ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) ปิโยกับไปศลออกมาจากบ้านของนายวัฒนาแล้ว ทั้งสองกลับขึ้นรถยนต์ของหน่วยที่จอดอยู่ด้านหน้าของบ้าน แล้วออกรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังที่หมายต่อไป ผู้ขับรถเป็นไปศล ปิโยที่นั่งด้านข้างหันพูดกับเพื่อนผู้กำลังขับว่า “ดูท่าคุณยุพาต้องมีอะไรปิดบังเราอยู่แน่ ๆ” ไปศลหันมองวูบหนึ่งคล้ายสนใจที่เพื่อนสวมแว่นพูด แล้วปิโยก็เอ่ยต่อว่า “บ้านนี้ต้องมีปัญหาเรื่องผู้หญิงแน่” แววตาเปล่งประกาย มีท่าทีสนใจมากขึ้น “จากที่ฉันสอบถามเรื่องผู้หญิงที่เกี่ยวข้องกับนายวัฒนา แล้วภรรยายของเขาก็สวนกลับมาทันทีว่า ‘ถามทำไม ได้ข้อมูลอะไรมา’ แบบนี้ตามหลักจิตวิทยาดูแล้วน่าจะมีโอกาสเกิดขึ้นจริงได้ เพราะมันเป็นการป้องกันตัวเอง คนที่แสดงอาการป้องกันตัวเองขึ้นทันทีนั่นเพราะว่าเค้าพอรู้เรื่องเหล่านั้นอยู่แล้ว แต่อยากปกปิดไว้ จึงพยายามถามกลับเพื่อดูว่าเรารู้เรื่องนั้นจริงหรือเปล่า พอรู้ว่าเราไม่รู้จึงค่อยปฏิเสธออกมา ซึ่งฉันคิดว่านายวัฒนาต้องมีผู้หญิงอีกคนแน่ และภรรยาของเขาก็พอรู้เรื่อง อาจจะปิดบังพวกเราด้วยเหตุบางอย่าง และสิ่งที่ลูกชายของเขาพูดขึ้นมามันอาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยก็ได้” ปิโยอธิบาย ไปศลขับรถพลางนิ่งฟัง เขาพยักหน้าเล็กน้อยตอบรับการวิเคราะห์ของผู้เป็นเพื่อน “คงต้องให้มาสเตอร์หาข้อมูลเบื้องลึกพวกนี้ด้วย” หนุ่มแว่นพูดขึ้นต่อ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือกดหมายเลขโทรออกหามาสเตอร์สาวแห่งร้านลูแปงทันที “มาสเตอร์ หาข้อมูลเพิ่มเติมให้ผมหน่อย” “อยากรู้อะไรเพิ่มอีกล่ะน้องปิโย” มาสเตอร์สาวบอกผ่านปลายสาย “มาสเตอร์ช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่ยุ่งเกี่ยวกับนายวัฒนาให้หน่อยครับ  ผมว่าเขาต้องยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นนอกจากภรรยาแน่” “ได้ ไม่มีปัญหา ขอเวลาสักหน่อย แล้วมีอะไรอีกไหม” “เอ่อ ก็มีอยู่อีกเรื่อง” “เรื่องอะไรล่ะ” “ก็ ” ปิโยเงียบเสียงครู่หนึ่ง ค่อยพูดต่อ “ฝากความคิดถึงสาว ๆ ที่ร้านด้วยนะครับ ปิดคดีเสร็จเมื่อไรจะรีบไปหาเลย” “แหะ ๆ ประจำเลยนะน้องปิโย” สักพักปิโยก็วางสาย นั่งคิดอะไรในใจอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยหันไปบอกไปศลว่า “ที่หมายต่อไป บ้านนายวิลิต ไววากร” บ้านของนายวิลิต ไววากร เป็นบ้านสองชั้นขนาดกลาง เล็กกว่าบ้านนายวัฒนาหลายเท่าตัว กว่าปิโยและไปศลจะเข้าไปสอบถามข้อมูลกับนายวิลิตที่ห้องรับแขกได้ พวกเขาก็ต้องแสดงตัวและอธิบายอยู่นาน ที่ห้องรับแขกนี้มีรูปถ่ายสมัยนายวิลิตเป็นนักกีฬายิงธนูทีมชาติติดตามผนังและวางอยู่หลายรูป เหรียญและถ้วยรางวัลก็วางอยู่มากมายตามตู้โชว์ รวมทั้งคันธนูอีกหลายคันที่ตั้งโชว์ไว้ด้วย “ไอ้วัฒน์ตายแล้วเหรอ” วิลิตพูดขึ้นมาเมื่อได้ยินทางปิโยเอ่ยถึง “ครับ” ปิโยตอบ เขาทำท่าขรึม ถามกลับว่า “คุณไม่ทราบเรื่องนี้เหรอ” “ผมเพิ่งรู้จากคุณนี่แหละ ผมกับมันไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นปีแล้ว” เขาพูดต่อ “มันตายยังไงครับ” “ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด แต่มีโอกาสเป็นการฆาตกรรมสูง” หนุ่มแว่นแห่งหน่วยซัดเดน เดธพยายามถามข้อมูลหลายส่วนที่เกี่ยวข้องกับนายวัฒนาจากวิลิต แต่เรื่องที่บอกก็เป็นข้อมูลที่ตรงกับข้อมูลที่ทางปิโยทราบอยู่แล้ว หรือไม่ก็เป็นข้อมูลที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคดี “คุณวิลิตเคยเป็นนักยิงธนูหรือครับ” ปิโยถาม “ใช่แล้ว ตอนหนุ่มฉันเคยเป็นนักยิงธนูทีมชาติ เหรียญหรือถ้วยที่เห็นในห้องนี้ก็มาจากการแข่งขันยิงธนูที่ฉันไปชนะมานั่นแหละ” วิลิตบอกด้วยความภาคภูมิใจ ปิโยมองเขา แกล้งทำเป็นมองรูป เหรียญ และถ้วยรางวัลที่วางอยู่รอบห้อง แล้วค่อยถามว่า “ตอนนี้คุณยังยิงธนูอยู่ไหมครับ” วิลิตยิ้มบาง ๆ พยักหน้าเล็กน้อย “เห็นผมอายุเท่านี้ ผมก็ยังไปยิงเล่นแทบทุกอาทิตย์นะ ถือว่าเป็นการออกกำลังกาย” “ระยะ 30 เมตรก็ยังคงแม่นอยู่สินะครับ” หนุ่มแว่นบอก “อย่าว่าแต่ 30 เมตรเลย 50 เมตร ตอนนี้ผมก็ยิงกลางเป้าได้” อดีตนักยิงธนูทีมชาติบอกด้วยความมั่นใจ “สมกับเป็นอดีตทีมชาตินะครับ” ปิโยบอก จากนั้นก็สอบถามอีกเล็กน้อยค่อยขอตัวกลับไป ทั้งสองออกมาจากบ้านของนายวิลิตมายังรถที่จอดอยู่ด้านหน้า ก่อนที่จะเปิดประตูรำ ปิโยเอ่ยกับไปศลว่า “ไปศล นายคิดว่านายวิลิตนั่นจะยังยิงธนูได้อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า” หนุ่มคมเข้มผมตั้งนิ่งคิดครู่หนึ่ง ค่อยพยักหน้าเป็นคำตอบให้ปิโย “ถึงระดับนายยืนยันก็คงยิงได้ตามที่เค้าบอก” ปิโยพูดต่อ “เอาล่ะ เราไปที่ต่อไปต่อเถอะ” พูดจบก็เปิดประตูรถเข้าไปข้างใน (มีต่อครับ) แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 55 20:08:38 จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 20:03:30

