงครับคุณหนูแดง ต้นสายหยุดปลูกโดยนายปู..กรกฎ”

คนสวนผายมือโชว์ผลงาน

“ก๊อ..ดีค่ะ..แล้วอีกนานไม๊คะกว่าจะโต..ตอนนี้ต้นเล็กนิดเดียวเอง”

“ต้องใช้เวลาหน่อย เพราะมันเป็นต้นไม้ในตำนาน” คนบอกสีหน้าขึงขัง

“ตำนานอะไรคะ?” นาถนพินถามซ้ำ ด้วยเรื่องตำนานรักของคุณยาย
ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำมิเสื่อมคลาย..กรกฎกระแอ้มเสียงดัง
กอดอกเบือนหน้ามองทะเลสาบ

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลายก่อนการ
เสียกรุงครั้งที่สอง มีนักดนตรีผู้หนึ่งได้ตกหลุมรักลูกของเจ้าพระยา
กลาโหม นางผู้นั้นมีความงามยิ่งนัก ทำให้นักดนตรีหนุ่มถึงกับกิน
ไม่ได้นอนไม่หลับไปหลายชั่วยาม เขาเฝ้าพยายามหาวิธีทำความรู้จัก
และแล้ววันหนึ่งโชคชะตาก็เข้าข้าง..ในคืนเดือนหงายของวันวิสาขบูชา
งานเวียนเทียนที่วัดใหญ่ชัยมงคล ชายหนุ่มได้มีโอกาสเล่นระนาดเอก
บอกความในใจกับสาวเจ้า..และทุกวันเขาจะฝากดอกสายหยุดไปกับ
ญาติผู้พี่ของนาง..นางผู้นั้นก็ตอบรับไมตรีด้วยดี นักดนตรีหนุ่มจึง
ตัดสินใจนำต้นกล้าของดอกสายหยุดที่บ่มเพาะอยู่นาน ไปฝาก
สาวงามในดวงใจ เปรียบเสมือนพยานรักของคนทั้งคู่ ..และแล้ว
สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อท่านเจ้าพระยาทราบเรื่องการคบหา
ดูใจของหนุ่มสาวทั้งสอง ท่านจึงมีคำสั่งเด็ดขาดให้ลูกสาว
ถวายตัวเข้าวังหลวง ตัดขาดจากนักดนตรีหนุ่มอย่างสิ้นเชิง”

คนเล่าหยุดเสียงลงพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ชำเลืองมอง
คนฟังเล็กน้อย เห็นดวงหน้านวลๆนั้นมีรอยครุ่นคิดก่อนจะท่อง
โคลงที่จดจำมาจากปู่เพื่อตอกย้ำความหมายของต้นสายหยุด

‘สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้ง     ยามสาย
สายบ่หยุดเสน่ห์หาย      ห่างเศร้า’

“เหมือนหนูแดงเคยได้ยินเลยค่ะ” หญิงสาวรำพึง ช่างคลับคล้าย
กับเรื่องราวของคุณยายเหลือเกิน “แล้วเพลงที่เล่นระนาดเอกชื่อ
เพลงอะไรคะ?”

“ลาวดวงเดือน!”

“คุณยายก็เคยเล่าให้ฟังค่ะ..รักครั้งแรกของคุณยายกับ..กับคุณปู่ด้วง”

กรกฎสะดุ้งโหยง..ตายล่ะว้าเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนเสียนี่
ชายหนุ่มจึงรีบกลบเกลื่อนทันที

“สงสัยพล๊อตเรื่องจะใกล้เคียงกันมั้ง..เอาไปเขียนเป็นนิยายของ
คุณได้นะ อาจจะดังระเบิดระเบ้อเพียงแต่ตอนจบ
ไม่แฮปปี้เอดดิ้งเท่านั้นแหละ”

นาถนพินหัวเราะเสียงใส..ดวงหน้าขาวนวลนั้นซับสีกุหลาบระเรื่อ
จับหัวใจคนมองไม่น้อย

“หนูแดงก็คิดไว้เหมือนกันค่ะ..โรแมนติกดาร์ม่าผู้คนมักจดจำได้เสมอ”

