ความคิดเห็นที่ 1 “ดร. คิดว่า มันบอกอะไรเหรอคะ?” “ไม่รู้สิ บันทึกที่เหลือยังแปลได้ไม่หมด ดันเผลอหลับไปก่อน เพลียก็เพลีย....โอ้....หน้าตาผมคงดูไม่ได้เลย” “งั้นก็พักหน่อยเถอะค่ะ ว่าแต่หิวไหมคะ เดี๋ยวหนูจะไปซื้ออะไรมาให้ดีไหมคะ?” “ช่วยหน่อยนะ ผมจะไปล้างหน้าสักหน่อย” ลูน่าไม่ได้ไปไกลจากตึกคณะ เธอเพียงแค่ซื้ออาหารเบาๆ ในตู้หยอดเหรียญเท่านั้น แล้วถือโอกาสเปิดห้องทำงาน ของโบราณบางชิ้นทำปฏิกิริยากับแสงแดด ที่นี่จึงไม่เปิดหน้าต่างรับแสงแดด ยกเว้นวันทำความสะอาดประจำปี ในห้องจึงติดโคมไฟพิเศษไว้แทน  ทุกอย่างในห้องปกติเช่นเดียวกับที่เห็นเมื่อคืน  เพียงแต่มีสิ่งหนึ่งไม่อยู่ตรงที่เคยอยู่ “หือ?” เธอชะงักงันอยู่หน้ารูปบุรุษศิลา แซนวิชที่หญิงสาวกินเหลือแล้วแกล้งมาไว้หยอกล้อรูปสลักหายไปแล้ว  หรือว่ามีหนูเข้ามาจริงๆ ถ้าโปรเฟสเซอร์รู้เข้าคงตำหนิเธอมากมายที่ทิ้งเศษอาหารไว้ในห้องนี้  ถึงแม้จะไม่มีวัตถุกระดาษ มีแต่วัตถุเนื้อแข็งก็ตามที  สาวผมดำยุติการกล่าวโทษความสับเพร่าของตนเอง  แล้วหันไปมองรูปสลักหินอ่อน แล้วเธอก็นึกสนุกขึ้นมาจึงเอ่ยถาม “คุณคงไม่ได้กินจริงๆ ใช่ไหมคะ” ความเงียบเป็นคำตอบ ก็รูปสลักศิลาไร้ชีวิตจะตอบหล่อนได้อย่างไรกันเล่า “นั่นสินะ...คุณเป็นหินนี่แล้วจะกินได้ยังไง ถ้าคุณกินไปจริง ฉันคงเผ่นป่าราบไปแล้ว พูดก็พูดเถอะ อย่างคุณจะเป็นปีศาจจริงๆ เหรอ?  ฉันเพิ่งรู้ว่าปีศาจร้ายน่ะรูปหล่อเฟอร์เฟ็คขนาดนี้...ถ้าใช่จริงๆ ก็น่าเสียดายนะคะ  ฉันชอบผู้ชายหล่อแต่ไม่ชอบผู้ชายเลวๆ แล้วยิ่งปีศาจด้วยล่ะก็...” ร่างอรชรนั้นขยับเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น  หล่อนวางมือของตนลงบนท่อนแขนบุรุษศิลา แล้วสบเข้าไปในดวงตาที่ไร้แววนั้น  ยิ่งได้เพ่งพิศใกล้ๆ อย่างนี้เธอยิ่งรู้สึกว่าช่างที่สลักเขาขึ้นมาต้องเป็นช่างมือทองแห่งยุคแน่ๆ จึงทำให้ท่านเคาทน์คนนี้ดูราวกับมีชีวิต ถ้าเมื่อใดที่การสำรวจเสร็จสิ้น  แล้วโลกได้รู้จักเขาบางทีรูปปั้นชายที่งามที่สุดในโลกอย่าง ‘เดวิด’ของ ไมเคิล แองเจโล อาจจะหมองไปเลยก็ได้ “แต่สมัยนั้นจะมีปีศาจไหนที่ร้ายกาจกว่า ผีดูดเลือดล่ะ..คุณโดนข้อหานี้ด้วยใช่ไหม?  แล้วตกลงคุณเป็นจริงๆ หรือเปล่าคะ ท่านเคานท์...ยูเลียส  ฮามุทซาสด์” หญิงสาวเงียบไปอึดใจหนึ่งราวกับรอคำตอบจากบุรุษศิลา แต่ก็ไร้คำตอบใดกลับมา “เฮ่อ...บางทีเป็นหินอ่อนก็อาจดีไปอย่างนะคะ คุณก็จะรูปหล่อไปได้ตลอดกาล  แต่ถ้าเป็นฉัน...”  ลูน่ายังไม่ละสายตาไปจากดวงหน้าคมเข้มนั้น “ฉันคงกลัวที่จะต้องอยู่กับคนหนุ่มและหล่อไปตลอดกาล ในขณะฉันค่อยๆ แก่ลงไปแน่ๆ เพราะฉันกลัวว่าพอฉันแก่...คุณก็จะไม่รักฉันอีกยังไงล่ะ” เธอยังยิ้มยามที่พูดจบ แต่เป็นยิ้มที่เขินอาย ก็นึกเธออายุก็ปาเข้าไปตั้งยี่สิบสองปีแล้ว แต่ยังไม่เคยมีความรักอย่างจริงจังเลยสักครั้ง  จริงอยู่ว่าผมสีดำของลูน่ามักจะดึงดูดพวกผู้ชายให้เข้ามาอยู่เรื่อย แต่จริงๆ แล้วพวกนั้นน่ะไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเธอเป็นคนยังไง ก็แค่พวกบ้าความเป็นเอเชีย บ้าผู้หญิงตะวันออกคิดแล้วก็น่าสมเพชชะมัด แล้วระหว่างที่หล่อนตกอยู่ห้วงความคิดนั้นเอง  เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นด้านหลัง “ลูน่า อรุณสวัสดิ์” เป็นเพื่อนร่วมคณะของเธอนั่นเอง “อรุณสวัสดิ์จ้ะ” ร่างอรชรหันกลับไปทันที การหมุนตัวอย่างรวดเร็วทำให้ปากกาที่เธอเสียบไว้กระเป๋าเสื้อกระเด็นตกลงพื้น กลิ้งมาที่ปลายเท้าบุรุษศิลา ลูน่าจึงก้มลงเก็บ “โอ้ย??” “เป็นอะไรลูน่า” หญิงสาวผงะถอยห่างปฏิมากรรมโบราณด้วยความตกใจ เธอรู้สึกราวกับมีอะไรบางอย่างเฉี่ยวผ่านใบหน้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ทิ้งรอยเล็กๆ กับความเจ็บเอาไว้ให้ “เลือดออกด้วย...!! โดนอะไรน่ะลูน่า” “ไม่รู้สิ” เธอแตะแผลเบาๆ เลือดแดงติดปลายนิ้วออกมา ต้องมีอะไรที่ข่วนเธอเข้าแน่ๆ แต่รูปสลักบุรุษศิลาไม่มีเหลี่ยมมุมที่น่าจะทำอันตรายได้ แต่แล้วเธอก็ต้องเบิกตาค้างเมื่อมองเห็นบางสิ่ง “ไม่อยากจะเชื่อเลย...ดูสิเขาทำร้ายฉัน” เมื่อได้ยินลูน่าอุทานดังนั้น คู่สนทนาก็ก้าวขึ้นมายืนเคียงข้างกัน “ฮะฮะ...ลูน่านี่เธอโดนรูปปั้นข่วนหน้า ไปทำอะไรให้เขาโกรธหา?” เพื่อนสาวเห็นเป็นเรื่องตลก เมื่อสังเกตเห็นว่ารูปสลักชายหนุ่มรูปงามในท่านั่งวางแขนบนพนักแขนสบายๆ นั้น ที่ปลายเล็บมือรอยเลือดแดงของลูน่าติดอยู่ ทั้งนิ้วชี้และกลางมือซ้ายเห็นได้ชัดเจน “เขาแกะได้ละเอียดนะ เล็บงี้บางเชียว เมื่อวานไม่ทันสังเกตนะว่าเล็บเขายาวขนาดนี้เลยเหรอ?  แปลกนะ..ผู้ชายไว้เล็บยาว” “สลักดีเกินไปต่างหาก” ลูน่าอารมณ์เสียจึงไม่ชื่นชมไปกับเพื่อนด้วย หญิงสาวตั้งใจว่าจะกลับหา ดร.เกรท หลังจากเผลอไถลไปมากแล้ว แต่มีบางสิ่งที่ทำให้เธอต้องหยุดชะงักอีกครั้ง ‘เมื่อวานนี้เขาอยู่ในท่านี้เหรอ....จำได้ว่าวางมือพอดีกับพนักแขนนี่นา วันนี้กลับวางมือเลยพนักแขนจนมาข่านหน้าได้ หรือว่าจำผิดกันนะ...’ แต่ลูน่าไม่อาจทบทวนความทรงจำได้มากไปกว่านั้น  เมื่อเสียงตีนาฬิกาดังก้องมาจากหอนาฬิกาประจำมหาวิทยาลัย เตือนเธอว่ายังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำอีกมาก  เกินกว่าจะมาใส่ใจเรื่องไร้สาระนี่  เรื่องอาถรรพ์อะไรกัน หลอกเด็กทั้งเพ.... [ต่อตอนหน้าค่ะ] *************************** แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 55 14:18:18 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 14:14:16

ความคิดเห็นที่ 2 พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 55 14:18:47 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 14:15:20

ความคิดเห็นที่ 3 ชักน่าสนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปค่ะ รู้สึกบรรยากศออกแนวนิยายแปล จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 14:43:39

ความคิดเห็นที่ 4 รูปปั้นดิ้นได้ ลุ้นๆ จากคุณ : Hexi เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 22:42:40

ความคิดเห็นที่ 5 ขอเวลาตามเก็บก่อนนะคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 08:28:30

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 2/2 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11582870/W11582870.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 01:32:26