ความคิดเห็นที่ 1 ลูน่าคิดว่าชายคนนี้ยามเมื่อยังมีชีวิตอยู่แม้จะรูปงามแต่คงเป็นคนดุดันนัก  เธอคาดคะเนสีหน้านั้น  แล้วยังริมฝีปากบางไม่แสดงอารมณ์ยินดียินร้ายไม่แม้จะมีรอยยิ้มแม้เล็กน้อย  ริมฝีปากของเขาวางเฉยเสียจนดูเป็นเส้นตรง  ทั้งหมดบนดวงหน้านั้นให้เพ่งพินิจอย่างไรเขาก็เป็นคนหยิ่งยะโส มากอำนาจ  หญิงสาวพยักหน้ากับตัวเอง  ผู้ชายคนนี้หากไม่เป็นราชาเขาก็ต้องเป็นเจ้าชาย หรือผู้มากยศศักดิ์สักคนเป็นแน่ คงเป็นมีอำนาจบารมีรวมไปถึงฐานะร่ำรวยเหลือคณา  หากเป็นชาวบ้านทั่วไปคงไม่มีรูปสลักของตัวเองแบบนี้ หญิงสาวละสายตาจากใบหน้าองอาจเลิศลักษณ์นั่น ไล่สายตาลงมาถึงอาภรณ์ที่บุรุษนั้นสวมใส่อยู่  เป็นเสื้อผ้าที่เคยเป็นแฟชั่นนิยมเมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว  เธอสันนิษฐานว่าน่าจะอยู่ตอนปลายศตวรรษที่11  ยิ่งมองหญิงสาวก็ยิ่งชื่นชมช่างแกะสลัก  เธอไม่คิดว่าจะแสดงรายละเอียดลงลึกได้ถึงเพียงนี้ จนมองเห็นความแตกต่างของเสื้อผ้าชั้นนอกกับเสื้อตัวใน ซึ่งเป็นผ้าเนื้อนุ่มประดับลูกไม้ระบายกรุยกราย ไม่ว่าจะในส่วนที่ยากจะเข้าถึงได้ อย่างรอยยับของเสื้อตัวใน เหมือนเอาคนจริงๆ มาฉาบปูนหุ้มไว้เสียมากกว่า “เห็นอะไรบ้างล่ะ ลูน่า” ดร.เกรทเข้ามาถาม “ฝีมือช่างแกะได้ละเอียดมากเลยค่ะ ดูหมือนคนจริงๆ เลย ถ้าไปอำคนอื่นว่าเขาเป็นฝีมือของ ไมเคิล แองเจโล  ต้องมีคนเชื่อแน่ๆ เลยค่ะ ดูสิคะ...เห็นกระทั่งตราบนกระดุมเสื้อนอก แม้แต่รังดุมก็ยังสร้างไว้ เขาคงเป็นคนสูงศักดิ์หรือเชื้อพระวงศ์ก็เป็นไปได้ แต่ฉันยังเดาไม่ออกว่าอยู่ในศตวรรษไหนน่าจะราวๆ  ค.ศ. 1250-1350 นะคะ” “ผมว่าน่าจะนานกว่านั้น เสื้อผ้าบอกถึงยุคสมัยได้ แต่อาจคลาดเคลื่อนได้ เราต้องดูจากข้าวของเครื่องใช้ในสุสานประกอบด้วย” อาจารย์ของหล่อนโต้แย้ง “โปรเฟสเซอร์คิดว่าเขาเป็นใครคะ?” “อาจเป็นขุนนาง ตามประวัติศาสตร์มีเจ้านายหลายคนที่ตายอย่างเป็นปริศนาและไม่ได้บันทึกไว้” “แล้วไม่มีศพเหรอคะ” “ไม่มี ทั้งสุสานมีแต่รูปสลักหินอ่อนกับข้าวของเครื่องใช้ และบันทึกเท่านั้น” คำว่าบันทึกดึงความสนใจลูน่าได้เป็นอย่างดี มันบอกอะไรได้มากกว่านั่งวิเคราะห์รูปแกะสลัก เธอและเพื่อนๆ จึงช่วยกันสำรวจสิ่งของที่นำมาจากสุสานทีละชิ้นอย่างละเอียด จวบจนกระทั่งหัวค่ำถึงแยกหมวดหมู่ได้หมด เจ้าของสุสานมีเครื่องเรือนครบชุด ทั้งเตียง,ตู้ ,ขาตั้งอ่างล้างหน้า,กระจกและไวไอลิน เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายก็มีครบทั้งชุดฤดูหนาวฤดูใบไม้ผลิ โดยเฉพาะรองเท้ามีมากถึง