“แต่ผมไม่อยากให้จบแบบนั้น”

เสียงทุ้มดูเศร้าลง ดวงตาคมทอดมองคนตรงหน้าหวานไหว

“อยากให้พระเอกกับนางเอกได้แต่งงานและอยู่กันอย่างมีความ
สุขตลอดไป”

ดวงตาสีอำพันของคนฟังคลับคล้ายมีรอยฝัน..รอยยิ้มอ่อนบาง
ประดับบนดวงหน้าเนียน เสียงเรียกจากภายในตัวบ้านทำให้หนุ่มสาว
ทั้งสอง ยุติการสนทนาลง

“คุยกับใครอยู่หรือหนูแดง..อ้าว..นายปูนี่เอง”

คุณทวีพรทำหน้าฉงน งานก่อสร้างจบสิ้นไปเสร็จ ไยหุ้นส่วนของหลาน
ชายกลับมายืนเสนอหน้าอยู่ในบ้านอีก

“สวัสดีครับคุณแม่..เอ้ย..คุณทวีพร”

กรกฎยกมือไหว้ทำความเคารพ หากสีหน้าของผู้สูงวัยกลับผะอืดผะอม
ด้วยคำสรรพนามนำหน้าเมื่อครู่

“หนูแดงถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เข้าไปช่วยแม่ในครัวหน่อยลูก ..อ้อ.
แล้วข้าวของที่จะทำบุญบ้านตระเตรียมอะไรหรือยัง”

คุณทวีพรดึงบุตรสาวออกจาก ‘แขก’ ทันที ความจริงเธอก็ไม่ได้ตั้งข้อรังเกียจหุ้นส่วนของอรุณฉายมากนักหรอก เพียงแต่เธอมองว่า
ชายหนุ่มดูกระล่อนปลิ้นปล้อนเกินไปสำหรับบุตรสาวของเธอ..
นาถนพินมองโลกในแง่บวก อาจจะไม่เหมาะสมกับผู้ชายแบบนี้
อีกทั้งตัวเลือกอีกข้อที่เธอรับรู้มาตลอดตั้งแต่อยู่ที่อเมริกา..
ดิลกธรรมชายหนุ่มผู้นั้นมีภาษีกว่า ‘นายปู’ คนนี้หลายเท่านัก

“หนูแดงเข้าบ้านก่อนนะคะ..ขอบคุณสำหรับต้นสายหยุดค่ะ”

หญิงสาวบอกกับคนตัวโต ถอยหลังเตรียมก้าวเดินตามหลังมารดา

“ครับ”

กรกฎรับคำเสียงแผ่วเบา..ชายหนุ่มเดินออกจากบ้านหลังงามนั้น
ความรู้สึกบางอย่างแล่นริ้วเข้ามาบอกในสมอง..เอ๊ะเอ๋..
เส้นทางรักดูจากจุดสตาร์ทแล้ว ช่างคลับคล้ายกับเรื่องราว
ของปู่เสียหรือไงนะ ชายหนุ่มภาวนาขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย ..

.......................................................................

เอกสารหมายกำหนดการเริ่มงานก่อสร้างที่สุราษฎร์ธานีวางหราอยู่
บนโต๊ะทำงาน หากเจ้าของโต๊ะกลับนั่งตาลอยออกไปนอกหน้าต่าง
มือสีคล้ำหมุนดินสอเล่นคลับคล้ายเจ้าตัวกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

“เลิกหมุนเสียทีเถอะว่ะ เห็นแล้วเวียนหัวชะมัด”

เสียงอรุณฉายดังแว่วเข้ามากระทบกับโสตประสาท

“คิดอะไรเพลินๆ” กรกฎพึมพำดึงสายตากลับมาสู่โต๊ะทำงานดังเดิม

“ท่าทางจะใจเบาหวิว หรือหมู่นี้เราสองคนห่างหายจากร้านเจ๊ศรีไปนาน
หัวใจมันเลยไม่ค่อยปกติ ว่าแล้วเย็นนี้ไปเติมสารหล่อเลี้ยงหัวใจ
คึกคักกันหน่อยเป็นไง”