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ที่หมายที่ปิโยไปต่อคือ บริษัท ไฮโอดี คราวนี้ทั้งสองมาสอบถามข้อมูลจากเพื่อนร่วมงานของนายวัฒนานั่นเอง ปิโยและไปศลแสดงตัวว่าเป็นเจ้าหน้าที่ของหน่วยซัดเดน เดธของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ขอสอบถามข้อมูลกับพนักงานที่เกี่ยวข้องกับนายวัฒนา ซึ่งก็มีพนักงานของบริษัท ไฮโอดี หลายคนที่ให้ข้อมูล นางสาวจามจุรี งามพรรณ เลขานุการของนายวัฒนาให้ข้อมูลกับทางปิโยว่า นายวัฒนาไม่มีศัตรูที่ไหน เป็นหัวหน้าที่ดีของลูกน้อง ในวันเกิดเหตุไม่มีทีท่าอะไรบ่งบอกว่าจะเป็นอะไรด้วย ยังพูดทำนองว่าจะชวนเธอไปเที่ยวด้วย แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ไป จากการสังเกตของปิโย พบว่านางสาวจามจุรีมีอาการเสียใจกับการตายของนายวัฒนาอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ให้ข้อมูลมีสีหน้าเศร้าสร้อยและน้ำตาออกมาคลอเบ้าด้วย นายนที วิทยาธรรม เจ้าหน้าที่ฝ่ายการตลาด ลูกน้องคนสนิทของนายวัฒนาให้ข้อมูลว่า นายวัฒนาเป็นหัวหน้าที่ดี เอาใจใส่ลูกน้องอย่างไม่แบ่งพรรคแบ่งพวก ที่ตัวเขาเข้าทำงานมาก็ได้นายวัฒนานี่แหละที่ดูแลมาโดยตลอด จนนับถือว่านายวัฒนาเป็นผู้มีบุญคุณกับเขาที่สุด และนายนทียังได้บอกขอบคุณนายวัฒนาที่ทำให้เขาได้รับตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดแทน เนื่องจากเสียชีวิต ทำให้ทางบริษัทได้มอบหมายให้เขาได้รับตำแหน่งแทนที่ ส่วนคนอื่นของบริษัท ไฮโอดี ก็ให้ข้อมูลไม่ต่างจากนี้ ทว่าก็ยังมีผู้เกี่ยวข้องกับนายวัฒนาคนหนึ่งยังไม่ได้ให้ข้อมูล เขาคนนี้คนทั้งบริษัทบอกว่า ไม่ค่อยถูกกับนายวัฒนานัก มีปากเสียงกันอยู่หลายครั้ง เขามีชื่อว่า ปรเมศ เริงศรี เนื่องจากในวันนี้นายปรเมศขาดงานโดยไม่ทราบสาเหตุ อีกทั้งเมื่อปิโยและไปศลให้ทางบริษัทติดต่อหาเขา ก็พบว่าติดต่อไม่ได้เลย ปิโยครุ่นคิด เขาตัดสินใจขอที่อยู่ของปรเมศกับทางบริษัท เพราะตั้งใจว่าจะไปหาเขาเพื่อสอบถามข้อมูลในวันนี้เลย ไปศลขับรถพาปิโยไปยังที่หมายตามข้อมูลที่พักของนายปรเมศที่ได้มาจากบริษัท ที่หมายของพวกเขาเป็นอพาร์ทเม้นท์สี่ชั้นแห่งหนึ่ง ที่นี่เป็นห้องที่พักราคาไม่แพงอย่างที่พบเห็นได้ทั่วไป ค่าเช่าราว ๆ เดือนละสามพันบาทได้ ซึ่งห้องของนายปรเมศอยู่ที่ห้องหมายเลข 420 ปิโยและไปศลแสดงตัวเป็นเจ้าหน้าที่ขอขึ้นไปพบนายปรเมศ ทางผู้ดูแลอพาร์ทเม้นท์ก็อนุญาตให้พบอย่างไม่มีปัญหาใด ๆ “ที่นี่เก่าแฮะ” หนุ่มแว่นบอกขณะที่กำลังเดินพร้อมไปศลขึ้นไปที่ห้อง 420 เขาเหลือบมองภายในอพาร์ทเม้นรอบ ๆ ภายในนี้ก็เก่าอย่างที่เขาว่ามาจริง ๆ กล้องวิดีโอใช้ไม่ได้ ปิโยคิด เขาสังเกตว่ากล้องซีซีทีวีที่ติดตั้งอยู่ภายในอพาร์ทเม้นใช้ไม่ได้แล้ว