ห้าสิบคู่ ซึ่งมากเอาการสำหรับคนในยุคนั้น หนังสือที่ล้ำค่ามาก ถูกเก็บไว้อย่างดีในกล่องสุญญากาศเพื่อป้องกันไอน้ำและเชื้อรา มีตำราแพทย์และบันทึกส่วนตัว ดร. เกรทนำไปวิเคราะห์ด้วยตัวเอง คนที่เหลือจดบันทึกรายการตามหมวดหมู่ที่ตัวเองจัดเก็บแล้วก็พากันกลับ “ลูน่า เสร็จหรือยัง? พวกเราจะไปหาอะไรดื่มกัน ไปไหม?” “ไม่ล่ะ ฉันยังทำไม่เสร็จเลย พวกเธอไปเถอะ” หญิงสาวตอบเธอไม่เงยหน้ามองให้เสียเวลาเลยด้วยซ้ำ มือก็สาละวนติดหมายเลขกำกับของไม่เสร็จ “ไปดื่มก่อนค่อยกลับมาทำต่อก็ได้นี่” “ไม่ล่ะ...เดี๋ยวโปรเฟสเซอร์มาแล้วไม่เจอใครจะตำหนิเอา พวกเธอไปเถอะไม่ต้องห่วงฉัน” เมื่อได้รับคำยืนยันพวกเขาปลีกตัวไป ยกเว้นแมตต์ ไครตัน นักศึกษาหนุ่มรูปหล่อประจำคณะ “ลูน่า ผมอยู่เป็นเพื่อนนะ” ลูน่ามองหน้าหล่อเหลานั้นอย่างประหลาดใจ ดูท่าสาวๆ คงจะผิดหวังที่เขาไม่ได้ไปด้วย แต่เมื่อเขามีน้ำใจให้เธอหญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธ ในขณะแม็ตต์มองว่านั่นคือตอบรับ จึงลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ   “มีอะไรให้ช่วยบ้าง” “งั้นช่วยลงหมายเลขกำกับให้หน่อย” “ได้เลย” สาวผมดำก้มตาก้มตาทำงานของเธอต่อไปไม่ใส่ใจจะสนทนากับเขานัก  เมื่อแมตต์ชวนคุยเธอก็ตอบแบบถามคำตอบคำ จนเขาจนคำพูดไปเองยิ่งเมื่อเห็นลูน่ามุ่งมั่นกับงานตรงหน้าเขาก็ไม่กล้าชวนเธอคุยอีก ทั้งที่ใจนั้นอยากจะชวนหญิงสาวไปเที่ยวผับด้วยกันต่อหลังงานเสร็จด้วยซ้ำ  จนเวลาล่วงผ่านไปพักใหญ่ห้องอื่นในตึกคณะทยอยกันปิดไฟจนหมด ขณะที่ภายนอกถูกครอบคลุมด้วยความมืด ยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องวังเวง และเงียบกริบจนได้แทบยินเสียงลมหายใจของกันและกัน แมตต์เหลือบมองเพื่อนสาวของตน แสงจากโคมไฟส่องมาใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น  มันช่างดูหวานละมุนในความรู้สึกของเขานัก  ผิวของเธอมิได้ขาวอย่างชาวตะวันตกแต่เจือสีนวลเอาไว้ด้วย จึงดูนวลเนียนเหมือนดังไข่มุกรับกับผมสีสนิทดำราวขนกาเป็นอย่างดี   สิ่งเดียวที่ดูเป็นตะวันตกอย่างชัดเจนคือ  ไพลินสีน้ำเงินในดวงตาของเธอ  มันส่องประกายแวววับระริกไหวยามเจอสิ่งที่ถูกใจ  ลูน่าหลงใหลประวัติศาสตร์และวัตถุโบราณ  ครั้งนี้ก็เช่นกันประกายตาที่ชวนให้ใจวาบไหวนั่นมิได้มองไปที่เขา  แต่มองข้ามไปยังรูปบุรุษศิลาบนบัลลังก์นั้น แม็ตต์รู้ว่าเธอคนนี้ต่างจากสาวอื่นที่เขาเคยออกเดทด้วย  ลูน่าไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายด้วยแม้เขาอยากดูแลเป็นพิเศษก็ตาม