พอได้จังหวะสถาปนิกรีบชักชวนวิศวกรทันที อันสิ่งใดในโลกคง
ไม่มีอะไรจะทำให้บุรุษกระชุ่มกระชวยเหมือนการได้อิงแอบอิสตรี
คงไม่มีแล้ว

“ไม่ดีกว่าพี่ ชักเบื่อๆ”

กรกฎปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทำเอาคนชวนถึงกับร้องลั่น
โหมดสถานะไยแปรเปลี่ยนรวดเร็วเช่นนั้นเล่า หลายเดือนก่อน
ชวนปุบไปปั๊บ

“เฮ้ย!ไข้ขึ้นหรือเปล่าวะ”

ผู้สูงวัยกว่าทาบหลังมือกับหน้าผากทันใด “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า
หรือกินยาไม่ได้เขย่าขวดเลยเพื้ยนไป”

“เปล่าครับ ไปบ่อยๆเห็นจนชินมันก็เหมือนเดิม สู้นอนดูทีวีอยู่บ้านดีกว่า”

จะว่าเตรียมตัวลงไปใต้ลุยงานใหญ่ ก็หาใช่ที่ ไม่ได้ไปแล้วไปลับเสียซักหน่อย หนทางอาจจะยาวไกลไปนิดแต่คมนาคมก็สะดวกเสาร์อาทิตย์
ยังขับรถกลับมาพบเจอกันได้

“อาการน่าเป็นห่วงว่ะ อีแบบนี้”

“คุณหนูแดงทำบุญขึ้นบ้านใหม่เมื่อไรครับ?”

คนอาการน่าเป็นห่วงเมื่อครู่เอ่ยถามเรื่องอื่น

“พรุ่งนี้แหละ..ปูยังไม่ลงใต้นี่ไปด้วยกันไม๊ล่ะ สายๆหน่อย”

“คิดดูก่อนครับพี่ฉาย เผื่อมีงานอะไรต้องเคลียร์”

คำตอบดูห้าสิบห้าสิบ เจ้าตัวเปลี่ยนจากการพูดคุยเมื่อครู่มาเพ่งเล็งงาน
ตรงหน้าเสีย ภาระหน้าที่จุดเริ่มต้นของงานทั้งหมด..คงต้องเริ่มจากงาน
โยธา

“เฮ้ย!อีกตั้งสองวันกว่าจะไป ไปหน่อยซีหนูแดงเขาจะได้ชื่นใจ
ว่าคนปลูกบ้านให้เขาก็มาด้วย” อรุณฉายคะยั้นคะยอ

“จริงหรือครับพี่ฉาย คุณหนูแดงบอกเหรอครับ”

กรกฎถามซ้ำน้ำเสียงตื่นเต้น

“เปล่า!พี่เป็นคนพูดเองแหละ เดี๋ยวหนูแดงเขาคงโทรมาบอกล่ะมั้ง
ไปหาข้าวกินเถอะว่ะ ชักหิวแล้วจะเที่ยงแล้วนี่หว่า”

หุ้นส่วนรุ่นพี่เอ่ยชวน พลางลุกขึ้นขับไล่ความเมื่อยขบเจ้าของร่างสูง
ใหญ่จึงลุกตามมั้ง..ด้วยกองทัพต้องเดินด้วยท้อง
....................................................................

“หนูแดงแจกันดอกไม้จัดเสร็จหรือยังลูก”

คุณทวีพรเอ่ยถามบุตรสาวเมื่อเยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องรับแขก
ร่างระหงนั่งขัดสมาธอยู่บนพื้นรอบตัวคือกองดอกบัว เตยหอม
และแคทลียารวมทั้งอุปกรณ์จัดแต่งทั้งหลายยังวางระเกะระกะ

“กำลังจะเสร็จแล้วค่ะคุณแม่ อีกอึดใจเดียว”

“จัดแจกันถวายพระก่อนนะลูก ส่วนแจกันประดับตามห้องค่อย
จัดที่หลังก็ได้”

