PANTIP.COM : W11557827 Ooo๐... เลี่ยมลายรัก...ตอนที่ 3 ๐ooO [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

“เป็นอะไรไปหรือเพลิน?”

ธีริทธ์ปิดประตูห้องนอนลูกสาวเบาๆ พลางทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ยามเห็นสีหน้าบึ้งๆ ของลูกสาวคนเดียวที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะการบ้านของตนเอง และจากเสียงประตูที่ปิดดังปังเมื่อครู่เองก็ทำให้ธีริทธ์สังหรณ์ใจว่าคงเกี่ยวกับเรื่องบางอย่างที่ เกิดขึ้นวันนี้ ณิชนันท์คงรู้แล้วว่าตนพามนัญชยาไปซื้อตุ๊กตาตัวหนึ่ง

ณิชนันท์ยังคงนั่งเท้าคาง ไม่ยอมเหลียวกลับมาคุยกับบิดา และไม่นานเธอเองก็ได้ยินเสียงยวบยาบบางอย่างดังอยู่ด้านหลัง

“งั้นหนู ลองเหลียวกลับมาดูข้างหลังซิ ว่าพ่อซื้ออะไรมาให้ลูกน่ะ”

ณิชนันท์ยอมเหลียวกลับมาดูตามคำพูดของคนเป็นพ่อ ก่อนจะอุทานเสียงดังด้วยความดีใจและตื่นเต้น เมื่อได้เห็นเต็มตากับสิ่งที่บิดาเธออุ้มเอาไว้ในอก พร้อมทั้งดึงแขนข้างหนึ่งมันขึ้นมาคล้ายๆ กวักมือเรียก ให้เธอได้เดินเข้าไปหา “โอ้โห! น่ารักจังเลยค่ะพ่อ”

“ชอบมั้ยลูก” ธีริทธ์ถามยามที่ลูกสาวถลามาดึงเอาเจ้าหมีพูห์ตัวใหญ่ไปกอด

“ที่สุดเลยค่ะ..” เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบ พร้อมทั้งยื่นหน้ามาหอมแก้มสากๆ ของพ่อแรงๆ เพื่อเป็นการขอบคุณ “ขอบคุณพ่อมากๆ เลยค่ะ”

ธีริทธ์เอื้อมมือขยี้ศีรษะลูกสาวเบาๆ ตามจากนั้นไม่นาน คนที่กำลังมัวแต่ดีใจกับตุ๊กตาตัวใหม่ ก็หันมาถามคุณพ่อเธอ เมื่อนึกบางเรื่องขึ้นมาได้ “ อ้อ! แล้วเจ้าตัวนี้มันมีชื่อมั้ยคะ พ่อ?”

ธีริทธ์หลุบสายตามองลูกสาวด้วยความฉงน “มันก็ชื่อ หมีพูห์ ไม่ใช่หรือลูก”

“อื้อ!” ณิชนันท์ขึ้นเสียงสูงในลำคอแสดงอาการขัดใจ “ไม่เอาค่ะพ่อ ชื่อนี้มันไม่เป็นเอกลักษณ์เลย พ่อตั้งชื่อใหม่ให้มันหน่อยสิคะ”

คนเป็นพ่อมองท่าทางลูกสาวที่แสดงความเอาแต่ใจขึ้นมาด้วยสีหน้ายับยุ่ง คะยั้นคะยอให้ตนเองตั้งชื่อให้กับตุ๊กตาตัวนี้ ทั้งๆ ที่ ณิชนันท์มักจะไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้มาก่อนเลย แต่เมื่อเห็นอาการขัดใจเช่นนี้ของลูกสาวแล้ว ตนก็ต้องจำยอม โดยการทำท่าครุ่นคิดและหันมาเสนอชื่อของตุ๊กตาตัวนี้ให้ “มันมีสีเหลือง มันน่าจะชื่อ กล้วย เจ้ากล้วยดีมั้ย”

