ความคิดเห็นที่ 1 (2) “บรรยากาศคืนส่งท้ายปีเก่าแบบนี้ อยากได้เบียร์มาดื่มสักเหยือกชะมัด” คำเปรยเบา ๆ ของบุคคลที่นั่งบนเบาะข้าง ๆ ทำให้คนทำหน้าที่ขับหัวเราะออกมา “คิดเหมือนใจผมเป๊ะเลยครับ ผู้กอง แต่ของผมเหยือกเดียวท่าจะไม่พอ ถ้าได้สักทาวเวอร์นี่แจ่มเลย” “จะเหยือกหรือทาวเวอร์ก็ได้แต่ฝันเอาแค่นั้นละ” นายตำรวจชั้นสัญญาบัตรพูดยิ้ม ๆ สายตามองสำรวจสองข้างทางที่รถกระบะของสถานีตำรวจวิ่งผ่าน บางบ้านดูท่าจะตั้งวงเหล้ากันมาแต่เช้าและมีแนวโน้มว่าจะกินดื่มกันส่งท้ายปีเก่าจนเข้ารุ่งสางของวันใหม่กันไปเลยทีเดียว “เราเคยได้หยุดพักช่วงเทศกาลกับเขาที่ไหน ได้แต่มองคนอื่นเขาฉลองกัน พอออกเวร ก็หมดอารมณ์เที่ยว อยากกลับไปนอนอย่างเดียว” “นั่นสิครับ ได้พาลูกเที่ยวช่วงเทศกาลกับชาวบ้านเขาแทบนับครั้งได้เลย” ด.ต. สมเจตน์ว่าขำ ๆ “ลูกสาวผมถึงกับบอกว่า จะไม่เอาตำรวจเป็นแฟนเด็ดขาด เพราะเขาฝังใจเรื่องที่พ่อไม่ค่อยมีเวลาให้” “ลูกสาวดาบคงคิดต่างจากแฟนของคนข้างหลังนั่นแน่ ๆ” ผู้ใต้บังคับบัญชาเลิกคิ้ว ในขณะผู้บังคับบัญชาพยักเพยิดให้ลองเหลือบดูนายสิบตำรวจหนุ่มที่บรรจุมาไม่ครบปีที่เบาะหลัง แต่ไม่ทันที่จะมอง คนตั้งใจจะแอบชำเลืองก็เกือบกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่ทัน “เค้าขอโทษนะ ตัวเอง... เค้าก็คิดถึงตัวเองนะ อยากพาตัวเองไปเที่ยวเหมือนกันอะ แต่เค้าต้องทำงาน เค้าอยู่กับผู้กองบนรถพนักงานสอบสวนเวรเนี่ยแหละ ได้ยินเสียง ว. แล้วใช่เปล่า เชื่อเค้ายัง... ไว้วันหลังเค้าลาได้ เค้าจะไปหานะ... จริง ๆ ... สัญญาเลย... แค่นี้ก่อนนะ เค้าทำงานอยู่ ค่ะ บ๊ายบาย... รักนะคะ” ถึงจะคนพูดจะกระซิบกระซาบ มิหนำซ้ำยังหันหน้าหนีไปแอบคุยอยู่ตรงมุมเบาะ แต่ด้วยความที่คนข้างหน้าพร้อมใจกันเงียบทุกคำที่คุยกันเบา ๆ ก็ดังพอที่คนข้างหน้าจะได้ยิน แม้จะมีเสียงวิทยุสื่อสารแทรกก็ตาม ทันทีที่วางสายและรับรู้ว่ามีคนเงี่ยหูฟังตัวเองอยู่ ผู้หมู่ก็หน้าแดง  “แอบฟังผมกันอยู่เหรอครับเนี่ย” “ไม่แอบหรอก ตั้งใจฟังเลย” ผู้กองตอบพลางหัวเราะในลำคอ “นั่นสิครับ ผมละลุ้นแทบตาย นึกว่าจะหมู่ก้องเราจะลงท้ายด้วยคำว่า ‘รักนะ จุ๊บๆ’ ซะแล้ว” “โธ่ อย่าล้อสิครับ พี่ แค่นี้ผมก็อายจะแย่อยู่แล้ว” ยิ่งพูด คนที่อ่อนวัยกว่าเพื่อนก็ยิ่งวางสีหน้าไม่ถูก ส่วนตัวคนแซวเองก็หลุดหัวเราะก๊ากแบบยั้งไม่อยู่ “โทรหาแฟนได้ก็โทรไปเถอะ ดีแล้ว ยิ่งทำงานปีแรก ๆ ด้วย ถ้าเขาไม่เข้าใจจะน้อยใจเอา” นายร้อยตำรวจเอกว่า “นาน ๆ ไป ยิ่งทำงานไม่เป็นเวล่ำเวลา ที่เคยโทรก็ไม่ได้โทร ที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันก็ไม่ได้ไป จะเลิกกัน ไม่เลิกกันก็ต้องมาวัดใจกันตอนงานยุ่ง ๆ นี่แหละ แต่ก็ต้องเลือกเวลาโทรหน่อยนะ...” สำเนียงของผู้เป็นนายจริงจังเหมือนทุกคราวที่สอนงานให้ ทำให้ลูกน้องนิ่งฟังอย่างตั้งใจ เพราะที่ผ่านมาความดุของผู้กองนายนี้ก็ขึ้นชื่ออยู่ไม่ใช่น้อย “เพราะเราต้องดูกาลเทศะให้ดีว่า เป็นที่ไหนเวลาไหนใช่หรือเปล่าครับ” ส.