มารดาเดินเข้ามาทรุดกายลงนั่งใกล้ หยิบดอกบัวสีขาวก้านระหงขึ้นมาดู

“แม่ว่าหนูแดงจัดกลีบดอกบัวเสียหน่อยจะดีกว่านะจะได้ดูสวยขึ้น
จำได้มั้ยที่แม่เคยสอน”

แม้ชีวิตในต่างบ้านต่างเมืองที่ผ่านมา ไม่ได้ทำให้วิถีแบบไทยได้ลบเลือนแม้แต่น้อย เธอพาลูกเข้าวัดในวันอาทิตย์หรือวันสำคัญทางศาสนา
ทุกครั้ง หนูแดงเรียนรู้พระพุทธศาสนาและประเพณีไทยจากที่นั้น
หรือแม้ที่บ้านเธอก็ไม่เคยละเลยสอนให้ลูกกราบไหว้และสวดมนต์
ก่อนนอนทุกคืน เพื่อให้เป็นศิริมงคลต่อชีวิตตนเอง

“จำได้ค่ะ..แต่หนูแดงทำออกมาไม่ค่อยสวยเลยค่ะคุณแม่
บางอันดูยับเชียว”

หญิงสาวออกตัวมือเรียวขาวพับริมอ่อนของกลีบบัวเข้า จากนั้นจึงจับ
อีกข้างพับเข้าหากันอย่างระมัดระวัง

“แค่นั้นก็ดูดีแล้วล่ะลูก เราไม่ใช่นักจัดดอกไม้มืออาชีพ อาจจะมีที่ขัดตา
บ้างแหละ..สงสัยป้าผ่องจะมาแล้วล่ะ”

มารดาพูดพลางลุกขึ้นดูประตูหน้าบ้าน เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์เลื่อนเข้ามาจอด เสียงพูดคุยทักทายระหว่างพี่น้องจึงมีขึ้น เมื่อร่างท้วมของป้า
ผ่องอำไพก้าวเข้ามาในบ้าน พร้อมข้าวของพะรุงพะรัง นาถนพินทำความเคารพผู้สูงวัยก่อนจะเข้าไปช่วยถือสารพัดถุงเหล่านั้นไปเก็บไว้ในห้องครัว

“ทำไมนายฉายไม่ขับรถมาส่งล่ะคะวันนี้ คุณพี่ถึงต้องมาแท๊กซี่เอง”

“ช่วงนี้งานตาฉายเขายุ่งๆเลยไม่อยากจะกวน อีกอย่างแวะตลาดซื้อ
ของสด รายนั้นชอบบ่นเวลาต้องรอแม่นานๆสู้เราไปเองไม่ได้
เดินนานเท่าไรไม่มีใครมาบ่นให้หนวกหู”

ป้าผ่องอำไพทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวหนา

“นี่ก็เพิ่งเตรียมเรื่องดอกไม้กันอยู่ค่ะ กับข้าวของหวานเลี้ยงพระเขา
คงนำมาส่งพรุ่งนี้เช้าหรือคะพี่ผ่อง”  

“ใช่ สมัยนี้เขาก็นิยมทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ..มันสะดวกทั้งเลี้ยงพระ
เลี้ยงแขกในคราวเดียวกัน เราก็แค่จัดเตรียมสถานที่ก็พอทำเล็กๆ
ก็ดีเหมือนกัน ไม่เปลืองไม่เหนื่อย”

นาถนพินก้าวเข้ามาในห้องรับแขกอีกครั้ง พร้อมกับแก้วน้ำมะตูมเย็นเจี๊ยบ
“ต๊าย นี่ดื่มน้ำมะตูมกันด้วยหรือนี่” ผู้อาวุโสสุดอุทานเสียงแปลกใจ
ด้วยน้ำสมุนไพรแบบโบราณกาลแทบจะเลือนหายไปจากสังคมไทย
สมัยใหม่เสียแล้ว

“หนูแดงซื้อจากซุปเปอร์มาร์เกตค่ะป้าผ่อง เป็นแบบสำเร็จเอามา
ชงกับน้ำร้อนสะดวกดีค่ะ เห็นคุณแม่บอกว่ามีสรรพคุณทางยาด้วย”