แต่นั่นอาจจะทำให้เธอไม่พอใจเสียมากกว่า เลยต้องหาวิธีใหม่ในการเข้าหาเธอ  และกฎข้อห้ามอีกอย่างที่แมตต์จำขึ้นใจ  คือลูน่าไม่ชอบให้ใครมาล้อเลียนเชื้อชาติตะวันออกที่อยู่ในตัวเธอครึ่งหนึ่ง ถ้ามีใครถามเธอก็หน้าบึ้งเสียแล้ว  จนชายหนุ่มคิดว่าบางทีลูน่าอาจจะไม่ชอบผมสีดำของตนเองนัก  โดยปกติลูกครึ่งอย่างเธอสีผมจะเป็นสีที่ได้รับการผสมมาแล้วจนเป็นสีน้ำตาล  สีนัยน์ตาก็เช่นกันมักจะเป็นสีน้ำตาลไปด้วย  แต่ลูน่าไม่เหมือนใคร  ราวกับพระเจ้าต้องการคงเอกลักษณ์อันงดงามของทั้งของตะวันตกและวันออกไว้อย่างด้วยกันในร่างเธอก็เป็นได้ ซึ่งนั่นเป็นความงามที่ตรึงใจเขาและผู้ชายอีกหลายคนเลยทีเดียว   “มองอะไร?” หญิงสาวเสียงถามห้วน และยังนัยน์ตาคู่นั้นที่จ้องเขม็งมายังเขา เหมือนจะรู้ตัวว่าแมตต์รอบสำรวจเธออยู่   “คะ...คือ หิวไหม? นี่ก็ค่ำแล้ว” “นายหิวแล้วเหรอ” “อื้ม” “งั้นนายจะกลับก่อนก็ได้นะ ฉันจะทำให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับ เหลืออีกไม่มากหรอกไม่อยากทำอะไรค้างไว้จะได้จัดเก็บแยกประเภทเสียเลยทีเดียว” “ผมช่วยดีกว่า จะได้กลับพร้อมกัน” “ทำไมต้องอยู่เป็นเพื่อน...ฉันไม่ใช่เด็กเสียหน่อย” “ลูน่า...เราต้องเดินผ่านสวนน่ะ ยิ่งดึกมันยิ่งน่ากลัวนะ แล้วโปรเฟสเซอร์น่ะมืดป่านนี้กลับบ้านไปแล้วล่ะมั้ง ไม่ต้องรอเขาหรอก แค่ปิดประตูห้องให้ดีก็พอ” เป็นอย่างแมตต์ว่าตึกคณะประวัติศาสตร์โบราณคดีเป็นตึกสุดท้ายที่อยู่ด้านหลังของมหาวิทยาลัย ต้องเดินผ่านสวนสาธารณะที่ทั้งมืดและเปลี่ยว แม้จะไม่เคยมีคดีจี้ปล้นหรือข่มขืนมาก่อนก็ตาม เพราะอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยจึงค่อนข้างจะปลอดภัย  แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ไม่อยากให้หญิงสาวที่เขาพึงใจต้องเดินทางกลับตามลำพัง “คิดมากไปหรือเปล่า ก็เดินกันอยู่ทุกวันไม่มีอะไรหรอก” ลูน่าคัดค้าน จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 23:40:45

ความคิดเห็นที่ 2             “ถึงยังไงลูน่าก็เป็นผู้หญิง เธอไม่ห่วงตัวเองแต่ผมเป็นห่วง” แมตต์ค้านเสียงเข้มขึ้นมา             “จ้า...พ่อยอดชาย  ขอบใจจ้ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบทำให้เสร็จนะ  ที่จริงก็หิวแล้วเหมือนกันนะนี่” เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน นึกนิยมความมีน้ำใจในตัวเขาที่มีให้เธอ             “จริงสิลูน่า เมื่อเช้าฉันซื้อชีสเค้กกับแซนด์วิชไว้ในตู้เย็นห้องประชุมน่ะ เราเอามากินรองท้องไปก่อนก็แล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวค่อยไปกินทีเดียว เลยสวนสาธารณะไปหน่อยมีร้านอาหารมาเปิดใหม่เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองตกลงนะ”      แมตต์ไม่รอคำตอบ เขารีบลุกออกไปเหมือนกลัวจะโดนปฏิเสธ ลูน่าเองไม่ใช่หญิงสาวไร้เดียวสาจนไม่รู้ว่าเพื่อนคิดอย่างไรกับตนเอง เพียงแต่เธอไม่ได้ชอบเขาเกินกว่าคำว่าเพื่อน จึงได้มองตามนึกขอบใจในมิตรภาพที่เขาหยิบยื่นให้แล้วก้มหน้าทำงานต่อไป             “ลูน่า” เพียงแค่อึดใจต่อมา แมตต์ก็กลับมาพร้อมของในมือ             “ฉันเสร็จพอดีเลย”             “เยี่ยม ไปกันเลยไหม แต่ว่าแซนด์วิชนี่...เดี๋ยวฉันไปแช่เย็นต่อก็แล้วกันพรุ่งนี้ค่อยกิน”             “แมตต์..ค้างคืนมันก็ไม่อร่อยแล้ว  กินเลยดีกว่า” ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วยื่นให้เธอเลือกก่อน             “แฮมชีส กับทูน่า  เอาอันไหน?”             “แฮมชีสก็ได้” ลูน่ารับแซนวิชมาฉีกพลาสติกที่หุ้มมันไว้แล้วค่อยรับประทาน แซนวิชเย็นๆ นี่ ช่างไม่อร่อยเอาเสียเลย เธอนึกอยากได้อะไรอุ่นๆ มากกว่า             “ชีสนี่...กลิ่นทะ:-)ๆ ล่ะ”             “งั้นเหรอ  ไว้คราวหน้าจะไม่ซื้อแซนวิชเจ้านี้แล้ว”             “เอาเหอะ...ของในคอนวีเนียลสโตร์ก็อย่างนี้แหละ” เธอตอบปลอบใจ             “แต่จริงๆ นี่ถ้ามีกาแฟอุ่นๆ อีกสักถ้วยก็ดีสิ”             “เออจริงด้วย ฉันลืมไปเลย ขอโทษนะ  เดี๋ยวจะไปชงกาแฟมาให้”             “เฮ้...ไม่เป็นไรหรอกแมตต์ เราก็แค่กินรองท้องไม่ใช่เหรอ?” ลูน่ายิ้มหวานให้เขา  ชายหนุ่มเห็นเข้าก็เขินอายเดินย้อนกลับมานั่งที่เดิม ลูน่าไม่เหมือนสาวคนใดที่เขาเจอ เธอสวยแต่ไม่วุ่นวายเรื่องมากเหมือนผู้หญิงทั่วไป อยู่ด้วยแล้วทำให้สบายใจ เสียแต่เธอมีกำแพงสูงไปหน่อย             หนุ่มสาวทั้งคู่จึงรับประทานแซนด์วิชไป พร้อมทั้งสนทนาจิปาถะไปด้วยกัน แต่แวบหนึ่งทั้งเขาและเธอรู้สึกเหมือนถูกใครบางคนจ้องมองอยู่  ทั้งคู่เหลือบมองรูปสลักราวกับนัดกันไว้ ท่ามกลางความมืดนั้น สีขาวของเนื้อหินอ่อนดูจะเรืองรองขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตาของบุรุษศิลาจ้องมองมาทางพวกเขา แต่ครู่เดียวทั้งสองก็บอกตนเองว่าหินอ่อนจะมีชีวิตได้อย่างไร  ว่าแล้วจึงพากันวิพากษ์วิจารณ์รูปสลักนั้นแทน             “ผมคิดว่าเขาคนนี้เป็นขุนนางแน่ๆ ถึงได้ดูเย่อหยิ่งนัก....