ต.ต. ก้องเกียรติรีบตอบ เมื่ออีกฝ่ายทอดปลายเสียงเหมือนเปิดโอกาสให้คิดต่อเองอย่างทุกที “ถูก ให้พยายามเลี่ยงพูดเรื่องส่วนตัวในเวลางาน” ร.ต.อ. ชัชพลรับด้วยเสียงเรียบ ๆ “ยกตัวอย่างตะกี้นี้ ที่บอกว่าทำงานอยู่ ให้ฟังเสียงวิทยุดูก็ได้ แต่ลองคิดดูนะ ถ้าเกิดไปตรวจผับขึ้นมา หมู่โทรหาแฟน เพราะถึงเวลาที่จะต้องโทร แล้วพูดว่า ทำงานอยู่กับผู้กองในผับ ฟังเสียงดูก็ได้ เพลงดังกระหึ่มออกขนาดนั้น แฟนเราจะเชื่อเหรอว่าไปทำงานจริง ๆ เผลอ ๆ ผมนี่แหละจะพลอยซวยไปด้วยที่ถูกหาว่า พาแฟนเขาไปเที่ยวแล้วอ้างเรื่องงาน” “เข้าใจแล้วครับ ผู้กอง” คนฟังทำท่าจะเชื่อเอาจริง ๆ จัง ๆ แต่มาเอะใจตรงที่คนแนะเลิกคิ้วน้อย ๆ กับคำตอบรับแข็งขันที่ว่า ส่วนนายตำรวจชั้นประทวนรุ่นน้าก็ทำหน้าเหมือนขำ “แน่ใจนะว่าเชื่อและเข้าใจที่ผมพูด” คำถามของอีกฝ่ายทำให้ผู้อ่อนวัยกว่าเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังถูกทดสอบอยู่หรือถูกอำเข้าให้แล้ว “เอ่อ... มีอะไรที่ผมเข้าใจไม่ถูกเหรอครับ ผู้กอง” “ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เคยเที่ยวผับแล้วมีตำรวจมาตรวจผับหรือเปล่า” “เคยครับ…” ก้องเกียรติพยักหน้ารับ แต่สีหน้ายังไม่เข้าใจดีนักว่าคำถามนั้นมีขึ้นด้วยวัตถุประสงค์ใด หากเมื่อจะออกปากถาม ก็ฉุกใจคิดขึ้นมาได้ “ผู้กองอำผมนี่นา” คนถูกพาดพิงทำเสียงหือในลำคอ “ผมอำตรงไหน หมู่เชื่อผมเองนี่นา... ตอนตรวจผับใครเขาจะให้เปิดเพลงบ้างล่ะ พูดกันไม่รู้เรื่องพอดี เสียงที่แฟนหมู่จะได้ยินก็เป็นเสียงพวกเราตอนทำงานนี่แหละ” “ตอนนี้ ผมเข้าใจจริง ๆ แล้วครับ” นายสิบตำรวจบอก “ผมต้องสังเกตให้มากขึ้นอีกเยอะเลย” “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก จะโทรบ้างก็ได้ ถ้ามีเวลาว่างระหว่างทำงาน” ชัชพลกล่าว “แต่ผมอยากบอก ในฐานะที่เป็นรุ่นพี่ที่เป็นนิติศาสตร์ว่า ถึงเราจะถูกสอนมาให้ปฏิบัติต่อผู้ต้องหาหรือจำเลยโดยถือว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่งานของตำรวจไม่ใช่แค่นั้น เพราะเราจะต้องคอยจับผิดคนที่เราถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ไปด้วยในเวลาเดียวกัน มันอาจจะขัดความรู้สึกอยู่บ้างในตอนแรก ๆ แต่นี่เป็นหนึ่งในงานของเรา ก็ต้องเรียนรู้เอาไว้บ้าง ลองสังเกต ฟังหูไว้หู