ความคิดเห็นที่ 1 . " November's Tears " ( บทที่ 23 ) บทที่ 23 ถึงอย่างไรเมื่อคืนผมก็ได้คำตอบจากอนุชิตแล้ว..ใจสงบลงระดับหนึ่ง วังราชศักดิ์เกษมไม่สดใสอย่างเคย..ท่านอนุชาไม่มาทำงาน พนักงานไม่ครบ เหลืออยู่แค่ส่วนตัวของผมและเมทประจำวัง นอกนั้นเข้าวังใหญ่พร้อมท่านอนุชาเพื่อเฝ้าดูอาการท่านผู้ครองนคร และรักษาความปลอดภัย ทั้งที่ความคิดเรื่องไปตายดาบหน้าคือทางที่ผมเลือก แต่อดไม่ได้ที่จะสำรวจลู่ทางปลอดภัยหากผมเปลี่ยนใจตายอย่างมีเกียรติ ผมเปิดผนังด้านที่ใช้เป็นตู้เสื้อผ้า..ก้าวเข้าไป..ขยับคลำสำรวจปุ่มปมต่างๆ ที่อาจมีอย่างในความฝัน..ผมค่อยคืบไปในความมืด ใจหนึ่งคิดสงสัยว่าผมจะฝันรู้เห็นอะไรได้อย่างนั้น..คงคิดไปเองมากกว่า ผมขนลุกขึ้นทั้งตัว..อะไรนี่!..มันมีจริงๆ อยู่สูงระดับสายตาด้านใน เห็นได้เมื่อสายตาชินกับความมืด ผมเอื้อมมือไปที่ปุ่ม เตรียมตัวหล่นไปด้านล่าง..ห้องใต้ดินสำหรับใช้ซ่อนตัว “ติ๊ด!..” สะดุ้งกับเสียงปุ่มที่กด “ฮะ..ฮะ..” ผมหัวเราะขำ สมเพชตัวเอง..ไฟในตู้สว่างขึ้น..ที่แท้มันคือสวิชปิดเปิดดวงแสงสว่างเท่านั้นเอง หลังจากผจญภัยในผนังห้อง ผมไปห้องทำงาน สำรวจ อ่านแฟ้มต่างๆ ที่เกี่ยวกับการปกครอง ความคิดเห็นเกี่ยวกับอนาคตของบ้านเมืองและข่าวสารของกลุ่มคนที่คิดจะเปลี่ยนแปลงระบบการปกครอง ได้เวลาเลิกงาน..ได้เวลาส่วนตัว เวลาเฟส “งานเลิกแล้วครับ..กำลังจะกลับบ้าน ว่าจะแวะเดินเล่นที่ริมโขงสักหน่อย..เหงาครับ ไม่มีใครเลย..ตี๋น้อย.” ผมพูดไปอย่างนั้น..ใครจะทำตัวเหลวไหลซ้ำอีก..ถึงจะไม่มีอะไรดีมาก แต่ก็พอมีอยู่ ที่ทำจริงๆ คือให้คนขับจอดรถที่ริมโขง เปิดประตูรับลมเย็นและละอองน้ำที่ปลิวมา..หลังจากตบยุงได้สองสามตัว..สั่งให้คนขับรถขับช้าๆ แล่นเอื่อย..จนถึงบ้าน แม่แปลกใจ ตกใจที่ผมถือดอกจำปาหลวงเข้าบ้าน..เป็นลางร้าย หลังจากพูดคุยเรื่องอาการป่วยของท่านผู้ครองนครแล้วผมก็ขอตัวขึ้นข้างบน เข้าข้อความส่วนตัว “ถึงบ้านแล้วครับ..ตั้งใจจะเขียนถึงก่อนนอน..แต่เมื่อกี้เห็นหนุ่มคนหนึ่งถูกรถชนตายคามอเตอร์ไซค์ เพราะขับฝ่าไฟแดง” “คนตายหน้าตาร่างกายยับเยิน มีพ่อแม่นั่งร้องไห้ข้างศพลูก..ผมเลยได้คิด..ไม่อยากทำร้ายตัวเองแล้ว..ไม่อยากตาย ไม่อยากทำร้ายพ่อแม่..” “แวะเก็บดอกจำปาหลวงข้างทาง ว่าจะไปวางให้เขาแต่ไม่กล้า..ถือติดมือมาบ้านวางไว้บนเตียง..หอมเย็นๆ ครับ..” “เห็นใจอนุชิตและความรักของอนุชิตที่มีให้กับคนรัก..ผมได้แต่ปลง..คงไม่มีหวังแล้ว..ไม่เป็นไรแค่คุยเฉยๆ แล้วกัน..” “ในโลกความเป็นจริงผมคงไม่มีโอกาสเป็นเจ้าของ..แต่ในฝันผมคงมีหวังบ้าง..มาหาผมบ้างนะครับ..ในความฝัน..” “ไม่รู้สิ..ทำไมหลงรักอนุชิตมากมายขนาดนี้..ฮักแฮงคับ..ตี๋น้อย..” หนึ่งชั่วโมงต่อมา “ไม่ขออะไรมาก..ตอบผมบ้างนะครับ..ตี๋น้อย..” ไม่รู้เวลาแล้ว..ผมแทบลืมตาไม่ขึ้น “ทำไม่รู้ไม่ชี้สมมติว่าตัวเองเข้มแข็ง ไม่รู้สึกอะไรกับการเฉยเมยของอนุชิต..ที่แท้ผมก็ยังอ่อนแอ..เจ็บปวดมากเหมือนเดิม..ไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับตัวเอง..รักเขามาก..รักมาก..แกล้งทำเข้มแข็งไม่ได้.." “สงสารผมหน่อย..คุยกับผมบ้าง..สักบรรทัดก็ยังดีครับ..ตี๋น้อย..” ตื้อไม่เลิก..บางทีเลขหนึ่งสีแดงอาจสงสารผมบ้าง “ตั้งแต่เช้า อยากเห็นคำทักทาย..ไม่มีอะไรจากอนุชิตเลย..สัญญาว่าจะตอบก็ไม่..คงตั้งใจให้ผมเฉาตาย..