|
อยู่ในตมจมบาดาลกะลาครอบ
อยู่ในกรอบรัดรึงตรึงวิสัย
อยู่ผิดแผกแปลกประหลาดจากใครใคร
อยู่กับตัวและหัวใจใช่ตัวกู
จนก่อเกิดกำเนิดจิตวิปริต
สร้างชีวิตผิดสมดุลน่าอดสู
ผิดทำนองคลองธรรมบรมครู
เราทราบเรารู้อยู่แก่ใจ
ทำไมใครมองว่าเราผิด
ทำไมใครใครก็คิดว่าล้าสมัย
ทำไมไม่ย้อนถามตัวคุณก่อนไย
ก่อนจะกล่าวคำใดใดจากวาจา
เมื่ออบรมบ่มสุกจนได้ที่
ถึงนาทีปริแตกแหกแผ่หรา
ปะทะปะทุเดือดดาลมา
จะมีค่าอันใดเมื่อสายเสียแล้ว
สองมือ ถือเลื่อยควันโขมง
เพลงโหมโรงเริ่มดังอย่างแผ่วแผ่ว
บทละครโรคจิตอย่างแนวแนว
เหยื่อดิ้นแด่วแด่วใต้แสงไฟ
เชือดเฉือนเรือนร่างทีละน้อย
ค่อยค่อยบรรจงไม่หวั่นไหว
โอ้รู้สึก สวรรค์อยู่ไม่ไกล
สลบไสลบนศพและกองเลือด
(จากบล็อกเราฮะ ทุกคนคิดว่าเป็นไงมั่ง)
| จากคุณ |
:
นานาอาละวาด 
|
| เขียนเมื่อ |
:
12 ม.ค. 55 19:37:47
|
|
|
| 
บทละคร คนโรคจิต