ณิชนันท์ออกอาการอึ้งไปนิดนึงกับชื่อที่บิดาเธอตั้งให้ตุ๊กตาตัวนี้ แต่สุดท้ายเธอก็รีบพยักหน้ารับโดยเร็ว ไม่ว่าจะเป็นชื่อ เจ้าดำ เจ้าแดง เจ้าเต่า เจ้าอะไรก็ตามแต่ ขอให้ชื่อนี้เป็นชื่อที่มาจากบิดาของเธอ เธอก็พอใจแล้ว เพราะ.. อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องรู้สึกน้อยหน้าเด็กสาวอีกคนหนึ่ง ที่บิดาเธอก็ได้ตั้งชื่อให้กับตุ๊กตาตัวนั้นของหล่อนไป!

มนัญชยาทอดเท้าเข้ามาในห้องหลังจากได้ปิดประตูห้องแล้ว เธอเดินตรงไปยังเจ้าโอเลี้ยงที่วางอยู่ตรงหัวเตียงด้วยรอยยิ้มเช่นเคยก่อนจะวางเจ้าหวานเย็นไว้ข้างๆ มัน จากนั้นก็ขึ้นมานั่งบนเตียงมองทั้งเจ้าโอเลี้ยงและหวานเย็นสลับกันไปมา เลือกไม่ถูกเลยว่าเธอรักตัวไหนมากกว่ากัน

ตัวหนึ่งก็เป็นเพื่อนที่แสนดีของเธอมานาน ส่วนอีกตัวหนึ่ง คุณลุงธีริทธ์ที่แสนจะใจดีอบอุ่นซื้อให้ สุดท้ายเมื่อช่างใจเลือกไม่ได้ เด็กสาวจึงโถมเข้าไปกอดทั้งสองตัวพร้อมๆ กับเรียกชื่อมันไปมาสลับกันด้วยอารมณ์ดีๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอไม่บ่อยนัก

“หวานเย็น กับโอเลี้ยง”

สายลมของเวลายามเย็นนั้น ทำให้เด็กสาวคนหนึ่งอดไม่ได้เลยที่จะออกมาเดินเล่นดูบริเวณบ้านของลุงธี ที่เนื้อที่บ้านค่อนข้างกว้างเพื่อที่จะได้ทำความคุ้นเคยกับบ้านใหญ่หลังนี้ และคนที่นี่ให้มากขึ้นเมื่อเห็นว่า เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไปอีกนาน

และอยากให้นานตลอดไปหากเธอสามารถทำได้เช่นนั้นมันคงจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขอยู่ไม่น้อย
อย่างที่เธอได้บอกไว้ตั้งแต่แรกว่า บริเวณบ้านของลุงธีค่อนข้างกินเนื้อที่กว้างขวางอยู่พอสมควร นอกจากจะเป็นที่ตั้งของบ้านหลังใหญ่ ซึ่งเป็นหลังที่เธอพักอาศัยอยู่

พอเธอเดินออกมาเรื่อยๆ ผ่านต้นไม้สูงใหญ่และพรรณไม้ที่ปลูกประดับทำเป็นฉากกั้นบ้านอีกหลังหนึ่งที่มีขนาดกะทัดรัดแต่ปลูกสร้างอยู่ในพื้นที่เดียวกัน หลังตรงหน้า

มนัญชยาค่อยๆ ยื่นหน้าออกจากพุ่มไม้ไสวที่เป็นเหมือนฉากที่ใช้กั้นบ้านทั้งสองหลังให้เหมือนมีอาณาเขตออกจากกัน เธอ ส่องสายตาสำรวจไปยังบ้านหลังเล็กกะทัดรัดนั้น ด้วยความอยากรู้อยากเห็น และเมื่อยิ่งอยากรู้มากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสืบเท้าเข้าไปดูอย่างไม่รู้ตัวนัก

