ความคิดเห็นที่ 1 แสงแดดอ่อนๆของช่วงเวลาเช้า ในเวลาเกือบสิบนาฬิกา สายลมเย็นพัดโชย ทำให้สิตาคลายความหงุดหงิดใจลงไปได้มาก เพราะเมื่อคืนกว่างานจะเสร็จลุล่วงไปก็เกือบจะเป็นเวลา หนึ่งนาฬิกาของวันใหม่               งานเลี้ยงจบไปอย่างน่าประทับใจ และกว่าหล่อนจะร่ำลาพี่หญิงและบรรดาแขกผู้มีเกียรติที่ติดใจในเสียงของหล่อน กว่าจะกลับถึงบ้าน กว่าจะล้างเครื่องสำอาง กว่าๆๆอีกหลายสิ่งที่ต้องทำก่อนนอน ก็ล่วงเข้าไปเกือบจะตีสาม แล้วยังต้องรีบลุกมาตั้งแต่เช้าเพื่อมายังสถานที่แห่งนี้อีก                               “แน่ใจนะ ว่าจะไม่เข้าไปด้วยกันนะสิตา อย่ามัวแต่ไปเดินเพ่นพ่านอยู่ล่ะ เดี๋ยวคนจะคิดว่าเธอมาเก็บค่าแชร์นะ เดี๋ยวเราจะรีบไปรีบมาแล้วกัน”                   “นี่!  ใครกันยะ ที่ทำให้สิตาต้องรีบลุกขึ้นมา ด้วยสภาพผีดิบอย่างงี้ ยังจะมาพูดดีอีก รีบๆไปทำธุระตัวเองให้เสร็จเถอะ แค่ซื้อใบสมัครไม่ใช่เหรอ เร็วๆเข้า สิตาจะเดินเล่นอยู่แถวนี้ รอแดงก็แล้วกัน”                      “ไม่ต้องมาโยนความผิดให้คนอื่นหรอกน่า ที่ลุกขึ้นมา ก็เพราะรู้น่ะสิ ว่าปั้นขลิบจะหมดก่อนเที่ยง ทำมาเป็นห่วงเขา ที่แท้ก้อ....”                       “พอ...พอได้แล้ว จะไปไหนก็รีบไปเลย เดี๋ยวจะโดนดีนะ” สิตาแกล้งแหวใส่อีกฝ่าย                      “จ้า...” รักษภูมิ รับคำอย่างล้อเลียน แล้วก็รีบเดินเข้าไปในหมู่ตึกตรงหน้าอย่างรวดเร็ว                       ภาพที่อยู่ตรงหน้าของหญิงสาว ทำให้หล่อนรู้สึกว่าตนเองได้หลุดเข้าไปอยู่ในฉากของหนังย้อนยุคโบราณสักประมาณรัชกาลที่หกหรือเจ็ด หล่อนก็ไม่แน่ใจ เพราะโรงเรียนที่แดงจะมาเรียนทำอาหารนั้น ใหญ่โตและสวยงามกว่าที่คาดไว้มาก สถานที่แห่งนี้มีชื่อว่า...                                           ‘ไทยทัศน์’                        ตัวอาคารเป็นหมู่ตึกแบบก่ออิฐถือปูนสูงสองชั้นทาสีครีมหลังใหญ่แบบเรอเนสซองส์ แบ่งออกเป็นหลายส่วนตามจุดประสงค์การใช้งาน แต่ละด้านของหน้าตึกโดยรอบ ออกแบบอย่างไม่ซ้ำกัน แต่ละด้านมีการเล่นจังหวะของช่องประตู หน้าต่าง ผสมผสานกันได้อย่างละเอียดละออ จนลงตัว มีเสาหลอก มีการตกแต่งด้วยลวดลายปูนปั้นแบบต่างๆ และประดับประดาไปด้วยวัสดุอย่างเหล็ก ทองเหลือง แก้ว กระเบื้องเคลือบ กระจกสี ดูงดงามแปลกตา                        สิตาตั้งใจที่จะเดินรับลม ชมนกชมไม้รอบๆสถานที่นี้ไปก่อน เพราะที่แห่งนี้ใหญ่โตโอฬาร คงใช้เวลานานกว่าจะดูได้ทั่ว ถ้ามีโอกาส หล่อนก็ตั้งใจว่าจะเข้าไปสำรวจภายใน ว่าจะสวยงามเหมือนภายนอกหรือไม่                         จากลานจอดรถ ไม่ว่าจะหันไปทางซ้ายหรือขวา จะเห็นแต่ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุม ส่งร่มเงาครึ้ม สร้างความร่มรื่นให้กับลานจอดรถ โดยไม่ต้องคลุมพลาสติกโปร่งกันแสงแบบที่นิยมกันในสมัยนี้                        เมื่อลดระดับสายตามองลงไปยังโคนต้นไม้ จะมีพุ่มไม้ดอกสีต่างๆ ถูกจัดตกแต่งอย่างเป็นระเบียบล้อมรอบ ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆผ่านมาตามลม สร้างความสดชื่นให้กับหล่อนได้มากขึ้นเลยทีเดียว                        ขณะที่สิตากำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศโดยรอบอยู่นั้น ความรู้สึกที่คล้ายกันกับเมื่อ คืนนี้ ก็เกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ หญิงสาวหันไปมองตามสัญชาติญาณ                       แล้วหล่อนก็พบว่ามีชายหนุ่ม ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม สวมรองเท้ากีฬา กำลังจ้องมองมาที่หล่อน ยิ่งเมื่อหล่อนจ้องมองตอบไปที่เขา ก็พบว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีทีท่าจะหลบสายตาหล่อนเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังเดินตรงเข้าหาหล่อนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม สายตาคมกล้า ปราศจากรอยยิ้ม เอ่ยทักหล่อนว่า “ตอนนี้เรายังไม่เปิดให้บริการในส่วนนี้ ไม่ทราบว่าคุณมีธุระหรือว่ามาหาใครหรือเปล่า เพราะเราไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าเพ่นพ่านในบริเวณนี้” “เอ่อ...คือ...