อย่าเพิ่งเชื่อในทุกสิ่งที่เห็นหรือได้ยินตั้งแต่แรกเสียทีเดียว...” “ครับผม” นายสิบตำรวจขานรับ และเห็นรอยยิ้มจากนายดาบตำรวจผู้ขับรถที่สะท้อนผ่านกระจกมองหลังเป็นนัย ๆ ว่า เขาโชคดีแค่ไหน ที่นายสอนงานให้ขนาดถึงขนาดนี้ และนี่ยังถือว่าเบากว่าทุกครั้ง “ยังก่อน อย่าเพิ่งดีใจไป... เรื่องที่ผมต้องคุยกับหมู่ให้เคลียร์ยังไม่จบ” นายตำรวจสัญญาบัตรนายเดียวในที่นั้นดักคอเหมือนรู้ใจ เอี้ยวตัวมาหาลูกน้องมือใหม่ที่ทางเบาะหลัง ทำให้ความรู้สึกที่เพิ่งโล่งอกได้ไม่นานของชายหนุ่ม ถูกแทนที่ด้วยความกังวล จนต้องแอบกลืนน้ำลาย เตรียมใจเผื่อเกิดเหตุ ‘ระเบิดลง’ กลางวงสนทนาโดยที่นายตำรวจชั้นประทวนผู้อาวุโสกว่าด้านหน้าก็ช่วยอะไรไม่ได้ “ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก” ผู้กองเอ่ย “ผมแค่อยากจะเตือนอีกเรื่องว่า ถึงเราจะรู้กฎหมายดีและมีเจตนาอยากช่วยเหลือประชาชนให้รู้ในสิ่งที่ถูกต้องก็จริง ก็ให้ระวังตัวไว้บ้าง ถ้าแนะไปแล้ว คู่กรณีเขาไม่พอใจ เราก็จะกลายเป็นเข้าข้างฝ่ายตรงข้ามของเขาไปเสีย จะกลายเป็นว่า ตำรวจไม่เป็นกลาง...”   “หลายครั้งแล้ว ที่หมู่เผลอบอกชาวบ้านไปในบางเรื่องที่ไม่เหมาะจะพูดหมด ผมก็เลยต้องตัดบทบ้าง เปลี่ยนเรื่องบ้าง แต่ไม่อยากจะห้ามหรือขัดคอต่อหน้าชาวบ้านเขา เพราะไม่อยากให้หมู่เสียหน้า ไม่อยากให้ชาวบ้านเสียศรัทธาว่าเราเป็นที่พึ่งของเขาแล้วมาขัดคอกันเอง หรือบางคนเนี่ย คนที่ทำงานมาก่อนจะรู้ว่าเป็นพวกหัวหมอ พอถามร้อยเวรไม่ได้ ก็มาหลอกถามเอาจากนายสิบปริญญาตรบรรจุใหม่ที่ยังไม่รู้จักใคร แล้วเที่ยวไปอ้างกับคนอื่นว่าตำรวจแนะนำมา... เราอยู่กันสามคน ดาบเจตน์ก็เป็นพี่เลี้ยงของหมู่ ไม่ใช่คนอื่น ผมก็เลยอยากคุยตรง ๆ ให้เข้าใจ เพราะไม่อยากให้หมู่ต้องเดือดร้อนทีหลัง” “ครับ ผู้กอง...” เสียงตอบรับคราวนี้อ่อนลงกว่าเดิม “ผมก็ไม่ได้ตำหนิอะไร เรื่องแบบนี้มันไม่ได้ทำเป็นกันได้ในสองสามวันหรอก ถ้ารักจะเป็นตำรวจต่อ ก็ต้องเรียนรู้ไปเรื่อย ๆ แค่นั้นเอง” “ได้ของขวัญส่งท้ายปีเก่าจากผู้กอง พอขึ้นปีใหม่จะได้ก้าวหน้าในการงาน ทำอะไรที่ถูกต้องมันก็ดีกับชีวิตเราเองนั่นละ” ด.ต. สมเจตน์บอก ลดบรรยากาศที่เริ่มจะเป็นงานเป็นการให้ผ่อนคลายลง “แต่ผู้กองนี่ ไม่ทิ้งคอนเซ็ปต์จริงจังตลอดศกเลยนะครับ” คนถูกแซวฟังแล้วก็หัวเราะ “นิสัยจริงจังเกินไปกับปากไม่ดีของผมน่ะ แก้ยังไงก็ไม่หาย... ให้เลิกบุหรี่ซะยังจะง่ายกว่า” “มิน่าล่ะ...” ถ้าไม่ติดว่าขับรถอยู่ นายดาบตำรวจก็คงจะตบเข่าตัวเองสักฉาด “ถึงว่า พักหลังมานี่ ไม่ค่อยเห็นผู้กองสูบบุหรี่เลย ยกเว้นตอนเครียดจัด ๆ หรือ ไปเจอศพเน่าเข้า