PANTIP.COM : W11556433 มินตรา ตอนที่3+ โชว์ปกใหม่"บุพเพสันนิวาส"และ"มิติรักข้ามดวงดาว" [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

อรสรวงเงียบมาตลอดทางเมื่อมธุรสถามก็ตอบเป็นคำๆไปจนพิมพ์พลอยต้องเป็นฝ่ายตอบคำถามหลายอย่างแทน โดยมีชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าเงียบไปตลอดทางเช่นกัน

จวบจนมาถึงบ้านพักที่มธุรสจัดแจงให้คนมาทำความสะอาดและเตรียมเครื่องนอนไว้ให้
บ้านพักกึ่งไม้กึ่งปูนนั้นสะอาดสะอ้าน บริเวณโดยรอบก็มีการตัดพุ่มไม้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยน่าอยู่ ด้านในก็สะอาดพอควรแม้จะดูโล่งไปบ้างแต่ก็ไม่มีกลิ่นอับของมดแมลงใดๆ ไม้ที่มีการซ่อมแซมทาสีบำรุงอยู่เสมอทำให้ทั้งสองสาวผู้ที่มาใหม่พอใจเป็นอย่างมาก หากไม่ติดอยู่ตรงที่ทราบว่าชายหนุ่มที่อรสรวงเขม่นพักอยู่บ้านพักที่รั้วติดกัน

“ให้ตายเถอะ โลกมันกลมเกินไปหรือเปล่า” อรสรวงบ่นเบาๆเมื่อได้อยู่กันตามลำพังกับเพื่อนสนิท
“นั่นสิ ไอ้เราก็ไม่ได้อยากจะเจอก็ดันเจอ หรือจะเป็นบุพเพสันนิวาส”
“สันนิวาสกับแกหรือยัยพลอย”
“ใครว่า สันนิวาสกับแกต่างหาก ถึงได้บังเอิญเจอบังเอิญพบกันได้บ่อยๆ แกไม่ได้ยินเหรอว่าปกติเขาไม่ได้กลับบ้านที่กรุงเทพบ่อยๆ”

“ไม่ได้ยิน ไม่เห็นสนใจ”อรสรวงพูดจากใจจริงเพราะหลังจากขึ้นรถแล้วเธอก็แทบจะหลับแหล่มิหลับแหล่
“ชื่อปรมินทร์ ชื่อเพราะดีหล่อก็หล่อมาก หุ่นก็น่ากินชะมัด เฮ้อน่าเสียดายจริงๆที่มีเมียแล้ว แต่ทำไมเมียเขาไม่ออกมารับ บ้านก็ปิดเสียมิดชิดเชียว”พิมพ์พลอยบ่นติดตลก
“อย่าไปสนใจเขามากเลยแก ต่อให้รั้วติดกันแต่ก็ทำงานกันคนละส่วน ฉันได้ยินคุณทัศนัยเรียกเขาว่าคุณปลัด ถ้าไม่จำเป็นพวกเราก็คงไม่เจอกัน”

“ฮั่นแน่ แกก็สนใจเขาเหมือนกันนี่”
“บ้า อยู่กันแค่นั้นถึงไม่อยากฟังยังไงก็ต้องได้ยินบ้างล่ะย่ะ” อรสรวงกล่าวพร้อมกับทำหน้าหน่ายที่ความบังเอิญนี้ช่างทำพิษ
“ว่าแต่ป็นปลัดที่หนุ่มมากเลยนะ เพราะดูๆแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเรา”
“ก็คงงั้น ฉันง่วงมากเลย ขอไปอาบน้ำจะได้สดชื่นขึ้นมาบ้าง” พิมพ์พลอยพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเดินสำรวจบ้านพักอย่างพึงพอใจ

เย็นย่ำมธุรสก็มารับรุ่นน้องทั้งสองไปยังตลาดใกล้อำเภอพร้อมทั้งแนะนำสถานที่คร่าวๆให้พิมพ์พลอยและอรสรวงได้รู้จักมักคุ้นเอาไว้ ก่อนจะพาไปยังร้านอาหารที่เป็นเพิงไม้ไผ่มุงจากหลายหลังเพื่อแนะนำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกับผู้ร่วมงานซึ่งค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตากันเพราะเป็นรุ่นพี่ที่จบมาจากสถาบันเดียวกันอีกสามคนที่เป็นชายสองหญิงหนึ่ง