ชั้น...” สิตาอึกอัก หล่อนจนปัญญาที่จะตอบ เพราะไม่รู้ว่า ตนได้เดินเข้ามาในเขตหวงห้ามตามที่ชายหนุ่มตรงหน้าบอกไว้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆความรู้สึกโกรธ ระคนไม่พอใจ ที่ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ใช้สายตาวิบวับจากนัยย์ตาคมกริบคู่นั้นมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกทั้งรอยยิ้มพรายผุดขึ้นที่มุมปากอย่างกวนประสาท ทำให้หล่อนรู้สึกจี๊ดขึ้นมา จนทำให้หล่อนต้องตั้งสติอยู่อึดใจ ก่อนที่จะตอบไปว่า                “ขอโทษด้วยที่เข้ามายุ่มย่าม ในบริเวณนี้ ตอนที่ชั้นเดินมา ก็ไม่เห็นว่าจะมีป้ายห้ามเข้า ตามที่คุณว่า ส่วนชั้นจะมาที่นี่เรื่องธุระอะไรนั้น คิดว่าคงไม่ใช่มารยาทที่ดีของพนักงานบริการ ที่จะมาเอ่ยถามผู้ที่มาใช้บริการของสถานที่นี้หรอกนะ!” “พนักงานบริการ! นี่คุณ....” ผู้ชายตรงหน้าที่ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเลือดจะถูกสูบฉีดขึ้นไปอยู่บริเวณใบหน้าจน หล่อนเห็นได้ชัดว่าเป็นสีแดงเข้มจากทั้งความโกรธและความถือดีระคนกัน อีกทั้งสายตาแวววาวเสมือนสายฟ้าฟาดกลางพายุมืดจากดวงตาคมกริบคู่เดิม ยังคงจ้องมองหล่อนอย่างไม่วางตาพร้อมกับพูดว่า               “งั้น ผมคงต้องขอโทษคุณด้วย ที่อาจจะทำผิดมารยาทของการบริการไป แต่ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอเชิญคุณผู้หญิงที่มาใช้บริการ กรุณาไปจากบริเวณนี้ด้วยครับ ก่อนที่เชฟจะมาพบคุณ เพราะเชฟท่านไม่ชอบให้ใครก็ตามที่ไม่เกี่ยวข้อง มาวุ่นวาย ในสถานที่ทำงาน และถ้าเป็นอย่างนั้น เหตุผลอะไรของคุณคงไม่มีประโยชน์หรอกนะ ดีไม่ดี... คุณอาจจะถูกเชิญ ไปนั่งพักที่แผนกรักษาความปลอดภัยแทนที่ ก็เป็นได้นะ ” ชายหนุ่มพูดจบพร้อมกับรอยยิ้มเยาะอย่างยียวน ที่ดูแล้วกวนโมโหเป็นที่สุด               “ดี!... ถ้าชั้นเจอเจ้านายของคุณก็ดี ชั้นจะได้รายงานถึงความบกพร่องทางมารยาทของการบริการของพนักงานอย่างคุณ อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะแก้ตัวว่ายังไง” สิตาตีรวนกลับ ใส่ชายหนุ่มที่กำลังกวนประสาทหล่อน แต่ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ได้สะดุ้งสะเทือนกับคำพูดของหล่อนแม้แต่น้อย               “ผมว่า คุณคงจะไม่มีโอกาสได้พบกับเชฟท่านหรอกนะ เพราะท่านไม่ชอบพบปะสังสรรค์กับคนที่ไม่ได้อยู่ในแวดวงเดียวกัน ถึงคุณจะทำอย่างที่ว่าได้จริงๆ ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะน่ากลัวตรงไหนเลย”               พูดจบแล้วชายหนุ่มก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้หล่อนอย่างชอบใจ พร้อมกับเดินจากไป              “หืม! คอยดูแล้วกันว่าถึงเวลานั้นนายจะทำยังไง...ฮึ!” สิตาโวยวายอยู่คนเดียว เมื่ออีกฝ่ายเดินลับหายเข้าไปในประตูไม้ระแนงสีขาวที่อำพรางตาด้วยซุ้มไม้เลื้อยแผงใหญ่               ขณะที่รักษภูมิกำลังสอบถามรายละเอียด กับเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนอย่างสนอกสนใจอยู่ ก็สะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเสียงแหลมใส เดินมากระซิบข้างหูให้ได้ยินเพียงสองคนว่า                “แดง เอาใบสมัครมาอีกชุดสิ... บอกว่า...ให้ซื้อใบสมัครให้สิตาใบนึง...ได้ยินมั้ย?”                “อะไรนะ! มาล้อเล่นอะไรกันเนี่ย สิตา” รักษภูมิ ยังงุนงงกับประโยคที่ได้ยินอยู่ “เอ่อ...คุณเจ้าหน้าที่คะ ซื้อใบสมัครต้องใช้หลักฐานอะไรรึเปล่าคะ?  อ๋อ...ไม่ต้องเหรอคะ ใช้อีกทีวันสมัคร งั้น...ดิฉันขออีกหนึ่งชุดค่ะ” สิตารีบพูดกับเจ้าหน้าที่อย่างอ่อนหวานที่สุด ก่อนที่ชายหนุ่มตรงข้ามจะขัดขวางขึ้นมาเสียก่อน                “นี่เธอคิดจะทำอะไรของเธอน่ะ เป็นอะไรไปฮึ! หรือว่านอนน้อยจนบ๊องไปแล้ว?”รักษภูมิถามอย่างประหลาดใจถึงการกระทำของหล่อน ขณะที่เดินด้วยกันตามทางเดินที่หน้าโถงของโรงเรียน สิตาหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงตั้งต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ให้เพื่อนรักฟัง                “ไร้สาระน่า! อย่าเอาเรื่องแค่นี้มาเป็นอารมณ์จะได้ไหม นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ สิตา รู้มั้ยว่าคนที่จะสมัครจะต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้าง คิดแผลงๆนะเธอน่ะ” รักษภูมิเอ่ยท้วงอย่างอิดหนาระอาใจกับความดื้อรั้น เอาแต่ใจของหญิงสาว                  “เอาน่า แดง สิตาก็แค่จะลองดู ช่วยไม่ได้นี่นา อยากยั่วใครไม่ยั่ว มายั่วโมโหสิตา แล้วนายนั่นจะต้องได้รับโทษที่ก่อไว้... เรื่องเล็กน้อยเหรอ? ไม่เลยนะแดง แดงไม่ได้เห็นสีหน้าของนายนั่นนี่ หืม! พูดแล้วฉิว! กวนประสาทที่สุด!” “แล้วเรื่องออกเทปล่ะ นี่ก็จวนเจียนเต็มทีแล้วนี่ สิตาจะเอาเวลาที่ไหนมาเ รียน?” ชายหนุ่มพยายามหาเหตุผลมาหยุดความคิดพิเรนทร์ๆของเพื่อนรักอย่างเท่าที่จะนึกออกได้ในตอนนี้                “แหม...สิตาก็แค่คิดว่าถ้าเจอเชฟ เจ้านายของนายนั่น สิตาก็คอมเพลนเค้า แล้วก็จะจบเรื่องที่ตั้งใจไว้แล้ว เชื่อเหอะ! ยังไงสิตา...ก็คงสอบไม่ติดหรอกน่า” หญิงสาวพูดถึงแผนการในอนาคต ราวกับเป็นเรื่องสนุกธรรมดา               “แล้วอ่านดูมั้ย ว่าต้องใช้คุณสมบัติอะไรบ้าง ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ สิตา” รักษภูมิเอ่ยห้ามอย่างเสียงเข้ม               “โอ๊ย! บ่นมากจริงป้าแก่นี่ แดงทำยังไงสิตาก็ทำอย่างแดงล่ะ เผื่ออีกที่ไง ง่ายจะตายไป”สิตาพูดจบพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่สนใจและไม่ต้องการจะพูดถึงเรื่องนี้ต่อไปอีก พลันสายตาหล่อนก็เหลือบไปเห็นบอร์ดรายชื่อของผู้บริหารโรงเรียน จึงรีบปรี่เข้าไปไล่เรียงดูอย่างสนอกสนใจ                    “ไหน...