ไม่สิ ผยองมากกว่า ดูท่านั่งก็รู้แล้ว” แมตต์ชี้ให้ดู             “ก็คนเป็นเจ้านายนี่นา สมัยนั้นมีใครแกะสลักรูปตัวเองบ้าง คงร่ำรวยและมีอำนาจมากแน่ๆ”             “ยังไม่รู้ชื่อเขาเลย เรียกว่าอะไรดี ‘มิสเตอร์ขี้เต๊ะ’เป็นไง”             “ไปว่าเขา...แหมเป็นคนมียศก็ตั้งแอ๊คท่ากันหน่อยแหละ  อืม...มิสเตอร์โจ บล็อกซ์ เป็นไง”         แมตต์หัวเราะเสียงดังเมื่อลูน่าเรียกรูปสลักอย่างล้อเลียนด้วยชื่อที่ใช้แทนศพซึ่งไม่อาจระบุตัวคนได้ ทั้งมองหน้ากัน ก่อนหลุดหัวเราะเสียงดัง ชูของกินในมือแทนแก้วเหล้าดื่มให้บุรุษนิรนาม     “แจ๋ว....แด่คุณ...โจ บล็อกซ์[1]” [1] ในประเทศอังกฤษจะเรียกศพหรือตัวบุคคลที่ไม่ทราบชื่อว่า โจ บล็อกซ์ แต่ในสหรัฐอเมริกาจะเรียกว่า จอห์น โด     จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 23:42:15

ความคิดเห็นที่ 3   เสียงระฆังจากหอนาฬิกาประจำมหาวิทยาลัยดังแว่วมาไกลๆ  บอกเวลาให้รู้ว่าเป็นเวลาใดแล้ว แมตต์และลูน่าหันมามองหน้ากันและชักชวนกันกลับบ้าน “กลับกันเถอะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นมาก่อน พร้อมทั้งส่งมือมาให้หญิงสาวใช้เป็นหลักยึดในการพยุงตัวลุกขึ้น  “นั่นสิ” แต่ลูน่าไม่จับมือที่ยื่นมา เธอหันไปคว้ากระเป๋าสะพาย ส่วนอีกมือก็ถือแซนด์วิชที่ยังทานไม่หมด หญิงสาวเหลียวหาถังขยะก่อนนึกจะได้ว่าวันนี้ถังขยะประจำห้อง โดนยกไปพร้อมลังไม้ที่ใส่ตาโจ บล็อกซ์ มา   ลูน่ามองแซนวิชในมืออีกครั้งพลางนึกขี้เกียจถือไปทิ้งนอกอาคาร  เธอมองไปที่บุรุษศิลาแล้วยิ้มอย่างนึกสนุก  ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้ววางแซนวิชที่กินเหลือไว้บนหลังมือรูปสลักนั้น “คุณโจ บล็อกซ์ ฉันรู้ว่าคุณหิวไม่ได้กินอะไรมาตั้งหลายร้อยปีนี่นะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้คุณกินเลย เว้นแต่...แซนด์วิชนี่ถึงฉันจะกัดไปแล้วนิดหน่อย หวังว่าคุณจะไม่ถือนะ ฉันให้...นี่ถือว่าเป็นของแทนคำแนะนำตัวล่ะกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” “เฮ้...ลูน่า  ทิ้งไว้นี่ เดี๋ยวก็โดนหนูแทะหรอก โปรเฟสเซอร์ห้ามเหลือขยะไว้ในห้องเด็ดขาดนะ” “ห้องนี้มีหนูเสียที่ไหนล่ะ แถมของที่เอามาก็ไม่มีอะไรที่หนูมันจะกัดได้ด้วย ไปกันเถอะ” หญิงสาวไม่สนใจคำห้ามปราม เมื่อเธอชิงปิดไฟเสีย แมตต์ก็เลิกเถียง แต่เมื่อทั้งคู่ออกจากห้องมาถึงหน้าตึก  ก็ปะทะเข้ากับสายลมเย็นยะเยือกของปลายฤดูใบไม้เข้าให้  หญิงสาวห่อไหล่อย่างหนาวเหน็บและรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมากะทันหัน ในคอคล้ายกับมีฝุ่นผงมากมายปลิวอยู่ภายใน จนต้องไอออกมา “แค๊ก แค๊ก”  “ลูน่า เป็นอะไรไม่สบายเหรอ?” “แค๊ก...