“ปัดโธ่นึกว่าใคร หวานอุบซะมิดที่แท้ก็พลอยกับฟ้านี่เอง ไอ้เราก็อุตส่าห์ตื่นเต้น” หนึ่งในนั้นอุทานเสียงลั่นก่อนจะส่งยิ้มให้สองสาว ส่วนอีกสองคนก็รู้สึกคึกคักขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวผู้เป็นรุ่นน้อง

“มาค่ะน้องฟ้า น้องพลอย กินกันวันนี้พี่เอเลี้ยง” เสียงหญิงสาววัยเดียวกับมธุรสร้องบอกสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนในกลุ่มเพราะผู้ที่ชื่อเอนั้นคือคนที่ทักเป็นคนแรกนั่นเอง
“อ้าวไหงงั้นล่ะ แต่ก็โอเคนะ ถือว่าเป็นเวลคัมมิล เลี้ยงต้อนรับสาวๆก็ได้” เสียงหยอกล้อของรุ่นพี่และรุ่นน้องสร้างบรรยากาศที่อบอุ่นจนคนมาใหม่ทั้งสองโล่งใจและรู้สึกว่าคิดถูกที่หนีความเจริญทางวัตถุมาต่างถิ่นเช่นนี้ เฮฮากันได้สักพักใหญ่อนันต์ชัยหรือเอก็โบกมือโบกไม้ให้ผู้ที่เดินเข้ามาในบริเวณร้านอาหาร

“ทางนี้ครับปลัดปอ มาทานข้าวเหมือนกันหรือครับ” ที่นั่งไม้ยาวที่สามารถนั่งได้ข้างละสามคนเริ่มแออัดเมื่อมีกลุ่มใหม่เพิ่มมาอีกสอง พนักงานในร้านจึงยกเก้าอี้พลาสติกสีสดมาวางหัวโต๊ะทั้งสองฟาก อรสรวงอึดอัดขึ้นมาทันทีด้วยว่าเธอนั่งริมซึ่งบังเอิญเป็นด้านที่ ‘ปลัดปอ’ เลือกทรุดตัวลงนั่งพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กึ่งอมยิ้มให้กับรุ่นพี่ของเธอ

“ฟ้า พลอย นี่ปลัดปอ คนจากอำเภอที่จะมาช่วยประสานงานดูแลงานขุดค้นครั้งนี้ร่วมกับพวกเรา แล้วนี่คุณนัยผู้ช่วยปลัด”
“เขารู้จักกันแล้วค่ะ พี่เอ” มธุรสรีบบอก

“อ้าวงั้นก็ดี งานขุดค้นคราวนี้เริ่มจากบริเวณปากถ้ำจนเข้าไปในถ้ำตื้นๆ ที่คิดว่าน่าจะเป็นแหล่งหลักฐานสำคัญก็เพราะว่าชาวบ้านเข้าไปหลบฝนเจอสร้อยข้อมือประคำสำริดกับหม้อไห ที่น่าจะเป็นสมัยเดียวกับบ้านเชียง เลยต้องเปิดปากถ้ำ ดีที่เราได้นายอำเภอกับปลัดปอช่วยอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่างเลยง่ายขึ้น”

“มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วครับ”ปรมินทร์ตอบอนันต์ชัยทว่าสายตาคมกลับจ้องไปยังเสี้ยวหน้านวลที่ก้มลงเล่นหลอดพลาสติกในแก้วน้ำอัดลมของตน
“ฟ้าเพลียจังเลยค่ะ ถ้ายังไงขอตัวกลับที่พักก่อนได้ไหมคะ” พิมพ์พลอยกะพริบตาปริบๆแต่ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเพื่อน

“รออาหารแล้วเอากลับไปกินที่บ้านได้ไหมคะพี่เอ”
“เอาอย่างนั้นหรือ มิน่าฟ้าดูเงียบๆไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวแวะร้านขายยาซื้อพวกยาสามัญประจำบ้านเข้าไปด้วยสิ พี่เองก็ลืมนึกไป” มธุรสบอกต่อรุ่นน้องทั้งสองพร้อมทั้งขยับกุญแจรถที่วางไว้บนโต๊ะ