ไหน ขอดูหน้าเชฟคนดุหน่อยซิ... อ้าว! ทำไมไม่มีรูปติดล่ะ” หล่อนหันรีหันขวาง ก่อนที่จะเห็นพนักงานเสิร์ฟเดินผ่านมาพอดี                     “น้องๆ รูปหัวหน้าเชฟในบอร์ดนี้หายไปไหนคะ?”                     “พอดีทางสำนักงานกำลังจะเปลี่ยนรูปของเชฟน่ะค่ะ” พนักงานสาวตอบหล่อนอย่างงงๆ                      “ว้า! แล้วเชฟใหญ่เค้าหน้าตาเป็นยังไงคะ? อายุมากมั้ยคะ?...”               “เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับน้อง คือ...เพื่อนพี่เค้าไม่ค่อยสบายน่ะครับ...หึหึ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลากเพื่อนรักลงไปที่ลานจอดรถ โดยไม่วายส่งรอยยิ้มสุดเท่ห์จากใบหน้าหล่อใส ให้เด็กสาวแทนคำปลอบใจ “อะไรเนี่ย! แดง! ลากสิตามาทำไม สิตากำลังจะรู้เรื่องทีเดียวเชียว!” สิตาส่งเสียงโวยวายลั่นลานจอดรถ อย่างขัดใจ                "นี่เธอเพี้ยนไปแล้วเหรอเนี่ย ดูหน้าน้องคนนั้นออกมั้ย ว่าเค้าตกใจแค่ไหน  บอกว่าจะไม่วุ่นวายไง ดูสิ แค่วันแรกเท่านั้นเอง ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าเธอได้มาเรียนที่นี่แล้วมันจะโกลาหลขนาดไหนกัน” ชายหนุ่มพูดจบพร้อมกับเปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ สตาร์ทเครื่องยนต์ทันที แต่เมื่อมองเห็นเพื่อนรักยืนกอดอกพึมพำอยู่เฉยอย่างงอนๆ จึงพูดเย้าออกไปว่า                  “เอ๊! นี่สิบโมงกว่าแล้วนะ ถ้ามัวแต่ชักช้าขนมหมดไม่รู้ด้วยนะ” สิ้นเสียงทัก คนยืนกอดอกก็ได้สติ เปิดประตูรถขึ้นมานั่งอย่างไม่รู้ไม่ชี้ ราวกับว่าบทสนทนาเมื่อครู่นี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน                   แต่เมื่อรถยนต์เลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่ สิตา แอบชำเลืองมองหมู่ตึกเหล่านั้น ผ่านทางกระจกข้างรถอีกครั้ง จู่ๆก็มีภาพสายตาคมกล้าที่แสนกวนประสาทของชายหนุ่มคนนั้น ก็ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงของหล่อน อย่างไม่ทันรู้ตัว แต่มันได้กระตุ้นไฟแห่งความอยากเอาชนะที่หล่อนไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว อีกทั้งท่าทีหรือคำพูดเหล่านั้นของเขา เสมือนน้ำมันถังใหญ่ที่รดลงไปในกองไฟที่ใกล้มอดของสิตา ให้ลุกโชนสว่างไสวขึ้นมาได้อีกครั้ง                       ซึ่งหล่อนเองก็ไม่อาจอธิบายกับตนเองได้ว่า ความรู้สึกนั้นปรากฏขึ้นในจิตใจของหล่อนได้อย่างไร? จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 04:10:48

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒        บรรยากาศในรถยังคงอึมครึม ระยะทางจากไทยทัศน์ มาบางลำพู ไม่ไกลมากแค่เพียงสิบนาทีกว่าๆ รักษภูมิขับรถเข้าออกตามเส้นทางทางลัดที่คุ้นเคยอย่างคล่องแคล่ว แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันอาทิตย์ที่รถไม่ติด เขาก็ยังขับผ่านเส้นทางลัดนี้ แทนที่จะใช้ถนนใหญ่            เพราะจริงๆแล้วเขาตั้งใจจะเอาใจเพื่อนรักที่กำลังนั่งหน้าบึ้งตึง หญิงสาวมองออกเหม่อไปนอกหน้าต่างรถยนต์อย่างเง้างอน และเมื่อผ่านไปถึงจุดที่เขาตั้งใจ ตามที่คาด เสียงใสๆก็เอ่ยมาอย่างลืมตัวว่า “แดง... แดง ดูสิ บ้านนี้เค้าตัดหญ้าแล้วนะ มาคราวที่แล้วยังดูรกอยู่เลย เอ๊! นี่เค้าจัดสวนใหม่ด้วยนี่ อุ๊ย! ดอกไม้นั่นสีสวยจัง ดูสิ บานเต็มพุ่มไปหมดเลย... นี่ ขับช้าๆหน่อยซี...” แม้ว่าจะเลยบ้านหลังนั้นไปแล้ว แต่สิตาก็ยังคงพูดถึงสิ่งที่ได้เห็นมาเมื่อสักครู่อยู่ไม่หยุดปาก เขาจึงถือโอกาสพูดตอบกลับไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อน ต้องขอบคุณบ้านสวยหลังนั้นนะ ชายหนุ่มนึกในใจ               บ้านหลังที่ทั้งคู่ผ่านมานั้น เขาและสิตาบังเอิญขับรถผ่านมาเมื่อหลายเดือนแล้ว...              วันนั้นการจราจรบริเวณถนนหลักติดขัดมาก เนื่องจากมีอุบัติเหตุ แน่นอนว่าคนที่ต้องฟังเสียงบ่นของสิตา ที่รีบเร่งไปให้ทันร้องเพลงในงานเลี้ยง ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง ก็คงไม่พ้นชายหนุ่มแน่นอน สาเหตุคือหล่อนมัวแต่โอ้เอ้กับการแต่งตัวอยู่ต่างหาก เขาจึงพยายามที่จะหาเส้นทางลัดให้เดินทางไปได้เร็วที่สุด เมื่อลัดเข้าซอยมาบริเวณนี้ ขณะที่ขับตามรถคันหน้าอยู่นั้น สิตาก็ร้องเสียงแหลมดังขึ้นมา              “แดง...แดง ดูบ้านหลังนี้ซี  โอ๊ย! บ้านในฝันของสิตาเลยนะเนี่ย...สวย ม้าก...มาก เอ...นี่มันบ้านในยุคสมัยไหนเนี่ย น่าจะราวรัชกาลที่ ๗ ได้ละมั้ง   ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าในเมืองอย่างนี้ จะยังมีบ้านโบราณสวยๆอยู่อีก จัดสวนก็สวย ดอกไม้บานเต็มไปหมด มีน้ำพุ มีศาลาด้วยนะ หืม... ชอบจัง...”             