มีสาวคนไหนเป็นแรงบันดาลใจเป็นพิเศษหรือเปล่าครับเนี่ย” ข้อสังเกตนั้นทำให้ชัชพลยิ้ม... ถ้าไม่นับเรื่องความกดดันในหน้าที่การงานและคนรอบข้างที่ทำให้อึดอัดใจที่คลี่คลายลงมากตั้งแต่ย้ายจากจังหวัดเดิมมาประจำอีกจังหวัดหนึ่งแทน ก็ยังมี ‘ใครบางคน’ ที่ทำให้เขาเกิดอยากเลิกบุหรี่ขึ้นมา เธอเป็นแรงบันดาลใจทำให้เขาอยากเลิกบุหรี่ก็จริงอยู่หรอก แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็กำลังจะทำให้เขาหันมาติดกาแฟเหมือนเธอแทน แต่เขาคงไม่ติดใจถึงขนาดลงไปทำงานอยู่กับการขาย การชงกาแฟแบบเธอแน่ ๆ   คาเฟอีนกินแล้วก็ติดเหมือนนิโคตินละนะ... เคยคิดเล่น ๆ แต่ก็ไม่เคยเถียงออกเลยสักคำแม้กระทั่งเถียงในใจ ได้แต่ยอมรับโดยดุษณี ไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ ให้ตัวเอง และยังไม่เคยบอกเธอว่า เขาคิดจะเลิกบุหรี่ เธอไม่เคยบ่น ไม่เคยห้าม และบอกมาตลอดว่า อยากทำอะไรก็ตามใจ แต่เขาก็รู้ว่า เธอเป็นห่วง   ถ้าหากเขาบอกว่าเขาอยากเลิกสูบบุหรี่ด้วยเหตุผลเพียงแค่ เขาได้รู้ว่ากลิ่นของมันทำให้เธอจามไม่หยุด เธอคงหัวเราะขำที่คนอย่างทำอะไรแบบนี้ เผลอ ๆ จะบอกว่า เขาเพี้ยนไปแล้วด้วยซ้ำไป “ทำนองนั้น” ชายหนุ่มตอบ “พูดถึงเรื่องบุหรี่... ไฟแช็คอันเดิมของผมเจ๊งไปแล้ว ถ้าถึงเซเว่นก็ขอแวะหน่อยนะ ผมจะซื้อไฟแช็คกับกาแฟ” ถึงจะทำงานด้วยกันมาไม่นานนัก แต่ ด.ต. สมเจตน์ก็รู้ใจว่าผู้เป็นนายหวงความเป็นส่วนตัว ไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้เป็นที่สุด ลงเปลี่ยนหัวข้อไปเป็นเรื่องอื่นอย่างนี้ แปลได้ไม่ยากว่าไม่อยากให้ถามต่อถึง ‘คนพิเศษ’ “ได้ครับ ผมก็อยากได้กาแฟสักแก้วเหมือนกัน” “งั้นผมเลี้ยงกาแฟปีใหม่ก็แล้วกัน คืนนี้คงอีกยาวไกลกว่าจะได้ออกเวร” ชัชพลเอนหลังพิงพนัก หันไปมองนายสิบตำรวจมือใหม่ที่เงียบไป “เป็นไง... หมู่ก้อง ปีใหม่ปีแรกที่อดไปฉลองกับเพื่อน ๆ” ก้องเกียรติโคลงศีรษะไปมาเหมือนนึกอยู่ว่าควรจะพูดอย่างไร “ใจจริง ผมก็เสียดายอยู่เหมือนกันนะครับ ผู้กอง เห็นคนอื่นเขาสนุกกัน เพื่อนคนอื่นทำงานปีแรก เรียนเนติฯ เรียนโทกัน พวกมันก็ได้หยุด ได้เที่ยว มีแต่ผมกับเพื่อนที่เป็นตำรวจรุ่นเดียวกันอีกสองสามคนไม่ได้ไปไหนเหมือนคนอื่นเขา ใครชวนก็ต้องปฏิเสธไปหมด แต่มันเป็นหน้าที่เรา เราเลือกแล้ว ก็ต้องทำใจละครับ” “คิดได้อย่างนี้ก็ดีแล้ว” ผู้กองเอ่ย “ที่จริง ไม่ได้มีพวกเราแค่พวกเดียวหรอกที่ไม่ได้หยุด หมอ พยาบาลที่เข้าเวร หรือแม่แต่พนักงานร้านสะดวกซื้อที่เปิด 24 ชั่วโมงก็ยังต้องทำงานอยู่เหมือนกัน” “ก็ไม่ได้โดดเดี่ยวในวันปีใหม่เกินไปหรอกนะครับ” นายสิบตำรวจหนุ่มหัวเราะ หากเสียงหัวเราะของเขากลับหยุดชะงักลงกะทันหัน