เดี๋ยว” หญิงสาวไอโขลกๆอย่างแรง เธอเริ่มหายใจไม่ออกโรคหอบหืดเล่นงานโดยไม่ทันตั้งตัว เธอถอยเข้ามาในอาคารแล้วรีบค้นยาพ่นในกระเป๋ามือไม้สั่นไปหมด “ไหวไหม?” แมตต์ทำหน้าหวาดหวั่น เขาไม่ค่อยได้เห็นคนหอบน่ากลัวอย่างนี้ ลูน่าฉีดพ่นยาลงคอเท่านั้นอาการหอบถึงทุเลาลง “ค่อยยังชั่วหรือยัง?  ต้องไปหาหมอไหม?” “อืม...โทษที เจอลมเย็นๆ กะทันหันน่ะ แล้วฉันก็ลืมกินยาด้วย ไม่ต้องไปหาหมอหรอก...โรคประจำตัวน่ะ” เธอล้วงกล่องพลาสติกเล็กๆ หยิบยาออกมาสองเม็ด “ยาอะไรเนี่ย” แมตต์ถามเพราะความแตกต่าง เม็ดหนึ่งสีขาวเหมือนยาทั่วไป แต่อีกเม็ดเป็นยาก้อนกลมสีดำดูแล้วไม่น่าจะเป็นยาแผนปัจจุบันที่หาซื้อได้ตามร้าน “อ๋อ...นี่ยาแก้แพ้กับยาสมุนไพรจากเมืองไทย” “นี่กินปนกันอย่างนี้จะดีเหรอ ยาโบราณกับยาสมัยใหม่ เดี๋ยวตีกันในท้องหรอก” ชายหนุ่มว่าน้ำเสียงไม่จริงจังนัก “ฉันกินมาสิบๆ ปีแล้ว มันช่วยฉันได้” ลูน่ากลืนยาตามด้วยน้ำจากตู้กดไม่ไกลนัก “เอาล่ะ ไปกันเถอะ” “ดีขึ้นแล้วแน่นะ...แน่ใจนะว่าไม่ต้องไปหาหมอ” “บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ...ที่สำคัญฉันหิว” หญิงสาวแสร้งตีหน้ายักษ์เข้าใส่ เมื่อเห็นสายตาห่วงใยเกินกว่าเหตุของเพื่อน “จ้ะๆ งั้นไปร้านที่ผมบอกนะ รับรองต้องชอบแน่ๆ ” “ OK  ที่บอกว่าเลี้ยงน่ะ ยังไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม?” แมตต์รีบพยักหน้าเร็วระรัวเหมือนกลัวสาวน้อยตรงหน้าจะเปลี่ยนใจเสียเอง ทั้งสองออกจากอาคารใหญ่ เผชิญลมหนาวที่พัดผ่านหมู่ไม้ เสียงลมแทรกผ่านใบไม้แว่วคล้ายเสียงกระซิบจากสิ่งที่ไม่มีตัวตนชวนขนลุก  ใต้ท้องฟ้าโปร่งเสี้ยวจันทร์โค้งงามกลางฟ้าที่มีดวงดาวละลานตา  โดยไม่รู้ตัวว่ามีบางสิ่งจับตามองทั้งคู่อยู่... (ต่อตอนหน้าค่ะ)   ******************     จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 8 ม.ค. 55 23:43:06

ความคิดเห็นที่ 4 มาติดตามอ่านค่า จากคุณ : Hexi เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 17:50:00

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 2/1 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11564987/W11564987.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 14:20:35

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาชิม เอ๊ยชมค่ะ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ   จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 14:34:29