หญิงสาวบังคับให้รักษภูมิจอดรถ ทั้งๆที่ปากบอกว่ารีบ แต่ถ้าจะทำตามใจตัวเอง หล่อนก็จะหาเหตุผลมาอ้างจนได้ รักษภูมิเข้าใจดี             เมื่อสิตาลดกระจกรถยนต์ลงดูใกล้ๆ ก็เห็นบ้านไม้สักหลังใหญ่ สูงสองชั้น ฉาบด้วยสีเขียวตองอ่อน มีหน้าต่างยาวจรดพื้นเปิดรับลมอยู่ ทั้งด้านบนและด้านล่าง  มีสนามหญ้าตัดเรียบเตียนขนาดกว้าง ตรงกลางมีอ่างน้ำพุแบบก่ออิฐถือปูนตั้งอยู่อย่างเก๋ไก๋ สวนไม้ดอกถูกจัดไว้เป็นหย่อมๆ ล้อมรอบโคนไม้ใหญ่ที่แผ่ร่มใบเขียวครึ้ม ตรงมุมใกล้รั้วลูกกรงริมถนนมีศาลาไม้ทรงแปดเหลี่ยมและชิงช้าไม้ตั้งไว้อย่างเข้าชุด หญิงสาวคาดคะเนด้วยสายตาว่าเนื้อที่บ้านหลังนี้ไม่น่าจะต่ำกว่าหนึ่งไร่เป็นแน่ นับจากนั้นทั้งสองก็มักจะแวะผ่านมาเยี่ยมๆมองๆบ้านหลังสวยนี้อยู่เสมอ             เมื่อรถเข้าจอดเทียบริมถนนบางลำพูแล้ว สิตากำลังจะเปิดประตูรถลงไปอย่างอารมณ์ดี แต่ต้องชะงักเมื่อเพื่อนรักเอื้อมมือมาจับที่ต้นแขนเบาๆ ทันทีที่หล่อนหันไปทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนขัดใจ กระจกบานใหญ่ที่หล่อนใช้แต่งหน้าเป็นประจำในรถ ถูกยกขึ้นมาเพื่อสะท้อนภาพตรงหน้า เมื่อภาพนั้นปรากฏเต็มตาหญิงสาวก็อดอุทานออกมาเบาๆไม่ได้...       เพราะภาพที่สะท้อนในกระจกตรงหน้านั้น แลคล้ายหญิงมีอายุ ที่นิยมสวมแว่นกันแดดสีชากรอบกลมใหญ่ปิดบังช่วงหน้าส่วนบนเกือบหมด เหลือให้เห็นเพียงแต่ปลายจมูกเล็กแหลมและปากแดงเล็กอิ่มได้รูป อีกทั้งผ้าผืนใหญ่สีสันสดใสที่หล่อนผูกคลุมผมที่ยังไม่ได้สระจากการทำทรงเมื่อคืนอยู่ที่ปลายคาง เสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำตาลตัวโคร่งสวมทับเสื้อกล้ามสีเหลืองด้านในเข้ารูป ซึ่งดูแล้วสารรูปนี้ไม่น่าจะอยู่รวมบนตัวหล่อนได้               มิน่าล่ะ! ชั้นถึงได้มีคนมองดูชั้นด้วยสายตาแปลกๆ รวมถึงนายบริกรหนุ่มนั่นด้วยซี...  โธ่เอ๊ย! เพราะความง่วงแท้ๆเลยเรา ตายแล้ว...สิตาเอ๋ย! รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น !               สิตาหันมายิ้มให้เพื่อนรักอย่างขอบใจ ก่อนที่จะจัดแจงแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วควงแขนกันลงไปอย่างอารมณ์ดี...                   รังถึงสเตนเลสที่ตั้งอยู่ตรงหน้าส่งกลิ่นของปั้นขลิบนึ่งสุกหอมฟุ้งไปทั่ว สิตาทิ้งให้รักษภูมิยืนต่อแถวที่ยาวเหยียดเพียงคนเดียว ส่วนหล่อนยึดเอามุมแผงทักทายคนขายตามประสาลูกค้าประจำ สายตาสำรวจดู ของว่างที่นำออกมาขาย ซึ่งขณะนี้เหลือแต่ถาดเปล่าใบหนึ่ง ส่วนอีกถาดมีไส้กรอกปลาแนมที่จัดเป็นชุดๆเรียงอยู่ ซึ่งก็ใกล้หมดเต็มที                 “โห...พี่ต้นขานี่เพิ่งออกมาวางไม่ถึงชั่วโมงขายเกือบหมดแล้วนะคะ” สิตาเอ่ยปากทักอย่างเป็นกันเอง                   “ดีนะคะที่คุณสิตามาไว เพราะหมดชุดที่กำลังนึ่งอยู่นี่ก็จะเก็บแล้วล่ะค่ะ แต่ถ้า...คราวหน้าจะมาโทรมาถามหรือจองไว้ก่อนก็ได้นี่คะ เบอร์ที่ร้านก็มีแล้วนี่นา” หญิงร่างใหญ่ที่ชื่อต้น ตอบกลับด้วยรอยยิ้มกว้าง ทั้งที่มือของหล่อนก็ยังสาละวนอยู่กับการตัดปั้นขลิบใส่กล่องไปด้วย                    “แหม...พี่ต้นคะ สิตาไม่ซีเรียสขนาดนั้นหรอกค่ะ มาเจอก็ซื้อ ไม่มีก็ไม่เป็นไร อย่างงี้...ลุ้นดีออก เอ...แล้ววันนี้คุณป้าเข้าบ้านไปแล้วเหรอคะ ทุกทีมาเวลานี้ก็ยังพบกันนี่คะ”                     ขณะนั้นก็ถึงคิวของรักษภูมิที่ต่อแถวอยู่ หญิงสาวทำตาโตแวววาวอย่างถูกอกถูกใจ เมื่อเห็นปั้นขลิบตัวน้อยในแป้งบางใสจากรังถึงถาดสุดท้ายวางตั้งตรงหน้าตนพอดิบพอดี                         “พอดี วันนี้วันอาทิตย์หลานท่านจะมาทานอาหารกลางวันด้วยน่ะค่ะ ท่านเลยต้องรีบกลับไปทำอาหารไว้รอ เดี๋ยวพอเก็บร้านแล้วพี่ก็ต้องรีบเข้าไปช่วยเหมือนกัน”                        “สงสัยวันนี้หลานคุณป้าคงจะมากันหลายคนนะคะ ถึงได้ต้องลงมือเตรียมทำกับข้าวกับปลาด้วยตัวเองขนาดนี้” สิตาถามขึ้นอย่างสนใจ แม้ว่าจะเป็นลูกค้ากันมานานพอควร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนเพิ่งได้ยินเรื่อง ‘หลานชาย’ ของคุณป้าคนขายปั้นขลิบที่แสนใจดีคนนี้                     “หลายคนอะไรกัน แค่คนเดียว หลานชาย งานเขาละยุ้ง...ยุ่ง นานๆถึงจะมีเวลาหยุดพักกับเขาเสียที” ฉับพลันหัวข้อของการพูดคุยก็เปลี่ยนไป เมื่อหญิงร่างใหญ่ เห็นเด็กลูกมือจัดของตามสั่งใส่ถุงให้กับรักษภูมิ ก็ร้องทักออกมา “นั่นน้องรัก ได้ของแล้วนี่คะ ปั้นขลิบนึ่งสิบชุด ไส้กรอกปลาแนมอีกแปดชุด เอ...วันนี้จะมีเลี้ยงน้ำชาที่บ้านเหรอคะน้องรัก?”                      “ไม่มีหรอกครับพี่ต้น แค่แม่นี่คนเดียวก็อย่างละสามชุดแล้วล่ะครับ รายนี้กินน้อยเป็นกับเค้าเสียเมื่อไหร่ รีบไปเถอะสิตา เมื่อกี้ เราเห็นตำรวจจราจรขับรถป้วนเปี้ยนไปมา ไม่อยากจะได้ใบสั่งเพิ่มอ่ะ ไปเหอะ...