เมื่อเห็นผู้บังคับบัญชาปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วชะโงกตัวไปจนชิดกระจกหน้าเหมือนพยายามมองอะไรสักอย่างให้ชัดเจน “เกิดอะไรขึ้นครับ ผู้กอง” “คน...” ชัชพลตอบโดยไม่มองคนถาม สายตายังจดจ่อกับความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติของเงาร่างที่ตะคุ่มอยู่ในความมืดของถนนสายรองที่เขาขอให้นายดาบตำรวจขับรถอ้อมผ่านเพื่อสำรวจดูความเรียบร้อยไปในตัว หลังกลับจากการตรวจที่เกิดอุบัติเหตุตามที่ได้รับแจ้งก่อนหน้านี้ “ชะลอรถหน่อย...” ใต้แสงกะพริบของไฟข้างทางที่จนหมดอายุการใช้งาน มีเงาของใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่บนพื้น หากป้ายโฆษณาที่ปักเรียงรายริมทางและกอหญ้ารกเรื้อทำให้มองเห็นได้ไม่ถนัดนัก “ผู้หญิงนี่ครับ” สิบตำรวจหนุ่มเอ่ยปาก เมื่อไฟหน้ารถสาดแสงไปถึงเป้าหมาย สิ่งที่ปรากฏต่อสายตา คือ ร่างของหญิงสาวที่นั่งกองอยู่กับพื้น ผมยาวของเธอยุ่งเหยิงปกคลุมลงมาจนแทบมองไม่เห็นหน้า เสื้อผ้าที่สวมใส่มอมแมมไปด้วยคราบเปื้อนของฝุ่นดิน และยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่เมื่อรถกระบะของพวกเขาเคลื่อนเข้าไปใกล้ แล้วจอดหยุดอยู่กับที่ “ท่าทางจะเมาหรือเปล่าครับเนี่ย” ก้องเกียรติออกความเห็น “ลงไปดูก็รู้เอง” ชัชพลฉวยวิทยุสื่อสารติดมือไปด้วย ก่อนเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถ เช่นเดียวกับที่สมเจตน์เดินอ้อมจากฝั่งของตนเองไปสมทบกับผู้บังคับบัญชา ในทันทีที่สัมผัสอากาศภายนอก ชายในเครื่องแบบต่างวัยก็ได้กลิ่นบางอย่างที่ทำให้ต้องหันมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย “กลิ่นเบียร์หึ่งเลย ผู้กอง” นายดาบตำรวจกระซิบเบา ๆ ส่วนนายร้อยตำรวจทำเพียงพยักหน้ารับรู้ “สงสัยจะเป็นคนเมาจริง ๆ ซะละมั้งครับ... เรามากันขนาดนี้ยังนิ่งอยู่เลย” ผู้อ่อนอาวุโสที่สุดว่า “ต่อให้เมาก็ต้องคุยให้รู้เรื่องละ” ร.ต.อ. ชัชพลบอก “ยิ่งเป็นผู้หญิงที่กำลังเมาอยู่ ยิ่งปล่อยไว้ไม่ได้ ทางเปลี่ยวขนาดนี้ ให้ผู้หญิงตัวคนเดียวอยู่ตามลำพังมันอันตราย สติสตังไม่มี ใครจะฉุดไปข่มขืนก็สู้เขาไม่ได้” “คุณ...” เขาเรียกบุคคลที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับพื้น โดยกำโทรศัพท์มือถือไว้ในมือข้างหนึ่ง สังเกตเห็นว่าข้างตัวของเธอมีถุงใส่ขวดเบียร์ที่บัดนี้แตกกระจายอยู่เต็มพื้น น่าแปลก... มีหมวกนิรภัยตกอยู่ แต่กลับไม่มีรถจักรยานต์ที่ควรจะอยู่ในที่เกิดเหตุ... “นี่คุณ... เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เขาเรียกเธอซ้ำอีกครั้ง ย่อตัวลงตรงหน้าของเธอ และเอื้อมมือไปหาเพื่อเรียกให้เธอรู้สึกตัว