ความคิดเห็นที่ 1 ตอบคุณสุนันยา ครับ.. เพื่อนำพาฝ่าพ้นทนต่อสู้ ยามยั้งอยู่หมู่คนบนเป้าหมาย ก็เพียงเพื่อเลี้ยงตนให้พ้นตาย ก่อนวางวายสายทาง..คือสร้างตัว หากมากล้นบนวิธีที่เลือกสรร แตกต่างกันตามถนัดเข้าจัดขั้ว ตามบุญกรรมนำมาคราเมามัว ตามดีชั่วแต่งเติมเสริมปัญญา ต้องยอมรับกับบุพเพที่เสสม ต้องยอมตรมขมขาดพลาดปัญหา ต้องดิ้นรนพ้นภัยใดรุมมา ต้องฟันฝ่าให้ผ่านต้านระทม นี่ล่ะหรือ  ชีวิต ยามคิดอยู่ ที่ทุกผู้รู้หวังยั้งสุขสม จากลืมตาจนหลับตา..คราสิ้นลม ล้วนคือปมชีวิตคนคิดครวญ สุขสบายเป้าหมายคล้ายกันทั่ว ความหวาดกลัวลำบากมากปั่นป่วน สารพันหวั่นไหวในกระบวน บนสำนวนชวนชื่นยังลื่นเลย ทุกชีวิต มีบ่วงคอยห่วงหา ถูกจัดมาทุกผู้อยู่เฉลย บ่วงคือวง ชีวิต ให้ชิดเชย จงคุ้นเคยกับบ่วง..อย่าลวงตน.             Chanjit แก้ไขเมื่อ 11 ม.ค. 55 20:20:00 จากคุณ : chanjit เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 17:58:20

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่เคยคิด ลวงตน ทนชีวิต เส้นทางปิด สิทธิ์ไร้ ไม่เป็นผล ช่องว่างยัง ห่างไกล ให้กังวล จิตสับสน ปนเป ดั่งเรรวน ถูกชะตา ฟ้าแกล้ง คล้ายแต่งแต้ม แม้แต่รอย ยิ้มแย้ม แซมกำสรวล ซ่อนหนาวเหน็บ เก็บไว้ ในอกครวญ โอ้..เอ๋ยนวล สะกดช้ำ ซ่อนน้ำตา คงได้แต่ กราบหมอน วิงวอนไหว้ เหล่าเทพไท้ เบื้องบน-บนบานหา ขอประทาน เส้นทาง สว่างมา ล้างรอยใจ เหว่ว้า สร่างซาทรวง ช่วยก้าวพ้น หนามขวาง ทางชีวิต ช่วยนิมิต วันใหม่ คล้ายเช่นสรวง ช่วยพาเงา ระทม ถมแดดวง ไกลจากบ่วง ฤดี นี้ด้วยเทอญ.... "สุนันยา" ขอบคุณพี่ Chanjit  ค่ะ จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 19:34:45

ความคิดเห็นที่ 3 ขอมาแบบมั่วสุดขีด *** .............ในสายลมหอมของชื่นเช้า สายหมอกหยอกล้อเคลียคลอขุนเขา ดอกไม้ไม่ปรากฎพันธ์เผา แย้มรำบาย หมู่เมฆเวียนว่ายรายรอบตัว หากนึกไปถึงยามสาย อาจเสียดาย ย่อมเสียใจ สายหมอกจะร้างลา ดอกไม้ป่าจะอับเฉา ทั้งๆที่เป็นเงาอดีตที่เคยผ่าน จนล่วงมาถึงวันนี้ วันที่สายลมหอม แลขึ้นยอดพระสุเมรุ...ยอดใหญ่น้อยย่อมต่ำเตี้ย แล้วเบี้องล่างของขุนเขาเล่า ผู้ใดจะได้กลิ่นหอมของสายลม เช่นในวันนี้!!! ***** จากคุณ : หอมเจียว (RTB) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 10:08:03

ความคิดเห็นที่ 4 .....รำพึงพากย์.......... เคยฝันใฝ่ ให้คิดถึง รำพึงพากย์ ฉันเคยอยาก ฝันเป็น นักพากย์หนัง ดูกิ๊ฟเก๋ เท่ห์ไม่เบา เข้าท่าจัง หนังฝรั่ง จีน,แขก แยกพากย์ยำ ฉันดูหนัง กลางแปลง แล้วมันปาก ดูคนพากย์ เห็นลีลา แล้วน่าขำ ทั้งโหวกเหวก หัวร่อ ต่อปากคำ มือขยำ กำไมค์ ใส่อารมณ์ ดูแล้วมัน ฉันอยาก เป็นนักพากย์ เสียงนางเอก ดัดลำบาก พากย์ไม่สม มันแปร๋นแปร๋น แค่นเอ่ย กระเทยตรม แต่คนชม ชอบใจไม่เง้างอน ตอนฉันเป็น เด็กโรงหนัง ยังอยากพากย์ จึงขอฝากให้อาจารย์ช่วยสั่งสอน อาจารย์พากย์ใช้โรงหนังเป็นเรือนนอน ท่านอาทรสอนให้ไม่ชิงชัง แต่ว่าฉัน พากย์ห่วยแตก แหกคอกพากย์ เลยเจอสาก กะเบือ คนดูหนัง พากย์ไม่เป็น เข็นไม่ขึ้น ขืนคนฟัง ฝันเลยอด หมดหวัง นั่งรำพึง ........................................................... จากคุณ : เสกคาถา เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 11:25:38