ลาล่ะครับพี่ต้น” รักษภูมิยื่นเงินให้ ก่อนจะรีบรับของจากเด็กลูกมือไปถือไว้เอง                     “สวัสดีค่ะ พี่ต้นไว้คุยกันใหม่นะคะ” หญิงสาวพูดได้เท่านั้นก่อนที่จะโดนเพื่อนรักลากออกไปจากร้าน                        ภาพของสองหนุ่มสาวที่กึ่งลากกึ่งจูงกันไป ทำให้หญิงร่างใหญ่อดยิ้มไม่ได้ แม้จะเคยพบเจอกันมานานหลายปี ในฐานะลูกค้าประจำ แต่ทุกครั้งที่ทั้งคู่มาด้วยกัน ก็มักจะแซวเล่น หรืออำคนขายอย่างหล่อนหรือลูกมือในร้านอย่างไม่ถือเนื้อถือตัวทำให้คนในร้านอดที่จะครื้นเครงไปด้วยไม่ได้ อีกทั้งบ่อยครั้งก็มักจะมีของเล็กๆน้อยๆมาฝากเป็นสินน้ำใจ จนทำให้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกรักใคร่สนิทสนมกัน จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 04:16:50

ความคิดเห็นที่ 3 อากาศในช่วงสายของตอนเช้าวันจันทร์ยังเย็นสบาย แดดอ่อนๆสีจางกับสายลมเอื่อย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสดชื่นและมีพลังที่จะลงมือทำงานอื่นๆ ตามที่ตั้งใจไว้ต่อไป รักษภูมิเดินกลับจากบ้านหลังใหญ่ของสิตาและครอบครัว อย่างสบายอารมณ์ ไม่เร่งรีบ ตามทางเดินที่ปูด้วยกระเบื้องแกรนิตแบบด้าน ลาดไปตามขอบสนามหญ้าสีเขียวที่ถูกตัดเรียบเตียน และคั่นด้วยไม้พุ่มอย่างมะลิที่สูงเพียงแข้ง ออกดอกส่งกลิ่นหอมอวล เป็นแถวยาวขนานไปจนถึงลานหน้าเรือนเล็กที่เขาอาศัยอยู่บริเวณไม่ไกลกัน             หน้าที่ประจำของชายหนุ่มคือการออกไปช่วยคุณแม่บุญธรรมหรือนางสีดา ใส่บาตรที่หน้าบ้านทุกวันหรือบางครั้งในวันพระก็จะต้องพานางไปทำบุญที่วัดใกล้บ้านอยู่เสมอ             แต่เมื่อไม่นานมานี้ด้วยจังหวะชีวิตอะไรหรือมิทราบได้ ชายหนุ่มรู้สึกว่าอาชีพครูสอนร้องเพลงที่ตนทำมาตั้งแต่เรียนจบ มาถึงทางตัน มีแต่ชีวิตประจำวันแบบเดิมๆที่น่าเบื่อ เขาจึงตัดสินใจลาออก เพื่อลองค้นหาดูว่าสิ่งที่เขาสนใจที่จะทำต่อไปคืออะไร             เมื่อรู้แน่ว่าตนเองสนใจในการทำอาหาร ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าชีวิตข้างหน้ากลับมีสีสันน่าสนใจขึ้นมาอีกครั้ง วันหนึ่ง ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปบอกนายสิทธิ์และนางสีดา ซึ่งเป็นทั้งผู้ปกครองและผู้อุปการะชีวิตของเขา ถึงแผนการในอนาคตต่อไป ทั้งสองยินดีและพร้อมสนับสนุน             แต่มีคำขอร้องเพียงเรื่องเดียว ซึ่งก็ถือว่าเป็นอีกหน้าที่ ที่สำคัญของเขาเช่นกัน!           เนื่องจาก สิตา บุตรสาวเพียงคนเดียวของทั้งคู่กำลังจะออกเทปกับค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ ซึ่งจะมีการโปรโมตทั้งในและต่างประเทศ โดยเริ่มจากการออกเทปเพลงไทยก่อน พอระยะหนึ่ง ก็จะมีผลงานเพลงสากลออกมา จึงจำเป็นที่จะต้องมีผู้ดูแลและติดตามยามเดินทาง และผู้ที่จะทำหน้าที่นั้นได้ดีและไว้ใจวางได้จนทั้งสองสามีภรรยาหมดห่วง ก็คงจะไม่พ้นที่จะเป็นหน้าที่ของเขาเอง            จริงๆแล้วชายหนุ่มรับรู้เรื่องราวนี้มาโดยตลอด ตั้งแต่เด็กๆที่เติบโตมาด้วยกัน สิตามีความใฝ่ฝันและความปรารถนาที่จะเป็นคนมีชื่อเสียง ทั้งๆที่โดยฐานะการเงินแล้ว สิตาไม่ต้องทำอะไรก็อยู่ได้สบายไปทั้งชาติ...            แต่หญิงสาวก็ยังขวนขวายหาโอกาส ซึ่งทั้งบิดาและมารดาก็เข้าใจและให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่ลืมที่จะปลูกฝังให้สิตามีความดีและแยกแยะให้ออกว่าสิ่งไหนคือความจริง สิ่งไหนคือมายา           สิ่งใดที่สิตาได้รับ ไม่ว่าจะเป็นโอกาสทางการศึกษา ฐานะทางสังคม หรือเงินทองที่จะใช้จ่าย ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ทั้งสองต่างก็มอบให้กับชายหนุ่มอย่างไม่น้อยหน้าเช่นกัน ซึ่งเขาก็สำนึกในบุญคุณนี้เสมอมา จึงวางตัวเป็นทั้งพี่ชายที่คอยปกป้อง เป็นเพื่อนสนิทที่รักและหวังดีกับสิตาด้วยใจจริง เพราะตระหนักในโชคดีของตนที่ได้มาอยู่ในอุปการะของทั้งสอง มิฉะนั้นป่านนี้เขาก็คงเป็นได้แค่เพียงเด็กกำพร้าที่ไร้โอกาสดีๆอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้           ในตอนแรกชายหนุ่มตั้งใจว่าจะขออนุญาต ทั้งสองว่าจะไปศึกษาต่อด้านอาหารยังต่างประเทศ เพื่อออกไปค้นหาความต้องการที่แท้จริงของชีวิต แต่เมื่อได้รับคำขอร้องจากทั้งสอง เขาจึงเปลี่ยนแผนการเสียใหม่ ด้วยการหาที่เรียนพื้นฐานการประกอบอาหารจากสถาบันในประเทศที่ได้รับการยอมรับทั้งในและต่างประเทศ โดยยังมีความหวังว่าสักวันหนึ่งเมื่อสิตาเติบโตในวงการนี้จนสามารถดูแลตัวเองได้ ก็คงถึงเวลาเหมาะสมที่เขาจะไปทำในสิ่งที่ตนปรารถนาได้อย่างสบายใจ...          “มัวแต่เหม่อ... เดินทอดน่องเป็นพระเอกมิวสิควีดีโออยู่นั่นแหละ แดง...” เสียงแหลมใส เอ่ยแซวลอยตามลมมา ทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ ก่อนที่จะตกตะลึงไปกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า จนอดที่จะประหลาดใจไม่ได้           ตะกร้าหวายขนาดกลางหลายใบถูกบรรจุไปด้วย ผักและผลไม้นานาชนิด ทั้งต้นหอม มะเขือเทศ พริกชี้ฟ้าเหลืองแดง มะเขือเปราะ หอมหัวใหญ่ แครอท ฟักทอง น้ำเต้า แคนตาลูป แตงโม มะละกอ ฯลฯ จนเต็มโต๊ะไม้สักที่ตั้งอยู่บริเวณระเบียงหน้าบ้านพัก            “ยัง...ยังจะมายืนอึ้งอีกนะ รู้มั้ย สิตามารอตั้งนานแล้วนะ แดงมัวแต่ทำอะไรกับแม่อยู่เนี่ย ?”             ขณะที่บ่นหญิงสาวก็ยังไม่ได้มีทีท่าว่าจะลุกออกจากชิงช้าไม้ตัวโปรดที่ผูกอยู่กับกิ่งต้นมะม่วงต้นใหญ่            “เอาอะไรมาเยอะแยะน่ะสิตา? แล้วทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าล่ะ ทุกทีไม่สิบเอ็ดโมงยังไม่เห็นตัวเลยนะ”              “อ้าว! ถามได้ ก็จะมาเรียนแกะสลักยังไงล่ะ เริ่มจากอันไหนก่อนดีน้า...เออ...ยังไม่มีมีดแกะสลักเลย ใช้มีดปอกมะม่วงแทนได้มั้ย? แดง...” สิตาเดินมาพร้อมกับแก้วใสที่บรรจุโกโก้ร้อนที่พร่องไปเกือบครึ่ง แล้ววางลงบนโต๊ะ ที่ตอนนี้ดูแน่นขนัดเสียจน จะไม่มีแม้แต่ที่วางแขนเลยด้วยซ้ำ             “ตกลงสิตาจะเอาจริง? เราคิดว่าเมื่อคืนขอยืมหนังสือแกะสลักไปดูรูปเล่นๆเท่านั้นเอง” รักษภูมิถามเสียงเข้ม เนื่องจากชายหนุ่มยังคงคิดหาวิธีรับมือกับเจ้าหล่อนไม่ได้             “แล้ว...วันนี้ไม่ต้องไปคุยงานที่บริษัทหรอกเหรอ?”  คำถามถูกตั้งขึ้นมา จากชายหนุ่มอย่างไม่มีความหมาย             “นี่! จะให้ตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ ไง... งง มากเลยเหรอ ไม่ต้องพูดมากน่า!  บอกให้สอนก็สอนเถอะน่า...” สิตา พูดตัดบทด้วยน้ำเสียงที่มุ่งมั่นเอาการเอางาน ทำให้รักษภูมิอดแปลกใจในท่าทีที่แปลกไปนั้นไม่ได้ จนไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาวับวาวอย่างมีความนัย ที่ผุดขึ้นมาแวบหนึ่งจากดวงคมโตคู่งามของสิตา                        รถเริ่มจะบางตาลงไปบ้าง เพราะเกือบจะสิบเอ็ดนาฬิกา ทำให้การจราจรลื่นไหลไปได้เรื่อยๆ ขณะที่รถติดไฟแดง รักษภูมิก็หันมาอบรมสิตาที่ก้มหน้าก้มตาดูหนังสือทำอาหารอย่างสนอกสนใจอยู่นั่นเอง              “เราคงต้องคุยกันอย่างจริงจังแล้วล่ะ สิตา ที่เธอจะทำ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ถ้าคิดจะจริงจัง เธอก็ต้องวางแผนให้ดีๆ”                  “แดง ทำยังไง สิตาก็ทำแบบนั้นล่ะ ไม่เห็นจะยากเลย” คนพูดยังคงไม่มีทีท่ากังวลใดๆกับคำท้วงติงของชายหนุ่ม ก่อนที่จะพุ่งเป้าเข้าประเด็นที่ตนเองเตรียมไว้ในใจมาแล้ว                 “เอ่อ...คือ เรามีเรื่องจะบอกแดงอยู่พอดี แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ก้อ...งานเพลงของเราอาจจะเลื่อนออกไปอีกสักพักนะ...” คนพูดหยุดคำพูดไว้ด้วยการถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะนิ่งเงียบไปจนชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงความกังวลใจที่แฝงอยู่ในที                  “แล้ว...สิตา โอเค มั้ยล่ะ ทางบริษัทว่ายังไงบ้าง?”  ชายหนุ่มถามอย่างสนใจในความรู้สึกของเพื่อนรัก แม้จะรู้ดีว่าหล่อนแข็งแกร่งพอที่จะรับมือกับเรื่องนี้ได้ เมื่อถึงคราวที่ต้องเจอกับความผิดหวังอีกครั้ง เขาก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี                  “ก็...ไม่เลวร้ายอะไรมากหรอกนะ แต่มันก็ยังไม่ดีอย่างที่เราหวังไว้ นั่น...ก้อ... แปลว่าเราจะว่างไปอีกระยะหนึ่ง ซึ่งมันก็น่าจะพอมีเวลาให้หาอะไรทำสนุกๆได้ล่ะมั้ง” ทั้งๆที่กำลังหล่อนรู้สึกเบื่อหน่ายกับสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ จู่ๆ ภาพของชายหนุ่มหน้าตาคมสัน แสนกวนประสาทคนเมื่อวาน ก็แทรกตัวขึ้นมาในความคิดคำนึงของสิตาชั่วแวบหนึ่ง                แต่แวบนั้นกลับเหมือนแสงแดดอันแสนอบอุ่นที่ส่องสาดมาที่หัวใจของหล่อนจนสัมผัสได้ ทำไมหล่อนไม่สามารถสลัดภาพของผู้ชายปากร้ายคนนั้นออกไปได้ ยิ่งคิดยิ่งห้ามใจ สิตาก็ยิ่งรู้สึกเขินอายจนร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เลือดสูบฉีดจากหัวใจขึ้นไปหล่อเลี้ยงแก้มผ่องนวลจนระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด แต่เมื่อหันไปเห็นรักษภูมิที่นั่งนิ่งอยู่ข้างตน ก็นึกเก้อจนต้องหยิกขาตัวเองให้เจ็บ เพื่อเรียกสติกลับคืน ก่อนที่อีกฝ่ายจะจับพิรุธหล่อนได้เสียก่อน                “งั้น ก็ตามใจ...” รักษภูมิ พูดออกมาด้วยความเห็นใจ เขาไม่ทันได้สังเกตอะไร อย่างที่สิตาคิดไปเอง สัญญาณไฟเขียวก็แสดงขึ้นพอดี              รักษภูมิเลี้ยวรถเข้าไปจอด ในลานจอดรถหน้าอาคารชุดย่านกลางเมืองที่ไม่ไกลจากบ้านของทั้งสองนัก  ชายหนุ่มเดินนำสิตาเข้าไปในตึกแถวสองคูหาด้านริมอย่างคุ้นเคย ที่นี่คือโรงเรียนสอนทำอาหารเอกชนที่มีชื่อเสียงเก่าแก่ ที่ด้านบนมีป้ายชื่อและโฆษณา เกี่ยวกับการสอนอาหารไทยและแกะสลักติดไว้อย่างชัดเจน               “สวัสดีครับ มาเรียนทำอาหารครับ แล้วขอสมัครเพิ่มด้วยอีกหนึ่งคน พอจะเตรียมของให้ทันไหมครับ?” รักษภูมิ แจ้งเรื่องของสิตากับประชาสัมพันธ์สาว บริเวณหน้าเคาน์เตอร์               หลังจากที่จัดการเรื่องการสมัครเรียนแล้ว สิตาก็ได้รับตารางเรียนสำหรับหลักสูตรเร่งรัดที่หล่อนจะต้องเรียนเพื่อจะนำไปใช้สมัครสอบพร้อมกับรักษภูมิ ดังนี้...               