 |
.....รำพึงพากย์..........
เคยฝันใฝ่ ให้คิดถึง รำพึงพากย์ ฉันเคยอยาก ฝันเป็น นักพากย์หนัง ดูกิ๊ฟเก๋ เท่ห์ไม่เบา เข้าท่าจัง หนังฝรั่ง จีน,แขก แยกพากย์ยำ
ฉันดูหนัง กลางแปลง แล้วมันปาก ดูคนพากย์ เห็นลีลา แล้วน่าขำ ทั้งโหวกเหวก หัวร่อ ต่อปากคำ มือขยำ กำไมค์ ใส่อารมณ์
ดูแล้วมัน ฉันอยาก เป็นนักพากย์ เสียงนางเอก ดัดลำบาก พากย์ไม่สม มันแปร๋นแปร๋น แค่นเอ่ย กระเทยตรม แต่คนชม ชอบใจไม่เง้างอน
ตอนฉันเป็น เด็กโรงหนัง ยังอยากพากย์ จึงขอฝากให้อาจารย์ช่วยสั่งสอน อาจารย์พากย์ใช้โรงหนังเป็นเรือนนอน ท่านอาทรสอนให้ไม่ชิงชัง
แต่ว่าฉัน พากย์ห่วยแตก แหกคอกพากย์ เลยเจอสาก กะเบือ คนดูหนัง พากย์ไม่เป็น เข็นไม่ขึ้น ขืนคนฟัง ฝันเลยอด หมดหวัง นั่งรำพึง
...........................................................
จากคุณ |
:
เสกคาถา
|
เขียนเมื่อ |
:
12 ม.ค. 55 11:25:38
|
|
|
|
 |
รำพันถึง รำพึงเศร้า เมื่อคราวโศก
ดุจอยู่โลก เดียวดาย ให้สับสน
บทชีวิต ลิขิตฟ้า ชะตาตน
คงเวียนวน ด้วยหวัง สร้างชีวิน
สองไหล่แบก ภาระ นำพาชีพ
เหมือนถูกบีบ ให้ตรม ถมไม่สิ้น
ผงเข้าตา ยากออก ชอกช้ำจินต์
โอ้อกเอ๋ย เศษดิน แทบสิ้นใจ
ร้อยลำนำร่ำระบาย ใจกดเก็บ
สุดแสนเจ็บ เหน็บทรวง ช่วงอ่อนไหว
ใช่เรียกร้อง ใครสน แค่บ่นไป
ปลดเปลื้องใน อารมณ์ ตรมระอา
ให้อักษร เป็นยารักษาจิต
ที่ถูกพิษ ร้าวรอน นอนผวา
สงสารใจ หนาวเหน็บ เจ็บเรื่อยมา
ไม่รู้ว่า วันไหน ได้พ้นทาง
บ่วงชีวิต ติดตรึง ยากดึงหลุด
บ่วงใจสุด ยากให้ ใครสะสาง
บ่วงคล้องคอ ใช่น้อย ยากปล่อยวาง
เมื่ออ้างว้าง วางกลอน อ้อนระบาย...
สุนันยา