ทันใดนั้นเอง เธอก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วผงะไปด้านหลังด้วยความตกใจ หากเขาคว้าแขนเธอเอาไว้ทันก่อนที่จะพลาดไปทับใส่เศษแก้ว “ไม่ต้องตกใจนะ นี่ตำรวจ... ไม่เป็นไรแล้ว ใจเย็น ๆ” เขาปลอบพร้อมปล่อยมือออกจากเธอ เพิ่งเห็นเดี๋ยวนี้เองว่า บนใบหน้าซีดเผือดของเธอนั้นมีรอยแดงช้ำเป็นปื้นใหญ่แถบหนึ่งอยู่บนแก้ม และริมฝีปากของเธอนั้น มีรอยแตก ซึ่งยังมีเลือดไหลซึมอยู่ไม่หาย บาดแผลลักษณะนี้ ไม่น่าจะเกิดเพราะรถจักรยานยนต์ล้ม... เขานึกในใจ “ตำรวจ...” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนมองหน้าเขา และตำรวจชั้นประทวนอีกสองนายที่ยืนอยู่ด้านหลังทีละคน แววตาของเธอแสดงความรู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝันไป จากนั้นจึงเปลี่ยนไปเป็นความดีใจและโล่งอก และในเวลาเดียวกันนั้น เธอก็ปล่อยโฮออกมา ยึดแขนของเขาเอาไว้แน่น   “มันเอารถไปแล้ว... ช่วยหนูด้วย... พวกมันเอารถไปแล้ว” เธอสะอื้น “มันเอาเงินที่หนูเก็บไว้ซื้อรถให้แม่มาตั้งหลายปีไปกับรถหมดแล้ว... เอารถคืนมาให้ด้วยนะคะ คุณตำรวจตามรถคืนมาให้หนูด้วย” ************* (จบตอนที่ 1) ***************** จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 18:37:18

ความคิดเห็นที่ 2 ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ถ้ามีความคิดเห็น คำแนะนำอย่างไรก็บอกได้ ยินดีรับฟังด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง หรือจะมาทักทายพูดคุยกัน ก็เชิญได้ตามอัธยาศัยนะคะ ^^   ตั้งใจว่าจะเขียนอะไรกุ๊กกิ๊ก เบา ๆ กับคนอื่นเขา เห็นท่าจะไม่สำเร็จจริง ๆ ค่ะ ^^" หายไปจากถนนนักเขียนนานมาก เนื่องจากสภาวะงานกองท่วมหัว เรื่องยาวก็เลยต้องพักไว้ชั่วคราว เพราะต้องกลับไปอ่านทวนตั้งแต่แรก อย่าเพิ่งทวงนะคะ (ดักคอไว้ก่อน ฮา) มีเวลาอยู่เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เลยเขียนได้เฉพาะเรื่องสั้น โดยเป็นเรื่องที่ต่อเนื่องมาจากเรื่องที่เคยเขียนไว้เมื่อปีก่อน คือ Beer, Cigarette, Black Coffee and Bitter Chocolate ใจจริงอยากเขียนด้วย Theme เดิม ชื่อเดิม แต่เปลี่ยนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเรื่องไปอีกแบบหนึ่ง แต่เกรงว่า บางท่านที่เคยอ่านอาจสงสัยว่าเอาเรื่องเดิมมาลงใหม่หรือเปล่า (คาดว่า น่าจะนานจนลืมไปแล้ว ^^’) ก็เลยมีการเปลี่ยนแปลงชื่อให้ต่างไปจากเดิมเล็กน้อย โดยใช้ตัวละครหลักจากเรื่องเดิม ต่อจากเรื่องนี้ก็มีเรื่องสั้นที่ใช้ตัวละครชุดเดียวกันตุนอยู่อีกเรื่อง และเป็นเรื่องสุดท้ายที่ใช้งานตัวละครเดิม ส่วนจะเอามาแปะได้เมื่อไหร่ จะพยายามเอามาแปะให้ได้อาทิตย์ละครั้งเป็นอย่างเร็ว แต่อาจจะไม่ตรงวันเดิม เพราะขึ้นอยู่กับว่า จะตะกายจากกองงานขึ้นมาหายใจอีกสักเฮือกได้เมื่อไหร่ (งานชิ้นใหญ่ผ่านได้ก็โล่งละ) นาน ๆ แวะที เลยขอแอบคุยยาวนิดนึง เคยมีคนถามว่า ทำไมเขียนเรื่องเกี่ยวกับคนในอาชีพตำรวจบ่อยจัง ก็ต้องตอบว่า บ่อยจริงค่ะ เพราะที่ทำงานอยู่ทุกวันนี้ ไม่เคยหนีตำรวจพ้นเลยสักวัน ไม่เรื่องก็เรื่อง ขนาดทำงานเกี่ยวกับการบริการวิชาการก็ยังอุตส่าห์ต้องไปวุ่นวายกับคนในเครื่องแบบสีกากีจนได้ เพราะเมื่อมีคนถาม ก็ต้องไปหาคำตอบมาให้จนได้ เพราะจะได้ใช้เป็นข้อมูลในการวางแผนการเรียนต่อไป และเมื่อมีข้อมูลอยู่ในมือ การหยิบจับขึ้นมาเขียน มาเป็นวัตถุดิบก็จะถนัดกว่าเรื่องอื่น ๆ ด้วยประการฉะนี้ค่ะ ต้องขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตาม และพบกันอีกครั้งในตอนที่สองนะคะ :) ป.ล. Links ของเรื่อง Beer, Cigarette, Black Coffee and Bitter Chocolate  อยู่ที่นี่นะคะ ตอนที่ 1 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/02/W10273168/W10273168.html ตอนที่สอง : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10313029/W10313029.html ตอนที่สาม : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10387940/W10387940.html ตอนจบ : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10456193/W10456193.html แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 55 18:43:15 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 18:43:01

ความคิดเห็นที่ 3 รู้งี้ทวงทางเฟซบุ๊คไปนานแล้ว ฮิๆ รีไซเคิลตำหนวดคนไหนล่ะเนี่ย ต้องไปอ่านใหม่ล่ะสิ แผนการล้ำลึก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 18:49:48

ความคิดเห็นที่ 4 ชื่อเรื่องเข้าเทศกาลจิงเกอเบลจริงๆ มาคอยดูว่าคราวนี้ Dark Chocolate จะหวานได้รึเปล่า? จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 21:13:45 A:61.90.37.249 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่รักษ์ทั้งสอง ^_____^ กำลังจะอ้าปากทวงเกด กับ ณต ต้องรีบหุบฉับเพราะถูกดักไว้ก่อน...อิอิ จะตามอ่านนะคะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 55 21:31:17

ความคิดเห็นที่ 6 หายไปนานเลยค่ะคุณปิยะรักษ์ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 04:39:54

ความคิดเห็นที่ 7 ลงชื่อทักทายก่อนครับ อ่านย่อหน้าแรกๆ ไปแล้ว ลุยต่อไม่ไหว แบบว่านึกภาพตาม มันเสียวอะ ฮือๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 05:46:39