สัปดาห์ที่ ๑ จันทร์-พุธ-ศุกร์  ๙.๐๐-๑๖.๐๐ น. เรียนอาหารไทยหลักสูตรเร่งรัด ๑       อังคาร,พฤหัสบดี ๙.๐๐-๑๖.๐๐ น. แกะสลัก ๑       สัปดาห์ที่ ๒ จันทร์-พุธ-ศุกร์  ๙.๐๐-๑๖.๐๐ น. แกะสลัก ๒       อังคาร,พฤหัสบดี ๙.๐๐-๑๖.๐๐ น.  อาหารไทยหลักสูตรเร่งรัด ๒       สอบใบอนุญาตผู้ประกอบการอาหารไทย วันเสาร์ เวลา ๘.๐๐-๑๖.๐๐ น.                ‘สอบ! สอบอะไรกันนี่ ทำไมมันยุ่งยากจริงๆ’ สิตา นึกในใจ                  ‘แต่ช่างเถอะขึ้นหลังเสือลงได้ง่ายๆมันก็ไม่สนุกน่ะสิ’ สิตา ให้กำลังใจตัวเองอีกครั้ง                “ถ้าสอบไม่ผ่านภายในวันเสาร์นั้นนะ เธอก็หมดสิทธิ์ไปสมัครสอบ เพราะจะมันหมดเขตไปแล้ว...หึหึหึ” ชายหนุ่มเย้าแหย่เป็นการหยั่งเชิงสิตาราวกับรู้ทันในความคิด                 “โห...แดง...เอ๊ย...รัก ที่พูดมาเนี่ยช่วยได้มากเลยนะ แต่...เงียบไปก่อนก็ดีนะ” ต่อหน้าคนอื่น หญิงสาวจะเรียก รักษภูมิว่า ‘รัก’ ส่วน ‘แดง’ ชื่อเก่าที่ติดตัวตั้งแต่สมัยอยู่วัดที่ต่างจังหวัด มีแต่เฉพาะคนในครอบครัว นั่นก็คือ พ่อ แม่ และหล่อน รวมถึงคนที่รู้ประวัติความเป็นมาของชายหนุ่มเพียงเท่านั้น                 สิตาหันไปแสยะยิ้มให้รักษภูมิอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้ประชาสัมพันธ์สาวที่หน้าเคาน์เตอร์ พร้อมกับเอ่ยว่า                 “งั้น...เริ่มเรียนกันเลยก็ได้นะคะ สิตาพร้อมแล้วค่ะ”                   วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ไม่ต้องวุ่นวาย ตั้งแต่ที่เริ่มเข้าครัว เนื่องจากวันนี้จะเปิดทำการแค่บุฟเฟต์และดินเนอร์ในตอนเย็นเท่านั้น แขกส่วนใหญ่เป็นลูกค้าคนไทย ที่ไม่ได้จองล่วงหน้า ส่วนใหญ่มีไม่มากนัก เพราะหากมีแขกสั่งจองโต๊ะจนเต็ม หรือมีกรุ๊ปทัวร์มาลง ซึ่งไทยทัศน์มักจะถูกปิดเหมาทั้งหมดเพื่อจัดงาน หมายถึงภัทรจะต้องวุ่นวายตั้งแต่ช่วงเช้าไปจนกว่าครัวจะปิด                 ชายหนุ่มมาถึงที่ออฟฟิศอย่างไม่เร่งรีบ ห้องทำงานที่ถูกออกแบบจัดกั้นไว้เป็นอย่างดี มีระบบระบายอากาศอย่างถูกหลักอนามัย แยกจากส่วนอื่นๆในครัว เพื่อป้องกันกลิ่นจากการประกอบอาหาร แต่ภัทรก็ยังสามารถมองเห็นทุกๆมุมในครัว ได้โดยที่ไม่มีพนักงานครัวคนใดทราบ                เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จ ทันทีที่นั่งลงประจำที่ น้ำผักผสมผลไม้ที่ปั่นพอหยาบในแก้วใสเย็นเจี๊ยบก็ถูกวางตรงหน้าอย่างรู้ใจ โดยเลขาหนุ่มในชุดทำครัวสีขาวสะอาดที่จะมีเพียงผ้าพันคอเท่านั้นที่จะเปลี่ยนไปตามสีของแต่ละวันในสัปดาห์ ซึ่งเป็นชุดฟอร์มของพนักงานครัวที่ทุกๆคนจะต้องแต่งเหมือนกันหมด ยกเว้นเขา โดยตำแหน่งผู้บริหารครัวนี้ ที่จะใช้ผ้าพันคอสีขาวปักชื่อไทยทัศน์ด้วยด้ายสีทองเพียงผู้เดียวในทุกวันเท่านั้น                 แฟ้มรายงานเกี่ยวกับการครัวทุกสิ่งทุกอย่าง รวมไปถึงบันทึกการประชุมที่ถูกส่งมาจากฝ่ายบริหาร ถูกวางไว้ตรงหน้า แต่ชายหนุ่มยังคงไม่ใส่ใจ เลือกที่จะหยิบหนังสือพิมพ์ที่มีทั้งฉบับภาษาไทยและอังกฤษ ตั้งใหญ่ขึ้นมาอ่านอย่างสนใจแทนที่                 แม้การทำงานจะแสนยุ่งและวุ่นวาย แต่การอ่านก็เป็นสิ่งจำเป็นต่อเขามากเช่นกัน เพราะมีบางครั้งที่เขาต้องเขียนคอลัมน์ส่งให้กับหนังสือนิตยสารต่างๆตามโอกาส ไหนจะต้องออกรายการโทรทัศน์ในบางครั้ง การอ่านจึงเป็นการศึกษาที่เหมาะกับสภาพเวลาและโอกาสที่เอื้อต่ออาชีพคนทำงานครัวอย่างเขาได้เหมาะที่สุด               กว่า ๒๐ ปี ที่ชายหนุ่มจะมาถึงวันนี้ เขาต้องผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมาย ทั้งความสุขและทุกข์ แต่สิ่งเหล่านั้นก็ยิ่งทำให้เขารักในอาชีพนี้มากขึ้น แม้จะต้องแลก แลกอะไรน่ะหรือ...               ...