แต่ยิ่งเธอเดินเข้าไปใกล้ๆ บ้านดังกล่าวนั้น สองหูของเด็กสาวก็ได้ยินเสียงร้องเพลงแว่ว ที่ดังคลอกับเสียงดีดกีตาร์ใสๆ ตอนนี้มนัญชยากำลังเห็นผู้ชายคนผิวสีแทนอ่อนๆ คนหนึ่ง ก้มหน้าก้มตากับการเล่นกีตาร์ร้องเพลงเบาๆ คลอตามไปด้วย เขาคือ ผู้ชายคนนั้นที่ณิชนันท์เรียกเสียงดังชัดถ้อยชัดคำว่า ‘อา’ แล้วบ้านหลังนี้เล่า หรือว่าเขาอยู่ที่บ้านหลังนี้

จริงน่ะสินะ เธอได้เข้ามาอยู่ที่บ้านหลังใหญ่เกือบสามวัน นับตั้งแต่วันนั้นเธอยังไม่เห็นเขาเลย แสดงว่าเขาแยกออกมาอยู่ที่บ้านหลังเล็กตามลำพังงั้นสิ ...

จากเพียงแค่ตั้งใจจะเข้ามาดูคร่าวๆ กับเสียงร้องนุ่มๆ และกีตาร์ที่ดังคลอเบาๆ นั้นสะกดเด็กสาวให้เอียงคอมองและฮัมเพลงตามด้วยไปด้วยความเพลิดเพลิน จนไม่รู้ตัวว่า ขณะนั้นเองนนทัชก็เงยหน้าขึ้น เห็นเด็กสาวตัวบางๆ ยืนอยู่ตรงพุ่มดอกชบาเขาค่อยๆ วางกีตาร์ลงข้างตัว แล้วจึงเอ่ยเรียกชื่อเธอเบาๆ

“ฝ้าย”

เด็กสาวคนเดิมตกใจนิดๆ ทำท่าจะหมุนตัวพรอมทั้งวิ่งหนี แต่นนทัชใช้ความว่องไวของผู้ชายตัวสูงกว่ากระโดดลงจากระเบียงบ้านที่มีความสูงไม่มาก วิ่งตึกๆไปดักหน้าเด็กสาวคนดังกล่าวเอาไว้ได้ทัน

“เดี๋ยวสิ..!”

เด็กสาวช้อนสายตาขึ้นกล้าๆ กลัวๆ ที่จะมองหน้าคนตัวสูงตรงหน้า นนทัชเองก็มองออกว่าหญิงสาวกำลังมองตนเป็นเช่นไร คงคล้ายโจรคนหนึ่งกระมัง เขาจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกด้วยความชอบใจก่อนจะก้มหน้าลงไปถามเธออย่างล้อๆ

“กลัวฉันรึไง ไม่ต้องกลัวหรอก ..”

มนัญชยาไม่ตอบมีแต่ท่าทางที่คอยแต่จะเดินเลี่ยงกลับเข้าไปในบ้านอีกหลังหนึ่งให้เท่านั้น ทำให้นนทัชนึกสนุกอยากจะแหย่เด็กสาวที่ขี้กลัวเล่น

“อ่ะๆ จะไปไหน..”

โดยการที่เด็กสาวจะเดินไปทางไหน เขาก็ตามเข้าไปขวางทางเธอเสียหมด

“เดี๋ยวก่อนสิ..”

เห็นเด็กสาวตรงหน้าช้อนสายตาขึ้นมามองเขาอีกครั้ง คราวนี้เขาเห็นแววตาของเธอเปลี่ยนสีไปอย่างชัดเจน ก่อนหน้าที่เคยดูมัวๆ เพราะความกลัว แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นขุ่นคลักขึ้นมาด้วยความโกรธแทน ซึ่งนั่นทำให้นนทัชไม่กล้าแหย่เธอเล่นมากนัก เดี๋ยวเธอเกิดส่งเสียงร้องโวยวายขึ้นมาเขาล่ะจะแย่เลย

“เอาๆ ไม่ขวางก็ได้แต่ตอบคาถามฉันมาคำหนึ่งซิ”

เขาพูดพร้อมๆ กับก้มหน้าลงไปให้มนัญชยาช่วยแลตาขึ้นมาดูอีกครั้ง พร้อมทั้งกำซับและถามเธอไปในคราวเดียวกัน “ดูหน้าฉันนะ แล้วช่วยบอกฉันทีซิ ว่าหน้าฉันเหมือนโจรมากรึไง”

มนัญชยาค่อยๆ กวาดสายตามองคนที่ก้มหน้าลงมาให้เธอพิจารณาดู เธอเห็นใบหน้าเขาคนนี้ก็ไม่ได้กระเดียดไปทางโจรอย่างที่เขาว่าสักหน่อย หน้าตาคมคายหล่อเหลาเสียยิ่งกว่านักแสดงชายที่มีชื่ออยู่ในตอนนี้ด้วยซ้ำ และข้อเท็จจริงที่เธอพบหลังจากได้ใช้สายตาพิจารณาวงหน้าชายหนุ่ม ทำให้มนัญชยาเลือกที่จะส่ายหน้าไปมาเบาๆ แทนคำปฏิเสธว่า ‘ไม่เลย’

ฟังคำตอบของเธอ ถึงแม้จะไม่มีคำพูดตอบออกมาก็เถอะ ทำให้นนทัชยืดตัวขึ้นพรืดเต็มความสูง พร้อมๆ ตวัดมือสองข้างมากอดอก แกล้งพูดขึ้นมาลอยๆ เหมือนพึมพำกับตนเอง แต่ความจริงอยากให้เด็กสาวตรงหน้าได้ยินมากกว่า “ก็นั่นน่ะสิเน๊อะ หน้าฉันก็ไม่ได้เหมือนโจรสักหน่อย แต่ทำไมเด็กแถวๆ นี้กลัวล่ะนี่”

“ไม่ได้กลัวสักหน่อย...”

ชายหนุ่มค่อยๆ ลดสายตาลงไปจับจ้อง เจ้าของคำพูดที่รีบพูดสวนขึ้นมาทันควัน พยายามกลั้นรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจไว้ให้ได้มากที่สุด แผนที่เขาพยายามจะหลอกล่อเด็กสาวตรงหน้าให้พูดขึ้นมาบ้าง กำลังจะเป็นจริงแล้ว และพูดมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงและท่าทางเหมือนคำพูดก่อนหน้านี้ไม่มีผิด

“ อื่มม งั้น ถ้าไม่กลัวแล้วทำไมก่อนหน้านั้นเธอต้องทำท่าจะรีบหนีด้วยล่ะ”

นั่นน่ะสิ เมื่อครู่ ทำไมเธอถึงต้องรีบหนี เขาด้วยล่ะ..?

มนัญชยาเป็นฝ่ายกลับมาหลุบสายตาครุ่นคิดแต่เพียงลำพัง เมื่อไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องรีบหนีเขา ก็เหมือนกับเธอจะอับจนคำพูด ไม่สามารถตอบคำถามเขาได้ เด็กสาวจึงมีท่าทีอ้ำๆ อึ้งๆ ขึ้นมา

ส่วนนนทัชก็มองเห็นท่าทางอ้ำๆ อึ้งๆ อึกอักของอีกฝ่าย ชายหนุ่มจำเป็นต้องชวนเธอพูดไปในเรื่องอื่นเมื่อเห็นเพราะนั่นเขาอาจจะทำให้เธอกำลังรู้สึกอึดอัด

“เมื่อกี้เห็นเธอมามองยืนมองดูฉันร้องเพลงและเล่นกีตาร์อยู่ เธอเล่นกีต้าร์เป็นมั้ย”

มนัญชยาตวัดสายตาขึ้นมาจรดจ้องคนร่างสูงตรงหน้า กับคำถามของเขา ทำให้เธอต้องรีบส่ายหน้า “เล่นไม่เป็นค่ะ”

“งั้น ก็มานั่งฟังสิ เล่นไม่เป็นฟังอย่างเดียวก็ได้นี่”