“เดี๋ยวรออาหารก่อน อาหารของผมด้วยแล้วเอากลับไปกินที่บ้านพักก็ได้ครับ ผมจะไปส่งเอง”ปรมินทร์รีบอาสา
“แล้วปลัดปอไม่ทานยอดฟ้ากับพวกผมก่อนหรือ” อนันต์ชัยแย้งเสียงลั่น
“ผมเองก็เพิ่งเดินทางมาถึงเพลียอยู่เหมือนกัน ไว้วันหน้าดีไหมครับ” พิมพ์พลอยอ้าปากพะงาบๆ...โอ้ววว งานเข้า...พลางปรายตามองปรมินทร์อย่างตั้งใจขึ้นก็พบว่าสายตาของฝ่ายนั้นวนเวียนอยู่แถวใบหน้าของอรสรวงเท่านั้น เรียกได้ว่าแทบจะไม่ใส่ใจว่าใครจะจ้องจับผิดหรือไม่เสียด้วยซ้ำ
“จริงสินะครับ งั้นไว้นัดกันสักอาทิตย์หน้า ไปกินแถวริมฝายดีกว่า” เจ้ามือสรุปอย่างอารมณ์ดี

อรสรวงลอบถอนหายใจ นึกหงุดหงิดที่ตัวเองไม่กล้าตะบึงตะบอนปฏิเสธเพราะเกรงว่าจะดูเยอะไปสำหรับคนที่แทบไม่รู้จักกัน อีกทั้งวิสัยของเธอนั้นไม่เคยเรื่องมากมาก่อนแม้หัวใจลึกๆคล้ายจะบอกให้เธอหลีกหนีชายผู้นี้ให้มากที่สุด ทว่าดูท่าจะลำบากหากต้องมีการทำงานประสานกันตามที่รุ่นพี่บอกมา

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 15:45:19

ความคิดเห็นที่ 5

รถโฟร์วีลสองคันจอดใต้เงาไม้ฝุ่นที่ตลบขึ้นจางลงพร้อมกับคณะคนที่แต่งตัวเต็มที่ในการลุยงานกลางแจ้ง ปากถ้ำตื้นที่ธรรมชาติเจาะลึกเข้าไปไม่มากนั้นยังเป็นเขตที่ยังไม่ต้องเข้าไปสำรวจมากนักมีเพียงคนงานของทางการที่วางเต้นท์ไว้เพื่อกันไม่ให้เกิดการแตกตื่นมาขุดค้นจนหลักฐานทางโบราณคดีต้องเสียหาย

ทั้งหมดมองดูเขตเชือกที่กั้นไว้ การขุดเพิ่งลงมือได้ไม่นานแต่ผลก็น่าพอใจไม่น้อย ลานกว้างหน้าถ้ำอาจจะเป็นที่ประกอบพิธีอะไรสักอย่างเมื่อหลายร้อยหลายพันปีมาแล้ว พิธีนี้อาจจะรวมไปถึงฝังศพพร้อมข้าวของตามความเชื่อโบราณ และคงทับซ้อนกันหลายยุคหลายสมัยเพราะเพียงชั้นดินตื้นๆก็พบหม้อไหดินเผาหลายใบ บางใบมีคล้ายแกลบข้าวอยู่ด้านใน รวมไปถึงของบางอย่างที่เกรอะกรังก้นหม้อ

คนงานหลายคนที่แม้ไม่ได้เรียนมาทางนี้โดยตรงแต่ถูกฝึกอบรมมาเป็นอย่างดีเริ่มลงมือทำงาน รวมทั้งกลุ่มของอรสรวงที่เริ่มลงไปในหลุมที่คนงานจัดการเกลี่ยดินเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้า นับแต่จับพลั่วและแปรงหญิงสาวก็ไม่สนใจคนร่างสูงใหญ่นั้นอีกต่อไป เศษหม้อเศษไห และลูกปัดดินหลายต่อหลายชิ้นน่าหลงไหลจนทำให้ผู้ทีห่างหายไปนานปลื้มเปรม

ปรมินทร์จัดความสะดวกให้กับกลุ่มนักขุดค้นก่อนจะจับโฟร์วีลไปยังอำเภอพร้อมทัศนัยผู้ช่วย เพื่อจัดการงานเอกสารและงานเร่งด่วนอื่นๆตามหมู่บ้านที่อยู่ในความรับผิดชอบ ก่อนจะกลับมาอีกครั้งเมื่อใกล้เที่ยงเพื่อส่งเสบียง เขาเมียงมองหน้าถ้ำอย่างสนใจมิใช่น้อย