หายไปจากชีวิตของอนุชิตใช่ไหม?..” “สักวันผมคงเจ็บจนชินกับการเฉยเมยของอนุชิต..ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่..ถึงวันนั้นหัวใจคงพิการ..ตายด้าน..รักใครไม่เป็นอีกแล้ว..” “ทำผมเจ็บปวดอย่างไรก็ยังรักอนุชิตครับ..ตี๋น้อย..” “พากลอนมาฝากครับ..” มีโทษทัณฑ์ความผิดมากแค่ไหน_ที่หัวใจบังอาจแอบคิดถึง ดาวบนฟ้ามิกล้าจะเด็ดดึง___ขอเพียงได้คำนึงอยู่ในใจ รู้ทั้งรู้ใจเธอมีเจ้าของ__ยังแอบปองดาวนั้นด้วยหวั่นไหว ขอชาวดินได้คิดถึงอยู่ข้างใน_คงไม่มีศาลแห่งใดลงโทษทัณฑ์ “ไม่มีใครลงโทษได้นอกจากตัวเอง..ผมตัดสินใจเด็ดเดี่ยวแล้ว..ต่อแต่นี้ผมจะสนองความใคร่ของใครๆ ที่หมายปองผมอยู่..” “บางทีการได้ถูกรัก+รู้สึกเป็นที่ต้องการ อาจทำให้ผมคลายความเจ็บปวดจากอนุชิตได้..พวกเขาคงได้แต่ร่างกาย ไม่มีใครได้ความรักจากผมไปหรอก..” “ผมคงไม่สามารถเสนอหน้ามาหาอนุชิตและเมืองไทยได้อีกแล้วครับ..” “ขอเรียกอย่างนี้สักครั้ง "อนุชิตสุดที่รัก" ..ราชศักดิ์เกษม” “ผมเหนื่อย..ผมเจ็บปวด..” “ทนไม่ไหวแล้วครับ..ผมรักคุณมาก..” ง่วง..ง่วง..ตาลาย..มึน..ไม่นอน..ไม่นอน.. ในที่สุดเลขหนึ่งก็มา..มันไม่ค่อยแดง..ออกเหลืองๆ เขียวๆ..ม่วง..ดำ อนุชิต! “มาเเล้ว มาเเล้วครับ ที่หายไปเเละไม่ได้มาคุยมาตอบ ผมมาเคลียร์ปัญหาเรื่องเรียนที่มหาลัย มีเรื่องมากมาย จบไม่จบเคลียดๆ เเละปัญหาส่วนตัวอีกหลายเรื่อง ล่าสุดญาติฝ่ายเเม่เสียอีกต้องกลับบ้านพาแม่ไปงานอีก เห่อ ยังไงผมก็ขอโทดที่ไม่ได้มาตอบหรือบอกอะไรเลย แต่ไม่ได้หายไปไหนจากที่นี้หรอกยังอยู่ตลอดไปเเหละคับ” “อ่อผมเห็นด้วยกับที่เราไม่ควรทำร้ายตัวเองนะ เพราะข้างหลังเรามีหลายคนที่เขารักเรา ที่สำคัญคือ พ่อ เเม่ เมื่อเราทำร้ายตัวเองคนที่เจ็บไม่ใช่เราคนเดียวนะคับ คิดถึงคนที่รักเราด้วย อย่าคิดทำร้ายตัวเองอีกละคับ ชีวิตมันต้องสู้ สู้เพื่อตัวเองคนที่เรารักเเละคนที่รักเราไงคับ” ผมอยากเขียนตอบ..แต่ไม่ไหวแล้ว.. รุ่งขึ้น..วันเสาร์ ผมออกจากบ้านสายกว่าทุกวัน..วังราชศักดิ์เกษมคงเงียบเหงากว่าเมื่อวาน..สองคนที่ต้องทำงานทุกวันคือเจ้าของวังและคนขับรถ..ผมน่ะใช่..เพราะหน้าที่รับผิดชอบยิ่งใหญ่ที่คอยอยู่..แต่คนขับรถ!..ทำไม?..อะไรคือเหตุผลที่เขาต้องทำ วันนี้ผมใส่สูทสีเทาที่ไม่พอดีตัว มันโคร่งไปหน่อย เชยพอกับหมวกหรุบหน้าสีเข้ากัน รองเท้าคู่เก่าที่ไม่โก้สะดุดตา “วันนี้ราชศักดิ์เกษมแต่งตัวไม่งามเลย” แม่ทักเมื่อผมลงบันไดมา “สบายๆ ครับแม่..ที่วังคงไม่มีใคร คงมีผมและเมทสองคนเท่านั้น..” ไม่อยากปิดบังความจริงแต่ต้องทำ “ลำลองเสียบ้างจะได้ไม่ลืมว่าผมคือนาย Titee “ “อะไรหรือ?..” แม่เขินที่ผมเข้ากอดและหอมแก้ม..กิริยาที่ผมทำไม่บ่อยนัก..อีกหน่อยคงไม่มีโอกาสทำอีก “ผมรักแม่ครับ..” รีบผละจากแม่ก่อนที่น้ำตาจะไหลริน “ฉันปวดท้องมาก!..” พูดเสียงดังให้คนขับรถได้ยิน “แวะปั้มน้ำมันข้างหน้าหน่อย” “อีกเดี๋ยวก็จะถึงวัง..ทนไว้ก่อนขอรับ..” คำตอบที่ผมคาดว่าจะได้รับ “ฉันทนไม่ไหว..ท้องเสีย..ปี๊ด!..” มาพร้อมกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ “ฮึ๊!..” ได้ผล..คนขับปิดจมูก เปิดกระจก เลี้ยวรถเข้าปั้มทันที “ฮะ..ฮะ..” ผมหัวเราะขำในใจขณะเดินเข้าห้องน้ำหลังปั้ม..เมื่อกี้ไม่ใช่กลิ่นของผมจริงๆ หรอก มันเป็นถุงกลิ่นไข่เน่าที่นำมาบีบเล่นสนุกกันในงานสร้างครอบครัวของเพื่อนคืนนั้น สักครู่..