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยว่า rabbit bun คืออะไรคะ รู้จักแต่ bunny rabbit อะค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 09:55:50

ความคิดเห็นที่ 9 เอารูป Rabbit Bun มาให้คุณกุลธิดาดูก่อนค่ะ ถ้าแปลเป็นไทย มันก็คือ ซาลาเปารูปกระต่าย ถ้าเป็นเมืองไทย ซาลาเปาหน้าตาแบบนี้มีขายที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง เรียกกันว่า แรบบิทครีม เพราะเป็นซาลาเปาไส้ครีม   ป.ล. เรื่องนี้ หวานออกนะคะ คุณพีท อย่างน้อยก็มีซาลาเปากระต่ายละที่เป็นของหวาน ฮา จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 11:07:19

ความคิดเห็นที่ 10 Rabbit bun ข้างบนน่ากินมากอ่าาาาาาาาา ส่วนแรบบิทครีมนี่ของโปรดเลยค่ะ เข้าเซเว่นทีไรอดซื้อเป็นไม่ได้ (แต่รูปร่างมันไม่น่ารักเป็นกระต่ายชัดแบบในรูปอ่า บางทีถ้าไม่บอกไม่รู้ว่าเป็นกระต่ายนะนั่น - -*) พี่ส้มไม่น่าดักคอเลย ว่าจะทวงเกตณตอยู่เชียว เซ็งเลย อิๆ ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องยาวถ้ายังไม่สะดวกเราก็รอได้ อย่างน้อยก็มีเืรื่องสั้นให้อ่านเนาะ เข้าใจดีค่ะเรื่องงานยุ่ง เราเองช่วงนี้ก็ติดเรื่องเรียน เรื่องเรียนต่อ วุ่นวาย ๆ เลยห่างถนนนักเขียนไปเยอะค่ะ แต่ก็ยังแวบ ๆ เข้ามาดูบ้่างไรบ้าง เจอกระทู้พี่ส้มพอดีเลยบังเอิญจริง ๆ ติดตามตอนต่อไปนะคะ :) จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 20:18:30

ความคิดเห็นที่ 11 Hi How are you doing ka ? I just have read this one and may need to follow those links to remind myself ka. Happy New Year and take  na ka everyone Sorry no Thai font at work ka. จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 19:04:15

ความคิดเห็นที่ 12 เคยซื้อซาลาเปากระต่ายให้ลูกชายกินบ่อยๆตอนเด็กๆค่ะ เลยจำติดตา อ่านแล้วเห็นภาพทีเดียวเชียว ปล. ว่างเมื่อไหร่เข้ามาลงต่อนะคะ จะรอๆๆๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 15:35:50

ความคิดเห็นที่ 13 ปีใหม่อีกมุมหนึ่ง จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 23:55:25

ความคิดเห็นที่ 14 สะเทือนใจครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 16:11:40

ความคิดเห็นที่ 15 อิอิ ไปเหมาแร็บบิทครีมมาอ่านเรื่องนี้ก่อง ^ ^ จากคุณ : waidhaya เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 00:40:10

ความคิดเห็นที่ 16 ตะแรกนึกว่าเอาเรื่องเดิมมาลงเสียอีก อ่านไปๆ ไม่ใช่แฮะ ติดตามต่อๆ (ปีนี้ปีมังกรแล้ว จะมี Dragon Bun ไหมเนาะ) จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 13:52:10