“เข้าไปดูกันไหมครับคุณปลัด” อนันนต์ชัยที่เพิ่งอิ่มข้าวร้องถาม
“ก็น่าสนใจดีครับ”
“ไปไอ้พลอยไอ้ฟ้า แกสองคนยังไม่เคยเข้าไปข้างในนี่นะเดี๋ยวพี่พาไปดูเองว่าเราเปิดถ้ำได้ถึงไหนแล้ว” รุ่นพี่ชักชวนพลางเดินเข้าไปพร้อมไฟตะเกียงใส่ถ่านที่ส่องสว่างจ้าพอสมควรโดยไม่รอฟังคำตอบรับหรือคำปฏิเสธทำให้อรสรวงจำต้องเดินตามผู้ชายตัวโตทั้งคู่ไปพร้อมกับพิมพ์พลอย

หญิงสาวทั้งสองมีไฟฉายกระบอกย่อมติดตัวมาด้วยคนละกระบอก ภายในถ้ำมีหินงอกหินย้อยงดงามตามธรรมชาติเมื่อเกล็ดหินเหล่านั้นสะท้อนกับแสงไฟก็เป็นประกายงดงามน่าตื่นตาตื่นใจ มีเชือกที่กางกั้นบริเวณที่ค้นพบวัตถุโบราณ และมีซอกเล็กซอกน้อยมากกว่าที่คิด

“ตอนแรกนึกว่าถ้ำเล็กๆเสียอีกค่ะพี่เอ” อรสรวงกล่าวขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“ใช่ แรกๆพวกพี่ก็คิดอย่างนั้นแต่พอเปิดทางไปเรื่อยๆข้างในก็มีทางเดินเข้าไปลึกพอสมควรเหมือนกันเพียงแต่มีหินงอกมาบังไว้ ตรงนี้ไงล่ะที่เราต้องเคลียร์พวกหินที่งอกที่ย้อยมาบังทางถึงได้เห็นว่าข้างในกว้างเหมือนกัน”

กลิ่นชื้นและกลิ่นมูลค้างคาวอับๆโชยมาเจือจางมากจนแทบไม่ได้กลิ่นพร้อมกับมีลมเบาๆที่ทำให้รู้ว่าถ้ำนี้มีการระบายอากาศพอสมควร เสียงน้ำหยดที่ดังเป็นระยะกับความชื้นเย็นทำให้ขนแขนของคนที่เดินเรียงกันลุกชันได้ไม่ยาก ทั้งยังต้องระวังซอกซอยลึกที่อาจจะเป็นที่อยู่ของสัตว์มีพิษ รวมไปถึงระวังค้างคาวที่อาจจะตื่นขึ้นหากถูกรบกวนมากไปอีกด้วย

เมื่อเดินจนสุดทางจึงพากันย้อนกลับโดยที่คราวนี้สองสาวกลายเป็นคนนำทางแทน ไฟฉายที่ส่องไปตามทางและตามกองหินงอกหินย้อยนั้นชะงักโดยอรสรวง รูปลักษณะหินที่สะดุดตาเธอนี้คล้ายเป็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งพับเพียบพิงฝาถ้ำอย่างทอดอาลัย มิรู้ว่าจะเป็นด้วยตาฝาดหรือภาพหลอน เธอรู้สึกคล้ายมองเห็นรูปหน้าของหญิงสาวที่ถูกเคลือบด้วยหินนั้น

“เอ๊ะ” แสงไฟส่องกระทบบางอย่างเป็นประกายผิดไปจากหินงอกหินย้อยตามธรรมชาติ พิมพ์พลอยเดินเข้าไปใกล้แสงนั้นพร้อมกับอรสรวงโดยมีสองหนุ่มมองตามมาอย่างงุนงง
“นี่มันแหวนนี่ ดูสิเหมือนอยู่ในมือคนที่กลายเป็นหินเลย”พิมพ์พลอยร้องทักขณะที่อรสรวงคุกเข่าลงแตะแหวนวงนั้น ความรู้สึกชาวูบและคล้ายพบเจอกับของที่หล่นหายไปเกิดขึ้นกับเธออีกครั้ง

“แหวนสัมริดฝังแก้วพญานาค” เสียงของเธอกังวานก้องผสมแว่วเสียงที่เหมือนปลาบปลื้มของหญิงสาวที่ไม่ชัดเจนนักแต่ก็ทำให้คนอุทานสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะจ้องมองไปที่หินรูปคนนั้นอย่างพินิจพิจารณามากขึ้น