ความคิดเห็นที่ 5 รำพึงได้โดนใจ :) จากคุณ : กุบกับ1 เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 17:22:15

ความคิดเห็นที่ 6 โลกใบนี้ ใช่มี แต่ความทุกข์ ยังมีสุข เคล้าคลอ ตามสมัย แล้วแต่มุม แล้วแต่มอง ครรลองใจ อยู่ที่ใช้ เหตุผล กลวิธี จากคุณ : พบพร เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 19:51:33

ความคิดเห็นที่ 7 ........รำพึงพากย์.............. รำพึงพากย์จากฉันในวันนี้ ฉันอยากมีชีวิตไม่ผิดหวัง มีความรักยั่งยืนและจีรัง มีพลังสร้างสรรค์ความฝันไป แต่ชีวิตพรหมลิขิตมาขีดเขียน ในสังเวียนเวียนวนจนสงสัย โอ้กระไรทุกข์โศกวิโยคใจ หรือเวรกรรมแต่ปางไหนให้ทดแทน. ในโลกนี้มีทุกข์โศกเปลี่ยนสลับ แต่ฉันกลับทุกข์นานทนจนเหลือแสน อยากท่องเที่ยวทั่วไปในดินแดน ไปทั่วแคว้นแดนใดให้สุขเรา...... มารำพึงถึงชีวิตลิขิตแล้ว ฉันใจแป้วยอมรับกับความเหงา ความผิดพลาดพลั้งไปเพราะใจเบา กรรมของเราเคยทำก่อนมาย้อนคืน........... จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 11:24:59

ความคิดเห็นที่ 8 ภาพเหงาๆ จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 11:37:21

ความคิดเห็นที่ 9 รำพันถึง รำพึงเศร้า เมื่อคราวโศก ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้สับสน บทชีวิต ลิขิตฟ้า ชะตาตน คงเวียนวน ด้วยหวัง สร้างชีวิน ด้วยเกิดมา ครบองคาพยพ เพียงไม่ครบ ซึ่งหวัง ยังขาดวิ่น ฟ้าเติมเต็ม พรสวรรค์ ศิลปิน แม้ถวิล ใช่ว่า มาง่ายดาย เพื่อนำพาฝ่าพ้นทนต่อสู้ ยามยั้งอยู่หมู่คนบนเป้าหมาย ก็เพียงเพื่อเลี้ยงตนให้พ้นตาย ก่อนวางวายสายทาง..คือสร้างตัว งามฝีมือ แปลงโฉม ปมโทรมสัก เชียรสลัก ลูกค้า มากันทั่ว เพียรมานะ สระซอย ก็มืดมัว มากมายกลัว ไม่ว่าง เพราะช่างดัง รำพึงพากย์จากฉันในวันนี้ ฉันอยากมีชีวิตไม่ผิดหวัง มีความรักยั่งยืนและจีรัง มีพลังสร้างสรรค์ความฝันไป อันมนุษย์ สุดประเสริฐ เลิศภูมิคิด ฟ้ามิอาจ ลิขิต ประดิษฐ์ให้ พึงพอดี พอส่วน ใคร่ครวญไว้ เมื่อมีได้ ย่อมมีเสีย เฉลี่ยกัน ......... จากคุณ : ลุงชิกง เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 13:50:53

ความคิดเห็นที่ 10 รำพึงพากย์ ฝากกานท์ สาส์น์อักษร ร้อยเรียงกลอน ตอนเหงาเฝ้าโศกศัลย์ กับชีวิต ผินผาย คล้ายจาบัลย์ เหมือนความฝัน เลือนลา คราระทม ครั้นพูดไป ใครฟัง ดั่งเสแสร้ง อาจขัดแย้ง ท่าที มีทับถม ระบายวาง ทางพจน์ ช่วยปลดปม ที่ตรอมตรม ถมถั่ง วางกวี เป็นสิ่งหนึ่ง พึงพิง อิงสลัก แทนคำทัก ถักทอ ก่อหมองศรี ลิขิตคำ พร่ำเผย เอ่ยวจี ตามเหตุที่ พาล พบประสบมา รำพึงพากย์ ฝากกานท์ สาส์นสดับ ให้รินรับ ขับขาน ผ่านภาษา ลำนำศิลป์ รินร่าย ในอักขรา ให้นำพา คราวิโยค บนโลกเรา... ... แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 55 14:24:44 จากคุณ : สุนันยา เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 14:23:36