นันททัชพยายามชักชวนชวนพุดชวนคุยด้วยความสนิทสนมเพื่อเพิ่มความคุ้นเคยให้เด็กสาวตรงหน้า เพราะเขาเห็นได้ชัดเจนว่าเธอเองก็มีท่าทีเก้ๆ กังๆ บางทีเขาอาจจะมีส่วนช่วยให้พี่ชายและพี่สะใภ้ เพื่อช่วยปรับเปลี่ยนบุคลิกคนที่เหมือนปิดกั้นตัวเองจากภายนอกของเธอ ให้เปลี่ยนมาเป็นคนที่เปิดรับไมตรีจากคนรอบกายให้มากขึ้นกว่าเดิม และคราวนั้นเธอจะได้เห็นว่า ยังมีสิ่งสวยงามรอบๆ ตัวอีกเยอะ ที่ไม่ได้มีเพียงแค่เรื่องร้ายที่เคยเกิดขึ้นกับเธอเพียงเท่านั้น

และในตอนชวน ครั้งแรกดูเหมือนเธอจะลังเล...นั่นทำให้ชายหนุ่มเริ่มกดหัวคิ้วทั้งสองข้างเข้าไว้ด้วยกัน หวาดกลัวว่า สิ่งที่เขาจะพยายามช่วยทั้งพี่สาวและพี่สะใภ้ จะไม่เป็นผล

และก็เป็นอย่างที่นนทัช วิตกขึ้นมา เพราะมนัญชยาดูลังเลจริงๆ ด้วยลักษณะบุคลิกส่วนหนึ่งของเธอ ไม่เป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดรับใครง่ายๆ แต่ ทว่า ยามใดที่เด็กสาว ได้หวนกลับไปนึกถึงเสียงหัวเราะอันดังกังวาน และรอยยิ้ม ของเขาในวันที่เธอ ได้เดินมาเข้ามาภายในอาณาบริเวณบ้านหลังนี้ครั้งแรก

แล้วมนัญชยาก็พยักหน้าขึ้นลงเบาๆ เป็นการตอบรับจากนั้นก็เดินตามหลังร่างที่หยัดตัวขึ้นสูงกลับไปที่เรือนหลังเล็กตรงนั้น

(มีต่อค่ะ)

จากคุณ : พิณพลอย

เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 21:22:29

ความคิดเห็นที่ 3

ความรู้สึกเป็นมิตร และอบอุ่นใจก่อตัวขึ้นมาอย่างเงียบๆ นพอที่จะทำให้เด็กสาวที่เคยคิดว่าโลกใบนี้มีแต่ความโหดร้าย ทารุณ ..เริ่มรู้สึกผ่อนคลายและปราการบางอย่างที่เธอเองเคยตีกรอบขึ้นมาล้อมรอบตัวเองเอาไว้ในโลกสีเทา ก็ค่อยๆ ละลายตามไปด้วย

คงเป็นเพราะ เสียงดีดกีตาร์ที่ดูพลิ้วไหวกับเสียงร้องเพลงนุ่มๆ ของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเด็กสาวกระมัง และ.. สิ้นสุดเพลงหนึ่งเพลง เขาก็วางกีตาร์ตัวเดิมลงข้างตัวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนฟังที่เอาแต่นั่งฟังเงียบๆ ตรงหน้า

“เป็นไง ชอบมั้ย..”

มนัญชยาให้การพยักหน้าเป็นคำตอบ แต่แววตาดูเปลี่ยนไปกว่าตอนแรกที่ได้ขึ้นมานั่งฟังเขาชายร้องเพลง

นนทัชได้หยิบของบางอย่างขึ้นมาให้ คนตัวเล็กตรงหน้าดู แล้วถาม “รู้มั้ย นี่คืออะไร”

เด็กสาวเพ่งมองของขนาดเล็กที่อยู่ในมือของชายหนุ่ม มันเป็นแผ่นพลาสติกขนาดบางรูปหยดน้ำ เธอเห็นเขาใช้ดีดกีตาร์เมื่อครู่ แต่ถ้าจะให้เธอเรียก คงเรียกไม่ถูก เพราะเธอไม่รู้จักมันมาก่อนเลย และแล้วมนัญชยาก็เลือกที่จะส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบอีกครั้ง