“ของโบราณหรือครับ” ปรมินทร์เดินเข้ามาใกล้อรสรวงจนไฟฉายที่เขาถืออยู่ส่องเต็มไปที่หินรูปหญิงสาวนั้น ความรู้สึกวูบวาบเกิดขึ้นกับเขาทว่าเพียงครู่เดียวก็หายไป ไออุ่นของชายหนุ่มที่เข้าใกล้เธอทำให้อรสรวงรู้สึกหวั่นไหวจนต้องละสายตาจากกองหินรูปคนนั้นพร้อมกับลุกขึ้นจากอากัปกิริยาที่คุกเข่าอยู่
“คล้ายแหวนที่แกใส่อยู่เลยยัยฟ้า”

“อืม คล้ายมาก” อรสรวงกล่าวพลางยื่นแหวนสัมริดนั้นให้กับรุ่นพี่ที่มีสีหน้าตื่นเต้น
“แปลกพี่ก็เดินไปเดินมาในถ้ำไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบไม่เห็นจะเจอแหวนวงนี้เลย เฮงดีว่ะไอ้ฟ้า” อนันต์ชัยอุทานเมื่อเห็นความสมบูรณ์ของตัวแหวน จากแสงที่ส่องทำให้เห็นว่ามีอักขระบางอย่างฝังอยู่ในตัวสัมริดที่ค่อนข้างสมบูรณ์นั้น

ครั้นเห็นว่าปรมินทร์หันมาสนใจแหวนในมือของอนันต์ชัยแล้ว อรสรวงจึงกลับไปมองดูหินที่รูปร่างคล้ายสตรีก่อนจะเดินเข้าไปสัมผัสบริเวณที่น่าจะสมมุติได้ว่าเป็นวงหน้า
“เหมือนหน้าผู้หญิงเลยค่ะ สวยเสียด้วย”

“หลังขุดค้นเสร็จที่นี่คงเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้สบายๆเลยล่ะ ยิ่งมีหินรูปร่างเหมือนคนนี่คงได้มีทรงเจ้าเข้าผีหาตำนานถ้ำแน่ๆ”อนันต์ชัยกล่าวกลั้วหัวเราะ การค้นพบครั้งนี้อาจจะให้อะไรดีๆมากกว่าที่คาด ในขณะที่พิมพ์พลอยหันขวับมองเพื่อนสนิท
“พลอยว่าเราออกจากถ้ำกันเถอะค่ะไม่รู้ทำไม จู่ๆรู้สึกเหมือนอุณหภูมิมันลดลงยังไงก็ไม่ทราบ” ทุกคนก็รู้สึกเหมือนพิมพ์พลอยจึงพากันออกจากถ้ำตามคำชวน

เมื่อเจอกับแสงสว่างตามธรรมชาติ แหวนสัมริดดูเหมือนจะสมบูรณ์กว่าที่คิด อักขระที่ไม่ได้ถูกกาลเวลาทำลายเลยแม้แต่น้อยทั้งยังเด่นชัดจนอนันต์ชัยอารมณ์ดีหัวเราะร่า
“วันหยุดสัปดาห์นี้คงต้องไปเลี้ยงฉลองกันหน่อยแล้วเว้ย ของชิ้นนี้นะรับรองจะต้องเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ในวงการประวัติศาสตร์แน่ๆ”

อรสรวงมองดูแหวนวงนั้นด้วยความรู้สึกที่สับสนทั้งโหยหาและเศร้าใจทั้งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ขนาดของแหวนนั้นใหญ่เกินไปสำหรับผู้หญิงแต่ก็เมื่อเทียบกับมือผู้ชายตัวโตๆอย่างปรมินทร์แล้วคงใส่ได้เพียงนิ้วก้อยเท่านั้น

“ฟ้ากับพลอยไปขุดต่อก่อนนะพี่”พิมพ์พลอยลากตัวเพื่อนไปลงหลุมขุดค้นเพื่อสอบถามบางอย่าง
“อือ” ดูเหมือนว่าอนันต์ชัยจะสนใจในการคัดลอกอักขระรอบแหวนมากกว่าจึงไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมองรุ่นน้อง ปรมินทร์จึงขอตัวไปทำงานของตนต่อพร้อมกับนัดแนะว่าจะมารับผู้ที่มีที่พักติดกับตนกลับบ้านพักในตอนเย็น

โปรดติดตามตอนต่อไป

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 15:49:54