กี่เทศกาลที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นปีใหม่ คริสต์มาส สงกรานต์ ลอยกระทง ฯลฯ บรรดาแขกที่มารับประทานอาหาร ล้วนต่างมากันพร้อมหน้า ทั้งเป็นครอบครัว หรือเป็นคู่รัก ทำให้ทุกครั้งที่เขาต้องออกไปต้อนรับหรือพบปะพูดคุย ก็อดจะรู้สึกสะท้อนใจอยู่ลึกๆ อย่างหว้าเหว่ไม่ได้เช่นกัน                 งานครัว... ทำให้ชายหนุ่มต้องทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ ที่สำคัญที่สุดคือเวลา ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะยอมเข้าใจ คนรักของตนที่มักจะไม่มีเวลาให้กัน ในเทศกาลสำคัญๆ  จนทำให้หล่อนไม่อยากจะตอบคำถามของคนในครอบครัว เมื่อไม่ได้พบปะเห็นหน้าคนรักของตน เหมือนกับคู่รักคนอื่นที่มีชีวิตงานแบบปกติ                   โดยตำแหน่งผู้บริหารครัวของภัตตาคารที่มีชื่อเสียงโด่งดังมานาน ชายหนุ่มสามารถพิสูจน์ด้วยตนเอง จนเป็นที่ยอมรับของวงการอาหารไทยถึงระดับนานาชาติ เป็นธรรมดาที่หญิงสาวหลายต่อหลายคนอยากจะรู้จัก จะด้วยอาชีพ ชื่อเสียง เกียรติยศ หรือรูปร่างหน้าตาก็ดี แต่เมื่อทุกคนล้วนจะต้องมาเจอกับอุปสรรคอันหนักหนาสาหัสตามที่ว่ามานี้ ก็ไม่มีใครที่พร้อมจะอดทนจนผ่านมันไปได้สักที                    แต่... วันสองวันมานี่ ไม่รู้ทำไม เวลาว่างๆหรือยามเผลอ ชายหนุ่มกลับมีภาพติดตาของหญิงสาวที่หน้าตาสวยคมเข้ม รูปร่างงดงามหมดจดไปเสียส่วนสัดในชุดราตรีสีเงินที่รับกับแสงเงินยวงของพระจันทร์ทรงกลดของคืนเดือนหงายคืนนั้น                      แม้จะอยู่ในระยะไกล แต่รัศมีของความงามเจิดจ้ากลับยิ่งเด่นชัด จนเขาไม่อาจจะละสายตาไปจากหล่อนได้ ทั้งๆที่งานคืนนั้นแสนจะยุ่งวุ่นวายยิ่งนัก และดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก เขาก็กลับได้พบกับเธออีกในวันรุ่งขึ้น แต่คราวนี้เธอกลับดูเหมือนเป็นคนละคน เพราะผู้หญิงที่เขาได้พบในตอนเช้าของวันนั้น ช่างสวยสว่างรับยามเช้าได้อย่างประหลาดตา จนเขาพิศวงใจเสียเหลือเกิน                      เมื่อแรกเห็น ภัทรก็จำหล่อนได้ในทันที ใบหน้ารูปไข่ที่ประกอบไปด้วยดวงตาคมโตราวนิลเจียระไน  จมูกโด่งเล็กแหลม รับกับปากแดงเต็มอิ่มสีกุหลาบ ที่โดดเด่นจับตาจับใจเขาตั้งแต่เมื่อคืน ถึงแม้ว่ามันจะถูกซ่อนอยู่หลังกรอบแว่นตาสีชาขนาดใหญ่ อีกทั้งยังมีผ้าคลุมผมผืนใหญ่ผูกไว้ใต้คางมนจนดูเหมือนไอ้โม่ง ยิ่งชุดของหล่อนนั้นที่ช่วงบนเป็นแจ๊คเก็ตตัวโคร่งแบบสปอร์ตตัดกับเสื้อกล้ามสีสันแสบตา ช่วงล่างเป็นยีนส์รัดรูปกับรองเท้ากีฬา แม้จะดูไม่เข้าชุดกัน แต่กลับน่าดูเป็นที่สุดในสายตาของเขา                      ยิ่งหล่อนมาด้อมๆมองๆ แถวทางเข้าออกเพื่อส่งของด้านหลังครัว ด้วยท่าทีแปลกประหลาด ดูช่างแตกต่างจากตอนร้องเพลงบนเวทียิ่งนัก บนนั้นหล่อนดูมีทั้งลูกล่อลูกชนแพรวพราว คล่องแคล่วพูดจาฉะฉานทั้งภาษาไทย และภาษาอังกฤษ จนเขาต้องหยุดยืนฟังอย่างเพลิดเพลินใจอยู่หลายครั้ง                    แล้วภัทรจะลืมหล่อนไปได้อย่างไรกัน  อารมณ์นึกสนุกแล่นขึ้นมาชั่ววูบ เขาแค่อยากยั่วโมโหหล่อนเล่นเท่านั้น อยากจะเห็นเวลาเจ้าหล่อนโกรธแล้วจะมีฤทธิ์เดชเป็นอย่างไรบ้าง                    แล้ว... ผลเป็นยังไงล่ะ! กลับทำให้เจ้าหล่อนโกรธหัวหมุนกระฟัดกระเฟียดกลับไป มิหนำซ้ำ ยังจะขู่อาฆาตว่าจะไปร้องเรียนเจ้านายของเขาเสียอีก แต่จะเป็นใครไปได้ล่ะ?                     นอกจากเขา นายภัทร สิราวรกาญจน์ ผู้ชายที่หล่อนคิดว่าเป็นเพียงบริกรของไทยทัศน์เท่านั้นไง!                    หัวใจของชายหนุ่มเต้นเร็วและรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มานาน ด้วยความสงสัยระคนกับความลำพองใจ ถ้าหากหล่อนได้รู้ความจริงแล้ว หล่อนจะยังเก่งกล้าเหมือนดั่งที่ลั่นวาจาไว้ต่อหน้าเขาอีกไหม? ...ช่างเถอะ!  เรื่องมันผ่านไปแล้ว คนที่ทั้งสวยทั้งแสบขนาดนั้น คงจะไม่มาสนใจคนที่อยู่ก้นครัวอย่างเขาหรอก หล่อนคงจะแค่บังเอิญผ่านมาทำธุระแถวนี้ แล้วก็ผ่านไป ให้เขาหวั่นใจเล่นเท่านั้นเอง                     เราคงไม่มีวันโคจรมาเจอกันได้อีก...  แต่อย่างน้อยช่วงนี้ก็ขอเขาคิดถึงหล่อนไปก่อนแล้วกัน จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 04:26:28

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะคุณ Awork หายไปนานเลยนะคะ จะติดตามอ่านฉบับแก้ไขใหม่นี้ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 06:19:50

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาเริ่มอ่านใหม่ค่ะ (ฉบับแก้ไข) หายไปนานจริงๆค่ะ ว่าแต่ คุณ NUAOFFYHUB หลอนๆของคุณก็หายไปนานไม่แพ้คุณ Aworkเนอะ รออยู่นะคะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 10 ม.ค. 55 08:55:10

ความคิดเห็นที่ 7 ขอเวลาสักพักนะคะคุณใยไหมกะใบม่อน จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 06:26:12

ความคิดเห็นที่ 8 สิตา...ทั้งสวยทั้งแสบ!  อย่างที่ภัทรบอก น่าติดตามค่ะ ^o^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 13:56:40

ความคิดเห็นที่ 9 รอได้ค่ะ คุณNUAOFFYHUB ^_____^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 13:58:29

ความคิดเห็นที่ 10 รอ   อย่างมีความหวังจะได้อ่านต่อเร็วๆนี้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 11:02:31