ซึ่งนนทัชเองก็ไม่ได้เบื่อหน่ายในท่าทางของเด็กสาวที่ถนัดแต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ โดยไม่มีคำพูดอื่นใดมาให้ เขาเข้าใจเธอดีว่า เธอต้องพบเจอกับความหวาดกลัวมาก่อน ไม่แปลกที่เธอจะมีทาท่าทางห่างเหินกับคนที่ยังดูเป็นคนแปลกหน้าเช่นเขาอยู่

“เขาเรียกว่า ปิ๊ก ใช้ในการเล่นกีตาร์ แล้วรู้มั้ยว่า ปิ๊กอันนี้ เป็นอักแรกที่ฉันได้มาเลยนะ ใช้มันเล่นมานานแล้ว”

มนัญชยาก็รับฟังคำบอกเล่าของอีกฝ่ายเสียดิบดี ก่อนจะมารู้สึกสะดุดหูขึ้น เมื่อจู่ๆ คนตรงหน้าถามเธอมาว่าอยากได้ของที่เขาใช้นานและดูจะเป็นอันโปรดนั้น ไปเก็บเอาไว้เองรึเปล่า

“อยากได้มั้ยล่ะ”

หลังจากแสดงอาการแปลกใจทางสีหน้า มนัญชยาหลุบสายตามองดูของที่เขาหยิบขึ้นมาโชว์อีกครั้ง ถ้าถามเธอว่าอยากได้มั้ย เธอน่ะอยากได้ แต่ถ้าได้ไปแล้ว เธอจะเอาไปใช้ทำอะไรเล่า กีตาร์เธอก็เล่นไม่เป็น

“อยากได้มั้ย เก็บเอาไว้เป็นของที่ระลึกจากฉันก็ได้”

อื่ม.. ถ้าให้เก็บไว้เป็นของที่ระลึก เธอก็อยากได้อยู่นะ แทนคำตอบ มนัญชยากลับตวัดสายตาขึ้นไปสบสายตากับนนทัชตรงๆ และชายหนุ่มก็เข้าใจ เขาเอาปิ๊กที่อยู่ในมือขึ้นมามอง ทำท่าพิจารณาอยู่นิด ก่อนจะเบือนสายตากลับไปบอกเธออีกครั้ง

“งั้นก็ช่วยยิ้มให้ฉันดูหน่อยสิ”

‘ยิ้ม’ แค่เธอยิ้มนี่นะหรือ จะสามารถแลกได้กับของที่ดูมีค่าชิ้นหนึ่งของเขา มนัญชยาออกจะแปลกใจเล็กน้อยกับข้อเรียกร้องของ นนทัช แต่เมื่อกลับมาไตร่ตรองเอง สิ่งที่เธอจะทำให้ ถ้าแลกกับของที่มีค่าชิ้นนี้ของเขามาเก็บไว้เป็นของที่ระลึกมันก็ไม่ยากยังไงเท่าไหร่ ... มันก็น่าจะทำให้เขาเห็นไม่ใช่หรือ ?

ว่าแล้วเด็กสาวก็เริ่มฉีกร้อยยิ้มให้ แต่ไม่แน่ใจนักว่า มันเป็นรอยยิ้มที่น่ามองหรือไม่ ...แล้วถ้ามันน่ามองทำไมคนที่เป็นคนเรียกร้องให้เธอยิ้มให้เขาดู เขาถึงกลับเบ้หน้าหนีนิดๆ ด้วยเล่า

แน่ใจหรือว่า ที่ตนเห็นตรงหน้าคือรอยยิ้ม ไม่ใช่อาการแสยะยิ้มหรอกนะ นันทัชส่ายน้อยๆ อย่างขัดใจกับรอยยิ้มเด็กสาวตัวบางๆ ตรงหน้าได้ยิ้มให้ตนดู เพราะดูอย่างไร มันก็ไม่ใช่รอยยิ้มสักหน่อย แค่การขยับริมฝีปากของตนเองให้กว้าง เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

หลังจากที่ส่ายหน้าน้อยๆ ด้วยความขัดใจ ชายหนุ่มจึงเรียกร้องให้เธอยิ้มให้เขาใหม่ และครั้งนี้เขาก็อาสาเป็นต้นฉบับการยิ้มที่ถูกใจ ให้เธอดูเสียเสร็จสรรพ

“ไม่เอาๆ ยิ้มใหม่ ยิ้มให้สวยให้น่ามอง เขาจะต้องยิ้มทั้งปาก และตาแบบนี้.....”