เมื่อวางแก้วใบสวยนั้นลงบนโต๊ะหญิงสาวก็ทรุดกายลงนั่งขัดสมาธ
ลงมือทำงานที่ยังครั่งค้างเมื่อครู่ต่อไป

“เอ่อดีลูก ดื่มน้ำมะตูมเย็นๆช่วยลดความร้อนรุมได้อีกด้วย
ป้าอายุขนาดนี้แล้วให้ดื่มน้ำอัดลมก็คงไม่ไหวหรอกท้องอืดกันพอดี”

ป้าผ่องชื่นชม ก่อนจะหันไปสนทนาเรื่องงานวันพรุ่งนี้กับน้องสาว
ถึงเรื่องพิธีกรรมทางศาสนาในตอนเช้า และคืนนี้ป้าผ่องก็จะนอน
ค้างที่นี้ เพื่อความสะดวกไม่ต้องเดินทางไปกลับหลายเที่ยว

“หนูแดงเชิญแขกเยอะหรือเปล่าล่ะลูก เผื่ออาหารที่สั่งมาไม่พอจะ
ได้จัดเตรียมเพิ่มในคืนนี้”

ป้าผ่องถามหลานสาว ซึ่งดูรอบคอบไม่น้อยคงเพราะคุณป้า ผ่านการ
จัดงานต่างๆมาเยอะมากกว่าหญิงสาวและมารดา

“มีทีมงานที่สำนักพิมพ์สามสี่คน เพื่อนหนูแดงที่เคยเรียนด้วยกัน
ที่อเมริกาคนหนึ่ง พี่ฉายแล้วก็..คงมีแค่นี้แหละค่ะ”

หญิงสาวไม่ได้หลงลืมวิศวกรที่สร้างบ้านให้ เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะ
มาหรือเปล่า เธอจึงไม่กล้าเอ่ยชวน ..แต่ก็แอบมองโลกในแง่ดีเอาไว้ว่า
เขาคงมาพร้อมกับพี่ฉายก็ในเมื่อเป็นหุ้นส่วนธุรกิจกัน

“ก็ไม่กี่คนเอง อาหารพออยู่แล้วล่ะ คนสมัยนี้ไม่ค่อยกินอะไรกัน
เยอะแยะเท่าไรนักหรอก เขากลัวอ้วนกัน”

ป้าผ่องพูดพลางเพ่งพิศดูแจกันถวายพระที่นาถนพินจัดเสร็จแล้ว

“หนูแดงก็ทำสวยดีเหมือนกันลูก”

“หนูแดงจัดไม่ค่อยเก่งเหรอคะป้าผ่อง กลีบดอกบัวไม่รู้ตอนเช้าจะ
ช้ำหรือเปล่า”

หญิงสาวออกตัวเก็บกวาดขยะรอบตัวลงใส่ถุงดำ ไม่ลืมที่จะมัดปากถุงให้แน่น เดินออกไปทิ้งตรงถังขยะที่โครงการจัดไว้ให้ แสงอาทิตย์ยามเย็น
เป็นสีส้มอ่อนเจือจางเงาของต้นอินทนิลดูทอดยาวเข้าไปในทะเลสาบ.
.คลื่นน้ำเป็นประกายระยิบระยับงดงามจับหัวใจคนทอดมองยิ่งนัก
หญิงสาวหยุดยืนมองตัวบ้านด้วยอารมณ์อันแจ่มใส เรียบรื่น
เธอตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกปลูกบ้านในโครงการนี้ ความเงียบสงบ
ไร้ความวุ่นวายจากโลกภายนอกเป็นสิ่งที่มนุษย์เราปรารถนา
ยามเมื่อต้องการพื้นที่ส่วนตัว นาถนพินเดินกลับเข้าสู่บริเวณรั้วบ้าน
อีกครั้ง อีกสิ่งที่เธอไม่เคยละเลย..รดน้ำเฝ้าดูการเติบโตของต้นสายหยุด

จากคุณ	: เอริชา
เขียนเมื่อ	: 7 ม.ค. 55 11:37:19