คะเนว่าสมควรกับเวลาปลดทุกข์ ผม..ผมคงเดินตัวงอไปขึ้นรถตามแผน..ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น..เมื่อถึงวังผมรับคำสั่งให้เดินไปตามโถงทางเดินขวามือ..ประตูใหญ่สุดทางคือห้องพัก..เปิดประตูเข้าไป..ล็อคห้อง..พักผ่อนตามสบาย..มีอาหารและเครื่องดื่มเตรียมไว้ให้พร้อมในตู้เย็นเล็ก อยู่ด้านในถัดจากส่วนทำงาน..ถ้ามีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้น ผมต้องไปที่ผนังด้านติดกับเตียงนอน..เปิดออกและเข้าไปซ่อนตัว..หวังว่าผมคงเข้าใจ เมื่อรถของชายราชศักดิ์เกษมเคลื่อนออกจากปั้มน้ำมัน..ผมจึงออกจากห้องน้ำ ราชศักดิ์เกษมที่อยู่ในรถคือเพื่อนคนที่ท่านอนุชาคิดว่าเป็นผม..รูปภาพบนหน้าหนึ่งคืนวันสร้างครอบครัว..ผมโทรฯ เรียกเพื่อนคนนี้มาเพื่อปลอมเป็นผม..วันนี้ผมต้องไปทำบางสิ่ง ก่อนจะออกเดินทางผจญภัยในวันพรุ่งนี้ Titee ในชุดกางเกงยีน ทีเชิ้ตลายขวางแขนยาว ฮาร์ฟบู้ทหนังกลับ..ขยับหมวกหรุบลงบังหน้า..สตาร์ทมอเตอร์ไซค์ออกจากปั้ม..มุ่งหน้าเข้าเมือง . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 17:55:41

ความคิดเห็นที่ 2 บทนำ + บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11432379/W11432379.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11440062/W11440062.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11446223/W11446223.html บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11450122/W11450122.html บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11455127/W11455127.html บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11459885/W11459885.html บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11471312/W11471312.html บทที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11475116/W11475116.html บทที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11484233/W11484233.html บทที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11493082/W11493082.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11497813/W11497813.html บทที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11500527/W11500527.html บทที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11504269/W11504269.html บทที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11508715/W11508715.html บทที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11516631/W11516631.html บทที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11519461/W11519461.html บทที่ 17 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11525571/W11525571.html บทที่ 18-19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11534347/W11534347.html บทที่ 20-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11551268/W11551268.html จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 55 17:58:41

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากครับ สำหรับสองกำลังใจที่ได้รับ.. ผมท้อเสมอ..แต่ก็ยังเขียนเรื่อยๆ ครับ.. ดาเรน.. จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 06:19:29