‘แบบนี้’ ที่คนตัวใหญ่กว่าตรงหน้าทำให้เธอดู แทบจะทำเด็กสาวหลุดเสียงหัวเราะคิกคักขึ้นมา คนที่เป็น ‘ต้นฉบับ’ถึงกลับหน้าเสีย ยกมือมาเกาๆ ศีรษะแกรกๆ ออกเก้อเขินเล็กน้อย ...

ทำไมหรือ ยิ้มทั้งปากทั้งตาของเขา มันดูตลกมากรึไงในสายตาเธอน่ะ!?

“เอ้า อุตสาห์ยิ้มให้ดูแล้วนะ เร็วสิๆ แลกกับสิ่งนี้ไง”

ชายหนุ่มทำเป็นเร่งยิกๆ ให้เธอยิ้มให้ดู เพื่อความรู้สึกประหม่าอายของตนเอง และให้กลับมานึกแปลกใจลำพังเสียเองว่า เธอมันก็แค่เด็กสาวตัวเล็กนิดเดียวแค่นี้ แต่สามารถทำให้เขามาประหม่าอายได้นี่ ถือว่าไม่ธรรมดาเหมือนกันนะนี่

มนัญชยาพยายามหยุดเสียงหัวเราะนั้นเอาไว้ พร้อมทั้งตั้งสติ ก่อนจะเริ่มยิ้ม ยิ้มที่คนตัวโตตรงหน้าสอนว่า จะต้องยิ้มให้ได้ทั้งปากและแววตาถึงจะได้น่ามอง ว่าแล้วเธอก็ตั้งท่า ตามันยิ้มได้ด้วยหรือ เธอไม่รู้ รู้แต่ว่าถึงแม้เธอจะไม่ค่อยได้พบเจอเรื่องที่ดีๆ เช่นนี้ ที่จะทำให้ยิ้มได้น่ามอง ในโลกสีเทาของเธอเองนัก แต่วันนี้เธอก็ขออวดรอยยิ้มสวยๆ ให้คนอื่น โดยเฉพาะคนตรงหน้าได้เห็นบ้าง...

นนทัชที่เริ่มนิ่ง เริ่มทำอะไรไม่ถูก กับรอยยิ้มที่เขาเคยเรียกร้องให้เด็กสาวตัวบางตรงหน้ายิ้มให้มันน่ามอง และเธอก็ยิ้มได้อย่างน่ามองจริงๆ ด้วย ชายหนุ่มที่เป็นฝ่ายนิ่งอึ้งเสียเอง กรอกสายตาคู่สีดำสนิทไปมองยามมองเด็กสาวยิ้ม ดูรับกันดีไปหมดไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากบางๆ ที่คลี่รอยยิ้มอ่อนหวาน รวมทั้งประกายแววตาที่ทอประกายระยิบระยับ คล้ายดวงดาวดวงสวยงามที่ คลุมไปด้วยฝืนฟ้าสีดำสนิท จากขนตาแพงอนสำดำขลับนั่นอยู่

เมื่อมองๆ ไป สุดท้ายชายหนุ่มกลับต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเมื่อรู้สึกตัวแล้วว่า เขาทนมองนานไม่ได้...