ดูเหมือนตอนนี้มันทำหน้าที่เป็นเพียงกล้องไว้หลอกคนไม่รู้เท่านั้น แบบเดียวกับหุ่นไล่กา แต่คนย่อมไม่ใช่นกกา หนุ่มแว่นคิดต่อ แบบนี้ก็ทำให้เขาไม่อาจเช็คภาพจากกล้องนี้ได้เลย ปิโยกับไปศลเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงชั้นสี่ ห้อง 420 ของปรเมศอยู่ที่มุมสุดของชั้น “ห้องนี้สินะ” ปิโยเดินมาถึงด้านหน้าห้องแล้ว จากนั้นเขาก็เคาะประตูเรียกผู้อยู่ข้างใน แต่ว่าไม่มีผู้ใดมาเปิดประตู และไม่มีเสียงตอบจากภายใน “ไม่อยู่หรือ” หนุ่มแว่นพูดกับตัวเอง ลองหมุนลูกบิดประตู ก็พบว่าถูกล็อคไว้อยู่ แต่ว่าเพื่อนร่างบึกบึนมีการเคลื่อนไหว คล้ายพบเจออะไรบางอย่าง “มีอะไรไปศล” ไปศลไม่พูดตอบ เขามองไปยังบานเกล็ดหน้าต่างของห้องที่อยู่ข้างประตู หนุ่มแว่นรีบมองตามทันที ที่บานเกล็ดนั้นมีอยู่บานหนึ่งที่ไม่มีกระจก จึงมีช่องว่างที่สามารถมองเห็นข้างในห้องได้ ปิโยมองมองลอดเข้าไปในห้องผ่านช่องว่างนี้ ทว่าเมื่อมองเห็นสิ่งหนึ่งที่อยู่กลางห้อง ก็ต้องสะดุ้งตัวตกใจขึ้น เพราะว่าภายในห้อง 420 ตอนนี้มีศพชายผู้หนึ่งนอนตายอยู่ ..จบตอน จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 20:07:49

ความคิดเห็นที่ 3 SUDDEN DEATH ปิดตายภารกิจลับ File 1 : ศรล่องหน ตอนที่ 1 หน่วยสืบสวนพิเศษ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11391991/W11391991.html ตอนที่ 2 ฆาตกรรมที่ลานจอดรถ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11419916/W11419916.html ตอนที่ 3 วิเคราะห์ข้อมูล http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11449049/W11449049.html ตอนที่ 4 รีเจนเนอเรอร์ผู้ลอบติดตาม http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11503880/W11503880.html ---------------------------------------------------------------- ตอบคอมเม้นท์จากตอนที่แล้ว คุณจันทร์พันฝัน - มีอะไรก็ถามได้ตลอดครับ ส่วนชื่อตัวละครที่แปลก ๆ นั้นมีที่มาครับ ว่าง ๆ จะเล่าให้ทราบกัน ขอบคุณทุกท่านครับ จากคุณ : จอมยุทธนักสืบ เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 20:11:32

ความคิดเห็นที่ 4 หนุ่มแว่นกดอ๊อดของบ้านนี้          เอ อ๊อดดูคล้ายภาษาพูดเนอะ ^_^ กำลังนึกถึงคำว่ากริ่งประตูอ่ะค่ะ “ครับ พวกเขาหน่วยซัดเดน เดธ คุณคือ วรวิทย์ ลูกชายของคุณวัฒนาใช่ไหมครับ” ปิโยถาม          "พวกเขา" นี่ น่าจะเป็น "พวกเรา" หรือเปล่าคะ ตามอ่านต่อค่า ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 19:27:25