จากนั้นชายหนุ่มก็ ยื่นของในมือไปให้เธอตามคำสัญญา เด็กสาวรีบยื่นมือมารับด้วยแววตาสดใสจรดมองของที่ในมือตลอด เธอคิดจะลุกๆ ก็ลุกขึ้นอย่างดื้อๆ คิดจะหมุนตัวกลับก็หมุนตัวกลับลงจากบ้านไปเสียอย่างนั้น

จนนนทัชไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไปอีก และเขาก็ได้แต่เพียงส่ายหน้าน้อยๆ อยากจะไม่ถือสาเธอนัก เพราะดูยังไงๆ ก็เห็นว่าเด็กสาวตัวบางๆ กำลังเห่อ ดีใจกับของที่เธอเพิ่งได้จากเขาไปเป็นที่ระลึกอยู่นั่นเอง

หลังจากร่างบางๆ ของเด็กสาวเดินลับไปตามแมกไม้ที่ก่อตัวเป็นแนวยาวตามทางเดินสองข้างที่จะพาขึ้นบ้านหลังใหญ่อีกหลังหนึ่ง นนทัชยกมือทั้งสองข้างมากอดอก ใบหน้าที่ดูทะเล้นขี้เล่นเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้น

เด็กสาวคนนี้ไม่รู้ตัวบ้างรึไงว่ามีของที่มีค่าอยู่กับตัว แบบนี้ แต่กลับปล่อยให้เรื่องร้ายๆ มาบดบังมันเสียจนหมดสิ้น เธอจะรู้ตัวบ้างมั้ยนะ ว่าเธอยิ้มได้อย่างน่ามองทีเดียว เล่นเอาเขาใจกระตุกไปเลยเมื่อครู่

นนทัชส่ายหน้าแรงๆ เพื่อตำหนิตนเองอยู่ในใจตามไปด้วย ยามรู้สึกว่า ความคิดของเขามันกำลังเตลิดเปิดเปิงไปไกล ก่อนจะมานึกตำหนิตนเองเสียเสร็จสรรพ
เ
ป็นเอามากเจ้าทัช เธอยังเป็นเด็กอยู่นะโว้ย!!

มนัญชยาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของเธอที่ได้รับการตกแต่งใหม่ให้กลายเป็นห้องนอนที่สดใส ประดับประดาด้วยตุ๊กตาหลากหลายมากมาย ห้องที่เธอกำลังรู้สึกว่า สีของมันกำลังเปลี่ยนไปเป็นสีชมพูทั้งห้อง ด้วยความรู้สึกเต้นตึกตักแปลกๆ ในใจ

เด็กสาวกำลังพลิกดูของในมือด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ถึงแม้ค่าของมันจะไม่มากมายนัก แต่บางสิ่งบางอย่างที่แฝงอยู่ในของสิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกว่ามันช่างมีค่าเสียเหลือเกิน จนเธอนึกอยากจะเก็บรักษามันเอาไว้ให้ดีๆ ให้สมกับเป็นของที่ระลึก ที่ได้มาจาก ใครคนนั้น ..

..เพราะอยากเก็บของที่เธอเพิ่งได้มาเอาไว้เป็นอย่างดี ว่าแล้วเด็กสาวก็เดินตรงไปหาของบางอย่างตามลิ้นชักจนพบ เชือกด้ายเชือกเส้นหนึ่ง กับคัตเตอร์ปลายแหลมคม เธอไม่ลังเลที่จะใช้ปลายคัตเตอร์แหลมคมนั้นเจาะเป็นรูเล็กๆ ตรงปิ๊ก ก่อนจะใช้ด้ายเชือกมาร้อยมันเอาไว้ ทำเป็นสายคล้องคอ ที่เธอไม่นึกจะเอามาคล้องเธอในยามนี้แน่ๆ แต่จะเอาสิ่งนี้ไปคล้องคอเจ้าตัว โอเลี้ยง หรือ หวานเย็นดี

หลังจากที่ได้ลังเลอยู่พักหนึ่งกับของที่ระลึกที่ได้จากนนทัชมา เมื่อเธอได้ตัดสินใจว่า เธอน่าจะคล้องมันเอาไว้กับ หวานเย็นถึงจะเหมาะ…

(จบตอนที่3)

จากคุณ : พิณพลอย

เขียนเมื่อ : 9 ม.ค. 55 21:26:37